...

Μερικές φορές νομίζω ότι σε μια σκηνή είμαστε όλοι. Άλλοτε το έργο είναι δράμα, άλλοτε κωμωδία, συνήθως ένας θίασος σε ρεπερτόριο εναλλασσόμενο. Καμιά φορά ή και πάντα, το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ενώ συνήθως δεν ξέρουμε τον δικό μας ρόλο, μαθαίνουμε, η νομίζουμε ότι ξέρουμε τον ρόλο του διπλανού μας καλύτερα από εκείνον τον ίδιο. Μα, ναι, χωρίς αμφιβολία θα ήμασταν πολύ καλύτεροι, αν ήμασταν στη θέση του. Άσε που πάντα για ό,τι μας συμβαίνει κάποιος άλλος φταίει. Μια συνομωσία, μια προβοκάτσια, μια εξουσία, ο γείτονας, ο ηθοποιός της διπλανής παράστασης. Άλλες πάλι φορές, αυτό είναι και το πιο εύκολο, εν χορώ λέμε όλοι τα ίδια λόγια, άλλοι φωναχτά, άλλοι κουνώντας μόνο τα χείλια γιατί δεν τους αρέσει το τραγούδι αλλά πού να μπλέκεις τώρα, να σκέφτεσαι, να πεις κάτι άλλο, πλάκα κάνεις; τραγούδα ή κάνε πως τραγουδάς μη σε πάρουν και χαμπάρι- μετά το συνηθίζεις, είναι σαν κάτι χαζοτράγουδα που ακούς στο τέρμα, μποτιλιαρισμένος στο ταξί Παπαναστασίου και Στρατού, ώρα δύσκολη, και μετά βγαίνεις από το ταξί και χωρίς να το έχεις πάρει είδηση σιγομουρμουρίζεις στο δρόμο το σουξέ, και λες «να πάρει, το κόλλησα», ή το συνήθισα πρέπει να πεις;
Είναι φορές που προτιμώ να μη μιλάω. Μόνο να ακούω και να διαβάζω. Και τι σημασία έχει τι σκέφτεσαι εσύ, λέω στον εαυτό μου. Μπορεί και να φοβάμαι γιατί αν αυτό που θα πω (και συνήθως έτσι είναι) δεν είναι αυτό που κυκλοφορεί και πάει με ορμή- αλίμονο σε όποιον πει κάτι διαφορετικό- θα την ακούσω άσχημα, κι όσο κι αν πραγματικά πιστεύω, γιατί εννοείται ότι πιστεύω αυτό που θα πω, ε, το βρίσιμο, τουλάχιστον για λίγο θα με καταρρακώσει.
Όμως να σου πω την αλήθεια, πιο πολύ κάτι άλλο κλείνει το στόμα μου. Μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε, όμως ό,τι κι αν πούμε η αληθινή ζωή δεν είναι στα λόγια, τα εύκολα μάλιστα λόγια, το καινούριο και το επαναστατικό, για να πω και τη λέξη του συρμού, δεν είναι σε αυτό που βλέπω.
Μάγκας και επαναστάτης είναι ο ισραηλινός που διαδηλώνει για την κατάπαυση του πυρός στην Γάζα, που ζητά να σταματήσουν οι απάνθρωπες επιθέσεις του ισραηλιτικού στρατού που «ξεπερνούν κάθε κόκκινη γραμμή ανθρωπιάς, ηθικής, διεθνούς νομιμότητας και σοφίας», όπως διάβασα, χάρη σε ένα μπλογκ (http://peacenik-wwwpeacenik.blogspot.com ) που ανακάλυψα ακριβώς την μέρα της πρωτοχρονιάς, σε ένα άρθρο ισραηλινού δημοσιογράφου, του Gideon Levy, στην εφημερίδα Haaretz. Κι ας ξέρει ότι είναι δύσκολο να πείσει κάποιους συμπολίτες του να κατέβουν στην ίδια διαμαρτυρία με αυτόν γιατί η Χαμάς παίζοντας το δικό της πολιτικό παιχνίδι εξουσίας με ακραίο ισλαμικό θρησκευτικό φανατισμό – στου οποίου το σύστημα αξιών καθημερινής ζωής ποιος από όλους εμάς θα μπορούσε να ζήσει έστω μία μέρα;- μπορεί να ρίξει ρουκέτα ένα πρωί και στο δικό του σπίτι.
Επαναστάτης είναι αυτός που θα βοηθήσει πραγματικά, κι όχι για να έχει να το λέει μετά, την Κωνσταντινκα Κούνεβα, μετά από την δολοφονική επίθεση εναντίον της. Κι όχι μόνο αυτήν την γενναία γυναίκα, όχι μόνο τώρα, αλλά όλους αυτούς τους ανθρώπους που είτε γεννήθηκαν στη χώρα αυτή είτε όχι, παλεύουν κυριολεκτικά ζώντας καθημερινά κάποτε και μοιραία επικίνδυνα, όχι μόνο με δύσκολες οικονομικές συνθήκες, αλλά παλεύοντας και με τη νοοτροπία μας. Όχι κατεβαίνουμε τώρα στην πορεία, «κλαίμε» τώρα, αλλά «όχι και να πάει το παιδί μας σε σχολείο με τόσα παιδιά οικονομικών μεταναστών, υποβαθμίζεται η εκπαίδευσή τους έτσι», αυτό παραπάει… Ευτυχώς, δεν είναι παντού έτσι, δεν είναι έτσι στο 9ο νηπιαγωγείο της Αθήνας όπως έγραψε ο Τάκης Καμπύλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Τα άλλα, τα παχιά, τα μεγάλα, τα μελό, είναι λόγια, κάθε μέρα στη ζωή μας μπορούμε να είμαστε, όχι λυπησιάρηδες και ταχαμου-ευαίσθητοι, κανονικοί άνθρωποι να είμαστε, σωστοί;
Που όλοι τα ξέρουν όλα, μερικούς τους ξέχασε η δουλειά τους και τους έμαθαν η τηλεόραση και οι φωτογράφοι, νισάφι. Που, σε μια χώρα όπου η παιδεία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, όλοι οι πολιτικοί μας, αυτοί ψηφίζουν προϋπολογισμούς και νόμους, πάνε να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, καλή ώρα ο πρωθυπουργός της χώρας, σε σχολεία με σοβαρά προβλήματα, τα βλέπουν και αμέσως τα ξεχνάνε. Που κι εμείς δεν είμαστε καλύτεροι. Που βαρέθηκα να φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι για το χάλι μας, αυτά τα λες στα δώδεκα, κι αν τα λες δηλαδή, αν τα λες στα τριάντα και τα σαράντα έχεις πρόβλημα. Τελικά, δεν βρίσκω τίποτα πιο επαναστατικό από το κάνουμε ο καθένας σωστά τη δουλειά του, αυτήν που ο καθένας διάλεξε να κάνει, με ήθος και ευθύνη, με τόλμη και γνώση, με δικαιώματα κι υποχρεώσεις, με πολλή-πολλή δουλειά, να αποκτήσουν επιτέλους οι λέξεις το νόημά τους.

Διάβασα, είδα, άκουσα διάφορα αυτό τον καιρό. Διάβασα αυτό το κείμενο των Μάρκαρη, Δοξιάδη, Θεοδωρόπουλου (παρεμπιπτόντως, με του ενός συνυπογράφοντος τις απόψεις πολλές φορές δε συμφωνώ, και τι μ’ αυτό;). Δεν γράφουν εκείνα που λένε όσοι- και δεν είναι καθόλου λίγοι- θέλουν να είναι αρεστοί στην πλειοψηφία που λέει άλλα, λέγε με τηλεοπτική περσόνα, πολιτικό, καλλιτέχνη ή ό,τι άλλο, γράφουν όμως με θάρρος κάτι διαφορετικό, πέρα από κολακίες. Και τι δεν έγραψαν στο διαδίκτυο αυτές τις ημέρες εναντίον τους.
[Είδα τελευταία για μιαν ακόμη φορά τον «Ψαλιδοχέρη» του Τιμ Μπάρτον. Το πλήθος που θαύμαζε τον παράξενο ψαλιδοχέρη, το ταλέντο, τα χαρίσματά του, ακόμα και τη διαφορετικότητά του, το ίδιο πλήθος, όταν δεν ικανοποιήθηκαν του καθενός ο πόθος, έγινε όχλος. Αυτές οι γλυκιές, καλές γυναικούλες, με τα χρωματιστά ρούχα και τις απλές ζωές, εμείς, ο μέσος άνθρωπος δηλαδή έγιναν ο εφιάλτης στο δρόμο με τα τέρατα, και τα τέρατα ήταν εκείνες. Καλύτερη αναπαράσταση όχλου δεν έχω δει ίσως. Κι όταν γινόμαστε όχλος, καθόλου δε με νοιάζει ποιο σύνθημα μας ενώνει, μας φοβάμαι, το λιγότερο. Και γινόμαστε συχνά.]

Τις πρώτες μέρες των γεγονότων στη Λωρίδα της Γάζας, θυμήθηκα μια φράση που είχε πει ο Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ, ο διευθυντής της ορχήστρας West-Εast Divan που αποτελείται από, εφήβους και νεαρούς, Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς μουσικούς: «Είτε θα σκοτωθούμε μεταξύ μας, είτε θα μοιραστούμε ό,τι υπάρχει για να μοιραστεί». Ήταν σε ένα άρθρο στην εφημερίδα Observer, το είχε αναδημοσιεύσει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, το ξαναδιάβασα
Ξαναδιάβασα αυτό το κείμενο της Πέπης Ρηγοπούλου. Κι αυτό από τα ΝΕΑ, πάλι για τον Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ Στην ίδια εφημερίδα θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει κάποια ακόμη λόγια του όπου μιλούσε για την αξία της συνύπαρξης.
«Χρειάζεται να βρεθεί ένα κοινό σημείο αναφοράς για να λυθούν τα προβλήματα μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Όταν οι άνθρωποι αφήνουν πίσω τους τα προσωπικά τους στοιχεία- πολλές φορές υπάρχει άγνοια και από τις δύο πλευρές για το τι τους ενώνει και τι τους χωρίζει- και ενώνονται κάτω από ένα στόχο, τότε τα πάντα είναι δυνατά. Πρέπει να πιστεύεις στις ουτοπίες για να γίνουν, έστω κάποιες απ΄ αυτές, πραγματικότητα.»
Και θυμάται, έγραφε η εφημερίδα, τον πρώτο καιρό, που τόσο οι Ισραηλινοί μουσικοί της ορχήστρας όσο και οι Παλαιστίνιοι όλοι τους νέα παιδιά, έφηβοι ή νεαροί - «έπαιζαν με τον δικό τους τρόπο, ο καθένας για τον εαυτό του, όχι σαν ομάδα, αλλά με τον καιρό κατάλαβαν ότι μόνο αν δουν τη τέχνη τους σαν σύνολο μιας ορχήστρας μπορούν να επιτύχουν. Έτσι ακριβώς είναι και στην κοινωνία, όσο κι αν σε χωρίζει η... άβυσσος με τους άλλους, πρέπει να την υπερπηδήσεις αν θες να ζήσεις»

Ας διαφωνούμε, ας μην είμαστε ίδιοι, ακόμα καλύτερα. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να συνυπάρξουμε; Και πώς θα συνυπάρξουμε ειρηνικά, άρα δημιουργικά, με φανατισμούς πολιτικούς, θρησκευτικούς, ιδεολογικούς;
Άραγε μπορούμε να φτιάξουμε έναν άλλον κόσμο αν δεν τον έχουμε φανταστεί;
Μπορούμε να φανταστούμε τον κόσμο αλλιώς;


Καλή χρονιά.

Καλή χρονιά!
Pace e Salute,
Es Guets Nöis, tashi délek,
bonne année, feliz año Nuevo,
ein gutes neues Jahr , e glëckliches nëies ,
Cung Chúc Tân Niên, bon any nou, สวัสดีปีใหม่,
gelukkige nuwejaar, Gëzuar vitin e ri, Bónn anaèy
yeni iliniz mubarek, asgwas amegas, С новым годам ,
Gëzuar vitin e ri, bloavezh mat, честита нова година ,
bone-érèz ané, sretna nova godina, head uut aastat, gott nýggjár,
happy new year, aam saiid, shnorhavor nor tari, kia hari te tau hou,
is-sena t-tajba, xin nian kuai le seh heh bok mani bat uh seyo, bon an,
hauoli makahiki hou,გილოცავთ ახალ წელს, selamat tahun baru,
is-sena t-tajba, godt nyttår, kia hari te tau hou, gelukkig Nieuwjaar,
sâle no mobârak, no novo leto, feliz ano novo, Новым Годом,
shnorhavor nor tari, честита нова година,Prost Neujahr,
onnellista uutta vuotta, gelukkig Nieuwjaar, boldog új évet,
ia manuia le tausaga fou, a gut yohr, nzoni fini ngou,
farsælt komandi ár, akemashite omedetô, laiming,
stastlivy novy rok, es guets Nöis, astný nový rok,
godt nytår, buon anno,srekna nova godina,
Шинэ жилийн баярын мэнд хvргэе,
bon lanné, godt nytår, sun lin fi lok,
dewenati,
Καλή Χρονιά!