Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

Να κοιταχτούμε λες κι είν' γιορτή


Το ότι είμαι εδώ και σας γράφω σημαίνει ότι δεν είμαι εκεί που πολύ θα ήθελα να είμαι τώρα, στο Έντεχνο και να ακούω τον Θάνο Ανεστόπουλο. Να πάρει...
Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε
Βάλτε να πιούμε

Τουλάχιστον αυτήν την εβδομάδα ας αξιωθώ να ακούσω τον καινούριο δίσκο των Κρίνων, όχι ότι αυτό αντισταθμίζει την συναυλία που έχασα, είμαι σίγουρη ότι έχασα κάτι που δεν μπορώ να το αναπληρώσω, αλλά το ξέρω, όταν κάνω σχέδια, κατά την γνωστή παροιμία, ο δικός μου θεός, τουλάχιστον, γελάει μονίμως.



από τον περασμένο φεβρουάριο στο μύλο



Αυτή η εβδομαδα στην εκπομπή θα έχει πολλες συνεντευξεις, για μουσικές, βιβλία, θέατρο.
Όση μαυρίλα έχω μέσα και νιώθω γύρω μου, τόσο με πιάνει μια μανία, τρελλή σχεδόν, μα ακούσω ωραία πράγματα, να διαβάσω κάτι με ζωή, να δω, να σκεφτώ, να κάνω κάτι.
Αυτό μερικές φορές μου βγαίνει σε καλό.

Στην εκπομπή της Παρασκευής ακούσαμε πρώτο τραγούδι το 2009 μ.χ. του Κώστα Τουρνά, αρκετοί μου ζητήσατε τους στίχους, στην εποχή του youtube το μόνο εύκολο.
Πού είναι εκείνες οι εποχές που ακούγαμε και πατούσαμε pause στο κασετόφωνο κάθε λίγο και λιγάκι για να γράφουμε σε ένα τετράδιο τους στίχους κάποιου τραγουδιού. Η αδελφή μου το έκανε συστηματικά για να μαθαίνει τα λόγια των τραγουδιών, της άρεσε πολύ να τραγουδάει, είχε να λέει λοιπόν πόσο την παίδευε η Δ. Γαλάνη, "ε, μα να μη λέει καθαρά τις λέξεις", έλεγε και ξανάλεγε και πάλευε να καταλάβει τι στο καλό προφέρει σε σημεία- σημεία των τραγουδιών της, ενίοτε κάναμε και συμβούλιο και καταλήγαμε στο τέλος, ε, ας πούμε ότι λέει αυτό να τελειώνουμε...

Πώς θα είν' ο κόσμος μας,
πώς θα είμαστε εμείς
το 2009.

Πώς θα ζούμε άραγε
που θα είναι όλα αλλιώς
και ποιά θα είναι τα νέα.
Το 2009...

Τότε πού θά 'μαι 'γω,
θά 'μαι 60 χρονών
και συ ελπίζω να φαίνεσαι νέα.

Και τα παιδιά μας
δεν θά 'χουν καμιά
διαφορά με σένα και μένα.

Τότε που ο πλανήτης μας
θά 'ναι οπλοστάστιο
κι οι δρόμοι θα μοιάζουν μ' αρένα.

Νά 'σαι αισιόδοξη,
όλα θα περάσουνε,
μετά από τη νύχτα είν' η μέρα.
Το 2000 και πέρα...

Όταν όλοι οι τρελλοί
που τον κόσμο κούρασαν,
μακριά μας θά 'χουνε φύγει.

Τότε πια, γυναίκα μου,
μας ανήκει όλη η Γη
και τότε θα ζήσουμ' ωραία.
Το 2009...

Ένα τραγούδι, πάλι, πολύ αγαπημένο, του Φοίβου Δεληβοριά είναι χαρισμένο της Μαρίας που έγραψε για τον καθρέφτη και μου το θύμισε. Για κάποια τραγούδια αφορμή ψάχνω να τα θυμηθώ, το παραδέχομαι. Για το συγκεκριμένο τραγούδι ή ώρες θα μπορούσα να μιλάω, και να λεω λόγια, λόγια, λόγια, ή να το ακουω ξανά και ξανά. Προτιμώ το δεύτερο.

(Τι τυχεροί οι άνθρωποι που θέλουν να καθρεφτίζουν μόνον κάποιον/ κάποιαν στη ζωή. Όχι που δεν θα έλεγα τίποτα...)





Το Σάββατο το βράδυ είδα μια παράσταση της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης, τον Γυάλινο Κόσμο του Τ.Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία του Ν.Χουρμουζιάδη. Νομίζω πρώτη φορά κατάλαβα τόσο το έργο. Πρώτη φορά με άγγιξε με τέτοιον τρόπο. Ώρες ώρες ένιωθα το κεφάλι μου να μουδιάζει όταν ασυνείδητα σκεφτόμουν πού έχω δει αυτή τη σκηνή στην πραγματική μου ζωή. Τι από αυτά που ακούω έχω πει; Τι μου έχουν πει; Πόσο δυσδιάκριτα είναι τα όρια του καλού και του κακού, του ανώδυνου και του καταστροφικού;
Στην παράσταση παίζουν η Μένη Κυριάκογλου (η υπερπροστατευτική και στερημένη η ίδια από αγάπη, έρωτα και ζωή μητέρα), ο Κυριάκος Δανιηλίδης, ο Πρόδρομος Τσινικόρης και η Νανά Παπαγαβριήλ, αν μου επιτρέπεται, μια ηθοποιός που θαυμάζω απίστευτα. Σε όποιο ρόλο κι αν την έχω δει. Εδώ είναι, όχι υποδύεται, είναι η Λώρα.


Ο Νίκος Κουρουπάκης μου έστειλε χθες, έγινε χθες η Κυριακή, αυτό:

Γι όσα μας πήραν τα χρόνια, για όσα έφεραν, φέρνουν και θα μας φέρνουν.
Η Στ., η κόρη της Π. της έλεγε προχθές "Μαμά, δεν μου αρέσει καθόλου ο αόριστος. Ξέρεις ποιος είναι ο αγαπημένος μου χρόνος; Ο μέλλοντας. Ο εξακολουθητικός."

Mέχρι να ανεβάσω αυτήν την ανάρτηση η ώρα πήγε σχεδόν δύο.
Κι αφού πολλά τραγούδια θυμήθηκα σήμερα, ένα ακόμη.
Γιατί, όπως έλεγε ένας φίλος μου από παλιά, τι νομίζεις θα μείνει; Ούτε αυτοί που αγαπήσαμε, ούτε αυτοί που μας άφησαν, αυτοί που μας αγάπησαν μόνο. Τότε ψιλογελούσα, άντε πάλι ο φιλόσοφος έλεγα. Βρε, μπας και είχε δίκηο;

20 σχόλια:

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Άμα έχεις όρεξη!
Πως τρέχουν σαν νεράκι τα θέματα και κάνεις μια ανάρτηση μούρλια!
Φιλιά Αναστασία μου.

καλημέρα είπε...

Καλημέρα Βαγγέλη μου.
Νάσαι καλά!
Χθες την πάτησα όμως, μέσα σε όλα είχα και χίλιες άλλες δουλειές, κοιμήθηκα στις 3, ξύπνησα στις 7, κι έχω μια νύστα τώρα , άστα...

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Αναστασάκι!
Δε πειράζει που δε πήγες.Θα μας δωθεί καποια άλλη ευκαιρία. Ελένη Μ.

καλημέρα είπε...

Γεια σου Ελένη!
Μωρέ πειράζει, αλλά τι να κάνω τώρα, μπορώ να κάμω και τίποτα;


Υ.Γ. δεν μπορείς να πεις όμως, είχες φοβερό αγγελιαφόρο και προπαντων σίγουρο!

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλό απόγευμα, καλή εβδομάδα, καλή Χρονιά!

Σ:-))))))

καλημέρα είπε...

καλή χρονιά!
Μα πράγματι σαν γάτος χτυπάς, κοιτάς, διαβάζεις και πότε πότε ρίχνεις ένα μήνυμα.
Σωστός μαυρος κεραμιδόγατος!

Κωνσταντινιά είπε...

Καλησπέρα,


Αν εσένα μερικές φορές σου βγαίνει σε καλό η "μαυρίλα" σου, εμένα πάντα μου βγαίνει σε καλό η φωνή και τα λεγόμενα σου.

Νάσαι καλά!

καλημέρα είπε...

Χαίρε Κωνσταντινιά!

Χμ, τώρα αυτό σημαίνει ότι η μαυρίλα μου τουλάχιστον κάπου είναι χρήσιμη, pas mal, pas mal, που λένε και οι γάλλοι. Κάτι είναι κι αυτό, ε;

claire είπε...

Εγώ μαυρίλα δεν διέγνωσα , μια που δεν σε άκουσα ,οπότε τώρα πιά όλα καλά κ αγαθά. Εσύ ε΄δες τον Γυάλινο κόσμο κι εγώ το "Σαν τα σκυλιά" . Πολύ δυνατό και αληθινό!!!
Πότε με το καλό θα συμπορευτούμε σε θεατρική σκηνή?
Καλό βράδυ

καλημέρα είπε...

Μάλλον άδικα σε προβληματίσαμε Κλαιρη, και ίσως κακή διατύπωση ήταν η λέξη μαυρίλα, έτσι κι αλλιώς στην εκπομπή όλα ήταν οκ, εκεί ήταν μια χαρά.
Τώρα, να το ξεκαθαρίσω πήγα, χειρότερο το εκανα,ε;

Κοίτα, είναι να πάω σε Ούγκα Κλάρα, Μικρό Θέατρο και στον καινούριο χώρο Μάντεως Τειρεσία, οπότε μπορούμε να κανονίσουμε, γιατί όχι.
Αυτό που είδες θέλω κι εγώ να το δω επίσης, έχει πολλά, πρέπει να τα προλάβω.

Ανώνυμος είπε...

Καλη βδομαδα Αναστασια μας,εστω κι αργα!
Ομορφες μουσικες και βιντεακια ,αγαπημενα τραγουδια και ερμηνευτες!
Να σαι καλα!
Φιλια!

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν θα σου εξομολογηθώ αδελφούλα μου πως εκτός από τη Γαλάνη και άλλους δυσκολευόμουνα να κατανοήσω τι έλεγαν, τόσο που ανησυχούσα αν είχαν κάτι τ΄αυτιά μου!

Π.χ "το άδικο το ζούμε" από τα "Παραπονεμένα λόγια" του Νταλάρα το άκουγα όλο ένα και αναρωτιόμουν τι σημαίνει :"τοαδικοτοζούμε";

Ήμουν μικρή όμως και το άδικο δεν ήμουν σε θέση και να το "διακρίνω", λέω μετά από χρόνια...

Σε λίγο θα σε πάρω τηλέφωνο για να μιλήσουμε... αλλά έχει και λίγο πλάκα να στέλνω σχόλιο.

Θέλω να μου απαντήσεις όμως!
Εντάξει;

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα και από μένα Αναστασία!!!αν και ειναι μεσανυχτα εμενα καλημερα μου βγαινει να γραψω εδω, μονο!!
Ολα καλα, αλλα το τραγουδι του τριφωνου ειναι λατρεμενο, οσες φορες και να τα ακουω...
Καλη χρονια να χουμε και αν ειναι τετοια η ορεξη για ζωη σιγουρα θα ναι!! φιλια
Δεσποινα

Maria Tzirita είπε...

Χίλια ευχαριστώ για την αφιέρωση, είναι τιμή μου, πραγματικά! Πολλά φιλιά Αναστασια μου, καλημέρα!

manetarius είπε...

Επ! Άκουσα Διάφανα κρίνα κι ήρθαααααα... (άργησα λίγο αλλά μην το κάνουμε θέμα!)
Φοβερός ο Θάνος αλλά κι ο Παντελής...ΜΑ ΛΑ ΜΑ!! Και σαν μπασίστας και σαν Ανθρωπος!!! Βέβαια δεν έχει ανάγκη από διαφήμιση!!!
Αχ τι καλά που βγήκε το δισκάκι!!

Φιλιά πολλάαα

Υ.Γ. Μπράβο στη Σαββίνα με το απίθανο χέρι!!!! Τέλειο το νέο αβαταρ!! ...φιού...δεν σε προλαβαίνω ώρες ώρες..πάω να διαβάσω και τ' από πάνωωωωω...

καλημέρα είπε...

Γεια σου Κατερινάκι!
Από,τι φαίνεται έχουμε μια καλή, βροχερή εβδομάδα!

καλημέρα είπε...

Καλώς την αδελφούλα μου!
Τα αυτιά σου μια χαρά ήταν πουλάκι μου, οι έρμες οι τραγουδίστρες φταίγανε που ψιθυρίζανε τα λόγια και σέρναν τα φωνήεντα... Θα ξεχάσω πόσες ώρες ήσουν πάνω από το κασετόφωνο και βασανιζόσουν; Ε, καμιά φορά βασάνιζες κι εμάς- ξέρεις τι είναι να ακούμε το ίδιο σημείο του τραγουδιού καμιά εικοσαριά φορές απανωτές; Χαλάλι σου βρε!
Επίσης έχω να σε πω κάτι που το ξέρεις ήδη βέβαια, πόσο σου μοιάζει η ανεψιά σου, ακόμα και στο τραγούδι, κάθε μέρα όλο και πιο πολύ το διαπιστώνω. Κάτσε να τη ρωτήσω για κανα δυο στίχους τραγουδιών, να σιγουρευτώ...

Άκου "τοαδικοτοζούμε...", ακόμα γελάω! Απίστευτη!

Τα υπόλοιπα από τηλεφώνου ή κοντά να μην βγάλουμε κι όλα τα οικογειακά στη φόρα!

καλημέρα είπε...

Δέσποινα, καλησπέρα!
Κάτσε να βάλω στην τσάντα το cd του τρίφωνου για την αυριανή εκπομπή. Θα μπορέσεις να ακούσεις;

καλημέρα είπε...

Μαρία,
δική μου η χαρά! Μα δεν είναι και πολύ ωραίο τραγούδι;
Πολλα φιλιά!

καλημέρα είπε...

γεια σου μανιτάρι!
όλους τους ξέρεις ρε θηρίο;
Ακόμα δεν άκουσα τον καινούριο δίσκο και έχω μια λαχτάρα... Πού θα πάει!
Η Σαββίνα , όχι που είναι παιδί μου- όπως λένε και η κουκουβάγιες για τα κουκουβαγιάκια τους, άλλωστε- ζωγραφίζει πολύ ωραία. Από μωρό ζωγραφίζει, νομίζω ότι είναι ο πιο δικός της τρόπος έκφρασης. Αφού όταν ήταν πιο μικρή, αν ήθελε να μου πει κάτι, χωρίς να μου μιλήσει, αντί να μου το γράψει προτιμούσε να το ζωγραφίσει. Είναι στη φύση της νομίζω.
Μετά τιμής,
κουκουβάγια-μαμά-Αναστασία.