Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Η ΠαρέαΤηςΚαλημέρας στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης


Λοιπόν αυτή τη φορά λέω να σας γράψω όχι το γνωστό επιτόπιο ρεπορτάζ με την απαραίτητη περιγραφή - όπως κάνουμε άλλες φορές- από την επίσκεψή μας στο Μουσείο αλλά με αφορμή αυτήν την επίσκεψη να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις μου. Θα ήθελα όμως τα σχόλιά σας, όποια κι αν είναι.

Η ιστοσελίδα του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης όπου μπορείτε να βρείτε πολλά στοιχεία για την έκθεση την οποία επισκεφτήκαμε ("ΤΑ ΚΑΛΙΝΔΟΙΑ, ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΠΟΛΗ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ") είναι: http://www.amth.gr/

Θα ήθελα να ευχαριστήσουμε πρώτα-πρώτα την Πολυξένη Βελένη, την Διευθύντρια του Μουσείου που μας έκανε την έκπληξη, ήταν κάτι που ούτε εγώ ήξερα, και ήρθε να μας καλωσορίσει τόσο ζεστά και φιλικά στο Μουσείο. Για αυτό και για όλη τη φιλοξενία την ευχαριστούμε πολύ.

Την Τζένη Γεωργάκη, που μας μάγεψε για μιαν ακόμη φορά με τα όσα μας είπε, όσα μας έμαθε, και με τον τρόπο που έχει να μας βάζει σε ιστορίες και την Ιστορία άλλων εποχών. Όσοι ήρθατε για πρώτη φορά σε συνάντησή μας στο Αρχαιολογικό Μουσείο, και ήσασταν πολλοί, καταλάβατε γιατί την αγαπάμε τόσο.

Τέλος, εγώ να ευχαριστήσω όλους εσάς, μια παρέα που ούτε τολμούσα να φανταστώ ότι θα αποκτούσα μέσα από μια εκπομπή, μια τέτοια παρέα το 2008!

Σκόρπιες σκέψεις, λοιπόν...
Τι μου αρέσει όταν επισκέπτομαι Μουσεία της Θεσσαλονίκης; Γιατί το διευκρινιστικό «Θεσσαλονίκης»; Γιατί σε αυτήν την πόλη ζω και τα μουσεία της θέλω να τα επισκέπτομαι, πράγμα το οποίο κάνω, όχι σε έκτακτες περιπτώσεις, δεν είμαι εκδρομή στην πόλη μου, είναι ο τόπος μου και τα μουσεία είναι ένα κομμάτι της ζωής μου εδώ.
Μου αρέσει η ανοιχτή αντίληψή τους. Τι σημαίνει αυτό; Θα σου πω συγκεκριμένα για το Αρχαιολογικό Μουσείο που επισκεφτήκαμε για τρίτη φορά με την ΠαρέαΤηςΚαλημέρας. Εντελώς την γνώμη μου θα σου πω, πώς εγώ βλέπω τα πράγματα και οι ειδικοί βεβαίως μπορεί να έχουν άλλη γνώση και γνώμη, αλλά εδώ δεν είμαστε για να μαθαίνουμε; Εκ των πραγμάτων δεν έχει τα αριστουργήματα του 5ου αιώνα. Η Ακρόπολη δεν ήταν εδώ, ούτε ο Χρυσός Αιώνας του Περικλή στα μέρη αυτά μεγαλούργησε. Όμως από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στο Μουσείο, αντιλαμβάνεσαι ότι ο σκοπός δεν είναι να δεις και να θαυμάσεις «αριστουργήματα», όχι πως δεν θα δεις- ο Χρυσός των Μακεδόνων για παράδειγμα έχει δείγματα εξαιρετικής τεχνικής και καλλιτεχνικής έκφρασης, ο Κρατήρας του Δερβενίου κάθε φορά που τον βλέπω μου αποκαλύπτει άλλα πράγματα. Όμως αυτό που χαίρομαι περισσότερο είναι ότι γυρίζοντας στους χώρους του Μουσείου, βλέπω και νιώθω ότι οι άνθρωποι έχουμε τις ίδιες βασικές ανάγκες στους αιώνες, τα ίδια προβλήματα, τα ίδια όνειρα. Ωραία, και τι σπουδαίο έχει αυτό θα μου πεις; Δεν μπορώ να σου το πω αλλιώς αλλά νιώθοντάς το αυτό, το πέρασμα μου από τη ζωή, μου φαίνεται απλά διαφορετικό. Το «παρόν» κάποιων ανθρώπων γίνεται μπροστά μου το δικό μου παρελθόν, όπως το δικό μου παρόν θα γίνει το παρελθόν για τους επόμενους που θα έρθουν. Αυτή η αίσθηση της συνέχειας είναι σημαντικό πράγμα κι ένα μουσείο οφείλει να σου τη δίνει, έτσι νομίζω. Ίσως μόνο τότε να σε αφορούν πραγματικά όσα βλέπεις, όσα ανακαλύπτεις. Τώρα θα σου πω την αμαρτία μου, όχι πως δεν μου αρέσει να θαυμάζω, μου αρέσει. Αν δω κάτι αριστουργηματικό θα θαμπωθώ, θα το θαυμάσω. Όμως πιο πολύ μου αρέσει να εκτιμώ. Και έχει διαφορά το ένα από το άλλο. Το ένα με βάζει μακριά, το άλλο με αφορά άμεσα. Και το Μουσείο είναι έτσι φτιαγμένο, μιλάει σε ανθρώπους για ανθρώπους και τη ζωή τους, το καταλαβαίνεις από το πώς είναι τοποθετημένα τα εκθέματα, από τις θεματικές των αιθουσών του, από τη συνέχειά τους. Αν μάλιστα έχεις την τύχη, όπως εμείς, να μας μιλά για τους ανθρώπους και τα αντικείμενα η Τζένη Γεωργάκη που ζωντανεύει ιστορίες μπροστά σου η μαγεία πολλαπλασιάζεται. Άσε, που ό,τι και αν τη ρωτήσουμε δεν μπορούμε να την "πιάσουμε" και "αδιάβαστη" με τίποτα!
Όταν έφυγα από την έκθεση με τα ευρήματα των Καλινδοίων δεν ένιωθα κανέναν φανατισμό, «ω, ναι, λοιπόν, η Μακεδονία είναι δικιά μας»- καλά αυτό θα μου πεις έχει να κάνει και με το τι έχεις στο νου σου από πριν, δίκιο έχεις- δεν ήμουν έτσι κι αλλιώς ανασφαλής για αυτό, επίσης αυτό δεν είναι κουβέντα καφενείου, επιστήμονες θα την κάνουν, και όσο πιο ανοιχτόμυαλοι είμαστε τόσο το καλύτερο. Αυτό που όμως μου έμεινε είναι ότι στον τόπο αυτό όπου γεννήθηκα εγώ και οι γονείς μου, όχι όμως οι παππούδες μου που ήρθαν Έλληνες από αλλού, πρόσφυγες, για αιώνες με προβλήματα ή όχι, συνυπήρξαν, έζησαν μαζί- μαγική αυτή η λέξη- άνθρωποι πολλών φυλών, που αποφάσισαν να δουν τι τους ενώνει και όχι τι τους χωρίζει. Και αυτό είναι το συγκριτικό μας πλεονέκτημα. Κάθε φορά που περιτριγυρίζω το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης καταλαβαίνω ότι αυτή η πόλη και η γύρω της περιοχή ήταν πάντα πολυπολιτισμική, η λατρεία του Δωδεκάθεου πλάι στη λατρεία των θεών από την Αίγυπτο, ήταν πόλη ακομπλεξάριστη, με την αγορά και το βαλανείο, με τους εμπόρους, τους τεχνίτες και τους καλλιτέχνες της, πέρασμα και τόπος στάσης και ζωής λαών και φυλών από την αρχαιότητα. Μπορεί να μην τα λέω σωστά επιστημονικά, αλλά όταν βγαίνω από το Μουσείο την αγαπάω πιο πολύ αυτήν την πόλη. Και λέω ότι δεν μπορεί αυτόν τον χαρακτήρα και πάλι μπορεί να τον έχει. Μπορεί; Θέλουμε; Δεν θα απαντήσει άλλος, εμείς θα κάνουμε ό,τι κάνουμε. Και το δικό μας τώρα θα είναι το χθες εκείνων που θα έρθουν.

Και τώρα, ξέρετε. Σχόλια, γνώμες, εντυπώσεις, διαφωνίες ίσως, τι θυμάστε περισσότερο, τι έκανε εντύπωση στον καθένα, όλα δικά σας! Ακόμη κι αν δεν έχετε σχολιάσει άλλη φορά στο blog, δοκιμάστε. Ευκαιρία να μου γράψετε αυτά που κουβεντιάζουμε προφορικά ή και άλλα που δεν έχουμε πει ακόμη. Περιμένω!





Μόλις μαζευτήκαμε. Είμαστε στην Αίθουσα "Μανόλης Ανδρόνικος". Έρχονται σε λίγο και οι υπόλοιποι.
Μας καλωσορίζει η διευθύντρια του μουσείου, κ.Πολυξένη Βελένη

Παρακολουθούμε ένα ντοκυμαντέρ- εσωτερική παραγωγή του μουσείου!- που μας προετοιμάζει για όσα θα δούμε στην έκθεση- σε κάποιους "ανοίγει την όρεξη" να κανονίσουμε να πάμε στο χώρο των ανασκαφών, δεν αποκλείεται, θα δούμε...

Κατεβαίνουμε στο χώρο της περιοδικής έκθεσης







Αμφιβάλλει κανείς ότι μας λείπει το κέφι;










Μας λείπουν μερικοί, αλλά οι περισσότεροι είμαστε εδώ

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Αναστασία
Ευχαριστουμε γιά τίς ευχές,είμαστε
πανευτυχείς!!
Λυπήθηκα που δέν ήλθα στό Μουσείο,
πήρα μια μικρή γεύση όμως απ το blog.
Είμαι κι εγώ μετανάστης σ αυτη τήν πόλη
καί έχω την αίσθηση οτι ειναι η μοιρα αυτού
τού τόπου ,η πολυσυλλεκτικότητα καί η πολυπολιτισμικότητα.Η ιστορία και όλα τά
ευρήματα, τά υπάρχοντα καί όσα συνεχώς έρχονται στο φώς δείχνουν
οτι η προσπάθεια μονοπόλησης της
ταυτότητας αυτού τού τόπου είναι
μάταιη!Ταυτόχρονα πονάει η χαλαρό
τητα με την οποία έχει αντιμετωπισθεί
η απαίτηση οικειοποίησης καί μονοπό
λησης της ταυτότητας τού Μακεδονικού
χώρου από Σλάβους γείτονες.
Αυτός ο τόπος χωράει πολλούς!!!!!
Αρκεί να σέβονται τήν Ιστορία του.

claire είπε...

Ομολογώ οτι ζήλεψα την παρέα σας και την εξαιρετική ξενάγηση που είχατε.Μέχρι τώρα επισκεπτόμουν το Μουσείο της πόλης μου μόνο όταν είχα φιλοξενούμενους και ειδικά αλλοδαπούς. Αυτό που αντιλαμβάνομαι τελευταία είναι οτι γίνεται ένα ανοιγμα , ενα αγκάλιασμα εκ μέρους της διεύθυνσης του Μουσείου προς τους κατοίκους της πόλης. Και το θεωρώ σημαντικό και συμφωνώ απόλυτα οτι τα μουσεία απευθύνονται πρώτα στους πολίτες κάθε τόπου και μετά στους επισκέπτες.Kαυχιέμαι ότι είμαι Θεσσαλονικιά, ξέρω όμως τόσα λίγα για την πόλη που με ανάθρεψε τόσα χρόνια.Την αγαπώ και μου αρέσει να την νοιάζομαι και να την μοιράζομαι με όσους είτε έτυχε να γεννηθούν εδώ, είτε η καλή τους τύχη τους έφερε στα σπλάχνα της.Εκείνο όμως που με πονά ιδιαίτερα είναι ο βιασμός της ,που δυστυχώς προέρχεται από εμάς τους ίδιους πρώτα και από τους άρχοντες ,που βέβαια πάλι εμείς οι ίδιοι εκλέγουμε.Νιώθω ιδιαίτερα απογοητευμένη για το πως υποβαθμίστηκε η ζωή στην πόλη μου, αλλά όλο και μονολογώ "που θα πάει,κάποιος θα βρεθεί να κάνει την ανατροπή και να ξαναδώσει στην πόλη την αίγλη και αρχοντιά που είχε και της αξίζει.

manetarius είπε...

Καλημέρα Αναστασία!
Είναι πολύ ωραίο να βολτάρεις στα μουσεία και να σε ξεναγούν άνθρωποι που έχουν γνώση πάνω στο αντικείμενο. Σε κάνουν όντως να ταξιδεύεις σ' εκείνες τις εποχές.
Και συμφωνώ πάρα πολύ μαζί σου στο οτι οι παλιοί άνθρωποι, προσπαθούσαν να δούν τι κοινό έχουν και όχι αυτά που τους χωρίζουν. Οι άνθρωποι τότε ζούσαν πολύ δύσκολα, παρ' όλ' αυτά βλέπω οτι εμείς που έχουμε περισσότερες ευκολίες, αδυνατούμε να σκεφτούμε τον διπλανό μας και γινόμαστε όλο και πιο σκληροί!

Φιλιά πολλά :)

καλημέρα είπε...

γεια σου Κώστα!
Αυτό το πολυπολιτισμικότητα και ο κοινωνικός ιστός της πόλης που μπερδεύεται πια, είναι μεγάλη ιστορία. Το Μακεδονικό ζήτημα ακόμη μεγαλύτερο. Βρίσκω κάποια ενδιαφέροντα πράγματα στο διαδίκτυο, όχι τις ηλιθιότητες των φανατισμένων εκατέρωθεν, αλλά κάποιες ψύχραιμες φωνές, έχει ενδιαφέρον ίσως να μαζέψω κάποιες σε μαι ανάρτηση, θα δούμε.
Στο Μουσείο περάσαμε καταπληκτικά και μεγάλο κομμάτι αυτού το χρωστάμε στην Τζένη Γεωργάκη, ό,τι και να σου πω ήταν λίγο!

Άντε, στα επόμενα!

καλημέρα είπε...

Κλαίρη μου, χάρηκα πολύ και για το σχόλιο και που έμαθα ότι έχεις blog! Mε το καλό και χαϊρλίδικο!
Τι να πω για αυτά που γράφεις; Κρατάω αυτό "πού θα πάει,κάποιος θα βρεθεί να κάνει την ανατροπή και να ξαναδώσει στην πόλη την αίγλη και αρχοντιά που είχε και της αξίζει." και λέω κι εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε!

Πολλά φιλιά!

καλημέρα είπε...

mane-tarious,
και να σκεφτείς ότι πολλές φορές ξεχνάμε πως το μαζί δεν είναι μόνο θέμα επιλογής, δεν είναι μόνο γιατί το θέλουμε, αλλα και ανάγκης, δεν μπορούμε να ζήσουμε, να τα βγάλουμε πέρα μαζί αν δεν είμαστε μαζί. Κι αν δεν είχαν ταραχές και συγκρούσεις και παλιά, ίσα ίσα όμως η ιστορία μας έμαθε ότι μαζί είμαστε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

Πάλι φλυαρώ... σταματάω αμέσως και σου στέλνω πολλά φιλιά από την ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη!

καλημέρα είπε...

Κώστα,
τώρα κατάλαβα ότι έχεις πλέον blog! Μα δεν σας προλαβαίνω, μπράβο!
Δεν μπορώ να αφήσω σχόλιο, γιατί;

Roadartist είπε...

Ανταποδίδοντας την επίσκεψη σου πέρασα απο το blog σου και εγώ!! Και έπεσα πάνω στο στοιχείο μου.. δεν θα μπορούσες να είχες καλύτερη ανάρτηση για 'καλοσώρισμα' :) πολύ καλό και κατατοπιστικό post..
Θα περιμένω ανάλογο για τη photobiennale και κάτι μου λέει οτι θα είναι υπέροχο!
Μπράβο..κάτι μου λέει οτι θα τα λέμε συχνά! Καλό απόγευμα στην όμορφη θεσσαλονίκη :) :) :)

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Αναστασία μου
μ΄έναν τρόπο μαγικό η τοποθέτησή σου κάλυψε το πιό σημαντικό κομάτι των σκέψεων μου μετά το όμορφο ταξίδι στο παρελθόν με οδηγό μας την Τζένη Γεωργάκη.
Είναι αλήθεια πως ελάχιστα γνωρίζουμε από την ιστορία που μας δίδαξαν στο σχολείο και ακόμα λιγότεροι μας οδήγησαν στην υπόλοιπη ζωή μας σε αυτήν την γνώση.Ήρθε ο καιρός που πρέπει να κάνουμε κάτι για να το βελτιώσουμε αυτό και ο μόνος τρόπος για να βελτιώσουμε το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας είναι να διδαχθούμε απο την πορεία των ανθρώπων στο πέρασμα των αιώνων ,τον τρόπο που έζησαν ,τον πολιτισμό που ανέπτυξαν ,τι τους οδήγησε σε πολέμους,τι τους πρόσφερε την ευημερία της ειρήνης. Και ο μονος τρόπος που μπορεί να γίνει αυτό είναι η συνεύρεσή μας στα μουσεία της πόλης μας και η μελέτη όλων αυτών των στοιχείων που μας άφησαν οι προγενέστεροι κάθε φυλής και θρησκείας κάτοικοι του τόπου μας.
Ας γίνει αυτό κατα το δυνατό τρόπος ζωής μας.
Να είσαι πάντα καλά.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ήμουν σε αυτήν την ξενάγηση στο Αρχαιολογικό Μουσείο δυστυχώς. Ημουν όμως στην προηγούμενη και θα ήθελα να πω κι εγώ πως η Τζένη Γεωργάκη και τότε εκείνη μας ξενάγησε είναι απλά καταπληκτική. Έχει τόσες γνώσεις και τετοια μεταδοτικότητα που μας είχε γοητεύσει. Με όσα έλεγε ήταν σαν να μεταφερόμασταν στην εποχή για την οποία μας μιλούσε.
Ζήλεψα που ξαναπήγατε. Για μας που δεν μπορέσαμε να έρθουμε τώρα, θα ξαναοργανωθεί κι άλλη επίσκεψη; Αλλωστε Αναστασία είπες στο ραδιόφωνο ότι η έκθεση θα είναι ανοιχτή πολύ καιρό. Άντε, οργάνωσέ το.

Μαρία

Ανώνυμος είπε...

Πέρα από τη Τζένη που ήταν καθηλωτική στην ξενάγησή της, θέλω να ευχαριστήσω και όλους τους παρευρισκόμενους φίλους που με τις εύστοχες ερωτήσεις τους βοήθησαν να φωτιστούν ακόμα περισσότερα σημεία. Κατά τα άλλα, είμαι κι εγώ από αυτούς που δεν τους πειράζει να μοιράζονται οι γειτονικοί λαοί αρμονικά την ιστορία της περιοχής τους. Αναστασία, ανάρτησε αυτά τα ενδιαφέροντα σχόλια που εντόπισες για το Μακεδονικό. Ανυπομονώ να διαβάσω ανοιχτόμυαλες απόψεις.
ΒΑΣΩ Χ.

καλημέρα είπε...

Roadartist,
καλώς βρεθήκαμε!
Από όσο πρόλαβα να δω το blog σου, κι εγώ νομίζω ότι θα τα λέμε συχνά.
Φιλιά!

καλημέρα είπε...

Bαγγέλη,
το να συναντιόμαστε και να ανταλάσσουμε απόψεις για τέτοια θέματα δεν το θεωρώ καθόλου αυτονόητο. Το ότι συμβαίνει με κάνει να χαίρομαι πολύ.
Κι αυτό δεν είναι έτσιμόνο όταν συμφωνούμε, αλλά τώρα, τι να κάνουμε, συμφωνώ με όσα γράφεις...
φιλιά σε Μάγδα και Αλέξανδρο!

καλημέρα είπε...

Μαρία,
ετσι είναι η Τζένη Γεωργάκη για όλους μας νομίζω!
Μάλλον θα ξαναπάμε στο Μουσείο αλλά κατά το φθινόπωρο. Στο μεταξύ θα πάμε σε άλλα πολλά, έχε το νου σου!
Καλώς ήρθες!

καλημέρα είπε...

Βάσω,συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Όλες τις φορές υπήρξαν εύστοχες ερωτήσεις, ερωτήσεις που αμφισβητούσαν και δεν αρκούνταν σε ό,τι άκουγαν ή ρωτούσαν κάτι που έδινε έναυσμα για περαιτέρω(τώρα κόλλησα, έτσι γράφεται;) συζήτηση. Να σου πω την αλήθεια εκείνες τις στιγμές ένιωθα πολύ περήφανη για την ομάδα μας!
Για το Μακεδονικό ζήτημα, ναι, ή θα ανεβάσω κάτι ή θα σου στείλω με mail κάποια ενδιαφέροντα κείμενα.
Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

καλημέεεεερααααα!!!!!!
την ανοχή σας παρακαλώ,οτι είμαι
νέος στό κουρμπέτι και το ρυθμίζω
μαθαίνοντας(το blog)!Προσεχώς
θέαμα κ.α.

Ανώνυμος είπε...

Ξέρεις τι μου αρέσει περισσότερο και στην εκπομπή σου καισε αυτά που γράφεις τώρα εδώ; Μιλάς για πράγματα που πραγματικά σε ενδιαφέρουν. Μπράβο βρε Αναστασία!

Ανώνυμος είπε...

για να μη ρωτας ποιος είναι ο ανώνυμος, είμαι ο Γιάννης και πού θα πάει θα ανοίξω κι εγώ μπλογκ έτσι που το βλέπω

καλημέρα είπε...

Κώστα,
μην αγχώνεσαι! Περιμένουμε...

καλημέρα είπε...

Γιάννη,
αν έτσι φαίνεται χαίρομαι πολύ γιατί αυτό ακριβώς είναι.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

Ανώνυμος είπε...

Αναστασία χαίρομαι πάρα πολύ που δε γνώρισα και έγινα μέλος της παρέας της καλημέρας.Είναι πολύ αισιόδοξο που μπορούν και μαζεύονται τόσοι άνθρωποι διαφορετικοί αλλά που έχουν ένα κοινό,τους αρέσει να ψάχνονται.Η ξενάγηση ήταν καταπληκτική εξαιτίας της Τζένης.Ο κόσμος διψάει για επαφή όπως φαίνεται.Θα περιμένουμε λοιπόν το επόμενο ραντεβού.Χρύσα Πολ.