Πνευμα Εποχης. Επιτοπιο.

Με αφορμή την έκθεση "Genius Seculi" που είδαμε στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, Αποθήκη Β1 στο Λιμάνι, την Κυριακή που μας πέρασε.

Ντεϊμάντας Ναρκάβιτσους. Λιθουανία. (γενν.1964)

1991. Λιθουανία. Αποκαθήλωση αγάλματος του Λένιν. Μονταρισμένη αντίστροφα η φυσική σειρά των εικόνων. Οι φωτογραφίες λένε πάντα την αλήθεια; Ποια αλήθεια; Δες την ίδια σκηνή ανάποδα. Πρόσεξε τις αντιδράσεις των ανθρώπων. Όταν αντιστραφεί το γεγονός τι γίνονται οι αντιδράσεις τους; τι σημαίνουν πλέον;

Ασπρόμαυρες φωτογραφίες από το οικογενειακό άλμπουμ του πατέρα. Οικογένεια. Φίλοι. Δουλειά. Εκδρομές. Γλέντια. Χαρές. Λύπες. Κηδεία. Μαζί. Από τη γέννηση έως το θάνατο. Κάποτε οι άνθρωποι είναι μαζί. Ή ήταν μαζί; Τώρα πως φωτογραφιζόμαστε; Πώς ζούμε; Μαζί με άλλους ή ο καθένας μόνος του;

Μια ολόκληρη πόλη χτισμένη γύρω από ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. οι περισσότεροι κάτοικοί της, εργαζόμενοι στο εργοστάσιο, πρώην εκτοπισμένοι σε φυλακές της Σιβηρίας. Ο αποκλεισμός. Και μια μικρή κοινωνία. Ένα μελίσσι που δουλεύει ασταμάτητα σχεδόν. Το νόημα στη ζωή τους. Πώς μπορείς να δουλεύεις με αφοσίωση για μια πατρίδα που σε θεώρησε εχθρό της; Πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη των ανθρώπων να κάνουν κάτι σημαντικό, να ανήκουν κάπου;

Δέσποινα Μεϊμάρογλου (γενν.1944)

Ιρλανδία. 1971. Κατά τη διάρκεια διαδήλωσης Βρετανοί στρατιώτες πυροβολούν μια δεκατετράχονη μαθήτρια ενώ επεέστρεφε από το σχολείο στο σπίτι της, την Annette McGavigan. Ο θάνατός της την κάνει ηρωίδα. Οι κάτοικοι του Derry. Οι μνημειακές απεικονίσεις των ηρώων τους. Η συλλογική μνήμη. Πώς μπορείς να θυμάσαι χωρίς φανατισμό; Πώς ζεις στο σήμερα όταν σε στοιχειώνει το χθες;


Καμπότζη. 1975. Καθεστώς των Ερυθρών Χμερ. Σύλληψη και δολοφονία 1,7 εκατομυρίων ανθρώπων. Μια αναπαράσταση φυλακής - χώρου βασανιστηρίων στην Πνομ Πεν. Οι θύτες νεαρά παιδιά, με μόνη επιλογή να γίνουν θύτες ή θύματα. Τα θύματα παιδιά,νέοι, μεγαλύτεροι και γέροι. Η καλλιτέχνης "μπαινει" στα σώματα τους.

Αφηγείται τις ιστορίες τους. Κεντράρει στα βλέμματά τους. Το καθεστώς κράτησε τέσσερα χρόνια.

Ο φόβος υπάρχει ακόμη; Η Δ.Μεϊμάρογλου λέει μια ιστορία. Μία από τις επιδιώξεις του καθεστώτος ήταν να μην υπάρχουν οικογένειες. Συνήθης πρακτική η δολοφονία των γονιών και ο χωρισμός των αδελφών που μεγάλωναν χωρίς να έχουν επαφή ο ένας με τον άλλο. Χρόνια μετά, έχει πέσει το καθεστώς, δυο αδελφές συναντιούνται στο δρόμο. Έχουν να ειδωθούν πολλά χρόνια όμως αναγνωρίζουν η μία την άλλη. Δε μιλάνε. Απομακρύνονται χωρίς να πλησιάσουν. Αντάλλαξαν μόνο ένα φοβισμένο βλέμμα. Φοβήθηκα, είπε η μία που μίλησε.



Στην έκθεση "Genius Seculi" μας ξενάγησε η Συραγώ Τσιάρα, διευθύντρια του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης. Η έκθεση θα παραμείνει ανοικτή μέχρι τις 30 Απριλίου.