Ένα, δύο, τρία κι άλλα πράγματα...πάλι μαζεμένα

Η γυρίστρω, όλο κάπου πάω, όλο κάτι κάνω και δεν προλαβαίνω να κάτσω να γράψω δυο λόγια. Και γίνονται ωραία πράγματα, κάτσε να μοιραστούμε κάτι!

Κράτησα τη μαγεία από την Fiorella Burato-Βιολέτα της όπερας "Τραβιάτα" του Βέρντι που ανέβασε η Όπερα Θεσσαλονίκης. Πολύ καλή τραγουδίστρια, με μεγάλη εμπειρία στο ρόλο, τον έχει ερμηνεύσει εκατόν πενήντα, παρακαλώ, στην καριέρα της. Ερμηνεία, σκηνική παρουσία, εκφραστικότητα με έκαναν να νιώθω ευγνώμων που την άκουγα. Το χάρηκα πολύ! Πολύ μου άρεσε και ο Γιάννης Γιαννίσης στο ρόλο του Giorgio Germont. Είδα την όπερα την Τετάρτη στις 9 Απριλίου. Την Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης διηύθυνε ο Σίμος Ιωαννίδης, αρχιμουσικός, Θεσσαλονικιός, ζει και κάνει καριέρα στη Γερμανία εδώ και δεκαοκτώ περίπου χρόνια, διηύθυνε για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Η Όπερα Θεσσαλονίκης ανέβασε την καινούρια αυτή παραγωγή στο κινηματοθέατρο Αριστοτέλειον, έναν χώρο τον οποίο ολοφάνερα προσπάθησε πολύ να διαμορφώσει ώστε κάπως να μπορεί να εξυπηρετήσει ανέβασμα όπερας.

Και βέβαια έμεινα για μιαν ακόμη φορά με την απορία. Μα, επιτέλους δικαιούμαστε έναν χώρο όπου αξιοπρεπώς και με όλες τις προδιαγραφές θα ανεβαίνουν παραστάσεις όπερας! Δεν παρακολουθώ όπερα από μικρό παιδί, δεν υπήρχε καμία τέτοια δυνατότητα στο χωριό όπου μεγάλωσα. Από τότε όμως που ήρθα για σπουδές στη Θεσσαλονίκη έχω παρακολουθήσει την συντριπτική πλειοψηφία των παραστάσεων όπερας που έχουν πραγματοποιηθεί στην πόλη. Αυτό που πάντα συμβαίνει και είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό είναι πως όλες οι παραστάσεις δεν έχουν απλώς πολύ κόσμο, είναι αυτό που λέμε κυρίως στην γλώσσα των συναυλιών «sold out». Υπάρχει λοιπόν κοινό που θέλει πραγματικά να παρακολουθήσει όπερα. Αυτό, τα μάτια που χρειάζεται και τα αυτιά που μπορούν να κάνουν κάτι, πόσο δύσκολο είναι άραγε να το αντιληφθούν; Τα γράφει πολύ ωραία και η Ντίνα στις Κουβεντούλες, εδώ της (ήταν και η αφάνα στη μέση, άστα να πάνε...)


Χθες, Πέμπτη, είδα στο πλαίσιο της διοργάνωσης του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου την παράσταση «Mnemopark» από την ομάδα Rimini-Protokoll («Πρωτόκολλο Ρίμινι») σε σκηνοθεσία του Στέφαν Κέγκι (ένα από τα τρία βραβεία «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες»)

Ακόμα δουλεύει η παράσταση μέσα μου. Σκόρπια και ίσως ασχημάτιστα θα σου πω κάποια πράγματα.

Στη σκηνή στημένος ένας σιδηρόδρομος σε μινιατούρα, διαπερνά τοπία της Ελβετίας. Ένας κόσμος σε μικρογραφία. Τράπεζα μνήμης ανθρώπων και πραγμάτων, τόπων, συναισθημάτων και αντικειμένων που θυμούνται και ζουν μαζί τους.

Τέσσερις άνθρωποι έχουν φτιάξει τα πάντα που βλέπω. Σπίτια, δέντρα, βουνά, αυλές, φάρμες, γέφυρες, σταθμούς λεωφορείων, νεκροταφείο. Έχουν τοποθετήσει φιγούρες ανθρώπων και ζώων. Φτιάχνουν επιτόπου μια ταινία. Με ήρωες του Μπόλιγουντ. Το ήξερες ότι στην Ελβετία γυρίζουν Μπολιγουντιανές ταινίες; Για τους Ινδούς, λέει, το καταπράσινο Ελβετικό τοπίο είναι σπάνιο και άρα εξωτικό, ό,τι δεν έχεις θαυμάζεις, ε; Στο «Mnemopark», τώρα. Οι τέσσερις άνθρωποι που σου έλεγα πριν ότι έχουν φτιάξει τα πάντα, ασχολούνται χρόνια με τον μοντελισμό σιδηροδρόμων, αν το λένε έτσι. Ηλικιωμένοι- πώς θέλω να μεγαλώσω και να είμαι έτσι!, μακάρι!- μάλλον συνταξιούχοι, παίζουν στη σκηνή αυτό που κάνουν. Άλλο ωραίο θέμα από την παράσταση, ακόμα το σκέφτομαι: μόνο οι σοβαροί άνθρωποι παίζουν, οι άλλοι κάνουν πλάκα, η πλάκα δεν έχει σχέση με το χιούμορ, κι αυτή η παράσταση έχει πολύ χιούμορ. Πάλι παρένθεση έκανα, η φλύαρη. Αυτοί λοιπόν οι τέσσερις που παίζουν δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί, είναι όμως ειδικοί σε αυτό που κάνουν, στις μινιατούρες σιδηροδρόμων. Όπως κινείται η μηχανή του τραίνου, μια μικρή κάμερα πάνω της τραβάει, και ό,τι τραβάει προβάλλεται μεγενθυμένο σε μια επιφάνεια προβολής. Εκεί γίνονται ωραία μαγικά. Το μικρό μεγάλο. Το αληθινό ψεύτικο και το ψεύτικο αληθινό. Οι άνθρωποι μπαίνουν στο σκηνικό και το σκηνικό καταπίνει ανθρώπους. Δεν μπορώ να στο περιγράψω αλλιώς, το είδες άραγε; Μια ιστορία φτιάχνεται επιτόπου. Ιστορία πατριδογνωσίας. Ιστορία ανθρώπων. Οι ήρωες θυμούνται. Εμείς μαζί τους. Χάνονται στο χθες. Αναρωτιούνται πώς θα είναι το αύριο. Και μαζί τους μια νέα κοπέλα αυτή είναι ηθοποιός, αφηγείται, ντοκυμαντερίστικα στοιχεία, στατιστικά για την Ελβετία αλλά και την Ελλάδα- υποθέτω αυτό το κάνουν σε κάθε χώρα που επισκέπτονται- μας μιλά για τη ζωή στη χώρα της, τη ζωή της οικογένειάς της, την ιστορία των ηρώων που είναι εκεί-οι τέσσερις που σας έλεγα- αλλά και την ιστορία του έργου που παίζουν, την ιστορία των δύο νέων από την Ινδία. Είναι, ας πούμε, η συντονίστρια σε ό,τι διαδραματίζεται στη σκηνή. Και ξέρεις και τι άλλο μου άρεσε πολύ; Όταν ήταν μικρή μεγάλωσε μαθαίνοντας και κάνοντας χειρωνακτικές δουλειές. Όλοι λοιπόν στην παράσταση αυτή έκαναν κάτι με τα χέρια τους, ήξεραν να κάνουν πράγματα και δουλειές με τα χέρια τους.

Φτάνει ως εδώ. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σου πω πότε και πού μπορείς να δεις αυτήν παράσταση. Χαίρομαι πολύ που την είδα. Χαίρομαι που την είδε η κόρη μου. Χαίρομαι που ήμασταν πάρα πολλοί στην αίθουσα. Κι αν αυτό μετράει, βγαίνοντας από την αίθουσα, ένιωσα πιο ανάλαφρη, σαν παιδί που κάτι ανακάλυψε, και με μια διάθεση να κάνω ωραία πράγματα. Αν την είδες, γράψε τη δική σου εντύπωση, ας μη συμφωνούμε.

Σήμερα θα δω την παράσταση «Έχω Άνθρωπο» των Θοδωρή Γκόνη και Κώστα Λειβαδά, με τη Γιώτα Νέγκα στο τραγούδι και την ηθοποιό Σύρμω Κεκέ στην αφήγηση κειμένων.
Με αφορμή το ομότιτλο της παράστασης τραγούδι σκεφτόμουν, για μια ακόμη φορά είναι αλήθεια, ότι αν για ένα πράγμα είμαι σίγουρη είναι για το ότι όταν έχεις αγαπηθεί πολύ είσαι προστατευμένος, δεν ξέρω πώς να το πω αλλιώς, από ό,τι κι αν σου συμβεί, όσο δύσκολο ή αβάσταχτο σου φαίνεται ή και είναι αυτό.
Αυτός κι αυτοί που σε αγάπησαν είναι πάντα εκεί σαν αέρας που περνά και δεν αφήνει κανείς να σε καταστρέψει, κυρίως ο χειρότερος εαυτός σου. Εκτός αν δεν το πιστέψεις, κι αφήσεις μόνος μια ρωγμή στο μανδύα με τον οποίο σε τύλιξαν από μωρό.
Ίσως η αγάπη να είναι το μόνο που δε χάνεται ποτέ. Ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται αφελές αυτό που γράφω έτσι όπως το γράφω, απλώς δε βρίσκω τίποτα πιο αθάνατο από εκείνη.
Αν δεν είναι έτσι, πώς η αγάπη αυτών που δε ζουν πια, μας ζεσταίνει ακόμη;

Σε λίγη ώρα η Ομάδα Θαλής και φίλοι μας προσκαλεί σε μια εκδήλωση με δύο ομιλητες και εξαιρετικά θέματα. Για του λόγου το αληθές:

Η ομάδα ΘΑΛΗΣ+ΦΙΛΟΙ

σας προσκαλεί στις 11/04

και ώρα 7.30 στο ΚΙΘ

(ΚΕΝΤΡΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,

Πλατεία Ιπποδρομίου, 54621 Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310264668)

στις ομιλίες των
ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΟΞΙΑΔΗ
συγγραφέα
με θέμα:
«Βιογραφίες μαθηματικών, και όχι μόνο: ένα ταξίδι μετ’ επιστροφής από την αφήγηση στα Μαθηματικά»

Η προβληματική του Απόστολου Δοξιάδη ξεπερνά το στενό πλαίσιο αναφορών στη λεγόμενη «μαθηματική λογοτεχνία», και επεκτείνεται ευρύτερα στο θέμα της αφήγησης. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι γνωσιακές επιστήμες έχουν φέρει στο προσκήνιο τη μελέτη της αφήγησης ως ενός από τους βασικούς ανθρώπινους μηχανισμούς αντίληψης, νόησης και δράσης. Με μια τέτοια ο οπτική, ο Απόστολος Δοξιάδης κοιτάζει τις αφηγήσεις γύρω από τα μαθηματικά – και όχι μόνο – και κυρίως τις βιογραφίες. Ως κλασικό είδος αφήγησης όπου το γνωσιακό περιεχόμενο κυριαρχεί πάνω στις απαιτήσεις της αισθητικής ή της διασκέδασης, η βιογραφία προσφέρεται ιδιαίτερα για την επιστημονική μελέτη της αφήγησης. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που προκύπτει από μια μια τέτοια ματιά, είναι ότι ακόμη και στον φαινομενικά άφιλο στην αφήγηση χώρο της μαθηματικής σκέψης, η κατανόηση της αφηγηματικής δομής και μεθοδολογίας της βιογραφίας μπορεί να οδηγήσει σε βαθύτερη κατανόηση.

και

ΤΕΥΚΡΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
Δρα Μαθηματικών, Συγγραφέα, Μεταφραστή
με θέμα:
«Ένα βιβλίο μας αφηγείται την ιστορία του: το Παλίμψηστο του Αρχιμήδη»

Η Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 1998 υπήρξε μια ιδιαίτερα οδυνηρή μέρα για τους απανταχού έλληνες. Ήταν η ημέρα που η Ελληνική κυβέρνηση απέτυχε να αποκτήσει για λογαριασμό του Ελληνικού έθνους το παλαιότερο σωζόμενο χειρόγραφο με έργα του Αρχιμήδη. Ήταν ένας παλίμψηστος κώδικας στον οποίο αρχικά καταχωρήθηκαν - γύρω στο 950 μ.Χ. - διάφορες πραγματείες του Αρχιμήδη. Περί το 1200 μ.Χ. το αρχικό κείμενο σβήστηκε ώστε τα φύλλα περγαμηνής να χρησιμοποιηθούν εκ νέου για τη δημιουργία ενός προσευχηταρίου. Ωστόσο το κείμενο του Αρχιμήδη δε σβήστηκε εντελώς. Με πρωτόγονα μέσα ο Δανός μελετητής Χάιμπεργκ μπόρεσε το 1906 να διαβάσει ένα μεγάλο μέρος του και να φέρει στο φως κείμενα του αρχαίου έλληνα σοφού που δεν σώζονταν πουθενά αλλού. Στη συνέχεια ο παλίμψηστος κώδικας χάθηκε για να κάνει ξανά την εμφάνισή του σε μια δημοπρασία του οίκου Christies το 1998 και να περιέλθει έτσι στην κυριότητα κάποιου άγνωστου συλλέκτη. Ωστόσο, η συμπεριφορά του νέου ιδιοκτήτη του κώδικα ήταν μάλλον υποδειγματική. Όχι μόνο χρηματοδότησε τη συντήρηση και την πλήρη απεικόνιση του κώδικα αλλά και ανήρτησε τα αποτελέσματα των εργασιών της πολυπληθούς ομάδας που συνέστησε στο διαδίκτυο ώστε να μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτά ο οποιοσδήποτε μελετητής. Στην ομιλία μας θα αφηγηθούμε την πολυτάραχη ιστορία του παλίμψηστου κώδικα και θα επιχειρήσουμε να αξιολογήσουμε τα νέα στοιχεί που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας σχετικά με τον τρόπο σκέψης του κορυφαίου μαθηματικού όλων των εποχών.

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

πληροφορίες: http://www.thalesandfriends.org/gr