Η ΠαρέαΤηςΚαλημέρας στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης

Λοιπόν αυτή τη φορά λέω να σας γράψω όχι το γνωστό επιτόπιο ρεπορτάζ με την απαραίτητη περιγραφή - όπως κάνουμε άλλες φορές- από την επίσκεψή μας στο Μουσείο αλλά με αφορμή αυτήν την επίσκεψη να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις μου. Θα ήθελα όμως τα σχόλιά σας, όποια κι αν είναι.

Η ιστοσελίδα του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης όπου μπορείτε να βρείτε πολλά στοιχεία για την έκθεση την οποία επισκεφτήκαμε ("ΤΑ ΚΑΛΙΝΔΟΙΑ, ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΠΟΛΗ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ") είναι: http://www.amth.gr/

Θα ήθελα να ευχαριστήσουμε πρώτα-πρώτα την Πολυξένη Βελένη, την Διευθύντρια του Μουσείου που μας έκανε την έκπληξη, ήταν κάτι που ούτε εγώ ήξερα, και ήρθε να μας καλωσορίσει τόσο ζεστά και φιλικά στο Μουσείο. Για αυτό και για όλη τη φιλοξενία την ευχαριστούμε πολύ.

Την Τζένη Γεωργάκη, που μας μάγεψε για μιαν ακόμη φορά με τα όσα μας είπε, όσα μας έμαθε, και με τον τρόπο που έχει να μας βάζει σε ιστορίες και την Ιστορία άλλων εποχών. Όσοι ήρθατε για πρώτη φορά σε συνάντησή μας στο Αρχαιολογικό Μουσείο, και ήσασταν πολλοί, καταλάβατε γιατί την αγαπάμε τόσο.

Τέλος, εγώ να ευχαριστήσω όλους εσάς, μια παρέα που ούτε τολμούσα να φανταστώ ότι θα αποκτούσα μέσα από μια εκπομπή, μια τέτοια παρέα το 2008!

Σκόρπιες σκέψεις, λοιπόν...
Τι μου αρέσει όταν επισκέπτομαι Μουσεία της Θεσσαλονίκης; Γιατί το διευκρινιστικό «Θεσσαλονίκης»; Γιατί σε αυτήν την πόλη ζω και τα μουσεία της θέλω να τα επισκέπτομαι, πράγμα το οποίο κάνω, όχι σε έκτακτες περιπτώσεις, δεν είμαι εκδρομή στην πόλη μου, είναι ο τόπος μου και τα μουσεία είναι ένα κομμάτι της ζωής μου εδώ.
Μου αρέσει η ανοιχτή αντίληψή τους. Τι σημαίνει αυτό; Θα σου πω συγκεκριμένα για το Αρχαιολογικό Μουσείο που επισκεφτήκαμε για τρίτη φορά με την ΠαρέαΤηςΚαλημέρας. Εντελώς την γνώμη μου θα σου πω, πώς εγώ βλέπω τα πράγματα και οι ειδικοί βεβαίως μπορεί να έχουν άλλη γνώση και γνώμη, αλλά εδώ δεν είμαστε για να μαθαίνουμε; Εκ των πραγμάτων δεν έχει τα αριστουργήματα του 5ου αιώνα. Η Ακρόπολη δεν ήταν εδώ, ούτε ο Χρυσός Αιώνας του Περικλή στα μέρη αυτά μεγαλούργησε. Όμως από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στο Μουσείο, αντιλαμβάνεσαι ότι ο σκοπός δεν είναι να δεις και να θαυμάσεις «αριστουργήματα», όχι πως δεν θα δεις- ο Χρυσός των Μακεδόνων για παράδειγμα έχει δείγματα εξαιρετικής τεχνικής και καλλιτεχνικής έκφρασης, ο Κρατήρας του Δερβενίου κάθε φορά που τον βλέπω μου αποκαλύπτει άλλα πράγματα. Όμως αυτό που χαίρομαι περισσότερο είναι ότι γυρίζοντας στους χώρους του Μουσείου, βλέπω και νιώθω ότι οι άνθρωποι έχουμε τις ίδιες βασικές ανάγκες στους αιώνες, τα ίδια προβλήματα, τα ίδια όνειρα. Ωραία, και τι σπουδαίο έχει αυτό θα μου πεις; Δεν μπορώ να σου το πω αλλιώς αλλά νιώθοντάς το αυτό, το πέρασμα μου από τη ζωή, μου φαίνεται απλά διαφορετικό. Το «παρόν» κάποιων ανθρώπων γίνεται μπροστά μου το δικό μου παρελθόν, όπως το δικό μου παρόν θα γίνει το παρελθόν για τους επόμενους που θα έρθουν. Αυτή η αίσθηση της συνέχειας είναι σημαντικό πράγμα κι ένα μουσείο οφείλει να σου τη δίνει, έτσι νομίζω. Ίσως μόνο τότε να σε αφορούν πραγματικά όσα βλέπεις, όσα ανακαλύπτεις. Τώρα θα σου πω την αμαρτία μου, όχι πως δεν μου αρέσει να θαυμάζω, μου αρέσει. Αν δω κάτι αριστουργηματικό θα θαμπωθώ, θα το θαυμάσω. Όμως πιο πολύ μου αρέσει να εκτιμώ. Και έχει διαφορά το ένα από το άλλο. Το ένα με βάζει μακριά, το άλλο με αφορά άμεσα. Και το Μουσείο είναι έτσι φτιαγμένο, μιλάει σε ανθρώπους για ανθρώπους και τη ζωή τους, το καταλαβαίνεις από το πώς είναι τοποθετημένα τα εκθέματα, από τις θεματικές των αιθουσών του, από τη συνέχειά τους. Αν μάλιστα έχεις την τύχη, όπως εμείς, να μας μιλά για τους ανθρώπους και τα αντικείμενα η Τζένη Γεωργάκη που ζωντανεύει ιστορίες μπροστά σου η μαγεία πολλαπλασιάζεται. Άσε, που ό,τι και αν τη ρωτήσουμε δεν μπορούμε να την "πιάσουμε" και "αδιάβαστη" με τίποτα!
Όταν έφυγα από την έκθεση με τα ευρήματα των Καλινδοίων δεν ένιωθα κανέναν φανατισμό, «ω, ναι, λοιπόν, η Μακεδονία είναι δικιά μας»- καλά αυτό θα μου πεις έχει να κάνει και με το τι έχεις στο νου σου από πριν, δίκιο έχεις- δεν ήμουν έτσι κι αλλιώς ανασφαλής για αυτό, επίσης αυτό δεν είναι κουβέντα καφενείου, επιστήμονες θα την κάνουν, και όσο πιο ανοιχτόμυαλοι είμαστε τόσο το καλύτερο. Αυτό που όμως μου έμεινε είναι ότι στον τόπο αυτό όπου γεννήθηκα εγώ και οι γονείς μου, όχι όμως οι παππούδες μου που ήρθαν Έλληνες από αλλού, πρόσφυγες, για αιώνες με προβλήματα ή όχι, συνυπήρξαν, έζησαν μαζί- μαγική αυτή η λέξη- άνθρωποι πολλών φυλών, που αποφάσισαν να δουν τι τους ενώνει και όχι τι τους χωρίζει. Και αυτό είναι το συγκριτικό μας πλεονέκτημα. Κάθε φορά που περιτριγυρίζω το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης καταλαβαίνω ότι αυτή η πόλη και η γύρω της περιοχή ήταν πάντα πολυπολιτισμική, η λατρεία του Δωδεκάθεου πλάι στη λατρεία των θεών από την Αίγυπτο, ήταν πόλη ακομπλεξάριστη, με την αγορά και το βαλανείο, με τους εμπόρους, τους τεχνίτες και τους καλλιτέχνες της, πέρασμα και τόπος στάσης και ζωής λαών και φυλών από την αρχαιότητα. Μπορεί να μην τα λέω σωστά επιστημονικά, αλλά όταν βγαίνω από το Μουσείο την αγαπάω πιο πολύ αυτήν την πόλη. Και λέω ότι δεν μπορεί αυτόν τον χαρακτήρα και πάλι μπορεί να τον έχει. Μπορεί; Θέλουμε; Δεν θα απαντήσει άλλος, εμείς θα κάνουμε ό,τι κάνουμε. Και το δικό μας τώρα θα είναι το χθες εκείνων που θα έρθουν.

Και τώρα, ξέρετε. Σχόλια, γνώμες, εντυπώσεις, διαφωνίες ίσως, τι θυμάστε περισσότερο, τι έκανε εντύπωση στον καθένα, όλα δικά σας! Ακόμη κι αν δεν έχετε σχολιάσει άλλη φορά στο blog, δοκιμάστε. Ευκαιρία να μου γράψετε αυτά που κουβεντιάζουμε προφορικά ή και άλλα που δεν έχουμε πει ακόμη. Περιμένω!

Μόλις μαζευτήκαμε. Είμαστε στην Αίθουσα "Μανόλης Ανδρόνικος". Έρχονται σε λίγο και οι υπόλοιποι.
Μας καλωσορίζει η διευθύντρια του μουσείου, κ.Πολυξένη Βελένη

Παρακολουθούμε ένα ντοκυμαντέρ- εσωτερική παραγωγή του μουσείου!- που μας προετοιμάζει για όσα θα δούμε στην έκθεση- σε κάποιους "ανοίγει την όρεξη" να κανονίσουμε να πάμε στο χώρο των ανασκαφών, δεν αποκλείεται, θα δούμε...

Κατεβαίνουμε στο χώρο της περιοδικής έκθεσης

Αμφιβάλλει κανείς ότι μας λείπει το κέφι;

Μας λείπουν μερικοί, αλλά οι περισσότεροι είμαστε εδώ