Καλή Ανάσταση...

Χθες στο Μικρό Θέατρο ήταν υπέροχα. Κωστας Θεοδώρου- κοντραμπάσο, Κυριάκος Γκουβέντας-βιολί και Χρήστος Τζιτζιμίκας-φωνή παρουσίασαν ένα πρόγραμμα με μοιρολόγια και θρηνητικά δημοτικά τραγούδια. "Έδεσαν" εξαιρετικά, έπαιξαν πολύ απαιτητικά κομμάτια από αυτά που δεν έχουμε τη ευκαιρία να ακούσουμε συχνά, για την ακρίβεια ακούμε σπάνια. Από τους τρεις τους είχα καιρό να ακούσω τον Χρήστο και το χάρηκα πολύ. Είναι τραγουδιστής με μεγάλη δύναμη. Έχω από χθες το βράδυ στα αυτιά μου τη φωνή του και το παίξιμο των παιδιών. Ήταν μια βραδιά μου με καθήλωσε! Γέμισε το μέσα μου. Mακάρι να μπορούσα να σας βάλω να ακούσετε κάτι από τη βραδιά αυτή στο blog... Σίγουρα πάντως την επόμενη φορά που θα παίξουν μην τους χάσετε...


Η Κωνσταντινιά μου είπε ότι το λουλούδι για το οποίο ρώτησα είναι το αγιόκλημα! Λοιπόν μετά το φούλι, η άγρια μολόχα, και τώρα το αγιόκλημα, τι να πω; Μου φαίνεται έχω βασικές ελλείψεις σε ονομασίες πασίγνωστων φυτών, ε;
Να και η πολύ όμορφη φωτογραφία που μου έστειλε, την είδα και μου ήρθε η ευωδιά του στο νου:


Η mane-tarious μου έστειλε αυτό το υπέροχο πασχαλιάτικο δώρο, το έφτιαξε φυσικά η ίδια και μου άρεσε πάρα πάρα πολύ.
Ήταν πολύ όμορφη έκπληξη μανιταράκι, σε ευχαριστώ τόοοοοοσο πολύ!!!


Για τρεις μέρες θα λείψω, δεν ξέρω αν θα μπορώ από εκεί που θα βρίσκομαι να μπαίνω στο διαδίκτυο. Θα ήθελα όμως από σήμερα να σας ευχηθώ Καλή Ανάσταση με δυο τραγούδια. Το ένα είναι των Active Member από τον δίσκο "Μέρες Παράξενες, Θαυμάσιες Μέρες" και είναι από τα ωραιότερα τραγούδια που μιλούν για τον Παράξενο που πέρασε κάποτε από τα μέρη μας και τον λένε Ιησού.

Τα λόγια του τραγουδιού:
"Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή
για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου
που έτσι κι αλλιώς ξεσυνερίζεται το κέφι σου.
Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό
σ' ένα αιώνια ποτισμένο απ' το κρασί καπηλειό,
μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου
που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ' όνειρό μου.
Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
πουθενά να μη τη πεις...

Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις
συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες
κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ' τις σκιές
σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις.

Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια
ήμουνα κάπου μακριά με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές.

Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς
από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς.

Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα
σ' αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
ι' αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω
μια προσευχή σ' ένα περβόλι με ελιές
δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω.

Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής

Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα μου
πες αναβάλλεται η γιορτή
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
πες ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά

Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω
πρέπει να σπούδασες τη τέχνη του μυαλού
ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω
και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού.

Γι' αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις
κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο,
μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες
αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ.

Πού με βρήκες εδώ κάτω τι με θες;
Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια
σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια.

Αυτούς τους είδα, τους άκουσα,
τους νιώθει το πετσί μου προτιμώ τα καρφιά
που με κρατάνε στο σταυρό
αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου,
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν
όταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανό
κι έτσι πρόλαβαν από εκεί συγχωρεθήκαν.

Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε
για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό
πάρε μια κούπα πάρε ψωμί και κόψε
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα σου
θα πω αναβάλλεται η γιορτή
πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.
Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
θα πω ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά."
Το δεύτερο είναι ένα τραγούδι (Window of Dreams) από το συγκρότημα Nash Didan που το αποτελούν Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι μουσικοί (πώς τους αντιμετωπίζουν και οι μεν και οι δε, άραγε;) και στο οποίο μπορείτε να ακούσετε και αραμαϊκά, τη γλώσσα που μιλούσε ο Ιησούς.


Καλή Ανάσταση σε όλους!