Τρίτη 8 Απριλίου 2008

Πνευμα Εποχης. Επιτοπιο.

Με αφορμή την έκθεση "Genius Seculi" που είδαμε στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, Αποθήκη Β1 στο Λιμάνι, την Κυριακή που μας πέρασε.

Ντεϊμάντας Ναρκάβιτσους. Λιθουανία. (γενν.1964)

1991. Λιθουανία. Αποκαθήλωση αγάλματος του Λένιν. Μονταρισμένη αντίστροφα η φυσική σειρά των εικόνων. Οι φωτογραφίες λένε πάντα την αλήθεια; Ποια αλήθεια; Δες την ίδια σκηνή ανάποδα. Πρόσεξε τις αντιδράσεις των ανθρώπων. Όταν αντιστραφεί το γεγονός τι γίνονται οι αντιδράσεις τους; τι σημαίνουν πλέον;


Ασπρόμαυρες φωτογραφίες από το οικογενειακό άλμπουμ του πατέρα. Οικογένεια. Φίλοι. Δουλειά. Εκδρομές. Γλέντια. Χαρές. Λύπες. Κηδεία. Μαζί. Από τη γέννηση έως το θάνατο. Κάποτε οι άνθρωποι είναι μαζί. Ή ήταν μαζί; Τώρα πως φωτογραφιζόμαστε; Πώς ζούμε; Μαζί με άλλους ή ο καθένας μόνος του;





Μια ολόκληρη πόλη χτισμένη γύρω από ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. οι περισσότεροι κάτοικοί της, εργαζόμενοι στο εργοστάσιο, πρώην εκτοπισμένοι σε φυλακές της Σιβηρίας. Ο αποκλεισμός. Και μια μικρή κοινωνία. Ένα μελίσσι που δουλεύει ασταμάτητα σχεδόν. Το νόημα στη ζωή τους. Πώς μπορείς να δουλεύεις με αφοσίωση για μια πατρίδα που σε θεώρησε εχθρό της; Πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη των ανθρώπων να κάνουν κάτι σημαντικό, να ανήκουν κάπου;



Δέσποινα Μεϊμάρογλου (γενν.1944)

Ιρλανδία. 1971. Κατά τη διάρκεια διαδήλωσης Βρετανοί στρατιώτες πυροβολούν μια δεκατετράχονη μαθήτρια ενώ επεέστρεφε από το σχολείο στο σπίτι της, την Annette McGavigan. Ο θάνατός της την κάνει ηρωίδα. Οι κάτοικοι του Derry. Οι μνημειακές απεικονίσεις των ηρώων τους. Η συλλογική μνήμη. Πώς μπορείς να θυμάσαι χωρίς φανατισμό; Πώς ζεις στο σήμερα όταν σε στοιχειώνει το χθες;


Καμπότζη. 1975. Καθεστώς των Ερυθρών Χμερ. Σύλληψη και δολοφονία 1,7 εκατομυρίων ανθρώπων. Μια αναπαράσταση φυλακής - χώρου βασανιστηρίων στην Πνομ Πεν. Οι θύτες νεαρά παιδιά, με μόνη επιλογή να γίνουν θύτες ή θύματα. Τα θύματα παιδιά,νέοι, μεγαλύτεροι και γέροι. Η καλλιτέχνης "μπαινει" στα σώματα τους.

Αφηγείται τις ιστορίες τους. Κεντράρει στα βλέμματά τους. Το καθεστώς κράτησε τέσσερα χρόνια.

Ο φόβος υπάρχει ακόμη; Η Δ.Μεϊμάρογλου λέει μια ιστορία. Μία από τις επιδιώξεις του καθεστώτος ήταν να μην υπάρχουν οικογένειες. Συνήθης πρακτική η δολοφονία των γονιών και ο χωρισμός των αδελφών που μεγάλωναν χωρίς να έχουν επαφή ο ένας με τον άλλο. Χρόνια μετά, έχει πέσει το καθεστώς, δυο αδελφές συναντιούνται στο δρόμο. Έχουν να ειδωθούν πολλά χρόνια όμως αναγνωρίζουν η μία την άλλη. Δε μιλάνε. Απομακρύνονται χωρίς να πλησιάσουν. Αντάλλαξαν μόνο ένα φοβισμένο βλέμμα. Φοβήθηκα, είπε η μία που μίλησε.



Στην έκθεση "Genius Seculi" μας ξενάγησε η Συραγώ Τσιάρα, διευθύντρια του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης. Η έκθεση θα παραμείνει ανοικτή μέχρι τις 30 Απριλίου.







12 σχόλια:

manetarius είπε...

Μελαγχόλησα λιγάκι, αλλά πρέπει να είχε πολύ ενδιαφέρον η έκθεση.

Καλημέρα! :)

καλημέρα είπε...

Ναι, νομίζω ότι εχει ενδιαφέρον, και σε κάνει να αναρωτιέσαι για πολλά πράγματα.

καλησπέρα, μανιταράκι!

fish eye είπε...

καλησπερα Αναστασια..
θα πρεπει να προβληματιστηκατε πολυ..

χρειαζεται κι αυτο..

καλο απογευμα

Ανώνυμος είπε...

Αξίζει να την επισκεφτείς!

καλημέρα είπε...

φεγγαρένια,
χρειάζεται, λέει...

καλημέρα είπε...

katerina,
ήταν η δεύτερη φορά που την είδα και πάλι είδα πράγματα που την πρώτη φορά δεν είχα προσέξει!

Ανώνυμος είπε...

Τις φοβόμουν λίγο τις εκθέσεις με εικαστικές συνθέσεις, γιατί τις έχω συνδέσει με απρόσιτους κώδικες. Η έκθεση αυτή ωστόσο μου ξύπνησε το ενδιαφέρον για τέτοιου είδους δημιουργίες. Μοντέρνα τα εκφραστικά μέσα αλλά τόσο διαχρονικά και δυνατά τα συναιθήματα! Φυσικά για μας που είμαστε κοντά στα 40 τα θέματα των δυο εικαστικών δημιουργών είναι οικεία, οπότε η συγκινησιακή φόρτιση είναι ιδιαίτερη. Είμαι σίγουρη όμως ότι μπορούν να αγγίξουν κάθε διαθέσιμη ψυχή κάθε ηλικίας. Σε ευχαριστώ Αναστασία που αποκατέστησες τη σχέση μου και με τη μοντέρνα τέχνη. Φυσικά μπράβο και στο Κ.Σ.Τ. για την εύστοχη επιλογή των έργων.
ΒΑΣΩ Χ. SCHOOLWAVE

Κωνσταντινιά είπε...

Συμφωνώ με την Βάσω, δεν είμαστε εξοικειωμένοι με αυτό το είδος εκθέσεων, αλλά παρόλα αυτά μας αγγίζουν. Εγώ όταν μπήκα στο μαύρο-κουτί- αντίγραφο-κελιού, ένιωσα ότι μπήκα στον πραγματικό χώρο, ανατρίχιασα, και όταν δε είδα τις φωτογραφίες με την Μεϊμάρογλου,εκείνες στην καρέκλα, μπορώ να πω ότι συγκλονίστηκα.

καλημέρα είπε...

Bάσω,
μερικές (εκθέσεις με εικαστικές συνθέσεις) τις φοβάμαι ακόμα να σου πω την αλήθεια. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής, μου αρέσει, δε μου αρέσει, με αγγίζει, δεν μου λέει τίποτα, σε αυτές για την τέχνη των οποίων δεν ξέρω τίποτα μόνο αυτά τα κριτήρια έχω, δυστυχώς ή ευτυχώς. Αλλά έχω κι ένα θράσσος να τις επισκέφτομαι...άλλο πράγμα!

καλημέρα είπε...

"...τις φωτογραφίες με την Μεϊμάρογλου,εκείνες στην καρέκλα, μπορώ να πω ότι συγκλονίστηκα" Αν σου πω Κωνσταντίνα ότι την πρώτη φορά που είχα δει την έκθεση τις προσπέρασα βιαστικά και δεν είχα συνειδητοποιήσει τι έβλεπα; Και είανι όπως ακριβώς λες, συγκλονιστικές... Πάντα ρε παιδί μου βλέπεις κι άλλα πράγματα την δεύτερη φορά, ευτυχώς.

Ανώνυμος είπε...

Πόσο απλά ομόρφυναν οι Κυριακές μας!
Αναστασία ευχαριστούμε.

καλημέρα είπε...

Eγώ ευχαριστώ... Δεν ξέρω πού θα μας βγάλει αυτή η ιστορία, δεν είμαι κι από τους ανθρώπους που κάνουν σχέδια, θα δούμε, αλλά πάλι είμαι σίγουρη ότι σε ακόμη καλύτερα πράγματα θα μας πάει!
Ένα όνομα, κάτι; Ανώνυμος, ανώνυμη;