Tomorrow Is A Long Time

 Όλα κι όλα! Τα πρώτα λόγια και το πρώτο τραγούδι για τον μικρούλη που ήρθε το Σαββατο το πρωί και οι φήμες λενε ότι είναι πανεμορφος, υπεροχος και τον περίμεναν πολλές αγκαλιές και χίλια χαμόγελα. Το Μανιταράκι έγινε μαμά! Καλώς ήρθες μικρέ! Γερός, δυνατός και τυχερός!
Το τραγούδι μου το έστειλε προχθες ο Μάκης Αϊβάζογλου με ευχες για την καινούρια χρονιά και μου άρεσε πολύ.
Μ. και Λ. για το βλασταρι σας με πολλή αγαπη! Να σας ζήσει!


Τις προάλλες ξύπνησα νωρίς, αξημέρωτα, με τη γευση ενός πρωινού που μου λείπει, μούλειψε ξαφνικά; ποιος ξέρει. Ένα τραγούδι τριγύριζε στο μυαλό μου. Στον ύπνο μου το έβλεπα; Ενα μπαλκόνι και να βλεπω την πόλη να ξυπνάει. Είναι μερικά πρωινά που ερχονται εκει που δεν το περιμένεις. Είναι μερικά πρωινά που είναι τα πιο όμορφα του κόσμου. Το ξερεις από τότε ή το μαθαίνεις μετα;

Έλβις Πρίσλεϋ. Αν ζούσε προχθές θα γινόταν 75 χρονών. "Α, είναι αυτός που μοιαζει με τον Σαββα", μου λεει η μικρή. Εννοεί τον ξάδελφό της. Του μοιαζει λίγο, όντως.
Τον Έλβις τον πρωτοακουσα σε εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη, πρώτη γυμνασίου πρεπει να ήμουν. Και τον πρωτοείδα στην κρατική τηλεόραση σε μουσικό ντοκυμαντερ.

Όταν πέθανε, δεν θυμάμαι να το πήρα είδηση. Και μικρή ήμουν και το να φτασει το νεο στο χωριό μου που το καλοκαίρι μύριζε ροδακινα, και όλοι δούλευαν στα χωραφια από το πρωί μέχρι το βράδυ, παραπανω από απίθανο ήταν, πλάκα κάνεις; Ο μόνος βασιλιάς που ήξερα τότε ήταν ο τέως που τον είχαν μεγάλη φωτογραφία στα γραφεία των βασιλοφρόνων του χωριού που καμάρωναν ότι ο βασιλέας τους έστελνε κάρτες στις γιορτές. Το γραφείο τους ήταν κοντά στο αριστερό δικό μας σπίτι, για την ακρίβεια ήταν μια αποθήκη, ενας τοίχος τη χώριζε από το μέρος, έτσι το λέγαν, του γείτονα με τα κόκκινα χαρτιά, στρόγγυλα και πριονωτά κομμένα, ώρα να με ρωτήσεις τι και πώς. Ψωμί, ελιά και κώτσο βασιλιά, ακριβώς έτσι.
Ξεστράτησα, γυρνάω πίσω, στον Έλβις, τον βασιλιά. Μου άρεσε πραγματικά όταν το σώμα μου μπορούσε να καταλαβει τι τραγουδούσε. Και ακόμη περισσότερο όταν καταλαβα τι στην ευχή έκανε. Γιατί ήταν τόσο συγκλονιστικό να φερει τη μαυρη μουσική στους νεους λευκούς την δεκαετία του πενήντα που εκανε τα παντα να μη επηρεαστούν και διαφθαρούν από τη δυναμική και την ενταση μιας μουσικής που ξυπνούσε μυαλό και σώματα. Μετα τον Έλβις οι νεοι δεν ήταν καθώς πρεπει. Γελάς τώρα γιατί σου φαίνεται υπερβολικό; Όταν εκείνος χόρευε σκανδαλιστικά με αυτα τα ρούχα, με τις τολμηρες κινήσεις των γοφών του και ανακατευε κάντρι, γκόσπελ, σπιρίτσουαλ και μπλουζ, στην Αμερική του '50 ήταν επανάσταση.




Διάβασα πριν δύο περίπου χρόνια ενα βιβλίο, ένα μυθιστόρημα με ήρωα τον Έλβις. Μου άρεσε. Για πολλούς λόγους. Γιατί ο βασιλιάς του ροκ εν ρολ αγαπούσε πολύ τα γκόσπελ; Γιατί το βιβλίο τελειώνει όταν αρχίζει το τελος του; Γιατί πραγματικά πιστευω ότι αυτός θα μπορούσε να αγαπήσει έτσι, να σκεφτεί να τα παρατήσει όλα για μια αγάπη; Γιατί έχει μοναξιά το σταριλίκι κι ενα ματσο ηλίθιους ή αλήτες γύρω γύρω; Τι να σου πω, πάντως το βιβλίο είναι του Daniel Klein "Kill me tender", σε μεταφραση του Αλέξη Καλοφωλιά, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Πώς ήταν το 2009 για σενα, με ρώτησε μια φίλη πριν λίγες μέρες. Σκεφτηκα λίγο, ποια λεξη να πω; Δυνατό, της είπα. Ό,τι έφερε ήταν δυνατό. Δυνατές χαρες, δυνατές λύπες. Αλήθεια είναι. Καμιά φορα λεω, ήταν ανάγκη να το ζήσω αυτό; Και τη χαρα του και τόν πόνο του; Ας έλειπε καλύτερα. Μετά, ντρεπομαι και που το σκέφτηκα. Και δεν αλλαζω τίποτα. Έλα τώρα που μόνο πήρε η χρονιά που πέρασε. Πόσα έδωσε; Και μετραω ωραία πραγματα. Τα παιδιά να μεγαλώνουν. Η χαρα να αγαπάς τη δουλειά σου. Να ξεκινάει η εκπομπή και να νιώθω χαρα. Μόνο χαρά; Κουβέντες. Αγάπη. Φίλοι. Δικοί σου. "Μού'λειψες". "Σ' αγαπάω". "Εε, γέλα". "Σε ευχαριστώ". Φίλους καινούριους, αληθινούς, σαν να ήμαστε μια ζωή μαζί, να κοιταμε μπροστα και να γελάμε, να προχωράμε. Νέες συναντήσεις. Φίλους παλιούς, με βρήκαν, τους βρήκα, μπήκα ξανά στη ζωή τους, εκείνοι στη δικιά μου, πολύ αγαπημένοι άνθρωποι που μου είχαν λείψει πολύ. "Να σημαδευουν παλι τη ζωή σου"
Ευτυχώς η ζωή μας δεν εχει πρόβα. Και, ας πούμε ότι γινόταν να κάνεις πρόβα για να ξερεις τι κριβώς να κανεις και να πανε όλα καλά, θαθελες ; Άσε να ζουν ετσι εκείνοι που νομίζουν ότι όλα τα ελέγχουν και για όλα εχουν μια απαντηση. Άσε να τους προσπερνάει η ζωή. Άσε να ζήσουμε εμείς το αναπαντεχο.
Αναπάντεχο δεν είναι, ίσα-ίσα εχει καιρό που μας είπε η Ακτίδα για την έκθεση ζωγραφικής της που εγκαινιάζεται σήμερα, στις 7 το απόγευμα, στην αίθουσα τεχνης του Ε'Δημοτικού διαμερίσματος, Π.Συνδίκα 24.  Καλή επιτυχία!

Είναι κάποιες εποχές που νιώθεις ότι τώρα, σε λίγο, κάτι θα συμβεί. Ούτε ξερω πώς το νιώθω αυτό. Τώρα όμως μου συμβαίνει. Φερνω πάνω κάτω το σπίτι. Διαβαζω με τρελούς ρυθμούς. Αφήνω τραγούδια που είχα καιρό να τα ακούσω να μου φερουν ξανά καρδιοχτύπι, όπως προχθες. "Πέντε μάγκες στον Περαία", τι στο καλό συμβαίνει κι εμενα που δεν πίνω, δεν καπνίζω με κάνει έτσι αυτό το τραγούδι, μου λες; "Τετοιο φθινόπωρο μην ξαναρθεί" κι εκείνο το "Όταν τα βράδια μες στα κέντρα σε πηγαίνω..."
Και μαζί τα διαβασματα που σου έλεγα. Τελειώνω επιτελους την Πρώιμη Νεώτερη Ευρώπη, καιρός ήταν. Ξεκίνησα την "Θεωρία Ομάδων" ενα βιβλίο του Marcus du Sautoy, μου αρεσει πάρα πολύ, αν δεν κρατιόμουν αυτό το βιβλίο θα με ξενυχτούσε. Και περιμένω να διαβασω "Το αναπαντεχο" του Φ.Μελκιό, το κείμενο μιας παραστασης που είδα και μου άρεσε πολύ. Θα σου γραψω σε λίγες μέρες.
Κάτι θα έρθει, αλλα δεν ξέρω τι. Καλύτερα.