μια βροχερή μερα του Γενάρη, του 2010

Γύρω-γύρω χιόνι στη μέση η βροχερή Θεσσαλονίκη.


Το 2009 μας χαιρετησε στην τελευταία μερα, για την ακρίβεια στην τελευταία του νύχτα με ενα μεγαλο, φωτεινό "μπλε φεγγαρι", "Once in a blue moon", όπως λενε οι αγγλοσάξωνες, ωραία μας είπε το τελευταίο γεια. Ήρθε το 2010, και ζήσαμε για να το ζήσουμε, μια χαρα από μόνο του μου φαίνεται αυτό. Παμε για τα καινούρια, τα δύσκολα, τα ωραία.
Ο χρόνος και πώς τον ορίζουμε είναι δικό μας θεμα, ανθρώπινη εφευρεση τα ρολόγια, οι ημερομηνίες. Κι αν είναι καθε αλλαγή να μας δίνει ευκαιρίες για ξεκινήματα, ξεκαθαρίσματα,να μενει ό,τι αξίζει, παλι καλά. Τα πραγματα δυσκολευουν όταν μπερδευουμε τους δικούς μας χρόνους, το παρελθόν, το παρόν, το μελλον μας. Περί χρόνου το βιντεο που ακολουθεί, εχει ενδιαφερον, αφιερωσε λίγα λεπτα, αξίζει τον κόπο.
Ο ψυχολόγος Φίλιπ Ζιμπάρντο, όπως αναφερει η ιστοσελίδα του ted.com απ'όπου και αυτή η διαλεξη, όπως κι εκείνη του Κεν Ρόμπινσον που λεγαμε παλαιότερα, διατείνεται πως η ευτυχία και η επιτυχία έχουν τη ρίζα τους σ' ένα στοιχείο του χαρακτήρα που οι περισσότεροι επιλέγουμε να αγνοούμε: στον τρόπο που προσανατολιζόμαστε σε σχέση με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Μας προτείνει να επανακαθορίσουμε την άποψή μας για τη σχέση μας με το χρόνο ως ένα πρώτο βήμα για να βελτιώσουμε τη ζωή μας.
(η μεταφραση στα ελληνικά της διαλεξης είναι του Παναγιώτη Παπουτσή)



Λίγες μέρες πριν σας ελεγα στην εκπομπή για μια πρόταση νόμου. Χρωσταω την διευθυνση του υπουργείου Εσωτερικών Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (όνομα κι αυτό) όπου διαβασα την νομοθετική πρόταση για την «Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα»
Η νομοθετική αυτή πρόταση αναρτήθηκε στο διαδύκτυο προκειμένου να τεθεί σε διαβούλευση με τους πολίτες και όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς έως τις 07/01/2010 ώστε στη συνέχεια να κατατεθεί ως Σχέδιο Νόμου προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή.
Εχουν αφήσει τα σχόλιά τους πολλοί συμπολίτες μας εως τώρα.
Το θεμα είναι σοβαρό, ούτε στενόμυαλες και ανχρονιστικές σκεψεις χωραει, ούτε ρηχούς συναισθηματισμούς. Διαβαζοντας αρκετα σχόλια και προσπαθώντας να μαθω την παγκόσμια εμπειρία πανω στο θεμα, εμπειρία πολύτιμη για μας που τωρα αγγίζουμε το μεγαλο αυτό κεφαλαιο, δεν μπορώ να μη σου πω τι αισθανθηκα, μπορεί δικαιολογημένα, μπορεί αδικαιολόγητα. Μια το ενα μια το αλλο, πιο φοβισμένο και ανασφαλή λαό από μας τους ελληνες πια δεν ξέρω. Μα ό,τι κι αν συμβεί πάντα καποιος μας εχει βαλει στο μάτι, καποιος θα μας αφανίσει; Και στο όνομα αυτού του φόβου αρνούμαστε στοιχειώδη δημοκρατικά δικαίωματα, υποχρεωση καθε ευνομούμενης πολιτείας;
Από την άλλη φυσικά δυο μέτρα και δυο σταθμά.
Σε πολλα μηνύματα υπαρχει και το εξής παραλογο αίτημα. Να ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές μια χαρα οι πολιτες ελληνικής καταγωγής μόνιμοι κάτοικοι του εξωτερικού, δεν μιλαμε για ελληνες που βρεθηκαν για ενα διαστημα λόγω δουλειάς, σπουδών, στο εξωτερικό, μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι γεννήθηκαν, μεγαλώνουν σε αλλη χώρα, δεν ζουν δεν εργαζονται στην Ελλαδα, δεν εχουν καμία πρόθεση να ζήσουν ποτέ εδώ μόνιμα, και δεν εχουν, αντικειμενικα, καμία σχεση, πλην συγγενικών και συναισθηματικών δεσμών,με την ελληνική πραγματικότητα. Από την άλλη όμως τα ίδια μηνύματα λενε όχι με φανατισμό στο δικαίωμα των αθρώπων που γεννήθηκαν, ζουν και εργαζονται στην Ελλαδα για όλη τους τη ζωή πολλές φορές, να μπορούν να ψηφίσουν, να έχουν λόγο στο ποιος θα είναι δήμαρχος στην πόλη όπου ζουν. Ωραία, λογική του παραλόγου κανονικά...
Συγγνώμη, για μενα προσωπικα που θεωρώ απαραδεκτο και το να ψηφίζεις στις δημοτικές εκλογές σε αλλη πόλη από αυτήν στην οποία ζεις και αρα γνωρίζεις πραγματικά και στην καθημερινότητά της, η πιο πάνω λογική δεν μπορεί να υφίσταται.
Διαβασα όχι όλα, αλλα αρκετα μηνύματα. Με εντυπωσίασαν τα περισσότερα αρνητικά απεναντι στο νομοσχεδιο μηνύματα "περήφανων" ελληναραδων που διατείνονται ότι είναι ελληνες ανανταμ παπανταμ, οι οποίοι χωρίς αμφιβολία θα νομίζουν οι δύστυχοι ότι κατεχουν άριστα την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Τα μηνύματα τους είναι ασύντακτα, τα ελληνικά τους ελειπή, σε εξετασεις γνώσης ελληνικής γλώσσας θα είχαν κοπεί.
Θα διαβασω περισσότερα για το θεμα, τις ψύχραιμες φωνές παλι θα αναζητήσω όπως καθε φορά. Διαβασα ενα ενδιαφερον αρθρο Νικου Κ. Αλιβιζατου, καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην Καθημερινή της Κυριακής εδώ.
Από το ένα στο αλλο σήμερα, και κλείσιμο με ενα τραγούδι.
"Un bello dia de enero", το ακούς μάλλον ήδη από την ώρα που άνοιξες το blog.
Είναι από τον δίσκο "Παράθυρα ανοιχτά" των Apurimac, στίχοι και μουσική του Daniel Armando, τραγουδα η Gabriela Torres.
"Υπάρχουν πράγματα που δεν ξεχνιούνται
μα μένουν για παντα
Μια όμορφη μέρα του Γενάρη θα ξυπνήσουμε
κι η ζωή θα χαμογελάσει
Μια όμορφη μέρα του Γενάρη θα ξυπνήσουμε
και τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο"