Καλημέρα στην πόλη

Αποχαιρετησα τα παιδιά που πήγαιναν στο σχολείο και ξεκίνησα να ετοιμάζομαι. Μια γουλιά καφέ, αρχισα να ντύνομαι. Απο έξω ακούγονται κορναρίσματα ανακατεμένα με φρεναρίσματα, ρόδες που ξεκινούν και σταματούν, φωνές οδηγών. Τον ξερω αυτόν τον ήχο. Ήχος της πόλης με κίνηση στους δρόμους. Πολλή. Με τα πόδια και σήμερα, καλύτερα. Εδώ που τα λέμε τις τελευταίες μέρες μαλλον το παρακανα με το λεωφορείο, καιρός ήταν να περπατήσω. Ετοιμάζομαι. Εχω να φορεσω αυτό το κολιέ πολύ καιρό, το είχα κρύψει στο κουτί του, λέω σήμερα. Κάνω να το περασω στο λαιμό, σπαει η κλωστή, σκόρπισαν οι σκούρες και διαφανες χαντρες στ' άσπρα πλακάκια του μπανιου. Τις μαζευω σε ενα σακουλάκι. Στενοχωριέμαι, αλλα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Τόσο άντεξε η μεταξωτή κλωστή του. Δεν ήταν για παραπανω. Τώρα έχω δυο σακουλάκια με κομμένα κολιέ. Το ενα το εκοψα εγώ για να βγάλω δυο πέτρες, το αλλο μου είπε μόνο του, ως εδώ ήταν. Θα παω ενα απόγευμα στης Έρης να την ακούω να μου λέει ιστορίες, και θα φτιάξουμε δυο καινούρια κολιέ με τις αγαπημένες πέτρες. Καινούρια και παλιά μαζί. Βγαίνω. Τα μαλλιά μου παρακοκκίνησαν, να τα αλλαξω. Ανοίγω το βήμα. Μια άσχημη μυρωδια τριγυρνάει στον αέρα, σουφρώνω τη μύτη, την σκεπαζω με το μεσα του καρπού, μυρίζει καλύτερα. Θυμάμαι μια φορα, ο Άγγελος ήταν μικρός, τον έπαιρνα με το καρότσι, με τα πόδια και καναμε ατελείωτες βόλτες στους δρόμους, καποια στιγμή ο αέρας μύριζε όπως τώρα, αμαν βρωμοπόλη, είπα. Ήταν δεν ήταν δύο χρονών, γυρίζει και μου λεει, "μαμά, είναι η πόλη μου". Ντράπηκα. Δαγκώθηκα. Από τότε πρόσεχα τι λέω φωναχτά μονολογώντας. Δεν με επαιρνε.
Προχωράω, με προσπερνάνε τα γεμάτα λεωφορεία, περπατώντας σκέφτομαι διαφορα. Φτάνω στην Κανάρη, κοιταζω δεξιά να δω αν ερχεται αυτοκίνητο, αν μπορώ να περασω. Ενταξει, μπορώ. Πριν όμως, γυρίζω ξανα το βλέμμα δεξιά, στο βαθος του δρόμου, φαίνεται το Πανόραμα, το βουνό, φαντασου, σαν ο δρόμος να έχει τελος το δασος, όμορφη εικόνα. Συνεχίζω. Βαζω τα γάντια, εχει κρύο σήμερα, όχι αστεία. Ακόμα να βρω τα κόκκινα γαντια που θελω, κόκκινα του κρασιού, κάτι γούστα που έχω κι εγώ.
Μου τηλεφωνεί η Κωνσταντινιά, μιλάμε, περνάω το Βυζαντινό Μουσείο. Πιο χαλαρα τον πήρα τον δρόμο σήμερα, σαν να άργησα μου φαίνεται. Φτανοντας στο ραδιόφωνο παραγγελνω τον δευτερο καφε της ημέρας. Κάτι που περίμενα δεν έχει έρθει ακόμη. Με την ζεστή κούπα στα χερια μπαίνω στο στούντιο. Με ποιο τραγούδι θα ξεκινήσω, σκεφτομαι λίγα λεπτα πριν μπω. "θα παω όταν γουσταρω". Ξεκινάμε. Αν σου πω ότι ξεχνάω όσα σκεφτόμουν όση ώρα περπατούσα στο δρόμο και μαζί τα σκεφτομαι όλα αλλα διαφορετικά, τι θα πεις; "Κι αν όσα θελεις δε γίνουν, θα γίνουν άλλα, είναι μεγάλη η σκάλα"

Εχουμε καιρό να εξορμήσουμε. Ετοιμάσου. Η Καλημεροπαρέα στην πόλη, εντός, εκτός. 31 Ιανουαρίου ξαναπαμε για δευτερη ξενάγηση στο Τελλογλειο, λίγες μέρες πριν το τελος της έκθεσης "Ο Μιρό της Μαγιόρκα", στις 7 Φεβρουαρίου πάμε στο κτήμα Γεροβασιλείου για ξεναγηση, καιρός ήταν να παμε στο εκεί μουσείο, όλο το λέμε, ήρθε η ώρα. Μετα έρχονται κι άλλα, θα σου πω. Όλα θα γίνουν. Αρκεί να θέλουμε. Συμμετοχές και λεπτομέρειες στην εκπομπή, από αύριο.

Αύριο όμως στην εκπομπή θα είναι φιλοξενούμενη και η Στυλιάνα Γκαλινίκη. Θα μιλήσουμε για το βιβλίο της,"Όλα πάνε ρολόι (η σχεδόν)". Η Καλημέρα σε μια αλλη πόλη. Σήμερα αργα το βραδυ, θα ξαναμπώ για λίγο ακόμη στην Σεωρή, στον κόσμο της Αλγερίας και του Μηνά, της Ρόρης.


Μια φωτογραφία, μια λίμνη, μια αλλη πόλη, ούτε η Θεσσαλονίκη, ούτε η Σεωρή, για το τελος, σήμερα.

(η φωτογραφία είναι από την έκθεση των ομάδων "f14- κοινόν φωτογράφων" και "Φωτοπόροι", θέμα η Καστοριά, που εγκαινιάζεται σήμερα στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, διαρκεια  18 - 31 Ιανουαρίου 2010, Δευτέρα-Παρασκευή 11:00-13:00 και 18:00-20:00)