Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Το Αναπάντεχο

Ο ουρανός φορτωμένος χιόνι. Λες; Μακάρι.
Πρωινό Παρασκευής. Μπροστα ενα Σαββατοκύριακο.
Αλλα ξεκινούν, αλλα τελειώνουν.
Τελευταίες παραστασεις για "Το αναπαντεχο" του Fabrice Melquiot, σε μεταφραση του Πέτρου Σεβαστίκογλου. Ενα θεατρικό κείμενο, εναν μονόλογο που έγραψε ο Μελκιό το 2001.


Η Λιάν, η ηρωίδα του έργου, ζει μετα την την απώλεια του μαύρου εραστή της που «χάθηκε, ένα βράδυ εκεί που δεν το περίμενε». Μόνη, με τα μπουκαλακια των αναμνησεών της. Κάθε μπουκαλακι, (αυτήν την σημειολογία θα μου άρεσε να την τονίσει περισσότερο η παρασταση) αλλο χρώμα, αλλη μνήμη, αλλες εικόνες, αλλα συναισθήματα. Σαν τα χρώματα ενός ουρανιου τόξου που ανοίγει σιγα. Από την καταιγίδα και τη θύελα στο μετα και την αρχή της λιακαδας.
Η Λιάν φτανει στον πατο. Της λείπει αβασταχτα ο αγαπημένος της, απελπίζεται, θυμώνει μαζί του, με τον εαυτό της, με τον κόσμο όλο, οργίζεται, υπαρχει και δεν υπαρχει.
"Η Λιάν σου λεει έλα, η Λιάν θέλει να έρθεις, η Λιάν χορευει με την μοναξιά της μεσα στο παγωμένο δωμάτιο, τη βρίσκει φρικτή χορευτρια, τη μοναξιά της"
Ανεβαίνει πάνω, σιγα σιγα.
"Όταν θα μιλάω για σενα τίγρη μου θα λεω θυμάμαι.
Θα λεω αγαπησα.
Θα λέω αγαπάω αλλα δεν έχει πια νόημα.
Θα λεω ότι πέθανες ένα βράδυ εκεί που δεν το περίμενα.
Όταν θα μιλάω για τον έρωτα θα λεω ότι δεν υπάρχει τίποτα να ελπίζεις.
Γιατί η ζωή είναι αυτό που μας συμβαίνει όταν κανουμε κάτι άλλο.
Μπορεί να είναι κι έτσι" 
Αντιδρά. Ξαναζεί. Με τύψεις, με ενοχές που το σώμα της ξαναζεί μετα από τον δικό του έρωτα. Ταξιδευει στον κόσμο και μέσα της. Ο τίγρης της δεν είναι πια εδώ. Η ζωή της περιμένει το επόμενο φως.
"Το Αναπαντεχο.
Το γράφει εδώ.
Ανάμεσα στο χτες και το αύριο, γλύκα μου τίγρη μου
Μια λέξη για να με κρατήσει όρθια.
...Μια λέξη για να κρατηθώ όρθια, σήμερα. Ούτε αναμνήσεις, ούτε μέλλον..."
Η Μαρίνα Γκούμλα είναι η Λιαν της παραστασης. Απαιτητικό το κείμενο, δυνατή η ερμηνεία της.
Οι υπόλοιποι συντελεστες της παραστασης,  σκηνοθεσία: Γρηγόρης Παπαδόπουλος, σκηνικός χώρος: Μαρίνα Γκούμλα, μουσική:Μαρία Γεωργελή, κινησιολογική επιμέλεια: Ευανθία Σωφρονίδου, φωτισμοί: Χρήστος Γιαλαβούζης, βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάννα Αβραμάκη, βοηθός φωτιστή: Πολύβιος Σερδάρης, τεχνική υποστήριξη: Πολύβιος Σερδάρης, Βικτώρια Ζουμπρίτσκαγια.
Στο Θέατρο Τεχνης Ακτίς Αελίου (Χριστοπούλου 12) μεχρι την Κυριακή 24 Ιανουαρίου.

Τον Φαμπρίς Μελκιό μας πρωτογνώρισε στην Ελλαδα ο Πέτρος Σεβαστίκογλου πριν απο έξι χρόνια με το ανεβασμα της "Μοιρασιάς του Διαβόλου", μιας εξαιρετικής παραστασης που είχε σκηνοθετήσει ο ίδιος για το Κ.Θ.Β.Ε.( τότε σε μτφρ της Μαρίας Ευσταθιαδη, σκηνικά - κοστούμια του Κένι Μακ Λέλαν, μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου, χορογραφία της Αμάλια Μπένετ και έπαιζαν οι: Αμαλία Γκούμα, Σίμος Κακάλας, Γιώργος Καυκάς, Δήμητρα Λαρεντζάκη, Θόδωρος Οικονομίδης, Αρης Τσαμπαλίκας) Σε δική του μεταφραση κυκλοφορούν και τα δύο θεατρικά κείμενα στα ελληνικά του Μελκιό, "η μοιρασια του διαβόλου" και "το αναπάντεχο", εκδ.Κεδρος.

12 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Καλησπέρα!

nikiplos είπε...

καλησπέρα Αναστασία... πολύ δυνατό μου φαίνεται το κείμενο... Δεν γνώριζα τον Μελκιό... Φυσικά μάλλον απαιτεί πολύ δύσκολη ερμηνεία...

"Γιατί η ζωή είναι αυτό που μας συμβαίνει όταν κανουμε κάτι άλλο."

Ίσως να είναι πράμγατι έτσι...

Σε φιλώ γλυκά, καληνύχτα

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Απίστευτης έντασης κείμενο... ακόμη και τα αποσπάσματα που έχεις αναρτήσει, είναι αρκετά για να δώσουν τη γεύση της σπαρακτικής απώλειας.

Το αναπάντεχο καθορίζει τη ζωή...

Καλή σου μέρα και καλά να περάσεις.

efoudi είπε...

δεν πρόλαβα να το δω συστυχώς αλλά...

"μπορεί να είναι κι έτσι.."

δυνατό κείμενο σίγουρα.

καλημέρα αναστασία.

katerina είπε...

Καλημέρα Αναστασία,

δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω την παράσταση κι ήθελα πολύ... ξέρεις μήπως ξαναπαιχθεί, που και πότε?

πήγα όμως την Παρασκευή στην αίθουσα τελετών του Α.Π.Θ.και ήταν πολύ ωραίο το αφιέρωμα στον Μπρεχτ.

Συγκινητική η απαγγελία ποημάτων και κυρίως απο μικρό μαθητή στην εκδήλωση για το ολοκάυτωμα στην πλατεία Ελευθερίας και η κατάθεση στεφάνων από πολλούς αλλα κυρίως απο την εκπρόσωπο των επιζώντων απο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης...

Εντυπωσιακότατη η παράσταση του Πίτερ Παν στον πάγο...και το χάζι των μικρών παιδιών που ενθουσιαζόταν και σχολιάζαν ... χάρηκα που είδα και την Κατερίνα απο την καλημεροπαρέα, εκπαιδευτικό, με τον γιο της τον Βαγγέλη?( ελπίζω να συγκράτησα καλά το όνομά του)...
....
Ήταν ένα ωραίο Π/Σ/Κ!

Katerina Kalfopoulou είπε...

καλημέρα καλημέρα

(δεν μπορώ να ... καταλάβω αν σου ήρθαν τα μέιλ που σου έστειλα, προ ολίγου, θα σου τηλεφωνήσω...:))

καλημέρα είπε...

Καλημέρα Ηφαιστίωνα,
με τόση καθυστερηση που σου απαντώ, κάτσε να σε καλημερίσω με...τόκο,
καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!!!

καλημέρα είπε...

καλημέρα Νίκιπλε!
Ναι, το κειμενο κι εμένα μου φάνηκε πολύ δυνατό, και επιπλέον είναι πολυεπίπεδο, δεν αφορα μόνο τον έρωτα, μόνο τη σχεση δυο ανθρώπων, μόνο την ξενοφοβία, όλα αυτά και άλλα πολλά.
Μου είχε αρεσει και το προηγούμενο κείμενο του που είχα δει στο θέατρο, "η μοιρασια του διαβόλου", κια τώρα αυτό το δευτερο με εκανε να πω ότι δεν ήταν τυχαίο καλό εκείνο.
Ζεστή καλημέρα και φιλιά!

καλημέρα είπε...

big mama,
νομίζω αξίζει και μόνο να το διαβασει ακόμα καποιος, βεβαια το θεατρο είναι παντα θεατρο και είναι αλλιώς.
Χάρηκα πολύ που πήρα το μήνυμά σου χθες κατα τη διαρκεια τςη εκπομπής, τι όμορφη έκπληξη ήταν, σε ευχαριστώ!

καλημέρα είπε...

efoudi,
εχω στο νου μου να ρωτήσω μηπως και πήρε καποια παραταση αλλα δεν πρόλαβα ακόμα, θα το κανω σήμερα μάλλον, αν ναι να το δεις σίγουρα, αξίζει,
πολλά φιλιά!

καλημέρα είπε...

γεια σου Κατερίνα!
Πάντα κάτι προλαβαίνουμε, κάτι βλέπουμε, κάτι χάνουμε, δεν πειραζει, τι να γίνει. Βεβαια εσύ ευτυχώς, βλεπεις τόσα πολλά!

καλημέρα είπε...

Κατερίνα,
τα πήρα τα μηνύματα, μια χαρά,
να τα πούμε και στο τηλέφωνο,
φιλιά!