Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

μια βροχερή μερα του Γενάρη, του 2010

Γύρω-γύρω χιόνι στη μέση η βροχερή Θεσσαλονίκη.


Το 2009 μας χαιρετησε στην τελευταία μερα, για την ακρίβεια στην τελευταία του νύχτα με ενα μεγαλο, φωτεινό "μπλε φεγγαρι", "Once in a blue moon", όπως λενε οι αγγλοσάξωνες, ωραία μας είπε το τελευταίο γεια. Ήρθε το 2010, και ζήσαμε για να το ζήσουμε, μια χαρα από μόνο του μου φαίνεται αυτό. Παμε για τα καινούρια, τα δύσκολα, τα ωραία.
Ο χρόνος και πώς τον ορίζουμε είναι δικό μας θεμα, ανθρώπινη εφευρεση τα ρολόγια, οι ημερομηνίες. Κι αν είναι καθε αλλαγή να μας δίνει ευκαιρίες για ξεκινήματα, ξεκαθαρίσματα,να μενει ό,τι αξίζει, παλι καλά. Τα πραγματα δυσκολευουν όταν μπερδευουμε τους δικούς μας χρόνους, το παρελθόν, το παρόν, το μελλον μας. Περί χρόνου το βιντεο που ακολουθεί, εχει ενδιαφερον, αφιερωσε λίγα λεπτα, αξίζει τον κόπο.
Ο ψυχολόγος Φίλιπ Ζιμπάρντο, όπως αναφερει η ιστοσελίδα του ted.com απ'όπου και αυτή η διαλεξη, όπως κι εκείνη του Κεν Ρόμπινσον που λεγαμε παλαιότερα, διατείνεται πως η ευτυχία και η επιτυχία έχουν τη ρίζα τους σ' ένα στοιχείο του χαρακτήρα που οι περισσότεροι επιλέγουμε να αγνοούμε: στον τρόπο που προσανατολιζόμαστε σε σχέση με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Μας προτείνει να επανακαθορίσουμε την άποψή μας για τη σχέση μας με το χρόνο ως ένα πρώτο βήμα για να βελτιώσουμε τη ζωή μας.
(η μεταφραση στα ελληνικά της διαλεξης είναι του Παναγιώτη Παπουτσή)



Λίγες μέρες πριν σας ελεγα στην εκπομπή για μια πρόταση νόμου. Χρωσταω την διευθυνση του υπουργείου Εσωτερικών Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (όνομα κι αυτό) όπου διαβασα την νομοθετική πρόταση για την «Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα»
Η νομοθετική αυτή πρόταση αναρτήθηκε στο διαδύκτυο προκειμένου να τεθεί σε διαβούλευση με τους πολίτες και όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς έως τις 07/01/2010 ώστε στη συνέχεια να κατατεθεί ως Σχέδιο Νόμου προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή.
Εχουν αφήσει τα σχόλιά τους πολλοί συμπολίτες μας εως τώρα.
Το θεμα είναι σοβαρό, ούτε στενόμυαλες και ανχρονιστικές σκεψεις χωραει, ούτε ρηχούς συναισθηματισμούς. Διαβαζοντας αρκετα σχόλια και προσπαθώντας να μαθω την παγκόσμια εμπειρία πανω στο θεμα, εμπειρία πολύτιμη για μας που τωρα αγγίζουμε το μεγαλο αυτό κεφαλαιο, δεν μπορώ να μη σου πω τι αισθανθηκα, μπορεί δικαιολογημένα, μπορεί αδικαιολόγητα. Μια το ενα μια το αλλο, πιο φοβισμένο και ανασφαλή λαό από μας τους ελληνες πια δεν ξέρω. Μα ό,τι κι αν συμβεί πάντα καποιος μας εχει βαλει στο μάτι, καποιος θα μας αφανίσει; Και στο όνομα αυτού του φόβου αρνούμαστε στοιχειώδη δημοκρατικά δικαίωματα, υποχρεωση καθε ευνομούμενης πολιτείας;
Από την άλλη φυσικά δυο μέτρα και δυο σταθμά.
Σε πολλα μηνύματα υπαρχει και το εξής παραλογο αίτημα. Να ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές μια χαρα οι πολιτες ελληνικής καταγωγής μόνιμοι κάτοικοι του εξωτερικού, δεν μιλαμε για ελληνες που βρεθηκαν για ενα διαστημα λόγω δουλειάς, σπουδών, στο εξωτερικό, μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι γεννήθηκαν, μεγαλώνουν σε αλλη χώρα, δεν ζουν δεν εργαζονται στην Ελλαδα, δεν εχουν καμία πρόθεση να ζήσουν ποτέ εδώ μόνιμα, και δεν εχουν, αντικειμενικα, καμία σχεση, πλην συγγενικών και συναισθηματικών δεσμών,με την ελληνική πραγματικότητα. Από την άλλη όμως τα ίδια μηνύματα λενε όχι με φανατισμό στο δικαίωμα των αθρώπων που γεννήθηκαν, ζουν και εργαζονται στην Ελλαδα για όλη τους τη ζωή πολλές φορές, να μπορούν να ψηφίσουν, να έχουν λόγο στο ποιος θα είναι δήμαρχος στην πόλη όπου ζουν. Ωραία, λογική του παραλόγου κανονικά...
Συγγνώμη, για μενα προσωπικα που θεωρώ απαραδεκτο και το να ψηφίζεις στις δημοτικές εκλογές σε αλλη πόλη από αυτήν στην οποία ζεις και αρα γνωρίζεις πραγματικά και στην καθημερινότητά της, η πιο πάνω λογική δεν μπορεί να υφίσταται.
Διαβασα όχι όλα, αλλα αρκετα μηνύματα. Με εντυπωσίασαν τα περισσότερα αρνητικά απεναντι στο νομοσχεδιο μηνύματα "περήφανων" ελληναραδων που διατείνονται ότι είναι ελληνες ανανταμ παπανταμ, οι οποίοι χωρίς αμφιβολία θα νομίζουν οι δύστυχοι ότι κατεχουν άριστα την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Τα μηνύματα τους είναι ασύντακτα, τα ελληνικά τους ελειπή, σε εξετασεις γνώσης ελληνικής γλώσσας θα είχαν κοπεί.
Θα διαβασω περισσότερα για το θεμα, τις ψύχραιμες φωνές παλι θα αναζητήσω όπως καθε φορά. Διαβασα ενα ενδιαφερον αρθρο Νικου Κ. Αλιβιζατου, καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην Καθημερινή της Κυριακής εδώ.
Από το ένα στο αλλο σήμερα, και κλείσιμο με ενα τραγούδι.
"Un bello dia de enero", το ακούς μάλλον ήδη από την ώρα που άνοιξες το blog.
Είναι από τον δίσκο "Παράθυρα ανοιχτά" των Apurimac, στίχοι και μουσική του Daniel Armando, τραγουδα η Gabriela Torres.
"Υπάρχουν πράγματα που δεν ξεχνιούνται
μα μένουν για παντα
Μια όμορφη μέρα του Γενάρη θα ξυπνήσουμε
κι η ζωή θα χαμογελάσει
Μια όμορφη μέρα του Γενάρη θα ξυπνήσουμε
και τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο"

11 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Καλημέρα..
Οι τελευταίοι στίχοι όλα τα λεφτά..

VAD είπε...

Πάρε τα παιδιά και τράβα ψηλά,
κατά Πανόραμα μεριά για χιονοπόλεμο...

Κωνσταντινιά είπε...

Περί χρόνου ο λόγος ή περί φόβου και φοβίας;
Μάλλον περί ατομικής περισυλλογής και εθνικού σοβινισμού.
Τι καλά που θα ήταν αν επανεξετάζαμε παγιωμένες απόψεις μας, λαμβάνοντας υπόψιν ανάγκες συνανθρώπων μας.
Μου φαίνεται πως εδώ ταιριάζει κάτι που διάβασα πρόσφατα και το συγκράτησα γιατί μου άρεσε.
"Όταν οι άνθρωποι δεν αμφιβάλλουν για το δίκιο τους πόσο μπορούνε να αδικούν".

Την καλημέρα μου και ευχές για ένα προσανατολισμένο μέλλον!

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Καλή Χρονιά είπαμε;

Δεν πειράζει... και να είπαμε, ας ξαναπούμε. Ζήσαμε, φτάσαμε ως εδώ και από μόνο του αυτό είναι χαρά. ΜΠΡΑΒΟ... Όμορφη κέψη.
Περί χρόνου... έγραφα σε ένα από τα "επιστημονικά" ιστολόγιά μου: "ο χρόνος δεν περνά, εμείς περνάμε"...
Υπέροχη η διάλεξη. Ναι, ο αυτοκαθορισμός μας σε σχέση με τον χρόνο είναι από τις σοβαρότερες υποθέσεις αυτού που λέμε ψυχική υγεία.
Σαν Θεολόγο, αυτό που με γοητεύει πάντα είναι το διαρκές παρόν του εκκλησιαστικού χρόνου... Όλα είναι και συμβαίνουν στο διαρκές τώρα.
Ποιος το καταλαβαίνει από τους πιστούς;
Ίσως κανείς. Γι αυτό και βλέπουμε τόσο μίζερα και δυστυχή πρόσωπα στους ναούς...

Όσο για το ζήτημα των πολιτικών δικαιωμάτων των μεταναστών...
Εκεί ως λαός είναι που είμαστε απαράδεκτοι. Απαράδεκτοι.
Μιλάμε για ένδοξους προγόνους και καταγωγή και ό,τι άλλο... εμείς που κάθε τι κρατικό το αντιμετωπίζουμε ως ξένο... εμείς που ελάχιστα αγαπάμε τον τόπο μας και που ελάχιστα προσφέρουμε στην πατρίδα μας...
Διάβασα τα σχόλια στα οποία αναφέρεσαι, μετά από προτροπή του Γκάζι Καπλλάνι... και ένιωσα άθλια.
Αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ είναι που δεν κατανοούμε ως λαός ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι πια μετανάστες... είναι κάτοικοι αυτής της χώρας, δουλεύουν γι αυτήν, την αγαπούν, δεν έχουν άλλο τόπο, δεν έχουν αλλού ζωή... μαζί όλοι μπορούμε να δουλέψουμε για την πρόοδο... αν θέλουμε δηλαδή την πρόοδο. Οι χώρες που αξιοποίησαν το δυναμικό των μεταναστών προόδευσαν και οι χώρες που στο μετανάστη είδαν τον συνάνθρωπο δημιούργησαν και πολιτικό πολιτισμό και πολιτισμό στην καθημερινότητά.

Πάλι πολλά είπα...

Αλλά βρε απιδί μου... ανοίγεις ωραία θέματα.

Την καληνύχτα μου

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Όπου «κέψη»… φυσικά διαβάζεις «σκέψη»

Και όπου «απιδί μου» … «παιδί μου»

Αυτά παθαίνω όταν γράφω μαύρη νύχτα στα ιστολόγια…

nikiplos είπε...

καλησπέρα... πολύ ωραίο το κείμενο, δεν έχω να πω λόγια για αυτό... Όσο για το ζήτημα των ομογενών και των μεταναστών, ίσως θα έκανε καλό στους έλληνες να βρεθούν για λίγο πολίτες του εξωτερικού όπου θα αντιμετωπίζονται ως μετανάστες, ακόμη και από "ανοικτόμυαλους" λαούς. Εκεί θα μάθαιναν πολλά, και οι μεν και οι δε.

ενώ όσο για το blue moon, μου έχει κάτσει βαθειά για δύο λόγους με τη φωνή του Elvis Presley. Ο πρώτος είναι από την ταινία Mistery Train του Jim Jarmusch και ο δεύτερος είναι το tempo της εκτέλεσης αυτής που για δυό χρόνια στο στρατό τον είχε το όχημα που οδηγούσα... Το ανακάλυψα από την αρχή κι έτσι έβαζα το τραγούδι στη διαπασών και ακουγόταν στις νύχτες στο στρατόπεδο...

σε φιλώ!

καλημέρα είπε...

καλημέρα Ηφαιστίωνα,
κι εμενα μου αρεσει τόσο πολυ το τραγούδι, κανονικά έπρεπε να βαλω όλα τα λόγια, θα σου αρεσε όλο, είμαι σίγουρη.
Πολλά πολλά χρόνια πολλά,
σε είχα στο νου μου αλλα δεν πρόλαβα να σου στείλω mail, συγγνώμη...

καλημέρα είπε...

VaD,
άσε, το χασαμε αυτό το χιόνι, ας έρθει το επόμενο γρήγορα, ελπίζω!
Καλημέρα!!!

καλημέρα είπε...

Ο φόβος που δεν ξεπερνάμε γίνεται φοβία, λες να είναι έτσι; Αααα, όλο με βαζεις και σκεφτομαι καινούρια πραγματα Κωνσταντινιά και είμαι και μεγαλη γυναίκα, κουραζομαι...

καλημέρα είπε...

καλημέρα big mama!
τι θα πει είπες πολλά; Πολλα και ωραία, λεω εγώ! Νάσαι καλά!

καλημέρα είπε...

Νίκιπλε,
και μόνο που βρήκες λίγο χρόνο μεσα στα πολλα τρεχαματά σου και μου έγραψες με κάνει πολύ χαρούμενη, να το ξέρεις.

Ήμουν μεταξύ των δύο ερμηνειών, της Ελα και του Έλβις, αν την ήξερα την ιστορία που γράφεις θα έβαζα τον Έλβις, σίγουρα. Τώρα κι εγώ θα το ακούω αλλιώς το τραγούδι. Ωραία ιστορία.

Σε φιλώ από την ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη