Ένα βιβλίο για παιδιά.

Ο Μπένο χάνει τον καλύτερό του φίλο. Δεν μπορεί να το ξεπεράσει, όσο κι αν προσπαθεί.
Οι μεγάλοι ανησυχούν για αυτόν. Του λένε: «παίξε λίγο και θα δεις που θα τα ξεχάσεις όλα», ή «μην κάνεις έτσι, δεν είναι και τόσο τρομερό, σε όλους μας συμβαίνει, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας».Ακόμα του λένε «σύνελθε» και «γιατί δεν βρίσκεις έναν καινούριο φίλο;» Τον νοιάζονται. Όμως αυτά που του λένε δεν μπορούν να τον βοηθήσουν.
Όταν η θλίψη του γίνεται αβάσταχτη πηγαίνει στη σοφή κουκουβάγια. Εκείνη ακούει με μεγάλη προσοχή τον καημό του για να του πει στο τέλος:
«Τρία πράγματα μπορείς να κάνεις.
-Πρώτον: Κλάψε. Κλάψε όσο θες και μη σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Το κλάμα μοιάζει σαν ένα μαύρο βαρύ σύννεφο γεμάτο βροχή. Μόλις βρέξει κι αδειάσει είναι και πάλι άσπρο και ελαφρύ.
-Δεύτερον: Μίλησε σε κάποιον που αγαπάς πολύ για τον μεγάλο σου πόνο.
- Και τρίτον: Κάνε μέσα στην καρδιά σου χώρο για τον φίλο σου. Έτσι θα είναι πάντα κοντά σου, ακόμα κι αν δεν είναι δίπλα σου»
Και μετά από λίγο, η Εύρηκα, η κουκουβάγια, πρόσθεσε:
«Θα σε βοηθήσει κι ο καιρός. Καθώς θα περνάει, θα παίρνει μαζί του και λίγο απ’ τον πόνο σου»

Από το βιβλίο «γιατί το ροζ ελεφαντάκι έπεσε σε θλίψη & πώς ξαναβρήκε τη χαρά του» των Monika Weitze -κείμενο & Eric Battut- εικονογράφηση (εκδόσεις Ηλίβατον).
Ένα βιβλίο για παιδιά. "Είσαι σίγουρη Αναστασία ότι είναι μόνο για παιδιά;" αναρωτήθηκα όταν το διάβασα.

Υ.Γ. Στο διαδίκτυο είδα ότι το εξώφυλλο
της αρχικής έκδοσης του βιβλίου
στην Ελβετία
είναι αυτό:

Ξενάγηση στο Τελλόγλειο την Κυριακή 30 Νοεμβρίου

Την Κυριακή 30 Νοεμβρίου, στις 12 το μεσημέρι, ακροατές και φίλοι της "Καλημέρας", θα επισκεπτούμε το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. για να ξεναγηθούμε στην έκθεση «Ελλάδα και Τεχνολογία: μια διαχρονική προσέγγιση». Φυσικά θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και τις υπόλοιπες εκθέσεις οι οποίες λειτουργούν παράλληλα στον ίδιο χώρο.

Πριν συναντηθούμε εκεί, κάποια στοιχεία για ό,τι θα δούμε, ίσως βοηθήσουν κάποιους. Αν θελετε μπείτε και στις σελίδες που οδηγούν οι παρακάτω διαδικτυακές διευθύνσεις θα βρείτε επιπλεόν πολλά στοιχεία:
http://ancientgreektech.e-paideia.net/
http://www.tf.auth.gr/teloglion/

Μία πλευρά λιγότερο γνωστή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, αυτή της τεχνικής και τεχνολογικής εξέλιξής του, αναδεικνύει η Πολυτεχνική Σχολή του Α.Π.Θ. σε συνεργασία με το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. Δείγματα υψηλής τεχνολογίας των αρχαίων Ελλήνων περιλαμβάνονται στην έκθεση με θέμα: «Ελλάδα και Τεχνολογία: μια διαχρονική προσέγγιση», στο Τελλόγλειο Ίδρυμα.
Βασικός στόχος της Έκθεσης είναι να προβληθεί το εύρος της τεχνικής δημιουργίας του αρχαιοελληνικού κόσμου, των καινοτομιών και των τεχνικών επιτευγμάτων, έτσι όπως αναδεικνύεται μέσα από την ερευνητική προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια, κυρίως από Έλληνες μηχανικούς και επιστήμονες.
Η άποψη ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν καλές σχέσεις με την τεχνολογία επικράτησε για πολλά χρόνια. Η συστηματική και εντατική μελέτη του πρωτογενούς ‘τεχνολογικού’ υλικού που σώθηκε από την αρχαιότητα, είτε σε μορφή κειμένων τεχνικού περιεχομένου είτε ως κατάλοιπα προϊόντων τεχνολογίας ξεκίνησε πριν λίγες μόνο δεκαετίες και τα αποτελέσματά της έχουν ήδη αλλάξει ριζικά την αντίληψή μας για την ενασχόληση των αρχαίων ελλήνων με την τεχνολογία.
Βασικός στόχος της έκθεσης είναι να προβληθεί αυτό ακριβώς το εύρος της τεχνικής δημιουργίας του αρχαιοελληνικού κόσμου, των καινοτομιών και των τεχνικών επιτευγμάτων. Στην προσπάθεια αυτή αρωγός είναι η σύγχρονη τεχνολογία, η οποία δίνει στους μελετητές την δυνατότητα να προσεγγίσουν το παρελθόν με μεγαλύτερη ακρίβεια και βεβαιότητα.
Ένα εντυπωσιακό στοιχείο που διαφαίνεται σε πολλές περιπτώσεις είναι ότι αρκετές από τις εφευρέσεις του απώτερου αυτού παρελθόντος εξακολουθούν και σήμερα να λειτουργούν με την ίδια βασική αρχή – η αναρροφητική αντλία, λόγου χάρη. Το γεγονός αυτό προβάλλεται στην έκθεση με την αντιπαραβολή ορισμένων σύγχρονων προϊόντων τεχνολογίας ανάλογης λειτουργικής λογικής. Η επιλεκτική αυτή αντιπαράθεση δεν επιχειρεί να μεταφέρει κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα: τα δάνεια και αντιδάνεια μεταξύ των λαών σε μια τόσο μεγάλη διάρκεια χρόνου αποτελούν ένα εξαιρετικά σύνθετο πλέγμα καταστάσεων, ενώ υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο της επανεφεύρεσης. Ανάλογες διαδικασίες πολιτισμικής και τεχνολογικής διάχυσης θα υπήρξαν ασφαλώς και κατά την αρχαιότητα μεταξύ των προηγμένων λαών της ανατολικής μεσογείου.
Τα ομοιώματα που εκτίθενται, και το πρόσθετο επεξηγηματικό υλικό που τα συνοδεύει, αποτελούν μικρό δείγμα της τεχνολογίας που είχαν αναπτύξει οι αρχαίοι έλληνες, ικανό όμως όχι απλώς να καταρρίψει τον μύθο περί αντι-τεχνολογικής αντίληψης αλλά και να τον αντιστρέψει. Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, στέκει ως απτός και αυθεντικός μάρτυρας ενός εξαιρετικά υψηλού τεχνολογικού επιπέδου.

Λίγα λόγια για τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων βρέθηκε τυχαίως, το 1900 μ. Χ, σε ένα αρχαίο ναυάγιο, κοντά στα Αντικύθηρα, από Συμιακούς σφουγγαράδες, που είχαν αγκυροβολήσει εκεί, λόγω κακοκαιρίας. Από νομίσματα (της Περγάμου), το ναυάγιο χρονολογείται μεταξύ 85 και 67 π.Χ. Από γραφολογικές μελέτες υπολογίστηκε ότι ο Μηχανισμός είχε κατασκευαστεί, πιο νωρίς, το 150 έως 100 π.Χ.
Οι διαστάσεις του ήταν περίπου 30×20×10 cm – λίγο μεγαλύτερος από ένα σημερινό Laptop – και περιείχε τουλάχιστον 30 συνεργαζόμενα γρανάζια, με τη βοήθεια των οποίων ήταν δυνατόν να υπολογισθεί, με μεγάλη ακρίβεια, η κίνηση του Ήλιου και της Σελήνης, οι φάσεις της Σελήνης και να προβλεφθούν εκλείψεις (ηλιακές ή σεληνιακές). Είχε μια διπλή κυκλική κλίμακα έμπροσθεν και δύο ελικοειδείς κλίμακες όπισθεν. Ο χειριστής μπορούσε να επιλέξει (στην εμπρόσθια κυκλική κλίμακα) μια οποιαδήποτε ημερομηνία χρησιμοποιώντας ένα στρόφαλο (μανιβέλα). Ο στρόφαλος εμπλέκονταν συγχρόνως, με μία σειρά συνεργαζομένων γραναζιών, που κινούσαν διάφορους δείκτες, οι οποίοι έδειχναν τα αστρονομικά φαινόμενα που αναφέρθηκαν παραπάνω, πάνω στις υπόλοιπες κλίμακες του οργάνου. Περιείχε επίσης ένα εκτεταμένο εγχειρίδιο χρήσης. Οι κύριες λειτουργίες του Μηχανισμού των Αντικυθήρων έχουν αποκρυπτογραφηθεί και πάνω από 2000 γράμματα του εγχειριδίου χρήσεως έχουν διαβαστεί (μετά από 2000 χρόνια!).

[η έκθεση θα λειτουργεί μέχρι τις 11 Ιανουαρίου 2009]

Στο Τελλόγλειο συνεχίζονται και οι παρακάτω εκθέσεις:

ΑΗ ΣΤΡΑΤΗΣ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΙΧΝΗ [1940-1970], ΑΡΧΕΙΟ ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΝΙΚΑΚΗ
(η έκθεση πήρε παράταση μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 2009)

«Ψάχνοντας τον Πανσέληνο» Έκθεση ζωγραφικής του Κ. Κατζουράκη
μέχρι την Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

«…και βίβλοι ηνεώχθησαν», έκθεση χειρόγραφων εγγράφων και ντοκουμέντων, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από την ίδρυση της Ελληνικής Παλαιογραφικής Εταιρείας (http://web.auth.gr/elpe/ ), μέχρι τις 21 Δεκεμβρίου 2008







Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ.
Ώρες Λειτουργίας Εκθέσεων:
Δευτέρα -Τρίτη - Πέμπτη - Παρασκευή : 09:00 - 14:00
Τετάρτη : 09:00 - 14:00 & 17:00 - 21:00
Σάββατο - Κυριακή : 10:00 - 18:00

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ

Αφότου τελείωσε η εκπομπή, διάβασα, έμαθα ότι ο Γιώργης Παυλόπουλος, ένας σπουδαίος ποιητής, πέθανε χθες.
Διάβασα ένα κείμενο της Όλγας Σελλα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σας το αντιγράφω:
"Ηταν, ως ποιητής, «ένας αφοσιωμένος της ζωής» σύμφωνα με τα δικά του λόγια. Ο ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος πέθανε χθες στον τόπο όπου γεννήθηκε, τον Πύργο της Ηλείας, σε ηλικία 84 ετών, και τα τελευταία χρόνια είχε αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα με την υγεία του. Στα γράμματα εμφανίστηκε νωρίς, μόλις το 1943, αλλά η πρώτη του συλλογή εκδόθηκε πολλά χρόνια μετά, το 1971 από τον «Ερμή» κι έκτοτε μας χάριζε κατά διαστήματα τους στίχους του, από τις εκδόσεις «Στιγμή», «Νεφέλη», «Κέδρος». Ποιήματα που χαρακτηρίζονται από τη δραματικότητα της απώλειας. Δεν πρόλαβε να δει τυπωμένη την τελευταία του ποιητική συλλογή, «Να μη τους ξεχάσω» που θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη Δευτέρα από τον «Κέδρο». Είναι ποιήματα που έγραψε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ενώ ήδη η υγεία του ήταν ήδη πολύ εύθραυστη.

Είχε επιλέξει να ζει στην περιφέρεια, εργάστηκε ως λογιστής και γραμματέας σε ιδιωτικούς φορείς. Είχε επιλέξει να ζει μακριά από τους ρυθμούς της πόλης, όχι όμως μακριά από το γίγνεσθαι της λογοτεχνίας. Μετείχε πάντα σε λογοτεχνικά περιοδικά, πολλά ήταν δικές του πρωτοβουλίες, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική, ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και ένας από τους ελάχιστους ποιητές που απήγγελλε με τρόπο μοναδικό τα ποιήματά του. «Εννοώ πως η ποιητική φωνή του Παυλόπουλου έχει το φυσικό χάρισμα να διηγείται: ξέρει δηλαδή να παίρνει τις σωστές ανάσες της, να μην πνίγεται όταν ψηλώνει, να μη σβήνει, όταν χαμηλώνει... Δεν ξέρω πολλές φωνές στην ποίησή μας που να έχουν την απλότητα, τη θέρμη, την τρυφερότητα και τη φυσικότητα της αφηγηματικής φωνής του Παυλόπουλου», έγραφε ο Δ. Ν. Μαρωνίτης, μόλις τον περασμένο Απρίλιο. Και είχε απόλυτο δίκιο. Η απαγγελία του, για όσους είχαν την τύχη να την ακούσουν, περιλαμβάνεται στα πιο ακριβά δώρα.

Είχε πολλούς φίλους ο Γιώργης Παυλόπουλος. Θα τον αποχαιρετίσουν σήμερα, στις 3 το μεσημέρι, από τη Μητρόπολη του Πύργου της Ηλείας."

Ένα ποίημά του είναι ένα από τα λίγα πολύ αγαπημένα μου ποιήματα. Μέσα μου το έχω κάνει, από το '88 που το πρωτοδιάβασα, παραμύθι, ιστορία, ζωγραφιά, ταινία, ούτε ξέρω πώς και από πού ξεφυτρώνει και το θυμάμαι ξαφνικά, ώρες - ωρες. Ένα ποίημα χωρίς τέλος. Σαν ιστορία μέσα σε ιστορία, εικόνα μέσα σε εικόνα, μαθηματική σπείρα. Αυτό:

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ
Ήταν ένα παιδί και κάτω απ' το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές.
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους
άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.
Κι έλεγε ο ένας να τον πάμε να τον κάνουμε ληστή.
Κι έλεγε ο άλλος να του βγάλουμε τα μάτια
να τον κάνουμε ζητιάνο βιολιτζή.
Κάθε νύχτα το παιδί τρελό απ’ το φόβο του
μες από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους
τούς ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το ‘παιρνε και το χάιδευε
το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήταν ένα παιδί και κάτω απ' το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές.
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους
άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.
Κι έλεγε ο ένας να τον πάμε να τον κάνουμε ληστή.
Κι έλεγε ο άλλος να του βγάλουμε τα μάτια
να τον κάνουμε ζητιάνο βιολιτζή.
Κάθε νύχτα το παιδί τρελό απ’ το φόβο του
μες από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους
τούς ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το ‘παιρνε και το χάιδευε
το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήταν ένα παιδί και κάτω απ' το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές...

καλημερινες φωτογραφίες (μέρος Α) - καιρός ήταν!

Βράδυ Κυριακής. Έξω βρέχει, καθόλου άσχημα για τέτοια εποχή. Εδώ που τα λέμε καιρός ήταν. Νοέμβριος, πια. (άσχετο, αλλά πάντα έχω την εντύπωση οτι οι μήνες που έχουν αυτό το σύμπλεγμα -μβρ- είναι οι μήνες της βροχής, βροχή/όμβρος από εκεί το έχω συνδυάσει, σταματάω τώρα, γιατί αυτό το ένα φέρνει το άλλο τελειωμό δεν έχει σε μένα και μόνο καλό δεν είναι τις περισσότερες φορές)
Έχω ένα κάρο δουλειές, καλημερινές, του σπιτιού, διάβασμα, άλλες μια στoίβα, πού να σου λέω. Ένα διάλειμμα για μια μικρή ανάρτηση και επιστροφή αμέσως μετά.

Από όταν είχαμε πάει στα παραμύθια με την Ανθή τον Παναγιώτη και τις Πλειάδες ο Γιώργος Παπαντωνίου μου είχε στείλει φωτογραφίες κι ένα βίντεο, επιτέλους ας τις ανεβάσω. Επίσης η Τζένη Γεωργάκη μου έστειλε και τις φωτογραφίες από την τελευταία περιήγησή μας στην έκθεση των Καλινδοίων, τις ανεβάζω κι αυτές. Για όσους δεν ξέρουν ή δε θυμούνται, ας το γράψω πιο αναλυτικά. Στις 2 Νοεμβρίου πήγαμε το μεσημέρι στις 12 στο Αρχαιολογικό Μουσείο για την προαναφερθείσα έκθεση και το ίδιο βράδυ στην Ούγκα Κλάρα για την πρεμιέρα της παράστασης με τα παραμύθια, εκεί οι φίλοι της Καλημέρας έίχαν μια ειδική τιμή εισιτηρίου( 7 αντί 15 ευρώ που είναι η κανονική τιμή). Από εκείνη τη μέρα περιμένω κι άλλες φωτογραφίες, ας ανεβάσω σε πρώτη φάση αυτές και τις υπόλοιπες μόλις έρθουν.

Και δεν είναι μόνο αυτές οι φωτογραφίες που σας χρωστάω. Έχω και ακόμη παλαιότερες, από το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, όπου πήγαμε και παίξαμε στις 28 Σεπτεμβρίου, από εκεί μου έδωσε ήδη φωτογραφίες η Λαμπρινή, αλλά έχω κι εγώ στο κινητό και..δεν μπορώ να τις πάρω, μη ρωτάς γιατί, γιατί στα κινητά είμαι στούρνος, για αυτό. Θα ρωτήσω κάποιον αύριο να ανεβάσω κι αυτές, πριν έρθουν ...Χριστούγεννα. Κάτσε τώρα που λέω όλες τις φωτορεπορταζιακές μου εκκρεμότητες να τσεκάρω και τις υπόλοιπες, να με εκθέσω και να αναγκαστώ να τρέξω λίγο όχι τίποτες άλλο, αλλά έρχονται και τα προσεχώς και μετά είναι που μαζέψω πολλά θα τα βρω μπαστούνια. Λοιπόν, έχουμε και τις φωτογραφίες από τη βραδιά με τα παραμύθια στο Αρχαιολογικό Μουσείο, το Σάββατο 27Σεπτεμβρίου (Ευρωπαϊκές Μέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς, θυμάσαι;)το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και την έκθεση του Γαϊτη και ελπίζω όχι άλλες, ή κάνω λάθος;

Πάμε λοιπόν...

2 Νοεμβρίου, μια ακόμη περιήγηση με την καταπληκτική Τζένη Γεωργάκη στην έκθεση με τα ευρήματα της αρχαίας Μακεδονικής πόλης των Καλινδοίων. Καινούριοι φίλοι, που δεν είχαν προλάβει να δηλώσουν συμμετοχή την προηγούμενη φορά που είχαμε πάει στο Μουσείο για αυτήν την έκθεση, νάμαστε λοιπόν στο Αρχαιολογικό Μουσείο ξανά, ένα μουσείο που για την παρέα της Καλημέρας είναι πλέον νομίζω γνώριμο και πολύ οικείο.
μαζευομαστε σιγά-σιγά:

κατεβαίνουμε στην έκθεση:



νάμαστε:
















και η καθιερωμένη "οικογενειακή" μας, με μικρές απώλειες, καθώς μερικοί έπρεπε να φύγουν αμέσως μετά την περιήγηση:












"Της Ομορφιάς Γινάτι", Ανθή Θάνου στα παραμύθια, Παναγιώτης Κούλελης στις μουσικές, Πλειάδες στα πολυφωνικά τραγούδια. Μαγική Βραδιά. Πήγαμε την Κυριακή 2 Νοεμβρίου.
Τις φωτογραφίες και το βίντεο τράβηξε ο Γιώργος Π. Όπως μου έγραψε και ο ίδιος χωρίς φλας και με όχι την καλύτερη γωνία λήψης δεν είναι απόλυτα αντιπροσωπευτικές της βραδιάς, αλλά ας τις μοιραστούμε και θα βγάλουμε κι άλλες καλύτερες, ε, Γιώργο;




Οι υπόλοιπες εδώ: http://picasaweb.google.gr/georgepap31/Pleiades

και το βίντεο:


Να και το τραγούδι, το Νανούρισμα, από την παράσταση της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης, "Σαράντα Κλειδιά", η μουσική του Κώστα Βόμβολου, τα λόγια είναι στίχοι παραδοσιακοί. Χάρηκα πολύ που άρεσε τόσο πολύ και σε τόσους πολλούς φίλους της Καλημέρας.



Αστεία-αστεία πέρασε η ώρα. Τα λέμε το πρωί με νέα που έρχονται και εντυπώσεις για αυτά που πέρασαν.
Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!!!

στα κλεφτα δυο ...και λίγες παραπάνω, κουβέντες

Έχω μαζεψει τόσα πράγματα για το blog, εντυπώσεις, φωτογραφίες, σχόλια, μικρά νέα, τραγούδια, δεν ξέρω πώς θα προλάβω να τα ανεβάσω όλα, θα προλάβω; θα τα καταφέρω; για να δούμε.Να σου πω την αλήθεια πάντα πιστεύω πως ό,τι φεύγει ήταν να φύγει, ό,τι ήταν να το προλάβεις θα το προλάβαινες αν έπρεπε, πως είναι χωρίς νόημα να κρατάς για μετά, ό,τι κρατάς σε στοιχειώνει. όλο σε αυτό έχεις το νου σου και τελικά μπορεί να χάνεις τα ακλύτερα που είναι μπροστά σου. Είναι όπως στο σκραμπλ. Όταν σου τυχαίνει ένα καλό γράμμα και δεν το παιξεις μέσα στους δυο επόμενους γύρους γιατί το κρατάς για κάτι ε-ξαι-ρε-τι-κα καλό καταλήγει να σε μπλοκάρει στο τέλος και η "τύχη" σου γίνεται καταστροφή. Έτσι δεν αγχώνομαι. Μόνο τις φωτογραφίες από τα Μουσεία (κι αυτό το κομμάτι έχει ακόμη δουλειά, άσε που δεν έχω ακόμη όλες τις φωτό -δηλαδή και το ...λικέρ δεν έχω αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, ε Βαγγέλη; ναι, σιγά μη φταίει ο Βαγγέλης, η αφεντιά μου φταίει που μπλόκαρε με τόσες μέρες εκτός διαδικτύου) πρέπει να ανεβάσω σίγουρα, για τα αλλα βλέπουμε.

Πάντως, τώρα έχω ίντερνετ, κάτι είναι κι αυτό. Βοήθησε σε αυτό πολύ ο Στέργιος και τον ευχαριστώ. Να προλάβω να πάω να πάρω και τα απαιτούμενα για την εγκατάσταση ασύρματου δικτύου να την κάνω κι αυτήν όσο πιο γρήγορα μπορώ να ξενοιάσουμε οι δυο διαδικτυακοί τύποι του σπιτιού, μάνα και γιος, να ησυχάσουμε αμφότεροι.

Λοιπόν, δεν περίμενα να το πω, αλλά και το σκέφτηκα και το είπα: όταν επιτέλους έγινε η ιντερνετική σύνδεση είπα "επιτέλους πολιτισμός". Αφού το είπα, ψέμματα να σου πω;

Από της Κυριακής τα νέα ας αρχίσω κι όπου με φτάσουν οι λέξεις. Πήγαμε με τη Σαββίνα το πρωί στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, είχε τα παραμύθια, που σας έλεγα στην εκπομπή την Παρασκευή, με την Γιάννα Μαμακούκα. Ήταν πολύ ωραία και είχε πάρα πολύ κόσμο. Τόσο, που δεν χώρεσαν όλοι και εκτάκτως, επιτόπου, κανονίστηκε και δόθηκε μια ακόμη , δεύτερη παράσταση μόλις τελείωσε η πρώτη.
Μετά τα παραμύθια πήγαμε στο πάρκο του Άρεως, δίπλα στο Μουσείο. Είχε μια έκθεση για το μέλι και τα προϊόντα του, με λίγα περίπτερα μελισσοκόμων και διάφορα προϊόντα. Η καθεμιά πήρε αυτό που ήθελε, η μαμά πρόπολη, η κόρη ένα κερί, δοκιμάσαμε μέλια, έτσι κι αλλιώς λατρεύουμε το μέλι άλλο που δε θέλαμε λοιπόν. Ωραίο πρωινό ήταν.

Οι επόμενες μέρες είχαν το συνηθισμένο πολύ τρέξιμο. Ξεκίνησα και τη συμμετοχή μου σε ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης πληροφορικής, άσε, λέω να δώσω κι εξετάσεις τρομάρα μου. Να, τώρα που σου γράφω "κλεβω" χρόνο από το διάβασμα και γράφω, με τα μούτρα έπεσα στο διάβασμα, το πήρα και ζεστά το θέμα ντε...

Σήμερα όμως πήγα και στο δεύτερο μάθημα του κύκλου για τον Μοντερνισμό που οργανώνει το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Ομιλητής σήμερα ήταν ο Π.Τζώνος, καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο Τμ. Αρχιτεκτόνων της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ. Ήταν μια ενδιαφέρουσα ομιλία. Θέμα, "Εισαγωγή στο Μοντερνισμό". Έφυγα έχοντας μάθει τόσα πολλά, έχοντας ερωτήσεις για άλλα τόσα τουλάχιστον και με τεράστια διάθεση να διαβάσω, να μάθω κι άλλα. Τώρα τυπικά σου φαίνονται έτσι που τα διαβάζεις, το καταλαβαίνω. Δεν μπορώ τώρα, είναι που μπήκα και κλεφτά να γράψω δυο λόγια και δεν έχω χρόνο να γράψω κάτι παραπάνω, όμως θα βρω έναν τρόπο να στο εξηγήσω κάποια στιγμή καλύτερα.

Χαίρομαι πολύ αυτά τα μαθήματα που παρακολουθώ στο Μουσείο, δεν μου περισσεύουν καθόλου οι ώρες, φτάνω στο τσακ κάθε φορά, αλλά φεύγω πανευτυχής. Αυριο πάω στη βιβλιοθήκη τρέχοντας για τα βιβλία του Τζώνου- μην το πείτε στον εκπαιδευτή μου της Πληροφορικής, ε;

Και να μην το ξεχάσω, αύριο στην εκπομπή θα είναι φιλοξενούμενη η Ελένη Δημοπούλου. Θα μιλήσουμε για την παράσταση που σκηνοθέτησε, τα "Σαράντα Κλειδιά". Στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης κάθε Κυριακή πρωί παίζει και είναι μια υπεροχη παράσταση. Χαίρομαι πολύ που θα μιλήσουμε αύριο.



περασμένες μία, 01.14 για την ακρίβεια
Υ.Γ. Μόλις μπήκα στα ηλεκτρονικοκαλημεροyahoo μηύματα μου και είδα μήνυμα από τον Αλέξανδρο οποίος μου γράφει ότι πήγε στην ομιλία που λέγαμε στο πρωί στην εκπομπή του Γ.Καραδέδου στο Αρχαιολογικό Μουσείο και ήταν καταπληκτικός ο ομιλητής, χαρακτηριστικά γράφει ο Α. "Μορφή ο Καραδέδος"."Να μας ενημερώσεις, τους ακροατές σου, και για την επόμενη ομιλία του", μου γράφει επίσης. Με χαρά, εννοείται. Αλέξανδρε, είμασταν την ίδια ώρα σε δυο μουσεία απέναντι, και οι δυο ακούσαμε καλές ομιλίες, άντε την άλλη φορά να συντοντιστούμε να πάμε στην ίδια μπας και γνωριστούμε κι όλας που λες κι εσύ.
Υ.Γ.2 Μήπως κάποιος άλλος πήγε στην ομιλία του Σειραδάκη στο Τελλόγλειο, να μάθουμε για όλες τις καλές χθεσινές ομιλίες;

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ
Από τον Κώστα και την Κωνσταντινιά έμαθα για το κείμενο αυτό που αναδημοσιεύεται σήμερα σε πολλά blog. Το αυτό πράττω παραυτα:

"Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω κείμενο και όλους του χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν.

Όχι στο Όνομά μας
“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08

Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ."

Ένα βιβλίο, μια έκθεση

Σήμερα στην εκπομπή ήταν φιλοξενούμενος ο Πέτρος Μάρκαρης. Η αφορμή ήταν η παρουσίαση του βιβλίου του "Παλιά, πολύ παλιά" στον Ιανός της Αριστοτέλους σήμερα στι 8 το βράδυ.
Διάβασα το βιβλίο και μου άρεσε πολύ. Η ιστορία του βιβλίου διαδραματίζεται στην Κωνσταντινούπολη, εκεί βρίσκεται για ολιγοήμερες διακοπές με τη γυναίκα του κι ένα γκρουπ ελλήνων τουριστών ο αστυνόμος Κώστας Χαρίτος όταν η εκδρομή εξελίσσεται σε αστυνομικό γρίφο που πρέπει να λυθεί. Ηρωίδα ή Μαρία Χάμπου, μια ενενηντάχρονη γυναίκα ποντιακής καταγωγής που κλείνει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν και αποδίδει τη δική της δικαιοσύνη λίγο πριν πεθάνει.
Τα υπόλοιπα στο βιβλίο έτσι κι αλλιώς. Όμως αν μπορούσα να πω κάποιες αρετές του βιβλίου θα έλεγα το ότι μιλά για θέματα δύσκολα, όπως οι σχέσεις ελλήνων και τούρκων, μέσα από ιστορίες ανθρώπων, χωρίς ούτε μελό, ούτε υπερβολές ούτε βαρύγδουπες φράσεις και κηρύγματα. Καμία σχέση. Ό,τι συμβαίνει στο βιβλίο συμβαίνει μέσα από ιστορίες ανθρώπων. Κι εκεί τίποτα δεν είναι άσπρο και μαύρο. Έχει εναν ευρωπαϊκό αέρα στο γράψιμό του ο Μάρκαρης που πολύ μου αρέσει. Δεν έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του αλλά ό,τι έχω διαβάσει έχει χιούμορ, σπιρτάδα, παρατήρηση, ουσιαστική αφήγηση, ωραίους διαλόγους. Κι εδώ σταματώ. Καλύτερα να μου γράψετε εσείς τη δικιά σας γνώμη εδώ που τα λέμε.
Πάντως στην σημερινή εκπομπή δεν τα πήγα καθόλου καλά με τη μουσικη. Από δικό μου λάθος δεν έπαιξα αυτά που είχα στο μυαλό μου, οπότε σας χρωστάω κάποια στιγμή, ίσως μια ανάρτηση με αποσπάσματα του βιβλίου και τα τραγούδια και τις μουσικές που είχα στο μυαλό μου για τη σημερινή εκπομπή. Δεν είναι κακή ιδέα νομίζω...


Την Κυριακή θα πάμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για να ξεναγηθούμε την την έκθεση "Γιάννης Γαΐτης : Όλοι και Μόνος". Το ραντεβού μας είναι στις 12 παρά 10 έξω από το Μουσείο (είσοδος για το ΜΜΣΤ από την κάτω εμπορική πύλη της ΔΕθ).

Λίγα λόγια για την συγκεκριμένη έκθεση και τον Γαΐτη, από την ιστοσελίδα του Μουσείου.
Το Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου και το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης οργανώνουν από κοινού μεγάλη έκθεση που διατρέχει όλο το δημιουργικό έργο του Γιάννη Γαΐτη (1923-1984), σε επιμέλεια του Ντένη Ζαχαρόπουλου και της Κατερίνας Κοσκινά.
Ο Γιάννης Γαΐτης - ο βίος και η πολιτεία του, το έργο και η εποχή του, η καλλιτεχνική του πορεία και η ζωγραφική του γλώσσα- ανδρώνεται μέσα απ' την αντίσταση, στο πέρασμα από τη δικτατορία του Μεταξά στην κατοχή κι ως τον εμφύλιο στην Ελλάδα. Ολοκληρώνεται με τον εκπατρισμό του, μαζί μ' ένα μέρος της γενιάς του απ' την Αθήνα στο Παρίσι, όπου το έργο και η προσωπικότητά του βρίσκουν το χώρο του πειραματισμού και την ελευθερία της έκφρασης που τον χαρακτηρίζουν. Μέσα σ' ένα κλίμα αναβρασμού, η μεταβολή της ισορροπίας ανάμεσα στην ευρωπαϊκή και στην αμερικάνικη επιρροή κι η επικείμενη μετατόπιση στις ΗΠΑ των κριτηρίων και των συνθηκών της πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής διεθνώς, σφραγίζουν το έργο του και τους προσανατολισμούς του, ενώ η επιρροή του στην Ελλάδα όσο και διεθνώς δεν θα πάψει να είναι άμεση και δραστική. Το καυστικό του χιούμορ κι η κριτική και η βαθιά πολιτική του στάση δίνουν νέα πνοή στην τέχνη της εποχής του και οξύνουν τους τρόπους με τους οποίους η τέχνη έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα.
Η έκθεση στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, σε συνέχεια της έκθεσης στο Μουσείο Μπενάκη το 2006, περιλαμβάνει αντιπροσωπευτικά έργα από όλες τις περιόδους του καλλιτέχνη και γίνεται με τη συνεργασία της κόρης του κ. Λορέττας Γαΐτη-Charrat, αρχιτέκτονα-μουσειολόγου. Την τεχνική ανάρτηση έχει αναλάβει ο στενός συνεργάτης του Γαϊτη, Γαβρήλος Μιχάλης.

Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (www.mmca.org.gr)
Εγνατία 154 (εντός της ΔΕΘ)
546 36 Θεσσαλονίκη
Τ: 2310 240002, 2310 281212, F: 2310 281567
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα κλειστά / Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο 10:00-18:00 /
Τετάρτη 10:00-22:00 / Παρασκευή 10:00-19:00 / Κυριακή 11:00-15:00

Logicomix

Λογική, Μαθηματικά, η ζωή του Μπέρτραντ Ράσελ, τέσσερις άνθρωποι στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της δημιουργίας ενός βιβλίου, ενός graphic novel, για την ακρίβεια. Αυτό είναι το Logicomix (http://www.logicomix.com/), που ολοκληρώθηκε ύστερα από πέντε χρόνια δουλειάς και υπογράφουν ο Απόστολος Δοξιάδης, συγγραφέας τού διεθνούς μπεστ-σέλερ Ο Θείος Πέτρος και της Εικασίας του Γκόλντμπαχ —του βιβλίου που χαρακτηρίστηκε από το Independent ως “η γένεση του είδους της μαθηματικής λογοτεχνίας”— και ο φημισμένος θεωρητικός της πληροφορικής, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ, Χρίστος Χ. Παπαδημητρίου, ενώ τα σκίτσα και το χρώμα είναι του Αλέκου Παπαδάτου και της Annie Di Donna, καλλιτεχνών του κινούμενου σχεδίου που επιστρέφουν στην πρώτη τους αγάπη, τα κόμικς.

Tο βιβλίο είναι μυθιστόρημα μαζί και κόμικς, ιστορία και μυθοπλασία, παραμύθι και δοκίμιο. Μια παρέα φίλων στη σύγχρονη Αθήνα –που δεν είναι άλλη από τους δημιουργούς του βιβλίου- προσπαθεί ταυτόχρονα να αφηγηθεί και να καταλάβει τη μεγάλη περιπέτεια της αναζήτησης των Θεμελίων των Μαθηματικών, περιπέτεια που σημάδεψε ανεξίτηλα την εποχή μας.

Καλύπτοντας μια διάρκεια έξι δεκαετιών, το βιβλίο αφηγείται με τελείως πρωτότυπο τρόπο την επική ιστορία μιας αναζήτησης της οποίας οι περισσότεροι ήρωες πλήρωσαν βαρύ τίμημα για τη γνώση, φτάνοντας συχνά μέχρι την τρέλα. Το ρόλο του αφηγητή έχει ο πιο συναρπαστικός χαρακτήρας της ιστορίας, ο μεγάλος μαθηματικός και φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ. Με βάση τη δική του ζωή, βλέπουμε την ιστορίας της αναζήτησης των Θεμελίων μέσα από τις συναισθηματικές καταιγίδες, τα δραματικά ιστορικά γεγονότα και τις ιδεολογικές διαμάχες που την έθρεψαν. Οι περιπέτειες των μεγάλων διανοητών που πρωταγωνιστούν στην αναζήτηση, του Φρέγκε, του Χίλμπερτ, του Πουανκαρέ, του Βίτγκεντσταϊν, του Γκέντελ και του Τούριγνκ, ζωντανεύουν μέσα από τις σχέσεις τους με τον Ράσελ και τη δική του παθιασμένη ενασχόληση την αναζήτηση, και οδηγούνται μέσα από τη σχέση τους μαζί του στην κορύφωση, που συμπίπτει με την πιο δραματική στιγμή στην ιστορία του εικοστού αιώνα.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος και θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2009 στην Αγγλία και την Αμερική από το φημισμένο οίκο Bloomsbury, ως το πρώτο τους graphic novel.

Το βιβλίο παρουσιάστηκε χθες στην Θεσσαλονίκη, στον Βιβλιορυθμό και θα παρουσιαστεί σήμερα στην Καβάλα, μάλιστα η εκεί παρουσίαση θα μεταδοθεί live, στις 7.30 το απόγευμα, από τον διαδικτυακό τόπο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας (http://www.diadromes.net/)

Στη συνέχεια το βιβλίο ταξιδεύει μέχρι και το Σάββατο σε Ξάνθη, Κομοτηνή και Σουφλί.

Σήμερα ο Απόστολος Δοξιάδης και ο Αλέκος Παπαδάτος ήταν στην "Καλημέρα" σήμερα το πρωί και χάρηκα πάρα πολύ για όσα συζητήσαμε. Θα χαρώ επίσης να γράψετε και τα δικά σας σχόλια, για το βιβλίο αν το έχετε ήδη διαβάσει, αλλα και για την συνέντευξη και όσα μας είπαν σήμερα και οι δυο φιλοξενούμενοι.

Υ.Γ. Αύριο θα ανεβάσω φωτογραφίες και άλλο υλικό από την επίσκεψή μας στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, την Κυριακή που μας πέρασε.

Υ.Γ.2 Στο μεταξύ είστε έτοιμοι για την επόμενη Κυριακή που θα πάμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης;

Μόλις λίγα χρόνια πριν...

(από το βιβλίο «Μπίλι Χόλιντεϊ» της Sylvia Fol, εκδ.Κασταλία)

"Ένα μαρτιάτικο απόγευμα του 1939, ο Άμπελ Μίροπολ, νεαρός καθηγητής σχολείου, γνωστότερος με το όνομα Λιούις Άλαν, έρχεται να προτείνει στον Μπάρνεϊ Τζόζεφσον ένα ποίημα που μελοποίησε.

("Southern trees bear strange fruit,
Blood on the leaves and blood at the root,
Black bodies swinging in the southern breeze,
Strange fruit hanging from the poplar trees.

Pastoral scene of the gallant south,
The bulging eyes and the twisted mouth,
Scent of magnolias, sweet and fresh,
Then the sudden smell of burning flesh.

Here is fruit for the crows to pluck,
For the rain to gather, for the wind to suck,
For the sun to rot, for the trees to drop,
Here is a strange and bitter crop." )

«Σκέφτηκα την Μπίλι Χόλιντεϊ», διευκρινίζει ο Λιούις Άλαν.
O τίτλος του ποιήματος είναι Strange Fruit. Οι στίχοι αφήνουν τον Τζόζεφσον μ’ ανοιχτό το στόμα. Μιλάει για κάτι περίεργα φρούτα στο Νότο. Το ποίημα αναφέρεται μεταφορικά σ’ ένα λιντσάρισμα, όπου βασανισμένοι μαύροι με παραμορφωμένο στόμα και βγαλμένα μάτια κρέμονται από ένα σκοινί που είναι δεμένο σε δέντρο. Η σκηνή θυμίζει αναπόφευκτα μια τρομερή φωτογραφία της δεκαετίας του ’30.

Η Μπίλι διστάζει στην αρχή, διότι αυτά τα λόγια δεν έχουν καμία σχέση με τα ερωτικά τραγούδια του ρεπερτορίου της...
Το πρώτο βράδυ που η Μπίλι συνειδητοποιεί πραγματικά τη σημασία του Strange Fruit, θα το τραγουδήσει με τόση συγκίνηση, που δάκρυα θα κυλήσουν στα μάγουλά της. Η επίδρασή του στο κοινό θα είναι τεράστια. Το Strange Fruit θα είναι το τραγούδι-σταθμός του Καφέ Σοσάιετι και θα μια δώσει νέα λάμψη στην καριέρα της Μπίλι Χόλιντεϊ. Για πρώτη φορά, αυτό το τραγούδι αναφέρεται χωρίς διφορούμενα στο ζήτημα της ρατσιστικής βίας… Είναι το πρώτο αμερικάνικο «protest song»(τραγούδι διαμαρτυρίας) που έχει μήνυμα και που η επίδρασή του θα έχει διάρκεια.
Η Μπίλι ερμηνεύει κάθε βράδυ το Strange Fruit στο τέλος του προγράμματος. Διακόπτεται το σερβίρισμα των πελατών, απαιτείται ησυχία, τα φώτα χαμηλώνουν και μόνο το πρόσωπό της λάμπει μέσα σε ένα φωτεινό κύκλο...
Τα τελευταία λόγια, «It is a strange and bitter crop!», μάλλον απαγγέλλονται παρά τραγουδιούνται. Κι η τελευταία λέξη είναι μια άγρια κραυγή που παγώνει το ακροατήριο. Η Μπίλι χαμηλώνει το κεφάλι. Απόλυτο σκοτάδι. Κι έπειτα το φως ανάβει ξανά, με άδεια τη σκηνή. Δεν θα τραγουδάει τίποτε άλλο μετά το Strange Fruit....
Ένα βράδυ που κρίνει ότι το κοινό δεν την προσέχει τόσο όσο θα έπρεπε, σταματά στη μέση και σηκώνει το φόρεμά της για να επιδείξει το γυμνό πισινό της μπροστά στο άναυδο ακροατήριο. Μέγιστη πρόκληση. Αν δεν σας αρέσει αυτό που τραγουδώ, ορίστε αυτό που σας αξίζει...kiss my ass. "

Το χρώμα του δέρματός σου δεν δείχνει υποχρεωτικά πώς σκέφτεσαι. Το φύλο σου μπορεί και να μην σημαίνει τίποτα για τις ιδέες και τις αντιλήψεις σου. Αυτό όμως που συμβαίνει αυτόν τον καιρό στην Αμερική με αφορμή τις αμερικάνικες εκλογές είναι κάτι που μόνο σε αυτήν την χώρα θα μπορούσε να συμβεί. Την ικανή για το χειρότερο - καλά στην Ελλάδα μόνο για αυτά μιλάμε από άγνοια, από κόλλημα ντεκεμ προοδευτικό (ντεμεκ γιατί μόνο προοδευτικός δεν είναι ο αντιαμερικανισμός μας), θα σε γελάσω - αλλα και για το καλύτερο. Πριν από λίγα μόλις χρόνια στην χώρα όπου οι μαύροι δεν μπορούσαν να έχουν ούτε στο ελάχιστο τα ίδια δικαιώματα με τους λευκούς. Όπου η Μπίλι Χολιντέι όταν τελείωνε το τραγούδι της κλειδωνόταν σε μια μικρή αποθήκη μέχρι να βγει να πει το επόμενο τραγούδι της - τραγουδούσε για λευκούς αλλα δεν μπορούσε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι, ούτε καν στον ίδιο χώρο με αυτούς. Όπου τα λευκά παιδιά τότε μεγάλωναν, η σημερινή τρίτη ηλικία σήμερα στις Η.Π.Α., χωριστά από τα παιδιά με "αλλο χρώμα". Όπου μεγάλοι φωτογραφίζονταν με καμάρι και όχι με ντροπή μπροστά σε τέτοια φρίκη, την θεωρούσαν φυσιολογική και δικαιολογημένη ίσως, όπως τώρα άλλοι θεωρούν επίσης φυσιολογικό και δικαιολογημένο να κρίνουν ακόμα τους ανθρώπους από το χρώμα του δερματος ή την εθνικότητα και τη χώρα από την οποία προέρχονται τι να πεις...
Και τώρα λίγα χρόνια μετά αν το καλοσκεφτείς, ετοιμάζονται να αλλάξουν, ίσως, σελίδα. Αυτό δεν ξέρω αν είναι αλλαγή πολιτικής και πολιτικών, αλλαγή πολιτική όμως και κουλτούρας και νοοτροπίας είναι. Μεγάλο βήμα για έναν κόσμο που αλλάζει. Σε έναν κόσμο που αλλάζει στα μικρά και τα μεγάλα συνέχεια