Καλημέρα Good Morning Buongiorno Guten Morgen Jó reggelt 早晨 Dobro Jutro Tere hommikust Hyvää huomenta Ohayo Mirëdita Môre God morgen Habari ya asubuhi Goedemorgen Bon dia Zao an Goeiemôre Labas rytas Bore da Dobro utro Bonjour صباح الخير… صباح النّور Bon maten
Buenos días Shubha prabhaat Dobrý den God morgon Magandang umaga 안녕하십니까 Günaydın Umhlala gahle Dobré rano Bună dimineaţa Gudde Moien גוטן מאָרגןբարի լույս Доброе утро 早晨好…你早
お早うございます…お早う Selamat pagi
صباح الخير Habari ya asubuhi
Χθες στο Μικρό Θέατρο ήταν υπέροχα. Κωστας Θεοδώρου- κοντραμπάσο, Κυριάκος Γκουβέντας-βιολί και Χρήστος Τζιτζιμίκας-φωνή παρουσίασαν ένα πρόγραμμα με μοιρολόγια και θρηνητικά δημοτικά τραγούδια. "Έδεσαν" εξαιρετικά, έπαιξαν πολύ απαιτητικά κομμάτια από αυτά που δεν έχουμε τη ευκαιρία να ακούσουμε συχνά, για την ακρίβεια ακούμε σπάνια. Από τους τρεις τους είχα καιρό να ακούσω τον Χρήστο και το χάρηκα πολύ. Είναι τραγουδιστής με μεγάλη δύναμη. Έχω από χθες το βράδυ στα αυτιά μου τη φωνή του και το παίξιμο των παιδιών. Ήταν μια βραδιά μου με καθήλωσε! Γέμισε το μέσα μου. Mακάρι να μπορούσα να σας βάλω να ακούσετε κάτι από τη βραδιά αυτή στο blog... Σίγουρα πάντως την επόμενη φορά που θα παίξουν μην τους χάσετε...
Η Κωνσταντινιά μου είπε ότι το λουλούδι για το οποίο ρώτησα είναι το αγιόκλημα! Λοιπόν μετά το φούλι, η άγρια μολόχα, και τώρα το αγιόκλημα, τι να πω; Μου φαίνεται έχω βασικές ελλείψεις σε ονομασίες πασίγνωστων φυτών, ε;
Να και η πολύ όμορφη φωτογραφία που μου έστειλε, την είδα και μου ήρθε η ευωδιά του στο νου:
Η mane-tarious μου έστειλε αυτό το υπέροχο πασχαλιάτικο δώρο, το έφτιαξε φυσικά η ίδια και μου άρεσε πάρα πάρα πολύ.
Ήταν πολύ όμορφη έκπληξη μανιταράκι, σε ευχαριστώ τόοοοοοσο πολύ!!!
Για τρεις μέρες θα λείψω, δεν ξέρω αν θα μπορώ από εκεί που θα βρίσκομαι να μπαίνω στο διαδίκτυο. Θα ήθελα όμως από σήμερα να σας ευχηθώ Καλή Ανάσταση με δυο τραγούδια. Το ένα είναι των Active Member από τον δίσκο "Μέρες Παράξενες, Θαυμάσιες Μέρες" και είναι από τα ωραιότερα τραγούδια που μιλούν για τον Παράξενο που πέρασε κάποτε από τα μέρη μας και τον λένε Ιησού.
Τα λόγια του τραγουδιού: "Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου που έτσι κι αλλιώς ξεσυνερίζεται το κέφι σου. Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό σ' ένα αιώνια ποτισμένο απ' το κρασί καπηλειό, μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ' όνειρό μου. Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς πουθενά να μη τη πεις...
Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου, μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής. Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις, όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ' τις σκιές σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις.
Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια ήμουνα κάπου μακριά με φέραν πίσω δυνατές φωνές και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές.
Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς.
Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα σ' αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά. ι' αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω μια προσευχή σ' ένα περβόλι με ελιές δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω.
Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής
Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις: Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα μου πες αναβάλλεται η γιορτή πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου. Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε δε κάνει στάση Γολγοθά πες ο παράξενος πως χάθηκε κι έφυγε οριστικά
Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω πρέπει να σπούδασες τη τέχνη του μυαλού ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού.
Γι' αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο, μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς. Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό, τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες και δεν ήξερα τίποτα εγώ.
Πού με βρήκες εδώ κάτω τι με θες; Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια.
Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου, αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό. Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν όταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανό κι έτσι πρόλαβαν από εκεί συγχωρεθήκαν.
Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό πάρε μια κούπα πάρε ψωμί και κόψε να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω: Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα σου θα πω αναβάλλεται η γιορτή πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου. Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε δε κάνει στάση Γολγοθά θα πω ο παράξενος πως χάθηκε κι έφυγε οριστικά." Το δεύτερο είναι ένα τραγούδι (Window of Dreams) από το συγκρότημα Nash Didan που το αποτελούν Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι μουσικοί (πώς τους αντιμετωπίζουν και οι μεν και οι δε, άραγε;) και στο οποίο μπορείτε να ακούσετε και αραμαϊκά, τη γλώσσα που μιλούσε ο Ιησούς.
Μ.Τετάρτη και ήταν η τελευταία μέρα στο ραδιόφωνο πριν από μια πολυήμερη άδεια που ξεκινά αύριο με το καλό. Αυτό το πολυήμερη να δούμε πώς θα μου φανεί γιατί δεν τα έχω συνηθίσει κάτι τέτοια. Το σίγουρο είναι ότι μπορεί να μην τα λέμε στο ραδιόφωνο για κάποιες μέρες, θα τα λέμε όμως στο blog και με mail αν θέλετε επίσης.
Πριν λίγες μέρες χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η Ελπίδα από το κουκλίστικο "...το άλλο" της Σβώλου. "Έλα από το μαγαζί μόλις μπορέσεις", μου είπε. Φεύγοντας από το ραδιόφωνο για το σπίτι, πέρασα. Και τι με περίμενε; Μια υπέροχη έκπληξη που με έκανε να χαρώ σαν μικρό παιδί. Σας παρουσιάζω την καινούρια μου τσάντα, δια χειρός και με την γλυκιά σκέψη της Ελπίδας: Δεν την αποχωρίζομαι από την πρώτη μέρα. Και καμαρώνω! Μα, δεν είναι πανέμορφη;
Η Κλαίρη ανάμεσα στις άλλες φωτογραφίες που ανέβασε στο blog της είχε και μια με το μωβ λουλούδι που θυμάμαι να υπάρχει πάντα και παντού, και στο χωριό μου φυσικά. Ξέρει καποιος πώς το λένε; Επίσης, αυτό το φυτό με το λουλούδι που έχει ξεχωριστή ευωδιά και το οποίο επίσης ξέρω πολλά χρόνια χωρίς όμως ποτέ να μάθω το όνομά του, μήπως ξέρετε πώς λέγεται για να το ζητήσω από ένα φυτώριο;
Ο Βαγγέλης αλλά και η Κωνσταντίνα μου είπαν ότι ήταν πολύ καλοί οι ΒΑΛΚΑΝΑΤΟΛΙΑ χθες στο Καφωδείο το Ελληνικό. Η Κωνσταντίνα στο blog της (βλ. Κουβεντούλες, πλάι στις συνδέσεις) ανέβασε και σχετική ανάρτηση με φωτογραφία και σχόλια. Με ρωτάτε αν μπορούμε να ξαναπαίξουν στην "Καλημέρα" τα τραγούδια που επαιξαν και τραγούδησαν επιτοπίως στο στούντιο στην χθεσινή εκπομπή, βεβαίως και μπορούμε, όταν με καλό θα επιστρέψω.
Εγώ, πάλι σήμερα θα πάω, ελπίζω να μην προκύψει κάτι, στις 9.30, στο Μικρό Θέατρο, στην Αντ.Καμάρα 3. Παίζουν: Κώστας Θεοδώρου - κοντραμπάσο, Κυριάκος Γκουβέντας - βιολί και ο Χρήστος Τζιτζιμίκας - φωνή. Τους εκτιμώ πολύ και τους τρεις.
Με ρωτήσατε επίσης πολλοί σήμερα για το Πελίτι. Για την ώρα μπείτε στη σελίδα τους, http://www.peliti.gr/, και σε λίγες μέρες θα έχουμε πολλές λεπτομέρειες για την πολύ ενδιαφέρουσα κια δημιουργική αυτή ιστορία και ίσως -για πρώτη φορά- οργανωθούμε όχι μέσω της εκπομπής αλλά μέσω του blog για να πάμε, η ΠαρέαΤηςΚαλημέρας, στην Συνάντηση και Γιορτή τους στις 3 Μαϊου.
Σήμερα στην εκπομπή ο Κυριάκος Καλαϊτζίδης του "Εν Χορδαίς" μας μίλησε για τις δραστηριότητες του σχήματος στο εξωτερικό που είναι πολλές και σπουδαίες με αφορμή το πολύ σημαντικό βραβείο της γαλλικής ραδιοφωνίας (Radio France) για τις "Μουσικές του Κόσμου" ( Prix "France Musique des Musiques Du Monde"), βραβείο που έλαβαν κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Babel Med (27-29 Μαρτίου 2008) στη Μασσαλία, για τη συνδρομή τους στην ανάδειξη της ελληνικής μουσικής στο εξωτερικό, το οποίο συνοδεύεται και από την ηχογράφηση ενός δίσκου του ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ στην γαλλική δισκογραφική εταιρεία Occorá με παγκόσμια διανομή από την Harmonia Mundi. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ
Λέω να σας αφήσω σήμερα με μια φράση που έγραφε η Αγγελική σε ένα μήνυμα που μου έστειλε με mail χθες, ένα πολύ όμορφο μήνυμα για το οποίο την ευχαριστώ πολύ: "όταν έχουμε φτερά, κανείς δεν μπορεί να μας σταματήσει να πετάμε σε νέους ουρανούς"
"Αφιερωμένη στην αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών είναι η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γης, με εκατομμύρια άνθρωπους να συμμετέχουν σήμερα σε εκδηλώσεις σε όλες τις μεριές του πλανήτη. Τους τελευταίους δύο αιώνες, από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, έχουν προστεθεί στην ατμόσφαιρα 2,3 τρισ. τόνοι διοξειδίου του άνθρακα. Όλο και περισσότερες χώρες του πλανήτη λαμβάνουν μέτρα για τη μείωση των εκπομπών των αερίων, ενώ αυτή την περίοδο γίνεται μια συζήτηση για να καταλήξουν οι κυβερνήσεις σε μια παγκόσμια συμφωνία για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών. Ωστόσο, η Ελλάδα εγκαλείται από τα αρμόδια όργανα του ΟΗΕ, για μη συμμόρφωση με τις υποδείξεις και για το λόγο αυτό αποφάσισε να μας εξαιρέσει για τρεις μήνες από τους μηχανισμούς για το εμπόριο ρύπων, λόγω ανεπαρκούς καταγραφής των εκπομπών. Τον περασμένο Ιανουάριο, ο επίτροπος Περιβάλλοντος Σταύρος Δήμας είχε τονίσει στην Βουλή ότι η χώρα μας κινδυνεύει ακόμα και με διασυρμό από τον ΟΗΕ."
Αν η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει όχι μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια, στην Ελλάδα ώρες ώρες -μόνο;- μας αρκεί να φαινόμαστε "τίμιοι", το αν θα είμαστε κιόλας είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Ένας γονιός λένε διδάσκει με τα έργα του, με το παράδειγμά του, όχι με τα λόγια του, τα λόγια χάνονται. Στην καθημερινότητά μας πασχίζουμε να μάθουμε στα παιδιά μας πως όταν πάει κάτι στραβά δεν φταίει πάντα κάποιος άλλος, και πως είναι γενναίο να λες "φταιω" ή "έσφαλλα" προσπαθώντας να αλλάξεις τα πράγματα. Δυσκολεύομαι, λοιπόν τώρα καθώς διαβάζω την είδηση, την ανάλυση και το σχολιασμό της, να συνειδητοποιήσω ότι η επίσημη πολιτεία, δια των εκπροσώπων της, κατηγορεί για το συγκεκριμένο ζήτημα άλλους πλην εαυτόν, και βεβαίως ελληνικές οικολογικές οργανώσεις ή επιστήμονες επειδή δεν συγκάλυψαν το συγκεκριμένο πρόβλημα αλλά αντίθετα το αποκάλυψαν στην διεθνή κοινότητα. Ωραία! Και τώρα, αυτός δεν είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να προτρέψεις επίσημα τους πολίτες της χώρας να ρίχνουν μονίμως τις ευθύνες για όλα τα στραβά αλλού και να τους εκπαιδευσεις στην απόκρυψη; Κάνε ό,τι νομίζεις, για όλα φταίει η πολιτεία, το κράτος, οι υπέυθυνοι, ποτέ ο πολίτης, εσύ, η αδιαφορία σου. Κάνε ό,τι θες αρκεί να μην το μάθουν οι άλλοι...
Δεν έχουμε, ούτως ή άλλως την παιδεία της αναληψης ευθυνών, της υπευθυνότητας και του "κάνω το σωστό ακόμη κι αν όλα γύρω μου- επίσημα ή ανεπίσημα- μου λένε να κοιτάω τον εαυτούλη μου και τη βόλεψή του", αντιθετα κάνουμε γενικώς ό,τι χειρότερο μπορούμε γιατί "πρώτα ας κάνουν το κράτος, ο δήμος, η πολιτεία σωστά τη δουλειά τους και μετά θα γίνω κι εγώ σωστός...", να μην αλλάξουμε και ποτέ; Αυτό μας λέει αυτή η ιστορία και η αντιμετώπισή της;
Δευτέρα 21 Απριλίου 2008
Γράφει ο Αναστάσιος: "Ψηφίο-λομογραφια Φωτογραφίζοντας μονο με το χέρι μου σαν να είναι το μάτι μου, χωρίς να βλέπω!" Δες μια του φωτογραφία:
Η mane-tarious ανέβασε τις προάλλες μια ανάρτηση που μπορείς να διαβάσεις κάνοντας κλικ εδώ.
Μανιταράκι, ξέρεις πόσο συμφωνώ με όλα όσα γράφεις.
Κι επειδή όλα ξεκινάνε από το σπίτι, τη γειτονιά μας, την καθε μέρα μας, θα αλλάξουμε, ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί, κάτι; Πριν από αρκετούς μήνες μαθαίνοντας - Πασχαλίνα, εσύ δεν μου το είχες πρωτοπεί;- για μια καμπάνια που αφορούσε στα δικαιώματα των παιδιών μεταναστών/τριών που γεννιούνται στην Ελλάδα το είχα πει στο ραδιόφωνο και πολλοί υπογράψαμε το ψήφισμα αυτής της καμπάνιας. Η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται. Η σελίδα τους είναι: http://www.kounia.org/- εκεί μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο με τα αιτήματά τους και να υπογράψετε αν θέλετε.
Χθες βράδυ αργά διάβαζα τους Schooligans.- κυκλοφόρησαν με τα χθεσινά ΝΕΑ.
Από τις αγαπημένες στήλες μου εκείνη με τα γράμματά τους. Γραμμένα από μαθητές, άντε και λίγο μεγαλύτερους, τώρα τελευταία διαβάζω και γονιών γράμματα, δεν με ενθουσιάζουν να σου πω την αλήθεια- θες επειδή γονιός είμαι, θες επειδή αναρωτιέμαι γιατί γράφουν- μα εμείς οι γονείς στα λόγια θα κριθούμε;-θες επειδή τα παιδιά τα λένε καλύτερα και κυρίως γιατί το τι λένε οι μεγάλοι το ξέρω, το τι νιώθουν και σκέφτονται τα παιδιά είναι που μόνο "κρυφακούγοντας" μπορώ να μάθω και κάθε φορά είναι αποκάλυψη. Έχω γελάσει, έχω συγκινηθεί με όσα γράφουν. Και πάντα έχω μάθει κάτι.
Ο γιος μου είναι στην εφηβεία. Και είναι τόσο καλύτερος από όσο ήμουν εγώ στην ηλικία του, σκέφτομαι.
Ούτε όταν ήταν μικρός, ούτε τώρα έχω σκεφτεί ποτέ "μα το δικό μου το παιδί δεν μιλάει έτσι, αποκλείεται να το εκανε αυτό, το δικό μου το παιδί ξέρω ακριβώς πώς σκέφτεται". Έχω ακούσει πολλούς γονείς να το λένε. Ελπίζω πως το ότι δεν το λέω δε σημαίνει ότι δεν γνωρίζω το παιδί μου. Απλώς βαθιά μέσα μου πιστευω ότι δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό που εγώ βλέπω, πως αλλάζει, πως σκέφτεται, ανησυχεί για πράγματα που ούτε καν φαντάζομαι. Κι όταν με αφήνει να δω, το βλέπω, έτσι είναι. Ευτυχώς, δηλαδή. Διαβάζω αυτά τα γράμματα και μπορώ να φανταστώ ότι είναι τα παιδιά που συναντάω κάθε μέρα στο δρόμο, στο σχολείο του γιού μου, θα μπορούσε να είναι οι φίλοι του, εκείνος ο ίδιος, όμως δε νομίζω ότι ποτέ θα μου μιλούσαν έτσι. Αυτό είναι το καλύτερο στους Schooligans, μιλάνε παιδιά κανονικά, χωρίς σοβαροφάνεια, όπως πραγματικά στη ζωή τους, όχι μικρομέγαλα, όχι ντεμέκ αυθόρμητα, όχι σαν τους μεγάλους που θέλουν και να τους κάνουν σαν εκείνους, σαν τα μούτρα τους πήγα να πω αυθορμήτως. Αν σου το πω πιο απλά, δε μιλάνε όπως στη βουλή των εφήβων.
Όταν θα ανεβάσουν στη σελίδα τους , http://www.theschooligans.gr/, την ύλη αυτού του τεύχους τους, θα τα ξαναπούμε για τους Schooligans.
Από Τετάρτη Σάββατο. Καθόλου πρωτότυπος τίτλος, ε; Αφού αυτό είναι όμως, πώς να το πω αλλιώς; Του Λαζάρου σήμερα, χρόνια πολλά αν γιορτάζεις. Έξω έχει ένα όμορφο βράδυ, ό,τι πρέπει για βόλτα μάλλον. Στην κουζίνα ετοιμάζεται μια κατσαρόλα με ντολμαδάκια, τα τυλίξαμε μαζί με τη Σαββίνα, η οποία ήταν απίθανη, και ήταν και η πρώτη φορά που το προσπαθούσε. Τώρα για τη γεύση, θα δούμε. Αν δεν πετύχουν, θα θυμηθώ αυτό που έλεγε στο περίπου πάντα ο παππούς μου, καλά υλικά έχει καλό θα βγει- αυτό είναι δική μου διασκευή στα λόγια του, πολύυυ ελέυθερη διασκευή, γιατί ψέμματα δεν μπορώ να σου πω, τα δικά του λόγια ήταν: "έβαλες αλευρι, βούτυρο, ζάχαρη, αυγά, ε, γλυκό θα βγει!" (ήταν η απαντησή του όταν τον ρωτούσα αν το κεικ που έφτιαξα ήταν καλό. Πάντως εμενα για απολύτως ιδιοτελείς λόγους μου έμεινε ότι καλά υλικά και κόπος δεν μπορεί να βγάλουν κάτι που θα είναι για πέταμα.
Θυμήθηκα τα λόγια του παππού μου, θυμήθηκα κι άλλα αυτές τις μέρες.
Ψάχνω στο youtube να βρω κάτι με τη φωνή του Γιώργου Μεράντζα. Η Αθηνά ήταν η αφορμή για το ψάξιμο αυτό. Τις προάλες, που γνωριστήκαμε επιτέλους από κοντά στην Αίγλη, στο "Έχω άνθρωπο", μου είπε "άκουσα στο αφιέρωμα που έκανε ο Παπαδόπουλος στον Ελευθερίου κάποιον που δεν τον ήξερα, Γιώργος είναι το μικρό του όνομα σίγουρα, και είπε το"είναι αρρώστια τα τραγούδια" καταπληκτικά. Μάθε ποιος είναι αν μπορείς" Πριν προλάβω να το βρω εγώ το βρήκε εκείνη και μου έστειλε mail "Γιώργο Μεράντζα τον λένε", μου έγραψε. Αυτό ήταν έκπληξη. Ο Μεράντζας είναι τραγουδιστής που έχω θαυμάσει όσο λίγοι στη ζωή μου. Μα, υπάρχει περίπτωση να τον έχεις ακούσει να τραγουδά το ηπειρώτικο "Μαριόλα" και να τον ξεχάσεις; Συγκλονιστικός τραγουδιστής που είχα την τύχη να ακούσω νωρίς και σε δίσκο και σε συναυλίες. Η αρχή, νομίζω, έγινε με αυτόν τον δίσκο
Ήρθε στο σπίτι μαζί με ένα παλιό πικάπ, εκεί πρωτοάκουσα Θάνο Μικρούτσικο. Νάναι καλά η αδελφή μου κι ο γαμπρός μου, (Φώτη, θυμάσαι που σε ρωτούσα με αφορμή ένα στίχο "εμείς τώρα ποιοι είμαστε, οι λύκοι ή τα σκυλιά;") φοιτητές που άκουγαν ωραίες μουσικές και παραδίπλα κι εγώ η τυχερή και πρωτομυημένη.
Όταν άκουσε την εκπομπή την Παρασκευή ο Βαγγέλης, για κάτι φρόντισε, μπορεί και να σας έχω νέα σε λίγες μέρες...
Αθηνά, να το τραγούδι που σου άρεσε τόσο πολύ:
Και η "Δίκοπη Ζωή"
Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο κι όπως ενήστευε στη δίκοπη ζωή, σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο, να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο κι ο πάνω κόσμος νά 'ναι οι τροχοί, που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο.
Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι και της αγάπης λόγια φυλαχτό για νά 'βρει πάλι ρίζα το χορτάρι και πήρες την ελπίδα και τη χάρη ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό με την ελπίδα μόνο και τη χάρη.
Μα πως να μη ξεχάσεις την αυλή σου και την παλιά τη γνώμη καθενός, όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου και να 'σαι το πουλί κι ο κυνηγός στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου.
Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε οι συμμορίες κ' οι βασανιστές και ψάχνουν μέρα νύχτα να σε βρούνε, μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές το χώμα που πατούν να προσκυνούνε. (στίχοι: Μάνος Ελευθερίου, μουσική: Θάνος Μικρούτσικος)
Έχε στο νου σου τι έχει σήμερα. Λίγα μόνο, για όλα θα έγραφα ώρες. Κι αν κανείς σου πει "μα δεν εχω πού να πάω σε αυτήν την πόλη, όπου τίποτα..."κλπ, κλπ, η γνωστή καραμέλα..., μπορείς να πειστείς πως του αρέσει ο καναπές και η τηλεόραση του και απλώς δεν σου το λέει...
Ο Κώστας Θεοδώρου συνεχίζει τις μουσικές πρόβες στο Μικρό Θέατρο. Αν δεν ξέρεις που είναι να σου δώσω συντεταγμένες. Είναι στην Αντωνίου Καμάρα 3, απέναντι από τη ΧΑΝΘ, κοντά στο κτίριο της Αρμένικης Κοινότητας, εκεί λοιπόν! Ο Κώστας είναι σπουδαίος μουσικός, όσα χρόνια γνωριζόμαστε, και είναι πολλά, μεγαλώσαμε κιόλας- μη σχολιάζεις Δαμασκηνάκι, σε ακούω...- για κάποια πράγματα είμαι απόλυτα σίγουρη. Είναι φύσει μουσικός, ταξιδιώτης στη μουσική και στον κόσμο- όχι τουρίστας, έχει μεγάααλη διαφορά- και αυτό που κάνει επί σκηνής με λόγια απλώς δεν περιγράφεται. Τίς Τετάρτες παίζει με φίλους, καθόλου τυχαία είναι όλοι φοβεροί μουσικοί, στο Μικρό Θέατρο. Σήμερα παίζει με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο, ο σαμάνος και ο ινδιάνος τους λέω εγώ. Ξεκινούν στις 9.30, είσοδος ελεύθερη. Μπες και στη σελίδα του Κώστα στο myspace:http://www.myspace.com/kostastheodorou
Ξεκινούν έξι βραδιές μουσικής, σε τρεις χώρους, με την επιμέλεια των Μονοπατιών.
Σήμερα στο Σαράϊ (Γρ.Λαμπράκη 23), παίζουν ο Σάκης Ζαχαριάδηςκαι οι Free To Air.
Επειδή σας έχω πει στο ραδιόφωνο ότι ο δίσκος τους έχει ιδιαίτερη αισθητική, για του λόγου το αληθές:
Στην Πριγκηπέσσα, στην Φιλικής Εταιρίας, παίζει ο Haig Yazdjian. Μουσικός, δεξιοτέχνης στο ούτι αλλά και ιδιαίτερα εκφραστικός τραγουδιστής, ο Χάικ Γιαζιτζιάν, Αρμένιος στην καταγωγή, γεννημένος και μεγαλωμένος στη Συρία, ζει και εργάζεται στην Ελλάδα από το 1980.
Αυτά είναι λίγα μόνο από τα μουσικά της σημερινής μέρα-βραδιάς. Άλλα τα θεατρικά, άλλα τα εικαστικά(μην ξεχάσεις, τελευταία μέρα σήμερα της έκθεσης των χαρακτικών του Πικάσο στο Τελλόγλειο), ξεκίνησε και η PhotoBiennale, αν συνεχίσω δεν θα τελειώσει η αναφορά και μόνο των πραγμάτων που μπορούμε να δούμε, να ακούσουμε και να επισκεφτούμε σήμερα ούτε αύριο... Ποιος είπε ότι δεν κινείται τίποτα; Σίγουρα κάποιος που βολεύτηκε στον καναπέ του και ψάχνει άλλοθι για να μην το πεις τεμπέλη. Οπότε λέει πως τίποτα δεν κινείται και δικαιολογεί την δική του ακινησία. Τα έχουμε πει κι άλλη φορά, ας μην επαναλαμβάνω τα ίδια...
Για τα βιβλία, δύο τρομάρα μου, που διαβάζω αυτόν τον καιρό θα σου πω αύριο. Για την έκθεση της Ταμάκι Ασάντα, που θα τα πούμε κι αύριο παρέα στην εκπομπή, επίσης.
Στην αυριανή εκπομπή θα είναι και ο Γιάννης Οικονομίδης με ωραία νέα.
"Βάλε στοπ Αναστασία", άκουσα. Ποιος το είπε; Καλά έκανε! Να σας αφήσω όμως με δυο φωτογραφίες; Την μία την τράβηξε η Πασχαλίνα στο Αρχαιολογικό Μουσείο όπου πήγαμε την Κυριακή, ο θεός Ήλιος και το άρμα του:
Η δεύτερη είναι η φωτογραφία της ημέρας στο site της NASA (σας έχω ζαλίσει με αυτό, ε;)
Λοιπόν αυτή τη φορά λέω να σας γράψω όχι το γνωστό επιτόπιο ρεπορτάζ με την απαραίτητη περιγραφή - όπως κάνουμε άλλες φορές- από την επίσκεψή μας στο Μουσείο αλλά με αφορμή αυτήν την επίσκεψη να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις μου. Θα ήθελα όμως τα σχόλιά σας, όποια κι αν είναι.
Η ιστοσελίδα του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης όπου μπορείτε να βρείτε πολλά στοιχεία για την έκθεση την οποία επισκεφτήκαμε ("ΤΑ ΚΑΛΙΝΔΟΙΑ, ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΠΟΛΗ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ") είναι: http://www.amth.gr/
Θα ήθελα να ευχαριστήσουμε πρώτα-πρώτα την Πολυξένη Βελένη, την Διευθύντρια του Μουσείου που μας έκανε την έκπληξη, ήταν κάτι που ούτε εγώ ήξερα, και ήρθε να μας καλωσορίσει τόσο ζεστά και φιλικά στο Μουσείο. Για αυτό και για όλη τη φιλοξενία την ευχαριστούμε πολύ.
Την Τζένη Γεωργάκη, που μας μάγεψε για μιαν ακόμη φορά με τα όσα μας είπε, όσα μας έμαθε, και με τον τρόπο που έχει να μας βάζει σε ιστορίες και την Ιστορία άλλων εποχών. Όσοι ήρθατε για πρώτη φορά σε συνάντησή μας στο Αρχαιολογικό Μουσείο, και ήσασταν πολλοί, καταλάβατε γιατί την αγαπάμε τόσο.
Τέλος, εγώ να ευχαριστήσω όλους εσάς, μια παρέα που ούτε τολμούσα να φανταστώ ότι θα αποκτούσα μέσα από μια εκπομπή, μια τέτοια παρέα το 2008!
Σκόρπιες σκέψεις, λοιπόν... Τι μου αρέσει όταν επισκέπτομαι Μουσεία της Θεσσαλονίκης; Γιατί το διευκρινιστικό «Θεσσαλονίκης»; Γιατί σε αυτήν την πόλη ζω και τα μουσεία της θέλω να τα επισκέπτομαι, πράγμα το οποίο κάνω, όχι σε έκτακτες περιπτώσεις, δεν είμαι εκδρομή στην πόλη μου, είναι ο τόπος μου και τα μουσεία είναι ένα κομμάτι της ζωής μου εδώ. Μου αρέσει η ανοιχτή αντίληψή τους. Τι σημαίνει αυτό; Θα σου πω συγκεκριμένα για το Αρχαιολογικό Μουσείο που επισκεφτήκαμε για τρίτη φορά με την ΠαρέαΤηςΚαλημέρας. Εντελώς την γνώμη μου θα σου πω, πώς εγώ βλέπω τα πράγματα και οι ειδικοί βεβαίως μπορεί να έχουν άλλη γνώση και γνώμη, αλλά εδώ δεν είμαστε για να μαθαίνουμε; Εκ των πραγμάτων δεν έχει τα αριστουργήματα του 5ου αιώνα. Η Ακρόπολη δεν ήταν εδώ, ούτε ο Χρυσός Αιώνας του Περικλή στα μέρη αυτά μεγαλούργησε. Όμως από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στο Μουσείο, αντιλαμβάνεσαι ότι ο σκοπός δεν είναι να δεις και να θαυμάσεις «αριστουργήματα», όχι πως δεν θα δεις- ο Χρυσός των Μακεδόνων για παράδειγμα έχει δείγματα εξαιρετικής τεχνικής και καλλιτεχνικής έκφρασης, ο Κρατήρας του Δερβενίου κάθε φορά που τον βλέπω μου αποκαλύπτει άλλα πράγματα. Όμως αυτό που χαίρομαι περισσότερο είναι ότι γυρίζοντας στους χώρους του Μουσείου, βλέπω και νιώθω ότι οι άνθρωποι έχουμε τις ίδιες βασικές ανάγκες στους αιώνες, τα ίδια προβλήματα, τα ίδια όνειρα. Ωραία, και τι σπουδαίο έχει αυτό θα μου πεις; Δεν μπορώ να σου το πω αλλιώς αλλά νιώθοντάς το αυτό, το πέρασμα μου από τη ζωή, μου φαίνεται απλά διαφορετικό. Το «παρόν» κάποιων ανθρώπων γίνεται μπροστά μου το δικό μου παρελθόν, όπως το δικό μου παρόν θα γίνει το παρελθόν για τους επόμενους που θα έρθουν. Αυτή η αίσθηση της συνέχειας είναι σημαντικό πράγμα κι ένα μουσείο οφείλει να σου τη δίνει, έτσι νομίζω. Ίσως μόνο τότε να σε αφορούν πραγματικά όσα βλέπεις, όσα ανακαλύπτεις. Τώρα θα σου πω την αμαρτία μου, όχι πως δεν μου αρέσει να θαυμάζω, μου αρέσει. Αν δω κάτι αριστουργηματικό θα θαμπωθώ, θα το θαυμάσω. Όμως πιο πολύ μου αρέσει να εκτιμώ. Και έχει διαφορά το ένα από το άλλο. Το ένα με βάζει μακριά, το άλλο με αφορά άμεσα. Και το Μουσείο είναι έτσι φτιαγμένο, μιλάει σε ανθρώπους για ανθρώπους και τη ζωή τους, το καταλαβαίνεις από το πώς είναι τοποθετημένα τα εκθέματα, από τις θεματικές των αιθουσών του, από τη συνέχειά τους. Αν μάλιστα έχεις την τύχη, όπως εμείς, να μας μιλά για τους ανθρώπους και τα αντικείμενα η Τζένη Γεωργάκη που ζωντανεύει ιστορίες μπροστά σου η μαγεία πολλαπλασιάζεται. Άσε, που ό,τι και αν τη ρωτήσουμε δεν μπορούμε να την "πιάσουμε" και "αδιάβαστη" με τίποτα! Όταν έφυγα από την έκθεση με τα ευρήματα των Καλινδοίων δεν ένιωθα κανέναν φανατισμό, «ω, ναι, λοιπόν, η Μακεδονία είναι δικιά μας»- καλά αυτό θα μου πεις έχει να κάνει και με το τι έχεις στο νου σου από πριν, δίκιο έχεις- δεν ήμουν έτσι κι αλλιώς ανασφαλής για αυτό, επίσης αυτό δεν είναι κουβέντα καφενείου, επιστήμονες θα την κάνουν, και όσο πιο ανοιχτόμυαλοι είμαστε τόσο το καλύτερο. Αυτό που όμως μου έμεινε είναι ότι στον τόπο αυτό όπου γεννήθηκα εγώ και οι γονείς μου, όχι όμως οι παππούδες μου που ήρθαν Έλληνες από αλλού, πρόσφυγες, για αιώνες με προβλήματα ή όχι, συνυπήρξαν, έζησαν μαζί- μαγική αυτή η λέξη- άνθρωποι πολλών φυλών, που αποφάσισαν να δουν τι τους ενώνει και όχι τι τους χωρίζει. Και αυτό είναι το συγκριτικό μας πλεονέκτημα. Κάθε φορά που περιτριγυρίζω το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης καταλαβαίνω ότι αυτή η πόλη και η γύρω της περιοχή ήταν πάντα πολυπολιτισμική, η λατρεία του Δωδεκάθεου πλάι στη λατρεία των θεών από την Αίγυπτο, ήταν πόλη ακομπλεξάριστη, με την αγορά και το βαλανείο, με τους εμπόρους, τους τεχνίτες και τους καλλιτέχνες της, πέρασμα και τόπος στάσης και ζωής λαών και φυλών από την αρχαιότητα. Μπορεί να μην τα λέω σωστά επιστημονικά, αλλά όταν βγαίνω από το Μουσείο την αγαπάω πιο πολύ αυτήν την πόλη. Και λέω ότι δεν μπορεί αυτόν τον χαρακτήρα και πάλι μπορεί να τον έχει. Μπορεί; Θέλουμε; Δεν θα απαντήσει άλλος, εμείς θα κάνουμε ό,τι κάνουμε. Και το δικό μας τώρα θα είναι το χθες εκείνων που θα έρθουν.
Και τώρα, ξέρετε. Σχόλια, γνώμες, εντυπώσεις, διαφωνίες ίσως, τι θυμάστε περισσότερο, τι έκανε εντύπωση στον καθένα, όλα δικά σας! Ακόμη κι αν δεν έχετε σχολιάσει άλλη φορά στο blog, δοκιμάστε. Ευκαιρία να μου γράψετε αυτά που κουβεντιάζουμε προφορικά ή και άλλα που δεν έχουμε πει ακόμη. Περιμένω!
Μόλις μαζευτήκαμε. Είμαστε στην Αίθουσα "Μανόλης Ανδρόνικος". Έρχονται σε λίγο και οι υπόλοιποι. Μας καλωσορίζει η διευθύντρια του μουσείου, κ.Πολυξένη Βελένη
Παρακολουθούμε ένα ντοκυμαντέρ- εσωτερική παραγωγή του μουσείου!- που μας προετοιμάζει για όσα θα δούμε στην έκθεση- σε κάποιους "ανοίγει την όρεξη" να κανονίσουμε να πάμε στο χώρο των ανασκαφών, δεν αποκλείεται, θα δούμε... Κατεβαίνουμε στο χώρο της περιοδικής έκθεσης
Αμφιβάλλει κανείς ότι μας λείπει το κέφι;
Μας λείπουν μερικοί, αλλά οι περισσότεροι είμαστε εδώ
(η εξαιρετική φωτογραφία είναι του Tertuliano Máximo Afonso, από το φωτογραφικό του blog- δες δεξιά, στις συνδέσεις όσων "συνblogάρουν")
Περασμένες 12, Κυριακή πια.
Σήμερα θα συναντηθούμε στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Στην έκθεση με τα πρώτα ευρήματα από τα Καλίνδοια, την αρχαία μακεδονική πόλη για την οποία οι περισσότεροι μαλλον ξέρουμε από τίποτα έως ελάχιστα, θα μας τα πει όμως η Τζένη Γεωργάκη από το Μουσείο, όπως πάντα. Στην εκπομπή, πριν λίγες μέρες, μας προετοίμασε μιλώντας περιεκτικά, πολύ συγκεκριμένα και κατατοπιστικότατα ή Πολυξένη Βελένη, η διευθύντρια του Μουσείου.
Μετά την περιήγησή μας θα ακολουθήσει η ανάλογη ανάρτηση, εννοείται.
Χθες, πήγα στην Αίγλη. "Εχω άνθρωπο", του Θοδωρή Γκόνη και του Κώστα Λειβαδά. Με τη Γιώτα Νέγκα και την Σύρμω Κεκέ. Αν για κάποιο λόγο το τραγούδι είναι σπουδαία τέχνη, λεγαμε με ένα φίλο μου πριν από πολλάα χρόνια - νάξερες πόσο μου έχουν λείψει αυτές οι κουβέντες μας με πρωινό ελληνικό καφέ στη μικρή σου κουζίνα!- είναι γιατί σου "θυμίζει" ό,τι έχεις, ό,τι αγαπάς, κι αυτά που σου λείπουν και δεν το ξέρεις ή θέλεις να ξεχάσεις. Αυτή η παράσταση στα δίνει και τα τρία.
Α, μην το ξεχάσω, τη Δευτέρα, θυμίστε μου να ανάψω ένα θερμοσίφωνα...
Υπάρχει ένας θερμοσίφωνας στην πόλη πάντα αναμμένος με το φωτάκι παιχνιδιάρικο για να μη νιώθεις με όλα ξένος.
Έρχεται πάλι η μητέρα σου είκοσι χρόνια πια χαμένη να κατεβάσει την ασφάλεια γιατί είναι πάντα φοβισμένη.
Ζεστά νερά σαπούνι πράσινο και το ματάκι μες στο δάκρυ κι ένα μικρό παιδάκι δίχρονο να σε κοιτάζει σε μιαν άκρη.
Σ' αυτές τις πόλεις που θα χάνεσαι σ' αυτές τις πόλεις που θα φτάνεις μην ξεχαστείς για την καρδούλα σου λίγο νερό για να ζεστάνεις.
Η γυρίστρω, όλο κάπου πάω, όλο κάτι κάνω και δεν προλαβαίνω να κάτσω να γράψω δυο λόγια. Και γίνονται ωραία πράγματα, κάτσε να μοιραστούμε κάτι!
Κράτησα τη μαγεία από την Fiorella Burato-Βιολέτα της όπερας "Τραβιάτα" του Βέρντι που ανέβασε η Όπερα Θεσσαλονίκης. Πολύ καλή τραγουδίστρια, με μεγάλη εμπειρία στο ρόλο, τον έχει ερμηνεύσει εκατόν πενήντα, παρακαλώ, στην καριέρα της. Ερμηνεία, σκηνική παρουσία, εκφραστικότητα με έκαναν να νιώθω ευγνώμων που την άκουγα. Το χάρηκα πολύ! Πολύ μου άρεσε και ο Γιάννης Γιαννίσης στο ρόλο του Giorgio Germont. Είδα την όπερα την Τετάρτη στις 9 Απριλίου. Την Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης διηύθυνε ο Σίμος Ιωαννίδης, αρχιμουσικός, Θεσσαλονικιός, ζει και κάνει καριέρα στη Γερμανία εδώ και δεκαοκτώ περίπου χρόνια, διηύθυνε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η Όπερα Θεσσαλονίκης ανέβασε την καινούρια αυτή παραγωγή στο κινηματοθέατρο Αριστοτέλειον, έναν χώρο τον οποίο ολοφάνερα προσπάθησε πολύ να διαμορφώσει ώστε κάπως να μπορεί να εξυπηρετήσει ανέβασμα όπερας.
Και βέβαια έμεινα για μιαν ακόμη φορά με την απορία. Μα, επιτέλους δικαιούμαστε έναν χώρο όπου αξιοπρεπώς και με όλες τις προδιαγραφές θα ανεβαίνουν παραστάσεις όπερας! Δεν παρακολουθώ όπερα από μικρό παιδί, δεν υπήρχε καμία τέτοια δυνατότητα στο χωριό όπου μεγάλωσα. Από τότε όμως που ήρθα για σπουδές στη Θεσσαλονίκη έχω παρακολουθήσει την συντριπτική πλειοψηφία των παραστάσεων όπερας που έχουν πραγματοποιηθεί στην πόλη. Αυτό που πάντα συμβαίνει και είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό είναι πως όλες οι παραστάσεις δεν έχουν απλώς πολύ κόσμο, είναι αυτό που λέμε κυρίως στην γλώσσα των συναυλιών «sold out». Υπάρχει λοιπόν κοινό που θέλει πραγματικά να παρακολουθήσει όπερα. Αυτό, τα μάτια που χρειάζεται και τα αυτιά που μπορούν να κάνουν κάτι, πόσο δύσκολο είναι άραγε να το αντιληφθούν; Τα γράφει πολύ ωραία και η Ντίνα στις Κουβεντούλες, εδώ της (ήταν και η αφάνα στη μέση, άστα να πάνε...)
Χθες, Πέμπτη, είδα στο πλαίσιο της διοργάνωσης του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου την παράσταση «Mnemopark» από την ομάδα Rimini-Protokoll («Πρωτόκολλο Ρίμινι») σε σκηνοθεσία του Στέφαν Κέγκι (ένα από τα τρία βραβεία «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες»)
Ακόμα δουλεύει η παράσταση μέσα μου. Σκόρπια και ίσως ασχημάτιστα θα σου πω κάποια πράγματα.
Στη σκηνή στημένος ένας σιδηρόδρομος σε μινιατούρα, διαπερνά τοπία της Ελβετίας. Ένας κόσμος σε μικρογραφία. Τράπεζα μνήμης ανθρώπων και πραγμάτων, τόπων, συναισθημάτων και αντικειμένων που θυμούνται και ζουν μαζί τους.
Τέσσερις άνθρωποι έχουν φτιάξει τα πάντα που βλέπω. Σπίτια, δέντρα, βουνά, αυλές, φάρμες, γέφυρες, σταθμούς λεωφορείων, νεκροταφείο. Έχουν τοποθετήσει φιγούρες ανθρώπων και ζώων. Φτιάχνουν επιτόπου μια ταινία. Με ήρωες του Μπόλιγουντ. Το ήξερες ότι στην Ελβετία γυρίζουν Μπολιγουντιανές ταινίες; Για τους Ινδούς, λέει, το καταπράσινο Ελβετικό τοπίο είναι σπάνιο και άρα εξωτικό, ό,τι δεν έχεις θαυμάζεις, ε; Στο «Mnemopark», τώρα. Οι τέσσερις άνθρωποι που σου έλεγα πριν ότι έχουν φτιάξει τα πάντα, ασχολούνται χρόνια με τον μοντελισμό σιδηροδρόμων, αν το λένε έτσι. Ηλικιωμένοι- πώς θέλω να μεγαλώσω και να είμαι έτσι!, μακάρι!- μάλλον συνταξιούχοι, παίζουν στη σκηνή αυτό που κάνουν. Άλλο ωραίο θέμα από την παράσταση, ακόμα το σκέφτομαι: μόνο οι σοβαροί άνθρωποι παίζουν, οι άλλοι κάνουν πλάκα, η πλάκα δεν έχει σχέση με το χιούμορ, κι αυτή η παράσταση έχει πολύ χιούμορ. Πάλι παρένθεση έκανα, η φλύαρη. Αυτοί λοιπόν οι τέσσερις που παίζουν δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί, είναι όμως ειδικοί σε αυτό που κάνουν, στις μινιατούρες σιδηροδρόμων. Όπως κινείται η μηχανή του τραίνου, μια μικρή κάμερα πάνω της τραβάει, και ό,τι τραβάει προβάλλεται μεγενθυμένο σε μια επιφάνεια προβολής. Εκεί γίνονται ωραία μαγικά. Το μικρό μεγάλο. Το αληθινό ψεύτικο και το ψεύτικο αληθινό. Οι άνθρωποι μπαίνουν στο σκηνικό και το σκηνικό καταπίνει ανθρώπους. Δεν μπορώ να στο περιγράψω αλλιώς, το είδες άραγε; Μια ιστορία φτιάχνεται επιτόπου. Ιστορία πατριδογνωσίας. Ιστορία ανθρώπων. Οι ήρωες θυμούνται. Εμείς μαζί τους. Χάνονται στο χθες. Αναρωτιούνται πώς θα είναι το αύριο. Και μαζί τους μια νέα κοπέλα αυτή είναι ηθοποιός, αφηγείται, ντοκυμαντερίστικα στοιχεία, στατιστικά για την Ελβετία αλλά και την Ελλάδα- υποθέτω αυτό το κάνουν σε κάθε χώρα που επισκέπτονται- μας μιλά για τη ζωή στη χώρα της, τη ζωή της οικογένειάς της, την ιστορία των ηρώων που είναι εκεί-οι τέσσερις που σας έλεγα- αλλά και την ιστορία του έργου που παίζουν, την ιστορία των δύο νέων από την Ινδία. Είναι, ας πούμε, η συντονίστρια σε ό,τι διαδραματίζεται στη σκηνή. Και ξέρεις και τι άλλο μου άρεσε πολύ; Όταν ήταν μικρή μεγάλωσε μαθαίνοντας και κάνοντας χειρωνακτικές δουλειές. Όλοι λοιπόν στην παράσταση αυτή έκαναν κάτι με τα χέρια τους, ήξεραν να κάνουν πράγματα και δουλειές με τα χέρια τους.
Φτάνει ως εδώ. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σου πω πότε και πού μπορείς να δεις αυτήν παράσταση. Χαίρομαι πολύ που την είδα. Χαίρομαι που την είδε η κόρη μου. Χαίρομαι που ήμασταν πάρα πολλοί στην αίθουσα. Κι αν αυτό μετράει, βγαίνοντας από την αίθουσα, ένιωσα πιο ανάλαφρη, σαν παιδί που κάτι ανακάλυψε, και με μια διάθεση να κάνω ωραία πράγματα. Αν την είδες, γράψε τη δική σου εντύπωση, ας μη συμφωνούμε.
Σήμερα θα δω την παράσταση «Έχω Άνθρωπο» των Θοδωρή Γκόνη και Κώστα Λειβαδά, με τη Γιώτα Νέγκα στο τραγούδι και την ηθοποιό Σύρμω Κεκέ στην αφήγηση κειμένων. Με αφορμή το ομότιτλο της παράστασης τραγούδι σκεφτόμουν, για μια ακόμη φορά είναι αλήθεια, ότι αν για ένα πράγμα είμαι σίγουρη είναι για το ότι όταν έχεις αγαπηθεί πολύ είσαι προστατευμένος, δεν ξέρω πώς να το πω αλλιώς, από ό,τι κι αν σου συμβεί, όσο δύσκολο ή αβάσταχτο σου φαίνεται ή και είναι αυτό. Αυτός κι αυτοί που σε αγάπησαν είναι πάντα εκεί σαν αέρας που περνά και δεν αφήνει κανείς να σε καταστρέψει, κυρίως ο χειρότερος εαυτός σου. Εκτός αν δεν το πιστέψεις, κι αφήσεις μόνος μια ρωγμή στο μανδύα με τον οποίο σε τύλιξαν από μωρό. Ίσως η αγάπη να είναι το μόνο που δε χάνεται ποτέ. Ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται αφελές αυτό που γράφω έτσι όπως το γράφω, απλώς δε βρίσκω τίποτα πιο αθάνατο από εκείνη. Αν δεν είναι έτσι, πώς η αγάπη αυτών που δε ζουν πια, μας ζεσταίνει ακόμη;
Σε λίγη ώρα η Ομάδα Θαλής και φίλοι μας προσκαλεί σε μια εκδήλωση με δύο ομιλητες και εξαιρετικά θέματα. Για του λόγου το αληθές:
στις ομιλίες των ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΟΞΙΑΔΗ συγγραφέα με θέμα: «Βιογραφίες μαθηματικών, και όχι μόνο: ένα ταξίδι μετ’ επιστροφής από την αφήγηση στα Μαθηματικά»
Η προβληματική του Απόστολου Δοξιάδη ξεπερνά το στενό πλαίσιο αναφορών στη λεγόμενη «μαθηματική λογοτεχνία», και επεκτείνεται ευρύτερα στο θέμα της αφήγησης. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι γνωσιακές επιστήμες έχουν φέρει στο προσκήνιο τη μελέτη της αφήγησης ως ενός από τους βασικούς ανθρώπινους μηχανισμούς αντίληψης, νόησης και δράσης. Με μια τέτοια ο οπτική, ο Απόστολος Δοξιάδης κοιτάζει τις αφηγήσεις γύρω από τα μαθηματικά – και όχι μόνο – και κυρίως τις βιογραφίες. Ως κλασικό είδος αφήγησης όπου το γνωσιακό περιεχόμενο κυριαρχεί πάνω στις απαιτήσεις της αισθητικής ή της διασκέδασης, η βιογραφία προσφέρεται ιδιαίτερα για την επιστημονική μελέτη της αφήγησης. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που προκύπτει από μια μια τέτοια ματιά, είναι ότι ακόμη και στον φαινομενικά άφιλο στην αφήγηση χώρο της μαθηματικής σκέψης, η κατανόηση της αφηγηματικής δομής και μεθοδολογίας της βιογραφίας μπορεί να οδηγήσει σε βαθύτερη κατανόηση.
και
ΤΕΥΚΡΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ Δρα Μαθηματικών, Συγγραφέα, Μεταφραστή με θέμα: «Ένα βιβλίο μας αφηγείται την ιστορία του: το Παλίμψηστο του Αρχιμήδη»
Η Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 1998 υπήρξε μια ιδιαίτερα οδυνηρή μέρα για τους απανταχού έλληνες. Ήταν η ημέρα που η Ελληνική κυβέρνηση απέτυχε να αποκτήσει για λογαριασμό του Ελληνικού έθνους το παλαιότερο σωζόμενο χειρόγραφο με έργα του Αρχιμήδη. Ήταν ένας παλίμψηστος κώδικας στον οποίο αρχικά καταχωρήθηκαν - γύρω στο 950 μ.Χ. - διάφορες πραγματείες του Αρχιμήδη. Περί το 1200 μ.Χ. το αρχικό κείμενο σβήστηκε ώστε τα φύλλα περγαμηνής να χρησιμοποιηθούν εκ νέου για τη δημιουργία ενός προσευχηταρίου. Ωστόσο το κείμενο του Αρχιμήδη δε σβήστηκε εντελώς. Με πρωτόγονα μέσα ο Δανός μελετητής Χάιμπεργκ μπόρεσε το 1906 να διαβάσει ένα μεγάλο μέρος του και να φέρει στο φως κείμενα του αρχαίου έλληνα σοφού που δεν σώζονταν πουθενά αλλού. Στη συνέχεια ο παλίμψηστος κώδικας χάθηκε για να κάνει ξανά την εμφάνισή του σε μια δημοπρασία του οίκου Christies το 1998 και να περιέλθει έτσι στην κυριότητα κάποιου άγνωστου συλλέκτη. Ωστόσο, η συμπεριφορά του νέου ιδιοκτήτη του κώδικα ήταν μάλλον υποδειγματική. Όχι μόνο χρηματοδότησε τη συντήρηση και την πλήρη απεικόνιση του κώδικα αλλά και ανήρτησε τα αποτελέσματα των εργασιών της πολυπληθούς ομάδας που συνέστησε στο διαδίκτυο ώστε να μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτά ο οποιοσδήποτε μελετητής. Στην ομιλία μας θα αφηγηθούμε την πολυτάραχη ιστορία του παλίμψηστου κώδικα και θα επιχειρήσουμε να αξιολογήσουμε τα νέα στοιχεί που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας σχετικά με τον τρόπο σκέψης του κορυφαίου μαθηματικού όλων των εποχών.
Με αφορμή την έκθεση "Genius Seculi" που είδαμε στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, Αποθήκη Β1 στο Λιμάνι, την Κυριακή που μας πέρασε.
Ντεϊμάντας Ναρκάβιτσους. Λιθουανία. (γενν.1964)
1991. Λιθουανία. Αποκαθήλωση αγάλματος του Λένιν. Μονταρισμένη αντίστροφα η φυσική σειρά των εικόνων. Οι φωτογραφίες λένε πάντα την αλήθεια; Ποια αλήθεια; Δες την ίδια σκηνή ανάποδα. Πρόσεξε τις αντιδράσεις των ανθρώπων. Όταν αντιστραφεί το γεγονός τι γίνονται οι αντιδράσεις τους; τι σημαίνουν πλέον;
Ασπρόμαυρες φωτογραφίες από το οικογενειακό άλμπουμ του πατέρα. Οικογένεια. Φίλοι. Δουλειά. Εκδρομές. Γλέντια. Χαρές. Λύπες. Κηδεία. Μαζί. Από τη γέννηση έως το θάνατο. Κάποτε οι άνθρωποι είναι μαζί. Ή ήταν μαζί; Τώρα πως φωτογραφιζόμαστε; Πώς ζούμε; Μαζί με άλλους ή ο καθένας μόνος του;
Μια ολόκληρη πόλη χτισμένη γύρω από ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. οι περισσότεροι κάτοικοί της, εργαζόμενοι στο εργοστάσιο, πρώην εκτοπισμένοι σε φυλακές της Σιβηρίας. Ο αποκλεισμός. Και μια μικρή κοινωνία. Ένα μελίσσι που δουλεύει ασταμάτητα σχεδόν. Το νόημα στη ζωή τους. Πώς μπορείς να δουλεύεις με αφοσίωση για μια πατρίδα που σε θεώρησε εχθρό της; Πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη των ανθρώπων να κάνουν κάτι σημαντικό, να ανήκουν κάπου;
Δέσποινα Μεϊμάρογλου (γενν.1944)
Ιρλανδία. 1971. Κατά τη διάρκεια διαδήλωσης Βρετανοί στρατιώτες πυροβολούν μια δεκατετράχονη μαθήτρια ενώ επεέστρεφε από το σχολείο στο σπίτι της, την Annette McGavigan. Ο θάνατός της την κάνει ηρωίδα. Οι κάτοικοι του Derry. Οι μνημειακές απεικονίσεις των ηρώων τους. Η συλλογική μνήμη. Πώς μπορείς να θυμάσαι χωρίς φανατισμό; Πώς ζεις στο σήμερα όταν σε στοιχειώνει το χθες;
Καμπότζη. 1975. Καθεστώς των Ερυθρών Χμερ. Σύλληψη και δολοφονία 1,7 εκατομυρίων ανθρώπων. Μια αναπαράσταση φυλακής - χώρου βασανιστηρίων στην Πνομ Πεν. Οι θύτες νεαρά παιδιά, με μόνη επιλογή να γίνουν θύτες ή θύματα. Τα θύματα παιδιά,νέοι, μεγαλύτεροι και γέροι. Η καλλιτέχνης "μπαινει" στα σώματα τους.
Αφηγείται τις ιστορίες τους. Κεντράρει στα βλέμματά τους. Το καθεστώς κράτησε τέσσερα χρόνια.
Ο φόβος υπάρχει ακόμη; Η Δ.Μεϊμάρογλου λέει μια ιστορία. Μία από τις επιδιώξεις του καθεστώτος ήταν να μην υπάρχουν οικογένειες. Συνήθης πρακτική η δολοφονία των γονιών και ο χωρισμός των αδελφών που μεγάλωναν χωρίς να έχουν επαφή ο ένας με τον άλλο. Χρόνια μετά, έχει πέσει το καθεστώς, δυο αδελφές συναντιούνται στο δρόμο. Έχουν να ειδωθούν πολλά χρόνια όμως αναγνωρίζουν η μία την άλλη. Δε μιλάνε. Απομακρύνονται χωρίς να πλησιάσουν. Αντάλλαξαν μόνο ένα φοβισμένο βλέμμα. Φοβήθηκα, είπε η μία που μίλησε.
Στην έκθεση "Genius Seculi" μας ξενάγησε η Συραγώ Τσιάρα, διευθύντρια του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης. Η έκθεση θα παραμείνει ανοικτή μέχρι τις 30 Απριλίου.
