Κυριακή 15 Μαΐου 2011

εξετάσεις

Έχω ακούσει πολλές ιστορίες πολλών ανθρώπων για την πρώτη μέρα των πανελλαδικών/πανελλήνιων εξετασεών τους. Έχω ζήσει και τη δικιά μου, την θυμαμαι με λεπτομέρειες που δεν εχω πει μαλλον σε κανέναν, ποιος νοιαζεται γι αυτες; Σκεψεις, περιστατικά, τα περισσότερα κοινα σε τόσους πολλούς κι ας είναι/ήταν, είμαστε/ήμασταν τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους.

Σκόρπια, όπως μου έρχονται, όπως τα εζησα ή μου τα είπαν.
  • Δεν θυμάμαι πώς πήγα στο προαύλιο του σχολείου, αλλα θυμαμαι ότι κρύωνα κι ας ήταν καλοκαίρι.
  • Κάποια στιγμή με ρώτησαν στην παρεα, εκεί που περιμεναμε λίγο πριν μπούμε να γραψουμε, ποια είναι η απαντηση σε ένα θέμα και δεν θυμόμουν τίποτα. Καλά, αφού δεν θυμαται κι αυτός, τι να θυμηθούμε εμείς; είπαν οι φίλοι μου.
  • Υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία; Το στομάχι μου χίλιους κόμπους (όπως όταν ερωτευεσαι δυνατα κι εχεις αγωνία τρομερή, σιγα μην το σκεφτόμασταν τότε)
  • Ρε συ, δεν θυμαμαι τίποτα, τι-πο-τα, σου λέω, κενό...
  • Φιλενάδα, πες κάτι να με ξε-αγχώσεις, δεν το αντεχω. Ώπα, δεν εφτανε το άγχος μου, θυμασαι τι σου είπα για να σε ξεαγχώσω; μια λεπτομέρεια απο τα λατινικα (α, ρε Λίτσα που μας τα είχες μάθει όλα με ποιηματακια, ακόμα και τώρα κάτι θυμαμαι) που είχαμε και ήξερα ότι ήξερες καλα, ίσα για να παρεις το επανω σου. Χαζό; Πάντως έπιασε, ευτυχώς.
  • Αρχαία, κανε να πεσει Θουκυδίδης που μ'αρεσει. Άσε μας που είναι δύσκολος, ας πεσει και σου λέω...
Αυτα, και αλλα πολλά.

Το πιο ωραίο κείμενο που διαβασα αυτες τις μέρες για τις εξετασεις είναι ενός σχεδόν συνομήλικού μου, που έδωσε εξετασεις ένα χρόνο πριν απο μένα, απο το θεμα της εκθεσης το καταλαβα, η σειρα μου ήταν στη χρονια της αρωγής και της ευδοκίμησης, το θυμάσαι;

Τελος παντων, επιστροφή στο θέμα, στο κείμενο του Γιώργου Μαυρωτά, στο Protagon.
Σε αυτό διαβασα εικόνες, συναισθήματα και σκεψεις που πολλοί μαλλον ζήσαμε, καναμε και δεν ξεχνάμε, ή κάνω λαθος;


"Κάθε χρόνο, την περίοδο των πανελληνίων εξετάσεων, μου έρχονται στο μυαλό οι εικόνες από τη δική μου, αντίστοιχη περίοδο. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν ακόμα δεν ξέραμε για πού να το βάλουμε και που θα μας βγάλει. Φεύγαμε από τη σίγουρη ρουτίνα του σχολείου και θέλαμε να ανοίξουμε τα φτερά μας για άλλους τόπους κι άλλα μέρη. Όσοι θέλαμε Πανεπιστήμιο, κι ήμασταν σχεδόν όλοι τότε, έπρεπε να περάσουμε από την κρησάρα των πανελληνίων εξετάσεων. Τέσσερα μαθήματα, τέσσερες ζαριές για την υπόλοιπη ζωή μας. Θυμάμαι σαν τώρα, ακόμα και τα θέματα που μας είχαν πέσει στους «πρωτοδεσμίτες» εκείνης της χρονιάς:  το θέμα για τις «στέγες των σπιτιών και τις ψυχές των ανθρώπων» του Σαμαράκη που είχε πέσει στην έκθεση, το συρματόσχοινο του αεροπλανοφόρου που έσπαγε μαζί με τις εξισώσεις του Maxwell  στη φυσική, τα διαλύματα στη χημεία. Κάποια πράγματα καρφώνονται στον σκληρό μας δίσκο και δεν φεύγουν ούτε μετά από δέκα format…

Επτά η ώρα το πρωί έπρεπε να ήμασταν στο σχολείο. Για τις έξι ή ώρα το πρωί ρύθμιζα το ξυπνητήρι που δεν κουδούνιζε όμως ποτέ. Το προλάβαινε το εσωτερικό μου ξυπνητήρι που λόγω άγχους έμπαινε από την προηγούμενη σε λειτουργία. Λόγω αθλητισμού, είχα κάπως προπονηθεί στην διαχείριση του άγχους. Ήξερα ότι «το άγχος είναι μέχρι ο διαιτητής να ρίξει την μπάλα στο νερό», δηλαδή, μέχρι την ώρα που θα ξεκινάγαμε τη διαδικασία. «Το λίγο άγχος κάνει καλό, το πολύ βλάπτει» μου έλεγε ένας παλιός προπονητής. Την μεζούρα όμως να το μετράω ξέχασε να μου τη δώσει…

Φτάνοντας στο σχολείο έβλεπες παντού απλανή βλέμματα  και σφιγμένα χαμόγελα. Λίγη αμήχανη κουβεντούλα κι επιβεβαίωση των λύσεων διαφόρων ασκήσεων για να ξορκίσουμε την ανασφάλεια.  Οι συνήθως κεφάτοι είχαν σοβαρέψει κι οι σοβαροί είχαν πετρώσει. Το χέρι κάθε τόσο ταξίδευε νευρικά στην κωλότσεπη για να βεβαιωθεί ότι η ταυτότητα ήταν στη θέση της. Τα μπουκαλάκια με το νερό ήταν απαραίτητο αξεσουάρ, αν και αρκετοί είχαν ήδη πιει το περιεχόμενό τους από αμηχανία.  Κάποια στιγμή κτύπαγε το κουδούνι κι ανεβαίναμε όλοι στις τάξεις σιωπηλοί. Αν τέντωνες τα αυτιά σου, θα άκουγες  τα δυνατά χτυποκάρδια δεκάδων παιδιών που πήγαιναν σε μια μάχη  για το αύριο τους. Την πρώτη σημαντική της ζωή τους.

Φαντάζομαι παρόμοιες θα είναι οι καταστάσεις και σήμερα, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Έχουμε καταφέρει να αναδείξουμε τις πανελλήνιες εξετάσεις ως τον ήλιο γύρω από τον οποίο κινείται το σύστημα της δευτεροβάθμιας μας εκπαίδευσης. Και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό απ’ ότι πριν από 25 χρόνια. Οι τάξεις της τρίτης λυκείου πλέον αδειάζουν μετά το Πάσχα για να μείνουν απερίσπαστοι οι μαθητές στην προετοιμασία τους για τις πανελλήνιες από τα φροντιστήρια! Αν δεν αφουγκραζόμαστε αυτές τις κενές τάξεις που «φωνάζουν» παραπονεμένες, αν δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το σύστημα αυτό έχει χρεοκοπήσει, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας…

Πολλά από τα παιδιά που θα παλέψουν στις πανελλήνιες, θα βρουν τελικά την πόρτα που θα κτυπήσουν κλειστή. Όμως, κάθε πόρτα που βρίσκουμε κλειστή είναι μια ευκαιρία να διαβούμε άλλες πόρτες. Πόρτες στις οποίες αλλιώς δεν θα μπαίναμε και που μπορεί να αποδειχθεί ότι τελικά οδηγούν σε καλύτερους δρόμους. Πιστέψτε με, αυτό το βλέπω κάθε μέρα, από τους παλιούς συμφοιτητές μέχρι τους σημερινούς φοιτητές μου. Στα 18 χρόνια δεν συναντάμε την μόνη πόρτα της ζωής μας, αλλά την πρώτη.  Και πάντα θα υπάρχουν πόρτες που είναι μεγάλες, φρεσκολουστραρισμένες και μεγαλοπρεπείς αλλά διαβαίνοντάς τες θα βρείτε πολύ μούχλα μέσα, ενώ αντίθετα άλλες είναι μικρές, γδαρμένες και ταπεινές, αλλά στα ενδότερά τους κρύβουν θησαυρούς.

Και πείτε να το ξέρουν σε όσους δίνουν πανελλήνιες ή άλλες εξετάσεις αυτήν την εποχή, ότι το άγχος που έχουν είναι απόλυτο φυσιολογικό και καλά θα κάνουν να συμφιλιωθούν μαζί του. Είναι το αναπόφευκτο τίμημα που θα πρέπει να πληρώνουν πάντα, σε όλη τους τη ζωή, όταν αποφασίζουν να ξεπεράσουν λίγο τον εαυτό τους. Και να μη το φοβούνται, το άγχος θα φύγει όταν θα «πέσει η μπάλα στο νερό», όταν πιάσουν δηλαδή το στυλό κι αρχίσουν να γράφουν τις απαντήσεις για το «Ζήτημα 1ο»…"

Υ.Γ. Τον Γιώργο Μαυρωτά που έγραψε αυτό το κείμενο και για εναν παραπανω λόγο τον ευχαριστώ. Για μια φράση, αυτή που λεει πως το άγχος είναι "το αναπόφευκτο τίμημα που θα πρέπει να πληρώνουν πάντα, σε όλη τους τη ζωή, όταν αποφασίζουν να ξεπεράσουν λίγο τον εαυτό τους" 
Πόσο δίκιο έχει! Γιατί εξετασεις μπορεί να μη δίνω πια, τετοιες τουλαχιστον, όμως αυτό το παρόμοιο αγχος το εχω, και ολόκληρη γυναίκα πια, όταν είμαι ετοιμη να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Γιατί αυτό μαλλον έτσι παει, αν είσαι ετοιμος να πεταξεις, ή ζεις κατι πολύ δυνατό, εχεις το τίμημα. Αλλα αξίζει τον κόπο. Και με το παραπάνω.

Υ.Γ.2  Ήταν πολύ όμορφα σήμερα στην ξενάγηση στο ΜΙΕΤ, σας ευχαριστώ!
Λεπτομέρειες για όσους δεν ήταν όταν θα εχω και τις φωτό.

Υ.Γ.3 Θυμάσαι το τρελό διαβασμα, αρχαία, λατινικά, ιστορία;  Έκθεση απορω ακόμα πώς έγραψα καλά, μισό μάθημα, εκτός σχολείου, δεν είχα κάνει, με τετοια σιγουρια πήγα, σε καλό μου βγηκε παντως

20 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

χεχε και εγώ Ιστορία, Αρχαία, Λατινικά.. άστα.. καλά πήγα όμως και ας πήγαινα όπως είπες σφιγμένος..
Σε εμένα το καλό της υπόθεσης είναι ότι το άγχος με βοηθάει.. θα το έλεγα δημιοργικό.. :)
Καλά αποτελέσματα στα παιδιά..

effie... είπε...

...τρίτη δέσμη και σου ρίχνω κι έναν χρόνο "στέγες των σπιτιών" θέμα έκθεσης !!! :-)

καλημέρα είπε...

Γεια σου συνάδελφε τριτοδεσμίτη!
Το λίγο άγχος βοηθαει, όντως. Ακόμα και τώρα το έχω, να σου πω την αλήθεια, για πολλά, επαγγελματικά, προσωπικά. Λίγο όμως, δε με διέλυσε ούτε τότε, ούτε τώρα, ευτυχώς!

Καλό βράδυ!

καλημέρα είπε...

Έφη μου,
τριτοδεσμίτισσα κι εσύ! Τα θεματα που έπεσαν στη χρονιά σας οπως καταλαβαίνεις τα είχαμε μελετήσει ενδελεχώς, αφού τα θυμαμαι όσο και τα δικά μας.

Χάρηκα πολύ που σε είδα σήμερα, πάρα πολύ!

Ανώνυμος είπε...

Shmera tha eimai ektos thematos afoy eimai ektos xoras .........kai ektos orthografias xi xi xi soy ti spane ayta ta grammata ?????????? alla den exo alla kai eytyxos poy den soy grafo me ta kirilika giati dden tha katalabaines gri(prosoxi oxi gkri)
NAZNTAROVIA KAI DAS BEDANIA loipon apo thn Benetia toy vora alla an den exeis aytoys poy agapas ,na mirasteis kai na peiraxeis na deis kai na apolayseis .......meneis sta oraia men ,psixra de ...23.36 kai se ligo tha nyxtosei !!!!!!!
tha teleioso thn mpyra moy(mia kai edo krasi den exei )kai tha thn peso giati ayrio exei xepodariasma sto palati ths Ktinas
filakiaaaaaaaaaaaaaa
kai gia osoys den katalaban
eri

Vita είπε...

Για μερικούς οι εξετάσεις είναι ένα-δυό, άντε τρία χρόνια.Μερικοί άλλοι τις έχουμε σε όλη μας τη ζωή! Κι αν δεν μπορείς να αποστασιοποιηθείς... κακό του εαυτού σου!
Κι όταν έχεις να παλέψεις εκτός από τις -τύποις έστω- νορμάλ καταστάσεις και τα τραγελαφικά της επιτροπής (όπως το Σάββατο ας πούμε) τότε αναρωτιέσαι μήπως ο μαζοχισμός σου έχει γίνει πια βίωμα!

Side21 είπε...

Κάθε χρόνο ...
τέτοιες μέρες
βιώνω ξανά το στρες των εξετάσεων
των παιδιών μου κι έμμεσα το δικό μου ...
Φρίκη !!!

Ανώνυμος είπε...

Καλά, Θουκυδίδης; Αν ήταν δική σου η σκέψη, το είχες σκεφτεί καλά; Ακόμα σκέφτομαι τα δικά του κείμενα που κάναμε στο άγνωστο και με λούζει κρύος ιδρώτας, δύσκολα κείμενα, πολύ δύσκολα, άστα να πάνε!

Το κείμενο που ανέβασες πολύ καλό, ευχαριστούμε (δεν το είχα διαβάσει στο protagon)

Σοφία Μ.

VAD είπε...

Η κλασική Ελληνιδα μάνα περιμενει εξω απ'το σχολειο(τι μ@λ@κί@ κι αυτή!),ενα κοριτσόπουλο βγαινει συγχισμενο απ'το σχολειο,η ως ανω κυρία δεν καταλαβαινει την ψυχική κατασταση ενος παιδιου που δίνει εξετάσεις,και ρωτάει ηλιθίως την αγνωστη κοπέλα :-Ήταν ευκολα;
και εισπράττει την οργισμενη απάντηση της νεαρής κοπέλας:-Άι γ...σου και συ και τα ευκολα!!!
Παρακολούθησα το επεισόδιο μέσα απο τα κάγκελα του σχολειου μου τότε και ομολογω οτι χειροκρότησα την κοπέλα,μπράβο,ρε κοριτσι μου,της φωναξα!Καλά της τά ειπες!
-Μωρε,πολύ τα αγχωνουμε τα παιδιά,ρε γμτ,αγκαλιάστε ρεεεε,αγάπη θέλουν,όχι εξετάσεις...

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα όλη μέρα!
Αναστασία ένα άκομα μικρό λογοτέχνημα σου...τι ωραία που εκφράζεις τις σκεψεις σου!
καλο κουραγιο στα παιδιά και την καλύτερη συμπαρασταση να εχουν απο τους γονεις τους!
Πήγα χθες με τις αγαπημένες κορουλες μου στον βοτανικο κηπο στο Λονδινο....θα σου πω εντυπωσεις..
Χαιρομαι που περασατε 'ομορφα στην καλημεροξεναγηση.Αντε οργανωσε κι αλλη για να παρευρισκομαι κι εγω.

καλημεροκαλησπεροφιλακια
Κατερινα-katerina

Thalassenia είπε...

Δικό μας είναι το πρόβλημα δηλαδή των γονιών και το φορτώνουμε στα παιδιά μας.
Εμείς με την πίεση και τη σύγκριση τα αγχώνουμε.
Είναι απαράδεκτο στα δεκαέξι να αποφασίζουν για την ζωή τους όπως απαράδεκτοι είναι όσοι πειραματίζονται και κερδοσκοπουν σε βάρος τους.

Φιλιά θαλασσένια.

καλημέρα είπε...

A-eri-ko,
σπασίμπα για το μήνυμα!
Τι κάνεις φιλενάδα, εκει στην αλλη άκρη του κόσμου;
Βρε χαζό κοίτα να περνάς καλά κι εμείς εδω είμαστε και σε περιμένουμε να γυρίσεις.
Χαχαχα, να σε πω...σε παει να γραφεις με λατινικούς χαρτακτήρες, ούτε ενα ορθογραφικό λαθος! Αφού διαβαζα και δεν το πίστευα!
Σε φιλώ πολύ πολύ!!

καλημέρα είπε...

Ααα, το palati ths Ktinas ποιο είναι;

καλημέρα είπε...

Vita,
τελικά αυτό που λες νομίζω ότι με είχε σώσει όταν εδινα εξετασεις, μετα το άγχος της αρχής αποστασιοποιηθηκα κανονικότατα. Το καλό ήταν ότι οι δικοί μου δεν με πίεσαν καθόλου, ούτε με ερωτησεις ούτε με τη σταση τους. Ήμουν σίγουρα τυχερή.
Αυτό του Σαββάτου απαραδεκτο, να εχεις το άγχος σου να εχεις και τις ασαφειες και τα λάθη (και μαλιστα στα μαθηματικά όπου υποτιθεται ότι η σαφηνεια βασική αρχή)

Καλο απόγευμα!

καλημέρα είπε...

Σιδερη,
τι δυσκολο που ειναι αυτό! Χαρα στο κουραγιο σου να το ζεις καθε χρόνο, μόνο που το διαβασα αγχώθηκα,
άντε, λίγες μέρες ακόμα και τελος το μαρτυριο...για φετος!

καλημέρα είπε...

Σοφία,
ήταν ο αγαπημένος μου ο Θουκυδίδης, περιεκτικός, συμπυκνωμένος και ευστοχος λόγος.
Τωρα δεν ξερω αν μπορώ τόσο καλά όσο τότε, αλλα τότε είχα μαθει τον τρόπο του και μεταφραση συνταξη στα κείμενά του μου φαινονταν ευκολα.

Χμ, και χαρη σε ενα δικό του κείμενο (που είχε αντιγραψει σχεδόν αυτολεξεί ενας βυζαντινός, νομίζω ο Προκόπιος) πέρασα ενα μάθημα βυζαντινής φιλολογίας στο πανεπιστημιο. Και δεν το είχα διαβασει κιόλας...
:)

καλημέρα είπε...

Βασίλη, αυτό δεν μου το εκαναν ποτε οι δικοί μου, ευτυχώς!
Κι ούτε θα το κάνω στα παιδιά μου. Αμα με δεις να χαζευω και να πηγαίνω προς το σχολείο που δίνουν, σε δίνω το δικαίωμα να με μπουφλίσεις επιτόπου!

καλημέρα είπε...

Κατερίνα μου,
το κείμενο του Μαυρωτα είναι το καλό, εγω σκόρπιες σκεψεις έγραψα μόνο.

Να περνάς καλά στο Λονδίνο, φιλιά πολλά στα κορίτσια σου!!!

καλημέρα είπε...

Πες τα βρε Θαλασσένια μου! Συγκρίσεις, πίεση, λες και βοηθανε (αν υποθεσουμε ότι το κανουν για καλό σκοπό) σε κάτι. Άσε αυτό το "κρίνεται το μελλον σου", σε μια μέρα θα κριθούν όλα; Είναι ενα βήμα αλλα δεν είναι και όλη τους η ζωή.

Εσύ τα πέρασες και τα ξερεις καλά θαλασσένια μαμά!

scepticusbatsicus είπε...

Ααα , αγχωμένες αλλά ωραίες εποχές..Πως εγώ πήγα στην πρώτη Δέσμη δε το κατάλαβα ποτέ...Άντε καλή επιτυχία στα παιδιά..!