εξετάσεις

Έχω ακούσει πολλές ιστορίες πολλών ανθρώπων για την πρώτη μέρα των πανελλαδικών/πανελλήνιων εξετασεών τους. Έχω ζήσει και τη δικιά μου, την θυμαμαι με λεπτομέρειες που δεν εχω πει μαλλον σε κανέναν, ποιος νοιαζεται γι αυτες; Σκεψεις, περιστατικά, τα περισσότερα κοινα σε τόσους πολλούς κι ας είναι/ήταν, είμαστε/ήμασταν τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους.

Σκόρπια, όπως μου έρχονται, όπως τα εζησα ή μου τα είπαν.

• Δεν θυμάμαι πώς πήγα στο προαύλιο του σχολείου, αλλα θυμαμαι ότι κρύωνα κι ας ήταν καλοκαίρι.

• Κάποια στιγμή με ρώτησαν στην παρεα, εκεί που περιμεναμε λίγο πριν μπούμε να γραψουμε, ποια είναι η απαντηση σε ένα θέμα και δεν θυμόμουν τίποτα. Καλά, αφού δεν θυμαται κι αυτός, τι να θυμηθούμε εμείς; είπαν οι φίλοι μου.

• Υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία; Το στομάχι μου χίλιους κόμπους (όπως όταν ερωτευεσαι δυνατα κι εχεις αγωνία τρομερή, σιγα μην το σκεφτόμασταν τότε)

• Ρε συ, δεν θυμαμαι τίποτα, τι-πο-τα, σου λέω, κενό...

• Φιλενάδα, πες κάτι να με ξε-αγχώσεις, δεν το αντεχω. Ώπα, δεν εφτανε το άγχος μου, θυμασαι τι σου είπα για να σε ξεαγχώσω; μια λεπτομέρεια απο τα λατινικα (α, ρε Λίτσα που μας τα είχες μάθει όλα με ποιηματακια, ακόμα και τώρα κάτι θυμαμαι) που είχαμε και ήξερα ότι ήξερες καλα, ίσα για να παρεις το επανω σου. Χαζό; Πάντως έπιασε, ευτυχώς.

• Αρχαία, κανε να πεσει Θουκυδίδης που μ'αρεσει. Άσε μας που είναι δύσκολος, ας πεσει και σου λέω...

Αυτα, και αλλα πολλά.

Το πιο ωραίο κείμενο που διαβασα αυτες τις μέρες για τις εξετασεις είναι ενός σχεδόν συνομήλικού μου, που έδωσε εξετασεις ένα χρόνο πριν απο μένα, απο το θεμα της εκθεσης το καταλαβα, η σειρα μου ήταν στη χρονια της αρωγής και της ευδοκίμησης, το θυμάσαι;

Τελος παντων, επιστροφή στο θέμα, στο κείμενο του Γιώργου Μαυρωτά, στο Protagon.
Σε αυτό διαβασα εικόνες, συναισθήματα και σκεψεις που πολλοί μαλλον ζήσαμε, καναμε και δεν ξεχνάμε, ή κάνω λαθος;


"Κάθε χρόνο, την περίοδο των πανελληνίων εξετάσεων, μου έρχονται στο μυαλό οι εικόνες από τη δική μου, αντίστοιχη περίοδο. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν ακόμα δεν ξέραμε για πού να το βάλουμε και που θα μας βγάλει. Φεύγαμε από τη σίγουρη ρουτίνα του σχολείου και θέλαμε να ανοίξουμε τα φτερά μας για άλλους τόπους κι άλλα μέρη. Όσοι θέλαμε Πανεπιστήμιο, κι ήμασταν σχεδόν όλοι τότε, έπρεπε να περάσουμε από την κρησάρα των πανελληνίων εξετάσεων. Τέσσερα μαθήματα, τέσσερες ζαριές για την υπόλοιπη ζωή μας. Θυμάμαι σαν τώρα, ακόμα και τα θέματα που μας είχαν πέσει στους «πρωτοδεσμίτες» εκείνης της χρονιάς:  το θέμα για τις «στέγες των σπιτιών και τις ψυχές των ανθρώπων» του Σαμαράκη που είχε πέσει στην έκθεση, το συρματόσχοινο του αεροπλανοφόρου που έσπαγε μαζί με τις εξισώσεις του Maxwell  στη φυσική, τα διαλύματα στη χημεία. Κάποια πράγματα καρφώνονται στον σκληρό μας δίσκο και δεν φεύγουν ούτε μετά από δέκα format…

Επτά η ώρα το πρωί έπρεπε να ήμασταν στο σχολείο. Για τις έξι ή ώρα το πρωί ρύθμιζα το ξυπνητήρι που δεν κουδούνιζε όμως ποτέ. Το προλάβαινε το εσωτερικό μου ξυπνητήρι που λόγω άγχους έμπαινε από την προηγούμενη σε λειτουργία. Λόγω αθλητισμού, είχα κάπως προπονηθεί στην διαχείριση του άγχους. Ήξερα ότι «το άγχος είναι μέχρι ο διαιτητής να ρίξει την μπάλα στο νερό», δηλαδή, μέχρι την ώρα που θα ξεκινάγαμε τη διαδικασία. «Το λίγο άγχος κάνει καλό, το πολύ βλάπτει» μου έλεγε ένας παλιός προπονητής. Την μεζούρα όμως να το μετράω ξέχασε να μου τη δώσει…

Φτάνοντας στο σχολείο έβλεπες παντού απλανή βλέμματα  και σφιγμένα χαμόγελα. Λίγη αμήχανη κουβεντούλα κι επιβεβαίωση των λύσεων διαφόρων ασκήσεων για να ξορκίσουμε την ανασφάλεια.  Οι συνήθως κεφάτοι είχαν σοβαρέψει κι οι σοβαροί είχαν πετρώσει. Το χέρι κάθε τόσο ταξίδευε νευρικά στην κωλότσεπη για να βεβαιωθεί ότι η ταυτότητα ήταν στη θέση της. Τα μπουκαλάκια με το νερό ήταν απαραίτητο αξεσουάρ, αν και αρκετοί είχαν ήδη πιει το περιεχόμενό τους από αμηχανία.  Κάποια στιγμή κτύπαγε το κουδούνι κι ανεβαίναμε όλοι στις τάξεις σιωπηλοί. Αν τέντωνες τα αυτιά σου, θα άκουγες  τα δυνατά χτυποκάρδια δεκάδων παιδιών που πήγαιναν σε μια μάχη  για το αύριο τους. Την πρώτη σημαντική της ζωή τους.

Φαντάζομαι παρόμοιες θα είναι οι καταστάσεις και σήμερα, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Έχουμε καταφέρει να αναδείξουμε τις πανελλήνιες εξετάσεις ως τον ήλιο γύρω από τον οποίο κινείται το σύστημα της δευτεροβάθμιας μας εκπαίδευσης. Και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό απ’ ότι πριν από 25 χρόνια. Οι τάξεις της τρίτης λυκείου πλέον αδειάζουν μετά το Πάσχα για να μείνουν απερίσπαστοι οι μαθητές στην προετοιμασία τους για τις πανελλήνιες από τα φροντιστήρια! Αν δεν αφουγκραζόμαστε αυτές τις κενές τάξεις που «φωνάζουν» παραπονεμένες, αν δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το σύστημα αυτό έχει χρεοκοπήσει, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας…

Πολλά από τα παιδιά που θα παλέψουν στις πανελλήνιες, θα βρουν τελικά την πόρτα που θα κτυπήσουν κλειστή. Όμως, κάθε πόρτα που βρίσκουμε κλειστή είναι μια ευκαιρία να διαβούμε άλλες πόρτες. Πόρτες στις οποίες αλλιώς δεν θα μπαίναμε και που μπορεί να αποδειχθεί ότι τελικά οδηγούν σε καλύτερους δρόμους. Πιστέψτε με, αυτό το βλέπω κάθε μέρα, από τους παλιούς συμφοιτητές μέχρι τους σημερινούς φοιτητές μου. Στα 18 χρόνια δεν συναντάμε την μόνη πόρτα της ζωής μας, αλλά την πρώτη.  Και πάντα θα υπάρχουν πόρτες που είναι μεγάλες, φρεσκολουστραρισμένες και μεγαλοπρεπείς αλλά διαβαίνοντάς τες θα βρείτε πολύ μούχλα μέσα, ενώ αντίθετα άλλες είναι μικρές, γδαρμένες και ταπεινές, αλλά στα ενδότερά τους κρύβουν θησαυρούς.

Και πείτε να το ξέρουν σε όσους δίνουν πανελλήνιες ή άλλες εξετάσεις αυτήν την εποχή, ότι το άγχος που έχουν είναι απόλυτο φυσιολογικό και καλά θα κάνουν να συμφιλιωθούν μαζί του. Είναι το αναπόφευκτο τίμημα που θα πρέπει να πληρώνουν πάντα, σε όλη τους τη ζωή, όταν αποφασίζουν να ξεπεράσουν λίγο τον εαυτό τους. Και να μη το φοβούνται, το άγχος θα φύγει όταν θα «πέσει η μπάλα στο νερό», όταν πιάσουν δηλαδή το στυλό κι αρχίσουν να γράφουν τις απαντήσεις για το «Ζήτημα 1ο»…"

Υ.Γ. Τον Γιώργο Μαυρωτά που έγραψε αυτό το κείμενο και για εναν παραπανω λόγο τον ευχαριστώ. Για μια φράση, αυτή που λεει πως το άγχος είναι "το αναπόφευκτο τίμημα που θα πρέπει να πληρώνουν πάντα, σε όλη τους τη ζωή, όταν αποφασίζουν να ξεπεράσουν λίγο τον εαυτό τους" 
Πόσο δίκιο έχει! Γιατί εξετασεις μπορεί να μη δίνω πια, τετοιες τουλαχιστον, όμως αυτό το παρόμοιο αγχος το εχω, και ολόκληρη γυναίκα πια, όταν είμαι ετοιμη να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Γιατί αυτό μαλλον έτσι παει, αν είσαι ετοιμος να πεταξεις, ή ζεις κατι πολύ δυνατό, εχεις το τίμημα. Αλλα αξίζει τον κόπο. Και με το παραπάνω.

Υ.Γ.2  Ήταν πολύ όμορφα σήμερα στην ξενάγηση στο ΜΙΕΤ, σας ευχαριστώ!
Λεπτομέρειες για όσους δεν ήταν όταν θα εχω και τις φωτό.

Υ.Γ.3 Θυμάσαι το τρελό διαβασμα, αρχαία, λατινικά, ιστορία;  Έκθεση απορω ακόμα πώς έγραψα καλά, μισό μάθημα, εκτός σχολείου, δεν είχα κάνει, με τετοια σιγουρια πήγα, σε καλό μου βγηκε παντως