Τρίτη 19 Απριλίου 2011

καθήσαμε εκεί

Χιλιάδες αποχαιρετήσαμε τον Νίκο Παπάζογλου χθες. Ανθρωποι διαφορετικοί, κάθε ηλικίας, τρεις γενιές, δεν ξέρω και πώς μετράνε οι γενιές να με παρει, αλλα ήμαστε εκεί μικροί, μεγάλοι, συνομίληκοι του Νίκου, μεγαλύτεροι, μικρότεροι.
Με εναν κόμπο στο λαιμό και χίλιους στην ψυχη.
Εκείνους που τραβούσαν με τα κινητά τους και τις κάμερες δεν τους κατάλαβα, κι ούτε θα τους καταλάβω ποτέ, αλλα από τότε που βγ'ηκαν αυτα τα μαραφετια, καμερες στα κινητά και καμερες στο χερι του καθενός νομίζω χασαμε το κιμπαριλίκι, την ευγένεια  και την αξιοπρεπειά μας, τελος πάντων...

Μετα την κηδεία, "πάμε στο στούντιο;", πώς έγινε αυτό, μη ρωτάς. Πήγαμε και καθίσαμε στα τσιμεντενια πεζούλια, κάτω από τη μουριά, στην πίσω μερια, του"Αγροτικόν".  Μια παρέα. Ο Χρήστος, ο Ασκληπιός, ο Θανάσης, η Ελένη,  ο Αλέκος, ο Παντελής,εγώ. Με ενα μπουκάλι κονιακ απο δίπλα, καναμε σαν μακαριά ενα πραγμα. Θυμηθήκαμε ιστορίες παλιές, είπαμε για τον πόνο μας, για τη χαρα μας που τον ζήσαμε, αλλοι πολύ περισσότρο, αλλοι λιγότερο, τι θα μας έλεγε τωρα για τη μουρια που δεν εχει καρπούς, τα ήξερε όλα τα φυτα κι όλες τις μυρωδιές, για τις λεξεις του και τους τόνους, αυτό έτσι είναι, πώς μιλούσε και σε μάγευε, τι ιστορίες έλεγε, ένας άνθρωπος γεμάτος ιστορίες και παντα είχε χρόνο να ακούσει και τη δικιά σου.  Οι ιστορίες μας μόνες, οι ιστορίες μας μαζί του, στη μέση το στούντιο. Πώς γράφτηκε αυτό, πώς αλλο, τι λεει αυτό. Το θυμάσαι εκείνο; Απο τη λύπη στη χαρα, από τον πόνο στο γελιο, απο το θανατο στη ζωή. Το πενθος τα εχει όλα μέσα. Σαν να αλαφρυνε η ψυχή μας.
 Μεχρι λίγο πριν βραδυάσει, που χαιρετηθήκαμε και πήγαμε ο καθένας σπίτι μου, λες και λύθηκαν καποιοι κόμποι. Σαν ο πόνος του καθενός μας ενώθηκε με του αλλου, και στο τελος μιλούσαμε για ωραία πραγματα, μιλούσαμε για τα παιδιά μας, μιλούσαμε για όσα αγαπάμε, και νιώθαμε πως ήταν κοντα μας ο Νίκος.
Σας ευχαριστώ παιδια. Δεν το είχαμε οργανώσει, αυθόρμητα προέκυψε, αλλα ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κανουμε. Δεν θα ήμαστε έτσι ίσως όλοι μας, δεν θα ήμουν έτσι, είμαι σίγουρη για τον εαυτό μου, μετα, αν δεν είχαμε βρεθεί έτσι, εκεί. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.


10 σχόλια:

Vita είπε...

Από το "τρελλή κι αδέσποτη" ως τις "στιγμές" και τη "ρωγμή", από τα φοιτητικά μου χρόνια ως τώρα κάθε στίχος των τραγουδιών του είχε κάτι να μου πει.Λες και τραγουδούσε για μένα. Τον έκλαψα σαν δικό μου άνθρωπο. Κι ήταν δικός μας... Όλων που μεγαλώσαμε με την εκδίκηση της γυφτιάς κόντρα στους δήθεν...

Un par de neuronas... είπε...

Ήμουνα μαζί σας αν και δεν με είδατε...

Φιλιά πολλά.

Καλό Πάσχα.

stavroula m είπε...

Σ' ευχαριστούμε πολύ γι αυτό το αφιέρωμα και το υπέροχο τραγούδι.....Δεν θα τον ξεχάσουμε τον Νίκο...μας έδωσε τόσα πολλά!!!!!!
Καλό Πάσχα κι από μένα!!!

Hfaistiwnas είπε...

Λυπάμαι πολύ..
Ελπίζω να συνήλθατε τώρα...
Το κομμάτι.. είναι αγαπημένο..
Καλημέρα...

Ανώνυμος είπε...

Μαμα, γιατι κλαις?ρωτησε η 25χρονη κορη μου.παρολο που φετος γινομαι 50,μολις προχθες ενιωσα οτι εφυγε ενα μεγαλο κομματι της νεοτητας μου.Ο Παπαζογλου της νιοτης μου,του αυθορμητισμου μου,μαζι του ερωτευτηκα,πονεσα, αγαπησα, χαμογελασα.Καθε σημαντικη στιγμη της ζωης μου,εκεινα τα ομορφα χρονια της φοιτιτικης ζωης ειναι συνυφασμενα μεΠαπαζογλου.Ειναι λοιπον ΚΑΤΙ ΣΤΙΓΜΕΣ που ΟΤΙ ΜΕ ΠΛΗΓΩΣΕ,ΤΡΕΛΛΗ ΚΑΙ ΑΔΕΣΠΟΤΗ το1979 βρηκε εκφραση μεσα στο¨" Σ)ΑΓΑΠΑΩ ΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΙΛΙΑ ΝΑ ΣΤΟ ΠΩ",και το 1983 στο"πριν να σε χορτασουνε τα ματια μου σε αρπαξε θαρρεις το λεωφορειο,και εμεινα να κοιτω καθως χανοσουνα και εφτανε ως το κοκκαλο το κρυο".Λοιπον ΑΠΟΨΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ ειπαμε το αντιο στον Νικο της καρδιας, στον Παπαζογλου της νιοτης μου.

καλημέρα είπε...

Vita,
όπως ακριβώς το γράφεις. Σκεφτομαι τι να παραπανω να πω, δεν ερχεται καμία λεξη.
Σαν να τραγουδούσε για τον καθενα, την καθεμιά μας...

καλημέρα είπε...

Veronica,
ήσουν καλή μου, είμαι σίγουρη για αυτό...
Σε φιλώ πολύ,
καλό Πάσχα!

καλημέρα είπε...

Σταυρούλα,
μας έδωσε πολλά, τόσα πολλά και τον αγαπήσαμε τόσο πολύ όλοι, γίνεται να μη συμφωνήσω;

Καλό Πάσχα, πολλά φιλιά!

καλημέρα είπε...

Ηφαιστίωνα,
εκείνο το απόγευμα, εκείνη η συνάντησή μας, μας βοήθησε πολύ, είναι η αλήθεια.

"Είναι κάτι στιγμές...", ενα ακόμα υπεροχο τραγούδι, τώρα θα τα τραγουδαμε όλα σαν πολυτιμα δώρα...

καλημέρα είπε...

Αδελφούλα,
(επιτελους ανεβηκε το σχόλιό σου!)
καλώς ήρθες και σχολιάζοντας στο blog, όχι μόνο να το διαβάζεις!
Τι όμορφα που έγραψες σε λίγες φρασεις στιχους του, συναισθήματα σου, εικόνες ζωής...
Είπαμε αντίο στον Νίκο της καρδιάς μας, και πόσο βαρια είναι η καρδια μας, "σαν τη φωτια που καίει στην πέτρα κι όμως δε γίνεται καπνός"