Aντίο Νίκο...

ραγίζει απόψε η καρδιά...

αντίο Νίκο...

 

συμπλήρωση, στις 21.05

Είχε την αίσθηση του μέτρου και ζούσε αληθινή ζωή ο Νίκος ο Παπάζογλου. Εκτός απο τον πόνο που ενιωσα στο ακουσμα της είδησης του θανατου του, κι αυτό με σταματησε στο να γραψω κι αλλα λόγια για αυτόν σήμερα. Πολλά λόγια, μεγάλα λόγια, δεν θα τα ήθελε ούτε ο ίδιος, είμαι σίγουρη. Ούτε αφηρημενα ουσιαστικά, ούτε υπερθετικό βαθμό,ούτε υπερβολές, ούτε φιλολογισμούς, ούτε γενικότητες και φρασεις κλισέ. Μιλούσε και σπουδαία ελληνικά - το "επιτόπια ηχογράφηση" αντί για "live" απο αυτόν το έμαθα, και παρα πολλά ακόμα- δεν θα του αρεσε μαλλον που εγραψα κλισε κι όχι αλλη λεξη αντ'αυτής. Ενταξει Νίκο, ούτε κοινοτυπες φρασεις που τις λες και ταιριαζουν σε πολλές περιπτώσεις, το άλλαξα.  

Πονάει πολύ όμως να μιλάμε για σενα στον αόριστο και τον παρατατικό.

'Οσοι τον γνώριζαν δεν θα διαβασουν τίποτα καινούριο ίσως σε αυτήν (ήταν για το περιοδικό CITY, Φεβρουάριος του 2008, εμφανιζόταν τότε στο Πλατώ), μία απο τις συνεντευξεις που είχα την τύχη να κανουμε μαζί. Μπορεί και να εχει αξία όμως να την ξαναδιαβασουμε. 
Λόγια του για τον ίδιο και τα γυρω και μεσα μας, λόγια ουσιαστικά.

Σαράντα χρόνια στη μουσική, Νίκο;

Ουυ, περισσότερα! Είναι μια ζωή, όλη μου η ζωή. Έχω και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα, ευτυχώς όμως περιστρέφονται όλα γύρω απ τη μουσική και συνυπάρχουν και είναι καταπληκτικό. Ας πούμε όταν αποφάσισα να κάνω ένα στούντιο ηχογραφήσεων αυτό απαιτούσε δεξιότητα με τα ξύλα, με τα σίδερα, με τα ηλεκτρονικά, όλα περιστρέφονταν γύρω από τη μουσική.

Τι κάνεις αυτόν τον καιρό;

Κοίτα μου τρώει και πάρα πολύ χρόνο η προετοιμασία  των εμφανίσεων. Κατά τα άλλα κλαδεύω, φτιάχνω κατασκευές στο σπίτι, αδειάζω το στούντιο σιγά σιγά. Κλείνει το Αγροτικόν, γέμισε τον τόπο ωραίες μουσικές κι ωραία τραγούδια αλλά δεν είναι πια βιώσιμο

Σε πικραίνει το κλείσιμο;

Πολύ. Μου πήρε πάρα πολύ χρόνο να κάτσει μέσα μου η απόφαση, αλλά τι να κάνουμε, δεν είχε πια ζωή.

Από μικρός είχες αποφασίσει ότι θα ασχοληθείς με τη μουσική;

Απ’ όταν τελείωνα το Λύκειο. Στα δεκαεφτά μου είχα εννιά άτομα ορχήστρα, παίζαμε σε νεανικά club και μετά το στρατό, είχα υπηρετήσει και πολύ, τρία χρόνια σχεδόν, παρέπαια. Περπατούσα στην παραλία πέρα δώθε με τα χέρια πίσω σα συνταξιούχος προσπαθώντας να δω τι θα κάνω. Οι φίλοι μου, τα παλιά συγκροτήματα είχαν διαλυθεί. Ήμουν πάρα πολύ τυχερός που διασταυρώθηκαν οι περίπατοί μας με τον Κυριαζή Χαρατσάρη που είχε τότε μια σχολή θεάτρου. Με πλησίασε και μου είπε «τι σε παιδεύει ρε παιδί μου και είσαι εδώ κάθε απόγευμα; Άντε εγώ, οι γιατροί μου είπαν να περπατάω, εσύ;» μιλήσαμε πολύ και με ενθάρρυνε να συνεχίσω από εκεί που τα άφησα γιατί είδε την αγάπη μου στη μουσική και μου είπε «για κει είσαι».

Ο βασικός τρόπος να διαλαλήσεις την πραμάτεια σου για πολλά χρόνια ήταν οι συναυλίες; Ήθελαν αφοσίωση;    

Αφοσίωση και πάρα πολλή σκληρή δουλειά, νύχτα μέρα., τώρα μπορεί να είναι λίγο εύκολα τα πράγματα για όποιον θέλει να κάνει μια περιοδεία, πρέπει να δεχτεί του όρους βέβαια που είναι χάλια, αλλά πριν από τριάντα χρόνια το να κάνεις περιοδεία σε όλη την Ελλάδα ήθελε απίστευτο κουράγιο και προσπάθεια. Όλη μέρα για να βγάλεις ένα τηλέφωνο, ένα λιμεναρχείο, να ρωτάς για το δρομολόγιο Απρίλη μήνα και να σου λένε τον Ιούλιο θα ξέρουμε. Ήθελε νεύρα πολύ γερά να κάνεις κάτι τέτοιο. Είπα θα κάνω μια μόδα και θα γυρίζω από χωρίου εις χωρίον και αυτό έκανα.

Σε αυτά είμαι καλός. Όταν ταχθώ να κάνω κάτι βάζω όλη μου την ενέργεια σε αυτό και δόξα να ’χει ο γιαραμπής, μέχρι τώρα τα κατάφερα.

Σε τι δεν είσαι καλός;

Πέφτω πολύ εύκολα όταν μου τραβήξουν το χαλί κάτω απ’ τα πόδια, δεν μπορώ να σταθώ όρθιος. Το κρατώ μανιάτικο βέβαια μετά, αυτή είναι άλλη αδυναμία.

Το τραγούδισμά σου δεν έχει ένα χαρακτηριστικό, μόνο λαϊκό, ροκ ή παραδοσιακό. Έτσι τραγουδούσες πάντα;

Είναι επιρροές από χίλια δυο πράγματα. Έχω θητεύσει σε πολλών ειδών διαφορετικές μπάντες και είχα την τύχη να συνεργαστώ και με εξαιρετικούς μουσικούς που μου έμαθαν ένα σωρό πράγματα. Είχα τα αυτιά μου ανοιχτά σε ό,τι μουσικές ακουγόνταν, κατά κάποιο τρόπο ό,τι με ζέσταινε γινόταν δικό μου και με έναν μαγικό τρόπο αυτά έχουν συντακεί μέσα μου.

Δε λες ότι ενώθηκαν, λες έγινε σύντηξη. Γιατί;

Γιατί λιώσαν όλα μαζί και κάναν ένα καινούριο μέταλλο. Όπως στη χημεία ή στη μεταλλουργία γίνεται η συνέργεια, όπου βάζεις κάποια μέταλλα σε κάποια ποσοστά και το νέο υλικό που προκύπτει ξεπερνάει σε ιδιότητες το καθένα από αυτά ξεχωριστά, δεν είναι απλώς το άθροισμά τους.

Στην εποχή μας σε όλο τον κόσμο συνυπάρχουν πολλοί πολιτισμοί. Αυτή η συνέργεια θα μπορούσε να είναι το ζητούμενό μας στα μουσικά μας πράγματα στην Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη ειδικότερα;

Κοίτα, η Θεσσαλονίκη ειδικά δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε, ένα κοσμοπολίτικο μέρος όπου είχαν συντακεί πραγματικά πολιτισμοί και είχαν παράξει κάτι καταπληκτικό. Τώρα δεν το βλέπω να συμβαίνει, από τη μεριά μου το πρεσβεύω, εξ’ ου και το σημείωμα του δίσκου «Χαράτσι». Σήμερα αυτό που μας εμποδίζει είναι η ξενοφοβία. Έχει έρθει πολύς κόσμος να μείνει στη Θεσσαλονίκη. Πρέπει να σμίξουμε με αυτούς τους ανθρώπους. Να μάθουμε από αυτούς και να τους μάθουμε κι εμείς πράγματα. Είναι γείτονές μας. Αν σκεφτείς, μιλάμε αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά, γαλλικά και δεν ξέρουμε ούτε μια αρβανίτικη λέξη. Μια βουλγάρικη, μια γεωργιανή, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με αυτούς τους ανθρώπους, είναι φοβισμένοι αισθάνονται σε εχθρικό περιβάλλον, τι είναι αυτό το πράγμα, χάλια.

Τι άλλο νομίζεις θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε σήμερα στη Θεσσαλονίκη και δεν το κάνουμε;

Για μένα δεν υπάρχει και πολλή ελπίδα για τη Θεσσαλονίκη. Ξέρεις την αγάπη μου για αυτήν την πόλη αλλά όταν βλέπεις πώς έχει σπάσει ο κοινωνικός της ιστός για να μας κουμαντάρουν σα χαϊβάνια, τι να πω... Αυτή η έκρηξη καταναλωτισμού τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι κάτι απίστευτο. Lifestyle, σου λέει, όλοι πρέπει νάχουν ένα αυτοκίνητο, ένα …φόλεξ στο χέρι. Δεν μπορείς να συνεννοηθείς πια. Περνάει κάποιος, έχει βάλει εξάτμιση στο αυτοκίνητο του ένα μπουρί και αναστατώνει τον τόπο. Άλλος έχει ένα σύστημα που θέλει άλλες τέσσερις μπαταρίες στο αμάξι του για να συντηρηθεί και σκοτώνει περνώντας με τα μπάσα του. Οι άνθρωποι επενδύουν σε άλλα πράγματα, έχει γυρίσει η πυξίδα και δε δείχνει το βορρά.

Όλο αυτό μας έχει επηρεάσει και στον τρόπο που γράφουμε, ακούμε ή φτιάχνουμε μουσική;

Μα βέβαια. Και πού γράφουμε; Για βάλε ένα παιδί να σου κάνει ένα χειρόγραφο, σαν της κότας τα ποδάρια και δε θα βγάλεις και νόημα. Που μιλάνε με εκατόν τριάντα λέξεις, καταφέρνουν και συνεννοούνται βέβαια, μπράβο… Τι να σου πω, είναι λίγο απογοητευτικό, όπως ακριβώς το στυλ είναι εχθρός της τέχνης έτσι και το lifestyle είναι ο εχθρός της ζωής.

Ποια προσπάθεια συνόλου θα μπορούσε να σε ξεσηκώσει, να σε πάρει μαζί της;

Ήθελα πάρα πολύ να αλλάξει η δημαρχεία. Υποστήριζα με όλες μου τις δυνάμεις τον Μπουτάρη γιατί αυτός ο άνθρωπος ήταν σε θέση να ενεργοποιήσει κάποιες δυνάμεις ενωτικές, εθελοντικές, να δώσει μια προοπτική για να ξανααισθανθούμε σύνολο. Εδώ δυστυχώς επικρατούν συνεχώς τα πράγματα που τείνουν να μας διαλύσουν. Γι’ αυτό και ευχαριστιέμαι να ζω σε μια πολύ μικρή κοινωνία τη Νίσυρο, όπου γεύεσαι ζωή.

Και πώς σου φαίνεται ότι σε αυτές τις συνθήκες υπάρχουν νέα παιδιά που το ψάχνουν και κάνουν γκρουπ και μουσικές;

Ξέρω πάρα πολλά τέτοια παιδιά. Δημιουργικά, έχουν τόση όρεξη για τα πάντα και υπάρχει ένα περιβάλλον που κάνει τα πάντα για τα καταστρέψει. Πού να πάν να ακούσουν μουσική αυτά τα παιδιά; Να δούνε ζωντανά μια ορχήστρα; Τίποτα. Συνδυασμένες κινήσεις αστυνομίας, δήμου, υγειονομικού, εφορία, ΙΚΑ, ΤΕΒΕ κλείσαν όλα τα μικρά στέκια τα οποία αποτελούσαν βήμα και τόπο συνεύρεσης. Τι μένει; Να πίνεις ένα φραπέ στην Αρετσού ακούγοντας αυτό το τυραννικό πράγμα στα μεγάφωνά τους που χρησιμοποιούσαν στον ψυχρό πόλεμο για πλύση εγκεφάλου και μπορεί να σε κάνει μαλάκα σε δέκα ώρες; Ο περίγυρος είναι πολύ δύσκολος για να κάνουν ό,τι κάνουν αυτά τα παιδιά.

Δεν ήταν πάντα δύσκολα; Το καλό πάντα δεν το έψαχνες;

Ήταν, αλλά ας πούμε, τα χρόνια που μεγάλωνα εγώ υπήρχε μια αισιοδοξία, ότι όλα θα παν καλά. Αυτό το πράγμα σου το έδινε ο περίγυρος. Σου το έδιναν με τη συμπεριφορά τους οι γείτονες, άνθρωποι που προσπαθούσαν για το καλύτερο, δυναμικοί, αφοσιωμένοι στο καθήκον τους. Αυτό σου έδινε μια σιγουριά, πατούσες γερά για να σαλτάρεις κι εσύ λίγο. Τώρα άμα είναι άμμος κάτω, πόσο ψηλά να σαλτάρεις;

Με τα χρόνια που περνούν και ό,τι διάλεξες να κάνεις είσαι συμφιλιωμένος;

Απόλυτα. Αλλιώς δεν θα μπορούσα να αντέξω τον εαυτό μου, να κοιταχτώ στον καθρέφτη, θα τον έκανα κομμάτια. Δεν έχω κάνει σε ζητήματα αρχών ποτέ την παραμικρή υποχώρηση, σε ζητήματα στρατηγικής ελάχιστα.

Καινούρια μουσικά πράγματα παρακολουθείς;

Μόνον από το ραδιόφωνο. Όταν ακούσω κάτι πολύ ενδιαφέρον εκεί, ψάχνω να βρω και τον δίσκο μες στον οποίο υπάρχει, είναι δύσκολο όμως γιατί οι παραγωγοί δε λένε ποτέ ούτε σε ποιο δίσκο είναι αυτό που παίζουν, ποιος είναι ο συνθέτης, ο στιχουργός, τίποτα. Έχω ακούσει ας πούμε εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα και δεν έχω άκρη να τα βρω, να τα απολαύσω κατ ιδίαν στο σπίτι μου ρε παιδί μου, να κάτσω και να το γουστάρω.

Πες μου για τις εμφανίσεις στο Πλατώ.

Το Πλατώ είναι ένας από τους τρεις-τέσσερις χώρους που διαθέτει όλη αυτή η πόλη που έχουν απομείνει και τους κρατάνε με νύχια και με δόντια οι άνθρωποι που τους διαχειρίζονται και νάναι καλά γι’ αυτό. Είναι ένα στέκι μου το Πλατώ και μετά το θρίαμβο που ζήσαμε στην Αθήνα τους τελευταίους δυο μήνες, υπήρξε ένα φοβερό παράπονο, ερχόνταν από τη Θεσσαλονίκη άνθρωποι να μας ακούσουν στην Αθήνα,  δεν επιτρέπεται αυτό, ε, λοιπόν αποφάσισα ότι θα κάνουμε κι εδώ εμφανίσεις