Καλά να πάνε όλα και αύριο το πρωί θα είμαστε μαζί στην "Καλημέρα".
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
Μάρθα Φριντζήλα, «The Kubara Project II»
Μάρθα Φριντζήλα, ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη. «The Kubara Project II». Για μια βραδιά.
Καλά να πάνε όλα και αύριο το πρωί θα είμαστε μαζί στην "Καλημέρα".
Για την ώρα ένα "ιαματικό τραγούδι", όπως μου είπε κάποια στιγμή ένας ακροατής στην εκπομπή την ώρα που ακουγόταν στον αέρα, τα καλύτερα αύριο.
Καλά να πάνε όλα και αύριο το πρωί θα είμαστε μαζί στην "Καλημέρα".
Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010
Miro, παιδιά και μια βόλτα στην Αμβέρσα
Λίγες μέρες πριν βρεθούμε την Κυριακή στο Τελλόγλειο για την έκθεση του Μιρό, διαβασε και αυτό για το Σάββατο στον ίδιο χώρο: Το Σάββατο, λοιπόν, 30 Ιανουαρίου 2010 στις 19.00 τα παιδιά των εργαστηρίων δημιουργικής έκφρασης του Τελλογλείου αποχαιρετούν την έκθεση «Ο Miro της Μαγιόρκα» με μια μεγάλη γιορτή αφιερωμένη στο έργο του καλλιτέχνη και απευθύνουν ανοιχτή πρόσκληση σε όλα τα παιδιά της πόλης. Στη γιορτή συμμετέχει και το θεατρικό και εικαστικό εργαστήρι "Ίρις" του Δήμου Σταυρούπολης.
Επίσης, τις τελευταίες ημέρες παραμονής της έκθεσης στη Θεσσαλονίκη (η έκθεση πήρε μια μικρή παράταση μέχρι τις 7 Φεβρουαρίου) ο εκθεσιακός χώρος του Τελλογλείου θα παραμείνει την Παρασκευή 29 και το Σάββατο 30 Ιανουαρίου και την Παρασκευή 5 και το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου
ανοιχτός μέχρι τα μεσάνυχτα για την καλύτερη εξυπηρέτηση του κοινού. Αυτές τις ημέρες θα πραγματοποιηθούν επιπλέον ξεναγήσεις για τους επισκέπτες στις 20.00 και στις 21.30.
Η Άννα και η Κατερίνα μου έστειλαν σήμερα αυτό το βίντεο. Στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Antwerp (Αμβέρσα) μια εκδοχή του "Do Re Mi", μπορείς να μετρήσεις πόσοι χορευουν;
Επίσης, τις τελευταίες ημέρες παραμονής της έκθεσης στη Θεσσαλονίκη (η έκθεση πήρε μια μικρή παράταση μέχρι τις 7 Φεβρουαρίου) ο εκθεσιακός χώρος του Τελλογλείου θα παραμείνει την Παρασκευή 29 και το Σάββατο 30 Ιανουαρίου και την Παρασκευή 5 και το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου
ανοιχτός μέχρι τα μεσάνυχτα για την καλύτερη εξυπηρέτηση του κοινού. Αυτές τις ημέρες θα πραγματοποιηθούν επιπλέον ξεναγήσεις για τους επισκέπτες στις 20.00 και στις 21.30.
Η Άννα και η Κατερίνα μου έστειλαν σήμερα αυτό το βίντεο. Στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Antwerp (Αμβέρσα) μια εκδοχή του "Do Re Mi", μπορείς να μετρήσεις πόσοι χορευουν;
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010
Ξεκινάμε τις καλημεροεξορμήσεις
Ετοιμαζόμαστε για την πρώτη καλημεροσυνάντηση της χρονιάς. Την Κυριακή που έρχεται, στις 31 Ιανουαρίου 2010, θα ξεναγηθούμε στην έκθεση "Ο Μιρό της Μαγιόρκα" που παρουσιάζεται έως τις 5 Φεβρουαρίου 2010, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ.
Είναι η δευτερη φορα που επισκεπτόμαστε με την καλημεροπαρεα την συγκεκριμένη έκθεση στο Τελλόγλειο. Η πρώτη μας επίσκεψη-ξενάγηση ήταν στις 18 Οκτωβρίου 2009, φωτογραφίες μπορείς να δεις εδώ και τις αναλογες αναρτήσεις εδώ κι εδώ όπου θα βρεις και πολλά στοιχεία για την έκθεση.
Στην αυριανή εκπομπή θα είναι φιλοξενούμενη η κ. Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά, καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης, γενική γραμματεας του Δ.Σ. του Τελλογλείου και θα μιλήσουμε για την έκθεση την οποία θα επισκεφτούμε.
Αρχικά, η πρώτη πρόβλεψη για την ξενάγηση της Κυριακής ήταν να είμαστε δύο ομάδες, περίπου εξήντα άτομα συνολικά, καθώς ήδη πανω από εκατόν πενήντα ήμαστε την προηγούμενη φορα, θεώρησα ότι θα μας έφταναν δύο ομάδες. Οι συμμετοχές όμως ήταν πολλές, έτσι προχωραμε στη δημιουργία και τρίτης ομάδας ξενάγησης.
Οι ξεναγήσεις θα ξεκινήσουν στις 11 το πρωί, η συνάντησή μας είναι στο Τελλόγλειο ( Αγ. Δημητρίου 159Α) το αργότερο δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα.
Είναι η δευτερη φορα που επισκεπτόμαστε με την καλημεροπαρεα την συγκεκριμένη έκθεση στο Τελλόγλειο. Η πρώτη μας επίσκεψη-ξενάγηση ήταν στις 18 Οκτωβρίου 2009, φωτογραφίες μπορείς να δεις εδώ και τις αναλογες αναρτήσεις εδώ κι εδώ όπου θα βρεις και πολλά στοιχεία για την έκθεση.
Στην αυριανή εκπομπή θα είναι φιλοξενούμενη η κ. Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά, καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης, γενική γραμματεας του Δ.Σ. του Τελλογλείου και θα μιλήσουμε για την έκθεση την οποία θα επισκεφτούμε.
Αρχικά, η πρώτη πρόβλεψη για την ξενάγηση της Κυριακής ήταν να είμαστε δύο ομάδες, περίπου εξήντα άτομα συνολικά, καθώς ήδη πανω από εκατόν πενήντα ήμαστε την προηγούμενη φορα, θεώρησα ότι θα μας έφταναν δύο ομάδες. Οι συμμετοχές όμως ήταν πολλές, έτσι προχωραμε στη δημιουργία και τρίτης ομάδας ξενάγησης.
Οι ξεναγήσεις θα ξεκινήσουν στις 11 το πρωί, η συνάντησή μας είναι στο Τελλόγλειο ( Αγ. Δημητρίου 159Α) το αργότερο δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα.
Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010
Maybe I, maybe you
Νομίζω ότι δεν είναι η πρώτη φορα που ανακοινώνουν ότι ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν το κοινό τους. Διαβάζοντας πάντως την είδηση εδώ, έχω στο μυαλό μου από εκείνη την ώρα αυτό το τραγούδι τους που μου αρέσει πάρα πολύ.
Έχω πολλά να σου πω, αλλα τώρα ένα τραγούδι. Όλα τα άλλα θα τα πούμε μετά. Καλή εβδομάδα!
Maybe I, maybe you
Can make a change to the world
We're reaching out for a soul
That's kind of lost in the dark
Maybe I, maybe you
Can find the key to the stars
To catch the spirit of hope
To save one hopeless heart
You look up to the sky
With all those questions in mind
All you need is to hear
The voice of your heart
In a world full of pain
Someone's calling your name
Why don't we make it true
Maybe I, maybe you
Maybe I, maybe you
Are just dreaming sometimes
But the world would be cold
Without dreamers like you
Maybe I, maybe you
Are just soldiers of love
Born to carry the flame
Bringin' light to the dark
You look up to the sky
With all those questions in mind
All you need is to hear
The voice of your heart
In a world full of pain
Someone's calling your name
Why don't we make it true
Maybe I, maybe you
Έχω πολλά να σου πω, αλλα τώρα ένα τραγούδι. Όλα τα άλλα θα τα πούμε μετά. Καλή εβδομάδα!
Maybe I, maybe you
Can make a change to the world
We're reaching out for a soul
That's kind of lost in the dark
Maybe I, maybe you
Can find the key to the stars
To catch the spirit of hope
To save one hopeless heart
You look up to the sky
With all those questions in mind
All you need is to hear
The voice of your heart
In a world full of pain
Someone's calling your name
Why don't we make it true
Maybe I, maybe you
Maybe I, maybe you
Are just dreaming sometimes
But the world would be cold
Without dreamers like you
Maybe I, maybe you
Are just soldiers of love
Born to carry the flame
Bringin' light to the dark
You look up to the sky
With all those questions in mind
All you need is to hear
The voice of your heart
In a world full of pain
Someone's calling your name
Why don't we make it true
Maybe I, maybe you
Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010
Το Αναπάντεχο
Ο ουρανός φορτωμένος χιόνι. Λες; Μακάρι.
Πρωινό Παρασκευής. Μπροστα ενα Σαββατοκύριακο.
Αλλα ξεκινούν, αλλα τελειώνουν.
Τελευταίες παραστασεις για "Το αναπαντεχο" του Fabrice Melquiot, σε μεταφραση του Πέτρου Σεβαστίκογλου. Ενα θεατρικό κείμενο, εναν μονόλογο που έγραψε ο Μελκιό το 2001.
Η Λιάν, η ηρωίδα του έργου, ζει μετα την την απώλεια του μαύρου εραστή της που «χάθηκε, ένα βράδυ εκεί που δεν το περίμενε». Μόνη, με τα μπουκαλακια των αναμνησεών της. Κάθε μπουκαλακι, (αυτήν την σημειολογία θα μου άρεσε να την τονίσει περισσότερο η παρασταση) αλλο χρώμα, αλλη μνήμη, αλλες εικόνες, αλλα συναισθήματα. Σαν τα χρώματα ενός ουρανιου τόξου που ανοίγει σιγα. Από την καταιγίδα και τη θύελα στο μετα και την αρχή της λιακαδας.
Η Λιάν φτανει στον πατο. Της λείπει αβασταχτα ο αγαπημένος της, απελπίζεται, θυμώνει μαζί του, με τον εαυτό της, με τον κόσμο όλο, οργίζεται, υπαρχει και δεν υπαρχει.
"Η Λιάν σου λεει έλα, η Λιάν θέλει να έρθεις, η Λιάν χορευει με την μοναξιά της μεσα στο παγωμένο δωμάτιο, τη βρίσκει φρικτή χορευτρια, τη μοναξιά της"
Ανεβαίνει πάνω, σιγα σιγα.
"Όταν θα μιλάω για σενα τίγρη μου θα λεω θυμάμαι.
Θα λεω αγαπησα.
Θα λέω αγαπάω αλλα δεν έχει πια νόημα.
Θα λεω ότι πέθανες ένα βράδυ εκεί που δεν το περίμενα.
Όταν θα μιλάω για τον έρωτα θα λεω ότι δεν υπάρχει τίποτα να ελπίζεις.
Γιατί η ζωή είναι αυτό που μας συμβαίνει όταν κανουμε κάτι άλλο.
Μπορεί να είναι κι έτσι"
Αντιδρά. Ξαναζεί. Με τύψεις, με ενοχές που το σώμα της ξαναζεί μετα από τον δικό του έρωτα. Ταξιδευει στον κόσμο και μέσα της. Ο τίγρης της δεν είναι πια εδώ. Η ζωή της περιμένει το επόμενο φως.
"Το Αναπαντεχο.
Το γράφει εδώ.
Ανάμεσα στο χτες και το αύριο, γλύκα μου τίγρη μου
Μια λέξη για να με κρατήσει όρθια.
...Μια λέξη για να κρατηθώ όρθια, σήμερα. Ούτε αναμνήσεις, ούτε μέλλον..."
Η Μαρίνα Γκούμλα είναι η Λιαν της παραστασης. Απαιτητικό το κείμενο, δυνατή η ερμηνεία της.
Οι υπόλοιποι συντελεστες της παραστασης, σκηνοθεσία: Γρηγόρης Παπαδόπουλος, σκηνικός χώρος: Μαρίνα Γκούμλα, μουσική:Μαρία Γεωργελή, κινησιολογική επιμέλεια: Ευανθία Σωφρονίδου, φωτισμοί: Χρήστος Γιαλαβούζης, βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάννα Αβραμάκη, βοηθός φωτιστή: Πολύβιος Σερδάρης, τεχνική υποστήριξη: Πολύβιος Σερδάρης, Βικτώρια Ζουμπρίτσκαγια.
Στο Θέατρο Τεχνης Ακτίς Αελίου (Χριστοπούλου 12) μεχρι την Κυριακή 24 Ιανουαρίου.
Τον Φαμπρίς Μελκιό μας πρωτογνώρισε στην Ελλαδα ο Πέτρος Σεβαστίκογλου πριν απο έξι χρόνια με το ανεβασμα της "Μοιρασιάς του Διαβόλου", μιας εξαιρετικής παραστασης που είχε σκηνοθετήσει ο ίδιος για το Κ.Θ.Β.Ε.( τότε σε μτφρ της Μαρίας Ευσταθιαδη, σκηνικά - κοστούμια του Κένι Μακ Λέλαν, μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου, χορογραφία της Αμάλια Μπένετ και έπαιζαν οι: Αμαλία Γκούμα, Σίμος Κακάλας, Γιώργος Καυκάς, Δήμητρα Λαρεντζάκη, Θόδωρος Οικονομίδης, Αρης Τσαμπαλίκας) Σε δική του μεταφραση κυκλοφορούν και τα δύο θεατρικά κείμενα στα ελληνικά του Μελκιό, "η μοιρασια του διαβόλου" και "το αναπάντεχο", εκδ.Κεδρος.
Πρωινό Παρασκευής. Μπροστα ενα Σαββατοκύριακο.
Αλλα ξεκινούν, αλλα τελειώνουν.
Τελευταίες παραστασεις για "Το αναπαντεχο" του Fabrice Melquiot, σε μεταφραση του Πέτρου Σεβαστίκογλου. Ενα θεατρικό κείμενο, εναν μονόλογο που έγραψε ο Μελκιό το 2001.
Η Λιάν, η ηρωίδα του έργου, ζει μετα την την απώλεια του μαύρου εραστή της που «χάθηκε, ένα βράδυ εκεί που δεν το περίμενε». Μόνη, με τα μπουκαλακια των αναμνησεών της. Κάθε μπουκαλακι, (αυτήν την σημειολογία θα μου άρεσε να την τονίσει περισσότερο η παρασταση) αλλο χρώμα, αλλη μνήμη, αλλες εικόνες, αλλα συναισθήματα. Σαν τα χρώματα ενός ουρανιου τόξου που ανοίγει σιγα. Από την καταιγίδα και τη θύελα στο μετα και την αρχή της λιακαδας.
Η Λιάν φτανει στον πατο. Της λείπει αβασταχτα ο αγαπημένος της, απελπίζεται, θυμώνει μαζί του, με τον εαυτό της, με τον κόσμο όλο, οργίζεται, υπαρχει και δεν υπαρχει.
"Η Λιάν σου λεει έλα, η Λιάν θέλει να έρθεις, η Λιάν χορευει με την μοναξιά της μεσα στο παγωμένο δωμάτιο, τη βρίσκει φρικτή χορευτρια, τη μοναξιά της"
Ανεβαίνει πάνω, σιγα σιγα.
"Όταν θα μιλάω για σενα τίγρη μου θα λεω θυμάμαι.
Θα λεω αγαπησα.
Θα λέω αγαπάω αλλα δεν έχει πια νόημα.
Θα λεω ότι πέθανες ένα βράδυ εκεί που δεν το περίμενα.
Όταν θα μιλάω για τον έρωτα θα λεω ότι δεν υπάρχει τίποτα να ελπίζεις.
Γιατί η ζωή είναι αυτό που μας συμβαίνει όταν κανουμε κάτι άλλο.
Μπορεί να είναι κι έτσι"
Αντιδρά. Ξαναζεί. Με τύψεις, με ενοχές που το σώμα της ξαναζεί μετα από τον δικό του έρωτα. Ταξιδευει στον κόσμο και μέσα της. Ο τίγρης της δεν είναι πια εδώ. Η ζωή της περιμένει το επόμενο φως.
"Το Αναπαντεχο.
Το γράφει εδώ.
Ανάμεσα στο χτες και το αύριο, γλύκα μου τίγρη μου
Μια λέξη για να με κρατήσει όρθια.
...Μια λέξη για να κρατηθώ όρθια, σήμερα. Ούτε αναμνήσεις, ούτε μέλλον..."
Η Μαρίνα Γκούμλα είναι η Λιαν της παραστασης. Απαιτητικό το κείμενο, δυνατή η ερμηνεία της.
Οι υπόλοιποι συντελεστες της παραστασης, σκηνοθεσία: Γρηγόρης Παπαδόπουλος, σκηνικός χώρος: Μαρίνα Γκούμλα, μουσική:Μαρία Γεωργελή, κινησιολογική επιμέλεια: Ευανθία Σωφρονίδου, φωτισμοί: Χρήστος Γιαλαβούζης, βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάννα Αβραμάκη, βοηθός φωτιστή: Πολύβιος Σερδάρης, τεχνική υποστήριξη: Πολύβιος Σερδάρης, Βικτώρια Ζουμπρίτσκαγια.
Στο Θέατρο Τεχνης Ακτίς Αελίου (Χριστοπούλου 12) μεχρι την Κυριακή 24 Ιανουαρίου.
Τον Φαμπρίς Μελκιό μας πρωτογνώρισε στην Ελλαδα ο Πέτρος Σεβαστίκογλου πριν απο έξι χρόνια με το ανεβασμα της "Μοιρασιάς του Διαβόλου", μιας εξαιρετικής παραστασης που είχε σκηνοθετήσει ο ίδιος για το Κ.Θ.Β.Ε.( τότε σε μτφρ της Μαρίας Ευσταθιαδη, σκηνικά - κοστούμια του Κένι Μακ Λέλαν, μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου, χορογραφία της Αμάλια Μπένετ και έπαιζαν οι: Αμαλία Γκούμα, Σίμος Κακάλας, Γιώργος Καυκάς, Δήμητρα Λαρεντζάκη, Θόδωρος Οικονομίδης, Αρης Τσαμπαλίκας) Σε δική του μεταφραση κυκλοφορούν και τα δύο θεατρικά κείμενα στα ελληνικά του Μελκιό, "η μοιρασια του διαβόλου" και "το αναπάντεχο", εκδ.Κεδρος.
Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010
Από το "Ore bilbil..." στα χορικά του Ευρυπίδη, ένας κόσμος
Τις γιορτές, με αφορμή κατι που είπα στο ραδιόφωνο, η Θωμαή μου χάρισε ένα βιβλίο. "Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων", του Γκαζμέντ Καπλάνι. Δεν το είχα διαβασει. Διαβαζω τη στήλη του Γκ. Καπλάνι στα ΝΕΑ, η Ιωαννα, η αδελφή μου, μου λεει πολύ καιρό τώρα ότι διαβαζει το blog του, ακόμα δεν εχω μπει να το διαβασω, θα το κανω σύντομα.
Ένα συγκλονιστικό βιβλίο. Δεν μπορώ να παραβλέψω ότι με τον συγγραφεα του δεν εχουμε μεγαλη διαφορα ηλικίας. Οι ζωές μας όμως, τόσο διαφορετικές, έτυχε, βλέπεις, να γεννηθούμε σε αλλη πλευρα των συνόρων. Αυτό παντα θελω να το σκέφτομαι. Ό,τι ζούμε, κυρίως ό,τι μας μεγάλωσε, ο τόπος όπου γεννηθήκαμε και οι συνθήκες των πρωτων χρόνων της ζωής μας εξαρτωνται απολυτα από την τύχη, πού, από ποιούς, πότε γεννηθήκαμε. Όλα τα υπόλοιπα τα φτιάχνουμε. Κάποια πραγματα όμως, στην αρχή, είναι έτσι, γιατί έτσι έτυχε. Ο αλλος θα μπορούσε να είμαι εγώ, αν ήταν αλλιώς.
Στο βιβλίο κάπου γράφει: "Έπειτα από μισή ώρα, και αφού το πλήθος χόρτασε την πείνα του, ξαφνικά άρχισε να ακούγεται ένα ερωτικό τραγούδι. Tο ξεκίνησε μια ομάδα στο βάθος της αποθήκης και σιγά σιγά απλώθηκε σε όλη την αποθήκη σαν υποχρεωτικό σύνθημα. Από το "θελουμε ψωμί" το πλήθος άρχισε να τραγουδά το "Ωρέ αηδόνι της άνοιξης". "Ore bilbil c'ta kam bere bene/ vetem mos te gjeca mor i pabese folene/ do te marre dhe do te hedh ne lume/ se na i le cupat more capken pa gjume/ hidhesh e perdridhesh porsi gjarpri/ si t'ja bej une i varferi". Άρχισαν όλοι να τραγουδάνε, ενώ όποιος δεν ήξερε τα λόγια το συνόδευε με ένα «να να να». Mόνο που ένα τόσο γλυκό ερωτικό τραγούδι το πλήθος το τραγουδούσε εκείνη τη στιγμή με μια άγρια διάθεση, λες και επρόκειτο για πολεμικό εμβατήριο. Ίσως, σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, όταν οι πεινασμένοι τραγουδούν ερωτικά τραγούδια, εκείνα να μοιάζουν (πραγματικά) με πολεμικά. Σίγουρα οι αστυνομικοί θα θεωρούσαν πως οι Aλβανοί είχαν αρχίσει να σαλεύουν, αφού τραγουδούσαν και πολεμικά τραγούδια τώρα... Ήθελα να μοιράσω τις σκέψεις μου με έναν από τους οδηγούς, αλλά εκείνος είχε χωθεί εντελώς στην ατμόσφαιρα του τραγουδιού κι εκεί στο ημίφως είδα ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό του..."
Το τραγούδι το ξέρω, "Ore bilbil ...", Ώρε αηδόνι, το ακούμε συχνά στο αυτοκίνητο. Δεν το εχω σε cd για να σε βαλω να το ακούσεις, κρίμα, είναι ενα πολύ όμορφο τραγούδι.
Η ιστορία του Γκαζμέντ Καπλάνι μου θύμισε μια ιστορία από τον Πλούταρχο. Στον Νικία, αναφερει πώς Αθηναίοι αιχμάλωτοι στα ορυχεία της Σικελίας, είμαστε στα μετα δραματικά της Σικελικής εκστρατείας, τραγουδούσαν τις νύχτες χορικά του Ευρυπίδη και ακόμα πώς καποιοι με το τραγούδι τους χόρτασαν την πείνα τους.
Δεν βρήκα το βιβλίο στην βιβλιοθηκη του σπιτιού, έψαξα στο διαδίκτυο, ελπίζω το απόσπασμα να μην εχει λαθη:
"29. τῶν δ' Ἀθηναίων οἱ μὲν πλεῖστοι διεφθάρησαν ἐν ταῖς λατομίαις ὑπὸ νόσου καὶ διαίτης πονηρᾶς, εἰς ἡμέραν ἑκάστην κοτύλας δύο κριθῶν λαμβάνοντες καὶ μίαν ὕδατος, οὐκ ὀλίγοι δ' ἐπράθησαν διακλαπέντες ἢ καὶ διαλαθόντες ὡς οἰκέται. καὶ τούτους ὡς οἰκέτας ἐπώλουν, στίζοντες ἵππον εἰς τὸ μέτωπον· ἀλλ' ἦσαν οἱ καὶ τοῦτο πρὸς τῷ δουλεύειν ὑπομένοντες. [2] ἐβοήθει δὲ καὶ τούτοις ἥ τ' αἰδὼς καὶ τὸ κόσμιον· ἢ γὰρ ἠλευθεροῦντο ταχέως ἢ τιμώμενοι παρέμενον τοῖς κεκτημένοις. ἔνιοι δὲ καὶ δι' Εὐριπίδην ἐσώθησαν. μάλιστα γάρ, ὡς ἔοικε, τῶν ἐκτὸς Ἑλλήνων ἐπόθησαν αὐτοῦ τὴν μοῦσαν οἱ περὶ Σικελίαν· καὶ μικρὰ τῶν ἀφικνουμένων ἑκάστοτε δείγματα καὶ γεύματα κομιζόντων ἐκμανθάνοντες ἀγαπητῶς μετεδίδοσαν ἀλλήλοις. [3] τότε γοῦν φασι τῶν σωθέντων οἴκαδε συχνοὺς ἀσπάσασθαι τὸν Εὐριπίδην φιλοφρόνως, καὶ διηγεῖσθαι τοὺς μέν, ὅτι δουλεύοντες ἀφείθησαν ἐκδιδάξαντες ὅσα τῶν ἐκείνου ποιημάτων ἐμέμνηντο, τοὺς δ', ὅτι πλανώμενοι μετὰ τὴν μάχην τροφῆς καὶ ὕδατος μετέλαβον τῶν μελῶν ᾄσαντες. οὐ δεῖ δὴ θαυμάζειν ὅτι τοὺς Καυνίους φασὶ πλοίου προσφερομένου τοῖς λιμέσιν ὑπὸ λῃστρίδων διωκομένου μὴ δέχεσθαι τὸ πρῶτον, ἀλλ' ἀπείργειν, εἶτα μέντοι διαπυνθανομένους εἰ γινώσκουσιν ᾄσματα τῶν Εὐριπίδου, φησάντων ἐκείνων, οὕτω παρεῖναι καὶ καταγαγεῖν τὸ πλοῖον"
Παραξενα παιχνίδια παίζει η Ιστορία...
Μ'ενα τραγούδι, από το "Ore bilbil..." στα χορικά του Ευρυπίδη, ένας κόσμος.
Ενας κόσμος που χωραει πολλούς κόσμους.
Η Αγρύπνια, ανεβασε ενα κείμενο, απλώς το αντιγράφω, καλύτερα δεν θα μπορούσα να το γράψω.
(Ειμαστε ολοι μετανάστες.)
*Ναι ρε, τι θες; Δεν καταλαβαινεις; Εμεις εχουμε το δικαιωμα να χτιζουμε ελληνικες εκκλησιες σε οποια χωρα γουσταρουμε.
(αλλα μην νομιζεις οτι θα ανεχτουμε κανενα τζαμι στην Αθηνα. Ετσι το λεω, μηπως σου περασε απο το μυαλο. )
*Μπορουμε να κλεινουμε οποια κεντρικη λεωφορο της Νεας Υορκης θελουμε και να κανουμε παρελαση μια φορα το χρονο.
(και στο λεω,αν δεν μας αφησουν εμεις παλι θα την κανουμε γιατι ειμαστε Ελληνες ρεεεεε!)
*Εχουμε την απαιτηση να φυγουν οι τουρκοι απο την ελληνικη συνοικια στο Παρισι.
(γιατι εμεις ανακαλυψαμε το γυρο και τα σουβλακια και αν δεν με πιστευεις ρωτα οποιον θες.)
*Ειμαστε περηφανοι για την ομογενεια στην Αυστραλια, στην Αμερικη, στη Γερμανια και σ΄ολα τα μηκη και τα πλατη της Γης. Και φυσικα υποστηριζουμε Ομογενεις στην εξουσια...των αλλων χωρων φυσικα.
(Τωρα μην μου πεις καμια μαλακια για κανενα Πακιστανικο κομμα στην Ελλαδα...θα μαλλωσουμε,στο λεω!)
*Αλβανε,αλβανε δεν θα γινεις Ελληνας ποτε!
(εκτος αν φυσικα εισαι τιποτα μελλοντικος ολυμπιονικης οποτε τοτε το ξανασυζηταμε το θεμα.)
*Οι μεταναστες κλεβουν, βιαζουν, σκοτωνουν...φοβομαστε να βγουμε απο τα σπιτια μας.
Και εμεις ειμασταν καποτε μεταναστες αλλα ειμασταν "κυριοι" σου λεω.
Ένα συγκλονιστικό βιβλίο. Δεν μπορώ να παραβλέψω ότι με τον συγγραφεα του δεν εχουμε μεγαλη διαφορα ηλικίας. Οι ζωές μας όμως, τόσο διαφορετικές, έτυχε, βλέπεις, να γεννηθούμε σε αλλη πλευρα των συνόρων. Αυτό παντα θελω να το σκέφτομαι. Ό,τι ζούμε, κυρίως ό,τι μας μεγάλωσε, ο τόπος όπου γεννηθήκαμε και οι συνθήκες των πρωτων χρόνων της ζωής μας εξαρτωνται απολυτα από την τύχη, πού, από ποιούς, πότε γεννηθήκαμε. Όλα τα υπόλοιπα τα φτιάχνουμε. Κάποια πραγματα όμως, στην αρχή, είναι έτσι, γιατί έτσι έτυχε. Ο αλλος θα μπορούσε να είμαι εγώ, αν ήταν αλλιώς.
Στο βιβλίο κάπου γράφει: "Έπειτα από μισή ώρα, και αφού το πλήθος χόρτασε την πείνα του, ξαφνικά άρχισε να ακούγεται ένα ερωτικό τραγούδι. Tο ξεκίνησε μια ομάδα στο βάθος της αποθήκης και σιγά σιγά απλώθηκε σε όλη την αποθήκη σαν υποχρεωτικό σύνθημα. Από το "θελουμε ψωμί" το πλήθος άρχισε να τραγουδά το "Ωρέ αηδόνι της άνοιξης". "Ore bilbil c'ta kam bere bene/ vetem mos te gjeca mor i pabese folene/ do te marre dhe do te hedh ne lume/ se na i le cupat more capken pa gjume/ hidhesh e perdridhesh porsi gjarpri/ si t'ja bej une i varferi". Άρχισαν όλοι να τραγουδάνε, ενώ όποιος δεν ήξερε τα λόγια το συνόδευε με ένα «να να να». Mόνο που ένα τόσο γλυκό ερωτικό τραγούδι το πλήθος το τραγουδούσε εκείνη τη στιγμή με μια άγρια διάθεση, λες και επρόκειτο για πολεμικό εμβατήριο. Ίσως, σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, όταν οι πεινασμένοι τραγουδούν ερωτικά τραγούδια, εκείνα να μοιάζουν (πραγματικά) με πολεμικά. Σίγουρα οι αστυνομικοί θα θεωρούσαν πως οι Aλβανοί είχαν αρχίσει να σαλεύουν, αφού τραγουδούσαν και πολεμικά τραγούδια τώρα... Ήθελα να μοιράσω τις σκέψεις μου με έναν από τους οδηγούς, αλλά εκείνος είχε χωθεί εντελώς στην ατμόσφαιρα του τραγουδιού κι εκεί στο ημίφως είδα ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό του..."
Το τραγούδι το ξέρω, "Ore bilbil ...", Ώρε αηδόνι, το ακούμε συχνά στο αυτοκίνητο. Δεν το εχω σε cd για να σε βαλω να το ακούσεις, κρίμα, είναι ενα πολύ όμορφο τραγούδι.
Η ιστορία του Γκαζμέντ Καπλάνι μου θύμισε μια ιστορία από τον Πλούταρχο. Στον Νικία, αναφερει πώς Αθηναίοι αιχμάλωτοι στα ορυχεία της Σικελίας, είμαστε στα μετα δραματικά της Σικελικής εκστρατείας, τραγουδούσαν τις νύχτες χορικά του Ευρυπίδη και ακόμα πώς καποιοι με το τραγούδι τους χόρτασαν την πείνα τους.
Δεν βρήκα το βιβλίο στην βιβλιοθηκη του σπιτιού, έψαξα στο διαδίκτυο, ελπίζω το απόσπασμα να μην εχει λαθη:
"29. τῶν δ' Ἀθηναίων οἱ μὲν πλεῖστοι διεφθάρησαν ἐν ταῖς λατομίαις ὑπὸ νόσου καὶ διαίτης πονηρᾶς, εἰς ἡμέραν ἑκάστην κοτύλας δύο κριθῶν λαμβάνοντες καὶ μίαν ὕδατος, οὐκ ὀλίγοι δ' ἐπράθησαν διακλαπέντες ἢ καὶ διαλαθόντες ὡς οἰκέται. καὶ τούτους ὡς οἰκέτας ἐπώλουν, στίζοντες ἵππον εἰς τὸ μέτωπον· ἀλλ' ἦσαν οἱ καὶ τοῦτο πρὸς τῷ δουλεύειν ὑπομένοντες. [2] ἐβοήθει δὲ καὶ τούτοις ἥ τ' αἰδὼς καὶ τὸ κόσμιον· ἢ γὰρ ἠλευθεροῦντο ταχέως ἢ τιμώμενοι παρέμενον τοῖς κεκτημένοις. ἔνιοι δὲ καὶ δι' Εὐριπίδην ἐσώθησαν. μάλιστα γάρ, ὡς ἔοικε, τῶν ἐκτὸς Ἑλλήνων ἐπόθησαν αὐτοῦ τὴν μοῦσαν οἱ περὶ Σικελίαν· καὶ μικρὰ τῶν ἀφικνουμένων ἑκάστοτε δείγματα καὶ γεύματα κομιζόντων ἐκμανθάνοντες ἀγαπητῶς μετεδίδοσαν ἀλλήλοις. [3] τότε γοῦν φασι τῶν σωθέντων οἴκαδε συχνοὺς ἀσπάσασθαι τὸν Εὐριπίδην φιλοφρόνως, καὶ διηγεῖσθαι τοὺς μέν, ὅτι δουλεύοντες ἀφείθησαν ἐκδιδάξαντες ὅσα τῶν ἐκείνου ποιημάτων ἐμέμνηντο, τοὺς δ', ὅτι πλανώμενοι μετὰ τὴν μάχην τροφῆς καὶ ὕδατος μετέλαβον τῶν μελῶν ᾄσαντες. οὐ δεῖ δὴ θαυμάζειν ὅτι τοὺς Καυνίους φασὶ πλοίου προσφερομένου τοῖς λιμέσιν ὑπὸ λῃστρίδων διωκομένου μὴ δέχεσθαι τὸ πρῶτον, ἀλλ' ἀπείργειν, εἶτα μέντοι διαπυνθανομένους εἰ γινώσκουσιν ᾄσματα τῶν Εὐριπίδου, φησάντων ἐκείνων, οὕτω παρεῖναι καὶ καταγαγεῖν τὸ πλοῖον"
Παραξενα παιχνίδια παίζει η Ιστορία...
Μ'ενα τραγούδι, από το "Ore bilbil..." στα χορικά του Ευρυπίδη, ένας κόσμος.
Ενας κόσμος που χωραει πολλούς κόσμους.
Η Αγρύπνια, ανεβασε ενα κείμενο, απλώς το αντιγράφω, καλύτερα δεν θα μπορούσα να το γράψω.
(Ειμαστε ολοι μετανάστες.)
*Ναι ρε, τι θες; Δεν καταλαβαινεις; Εμεις εχουμε το δικαιωμα να χτιζουμε ελληνικες εκκλησιες σε οποια χωρα γουσταρουμε.
(αλλα μην νομιζεις οτι θα ανεχτουμε κανενα τζαμι στην Αθηνα. Ετσι το λεω, μηπως σου περασε απο το μυαλο. )
*Μπορουμε να κλεινουμε οποια κεντρικη λεωφορο της Νεας Υορκης θελουμε και να κανουμε παρελαση μια φορα το χρονο.
(και στο λεω,αν δεν μας αφησουν εμεις παλι θα την κανουμε γιατι ειμαστε Ελληνες ρεεεεε!)
*Εχουμε την απαιτηση να φυγουν οι τουρκοι απο την ελληνικη συνοικια στο Παρισι.
(γιατι εμεις ανακαλυψαμε το γυρο και τα σουβλακια και αν δεν με πιστευεις ρωτα οποιον θες.)
*Ειμαστε περηφανοι για την ομογενεια στην Αυστραλια, στην Αμερικη, στη Γερμανια και σ΄ολα τα μηκη και τα πλατη της Γης. Και φυσικα υποστηριζουμε Ομογενεις στην εξουσια...των αλλων χωρων φυσικα.
(Τωρα μην μου πεις καμια μαλακια για κανενα Πακιστανικο κομμα στην Ελλαδα...θα μαλλωσουμε,στο λεω!)
*Αλβανε,αλβανε δεν θα γινεις Ελληνας ποτε!
(εκτος αν φυσικα εισαι τιποτα μελλοντικος ολυμπιονικης οποτε τοτε το ξανασυζηταμε το θεμα.)
*Οι μεταναστες κλεβουν, βιαζουν, σκοτωνουν...φοβομαστε να βγουμε απο τα σπιτια μας.
Και εμεις ειμασταν καποτε μεταναστες αλλα ειμασταν "κυριοι" σου λεω.
Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010
Καλημέρα στην πόλη
Αποχαιρετησα τα παιδιά που πήγαιναν στο σχολείο και ξεκίνησα να ετοιμάζομαι. Μια γουλιά καφέ, αρχισα να ντύνομαι. Απο έξω ακούγονται κορναρίσματα ανακατεμένα με φρεναρίσματα, ρόδες που ξεκινούν και σταματούν, φωνές οδηγών. Τον ξερω αυτόν τον ήχο. Ήχος της πόλης με κίνηση στους δρόμους. Πολλή. Με τα πόδια και σήμερα, καλύτερα. Εδώ που τα λέμε τις τελευταίες μέρες μαλλον το παρακανα με το λεωφορείο, καιρός ήταν να περπατήσω. Ετοιμάζομαι. Εχω να φορεσω αυτό το κολιέ πολύ καιρό, το είχα κρύψει στο κουτί του, λέω σήμερα. Κάνω να το περασω στο λαιμό, σπαει η κλωστή, σκόρπισαν οι σκούρες και διαφανες χαντρες στ' άσπρα πλακάκια του μπανιου. Τις μαζευω σε ενα σακουλάκι. Στενοχωριέμαι, αλλα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Τόσο άντεξε η μεταξωτή κλωστή του. Δεν ήταν για παραπανω. Τώρα έχω δυο σακουλάκια με κομμένα κολιέ. Το ενα το εκοψα εγώ για να βγάλω δυο πέτρες, το αλλο μου είπε μόνο του, ως εδώ ήταν. Θα παω ενα απόγευμα στης Έρης να την ακούω να μου λέει ιστορίες, και θα φτιάξουμε δυο καινούρια κολιέ με τις αγαπημένες πέτρες. Καινούρια και παλιά μαζί. Βγαίνω. Τα μαλλιά μου παρακοκκίνησαν, να τα αλλαξω. Ανοίγω το βήμα. Μια άσχημη μυρωδια τριγυρνάει στον αέρα, σουφρώνω τη μύτη, την σκεπαζω με το μεσα του καρπού, μυρίζει καλύτερα. Θυμάμαι μια φορα, ο Άγγελος ήταν μικρός, τον έπαιρνα με το καρότσι, με τα πόδια και καναμε ατελείωτες βόλτες στους δρόμους, καποια στιγμή ο αέρας μύριζε όπως τώρα, αμαν βρωμοπόλη, είπα. Ήταν δεν ήταν δύο χρονών, γυρίζει και μου λεει, "μαμά, είναι η πόλη μου". Ντράπηκα. Δαγκώθηκα. Από τότε πρόσεχα τι λέω φωναχτά μονολογώντας. Δεν με επαιρνε.
Προχωράω, με προσπερνάνε τα γεμάτα λεωφορεία, περπατώντας σκέφτομαι διαφορα. Φτάνω στην Κανάρη, κοιταζω δεξιά να δω αν ερχεται αυτοκίνητο, αν μπορώ να περασω. Ενταξει, μπορώ. Πριν όμως, γυρίζω ξανα το βλέμμα δεξιά, στο βαθος του δρόμου, φαίνεται το Πανόραμα, το βουνό, φαντασου, σαν ο δρόμος να έχει τελος το δασος, όμορφη εικόνα. Συνεχίζω. Βαζω τα γάντια, εχει κρύο σήμερα, όχι αστεία. Ακόμα να βρω τα κόκκινα γαντια που θελω, κόκκινα του κρασιού, κάτι γούστα που έχω κι εγώ.
Μου τηλεφωνεί η Κωνσταντινιά, μιλάμε, περνάω το Βυζαντινό Μουσείο. Πιο χαλαρα τον πήρα τον δρόμο σήμερα, σαν να άργησα μου φαίνεται. Φτανοντας στο ραδιόφωνο παραγγελνω τον δευτερο καφε της ημέρας. Κάτι που περίμενα δεν έχει έρθει ακόμη. Με την ζεστή κούπα στα χερια μπαίνω στο στούντιο. Με ποιο τραγούδι θα ξεκινήσω, σκεφτομαι λίγα λεπτα πριν μπω. "θα παω όταν γουσταρω". Ξεκινάμε. Αν σου πω ότι ξεχνάω όσα σκεφτόμουν όση ώρα περπατούσα στο δρόμο και μαζί τα σκεφτομαι όλα αλλα διαφορετικά, τι θα πεις; "Κι αν όσα θελεις δε γίνουν, θα γίνουν άλλα, είναι μεγάλη η σκάλα"
Εχουμε καιρό να εξορμήσουμε. Ετοιμάσου. Η Καλημεροπαρέα στην πόλη, εντός, εκτός. 31 Ιανουαρίου ξαναπαμε για δευτερη ξενάγηση στο Τελλογλειο, λίγες μέρες πριν το τελος της έκθεσης "Ο Μιρό της Μαγιόρκα", στις 7 Φεβρουαρίου πάμε στο κτήμα Γεροβασιλείου για ξεναγηση, καιρός ήταν να παμε στο εκεί μουσείο, όλο το λέμε, ήρθε η ώρα. Μετα έρχονται κι άλλα, θα σου πω. Όλα θα γίνουν. Αρκεί να θέλουμε. Συμμετοχές και λεπτομέρειες στην εκπομπή, από αύριο.
Αύριο όμως στην εκπομπή θα είναι φιλοξενούμενη και η Στυλιάνα Γκαλινίκη. Θα μιλήσουμε για το βιβλίο της,"Όλα πάνε ρολόι (η σχεδόν)". Η Καλημέρα σε μια αλλη πόλη. Σήμερα αργα το βραδυ, θα ξαναμπώ για λίγο ακόμη στην Σεωρή, στον κόσμο της Αλγερίας και του Μηνά, της Ρόρης.
Μια φωτογραφία, μια λίμνη, μια αλλη πόλη, ούτε η Θεσσαλονίκη, ούτε η Σεωρή, για το τελος, σήμερα.
(η φωτογραφία είναι από την έκθεση των ομάδων "f14- κοινόν φωτογράφων" και "Φωτοπόροι", θέμα η Καστοριά, που εγκαινιάζεται σήμερα στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, διαρκεια 18 - 31 Ιανουαρίου 2010, Δευτέρα-Παρασκευή 11:00-13:00 και 18:00-20:00)
Προχωράω, με προσπερνάνε τα γεμάτα λεωφορεία, περπατώντας σκέφτομαι διαφορα. Φτάνω στην Κανάρη, κοιταζω δεξιά να δω αν ερχεται αυτοκίνητο, αν μπορώ να περασω. Ενταξει, μπορώ. Πριν όμως, γυρίζω ξανα το βλέμμα δεξιά, στο βαθος του δρόμου, φαίνεται το Πανόραμα, το βουνό, φαντασου, σαν ο δρόμος να έχει τελος το δασος, όμορφη εικόνα. Συνεχίζω. Βαζω τα γάντια, εχει κρύο σήμερα, όχι αστεία. Ακόμα να βρω τα κόκκινα γαντια που θελω, κόκκινα του κρασιού, κάτι γούστα που έχω κι εγώ.
Μου τηλεφωνεί η Κωνσταντινιά, μιλάμε, περνάω το Βυζαντινό Μουσείο. Πιο χαλαρα τον πήρα τον δρόμο σήμερα, σαν να άργησα μου φαίνεται. Φτανοντας στο ραδιόφωνο παραγγελνω τον δευτερο καφε της ημέρας. Κάτι που περίμενα δεν έχει έρθει ακόμη. Με την ζεστή κούπα στα χερια μπαίνω στο στούντιο. Με ποιο τραγούδι θα ξεκινήσω, σκεφτομαι λίγα λεπτα πριν μπω. "θα παω όταν γουσταρω". Ξεκινάμε. Αν σου πω ότι ξεχνάω όσα σκεφτόμουν όση ώρα περπατούσα στο δρόμο και μαζί τα σκεφτομαι όλα αλλα διαφορετικά, τι θα πεις; "Κι αν όσα θελεις δε γίνουν, θα γίνουν άλλα, είναι μεγάλη η σκάλα"
Εχουμε καιρό να εξορμήσουμε. Ετοιμάσου. Η Καλημεροπαρέα στην πόλη, εντός, εκτός. 31 Ιανουαρίου ξαναπαμε για δευτερη ξενάγηση στο Τελλογλειο, λίγες μέρες πριν το τελος της έκθεσης "Ο Μιρό της Μαγιόρκα", στις 7 Φεβρουαρίου πάμε στο κτήμα Γεροβασιλείου για ξεναγηση, καιρός ήταν να παμε στο εκεί μουσείο, όλο το λέμε, ήρθε η ώρα. Μετα έρχονται κι άλλα, θα σου πω. Όλα θα γίνουν. Αρκεί να θέλουμε. Συμμετοχές και λεπτομέρειες στην εκπομπή, από αύριο.
Αύριο όμως στην εκπομπή θα είναι φιλοξενούμενη και η Στυλιάνα Γκαλινίκη. Θα μιλήσουμε για το βιβλίο της,"Όλα πάνε ρολόι (η σχεδόν)". Η Καλημέρα σε μια αλλη πόλη. Σήμερα αργα το βραδυ, θα ξαναμπώ για λίγο ακόμη στην Σεωρή, στον κόσμο της Αλγερίας και του Μηνά, της Ρόρης.
Μια φωτογραφία, μια λίμνη, μια αλλη πόλη, ούτε η Θεσσαλονίκη, ούτε η Σεωρή, για το τελος, σήμερα.
Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010
Βραδυ Κυριακής
Την περασμένη βδομάδα ένα μυστηριώδες αντικείμενο πέρασε ξυστα από τη γη, οι επιστήμονες ψαχνουν να βρουν τι είναι, στην μακρινή μας Αϊτή η καταστροφή είναι ασύλληπτη, μεγάλο μέρος της Ευρώπης δοκιμάζεται από δύσκολες καιρικές συνθήκες, στην Θεσσαλονίκη κρύο χειμωνιάτικο, απλώς. Χιονιάς χωρίς χιόνι.
Βράδυ Κυριακής. Συνηθισμένης όπως τόσες αλλες.
Δουλειές. Όλο κατι βρίσκω να πετάξω. Όλο κάτι ανακαλύπτω ότι λείπει. Σημειώνω τι χρειάζομαι, να μην ξεχασω να τα παρω απο Δευτέρα.
Η μικρή είχε μπόλικο διαβασμα. Εβδομάδα τεστ αυτή που ερχεται.
Μαθηματικά, τεστ επαναληπτικό. Tσεκάρω. Πρόσθεση μεικτών αριθμών. Μάλιστα…Πώς το κάνουν τώρα αυτό, γιατί εμείς τότε θυμάμαι, αλλά άλλο το τότε άλλο το τώρα. Ανοίγω το βοήθημα να δω, «α΄ τρόπος: προσθέτουμε και αφαιρούμε χωριστά τους ακεραίους και χωριστά τα κλάσματα». Προσπερνάω το ακεραίους, ψέματα λέω, με το μολύβι άλλαξα τον τόνο, ακέραιους το έκανα, μη χάσω, το κόλλημά μου. Διαβάζω και παρακάτω, ενταξει, έτσι κάναμε κι εμείς, αυτό δεν άλλαξε. Σωστα το έκανε, δεν φαίνεται να χρειαζεται βοήθεια, τελειώνει πιο γρήγορα απ'όσο νόμιζε. Άδικα γκρίνιαζε, "δεν θα τα καταφερω", "είναι αδικία τόσα τεστ", "τεσσερα σε μια βδομάδα;", "αμα γραψουμε και την αλλη βδομαδα και γεωγραφία εγώ δεν ξαναπαω σχολείο, να ξερεις",κι αλλες τετοιες δηλώσεις.
Αρχίζει να διαβαζει εναν τόμο του μικρού Νικόλα, ο αδελφός της τα δικά του, πότε πότε με ρωταει διαφορα, μιλάμε για διαφορα, από τον Γκάντι, τους Άγγλους, την Ινδία και τα ιστορικά γεγονότα πριν την έξοδο των εβραίων από την Αίγυπτο, μέχρι το σύμπαν και τι θα μπορούσε να είναι και να είμαστε, μετά πάει στα δικά του, συνεχίζω εγώ τα δικά μου. Προχωράω τη "Θεωρία ομάδων", όσο διαβαζω πιο πολύ μου αρεσει. Ξεκίνησα, καμιά φορα διαβαζω παραλληλα, και το βιβλίο του Κασπαροφ "η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι". Σε μια παραγραφο, στην αρχή του βιβλίου, λεει: "η ψυχολογία και η διαίσθηση επηρεάζουν κάθε πλευρα των αποφάσεών μας και των αποτελεσμάτων που εχουμε.Πρεπει να αναπτύξουμε την ικανότητα μας να βλεπουμε την γενική εικόνα, καθώς και να αντιμετωπίζουμε τις κρίσεις και να μαθαίνουμε από αυτές. Τετοιες αποφασιστικές στιγμές είναι κρίσιμες καμπές- όπως όταν επιλέγουμε μια διακλάδωση στο δρόμο ξεροντας ότι δεν θα μπορούμε κατόπιν να κανουμε πίσω. Για τις στιγμές αυτες ζούμε και, με τη σειρα τους, αυτες καθορίζουν τη ζωή μας. Μαθαίνουμε ποιοι είμαστε και τι εχει αληθινή σημασία για μας. Το "μυστικό" λοιπόν είναι να επιδιώκουμε αυτές τις προκλήσεις και όχι να τις αποφευγουμε..."
Είναι η ζωή μας μια παρτίδα σκάκι; Τι λες; Είμαι έτοιμη να σου πω όχι, μόνο για ενα λόγο, γιατί δεν εχει ματ η ζωή, έτσι λέω, αλλα πάλι τώρα που σου γράφω δεν είμαι και στα πιο αισιόδοξά μου, οπότε ασε καλύτερα.
Είναι φορές που βρίσκεις αυτό που ήθελες να πεις αυτό που αόριστα ενιωσες σε λόγια άλλου ή άλλων, απρόσμενα. Έτσι μου συνέβη, όταν τις προάλλες διάβαζα στο in.gr τι είπε το Βατικανό για την ταινία Αvatar.
Η εφημερίδα L' Osservatore Romano δήλωσε ότι στην ταινία «επικρατεί μια πνευματικότητα που σχετίζεται με την λατρεία της φύσης» και ο εκπρόσωπος του Βατικανού Φεντερίκο Λομπάρντι δήλωσε ότι η αντίθεση της Αγίας Έδρας για την ταινία Αβαταρ αντικατοπτρίζει τις απόψεις του ποντίφικα, κυρίως «τους κινδύνους της μετατροπής της φύσης σε θεότητα».
Την ταινία την είδα και όσο την έβλεπα, εκτός από όλα τα αλλα, κατι με ενοχλούσε. Εκτός από τις ξεπατικωσούρες απο τόσες ιστορίες και ήρωες, τα αφελή σχήματα, τις απλοϊκες οικολογικές-ντεμεκ- αναφορές, τους καλούς και τους κακούς, απο τη μια οι αθώοι ιδεαλιστες, από την άλλη οι ανήθικοι αιμοσταγείς δολοφόνοι, για τον κακό τι να πω, είχε πέσει πανω του το σύμπαν κι ο μάγκας δεν πεθαινε με τίποτα, Monty Python του χρειαζόταν, τελος πάντων. Για τα τεχνικά δεν ξερω να σου πω, δεν τα ξερω καλά, την ταινία την είδα στην απλή προβολή, ούτε 3d ούτε σε iMax αίθουσα (υπαρχουν στην Ελλάδα;) αλλα στα παιχνίδια που παίζει ο γιος μου τα γραφικά και τα εφέ από αυτα που είδα είναι καλύτερα και πιο εντυπωσιακά, συγγνώμη... Επίσης βαρεθηκα στην ταινία. Αυτό που με ενοχλούσε όμως περισσότερο είναι τελικά αυτό που διαβασα στην ειδηση εκ Βατικανού. Στο Βατικανό μπορεί να καταφερονται εναντίον της θεοποίησης της φύσης για δικούς τους λόγους, γιατί πιστευουν στον δικό τους θεό. Εμένα παλι που δεν πιστευω σε κανεναν, με ενοχλεί να αντικαταστήσουμε ή έστω να θεοποιουμε εξίσου τη φύση, την οικολογία, ό,τι θες. Το να βαλουμε στη θεση του παλιού θεού ενα νέο, το κατανοώ για ποιους λόγους μπορεί να συμβαίνει. Καθώς είναι και οικείο το σχήμα καταλαβαίνω ότι είναι πολύ βολικό, μια μικρή αλλαγή είναι στην ουσία.Και μόνο που σκεφτομαι στρατιά θρησκευόμενων οικολογών με μεταφυσικές αγωνίες δεν νιώθω καλά να σου πω την αλήθεια. Και εν τέλει δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να εχουμε θεοποιήσει κάτι ή κάποιον; Θεοποιήσεις και θεοκρατικές αντιλήψεις μετα τον διαφωτισμό; Μέχρι πότε;
Και τώρα άστα όλα αυτα και πάμε κοντά και μακριά μαζί.Θα προλάβω να παω ποτέ στη Βαλένθια; Ποιος ξέρει...
Η Βαγγελιώ με ενα (cbox)μήνυμά της μας παρεπεμπε σε ενα yοutube videο. Τραβιάτα του Βέρντι, 13 Νοεμβρίου του 2009, στην κεντρική αγορα της Βαλένθια. Εξαιρετικό. Νάσαι καλά Βαγγελιώ.
Βράδυ Κυριακής. Συνηθισμένης όπως τόσες αλλες.
Δουλειές. Όλο κατι βρίσκω να πετάξω. Όλο κάτι ανακαλύπτω ότι λείπει. Σημειώνω τι χρειάζομαι, να μην ξεχασω να τα παρω απο Δευτέρα.
Η μικρή είχε μπόλικο διαβασμα. Εβδομάδα τεστ αυτή που ερχεται.
Μαθηματικά, τεστ επαναληπτικό. Tσεκάρω. Πρόσθεση μεικτών αριθμών. Μάλιστα…Πώς το κάνουν τώρα αυτό, γιατί εμείς τότε θυμάμαι, αλλά άλλο το τότε άλλο το τώρα. Ανοίγω το βοήθημα να δω, «α΄ τρόπος: προσθέτουμε και αφαιρούμε χωριστά τους ακεραίους και χωριστά τα κλάσματα». Προσπερνάω το ακεραίους, ψέματα λέω, με το μολύβι άλλαξα τον τόνο, ακέραιους το έκανα, μη χάσω, το κόλλημά μου. Διαβάζω και παρακάτω, ενταξει, έτσι κάναμε κι εμείς, αυτό δεν άλλαξε. Σωστα το έκανε, δεν φαίνεται να χρειαζεται βοήθεια, τελειώνει πιο γρήγορα απ'όσο νόμιζε. Άδικα γκρίνιαζε, "δεν θα τα καταφερω", "είναι αδικία τόσα τεστ", "τεσσερα σε μια βδομάδα;", "αμα γραψουμε και την αλλη βδομαδα και γεωγραφία εγώ δεν ξαναπαω σχολείο, να ξερεις",κι αλλες τετοιες δηλώσεις.
Αρχίζει να διαβαζει εναν τόμο του μικρού Νικόλα, ο αδελφός της τα δικά του, πότε πότε με ρωταει διαφορα, μιλάμε για διαφορα, από τον Γκάντι, τους Άγγλους, την Ινδία και τα ιστορικά γεγονότα πριν την έξοδο των εβραίων από την Αίγυπτο, μέχρι το σύμπαν και τι θα μπορούσε να είναι και να είμαστε, μετά πάει στα δικά του, συνεχίζω εγώ τα δικά μου. Προχωράω τη "Θεωρία ομάδων", όσο διαβαζω πιο πολύ μου αρεσει. Ξεκίνησα, καμιά φορα διαβαζω παραλληλα, και το βιβλίο του Κασπαροφ "η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι". Σε μια παραγραφο, στην αρχή του βιβλίου, λεει: "η ψυχολογία και η διαίσθηση επηρεάζουν κάθε πλευρα των αποφάσεών μας και των αποτελεσμάτων που εχουμε.Πρεπει να αναπτύξουμε την ικανότητα μας να βλεπουμε την γενική εικόνα, καθώς και να αντιμετωπίζουμε τις κρίσεις και να μαθαίνουμε από αυτές. Τετοιες αποφασιστικές στιγμές είναι κρίσιμες καμπές- όπως όταν επιλέγουμε μια διακλάδωση στο δρόμο ξεροντας ότι δεν θα μπορούμε κατόπιν να κανουμε πίσω. Για τις στιγμές αυτες ζούμε και, με τη σειρα τους, αυτες καθορίζουν τη ζωή μας. Μαθαίνουμε ποιοι είμαστε και τι εχει αληθινή σημασία για μας. Το "μυστικό" λοιπόν είναι να επιδιώκουμε αυτές τις προκλήσεις και όχι να τις αποφευγουμε..."
Είναι η ζωή μας μια παρτίδα σκάκι; Τι λες; Είμαι έτοιμη να σου πω όχι, μόνο για ενα λόγο, γιατί δεν εχει ματ η ζωή, έτσι λέω, αλλα πάλι τώρα που σου γράφω δεν είμαι και στα πιο αισιόδοξά μου, οπότε ασε καλύτερα.
(φωτογραφία από http://www.freedigitalphotos.net/)
Είναι φορές που βρίσκεις αυτό που ήθελες να πεις αυτό που αόριστα ενιωσες σε λόγια άλλου ή άλλων, απρόσμενα. Έτσι μου συνέβη, όταν τις προάλλες διάβαζα στο in.gr τι είπε το Βατικανό για την ταινία Αvatar.
Η εφημερίδα L' Osservatore Romano δήλωσε ότι στην ταινία «επικρατεί μια πνευματικότητα που σχετίζεται με την λατρεία της φύσης» και ο εκπρόσωπος του Βατικανού Φεντερίκο Λομπάρντι δήλωσε ότι η αντίθεση της Αγίας Έδρας για την ταινία Αβαταρ αντικατοπτρίζει τις απόψεις του ποντίφικα, κυρίως «τους κινδύνους της μετατροπής της φύσης σε θεότητα».
Την ταινία την είδα και όσο την έβλεπα, εκτός από όλα τα αλλα, κατι με ενοχλούσε. Εκτός από τις ξεπατικωσούρες απο τόσες ιστορίες και ήρωες, τα αφελή σχήματα, τις απλοϊκες οικολογικές-ντεμεκ- αναφορές, τους καλούς και τους κακούς, απο τη μια οι αθώοι ιδεαλιστες, από την άλλη οι ανήθικοι αιμοσταγείς δολοφόνοι, για τον κακό τι να πω, είχε πέσει πανω του το σύμπαν κι ο μάγκας δεν πεθαινε με τίποτα, Monty Python του χρειαζόταν, τελος πάντων. Για τα τεχνικά δεν ξερω να σου πω, δεν τα ξερω καλά, την ταινία την είδα στην απλή προβολή, ούτε 3d ούτε σε iMax αίθουσα (υπαρχουν στην Ελλάδα;) αλλα στα παιχνίδια που παίζει ο γιος μου τα γραφικά και τα εφέ από αυτα που είδα είναι καλύτερα και πιο εντυπωσιακά, συγγνώμη... Επίσης βαρεθηκα στην ταινία. Αυτό που με ενοχλούσε όμως περισσότερο είναι τελικά αυτό που διαβασα στην ειδηση εκ Βατικανού. Στο Βατικανό μπορεί να καταφερονται εναντίον της θεοποίησης της φύσης για δικούς τους λόγους, γιατί πιστευουν στον δικό τους θεό. Εμένα παλι που δεν πιστευω σε κανεναν, με ενοχλεί να αντικαταστήσουμε ή έστω να θεοποιουμε εξίσου τη φύση, την οικολογία, ό,τι θες. Το να βαλουμε στη θεση του παλιού θεού ενα νέο, το κατανοώ για ποιους λόγους μπορεί να συμβαίνει. Καθώς είναι και οικείο το σχήμα καταλαβαίνω ότι είναι πολύ βολικό, μια μικρή αλλαγή είναι στην ουσία.Και μόνο που σκεφτομαι στρατιά θρησκευόμενων οικολογών με μεταφυσικές αγωνίες δεν νιώθω καλά να σου πω την αλήθεια. Και εν τέλει δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να εχουμε θεοποιήσει κάτι ή κάποιον; Θεοποιήσεις και θεοκρατικές αντιλήψεις μετα τον διαφωτισμό; Μέχρι πότε;
(η αφίσα της ταινίας στην Ινδία, από http://bestindiatimes.com/)
Και τώρα άστα όλα αυτα και πάμε κοντά και μακριά μαζί.Θα προλάβω να παω ποτέ στη Βαλένθια; Ποιος ξέρει...
Η Βαγγελιώ με ενα (cbox)μήνυμά της μας παρεπεμπε σε ενα yοutube videο. Τραβιάτα του Βέρντι, 13 Νοεμβρίου του 2009, στην κεντρική αγορα της Βαλένθια. Εξαιρετικό. Νάσαι καλά Βαγγελιώ.
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010
The Butterfly Circus
Πριν τέσσερις μέρες, την ώρα της εκπομπής, η Maite μου έστειλε με ενα mail μια ταινία , για την ακρίβεια δυο συνδέσεις για να την δω στο youtube.
"The Butterfly Circus" , βραβείο The Doorpost Film Project 2009.
Tην είδα σήμερα.
Maite, σ' ευχαριστώ
(Μπορείτε να δείτε την ταινία κατευθείαν στο youtube, κλικαροντας εδώ για το πρώτο μέρος της κι εδώ για το δεύτερο. Επίσης, αν πατησετε πανω στη συνδεση που υπαρχει στο The Doorpost Film Project)
"The Butterfly Circus" , βραβείο The Doorpost Film Project 2009.
Maite, σ' ευχαριστώ
(Μπορείτε να δείτε την ταινία κατευθείαν στο youtube, κλικαροντας εδώ για το πρώτο μέρος της κι εδώ για το δεύτερο. Επίσης, αν πατησετε πανω στη συνδεση που υπαρχει στο The Doorpost Film Project)
Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010
Tomorrow Is A Long Time
Όλα κι όλα! Τα πρώτα λόγια και το πρώτο τραγούδι για τον μικρούλη που ήρθε το Σαββατο το πρωί και οι φήμες λενε ότι είναι πανεμορφος, υπεροχος και τον περίμεναν πολλές αγκαλιές και χίλια χαμόγελα. Το Μανιταράκι έγινε μαμά! Καλώς ήρθες μικρέ! Γερός, δυνατός και τυχερός!
Το τραγούδι μου το έστειλε προχθες ο Μάκης Αϊβάζογλου με ευχες για την καινούρια χρονιά και μου άρεσε πολύ.
Μ. και Λ. για το βλασταρι σας με πολλή αγαπη! Να σας ζήσει!
Τις προάλλες ξύπνησα νωρίς, αξημέρωτα, με τη γευση ενός πρωινού που μου λείπει, μούλειψε ξαφνικά; ποιος ξέρει. Ένα τραγούδι τριγύριζε στο μυαλό μου. Στον ύπνο μου το έβλεπα; Ενα μπαλκόνι και να βλεπω την πόλη να ξυπνάει. Είναι μερικά πρωινά που ερχονται εκει που δεν το περιμένεις. Είναι μερικά πρωινά που είναι τα πιο όμορφα του κόσμου. Το ξερεις από τότε ή το μαθαίνεις μετα;
Έλβις Πρίσλεϋ. Αν ζούσε προχθές θα γινόταν 75 χρονών. "Α, είναι αυτός που μοιαζει με τον Σαββα", μου λεει η μικρή. Εννοεί τον ξάδελφό της. Του μοιαζει λίγο, όντως.
Τον Έλβις τον πρωτοακουσα σε εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη, πρώτη γυμνασίου πρεπει να ήμουν. Και τον πρωτοείδα στην κρατική τηλεόραση σε μουσικό ντοκυμαντερ.
Όταν πέθανε, δεν θυμάμαι να το πήρα είδηση. Και μικρή ήμουν και το να φτασει το νεο στο χωριό μου που το καλοκαίρι μύριζε ροδακινα, και όλοι δούλευαν στα χωραφια από το πρωί μέχρι το βράδυ, παραπανω από απίθανο ήταν, πλάκα κάνεις; Ο μόνος βασιλιάς που ήξερα τότε ήταν ο τέως που τον είχαν μεγάλη φωτογραφία στα γραφεία των βασιλοφρόνων του χωριού που καμάρωναν ότι ο βασιλέας τους έστελνε κάρτες στις γιορτές. Το γραφείο τους ήταν κοντά στο αριστερό δικό μας σπίτι, για την ακρίβεια ήταν μια αποθήκη, ενας τοίχος τη χώριζε από το μέρος, έτσι το λέγαν, του γείτονα με τα κόκκινα χαρτιά, στρόγγυλα και πριονωτά κομμένα, ώρα να με ρωτήσεις τι και πώς. Ψωμί, ελιά και κώτσο βασιλιά, ακριβώς έτσι.
Ξεστράτησα, γυρνάω πίσω, στον Έλβις, τον βασιλιά. Μου άρεσε πραγματικά όταν το σώμα μου μπορούσε να καταλαβει τι τραγουδούσε. Και ακόμη περισσότερο όταν καταλαβα τι στην ευχή έκανε. Γιατί ήταν τόσο συγκλονιστικό να φερει τη μαυρη μουσική στους νεους λευκούς την δεκαετία του πενήντα που εκανε τα παντα να μη επηρεαστούν και διαφθαρούν από τη δυναμική και την ενταση μιας μουσικής που ξυπνούσε μυαλό και σώματα. Μετα τον Έλβις οι νεοι δεν ήταν καθώς πρεπει. Γελάς τώρα γιατί σου φαίνεται υπερβολικό; Όταν εκείνος χόρευε σκανδαλιστικά με αυτα τα ρούχα, με τις τολμηρες κινήσεις των γοφών του και ανακατευε κάντρι, γκόσπελ, σπιρίτσουαλ και μπλουζ, στην Αμερική του '50 ήταν επανάσταση.
Διάβασα πριν δύο περίπου χρόνια ενα βιβλίο, ένα μυθιστόρημα με ήρωα τον Έλβις. Μου άρεσε. Για πολλούς λόγους. Γιατί ο βασιλιάς του ροκ εν ρολ αγαπούσε πολύ τα γκόσπελ; Γιατί το βιβλίο τελειώνει όταν αρχίζει το τελος του; Γιατί πραγματικά πιστευω ότι αυτός θα μπορούσε να αγαπήσει έτσι, να σκεφτεί να τα παρατήσει όλα για μια αγάπη; Γιατί έχει μοναξιά το σταριλίκι κι ενα ματσο ηλίθιους ή αλήτες γύρω γύρω; Τι να σου πω, πάντως το βιβλίο είναι του Daniel Klein "Kill me tender", σε μεταφραση του Αλέξη Καλοφωλιά, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Πώς ήταν το 2009 για σενα, με ρώτησε μια φίλη πριν λίγες μέρες. Σκεφτηκα λίγο, ποια λεξη να πω; Δυνατό, της είπα. Ό,τι έφερε ήταν δυνατό. Δυνατές χαρες, δυνατές λύπες. Αλήθεια είναι. Καμιά φορα λεω, ήταν ανάγκη να το ζήσω αυτό; Και τη χαρα του και τόν πόνο του; Ας έλειπε καλύτερα. Μετά, ντρεπομαι και που το σκέφτηκα. Και δεν αλλαζω τίποτα. Έλα τώρα που μόνο πήρε η χρονιά που πέρασε. Πόσα έδωσε; Και μετραω ωραία πραγματα. Τα παιδιά να μεγαλώνουν. Η χαρα να αγαπάς τη δουλειά σου. Να ξεκινάει η εκπομπή και να νιώθω χαρα. Μόνο χαρά; Κουβέντες. Αγάπη. Φίλοι. Δικοί σου. "Μού'λειψες". "Σ' αγαπάω". "Εε, γέλα". "Σε ευχαριστώ". Φίλους καινούριους, αληθινούς, σαν να ήμαστε μια ζωή μαζί, να κοιταμε μπροστα και να γελάμε, να προχωράμε. Νέες συναντήσεις. Φίλους παλιούς, με βρήκαν, τους βρήκα, μπήκα ξανά στη ζωή τους, εκείνοι στη δικιά μου, πολύ αγαπημένοι άνθρωποι που μου είχαν λείψει πολύ. "Να σημαδευουν παλι τη ζωή σου"
Ευτυχώς η ζωή μας δεν εχει πρόβα. Και, ας πούμε ότι γινόταν να κάνεις πρόβα για να ξερεις τι κριβώς να κανεις και να πανε όλα καλά, θαθελες ; Άσε να ζουν ετσι εκείνοι που νομίζουν ότι όλα τα ελέγχουν και για όλα εχουν μια απαντηση. Άσε να τους προσπερνάει η ζωή. Άσε να ζήσουμε εμείς το αναπαντεχο.
Αναπάντεχο δεν είναι, ίσα-ίσα εχει καιρό που μας είπε η Ακτίδα για την έκθεση ζωγραφικής της που εγκαινιάζεται σήμερα, στις 7 το απόγευμα, στην αίθουσα τεχνης του Ε'Δημοτικού διαμερίσματος, Π.Συνδίκα 24. Καλή επιτυχία!
Είναι κάποιες εποχές που νιώθεις ότι τώρα, σε λίγο, κάτι θα συμβεί. Ούτε ξερω πώς το νιώθω αυτό. Τώρα όμως μου συμβαίνει. Φερνω πάνω κάτω το σπίτι. Διαβαζω με τρελούς ρυθμούς. Αφήνω τραγούδια που είχα καιρό να τα ακούσω να μου φερουν ξανά καρδιοχτύπι, όπως προχθες. "Πέντε μάγκες στον Περαία", τι στο καλό συμβαίνει κι εμενα που δεν πίνω, δεν καπνίζω με κάνει έτσι αυτό το τραγούδι, μου λες; "Τετοιο φθινόπωρο μην ξαναρθεί" κι εκείνο το "Όταν τα βράδια μες στα κέντρα σε πηγαίνω..."
Και μαζί τα διαβασματα που σου έλεγα. Τελειώνω επιτελους την Πρώιμη Νεώτερη Ευρώπη, καιρός ήταν. Ξεκίνησα την "Θεωρία Ομάδων" ενα βιβλίο του Marcus du Sautoy, μου αρεσει πάρα πολύ, αν δεν κρατιόμουν αυτό το βιβλίο θα με ξενυχτούσε. Και περιμένω να διαβασω "Το αναπαντεχο" του Φ.Μελκιό, το κείμενο μιας παραστασης που είδα και μου άρεσε πολύ. Θα σου γραψω σε λίγες μέρες.
Κάτι θα έρθει, αλλα δεν ξέρω τι. Καλύτερα.
Το τραγούδι μου το έστειλε προχθες ο Μάκης Αϊβάζογλου με ευχες για την καινούρια χρονιά και μου άρεσε πολύ.
Μ. και Λ. για το βλασταρι σας με πολλή αγαπη! Να σας ζήσει!
Τις προάλλες ξύπνησα νωρίς, αξημέρωτα, με τη γευση ενός πρωινού που μου λείπει, μούλειψε ξαφνικά; ποιος ξέρει. Ένα τραγούδι τριγύριζε στο μυαλό μου. Στον ύπνο μου το έβλεπα; Ενα μπαλκόνι και να βλεπω την πόλη να ξυπνάει. Είναι μερικά πρωινά που ερχονται εκει που δεν το περιμένεις. Είναι μερικά πρωινά που είναι τα πιο όμορφα του κόσμου. Το ξερεις από τότε ή το μαθαίνεις μετα;
Έλβις Πρίσλεϋ. Αν ζούσε προχθές θα γινόταν 75 χρονών. "Α, είναι αυτός που μοιαζει με τον Σαββα", μου λεει η μικρή. Εννοεί τον ξάδελφό της. Του μοιαζει λίγο, όντως.
Τον Έλβις τον πρωτοακουσα σε εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη, πρώτη γυμνασίου πρεπει να ήμουν. Και τον πρωτοείδα στην κρατική τηλεόραση σε μουσικό ντοκυμαντερ.
Ξεστράτησα, γυρνάω πίσω, στον Έλβις, τον βασιλιά. Μου άρεσε πραγματικά όταν το σώμα μου μπορούσε να καταλαβει τι τραγουδούσε. Και ακόμη περισσότερο όταν καταλαβα τι στην ευχή έκανε. Γιατί ήταν τόσο συγκλονιστικό να φερει τη μαυρη μουσική στους νεους λευκούς την δεκαετία του πενήντα που εκανε τα παντα να μη επηρεαστούν και διαφθαρούν από τη δυναμική και την ενταση μιας μουσικής που ξυπνούσε μυαλό και σώματα. Μετα τον Έλβις οι νεοι δεν ήταν καθώς πρεπει. Γελάς τώρα γιατί σου φαίνεται υπερβολικό; Όταν εκείνος χόρευε σκανδαλιστικά με αυτα τα ρούχα, με τις τολμηρες κινήσεις των γοφών του και ανακατευε κάντρι, γκόσπελ, σπιρίτσουαλ και μπλουζ, στην Αμερική του '50 ήταν επανάσταση.
Διάβασα πριν δύο περίπου χρόνια ενα βιβλίο, ένα μυθιστόρημα με ήρωα τον Έλβις. Μου άρεσε. Για πολλούς λόγους. Γιατί ο βασιλιάς του ροκ εν ρολ αγαπούσε πολύ τα γκόσπελ; Γιατί το βιβλίο τελειώνει όταν αρχίζει το τελος του; Γιατί πραγματικά πιστευω ότι αυτός θα μπορούσε να αγαπήσει έτσι, να σκεφτεί να τα παρατήσει όλα για μια αγάπη; Γιατί έχει μοναξιά το σταριλίκι κι ενα ματσο ηλίθιους ή αλήτες γύρω γύρω; Τι να σου πω, πάντως το βιβλίο είναι του Daniel Klein "Kill me tender", σε μεταφραση του Αλέξη Καλοφωλιά, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Πώς ήταν το 2009 για σενα, με ρώτησε μια φίλη πριν λίγες μέρες. Σκεφτηκα λίγο, ποια λεξη να πω; Δυνατό, της είπα. Ό,τι έφερε ήταν δυνατό. Δυνατές χαρες, δυνατές λύπες. Αλήθεια είναι. Καμιά φορα λεω, ήταν ανάγκη να το ζήσω αυτό; Και τη χαρα του και τόν πόνο του; Ας έλειπε καλύτερα. Μετά, ντρεπομαι και που το σκέφτηκα. Και δεν αλλαζω τίποτα. Έλα τώρα που μόνο πήρε η χρονιά που πέρασε. Πόσα έδωσε; Και μετραω ωραία πραγματα. Τα παιδιά να μεγαλώνουν. Η χαρα να αγαπάς τη δουλειά σου. Να ξεκινάει η εκπομπή και να νιώθω χαρα. Μόνο χαρά; Κουβέντες. Αγάπη. Φίλοι. Δικοί σου. "Μού'λειψες". "Σ' αγαπάω". "Εε, γέλα". "Σε ευχαριστώ". Φίλους καινούριους, αληθινούς, σαν να ήμαστε μια ζωή μαζί, να κοιταμε μπροστα και να γελάμε, να προχωράμε. Νέες συναντήσεις. Φίλους παλιούς, με βρήκαν, τους βρήκα, μπήκα ξανά στη ζωή τους, εκείνοι στη δικιά μου, πολύ αγαπημένοι άνθρωποι που μου είχαν λείψει πολύ. "Να σημαδευουν παλι τη ζωή σου"
Ευτυχώς η ζωή μας δεν εχει πρόβα. Και, ας πούμε ότι γινόταν να κάνεις πρόβα για να ξερεις τι κριβώς να κανεις και να πανε όλα καλά, θαθελες ; Άσε να ζουν ετσι εκείνοι που νομίζουν ότι όλα τα ελέγχουν και για όλα εχουν μια απαντηση. Άσε να τους προσπερνάει η ζωή. Άσε να ζήσουμε εμείς το αναπαντεχο.
Αναπάντεχο δεν είναι, ίσα-ίσα εχει καιρό που μας είπε η Ακτίδα για την έκθεση ζωγραφικής της που εγκαινιάζεται σήμερα, στις 7 το απόγευμα, στην αίθουσα τεχνης του Ε'Δημοτικού διαμερίσματος, Π.Συνδίκα 24. Καλή επιτυχία!
Και μαζί τα διαβασματα που σου έλεγα. Τελειώνω επιτελους την Πρώιμη Νεώτερη Ευρώπη, καιρός ήταν. Ξεκίνησα την "Θεωρία Ομάδων" ενα βιβλίο του Marcus du Sautoy, μου αρεσει πάρα πολύ, αν δεν κρατιόμουν αυτό το βιβλίο θα με ξενυχτούσε. Και περιμένω να διαβασω "Το αναπαντεχο" του Φ.Μελκιό, το κείμενο μιας παραστασης που είδα και μου άρεσε πολύ. Θα σου γραψω σε λίγες μέρες.
Κάτι θα έρθει, αλλα δεν ξέρω τι. Καλύτερα.
Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010
μια βροχερή μερα του Γενάρη, του 2010
Γύρω-γύρω χιόνι στη μέση η βροχερή Θεσσαλονίκη.
Το 2009 μας χαιρετησε στην τελευταία μερα, για την ακρίβεια στην τελευταία του νύχτα με ενα μεγαλο, φωτεινό "μπλε φεγγαρι", "Once in a blue moon", όπως λενε οι αγγλοσάξωνες, ωραία μας είπε το τελευταίο γεια. Ήρθε το 2010, και ζήσαμε για να το ζήσουμε, μια χαρα από μόνο του μου φαίνεται αυτό. Παμε για τα καινούρια, τα δύσκολα, τα ωραία.
Ο χρόνος και πώς τον ορίζουμε είναι δικό μας θεμα, ανθρώπινη εφευρεση τα ρολόγια, οι ημερομηνίες. Κι αν είναι καθε αλλαγή να μας δίνει ευκαιρίες για ξεκινήματα, ξεκαθαρίσματα,να μενει ό,τι αξίζει, παλι καλά. Τα πραγματα δυσκολευουν όταν μπερδευουμε τους δικούς μας χρόνους, το παρελθόν, το παρόν, το μελλον μας. Περί χρόνου το βιντεο που ακολουθεί, εχει ενδιαφερον, αφιερωσε λίγα λεπτα, αξίζει τον κόπο.
Ο ψυχολόγος Φίλιπ Ζιμπάρντο, όπως αναφερει η ιστοσελίδα του ted.com απ'όπου και αυτή η διαλεξη, όπως κι εκείνη του Κεν Ρόμπινσον που λεγαμε παλαιότερα, διατείνεται πως η ευτυχία και η επιτυχία έχουν τη ρίζα τους σ' ένα στοιχείο του χαρακτήρα που οι περισσότεροι επιλέγουμε να αγνοούμε: στον τρόπο που προσανατολιζόμαστε σε σχέση με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Μας προτείνει να επανακαθορίσουμε την άποψή μας για τη σχέση μας με το χρόνο ως ένα πρώτο βήμα για να βελτιώσουμε τη ζωή μας.
(η μεταφραση στα ελληνικά της διαλεξης είναι του Παναγιώτη Παπουτσή)
Λίγες μέρες πριν σας ελεγα στην εκπομπή για μια πρόταση νόμου. Χρωσταω την διευθυνση του υπουργείου Εσωτερικών Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (όνομα κι αυτό) όπου διαβασα την νομοθετική πρόταση για την «Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα»
Η νομοθετική αυτή πρόταση αναρτήθηκε στο διαδύκτυο προκειμένου να τεθεί σε διαβούλευση με τους πολίτες και όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς έως τις 07/01/2010 ώστε στη συνέχεια να κατατεθεί ως Σχέδιο Νόμου προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή.
Εχουν αφήσει τα σχόλιά τους πολλοί συμπολίτες μας εως τώρα.
Το θεμα είναι σοβαρό, ούτε στενόμυαλες και ανχρονιστικές σκεψεις χωραει, ούτε ρηχούς συναισθηματισμούς. Διαβαζοντας αρκετα σχόλια και προσπαθώντας να μαθω την παγκόσμια εμπειρία πανω στο θεμα, εμπειρία πολύτιμη για μας που τωρα αγγίζουμε το μεγαλο αυτό κεφαλαιο, δεν μπορώ να μη σου πω τι αισθανθηκα, μπορεί δικαιολογημένα, μπορεί αδικαιολόγητα. Μια το ενα μια το αλλο, πιο φοβισμένο και ανασφαλή λαό από μας τους ελληνες πια δεν ξέρω. Μα ό,τι κι αν συμβεί πάντα καποιος μας εχει βαλει στο μάτι, καποιος θα μας αφανίσει; Και στο όνομα αυτού του φόβου αρνούμαστε στοιχειώδη δημοκρατικά δικαίωματα, υποχρεωση καθε ευνομούμενης πολιτείας;
Από την άλλη φυσικά δυο μέτρα και δυο σταθμά.
Σε πολλα μηνύματα υπαρχει και το εξής παραλογο αίτημα. Να ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές μια χαρα οι πολιτες ελληνικής καταγωγής μόνιμοι κάτοικοι του εξωτερικού, δεν μιλαμε για ελληνες που βρεθηκαν για ενα διαστημα λόγω δουλειάς, σπουδών, στο εξωτερικό, μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι γεννήθηκαν, μεγαλώνουν σε αλλη χώρα, δεν ζουν δεν εργαζονται στην Ελλαδα, δεν εχουν καμία πρόθεση να ζήσουν ποτέ εδώ μόνιμα, και δεν εχουν, αντικειμενικα, καμία σχεση, πλην συγγενικών και συναισθηματικών δεσμών,με την ελληνική πραγματικότητα. Από την άλλη όμως τα ίδια μηνύματα λενε όχι με φανατισμό στο δικαίωμα των αθρώπων που γεννήθηκαν, ζουν και εργαζονται στην Ελλαδα για όλη τους τη ζωή πολλές φορές, να μπορούν να ψηφίσουν, να έχουν λόγο στο ποιος θα είναι δήμαρχος στην πόλη όπου ζουν. Ωραία, λογική του παραλόγου κανονικά...
Συγγνώμη, για μενα προσωπικα που θεωρώ απαραδεκτο και το να ψηφίζεις στις δημοτικές εκλογές σε αλλη πόλη από αυτήν στην οποία ζεις και αρα γνωρίζεις πραγματικά και στην καθημερινότητά της, η πιο πάνω λογική δεν μπορεί να υφίσταται.
Διαβασα όχι όλα, αλλα αρκετα μηνύματα. Με εντυπωσίασαν τα περισσότερα αρνητικά απεναντι στο νομοσχεδιο μηνύματα "περήφανων" ελληναραδων που διατείνονται ότι είναι ελληνες ανανταμ παπανταμ, οι οποίοι χωρίς αμφιβολία θα νομίζουν οι δύστυχοι ότι κατεχουν άριστα την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Τα μηνύματα τους είναι ασύντακτα, τα ελληνικά τους ελειπή, σε εξετασεις γνώσης ελληνικής γλώσσας θα είχαν κοπεί.
Θα διαβασω περισσότερα για το θεμα, τις ψύχραιμες φωνές παλι θα αναζητήσω όπως καθε φορά. Διαβασα ενα ενδιαφερον αρθρο Νικου Κ. Αλιβιζατου, καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην Καθημερινή της Κυριακής εδώ.
Από το ένα στο αλλο σήμερα, και κλείσιμο με ενα τραγούδι.
"Un bello dia de enero", το ακούς μάλλον ήδη από την ώρα που άνοιξες το blog.
Είναι από τον δίσκο "Παράθυρα ανοιχτά" των Apurimac, στίχοι και μουσική του Daniel Armando, τραγουδα η Gabriela Torres.
"Υπάρχουν πράγματα που δεν ξεχνιούνται
μα μένουν για παντα
Μια όμορφη μέρα του Γενάρη θα ξυπνήσουμε
κι η ζωή θα χαμογελάσει
Μια όμορφη μέρα του Γενάρη θα ξυπνήσουμε
και τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο"
Το 2009 μας χαιρετησε στην τελευταία μερα, για την ακρίβεια στην τελευταία του νύχτα με ενα μεγαλο, φωτεινό "μπλε φεγγαρι", "Once in a blue moon", όπως λενε οι αγγλοσάξωνες, ωραία μας είπε το τελευταίο γεια. Ήρθε το 2010, και ζήσαμε για να το ζήσουμε, μια χαρα από μόνο του μου φαίνεται αυτό. Παμε για τα καινούρια, τα δύσκολα, τα ωραία.
Ο χρόνος και πώς τον ορίζουμε είναι δικό μας θεμα, ανθρώπινη εφευρεση τα ρολόγια, οι ημερομηνίες. Κι αν είναι καθε αλλαγή να μας δίνει ευκαιρίες για ξεκινήματα, ξεκαθαρίσματα,να μενει ό,τι αξίζει, παλι καλά. Τα πραγματα δυσκολευουν όταν μπερδευουμε τους δικούς μας χρόνους, το παρελθόν, το παρόν, το μελλον μας. Περί χρόνου το βιντεο που ακολουθεί, εχει ενδιαφερον, αφιερωσε λίγα λεπτα, αξίζει τον κόπο.
Ο ψυχολόγος Φίλιπ Ζιμπάρντο, όπως αναφερει η ιστοσελίδα του ted.com απ'όπου και αυτή η διαλεξη, όπως κι εκείνη του Κεν Ρόμπινσον που λεγαμε παλαιότερα, διατείνεται πως η ευτυχία και η επιτυχία έχουν τη ρίζα τους σ' ένα στοιχείο του χαρακτήρα που οι περισσότεροι επιλέγουμε να αγνοούμε: στον τρόπο που προσανατολιζόμαστε σε σχέση με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Μας προτείνει να επανακαθορίσουμε την άποψή μας για τη σχέση μας με το χρόνο ως ένα πρώτο βήμα για να βελτιώσουμε τη ζωή μας.
(η μεταφραση στα ελληνικά της διαλεξης είναι του Παναγιώτη Παπουτσή)
Λίγες μέρες πριν σας ελεγα στην εκπομπή για μια πρόταση νόμου. Χρωσταω την διευθυνση του υπουργείου Εσωτερικών Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (όνομα κι αυτό) όπου διαβασα την νομοθετική πρόταση για την «Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα»
Η νομοθετική αυτή πρόταση αναρτήθηκε στο διαδύκτυο προκειμένου να τεθεί σε διαβούλευση με τους πολίτες και όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς έως τις 07/01/2010 ώστε στη συνέχεια να κατατεθεί ως Σχέδιο Νόμου προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή.
Εχουν αφήσει τα σχόλιά τους πολλοί συμπολίτες μας εως τώρα.
Το θεμα είναι σοβαρό, ούτε στενόμυαλες και ανχρονιστικές σκεψεις χωραει, ούτε ρηχούς συναισθηματισμούς. Διαβαζοντας αρκετα σχόλια και προσπαθώντας να μαθω την παγκόσμια εμπειρία πανω στο θεμα, εμπειρία πολύτιμη για μας που τωρα αγγίζουμε το μεγαλο αυτό κεφαλαιο, δεν μπορώ να μη σου πω τι αισθανθηκα, μπορεί δικαιολογημένα, μπορεί αδικαιολόγητα. Μια το ενα μια το αλλο, πιο φοβισμένο και ανασφαλή λαό από μας τους ελληνες πια δεν ξέρω. Μα ό,τι κι αν συμβεί πάντα καποιος μας εχει βαλει στο μάτι, καποιος θα μας αφανίσει; Και στο όνομα αυτού του φόβου αρνούμαστε στοιχειώδη δημοκρατικά δικαίωματα, υποχρεωση καθε ευνομούμενης πολιτείας;
Από την άλλη φυσικά δυο μέτρα και δυο σταθμά.
Σε πολλα μηνύματα υπαρχει και το εξής παραλογο αίτημα. Να ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές μια χαρα οι πολιτες ελληνικής καταγωγής μόνιμοι κάτοικοι του εξωτερικού, δεν μιλαμε για ελληνες που βρεθηκαν για ενα διαστημα λόγω δουλειάς, σπουδών, στο εξωτερικό, μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι γεννήθηκαν, μεγαλώνουν σε αλλη χώρα, δεν ζουν δεν εργαζονται στην Ελλαδα, δεν εχουν καμία πρόθεση να ζήσουν ποτέ εδώ μόνιμα, και δεν εχουν, αντικειμενικα, καμία σχεση, πλην συγγενικών και συναισθηματικών δεσμών,με την ελληνική πραγματικότητα. Από την άλλη όμως τα ίδια μηνύματα λενε όχι με φανατισμό στο δικαίωμα των αθρώπων που γεννήθηκαν, ζουν και εργαζονται στην Ελλαδα για όλη τους τη ζωή πολλές φορές, να μπορούν να ψηφίσουν, να έχουν λόγο στο ποιος θα είναι δήμαρχος στην πόλη όπου ζουν. Ωραία, λογική του παραλόγου κανονικά...
Συγγνώμη, για μενα προσωπικα που θεωρώ απαραδεκτο και το να ψηφίζεις στις δημοτικές εκλογές σε αλλη πόλη από αυτήν στην οποία ζεις και αρα γνωρίζεις πραγματικά και στην καθημερινότητά της, η πιο πάνω λογική δεν μπορεί να υφίσταται.
Διαβασα όχι όλα, αλλα αρκετα μηνύματα. Με εντυπωσίασαν τα περισσότερα αρνητικά απεναντι στο νομοσχεδιο μηνύματα "περήφανων" ελληναραδων που διατείνονται ότι είναι ελληνες ανανταμ παπανταμ, οι οποίοι χωρίς αμφιβολία θα νομίζουν οι δύστυχοι ότι κατεχουν άριστα την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Τα μηνύματα τους είναι ασύντακτα, τα ελληνικά τους ελειπή, σε εξετασεις γνώσης ελληνικής γλώσσας θα είχαν κοπεί.
Θα διαβασω περισσότερα για το θεμα, τις ψύχραιμες φωνές παλι θα αναζητήσω όπως καθε φορά. Διαβασα ενα ενδιαφερον αρθρο Νικου Κ. Αλιβιζατου, καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην Καθημερινή της Κυριακής εδώ.
Από το ένα στο αλλο σήμερα, και κλείσιμο με ενα τραγούδι.
"Un bello dia de enero", το ακούς μάλλον ήδη από την ώρα που άνοιξες το blog.
Είναι από τον δίσκο "Παράθυρα ανοιχτά" των Apurimac, στίχοι και μουσική του Daniel Armando, τραγουδα η Gabriela Torres.
"Υπάρχουν πράγματα που δεν ξεχνιούνται
μα μένουν για παντα
Μια όμορφη μέρα του Γενάρη θα ξυπνήσουμε
κι η ζωή θα χαμογελάσει
Μια όμορφη μέρα του Γενάρη θα ξυπνήσουμε
και τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)