Καλημέρα Good Morning Buongiorno Guten Morgen Jó reggelt 早晨 Dobro Jutro Tere hommikust Hyvää huomenta Ohayo Mirëdita Môre God morgen Habari ya asubuhi Goedemorgen Bon dia Zao an Goeiemôre Labas rytas Bore da Dobro utro Bonjour صباح الخير… صباح النّور Bon maten
Buenos días Shubha prabhaat Dobrý den God morgon Magandang umaga 안녕하십니까 Günaydın Umhlala gahle Dobré rano Bună dimineaţa Gudde Moien גוטן מאָרגןբարի լույս Доброе утро 早晨好…你早
お早うございます…お早う Selamat pagi
صباح الخير Habari ya asubuhi
"...You’re my brightest sun
You’re my crystal sea
You’re my loudest rhythm
Beats inside my heart
I will make you laugh
I will make you fly to the shinny skies where
Where we’ll live in happiness"
Για τον καινούριο χρόνο θα τα πούμε από βδομάδα, μη βιάζεσαι...
Κι επειδή μερικές φορές κάποια τραγούδια τα λένε όλα. Είναι ο κόσμος πέρασμα και η αγάπη κέρασμα αντάλλαγμα δεν έχει Έλα ψυχή μου να με βρεις στρώσε τραπέζι της γιορτής η τύχη παίζει να χαρείς και το ρολόι τρέχει. Όνειρο είναι η ζωή ξοδέψου στην αγάπη καρδιά που όλα τα 'δωσε είναι καρδιά γεμάτη...
Y.Γ. Η Κλαίρη ανεβασε ήδη στο blog της μια ανάρτηση για την επίσκεψη της Καλημεροπαρέας στο Μουσείο Ρωμαϊκής Αγοράς, κάνοντας κλικ εδώ μπορείς να δεις και να διαβάσεις.
Και ο Κωνσταντίνος ανεβασε στο youtube δύο μικρά βίντεο με αποσπασματα, οι συνδεσεις εδώ κι εδώ.
Κλαίρη, Κωνσταντίνε, σας ευχαριστώ πολύ!
Δεν κρατησε πολύ, τουλάχιστον μεσα στην πόλη μαλλον όσο χιόνισε χιόνισε.
Απο αύριο, χειμώνας κανονικός, εννοείται αλλα χωρίς χιόνια, λένε.
Στο μεταξύ, προσπαθώ να την βγάλω καθαρή με μια ίωση, ελπίζω, που με ταλαιπωρει από την Τρίτη. Πώς το λεει το τραγούδι, "μανα΄μ το στηθος μου πονεί", μα ετσι ακριβώς, πόνος και βήχας που με εχει τσακίσει. Άντε να δουμε ποιος θα αντεξει και θα νικησει πρώτος.
Αυτό δεν αλλαζει με τίποτα τα σχεδια της Κυριακής.
Έτσι, μετα τις δύο επισκεψεις μας, της Καλημεοπαρέας, στο Τελλόγλειο (θα
ανεβασω αναρτηση και με φωτογραφίες και με πολλά στοιχεία για τις δύο
εκθεσεις που είδαμε όταν θα μου στείλετε φωτογραφίες και από τη δεύτερη
ξενάγηση) ετοιμαζόμαστε για μια ακόμη επίσκεψη σε ενα καινούριο μουσείο αυτήν τη φορά. Στο Τελλόγλειο παντως μαζευτήκαμε εκατον τριαντα την πρωτη Κυριακή, εκατόν πενήντα τη δευτερη. Αυτό τώρα πια μπορεί να μη με εκπλήσσει όσο παλιά, στην αρχή - γιατί η αλήθεια είναι ότι παντα θα με εκπλήσει- αλλα ενα μεγαλο ευχαριστώ στην καθεμιά, στον καθένα ξεχωριστα και σε όλους μαζί, είναι το λιγότερο που μπορώ να σας πω.
Λοιπόν, αυτήν την Κυριακή, 19 Δεκεμβρίου 2010, ετοιμαζόμαστε να γνωρίσουμε το νεο μουσείο της ρωμαϊκής αγοράς. Θα συναντηθούμε στις 12 το μεσημέρι στο υπέργειο φυλάκιο του χώρου της αγοράς. Για το μουσείο, τις ανασκαφες στη ρωμαϊκή αγορά, τα εκθέματα και τη σημασία τους θα μας μιλήσει η, για πολλά χρόνια υπευθυνη των ανασκαφών στον αρχαιολογικό χώρο και διευθύντρια του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, Πολυξένη Βελένη.
Στοιχεία για το μουσείο μπορείτε να διαβάσετε εδώ κι εδώ.
Τα περισσότερα την Κυριακή από κοντά.
Τα ονόματα όσων έχετε δηλώσει συμμετοχή είναι τα εξής: (κάθε όνομα ισχύει για όσες συμμετοχές έχετε δηλώσει, για οποιαδήποτε αλλαγή ή δικό μου λάθος μπορείτε να αφήσετε μήνυμα ή σχόλιο)
Για τρίτη χρονιά, η καλημεροπαρεα ετοιμαζόμαστε, αυτήν την Κυριακη, στις 21 Νοεμβρίου, να επισκεφτούμε το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του ΑΠΘ. Για προηγούμενες επισκέψεις μας στον ίδιο χώρο μπορείς να διαβάσεις εδώ, εδώ, εδώ (αλλά κι εδώ από την επίσκεψή μας στην έκθεση «Ελλάδα και Τεχνολογία: μια διαχρονική προσέγγιση»).
Μετα λοιπόν τα έργα του Πικάσο («Suite 347») και του Μιρό («ο Miro της Μαγιόρκα»), είμαστε έτοιμοι να ξεναγηθούμε στην έκθεση έργων του Τουλούζ Λωτρέκ,«Toulouse-Lautrec».
αλλα και σε εκείνη των έργων χαρακτικής του Δημητρη Γαλάνη,«Δημήτριος Γαλάνης, Σχέδια και Χαρακτικά από τη δωρεά Δ. Τσάμη»
Θα είμαστε πέντε ομάδες ξενάγησης και η κάθε ομάδα θα περιλαμβάνει εικοσιπέντε άτομα. Πολύ γρήγορα συμπληρώθηκε ο αριθμός των εκατόν εικοσιπεντε συμμετοχών και καθώς υπήρχε πολύ μεγάλη λίστα αναμονής ήδη οργανώνεται και μια δευτερη επίσκεψη - ξενάγηση στην έκθεση τον Δεκέμβριο.
Για την ξενάγηση στις 21 Νοεμβρίου, να, και τα ονόματα, ζητήσατε να τα γράψω στο blog για να είστε σίγουροι για τις συμμετοχές σας (σε κάθε όνομα αντιστοιχούν όσες συμμετοχές δηλώσατε).
Στις 11 το πρωί (η συνάντησή μας είναι στις 11 παρα 15 το αργότερο, στο Τελλόγλειο) :
Θα τα πούμε από κοντα την Κυριακή, και από Δευτέρα θα μιλήσουμε με περισσότερα λόγια για την έκθεση.
Για την ώρα, ας μπούμε και με διαφορετικό τρόπο στην ατμόσφαιρα της έκθεσης και του Παρισιού της Belle Epoque, με ενα ηχητικό ντοκουμέντο, ένα τραγούδι του Αristide Βruant (στην πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης απεικονίζεται σε έργα που ζωγράφισε ο Λωτρεκ και υπάρχουν στην έκθεση στο Τελλόγλειο)
Όταν ο γιος μου ήταν πολύ μικρός ακόμη - τριών; τόσο πάνω κάτω - σε μια απο τις καθημερινές περπατάδες μας, αλωνίζαμε τα απογευματα με το καρότσι στην αρχή, περπατώντας μετα, όχι μόνο τη γειτονιά μας αλλα και αρκετα πιο μακριά. Μάθαινε την πόλη, την μάθαινα κι εγώ. Περπατώντας την. Ζώντας την. Τα ωραία και τα άσχημα, και πιο πολύ όλα αυτα που θα μπορούσαν να είναι τόσο ωραία, ανθρώπινα και με απλή λογική τόσο μα τόσο διαφορετικά. Μικρα πραγματα θα μου πεις. Όμως αυτα αλλαζουν τη ζωή σου και σου δίνουν δύναμη να φτάξεις και τα άλλα, τα μεγάλα.
Ενα τετοιο απόγευμα, λοιπόν, εκεί που περπατάμε και ρωτάει ο μικρός για αυτό και για εκείνο, από τι φτιάχνεται αυτό, εεε, τι αυτό εκεί ψηλά; και συμπληρώνω κι εγώ - μη χάσω...η γνωστή Αναστασία, ο σπασίκλας που λέει η κόρη μου, τώρα - ξερεις αυτό το δεντρο είναι λεύκα και...κτλ κτλ, αρχίζει ο αέρας και μυρίζει περίεργα. Ο ουρανος της Θεσσαλονίκης σχεδόν μώβισε και η μυρωδιά γύρω ανυπόφορη. "Αμαν πια, αυτή η βρωμοπόλη", μονολόγησα φωναχτα. Το παιδί γυρίζει, με κοιταζει στα μάτια και με ενα βλέμμα που δεν ξεχάσω ποτέ, μου λέει, "Μαμά, αυτή είναι η πόλη μου". Μαγκώθηκα. Μούδιασα. Εκείνος αποκλείεται να το θυμάται, εγώ δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αν μπορούσα θα άνοιγα τη γη να με καταπιεί. Καταλαβες τι έκανες κυρία μου, ελεγα στον εαυτό μου. Εσύ μεγάλωσες στο χωριό σου, αλλιώς, ακόμα δυσκολεύεσαι στην πόλη, ακόμα μαθαίνεις τα χούγια της, το παιδί σου όμως αυτήν έχει πόλη. Πώς μιλάς έτσι για αυτήν; Κι από την άλλη, όσο σκεφτόμουν τη πρότασή του, τόσες αλλες σκεψεις έρχονταν στο νου μου. Ακόμη μετρούσα πιο πολλά τα χρόνια που είχα ζήσει στο χωριό μου απο εκείνα που ζούσα στην Θεσσαλονίκη. Κι όμως, αυτή πια ήταν η πόλη μου. Με τον τόπο αυτό δενόμουν, εδώ έφτιαχνα καινούριες ρίζες. Ήταν κι εμενα πλεον αυτή η πόλη μου, εδώ ήταν η ζωή μου. Τι κάνω για αυτό; Μιλάω, σχολιάζω και κάνω την έξυτπνη;
Πέρασαν χρόνια πολλά απο τότε. Έφερα, σχεδόν αμεσως μετα από αυτό το περιστατικό, τα εκλογικά μου δικαιώματα στην πόλη μου. Αυτήν όπου ζω καθημερινά.
Εχουμε εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Θα εκλεξουμε τους ανθρώπους που θα μας εκπροσωπήσουν και θα ορίσουν την καθημερινότητά μας, με πολλές αρμοδιότητες, πολλές περισσότερες απο ό,τι μέχρι τώρα, για τα επόμενα χρόνια. Στην πόλη μας, εχω την ευκαιρία να αλλαξω τα πραγματα. Αρκετα χαμηλώσαμε τον πήχυ. Πολλοί είναι αυτοί και άνθρωποι που δεν φανταζεσαι- αυτήν την γνώμη, συγγνώμη, δεν μου την αλλαζεις- από ανικανότητα ή επιλογή που βολευτηκαν σε αυτόν τον χαμηλό πήχυ, της διαφθορας, της απραξίας. Τι "νοστιμές" άκουσα, μου είπαν και σε αυτές τις εκλογές...
Όμως αυτή είναι η ζωή μου και η ζωή των παιδιών μου. Είναι το σχολείο τους, το πεζοδρόμιό μας, οι δημόσιοι χώροι, η καθαριότητα, η ασφυξία στους δρόμους, τα οικονομικά ενός δήμου που πληρώνω αδρα και απαιτώ να είναι διαφανή και να ελέγχονται, η αλληλεγγύη και η έγνοια για τους πιο αδύναμους, τα προβλήματα που θελουν ανθρώπους, προσωπικότητες με γνώση, ικανότητες, ανοιχτό μυαλό και διαθεση να τα λύσουν. Και πιο πολύ απο απ'όλα, εκεί ξαναγυρνάει στο μυαλό μου η φραση "αυτή είναι η πόλη μου", τι κάνω, τι θα κάνω συνεχεια για αυτήν, για μένα δηλαδή στην ουσία, για μας, στο "μας" όλος ο κόσμος μου, εκείνοι που συναναστρεφομαι και αγαπώ, για να μη λεω αόριστες θεωρίες. Απλά πραγματα. Είναι η καθημερινή, μικρή ζωή μου. Κι αν αλλαξω αυτήν, μπορεί να αλλαξω κι άλλα μετα.
Ένα ωραίο τραγούδι λεει, "έτσι ο δρόμος ανοίγεται κι έτσι η ζωή προχωρά. Πάρε το μικρό σου όνειρο και ρίξτο στη μεγάλη φωτιά"
Μετα απο ενα χθεσινό ολοημερο, ναι, ναι, δεν διάβασες λάθος, παρτυ γενεθλίων της ευφάνταστης κόρης μου. Στο πόδι απο το πρωί, πτωμα αργα το βράδυ. Δεκαπέντε εντεκάχρονα παιδιά στο σπίτι, πρωινό, μεσημερινό, βραδινό, εγώ κυρίως στην κουζίνα, σαν να μαγείρευα σε κατασκήνωση ήταν, κρεπες, pancakes, σνίτσελ, ποπ κορν, πίτσες (αα, αυτες τις έφτιαξαν μόνα τους, ο καθένας τη δικιά του) και άλλα που όλο προέκυπταν, ήταν υπεροχα. Τα παιδιά έπαιζαν, χόρευαν, εκαναν διαγωνισμού, είδαν ταινία, μάλωναν και τα ξαεβρισκαν, χαμός έγινε. Απίστευτη κούραση αλλα μεγαλη χαρά, τα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών δε γίνεται να μη σε κάνουν κι εσένα χαρούμενο. Μετα από αυτήν τη μέρα και στο ενδιαμεσο μιας προσωπικά, για πολλούς λόγους, πολύ δύσκολης χρονικής περιόδου, γι' αυτό χάθηκα και έλειψα και μου λείψατε τόσο πολύ, πηγαίνω να ψηφίσω για να αλλαξουν τα πραγματα, να μεγαλώνουν τα παιδιά μου σε πόλη που τους αξίζει. Χαίρομαι που εχω αυτό το δικαίωμα, θυμαμαι παντα πότε οι γυναίκες με αγώνες το απέκτησαν, πόσοι άνθρωποι στον κόσμο δεν το είχαν ποτέ, ή δεν το έχουν τώρα που μιλάμε. Και από αυριο θα επιστρεψω, να παίξω - επιτέλους!- ενα ωραίο θαλασσενιο παιχνίδι, να σας πω νεα για την ξενάγησή μας στο Τελλόγλειο, την Κυριακή 21 Νοεμβρίου. Να ξαναβρεθούμε. Καλημέρα!
"Ήθελα κάτι να σου πω...", λεει το τραγούδι. Μωρέ, πολλά ήθελα και θελω να σου πω, αλλα, άσε, "...σε μια καλύτερη εποχή", που λεει και το ίδιο τραγούδι, στη συνεχεια. Ηρακλής Βαβάτσικας, στη μουσική, Ηλίας Κατσούλης, στα λόγια.
Τώρα, να σου πω για χθες το βραδυ, αργά. Έντυνα τα βιβλία της μικρής τελειοφοίτου του δημοτικού παρακαλώ, άρα όχι και τόσο μικρή, μην το ακούσει κι ακούσω τα εξ'αμάξης...Καταληψη στο τραπεζι του καθιστικού, βιβλία, διαφανες αυτοκόλητο, ψαλίδι και άντε κουραγιο, ένα ακόμη και τελειώνει...η πρώτη φουρνιά.
Όπως πρόσεχα τις γωνίες και έντυνα προσεκτικά, να το γεμίσω με φουσκάλες και τσακίσματα, ε, δε λεει, το βιβλίο της Ιστορίας, ήρθε και θρονιάστηκε μια σκέψη. Εμ, δεν ξερει πού παει; Ξερει, ξερει, η άτιμη.
Θυμήθηκα αυτό που κατα καιρούς μου έχουν πει, πολλές φορές, και τα δυο μου παιδιά και σε μια φραση συνοψίζεται στο εξής: "πώς γίνεται να είμαστε εμείς παντα οι καλοί;" Φετος η μικρή μου στην Ιστορία θα μου την ξανακανει την ερώτηση, την περιμένω. Το βιβλίο της Ιστορίας που θα κανουν δεν είναι εκείνο που σκανδαλισε τη χώρα, πριν απο λίγα χρόνια, εκείνο αποσύρθηκε, ξαναγύρισε το παλιό. Μοιαζει με το σχολικό βιβλίο Ιστορίας της δικιάς μου εποχής, τω καιρω εκείνω, τρομαζω να σκεφτω ότι είναι το ίδιο, λες; Γεμάτο ήρωες, ανδρειες πραξεις, αυτες που ακόμη και τα παιδιά, ιδίως της εποχής μας, καταλαβαίνουν ότι παρουσιάζονται ηρωοποιημένες και ωραιοποιημένες, άρα πόσο αληθινές; Τα παιδιά ξερουν ότι δεν είναι έτσι η ζωή.
Γίνεται παντα στο εργο να είμαστε όλο οι καλοί; Ποτέ οι φταίχτες, ποτέ ένοχοι; Αυτό με μαθηματική ακρίβεια κανει τους "αλλους" παντα κακούς, και δεν απεχει πολύ να σκεφτείς μετα πως οι αλλοι, οι κακοί, μας υπονομεύουν και μας καταδιώκουν, ενώ εμείς, οι τόσο καλοί και αθώοι, δεν καναμε τίποτα κακό.
Το μεγαλείο του να παραδεχεσαι τα σφαλματά σου και να μην τα επαναλαμβάνεις σε κανει σπουδαίο.
Και όχι μόνο στην Ιστορία.
Και για τα παιδιά αυτό είναι νομίζω πιο σημαντικό απ'όσο καμια φορα νομίζουμε.
Όπως ο ήρωας της Ιστορίας, μπορεί να έσφαλε αλλα επανόρθωσε, ή δεν επανόρθωσε, παραδεχτηκε ή δεν παραδεχτηκε, αποδείχτηκε μικρός ή μεγαλοπρεπής, το ίδιο κι εμείς, γονείς, μεγαλοι, όποιο ρόλο κι αν παίζουμε στη ζωή των παιδιών.
Δεν μας υποβαθμίζουν τα σφαλματα. Κάθε αλλο. Είναι πέρα για πέρα ανθρώπινα. Και άνθρωποι είμαστε, όχι θεοί και υπερήρωες κι εμείς και τα παιδιά μας.
Δεν είναι ντροπή τα λάθη. Ίσα-ίσα.
Ο φόβος του λαθους κόβει φτερα. Ποιος θα εκανε καινούρια πραγματα αν για να τα κανει θα έπρεπε να ξερει ότι σίγουρα δεν θα αποτύχει; Μα, στη ζωή, στην Ιστορία, παντού, στα μικρα και τα μεγαλα, εκείνοι που δουλεύουν σκληρα, ονειρευονται και αφοσιώνονται, και μαζί ριψοκινδυνευουν την αποτυχία, που δε φοβούνται το λαθος, κανουν τα σπουδαία πραγματα. Κι οι σπουδαίοι πραγματικα είναι εκείνοι που εχουν το θαρρος να παίρνουν την ευθυνη των πραξεων και των λόγων τους. Αυτο εμείς εδώ στο βορρα το λεμε κιμπαριλίκι και θελει μεγαλο θαρρος. Όλα τα αλλα θελουν απλώς θρασσος. Τετοιο εχουν, πολύ, πολλοί.
Καμια φορα σκεφτομαι, ας πούμε πως ήμουν παιδί τωρα. Και παλευα να βρω τον εαυτό μου. Κι έψαχνα το πρότυπό μου, έστω, καποιον να με εμπνευσει, να μου πει, μπορείς να γίνεις κάτι καλό, σημαντικό. Τι θα με βοηθούσε;
Πολύ συχνά, εμείς οι μεγαλοι ξεχναμε πως είμαστε άνθρωποι και μεγαλώνουμε ανθρώπους. Ειναι σκληρό και απογοητευτικό ίσως για ένα παιδί να μεγαλώνει ακούγοντας, "εγώ στην ηλικία σου δε θύμωνα έτσι", "εγώ με τον αδελφό μου ποτε δε μάλωνα". Ανταγωνισμό κανουμε με το παιδί, έστω άθελά μας; Να βοηθήσουμε θελουμε ή να καμαρώσουμε για το πόσο καλύτεροι ήμασταν εμείς απο αυτό στην ίδια ηλικία;
Αν ήσουν παιδί και ζήλευες και μάλωνες και φερόσουν άσχημα, σε όλους μας συμβαίνει, θα σε βοηθούσε να ξερεις ότι καποιος το είχε παθει κι αυτός καποτε αλλα τα καταφερε, ξεπερασε αυτό το σταδιο, ξεπέρασε αυτή τη συμπεριφορά; Ξεαγχώνονται, πιστευω, τα παιδιά, απενοχοποιούνται να ξερουν ότι και σε μας τους μεγαλους καποτε συνεβη αυτό που συμβαίνει και σε αυτούς. Κι όμως τα καταφεραμε. Είναι ανθρώπινο, δε χαλασε ο κόσμος. Ξεπερνιέται. Όταν καμια φορα μαλωναν τα παιδια μου - ποια αδελφια δε μάλωσαν ποτέ; - καθώς ξέρουν ότι εχω πολύ καλή σχεση με τις αδελφες μου, ιδιαίτερα με τη μικρή μεγαλωσαμε σχεδόν σαν δίδυμες, τους έλεγα μετα τη μπόρα τους, ότι κι εγώ μάλωνα με την αδελφή μου, αλλα να, ξεπερνιέται κι αυτό, μαθαμε ό,τι μάθαμε κι οι δυο από αυτό και τώρα είμαστε όχι απλώς αγαπημένες αλλα κι όσο περνά ο καιρός ακόμη καλύτερα. Αυτή η προοπτική καθησυχαζει τα παιδιά, έτσι νομίζω. Και τους δίνει εμπιστοσύνη για αυτό που έρχεται.
Και στο τελος-τελος είναι τουλάχιστον παρηγορητικό και ίσως αρκούντως εμπνευστικό να θυμίζουμε στα παιδιά μας, τι καταφεραμε με προσπαθεια. Να παραδεχόμαστε τα λάθη μας ή την ανεπάρκειά μας. Να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Να διορθωνόμαστε. Να αλλαζουμε στο καλύτερο, χωρίς "εγώ έτσι είμαι". Άρα, να ζούμε σωστά.
Δεν είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά εκτιμούν τους αλάθητους, τις αυθεντίες, τους ήρωες, που παντα όλα τα κανουν ά-ψογα. Ούτε τους βοηθάνε, είτε είναι ήρωες της Ιστορίας, είτε γονείς, είτε δασκαλοι και καθηγητές τους. Ούτε και μας πιστεύουν όταν νομίζουμε ότι όλα τα κανουμε σωστα. Μην κοιτας που δεν μας το λενε, ή δεν το λένε συχνά. Μας κρίνουν αυστηρά και δίκαια. Ξερουν τι κανουμε, βλεπουν ποιοι είμαστε. Και είμαι μαλλον σίγουρη, ότι εκτιμάνε την ειλικρίνεια, την προσπαθεια, τη βελτίωση, το αποτελεσμα. Είναι σπουδαίο μάθημα ότι οι άνθρωποι γίνονται αυτό που θελουν και αξίζει να προσπαθήσουν, κανοντας και λαθη, πώς αλλιώς;
Υ.Γ. Θαλασσενια μου, είδα το παιχνίδι που με καλεσες, σε ευχαριστώ παρα πολύ! Μάλλον αύριο θα τα καταφέρω να παίξω.
Υ.Γ.2 Χθες και σήμερα η "Καλημέρα", μετακόμισε το απόγευμα, απο τις 5 έως τις 7. Η εκπομπή βγαίνει από το περίπτερο του Υπ.Πολιτισμού και Τουρισμού στην ΔΕΘ (περίπτερο 3). Χθες ήρθαν στην εκπομπή ο Μάνος Αχαλινωτόπουλος, και στη συνεχεια ο Δημήτρης Μυστακίδης, μπουζούκι, και ο Δημήτρης Σφίγγος, κιθάρα, ήρθαν έπαιξαν και τραγούδησαν επιτόπια μερικά από τα πιο όμορφα ρεμπέτικα τραγούδια.
Σήμερα θα έρθουν να παίξουν και να τραγουδήσουν η Φωτεινή Βελεσιώτου, ο Λάρυ Χαριτίδης, ο Μάκης Πάντσιος κι ο Δημητρης Τσιολχάς, θα περάσουν να μας πουν ένα παραμύθι η Ανθή Θανου κι ο Παναγιώτης Κούλελης και θα κάνουν ένα "Πέρασμα" και οι Πλειάδες. Αν βρεθείτε στην ΔΕΘ, εκείνη την ώρα, ίσως τα πούμε κι απο κοντά.
Υ.Γ.3 Βλέπω πόσα πολλά γραψατε στα blog σας τόσον καιρό που έλειπα, εχω να διαβασω, όχι αστεία...
Πριν λίγους μήνες ο Κεν Ρόμπινσον μίλησε ξανα στο TED με θεμα:
"Φέρτε την επανάσταση στην εκπαίδευση!".
Ακολουθεί το βίντεο με την ομιλία του και στη συνεχεια σχεδόν όλο το κείμενό του.
Η μεταφραση στα ελληνικά της ομιλίας του Κ.Ρόμπινσον στο TED εγινε απο τον Δημήτρη Μαλέα.
«…Τέσσερα χρόνια πριν στο συνέδριο του TED, στο οποίο μίλησα κι εγώ, μίλησε ο Αλ Γκορ για την κλιματική κρίση. Και αναφέρθηκα σε αυτήν στο τέλος της προηγούμενης ομιλίας μου. Έτσι, θέλω να συνεχίσω από εκεί που σταμάτησα τότε γιατί τα 18 λεπτά ήταν λίγα, να πω την αλήθεια Έτσι, όπως έλεγα... (Γέλια)
Βλέπετε, είχε δίκιο.
Εννοώ, είναι προφανές ότι περνάμε μείζονα κλιματική κρίση. Και πιστεύω πως αυτοί που δεν το πιστεύουν, θα έπρεπε να βγαίνουν έξω περισσότερο. (Γέλια) Ωστόσο, πιστεύω ότι ζούμε και μια ακόμη κλιματική κρίση η οποία είναι το ίδιο σημαντική, έχει τις ίδιες ρίζες και είναι ανάγκη να αντιμετωπιστεί το ίδιο επιτακτικά. Και με αυτό εννοώ -- και επί της ευκαιρίας μπορείτε να πείτε "Κοίτα, είμαι καλά, μου φτάνει μία κλιματική κρίση. Δεν χρειάζομαι και μια δεύτερη". Αλλά αυτή δεν είναι μια κρίση φυσικών πόρων, παρότι πιστεύω ότι και αυτή είναι αληθινή, αλλά μια κρίση ανθρώπινων πόρων.
Βασικά πιστεύω ότι όπως ανέφεραν και άλλοι ομιλητές, κατά τις προηγούμενες μέρες, δεν αξιοποιούμε επαρκώς τα ταλέντα μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούνε ολόκληρη τη ζωή τους δίχως να έχουν συναίσθηση για το ποια μπορεί να είναι τα πραγματικά τους ταλέντα ή, αν έχουν κάποιο, για να μιλήσουν γι' αυτό. Συναντώ όλων των ειδών τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν είναι αληθινά καλοί σε κάτι.
Συνήθως διαχωρίζω τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες. Ο Τζέρεμι Μπένθαμ, μεγάλος ωφελιμιστής φιλόσοφος, υποστήριξε το εξής "Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων σε αυτόν τον κόσμο, αυτοί που διαχωρίζουν τον κόσμο σε δύο κατηγορίες και οι υπόλοιποι" (Γέλια) Λοιπόν, εγώ το κάνω (Γέλια)
Συναντώ διαφόρων ειδών ανθρώπους που δεν τους αρέσει αυτό που κάνουν. Απλά περνάνε την ζωή τους κάνοντας το. Δεν αντλούν ευχαρίστηση από τη δουλειά τους. Υπομένουν καρτερικά αντί να το χαίρονται και περιμένουν να φτάσει το σαββατοκύριακο. Αλλά συναντώ και ανθρώπους που πραγματικά αγαπάνε αυτό που κάνουν και δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους να κάνει κάτι άλλο. Αν τους έλεγες " Μην ασχολείσαι πια μ' αυτό" θα αναρωτιόνταν για τι πράγμα μιλάς. Γιατί αυτό που κάνουν, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Λένε, "Μα αυτό είμαι εγώ, ξέρετε. Θα χαζό να πάψω να το κάνω αυτό, γιατί αυτό "μιλάει" στο βαθύτερο είναι μου. Αυτό στην πραγματικότητα δεν ισχύει για τους περισσότερους. Αντίθετα, πιστεύω οι άνθρωποι που τους αρέσει η δουλειά τους είναι η μειονότητα. Και νομίζω υπάρχουν πολλές πιθανές εξηγήσεις για αυτό. Και ψηλά στην λίστα βρίσκεται η εκπαίδευση, γιατί κατά κάποιον τρόπο, η εκπαίδευση απομονώνει πάρα πολλούς ανθρώπους από τα φυσικά ταλέντα τους. Και οι ανθρώπινοι πόροι είναι σαν τους φυσικούς πόρους. Πολλές φορές είναι θαμμένοι βαθιά. Πρέπει να τους αναζητήσεις για να τους βρεις. Δεν είναι απλωμένοι στην επιφάνεια. Πρέπει να δημιουργήσεις τις συνθήκες για να αποκαλυφθούν. Και είναι εύλογο να σκεφτεί κάποιος ότι αυτό είναι δουλειά της εκπαίδευσης. Αλλά πάρα πολύ συχνά δεν είναι. Αυτήν την στιγμή όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα είναι υπό αναθεώρηση. Και αυτό δεν είναι αρκετό. Η αναθεώρηση δεν είναι αρκετή πια γιατί απλά αυτή βελτιώνει ένα αποτυχημένο μοντέλο. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι μια εξέλιξη στο υπάρχον σύστημα αλλά μια επανάσταση στην εκπαίδευση. Το υπάρχον σύστημα πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο.
Μια από τις πραγματικές προκλήσεις είναι να ανανεώσουμε το σύστημα εκπαίδευσης εκ βάθρων. Η ανανέωση είναι δύσκολη γιατί σημαίνει να κάνουμε κάτι που οι άνθρωποι δεν το βρίσκουν τόσο εύκολο στο μεγαλύτερο μέρος του. Σημαίνει ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε πράγματα που τα δεχόμαστε σαν δεδομένα, πράγματα που τα θεωρούμε προφανή. Το μέγιστο πρόβλημα της αναθεώρησης ή του μετασχηματισμού είναι η τυραννία της κοινής λογικής, πράγματα για τα οποία σκεφτόμαστε "Δεν μπορούν να γίνουν διαφορετικά, γιατί πολύ απλά έτσι γίνονται".
Πρόσφατα διάβασα μια υπέροχη ρήση του Αβραάμ Λίνκολν, που πιστεύω ότι και εσείς θα την βρίσκατε ενδιαφέρουσα αυτήν τη στιγμή. (Γέλια) Είπε τα εξής τον Δεκέμβριο του 1862, κατά τη διάρκεια του δεύτερου ετήσιου συνεδρίου του Κογκρέσου. Να σημειώσω ότι δεν έχω ιδέα τι γινόταν εκείνη την εποχή. Δεν μαθαίνουμε Αμερικανική ιστορία στη Βρετανία. (Γέλια) Την αποσιωπούμε. Ξέρετε, είναι πολιτική μας. (Γέλια)
Λοιπόν, χωρίς αμφιβολία, κάτι συνταρακτικό συνέβαινε το Δεκέμβριο του1862, το οποίο όσοι είναι μεταξύ μας Αμερικανοί θα το γνωρίζουν. Αλλά είπε το εξής: "Τα δόγματα του ήρεμου παρελθόντος είναι ανεπαρκή στο καταιγιστικό παρόν. Οι περιστάσεις είναι πολύ φορτισμένες με δυσκολίες και πρέπει να αρθούμε στο ύψος τους μαζί τους". Την αγαπώ αυτήν την ρήση. Όχι να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων αλλά να αρθούμε μαζί με τις περιστάσεις. "Δεν έχουμε ξαναζήσει τέτοιες καταστάσεις, για αυτό και πρέπει να σκεφτούμε με νέο τρόπο και να δράσουμε με νέο τρόπο. Πρέπει να απελευθερώσουμε πρώτα τους εαυτούς μας και στη συνέχεια να σώσουμε τη χώρα μας"
Την αγαπώ πολύ την λέξη "απελευθερώνω". Ξέρετε τι υπονοεί; Ότι υπάρχουν ιδέες που μας σκλαβώνουν το μυαλό, ιδέες τις οποίες τις αποδεχόμαστε σαν τη φυσική τάξη των πραγμάτων, τον τρόπο που υπάρχουν τα πράγματα. Και πολλές από τις ιδέες μας είναι διαμορφωμένες, όχι για να συνάδουν με τις συνθήκες αυτού του αιώνος, αλλά για να ταιριάζουν με τις συνθήκες προηγούμενων αιώνων. Ωστόσο το μυαλό μας είναι ακόμα υπνωτισμένο από αυτές. Και πρέπει να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από κάποιες από αυτές. Βέβαια είναι ευκολότερο να το λέμε παρά να το κάνουμε. Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζουμε καν ποιά πράματα τα παίρνουμε σαν δεδομένα. Και ο λόγος είναι ότι πολύ απλά τα έχουμε στο μυαλό μας σαν δεδομένα.
Ας σας ρωτήσω λοιπόν κάτι το οποίο το παίρνετε σαν δεδομένο. Πόσοι από εσάς είσαστε σε ηλικία μεγαλύτεροι από 25; Δεν είναι αυτό που νομίζω ότι παίρνετε σαν δεδομένο. Νομίζω ότι με αυτό είσαστε ήδη εξοικειωμένοι. Υπάρχουν άτομα εδώ μικρότερα των 25 ετών; Ωραία. Από όσους είσαστε άνω των 25 σηκώστε το χέρι όσοι φοράτε ρολόι; Καλό ποσοστό έ; Ρωτήστε σε μια αίθουσα γεμάτη εφήβους το ίδιο πράγμα. Οι έφηβοι δεν φοράνε ρολόι χειρός και δεν εννοώ ότι το κάνουν επειδή δεν μπορούν ή δεν επιτρέπεται, απλά συχνά δεν το θέλουν. Και ο λόγος είναι, καταλαβαίνετε, ότι όσοι είμαστε μεγαλύτεροι από 25, μεγαλώσαμε με μια προ-ψηφιακής εποχής κουλτούρα. Και για αυτό χρειαζόμαστε να φοράμε κάτι για να κοιτάζουμε την ώρα. Τα σημερινά παιδιά ζούνε σε ένα ψηφιακό κόσμο και ο χρόνος γι' αυτά βρίσκεται παντού. Δεν υπάρχει λόγος να φοράνε ρολόι. Και να πούμε την αλήθεια, δεν υπάρχει λόγος να φοράμε και εμείς. είναι απλά κάτι το οποίο το έχουμε συνηθίσει και συνεχίζουμε να το κάνουμε. Η κόρη μου η Κέιτ, που είναι 20 χρονών, δεν φοράει πότε ρολόι. Δεν βρίσκει κάποιο λόγο. Όπως λέει "Είναι συσκευή με μία μόνο λειτουργία" (Γέλια) "Πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων" Και εγώ απαντώ "Όχι, όχι, λέει και την ημερομηνία" (Γέλια) "Έχει πολλές λειτουργίες."
Αλλά βλέπετε, υπάρχουν ιδέες και στην εκπαίδευση οι οποίες μας σκλαβώνουν. Θα σας δώσω κάνα δυο παραδείγματα. Το ένα είναι η ιδέα της γραμμικότητας, ότι αρχίζεις κάτι, ακολουθείς μια συγκεκριμένη διαδρομή, και αν τα κάνεις όλα σωστά θα παραμείνουν έτσι για όλη σου τη ζωή. Οι ομιλίες στο TED δείχνουν κάποιες φορές εμμέσως ή κάποιες φορές ρητώς, μια διαφορετική ιστορία, ότι η ζωή δεν είναι γραμμική, αλλά οργανική. Δημιουργούμε το μέλλον μας βιωματικά, εξερευνώντας τα ταλέντα μας σε συνδυασμό με τις καταστάσεις που αυτά βοηθούν να δημιουργηθούν για μας. Αλλά η γραμμικότητα μας έχει γίνει εμμονή. Και η εμμονή αυτή κορυφώνεται με την έντονη επιθυμία για εισαγωγή σε κάποιο πανεπιστήμιο. Νομίζω ότι η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο έχει γίνει εμμονή, σε κάποιες τουλάχιστον σχολές. Με αυτό δεν θέλω να αποτρέψω από την φοίτηση σε κάποιο πανεπιστήμιο, αλλά θέλω να τονίσω ότι δεν χρειάζεται να φοιτήσουν όλοι και δεν χρειάζεται να φοιτήσουν όλοι τώρα. Κάποιοι μπορεί να θελήσουν να φοιτήσουν σε κάποια άλλη στιγμή της ζωής τους.
Βρέθηκα πριν λίγο καιρό στο Σαν Φραντζίσκο σε μια εκδήλωση να υπογράφω βιβλία μου στους αναγνώστες. Και ήταν ένας νεαρός γύρω στα 30 που αγόραζε βιβλίο. Και τον ρώτησα "με τι ασχολείσαι;", απάντησε "είμαι πυροσβέστης". Τον ρωτάω "πόσο καιρό είσαι πυροσβέστης;", μου λέει "πάντα, πάντα ήθελα να γίνω πυροσβέστης" του λέω "εν πάσει περιπτώσει, πότε το αποφάσισες;" και μου λέει "από παιδί, αν και ήταν πρόβλημα για εμένα στο σχολείο, γιατί στο σχολείο όλα τα παιδιά θέλουν να γίνουν πυροσβέστες. Αλλά εγώ ήθελα πραγματικά να γίνω πυροσβέστης. Στις μεγαλύτερες τάξεις του σχολείου οι καθηγητές δεν με παίρναν στα σοβαρά. Και ένας συγκεκριμένα καθηγητής μου είπε ότι πετάω την ζωή μου στα σκουπίδια, αν ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, θα έπρεπε να πάω στο πανεπιστήμιο, να γίνω καλός επαγγελματίας, ότι είχα τις ικανότητες και χαράμιζα το ταλέντο μου. Και ήταν υποτιμητικό γιατί το είπε μπροστά σε όλη την τάξη και ένιωσα πολύ άσχημα. Αλλά ήταν αυτό που ήθελα, και μόλις τελείωσα το λύκειο έκανα αίτηση στην πυροσβεστική και με πήρανε" Και συνέχισε, "Ξέρετε, σκεφτόμουν για αυτό τον καθηγητή πολύ πρόσφατα, πριν λίγα λεπτά που μιλούσατε, γιατί 6 μήνες πριν του έσωσα τη ζωή. Είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και τον έβγαλα έξω από το αυτοκίνητο, του έκανα καρδιοαναπνευστική ανάνηψη και επίσης έσωσα την γυναίκα του" και τελείωσε λέγοντας, "νομίζω θα ανέβηκα στα μάτια του τώρα"
(Γέλια)
(Χειροκροτήματα)
Ξέρετε, για εμένα, οι ανθρώπινες κοινότητες εξαρτώνται από μια πληθώρα διαφορετικών ταλέντων, και όχι από μία μόνο ικανότητα. Και στην καρδιά των προκλήσεων είναι να επαναπροσδιορίσουμε την αίσθησή μας για την ικανότητα και την ευφυΐα Η γραμμικότητα είναι το πρόβλημα.
Όταν ήρθα στο Λος Άντζελες, περίπου εννιά χρόνια πριν, αντιμετώπισα μια εκπαιδευτική πολιτική, με συγκεκριμένους σκοπούς και αρχές, που συνοψίζονταν στο ρητό "Το πανεπιστήμιο αρχίζει στα νήπια." Όχι, διαφωνώ. (Γέλια) Πραγματικά διαφωνώ. Αν είχαμε χρόνο θα το εξηγούσα, αλλά στο πλαίσιο τα περιορισμένα της ομιλίας δεν μπορώ. (Γέλια) Το νηπιαγωγείο αρχίζει στο νηπιαγωγείο. (Γέλια) Ένας φίλος μου είπε κάποτε, "Ξέρεις, ένα παιδί τριών ετών, δεν είναι μισό παιδί έξι ετών." (Γέλια) (Χειροκροτήματα) Είναι τριών ετών.
Όπως ακούσαμε στην τελευταία σειρά ομιλιών, υπάρχει πλέον τόσος ανταγωνισμός ακόμα και για να εισαχθείς στο νηπιαγωγείο, για να φοιτήσεις στο σωστό νηπιαγωγείο περνάς από συνέντευξη πλέον σε ηλικία τριών χρονών. Τα παιδιά κάθονται μπροστά από επιτροπές, με τα βιογραφικά τους, (Γέλια) και ακούνε να τους λένε "Αυτό είναι όλο;" (Γέλια) (Χειροκροτήματα) Είσαι στον κόσμο τριάντα έξι μήνες και μόνο αυτό έχεις να δείξεις; (Γέλια) "Δεν έχεις καταφέρει και τίποτα. Ξόδεψες τους πρώτους έξι μήνες στο θηλασμό όπως βλέπω" (Γέλια) Βλέπετε, είναι πράγματι εξωφρενικό, αλλά το κάνουμε.
Το άλλο μεγάλο θέμα είναι ο κομφορμισμός. Δημιουργήσαμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο μοντέλο των ταχυφαγείων. Στο μοντέλο αυτό αναφέρθηκε και ο Τζίμι Όλιβερ προχθές. Ξέρετε υπάρχουν δύο μοντέλα διασφάλισης ποιότητας στην εστίαση. Το ένα είναι του η γρήγορου φαγητού, όπου όλα είναι σταθερά. Το άλλο είναι το μοντέλο των Ζάγκα και Μισελίν εστιατορίων, όπου τίποτα δεν είναι σταθερό, όλα προσαρμόζονται στις περιστάσεις. Και εμείς προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε το μοντέλο του γρήγορου φαγητού στην εκπαίδευση. Και το αποτέλεσμα είναι να έχει φτωχύνει τόσο το πνεύμα μας όσο και η ενέργειά μας όπως και τα ταχυφαγεία έχουν φτωχύνει από θρεπτικά συστατικά το σώμα μας
(Χειροκροτήματα)
Νομίζω όμως ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι τα ανθρώπινο ταλέντο είναι πολύ διαφορετικά. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά χαρίσματα. Θυμήθηκα τελευταία ότι μου είχαν χαρίσει μια κιθάρα όταν ήμουν παιδί περίπου την ίδια περίοδο που ο Ερικ Κλάπτον πήρε την πρώτη του κιθάρα. Και στην περίπτωση του Ερικ Κλάπτον είχε αποτέλεσμα, αυτό μόνο λέω. (Γέλια) Κατά κάποιον τρόπο, δεν έκανε για μένα. Δεν μπορούσα να κάνω αυτό το πράγμα να δουλέψει ανεξαρτήτως της προσπάθειας που κατέβαλα. Απλά δεν γινόταν.
Αλλά δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Πρόκειται για το πάθος. Πολλές φορές, οι άνθρωποι γίνονται καλοί σε πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν πραγματικά. Το θέμα είναι το πάθος, και τι μας συναρπάζει το πνεύμα και μας δίνει ενέργεια. Και αν κάνεις πράγματα που αγαπάς, στα οποία είσαι καλός, ο χρόνος περνάει με εντελώς διαφορετικό ρυθμό. Η γυναίκα μου μόλις τελείωσε το γράψιμο ενός μυθιστορήματος, και νομίζω ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο, αλλά εξαφανιζόταν για ώρες μέχρι να το τελειώσει. Όπως γνωρίζετε, αν κάνεις κάτι το οποίο το αγαπάς, μια ώρα σου φαίνεται σαν πέντε λεπτά. Αν κάνεις κάτι το οποίο δεν ταιριάζει με το πνεύμα σου, τα πέντε λεπτά θα τα νιώθεις σαν μια ώρα. Και ο λόγος που τόσοι άνθρωποι παραιτούνται από τις σπουδές είναι γιατί δεν τους εκφράζουν, γιατί δεν τους βοηθούν να εκτονώσουν την ενέργεια και το πάθος τους.
Γι’ αυτό νομίζω ότι πρέπει να αλλάξουμε το μοντέλο εκπαίδευσης που ακολουθούμε. Πρέπει να πάμε από αυτό που είναι ουσιαστικά ένα βιομηχανικό μοντέλο εκπαίδευσης, ένα μαζικό μοντέλο, που βασίζεται στην γραμμικότητα, σε ένα μοντέλο που έρχεται πιο κοντά στις αρχές της γεωργίας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ανθρώπινη ανάπτυξη των ικανοτήτων δεν είναι μια μηχανιστική διαδικασία, αλλά μια οργανική διαδικασία. Και δεν μπορείς να προβλέψεις το αποτέλεσμα της ανθρώπινης ανάπτυξης. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι, όπως και ένας αγρότης, να δημιουργήσεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα μπορέσει κάποιος να αναπτυχθεί.
Έτσι αν επιλέξουμε να αναμορφώσουμε την εκπαίδευση και να την μετασχηματίσουμε, δεν πρέπει να δημιουργήσουμε κλώνο αυτού του συστήματος. Υπάρχουν άλλα σημαντικά συστήματα όπως το KIPP, είναι ένα πολύ καλό σύστημα. Υπάρχουν πολλά και καλά μοντέλα. Απλά πρέπει να το προσαρμόσουμε στις περιστάσεις, και να κάνουμε πιο προσωπική την εκπαίδευση προς τα άτομα τα οποία διδάσκονται κάθε φορά. Και κάνοντας αυτό, νομίζω ότι έχουμε την απάντηση στο μέλλον γιατί δεν χρειάζεται να προσαρμόσουμε κάποια καινούργια λύση. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα κίνημα στην εκπαίδευση στο οποίο οι άνθρωποι να αναπτύσσουν τις δικές τους λύσεις, αλλά με εξωτερική βοήθεια βασισμένη σε ένα προσωπικό πρόγραμμα σπουδών.
Λοιπόν, σε αυτή την αίθουσα, υπάρχουν άνθρωποι που αποτελούν πολύ σημαντικό κεφάλαιο στις επιχειρήσεις, στα πολυμέσα, στο διαδίκτυο. Οι τεχνολογίες αυτές, συνδυαζόμενες με δασκάλους με πηγαίο ταλέντο, δίνουν την ευκαιρία για μια πραγματική επανάσταση στην εκπαίδευση. Και σας παροτρύνω να εμπλακείτε σε αυτή την επανάσταση γιατί είναι ζωτικής σημασίας, όχι μόνο για τους εαυτούς μας, αλλά και για το μέλλον των παιδιών μας. Αλλά πρέπει να αλλάξουμε το βιομηχανικό μοντέλο σε ένα γεωργικό μοντέλο, όπου το κάθε σχολείο θα μπορεί να δώσει καρπούς. Γιατί εκεί είναι που τα παιδιά έχουν πραγματικές εμπειρίες από τη ζωή. Όπως και στο σπίτι, αν έχουν επιλέξει εκεί να μορφωθούν με την οικογένειά τους η με τους φίλους τους.
Έγινε πολύς λόγος αυτές τις ημέρες, κατά την διάρκεια των παρουσιάσεων, για τα όνειρα. Και θέλω πολύ γρήγορα -κυριολεκτικά "κόλλησα" με το τραγούδι της Νάταλι Μέρτσαντ χθες- να σας θυμίσω ένα παλιό ποίημα. Θέλω να σας διαβάσω γρήγορα, ένα μικρό ποίημα του Γέιτς, που είναι ένας ποιητής που μάλλον τον γνωρίζετε. Έγραψε το ποίημα στην αγαπημένη του, Μοντ Γκόν, θρηνώντας το γεγονός ότι δεν μπορούσε να της δώσει αυτό που πίστευε ότι αυτή επιθυμούσε. Και είπε: "Έχω κάτι άλλο να σου δώσω, αλλά ίσως δεν το θέλεις".
Έγραψε τα εξής:
"Να είχα τ' ουρανού την πλουμιστή τη φορεσιά
την υφασμένη από χρυσό κι απ' ασημένιο φως.
Τη γαλανή, τη μελιχρή, την μαυροκεντημένη φορεσιά
Από νύχτα κι από μέρα κι από αποσπερίσιο φως.
Τη φορεσιά μου θα άπλωνα κάτω από τα πόδια σου.
Μα εγώ που είμαι φτωχός έχω μόνο τα όνειρά μου
Τα όνειρά μου άπλωσα κάτω από τα πόδια σου.
Πάτα ελαφρά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου."
Και κάθε μέρα, με κάθε τρόπο, τα παιδιά μας, απλώνουν τα όνειρά τους κάτω από τα πόδια μας. Εμείς πρέπει να πατήσουμε όσο πιο ελαφριά γίνεται.»
Η ταινία «Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπιστικής Βοήθειας 2010» είναι μια συμπαραγωγή που γυρίστηκε σε περισσότερες από 40 χώρες, σε λιγότερο από 9 εβδομάδες, με ελάχιστο προϋπολογισμό - με σκοπό να προβάλει τα πολλά διαφορετικά μέρη, τα πρόσωπα και τις προσπάθειες των ανθρωπιστικών υπαλλήλων το 2010.
Γυρίστηκε από προσωπικό ανθρωπιστικών οργανώσεων και από ανεξάρτητους κινηματογραφιστές από όλον τον κόσμο (πάνω από 50 συμμετέχοντες συνολικά) οι οποίοι εργάστηκαν εθελοντικά.
Συντελεστές: Μουσική: Krister Linder (http://www.kristerlinder.com/)
2D animation: Anu Nagaraj @ Massmarket (http://www.massmarket.tv/)
Σχεδιασμός τίτλων: David Rasura
Παραγωγή: David Ohana/AVMU @ UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (OCHA)
Στιγμές που γίνονται το παν. Μεσα στα απλα είναι τα ωραία.
Χθες μπουγελο στο μπαλκόνι. Γελασαμε με την ψυχή μας. "Καλα, είναι δυνατόν να αφήνεις τα παιδια σου να κανουν αυτα τα πραγματα; Και να το θεωρείς και ωραίο; Να τα εγκρίνεις;" Μου είχε πει κάποτε μια μαμά σοβαρή γιατί εγώ της φανηκα ασόβαρη. Να τα εγκρίνω; Πλακα εχει. Εδώ παίζω κανονικά κι εγώ. Αυτή χανει. Σιγά μη με πτόησε. Αγάπη είναι..., λεει η Άιναφετς απο τη Σκιαθίτικη γωνιά της στο blog της. Να της χαρίσω κι απο δω ενα τραγούδι. "Αγαπησα, κι όλα γίναν φως..."
Άιναφετς, δες κι εδώ, στο ιστολογιο του Dimos El Grec. Όσο προλαβαίνω τριγυρίζω στα ιστολόγια και άλλων φίλων. Αυγουστος, κι όμως πολλοί φίλοι είμαστε εδώ.
Γρανίτα ροδακινο στο ψυγείο. Σπιτικιά δικιά μας, η πιο απλή του κόσμου. Εξω η αυγουστιάτικη ζεστη τα εχει πυρώσει όλα. Ευτυχώς πρόλαβα και πότισα τα φυτα όταν δρόσισε λίγο. Η λουίζα μεγαλώνει, το φθινόπωρο μπορώ να τη βαλω σε πιο μεγαλη γλάστρα; Να θυμηθώ να ρωτήσω την Παπίτσα. Και οι λεμονιές πρεπει να εμβολιαστούν. Πότε; Κι αυτό να το ρωτήσω. Κατι μου είπε ο μπαμπας μου, αλλα δε θυμαμαι.
Πόσες εκκρεμότητες εχω ακόμα. Πριν το φθινόπωρο θελω να κανω ενα
ακόμα μεγαλο ξεκαθαρισμα να καθαρίσω πατόκορφα ενα δωματιο του σπιτιού,
να το μεταμορφώσω εντελώς, είναι η ντροπή μου καθε φορα που μπαίνω μεσα
και σκεφτομαι πως ακόμα δεν εκανα τίποτα. Θελω να βαψω όλο το σπίτι, να
ετοιμαστώ για το Σεπτεμβριο, που είναι για μενα, παντα, η εποχη , αρχή
της χρονιάς. Λες και παω σχολείο, ακόμα. "Όλα θα γίνουν", θα ελεγε τωρα η
Νιόβη, σκεφτόμουν, όσο τριγυρνούσαν αυτα κι εκείνα στο μυαλό μου.
Αργα το απόγευμα, κατηφόριζα, μετα, τη Μαρτίου για μια δουλειά. Ζεστη, απίστευτη. Σε ενα μπαλκόνι ενας γκρινιάρης γερος μαλωνε με τη γυναίκα του. Γκουρ, γκουρ, γκουρ... Δεν του φταίει η ζεστη. Ο εαυτός του του φταίει. Φρίκη να γερνας έτσι.
Επιστροφή στο σπίτι. Ένα μικρό συμμαζεμα. Φαγητό βραδινό στα παιδιά. Εκείνα τα πιατα που τους αρεσουν, να είναι νόστιμα και να φαίνονται ωραία (και να είναι και υγιεινά, λεω μεσα μου αλλα αυτό δεν πείθει ποτε κανενα παιδί, οπότε σερβίρισμα του υγιεινού όμορφα και δε λεω κουβεντα, χαζή είμαι; Εχω ακούσει δούλεμα όταν παλια ελεγα, φατε το αυτό, κανει καλό. Τώρα πια δεν το λεω, το πήρα το μάθημά μου. Μα, κι εγώ η αθεόφοβη να αναλύω τα συστατικά του φαγητού και την αξία τους, αυτό εχει το μπρόκολο κι εκείνο τα ραδίκια, παω καλά;)
Βλεπαμε κατι στην τηλεόραση με τα παιδια, CSI, το ήξεραν το επεισόδιο, εγω όχι. Ήξεραν σε ποιο σημείο θα συγκινηθώ, και φυσικά, εκεί ακριβώς συγκινήθηκα, εβαλα και τα κλαμματα, α, στο καλό, το ξερατε ρε, ε; Εννοείται...
Και τελείωσε η σειρα. Κι αρχισε μια όμορφη κουβέντα. Για όλα. Για ώρες. Είδα καποια στιγμή το ρολόι και καταλαβα ότι μιλούσαμε πανω απο δυο ώρες. Μα, για ό,τι φανταζεσαι όμως. Αφου δεν θελαμε να τελειώσει η κουβεντα. Ταχαμου, λεγαμε, αντε τωρα ώρα για ύπνο, πηγαίναμε απο το καθιστικό στην κουζίνα να πιούμε νερό, και μετα βρισκόμασταν στο μπαλκόνι και συνεχιζαν να μιλάνε. Τους καμαρώνω πολυ. Εχουν απόψεις. Εχουν χιούμορ απίστευτο. Και ανεση να ρωτανε, να λενε τη γνώμη τους. Μεγάλωσε τόσο και η μικρή. Συμμετεχει ισότιμα σε όλες τις συζητήσεις.
Και μου αρεσει πολύ που ο μεγαλος της δίνει χώρο και χρόνο να εκφραστεί. Και όταν τον τριγυρίζει σαν μελισσα και δε θυμώνει και της συμπεριφερεται με χιούμορ και ηρεμία. Νιώθω τόσο τυχερή και για αυτό που είναι και για την μεταξύ τους σχεση. Καποια στιγμή φετος το καλοκαίρι, γύρισα ενα μεσημέρι πιο νωρίς στο σπίτι, γύρισε ο μεγαλος απο το γυμναστήριο, δεν ήξερε ότι ειμαι στο σπίτι. Ανοίγει την πόρτα και ρωταει την αδελφή του που ήταν στον υπολογιστή, "Σαββίνα, εκανες αυτό που σου είπα;", "Ωχ", απανταει αυτή, "το ξεχασα". "Δεν πειραζει", τον ακούω να της λεει, "ήταν η πρώτη φορα, την αλλη φορα όμως θα το θυμηθείς;" Της είχε πει να ανάψει τον θερμοσίφωνα. Πόσο χαρηκα αυτήν την κουβεντα τους. Και που την ακουσα τυχαία, αυτό με εκανε πιο χαρούμενη. Γιατί, ενταξει, μπροστα μας μπορεί και να μιλανε και με τρόπο που ξερουν ότι θα μας αρέσει, κακα τα ψεμματα.
Tώρα που γραφω αυτες τις γραμμές το ξερω βεβαια καλά, δεν είναι ετσι, τόσο καλά. Πότε είναι όλα όνειρο; Και βεβαια υπαρχουν και εντασεις, και εγιναν και γίνονται και θα γίνονται παντα λαθη, ανοησίες και απο τη μεριά μου, κυρίως, όπως κι εκείνοι δεν είναι παντα άγγελοι. Όμως μιλάμε. Λεω συγγνώμη. Και τα παιδια. Και το εννοούμε, πιστευω. Δεν αφήνουμε τις παρεξηγήσεις να φουσκώσουν σαν μπαλόνια. Βεβαια πρεπει να θελουν κι οι δυο πλευρες να γίνονται ετσι τα πραγματα. Αλλιώς "μα, εγώ νόμιζα", "μα, δεν ήξερα", "μα, τι εννοούσε που το είπε αυτό;" Χαλια δηλαδή. Oι καλές οι σχεσεις έτσι είναι, νομίζω, μιλάς, βλεπεις πώς σε βλεπει ο αλλος και παραδεχεσαι πως αφού ετσι σε βλεπει, είσαι και αυτό, κι αν δεν σου αρεσει το αλλαζεις, γίνεσαι το καλύτερο που είσαι.
Λόγια, λογια... Μπορεί ετσι να σκεφτεσαι τωρα, ε; Όμως τα παιδια, κι αν εχεις θα το ξερεις, αν εσύ το επιτρεπεις γίνονται πολύ σοβαροί και αντικειμενκοί κριτές, σε αλλαζουν στο καλύτερο αν τους ακους και δεν κλεινεις ματια κι αυτια γιατί "εσύ ξερεις καλύτερα" γιατί "σιγα τι ξερουν αυτα".
Θελω να σου γραψω κι αλλα και θελω και να τα σβήσω κι όλα όσα σου έγραψα, να σου πω την αλήθεια.
Όμως, ας τα παρει το ποταμι.
Στιγμές, όμορφες, που αλλαζουν τόσο τη μερα, τη διαθεση, τη ζωή μας.
Αν αφήνεις τα μικρα να τα χαρείς, αυτό είναι ζωή. Και χαρα, όπως ωραία λεει η Αντιγόνη. Και όλα είναι αλλιώς. Kαι θα ερθουν και τα μεγαλα. Άλλα θα τα φερουν ο κόπος και η δουλειά σου κι άλλα θα ερθουν σαν δώρα, απρόσμενα. Πώς λεει ενα τραγούδι; Στιγμές λοιπόν σαν θα 'ρθουν να τις ζήσεις, μην τις χαλάσεις μ' αγωνίες για το μέλλον. Έτσι ακριβώς.
Νύχτα χωρίς όνειρα, βαριά. Αύγουστος, ούτε φως τριγύρω.
Πρεπει να σηκώνεις το κεφαλι όταν τα πραγματα δεν είναι καλά. Το πρωί, μια γύρα οι πρώτες δουλειές στο σπίτι. Αδεια, σήμερα και αύριο. Μετά, μπαινω στα blogόσπιτα των φίλων. Στου Δήμου, διαβάζω για μια έρευνα, καθε μέρα εχει απο μια, αυτή μου φαίνεται πραγματικά ενδιαφερουσα. Αντιγράφω την αρχή,
"Όποιος το λέει, είναι!
Θυμάστε αυτή την φράση που λέγαμε μικροί, όταν μας κορόιδευαν; Ε, φαίνεται ότι κάποιοι ψυχολόγοι την μελέτησαν και είδαν ότι εμπεριέχει μεγάλη δόση αλήθειας. Για την ακρίβεια ο Peter Harms και ο Simine Vazire από τα πανεπιστήμια της Nebraska και της Washington αντίστοιχα, βρήκαν ότι το πώς εκφραζόμαστε για τους τριγύρω
μας εξαρτάται περισσότερο από τον δικό μας εσωτερικό και ψυχικό κόσμο
παρά από τα χαρακτηριστικά των τριγύρω μας...". Η συνέχεια εδώ
Είχα διαβασει το Μάιο μια συνεντευξη του ιστορικού Τόνι Τζουντ. Πέθανε πριν λίγες μέρες, στις 6 Αυγούστου, 2010. Διαβαζα διαφορα κείμενα στο διαδίκτυο μετα το θανατό του (κυριολεκτικά παρεμπιπτόντως, αυτήν την φραση την ήξερες;"Πριν καταλήξεις στο
ότι κάποιος είναι καλός, κοίτα πώς φέρεται στο σπίτι του". Την διαβασα στο e-rooster, είναι μια φραση απο το Ταλμούδ), θυμαμαι ακόμα τη φραση του στη συνεντευξη που έδωσε στον Γιαννη Παπαδόπουλο "Θα πρότεινα ακόμα στους Ελληνες να διαβάσουν τους κλασικούς συγγραφείς
για να καταλάβουν καλύτερα ότι η διαφθορά (οικονομική, θεσμική και
ηθική) είναι η αρχή του τέλους για τις ελεύθερες κοινωνίες" Και η φραση για τον κοσμοπολιτισμό που μπορεί να γινει το δυνατό σημείο των ελλήνων πόσο μου έφερε αμεσως στο νου τη Θεσσαλονίκη. Υπήρξε ποτέ πιο ισχυρή απο τότε που ήταν κοσμοπολίτισσα; Πολυπολιτισμική πόλη, χωρίς κόμπλεξ για την συνύπαρξη και την άνθιση των πολλών κοινοτήτων της;
Πόσο συχνα ακούμε αυτή τη λεξη σήμερα, πολυπολιτισμικός. Καμιά φορα νομίζω ότι όσο πιο πολύ τη χρησιμοποιούμε τόσο πιο πολύ προσπαθούμε να την καταλαβουμε. Παλαιότερα, αμφιβαλω αν την χρησιμοποιούσαν, ίσως γιατί απλώς την ζούσαν. Την καθημερινότητά σου την ονομαζεις, την αναλύεις; Τη ζεις. Όπως ακριβώς μιλάνε πιο πολύ για ερωτα και σεξ εκείνοι που πια δεν τον νιώθουν ή δεν κανουν.Μη στραβομουτσουνιάζεις, σκεψου το λίγο, πρωτα. Θυμαμαι, σε μια συνεντευξη στο ραδιόφωνο μιλούσαμε με την Τασσώ Καβαδία, και μου είπε το καταπληκτικό, τώρα μιλάνε πολύ για το σεξ, τότε το καναμε.
Απο το ενα θεμα στο αλλο παω. Αμα αποφασίσω να σηκώσω κεφαλι, έτσι κανω παντα. Και μετα πιανω ενα καλό βιβλίο και είμαι καλύτερα. Εγγυημενα πολύ καλύτερα.
Εχω να τελειώσω το βιβλίο του Σαβατερ "Μιλώντας στο γιο μου για τη δημοκρατία και την πολιτική" Πριν σε αφήσω, να παω στις σελίδες και τη σκεψη του, θα ακουσες, δε μπορεί, για το χορό των Περσίδων σήμερα.
(η εικόνα απο ΤΟ ΒΗΜΑ)
Αγριος ή όχι, λενε θα είναι εντυπωσιακός χορός, ειδικα φετος, καθόδου βεβαια, μιας και θα βλεπουμε τα αστρα, ή για την ακρίβεια τα "μετεωρα", να πεφτουν, αλλα χορός. Με τη δική τους μουσική.
Εχεις ετοιμη την ευχή σου για σήμερα; Πεφταστερια στον ουρανό. Σήμερα και αύριο. Ξερω τι θα ευχηθώ.
H Eυανθία Ρεμπούτσικα εχει συναυλία αύριο, Παρασκευή, στο αρχαίο θεατρο στο Διον. Ωραία θα είναι να βλεπεις εκεί τα αστερια να πεφτουν.
Eκτός απο τις Περσίδες και τον τρελλό χορό τους, αυτες τις μερες στον ουρανό είναι ενα αστερι φωτεινό τόσο πολύ που ξεχωρίζει απ'όλα τα άλλα. Ξερεις ποιο είναι; Για τις αστρικές σκόνες, τα πεφταστερια, τους διάττοντες αστέρες τα εμαθα όλα πια, όμως αυτό το λαμπερό αστερι στον αυγουστιάτικο ουρανό ποιο είναι; Τρελλό χορό μπορεί να μην κανει, είναι σαν φωτεινή σημαδούρα όμως καρφωμένη στον ουρανό τις νύχτες.
Άκουσες ήδη τοσα τραγούδια με αστερια, άντε, δυο ακόμα.
Το ενα απο τα παλιά, πιο μεγαλο κι απο μενα, του 1966 (Γιαννης Σπανός-Αλεκος Σακελλαριος- Καίτη Χωματα, το αλλο απο τα πιο καινούρια,του 2007 (Locomondo)
Αύριο, χμ, λαθος, είναι κιόλας Δευτέρα, άρα... σήμερα, αυριο και μεθαυριο στο ραδιόφωνο θα είμαστε μαζί από τις 8 μεχρι τις 10 το πρωί. Η καλημέρα θα είναι για τρεις μερες λίγο πιο πρωινή. Έκτακτη μικρή αλλαγή, ενεκα καλοκαιριού και αδειών.
Στο μεταξύ, είδα σήμερα αυτό το βιντεακι (ο ανθρωπος σφυρίζει όντως καταπληκτικά και το χωραφίσιο τοπίο γύρω είναι απολύτως καλοκαιρινό)
Αντιγράφω, από το protagon, το κείμενο του Κώστα Μίντζηρα.
Περιεκτικά και ουσιαστικά αναφερεται στην ιστορία της 43 χρονης Σακινέ Μοχαμαντί Αστιάνι (Sakineh Mohammadi Ashtiani).
"Βούρδουλας, πέτρες ή κρεμάλα; «… Οι πέτρες πρέπει να μην είναι πολύ μεγάλες, ώστε να σκοτώσουν
το άτομο με την πρώτη ή τη δεύτερη ρίψη, ούτε πολύ μικρές ώστε να μην
θεωρούνται πέτρες». Ετσι λιτά ορίζει ο ιρανικός ποινικός κώδικας
τις προδιαγραφές για τις πέτρες, που χρησιμοποιούνται στην εκτέλεση της
ποινής «θάνατος διά λιθοβολισμού». Αυτή η ποινή περίμενε τη Σακινέ
Μοχαμαντί Αστιάνι, που το 2006 κρίθηκε από δικαστήριο της πατρίδας της
ένοχη για μοιχεία ενόσω ήταν παντρεμένη.
Για την ακρίβεια κατά την κατηγορία δεν περίμενε μετά το θάνατο του
συζύγου της να περάσει ο χρόνος που προβλέπει ο νόμος για να κάνει
άλλη ερωτική σχέση. Το δικαστήριο έκρινε επίσης, ότι συμμετείχε στη
δολοφονία του άντρα της ενώ αυτή το αρνείται κι αντιτείνει ότι ο φονιάς
έχει βρεθεί και συλληφθεί. Ο συνήγορός της εξαφανίσθηκε στις
24.7, μετά την ανάκρισή του από τις ιρανικές αρχές, διέφυγε στην
Τουρκία όπου συνελήφθη για παράνομη είσοδο και ζήτησε πολιτικό άσυλο. Μετά από διεθνείς αντιδράσεις η ποινή της Αστιάνι μετατράπηκε, όπως αναφέρει ο ξένος τύπος, σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Η ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμη."
Η τελευταία σύνδεση παραπέμπει εδώ, αν δεν είναι ευδιακριτο: http://freesakineh.org/.
Τα παιδιά της, o γιός της, Sajad, και η κόρη της, Farideh, σήμερα 22 και 17 χρονων αντίστοιχα, εχουν ξεκινήσει απο την αρχή και συνεχίζουν μια διεθνή εκστρατεία για να κινητοποιήσουν την κοινή γνώμη για την καταδίκη της μητέρας τους.
Τι μπορεί να κανει μια υπογραφή; Πριν πεις πως μόνο την συνείδησή μας καθησυχαζει ότι καναμε κατι, ξαναδες, αν θες, αυτό το βίντεο.
Μια χρονιά πέρασε.
Εχω γενέθλια σήμερα. Κι επειδή δεν ξερω να μετραω το χρόνο αλλιώς, αν εχω ζήσει κατι δεν είναι οι μήνες, οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτα και τα τοσοδούλικα δευτερόλεπτα. Δεν είναι ρολόι ο χρόνος, αλλά ζωή. Γεμάτη χρονιά. "Όλα όσα γίνανε τα 'ζησα", λεει το τραγούδι. Έτσι ακριβώς. Όμορφα, χαρούμενα, συγκλονιστικά. Θλιμμένα, απογοητευτικά, άσχημα. Όλα. Γελασα από και με την καρδιά μου, στον ξύπνιο και, ναι, μετα απο καιρό και στον ύπνο μου. Έκλαψα, άγρια ή βουβά, στον ύπνο και στον ξύπνιο μου. Έζησα. Ζω. Κι αυτό δεν είναι αυτονόητο, ποτέ. "Αυτα που θα 'ρθουν τα περιμένω" λεει, μετα το τραγούδι.
Γιατί λενε μερικοί ότι η ζωή είναι σαν μια σκαλα, ανεβαίνεις μέχρι την κορυφή και μετα κατηφορίζεις σαν καημενος απο την άλλη πλευρα; Συγγνώμη, αλλα εγώ αλλιώς θέλω να ανεβαίνω. Σαν σε βουνό, ανεβαίνοντας απο δρόμους που ανοίγω, συναντώντας ανθρώπους, να βρίσκω σπηλιές όταν χρειαζομαι να κουρνιάζω για λίγο μεσα, ποταμια να παίρνω δυναμη και μετα παλι πανω, ανηφόρα. Είναι πολύς ο δρόμος. Κι όταν φτασω στην κορυφή του βουνού, εκεί θα σταθώ. Να κοιταω τη θεα, για όσο θελω, όσο χρειαστεί κι όσο μπορώ. Και να βλεπω όσο πιο μακρια γίνεται. Όχι μόνο αυτα που περασαν αλλα κι εκείνα που ακόμα δεν ξέρω. Τελειώνει ποτε ο δρόμος; Ο μεσα και ο έξω μας;
Κι εκεί περιμένουν τα ωραία, "μας προσμένουν οι άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη, οι παλιές μας οι φοβίες, τα ολοκαίνουργια λάθη. Μας προσμένουν οι μεγάλοι κι οι απέραντοι δρόμοι, μας προσμένουν κι όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμα"
Ευτυχώς, "τίποτα δεν χάθηκε/ποτέ από κανέναν...τίποτα δεν πέρασε/ούτε και θα γυρίσει/όλα συμβαίνουν τώρα, όλα σε μια στιγμή... Μια πρόκληση η ζωή, αθάνατη θνητή"
Είναι ωραίο να μεγαλώνεις.
Κι ακόμα πιο ωραίο με αυτό που λεει το επόμενο τραγούδι.
Ακριβώς ένα χρόνο πριν, 2 Αυγούστου 2009, o ήλιος ανατελλει, 06:28.
Θυμήθηκα σήμερα ενα τραγούδι, δεν είναι από τα πολύ γνωστά, έχει έναν στίχο που μιλα για ανατολή, εκείνη που βρίσκεις όχι ακριβώς στον ήλιο που ξεπροβάλλει αλλά σε ενα αγαπημένο βλέμμα.
Στίχοι: Λευτερης Παπαδόπουλος. Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος.
Ο μήνας που εχει τραγουδηθεί περισσότερο απ'όλους.
Θυμασαι σε πόσα τραγούδια κόβει βόλτες;
Σε πόσα ποιήματα;
Μια ανασα πριν το φθινόπωρο. Μια ευκαιρία να κανεις όσα το υπόλοιπο-προηγούμενο κομματι του καλοκαιριου δεν πρόλαβες.
Για μενα που είναι και γενεθλιος μήνας, ενα παραπανω, να σου πω.
Άλλες χρονιές τον θυμάμαι απο μια μεγαλη χαρα, αλλες απο μεγαλη λύπη, όμως μετριος δεν ήταν ποτέ.
(η εικόνα αριστερα είναι από εδώ)
"Αύγουστος είναι κάποια νύχτα στη ζωή που τα'χεις όλα, μια αγκαλιά και φορητό ραδιοφωνάκι.. να ξεγελιέσαι πως υπάρχει αθανασία..."
Αν και τα λόγια της Σαπφώς στο ποίημά της, μελοποιημενο εδώ απο τον Νίκο Ξυδάκη, (η ελευθερη απόδοση του ποιήματος είναι του Οδυσσεα Ελύτη, ουσιαστικά ένα δικό του ποίημα με αφορμή τα λόγια της Σαπφώς), δείχνουν πως όσα αναφερει εγιναν άνοιξη, θα σου γραψω αλλη φορα πώς και γιατί, κλεβω αυτή τη σελήνη να την φερνω στον Αυγουστο, στη δικιά του πανσεληνο.
(δέδυκε μὲν ἁ σελάνα καὶ Πληϊάδες, μέσαι δὲ νύκτες, παρὰ δ' ἔρχεθ' ὥρα· ἐγὼ δὲ μόνα καθεύδω,
αυτοί είναι οι πρωτότυποι στίχοι της Σαπφώς, συγκλονιστικοί στην λιτότητα και δύναμή τους.)
με απλά πραγματα γίνονται θαυματα. Μαμα και κόρη "βγηκαμε" έξω, όχι μακριά, μη φανταζεσαι, μεχρι το μπαλκόνι μας. Στρώσαμε το τραπεζι, ξαφνική ιδεα, με ό,τι είχαμε, είναι ωραίο να "βγαίνεις εξω" με τις πυζαμες. Μιλούσαμε, λεγαμε τα δικά μας, την άκουγα, χωρίς τίποτε αλλο να αποσπα την προσοχή μας, κανουμε τις πιο ωραίες κουβεντες. Τι την ενοχλεί, τι σκεφτεται, τι νιώθει. Τίποτα δε ρωτάω, εκείνη μιλάει, ρωτάει πώς μου φαινεται αυτό ή πώς νιώθει για εκείνο, ή απλά λεει"να σου πω..." και αρχίζει...
Μετα παίζαμε, διαφορα, γελούσαμε με μικρα, χαζά, μετρούσαμε τις ...πατούσες μας, λεγαμε λόγια του σπασίκλα που μας αρεσει (βγαίνει και ταινία το ξερεις;), λεγαμε ποια ταινια μας αρεσει, είχαμε δει και δυο τις τελευταίες μέρες και ειχαμε να πούμε διαφορα και στο τελος παίξαμε ενα παιχνίδι που πολύ μας άρεσε. Μοιραστήκαμε μικρα χαρτακια, η μια εγραφε συναισθηματα ή αλλη φρασεις και μετα παίρναμε η καθε μια από ενα χαρτακι της καθε στοίβας και έπρεπε να πούμε τη φραση που μας τυχαινε με τον αναλογο τρόπο. Δεν ξερω πώς σου φαίνεται αλλα εμείς περασαμε καταπληκτικά. Ήταν τόσο ωραίο βραδυ.
Το "καλοκαίρι στην πόλη", χρειαζεται τους τρόπους του για να περναει όμορφα.
Σήμερα το πρωί, αδεια απο το ραδιόφωνο, και τη Δευτερα το ίδιο για να τελειώσω καποιες δουλειές, επιστροφή στην εκπομπή την Τρίτη.
Είναι κιόλας βραδυ. Όλες οι δουλειές μπορεί να μην έγιναν αλλά δεν είναι αυτό το βασικό. Άλλα είναι. Και για αυτα νιώθω τυχερή. Τα άλλα θα γίνουν. Όταν και όπως πρεπει.
Είναι ενα από τα αγαπημένα μας επεισόδια με ήρωες τη Λόλα και τον Τσάρλυ. Το ξαναείδαμε σήμερα, η Σαββίνα κι εγώ, και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα απο τότε που ήταν πολύ μικρή και το είχαμε πρωτοδεί. Τεσσερα χρόνια πριν πρεπει να ήταν. Τότε ακόμα της μετεφραζα εγώ την ιστορία. Τώρα εκείνη μεταφραζει καλύτερα απο μενα. Γελαμε όπως τότε. Θυμαται απέξω όλο το κείμενο. Εγω καμια φορα συγκινούμαι και λεω μία φορα τουλάχιστον σε καθε επεισόδιο μεγαλόφωνα, μα τι ωραία σειρα που είναι (μεσα μου το λεω αλλες είκοσι φορές τουλαχιστον - κι αλλες θα το έλεγα αλλα...δεν προλαβαίνω, τελειώνει το επεισόδιο).
Charlie And Lola. Μου αρεσουν οι ιστορίες αλλα και η εικονοποίησή τους στην τηλεόραση, το χιούμορ τους, η ευρηματικότητα, ο όμορφος τρόπος που διαπραγματευονται απλα, καθημερινά θεματα, μα τόσο σοβαρα για τα παιδιά, μου αρεσει η αδελφική σχεση των δυο παιδιών, της Λόλας και του Τσάρλυ, η τσαχπινιά, η σπιρταδα κι ο αυθορμητισμός της Λόλας και η αγαπη, η λογική, η σοβαρότητα και η τρυφερότητα του Τσαρλυ που τόσο ωραία την βοηθα να κατανοήσει τόσα πραγματα, να ξεπερασει τόσα προβλήματα.
Είναι ωραίο μαθημα αυτές οι ιστορίες για μας τους γονείς. Υπαρχουν τόσοι τρόποι για να απευθυνόμαστε στα παιδιά. Ας διαλέγουμε τους καλύτερους, κι όχι τους στερεοτυπικούς. Και το να παίρνουμε καλές ιδέες βοηθάει πολύ. Να το λοιπόν το επεισόδιο "There Is Only One Sun And That Is Me!", σε δυο μέρη. Ελπίζουμε, μαμα και κόρη, να σας αρεσει όσο σε μας.
Σήμερα, είδαμε και αυτό: Τους χαρακτήρες της Λόλα και του Τσάρλυ τους δημιούργησε η Lauren Child.
Οι ιστορίες των δυο παιδιών έγιναν και σειρα βιβλίων και τηλεοπτική σειρα (στο BBC, από το 2005)
...πριν απο αρκετούς αιώνες, λεει ο Αριστοφάνης, ενας αθηναίος πολιτης ο Χρεμύλος πήγε στους Δελφούς για να ρωτησει τον Απόλλωνα ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να διαπαιδαγωγήσει τον γιό του. Έτσι όπως ήταν ο κόσμος στην εποχή του, να τον συμβουλέψει να γίνει αντί τίμιος, παλιάνθρωπος κι απατεώνας αφού αυτοί καλοπερνάνε στην εποχή του; Και ο θεός του απαντησε, με μια φραση που φαινεται άσχετη της ερώτησης, θα πεις, αλλα τότε έτσι απαντούσε συχνά ο θεός οπότε μην παραξενευεσαι, να ακολουθήσει όποιον θα συναντησει εξω απο το μαντείο. Ο Χρεμύλος φευγοντας απο το μαντείο βρηκε κι ακολούθησε εναν τυφλό γερο. Αποκαλύπτεται ότι αυτός ήταν ο Πλούτος. Τον φερνει λοιπόν στο σπίτι του ο Χρεμύλος και φροντίζει ώστε ο τυφλός Πλούτος να βρει ξανα το φως του, καθώς τον πηγαίνει, μαζί με τον δούλο του Καρίωνα, στο Ασκληπειίο κι εκεί ο θεός τον θεραπευει.
Έχει ήδη προηγηθεί στο έργο ο αγώνας, η ανταλλαγή δηλαδή επιχειρημάτων
αναμεσα στην Πενία που ισχυρίζεται πως εκείνη φερνει ισορροπία και
ευτυχία στην κοινωνία των ανθρώπων και τον Χρεμύλο που υπερασπίζεται την
επιλογή του να θελει τον πλούτο στο σπίτι του, και να διώξει εκείνη.
Αφού λοιπόν ο Χρεμύλος θεραπεύει τον Πλούτο, εκείνος πια δε συναναστρεφεται όπως πριν που ήταν τυφλός, φαύλους και απατεώνες, αλλα διαλεγει να κανει πλούσιους μόνο τους εναρετους, τίμιους και δίκαιους. Πραγματι, ετσι γίνεται. Ο δίκαιος ανταμοίβεται όπως πρεπει, ο συκοφαντης τα χανει όλα. Ο δίκαιος παρουσιάζεται για να αφιερώσει στον Πλούτο το παλιό ρούχο του και τα παπούτσια του και ένας συκοφάντης φοβερίζει ότι θα τους καταγγείλει όλους, γιατί καταλύουν τη Δημοκρατία. Σοβαρα και κωμικά αλλαζουν όλα. Σε ενα ιδιαίτερα κωμικό επεισόδιο, μια γραία γυναίκα παραπονιέται που πια δεν περνα ο παρας της και δεν μπορεί πλεον να αγοραζει τον ερωτα του νεαρού εραστή της, καθώς αφού είναι κι εκείνος πλούσιος τώρα πια δεν χρειαζεται τα χρήματά της και απομακρύνεται απο κοντα της. Τέλος έρχεται ο Ερμής και ο ιερέας του Δία και ζητούν δουλειά. Ο Χρεμύλος δηλώνει ότι θα επαναφέρει τον Πλούτο, εκεί όπου ήταν ανέκαθεν, δηλ. στον οπισθόδομο του Παρθενώνα. Όλοι μαζί, τέλος, με δάδες αναμμένες οδηγούν τον Πλούτο στην Ακρόπολη.
Αυτή είναι η υπόθεση του "Πλούτου", και πανω κατω οι ήρωές του. Μελαγχολική κωμωδία, αν το σκεφτείς. Μια ουτοπία είναι η ιστορία του. Μια ουτοπία που μόνο στα παραμύθια υπαρχει; Ίσως. Κι από την άλλη, εχει σημασία να σταθούμε λίγο στην Πενία τη φτώχεια δηλαδή. Στον Αριστοφανη η Πενία δεν είναι η φτώχεια του ζητιάνου, ούτε η ανεχεια, με τα λογια του ποιητή είναι αυτό που θα λεγαμε, δουλεύω και ζω, το μετρημένο και με κόπο έχειν. Πάνω κάτω δηλαδή αυτό που ισχυρίζονται και αλλοι, φιλόσοφοι και όχι μόνο προγενεστεροι και σύγχρονοι του Αριστοφάνη. Σήμερα αυτή η άποψη εχει αρκετα στοιχεία προτεσταντισμού, ίσως. Αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση που αφορα και το βασικό θεμα με το οποίο ξεκίνησαν όλα στην κωμωδία του Αριστοφάνη. Θυμάσαι, ήταν η ερωτηση του Χρεμυλου, πώς να μεγαλώσει, με ποιες αξίες το παιδί του.
Φευγοντας απο την παρασταση που είδα χθες στο θεατρο Δασους, σκεφτόμουν ότι όλοι θελουμε να ζησουμε μια καλή ζωή. Ακόμη κι αν αυτή, κατα τη γνωμη μου σωστα, δεν την ταυτίζουμε με τις πολυτελειες και τις υπερβολές του lifestyle, νομίζω, σίγουρα την συνδεουμε με την οικονομική δυνατότητα να ζούμε καλά, δηλαδή με αξιοπρεπεια και καλή ποιότητα ζωής. Όμως, με τα μεχρι πριν λίγο καιρό δεδομένα, ένιωθα ότι κατι δεν παει καλά. "Διαλεξε δουλειά να βγαλεις λεφτα, αυτό είναι το βασικό". "Τόσα ζητα, κι αυτός θα στα δωσει, κι αυτός απο καπου αλλού τα πηρε πολλά κι εύκολα"."Τι θα πει έντιμος, πας καλά; όλοι κλέβουν". "Είσαι κορόιδο που δουλευεις, δε βλεπεις στην υπηρεσία που δεν δουλευει κανενας, εσύ ανόητος είσαι;". Και ξαφνικά ήταν τόσο δυσκολο πια να πείσεις ενα παιδί ότι στη ζωή δουλευουμε για να ζήσουμε, όχι μόνο να βιοποριστούμε αλλα να ζήσουμε κανοντας κατι που μας ευχαριστεί και δινει νοημα και δημιουργικότητα στη ζωή μας, δεν δουλευουμε μόνο για να βγαζουμε λεφτα, και πως επισης κοπιάζουμε (αλλη παλια λεξη αυτή) για να αποκτήσουμε κάτι. Πώς όλα θελουν κόπο, απο τα απλά, τους βαθμούς στο σχολείο (θελουν διαβασμα, δεν φταινε μόνο οι καθηγητες για τους χαμηλούς βαθμούς), το επιθυμητό σωμα (ναι, δεν βρεθηκε ακόμη το χαπι της μεταμόρφωσης σε μια μερα), τις σχεσεις (θελουν χρόνο, θεληση, υπομονή) και ο καταλογος θα μπορούσε να εχει τα παντα της ζωής μας, νομίζω. Αντι για αυτό το "γρηγορα και όλα, χωρίς κόπο" ήταν το ιδανικό. Κι αν ακουγόταν κατι διαφορετικό ήταν γραφικό. Τι είναι αυτα που μου λες, αφού οι αλλοι ζουν αλλιώς, κάνεις πως δεν το βλεπεις; έλεγαν τα παιδια. Άδικο είχαν;
Τώρα βεβαια, τα πραγματα εχουν αλλαξει πια. Είναι όλα, όχι για όλους μαλλον, αλλα για τους πιο πολλούς πιο δύσκολα ή παρα πολύ δύσκολα.
Από την άλλη, δεν μου αρεσει καθόλου που διαφοροι λενε τώρα "να γίνουμε
φτωχοί να στρώσουμε". Για να στρώσουμε, για να αλλαξουν τα πραγματα που καθε λογικός άνθρωπος καταλαβαινε ότι είχαν ξεφύγει απο καθε μετρο και ηθική, είναι απαραίτητο να επιδιώκουμε να γίνουμε φτωχοί; Προτιμώ, να γίνουμε προκομμένοι, να στρώσουμε. Να
δουλεψουμε, να γίνουμε λιτοί, ουσιαστικοί, να στηριζόμαστε στη δουλειά
μας και την αξία μας, οποια είναι αυτή, ναι. Αυτα που πρεπει να
ξαναβρούμε εχουν αξία, νομίζω.
Και μπορεί να μοιαζουν παρηγορια ή για αλλους συμβιβασμός τα λόγια της παραστασης (αυτα δεν ξερω αν είναι λόγια του Αριστοφανη ή προσθηκη των συντελεστων της) "δε γίνεται, δε γίνεται, τίποτα να μη λείπει/δε γινεται όλη τη ζωή να μη νιώσουμε λύπη/ θα ζησουμε με τη δουλειά, γιατί κανείς δεν είδα/χωρίς αγώνα να μπορεί να νιώσει την ελπίδα", μπορεί όμως να είναι και η σκληρή αλήθεια.
Ο Αριστοφάνης διδαξε τον Πλούτο το 388π.χ., 37 ολόκληρα χρόνια μετα το
πρωτο εργο τους Αχαρνής, και λίγα, μόλις, τρια χρονια πριν το θανατό
του, λεγεται οτι πεθανε γυρω στα 67. Είναι το τελευταίο σωζώμενο εργο του.
Η παρασταση "Πλούτος" του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, απο το
Θεατρο Τεχνης σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου, ανεβαίνει για τελευταια δευτερη βραδια σήμερα στη Θεσσαλονίκη, στο θεατρο Δασους.
Πρόκειται για το τρίτο ανέβασμα απ΄ το «Θέατρο Τέχνης» της τελευταίας απ΄ τις σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη. Την ανέβασε πρώτα, το 1957, στο τότε θέατρο του Μάνου Κατράκη στο Πεδίον του Άρεως, ο Κάρολος Κουν- που ΄χε πρωτοκαταπιαστεί με το έργο το 1936 όταν το παρουσίασε με τους μαθητές του στο Κολέγιο. Το καλοκαίρι του ΄94, μετά το θάνατο του Κουν, τον «Πλούτο ανέβασε- στην Επίδαυρο πια- ο Μίμης Κουγιουμτζής. Η παράσταση επαναλήφθηκε το επόμενο καλοκαίριτου 1995- και το 2001. Σημειωτέον ότι, όπως και τώρα, το ρόλο του Χρεμύλου ερμήνευε, 1994, ΄95 και 2001, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς.
(από "Το τέταρτο κουδούνι" του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010)
