Η δικιά μας ζωή

Όταν ο γιος μου ήταν πολύ μικρός ακόμη - τριών; τόσο πάνω κάτω - σε μια απο τις καθημερινές περπατάδες μας, αλωνίζαμε τα απογευματα με το καρότσι στην αρχή, περπατώντας μετα, όχι μόνο τη γειτονιά μας αλλα και αρκετα πιο μακριά. Μάθαινε την πόλη, την μάθαινα κι εγώ. Περπατώντας την. Ζώντας την. Τα ωραία και τα άσχημα, και πιο πολύ όλα αυτα που θα μπορούσαν να είναι τόσο ωραία, ανθρώπινα και με απλή λογική τόσο μα τόσο διαφορετικά. Μικρα πραγματα θα μου πεις. Όμως αυτα αλλαζουν τη ζωή σου και σου δίνουν δύναμη να φτάξεις και τα άλλα, τα μεγάλα.
Ενα τετοιο απόγευμα, λοιπόν, εκεί που περπατάμε και ρωτάει ο μικρός για αυτό και για εκείνο, από τι φτιάχνεται αυτό, εεε, τι αυτό εκεί ψηλά; και συμπληρώνω κι εγώ - μη χάσω...η γνωστή Αναστασία, ο σπασίκλας που λέει η κόρη μου, τώρα - ξερεις αυτό το δεντρο είναι λεύκα και...κτλ κτλ, αρχίζει ο αέρας και μυρίζει περίεργα. Ο ουρανος της Θεσσαλονίκης σχεδόν μώβισε και η μυρωδιά γύρω ανυπόφορη. "Αμαν πια, αυτή η βρωμοπόλη", μονολόγησα φωναχτα. Το παιδί γυρίζει, με κοιταζει στα μάτια και με ενα βλέμμα που δεν ξεχάσω ποτέ, μου λέει, "Μαμά, αυτή είναι η πόλη μου". Μαγκώθηκα. Μούδιασα. Εκείνος αποκλείεται να το θυμάται, εγώ δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αν μπορούσα θα άνοιγα τη γη να με καταπιεί. Καταλαβες τι έκανες κυρία μου, ελεγα στον εαυτό μου. Εσύ μεγάλωσες στο χωριό σου, αλλιώς, ακόμα δυσκολεύεσαι στην πόλη, ακόμα μαθαίνεις τα χούγια της, το παιδί σου όμως αυτήν έχει πόλη. Πώς μιλάς έτσι για αυτήν; Κι από την άλλη, όσο σκεφτόμουν τη πρότασή του, τόσες αλλες σκεψεις έρχονταν στο νου μου. Ακόμη μετρούσα πιο πολλά τα χρόνια που είχα ζήσει στο χωριό μου απο εκείνα που ζούσα στην Θεσσαλονίκη. Κι όμως, αυτή πια ήταν η πόλη μου. Με τον τόπο αυτό δενόμουν, εδώ έφτιαχνα καινούριες ρίζες. Ήταν κι εμενα πλεον αυτή η πόλη μου, εδώ ήταν η ζωή μου. Τι κάνω για αυτό; Μιλάω, σχολιάζω και κάνω την έξυτπνη;
Πέρασαν χρόνια πολλά απο τότε. Έφερα, σχεδόν αμεσως μετα από αυτό το περιστατικό, τα εκλογικά μου δικαιώματα στην πόλη μου. Αυτήν όπου ζω καθημερινά. Εχουμε εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Θα εκλεξουμε τους ανθρώπους που θα μας εκπροσωπήσουν και θα ορίσουν την καθημερινότητά μας, με πολλές αρμοδιότητες, πολλές περισσότερες απο ό,τι μέχρι τώρα, για τα επόμενα χρόνια. Στην πόλη μας, εχω την ευκαιρία να αλλαξω τα πραγματα. Αρκετα χαμηλώσαμε τον πήχυ. Πολλοί είναι αυτοί και άνθρωποι που δεν φανταζεσαι- αυτήν την γνώμη, συγγνώμη, δεν μου την αλλαζεις- από ανικανότητα ή επιλογή που βολευτηκαν σε αυτόν τον χαμηλό πήχυ, της διαφθορας, της απραξίας. Τι "νοστιμές" άκουσα, μου είπαν και σε αυτές τις εκλογές...
Όμως αυτή είναι η ζωή μου και η ζωή των παιδιών μου. Είναι το σχολείο τους, το πεζοδρόμιό μας, οι δημόσιοι χώροι, η καθαριότητα, η ασφυξία στους δρόμους, τα οικονομικά ενός δήμου που πληρώνω αδρα και απαιτώ να είναι διαφανή και να ελέγχονται, η αλληλεγγύη και η έγνοια για τους πιο αδύναμους, τα προβλήματα που θελουν ανθρώπους, προσωπικότητες με γνώση, ικανότητες, ανοιχτό μυαλό και διαθεση να τα λύσουν. Και πιο πολύ απο απ'όλα, εκεί ξαναγυρνάει στο μυαλό μου η φραση "αυτή είναι η πόλη μου", τι κάνω, τι θα κάνω συνεχεια για αυτήν, για μένα δηλαδή στην ουσία, για μας, στο "μας" όλος ο κόσμος μου, εκείνοι που συναναστρεφομαι και αγαπώ, για να μη λεω αόριστες θεωρίες. Απλά πραγματα. Είναι η καθημερινή, μικρή ζωή μου. Κι αν αλλαξω αυτήν, μπορεί να αλλαξω κι άλλα μετα.
Ένα ωραίο τραγούδι λεει, "έτσι ο δρόμος ανοίγεται κι έτσι η ζωή προχωρά. Πάρε το μικρό σου όνειρο και ρίξτο στη μεγάλη φωτιά"
Μετα απο ενα χθεσινό ολοημερο, ναι, ναι, δεν διάβασες λάθος, παρτυ γενεθλίων της ευφάνταστης κόρης μου. Στο πόδι απο το πρωί, πτωμα αργα το βράδυ. Δεκαπέντε εντεκάχρονα παιδιά στο σπίτι, πρωινό, μεσημερινό, βραδινό, εγώ κυρίως στην κουζίνα, σαν να μαγείρευα σε κατασκήνωση ήταν, κρεπες, pancakes, σνίτσελ, ποπ κορν, πίτσες (αα, αυτες τις έφτιαξαν μόνα τους, ο καθένας τη δικιά του) και άλλα που όλο προέκυπταν, ήταν υπεροχα. Τα παιδιά έπαιζαν, χόρευαν, εκαναν διαγωνισμού, είδαν ταινία, μάλωναν και τα ξαεβρισκαν, χαμός έγινε. Απίστευτη κούραση αλλα μεγαλη χαρά, τα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών δε γίνεται να μη σε κάνουν κι εσένα χαρούμενο. Μετα από αυτήν τη μέρα και στο ενδιαμεσο μιας προσωπικά, για πολλούς λόγους, πολύ δύσκολης χρονικής περιόδου, γι' αυτό χάθηκα και έλειψα και μου λείψατε τόσο πολύ, πηγαίνω να ψηφίσω για να αλλαξουν τα πραγματα, να μεγαλώνουν τα παιδιά μου σε πόλη που τους αξίζει. Χαίρομαι που εχω αυτό το δικαίωμα, θυμαμαι παντα πότε οι γυναίκες με αγώνες το απέκτησαν, πόσοι άνθρωποι στον κόσμο δεν το είχαν ποτέ, ή δεν το έχουν τώρα που μιλάμε. Και από αυριο θα επιστρεψω, να παίξω - επιτέλους!- ενα ωραίο θαλασσενιο παιχνίδι, να σας πω νεα για την ξενάγησή μας στο Τελλόγλειο, την Κυριακή 21 Νοεμβρίου. Να ξαναβρεθούμε. Καλημέρα!

(1+1-1, 2009, του Θοδωρή Λάλου, 

από την έκθεση του με τίτλο "say I’m a dreamer", 

στην vlassis art gallery, μεχρι τις 30 Νοεμβρίου)