Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Όλα μικρές στιγμές είναι

-Μαμά, πέρασαν οι Αλκυονίδες μέρες;
-Δεν ξέρω αν ήρθαν ακόμη...

Σήμερα η μέρα ήταν γεμάτη ήλιο. Καμιά φορά ταιριάζει με το μέσα μας, άλλες φορές πάλι όχι. Οι μέρες έχουν μυρωδιές και χρώματα όπως έχουν και σκέψεις κι όνειρα. Μέρες γεμάτες, μέρες άδειες. Γεμάτες αγκαλιές, βλέμματα, τρεχάματα, δουλειές, λύπες και χαρές. Άδειες από αγκαλιές, βλέμματα, τρεχάματα, δουλειές, λύπες και χαρές. Μέρες αδέσποτες; Μπορεί κι έτσι.


Θυμάμαι την Αλέκα Παϊζη στις "Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου" του Βούλγαρη. Απόλυτη συγκίνηση. Ούτε θυμάμαι πόσες φορές έχω δει την ταινία για κάποιες σκηνές-στιγμές. Μια από αυτές, βράδυ αυγουστιάτικο, η Αθήνα άδεια, η Αλέκα Παϊζη μια γυναίκα μόνη, τρυφερή, ντελικάτη και δυνατή μαζί.

(από τον κύκλο τραγουδιών "Οι Μύθοι μιας Γυναίκας", λόγια: Νίκος Γκάτσος, μουσική: Μάνος Χατζιδάκις)

Το φετινό πρόγραμμα των συναυλιών και εκδηλώσεων της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης μου αρέσει πάρα πολύ. Κάποιες Κυριακές έχει ανοικτές δοκιμές, δεν μου φαίνεται καθόλου άσχημη ιδέα να πάμε η Καλημεροπαρέα μια Κυριακή εκεί.

Μου γράφει ο Κωστής σε ένα mail του σήμερα:
"Γειά σου Αναστασία
τί θα γίνει ,σκουριάσαμε
θα ροβολήσουμε καμιά ραχούλα φέτος;
Θα μου πείς:από μένα τα περιμένετε όλα;
θα σου πώ: ακριβώς από σένα τα περιμένουμε
θα μου ξαναπείς:μα που να τα προλάβω όλα ,έχω και υποχρεώσεις
Θα σου ξαναπώ:εσύ μας κακόμαθες,τρέχα τώρα!
..χαλαρά όμως."
Ραχούλα δεν ξέρω αν θα ροβολήσουμε στα κοντά, αλλά στο Λευκό Πύργο θα πάμε πολύ σύντομα. Μπορεί και αύριο να έχω να σας πω συγκεκριμένη ημερομηνία στην εκπομπή.

Είδα την όπερα του Πουτσίνι "La Boheme", που ανεβάζει αυτόν τον καιρό η Όπερα Θεσσαλονίκης. Πολύ καλές ερμηνείες και υποκριτική των τραγουδιστών. Οι άναλαφροι, επιπόλαιοι κι ευαίσθητοι μποέμ έχουν χιούμορ, γλεντούν, ερωτεύονται, χάνουν την αγάπη τους, πονούν. Ένα σύγχρονο ανέβασμα της La Boheme, σε μουσική διεύθυνση του Μύρωνα Μιχαηλίδη, που είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας θεσσαλονίκης, εδώ διευθύνει την Συμφωνική Ορχήστρα του δήμου Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία ένος νέου σκηνοθέτη, του Αλ.Ευκλείδη, και με εξαιρετικό καστ τραγουδιστών. Πίσω μου δυο ηλικιωμένες κυρίες σχολιάζουν, μα γίνεται όπερα χωρίς λαμπερά κοστούμια, όχι, δεν γίνεται αποφαίνονται. Τα λαμπερά κοστούμια εμένα πάλι δεν μου έλειψαν κι ακόμα κι αν κάποιος λάτρης των ακαδημαικών παραστάσεων όπερας θα μπορούσε να έχει ενσταση για κάποιες επιλογές της σκηνοθετικής ματιάς, νομίζω δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει ότι αυτή η σκηνοθεσία, αυτός ο τρόπος ερμηνείας των τραγουδιστών φώτισε πλευρές των χαρακτήρων της συγκεκριμένης όπερας αναδεικνύοντας τες.
Ένα βίντεο που βρήκα στο youtube από μια σύγχρονη παράσταση της La Boheme στην Λυρική Σκηνή:


Πηγαίνω να πάρω τη Σαββίνα από το σχολείο. Οι γλάροι έχουν φτάσει μέχρι το πάρκο της γειτονιάς μας, στου Χαριλάου, που δεν είμαστε δα και πλάι στη θάλασσα, ψάχνοντας τροφή. Μερικές φορές τους βλέπω και στο προαύλιο του σχολείου. Για μένα που είμαι εντελώς στεριανή, καμπίσια, η εικόνα είναι ακόμη μαγική. Τόσα χρόνια και δεν την έχω συνηθίσει. Μερικές φορές απορώ, πως βλέπω τα ίδια και τα ίδια και ακόμα θαυμάζω, ακομα με καινούριο βλέμμα τα βλέπω. Νομίζω είναι από αυτοσυντήρηση. Βαριέμαι εύκολα. Και βρίσκω τρόπους να έχω καινούρια βλέμμα στα ίδια πράγματα. Αλλιώς δε γίνεται. Τότε, μες στο μικρό μας στενό, βγαίνω στο μπαλκόνι, θα ήμουν πανευτυχής αν μπορούσα το πρωί που σηκώνομαι να δω τον ήλιο να ανατέλλει, και παίζω ακόμα το παιχνίδι, "αυτό το σύννεφο τι σχήμα έχει;", "το χρώμμα του ουρανού τι σου θυμίζει;", "Δες πώς αλλάζει".
- Μαμά, πολύ με νευριάζει όταν ακούω να λένε "αυτό το τριαντάφυλλο είναι τόσο όμορφο, σαν ψευτικο". Μα ρε μαμά, γίνεται το ψευτικο να είναι πιο ωραίο από το αληθινό; Γίνεται το ωραίο να μοιάζει με ένα ψεύτικο;
-Όχι, δε γίνεται μωρό μου. Αλλά μη θυμώνεις, πολλοί δεν ξέρουν το αληθινό, έτσι μπερδεύονται.

Μια από τις τριανταφυλλιές στο μπαλκόνι μας, πέταξε τρία ροζ τριαντάφυλλα μες στο χειμώνα. Προχθές εκεί που άπλωνα τα ρούχα, γύρισα και τα κοίταξα. Χαμογέλασα. Τρελλή μου τριανταφυλλιά, σκέφτηκα, ούτε που σε νοιάζει τι εποχή έχουμε... Σήμερα έπεσαν τα πέταλα, ομόρφυνε τη ζωή μου για λίγες μέρες κι έφυγε.


Η Κατερίνα δεν μπορεί να δει ένα βίντεο μιας παλιάς ανάρτησης, εδώ, έχει δίκηο, το συγκεκριμένο βίντεο που είχα ανεβάσει παλιά έχει αποσυρθεί από το youtube, βρήκα όμως αυτό:

Μια ολόκληρη ζωή, με όλα της τα συναισθήματα σε λίγα λεπτά.

Tην ταινία, Once, ακόμη δεν κατάφερα να τη δω



Μερικές φορές- ή πάντα;- μπορείς να πεις τα πιο μεγάλα πράγματα με τα πιο απλά λόγια:



Και μερικές φορές- ή πάντα;- τα πιο σοβαρά πράγματα τα λες με χιούμορ.
-Μαμά, το θυμάσαι αυτό από τον "Σπασίκλα";
-Ποιο λες;
-Να, αυτό...
Και μου δείχνει...
-Πάλι τον Σπασίκλα διαβάζεις; Μα τον έχεις διαβάσει ήδη δυο φορές.
-Όχι και δύο ρε μαμά. Πέντε φορές το διάβασα...

Κι ακόμα ξεκαρδίζεται στα γέλια.

Ωραίο που είναι να την ακούω να διαβάζει και να γελάει. Θα τα θυμάμαι αυτά τα γέλια πάντα; Τι θα πει πάντα; Τι θα πει για πάντα; Καμιά φορά νομίζω ότι δεν είναι τίποτα πιο αιώνιο από το τώρα. Τίποτα πιο πολύ από τη στιγμή. Ο ενεστώτας είναι ο πιο ωραίος χρόνος. Εξακολουθητικός. Στο τώρα. Κάνει "τώρα" και το μετά.

-Μαμά, πες μου μια ιστορία, την πιο παλιά που θυμάσαι από τη ζωή σου.
-Ήμουν πολύ-πολύ μικρή, στην αυλη του σπιτιού στο χωριό κάτι έκανε ο μπαμπάς μου με ένα μηχάνημα γεωργικό, ένα..., σαν βυτίο είναι, δεν θυμάμαι πώς το λένε, το καθάριζε κι εκείνο πετούσε νερό τριγύρω, είχε βρέξει όλη την αυλή σχεδόν. Κάτω χώμα. Περπατούσα στη λάσπη, χαζοπερπατούσα δηλαδή, σου είπα ήμουν πολύ μικρή, μωρό σχεδόν. Ο μπαμπάς μου με σήκωσε στην αγκαλιά του, μάλλον για να μην βραχώ από τα νερά. Πόσο μπορεί να κράτησε όλο αυτό; ένα, δύο λεπτά, το πολύ. Αυτό θυμάμαι.
-Θα μου πεις κι εκείνο το όνειρο που είχες δει με το παλιό τρομακτικό σπίτι;
-Όχι τώρα αγαπούλα μου, την άλλη φορά...

27 σχόλια:

kostaslogh είπε...

Να συμπληρώσω;
τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος,
πώς γίνεται να ευωδιάζει η ταπεινότητά του
το ίδιο σαν τα λουλούδια που μοιάζουν ψεύτικα;
Τι οξύμωρο κι αυτό ,το ίδιο λέμε και για τα
ψεύτικα,μοιάζουν σαν αληθινά!

Α ευρέθη ο απωλεσθείς
όντως σώος κι αρτιμελής!

VAD είπε...

Για ποιο απ'ολα να μιλήσω;
Φτανει μια απλή καληνύχτα:

καλημέρα είπε...

Να συμπληρώσεις, να συμπληρώσεις Κωστή! Πώς φαίνονται οι άνθρωποι που την ξέρουν τη γη!
Πολλά φιλιά.

καλημέρα είπε...

VaD, μια καληνύχτα είναι ό,τι πρέπει. Κι από εδώ μια καληνύχτα, από την αγαπημένη μας Θεσσαλονίκη στο μακρινό και δικό σου Χαρτούμ!

Adamantia είπε...

Kι ομως αυτο το γελιο θα ειναι μεσα σου για παντα.
Τι ομορφη αναρτηση Αναστασουλα.
Καλο σαββατοκυριακο σε ολους σας!

υσ. Τι θα ντυθει στις Αποκριες?

Κωνσταντινιά είπε...

Μέρες αδέσποτες,με απόλυτη συγκίνηση,σε Λευκό Πύργο,Κρατική Ορχήστρα, ακούγοντας μποέμικα οπερετικά ακούσματα και γυρεύοντας την αλήθεια στο ψέμα και το σοβαρό στο αστείο, αναζητώντας ταυτόχρονα τις Αλκυονίδες μες από των γλάρων τα φτερουγίσματα, τώρα; πάντα; Τι είναι το τώρα; Τι θα πει για πάντα; Πως εξωτερικεύεις αυτά που νιώθεις περιδιαβαίνοντας ένα ποιητικό πεζογράφημα;

Ανώνυμος είπε...

αχ ρε αδελφούλα,
στην προηγούμενη ανάρτηση με συγκίνησες με τον Βίκτορ Χάρα και έκανα με "αυτόματο πιλότο" ταξίδι σε μνήμες και σκέψεις.
Και από κοντά η Αγγελική -η ανιψιά σου - να με ρωτάει γιατί συγκινούμαι ακούγοντας και διαβάζοντας αυτά που έγραψε η θεία.
Διάβασε στη συνέχεια και μάλλον κάτι κατάλαβε...

..............

Και σήμερα "μπαίνω" και βλέπω πρώτο απ΄όλα το βίντεο με τον Παπακωνσταντίνου και την Τσανακλίδου.(Ξέρεις την αδυναμία που ΄χω στον Παπακωνσταντίνου).
Άλλη συγκίνηση για άλλους λόγους...
Τα τραγούδια, τα βλέμματα κι αυτή η οικειότητα μεταξύ τους...
Ο δε Θηβαίος καταπληκτικός στο ...καταπληκτικό τραγούδι του Θ. Μικρούτσικου -Μ. Ελευθερίου!

υ.γ1.Τα υπόλοιπα βίντεο θα τα δω αύριο ή αργότερα μετά το σινεμά

υγ2. Αυτό το περιστατικό με τον μπαμπά μας που αναφέρει η Αναστασία (τώρα απευθύνομαι στους φίλους που σε επισκέπτονται)πόσο χρονών λέτε να ήταν όταν συνέβη;
α. 5
β. 4
γ. 3

Απάντηση: Ο μπαμπάς και η μαμά λένε ότι μπορεί να ήταν και δύο!
(Σήμερα δε το΄γραψε αλλά όταν είμαστε πολύ οικογενειακά περιγράφει και την κούνια της!!!!)
΄Ελεος. Αυτή δεν είναι μνήμη είναι σκληρός δίσκος.

Ανώνυμος είπε...

Τρυφερότητα: λεπτότητα και γλυκύτητα των αισθημάτων, ευαισθησία, αισθαντικότητα, στοργή. Α! και συναισθησία.
Το ΄ξερα εγώ. Αν γεννιόσουν ξανά, πάλι η πιο ωραία μαμά θα γινόσουν!
Βίκυ Π

Ανώνυμος είπε...

Αχ βρε Αναστασια...μας συγκινησες παλι..
Υπεροχες μουσικες,τραγουδια,λογια,συναισθηματα!
φιλακια!
καληνυχτα!ονειρα γλυκα!

*ωραια η παρασταση La Boheme, την ειδαμε με την κορη μου την Πεμπτη.
Γεμισε η σκηνη με ομορφα, χαρουμενα, μποεμικα παιδακια..

Ανώνυμος είπε...

Αναστασια το βρηκα το τραγουδι που σου ελεγα..
Στοιχημα και Χ.Θηβαιος-Αμαχος
Cd:Γερακι στο χωμα

kostaslogh είπε...

Καλημέεεεραααααα!!!!!!!
Αναστασία ανέβασα μία ανάρτηση με τα σχετικά,τα της πρώτης επαφής.
έπεται συνέχεια!

Ανώνυμος είπε...

Αναστασία,σήμερα σε θαύμασα!
Για τον τρόπο που σκέφτεσαι,
για τον τρόπο που απολαμβάνεις τη ζωή, για τον τρόπο που το μεταδίδεις και γιατί πάνω απ' όλα είσαι ΜΗΤΕΡΑ.
Υποκλίνομαι κι εσύ ας κοκκινίζεις.

καλημέρα είπε...

Μακάρι Αδαμαντία μου!

Υ.Γ. Σπανιόλα.Κατηγορηματικά μου δήλωσε ότι φέτος αυτά που ξέρω να τα ξεχάσω, πειρατίνες και μάγισσες και χαζά, το κοριτσάκι μου θέλει κάτι θηλυκό και τσαχπίνικο, πάει και τελείωσε!Σιγά μην έμοιαζε τη μάνα της την αγαθιάρα(ευτυχώς!)

καλημέρα είπε...

Κωνσταντινιά,
από τότε που με θυμάμαι, έτσι είμαι, το ένα φέρνει το άλλο, από το ένα πάω στο αλλο. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, κουράζει πολύ κάποιους γύρω μου. Έτσι τι να κάμω; Συμβιβάστηκα με το κουσούρι μου, τρομάρα μου...

καλημέρα είπε...

αγαπημένη μου αδελφούλα,
αχ αυτή η μνήμη, άλλοτε σε βασανίζει, άλλοτε σε σώζει, επιπλέον κάνει κι ό,τι θέλει, άλλα τα κρατάει για πάντα, άλλα τα πετάει στο λεπτό, τι να πεις... Όπως ξέρεις καλύτερα από μένα ό,τι θυμάμαι χαίρομαι, καμιά φορά δε θυμάμαι τα άσχετα και ξεχνάω αυτά που πρέπει να θυμάμαι(γενέθλια, γιορτές...)

Υ.Γ. Καλά, θα σε "τιμωρήσω" για την αποκάλυψη. Θα πω σε όλους τι φάτσα ήσουν εσύ παιδί... Αφού βρε ακόμα και τώρα τα παιδιά μου με τις δικές σου παιδικές περιπέτειες τα μεγαλώνω...

καλημέρα είπε...

Βίκυ μου,
ευχαριστώ. Βέβαια ο υιός μου ο αγαπητός, ώρες-ώρες, δεν έχει ακριβώς την ίδια αποψη μαζί σου...
Άμα ζοριστώ πολύ, θα σε υιοθετήσω, να ξέρεις!

καλημέρα είπε...

Καλό βράδυ Κατερίνα!
Το τραγούδι δεν το ξέρω, ή δεν το θυμάμαι, θα το ψάξω

καλημέρα είπε...

Κώστα θα μπω να δω σε λίγο.
Να σε πω: εσύ ήσανε ο Κώστας που μίλησε στην εφημερίδα(Μακεδονία ή Αγγελιοφόρος δε θυμάμαι);

καλημέρα είπε...

Νίνα,
ας μεγαλώσω κι εγώ σαν εσένα δύο παιδιά μέχρι εκεί πάνω και μετά θα δούμε, ακόμα νωρίς μου φαίνεται. Άσε που άμα διαβάσουν αυτά που γράφεις τα παιδιά μου νομίζω θα πούνε "μπα για αλλη μάνα μιλάει, έλα που είσαι εσύ όλα αυτά..."
Πολλά φιλιά!

kostaslogh είπε...

όχι Αναστασία δεν έχω σχέση ,άλλος Κώστας.
Καλημέεεεεεραααα!

καλημέρα είπε...

Ευτυχώς δηλαδή που δεν είπα τίποτε στην εκπομπή σήμερα (εε, χθες, συγγνώμη!), γιατί το σκέφτηκα να σε πειράξω αλλα δεν πρόλαβα...

Ανώνυμος είπε...

Καλησπερα Αναστασια!
να σε βοηθησω ..πας ξεblogαρισμα,ATHENA,GAΖΑ CRISIS,2008(20)εχει τους στιχους και βιντεακι(12/30/2008).
τι ωραια η Σαββινα Γιαννατου,που ακουω τωρα!

manetarius είπε...

Τι έγινε ρε παιδιά;;; Μας τρέλλανες πάλι στην πληροφορία, στα ωραία τραγοδάκια και φυσικά... στον σπασίκλαααααα!!!!

(τι καλή παρέα για μένα που είμαι ακόμα στο γραφείο..γκρρρ...)

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα Αναστασία μου! Αυτό το "να βλέπω τα ίδια τα ίδια και τα ίδια και ακόμα να θαυμάζω", είναι το μυστικό της ευτυχίας, για να μην πω το μυστικό της ζωής!

Ένα αγνό, έκπληκτο, παιδικό βλέμμα.. σπάνιο... γι αυτό και η ευτυχία είναι τόσο σπάνια.

Σε φιλώ
Σ;ο)

καλημέρα είπε...

Κατερίνα,
ευχαριστώ, θα το ακούσω

καλημέρα είπε...

μανιταρακι,
το ξημερώσαμε στη δουλειά χθες; είπαμε να γλεντάς αλλά όχι κι έτσι ρε πουλάκι μου!

καλημέρα είπε...

Αχ, γάτε μου,
με τα πράγματα το καταφέρνω, με τους ανθρώπους ζορίζομαι ακόμα αλλά πού θα πάει...

Υ.Γ. μπήκα χθες στο blog σου , δεν προλαβα να σχολιάσω, θα το κάνω σήμερα, κρίμα δεν μπορώ να ακούσω το τραγούδι και έσκασα...