Σκόρπια, πάλι...

Καθώς περνάνε τα χρόνια εκεί που λες όλα θα τα θυμάσαι, όλο και ξεχνάς. Λόγια, γεγονότα, πώς ήσουν, τι σκεφτόσουν, πώς ένιωθες.
Σήμερα ξεκαθάριζα, περνάω αυτήν την φάση, δεν είναι άσχημη, κάθε άλλο. Χαρτάκια, τετράδια, σημειώσεις, γράμματα, κυρίως, σήμερα. Παρεμπιπτόντως- σιγά που δεν θα έκανα παρένθεση, γίνεται; δε γίνεται..- άλλο να κάνεις ξεκαθάρισμα των προαναφερθέντων κι αλλο να κάνεις delete σε mail,το έκανα κι αυτό σήμερα, καμία σχέση! Κρατούσα, λοιπόν, αυτά που θέλω να κρατήσω, πετούσα τα υπόλοιπα. Κάποια στιγμή η ματιά μου έπεσε σε ένα τετράδιο πολύ παλιό, προδίδω ηλίκιες αλλά σιγά το σφάλμα, θα'μουν περίπου στην ηλικία του γιου μου. Το ανοίγω, διαβάζω μερικές γραμμές.
ΔΕΝ είμαστε καλά, σκέφτομαι. Ρε συ, ήμουν πολύ ούφο, τι είναι αυτά που έγραφα; Την τρίχα τριχιά έκανα, δεν είμαστε καλά...Εννοείται ότι είχα ξεχάσει ακριβώς-γιατί στο περίπου και θεωρητικά όλοι δε θυμόμαστε τις υπερβολές της εφηβείας;-πόσο υπερβολικά ήταν αυτά που ένιωθα, και όχι μόνο στην εφηβεία, έχω να πω. Κι ευτυχώς που τα έγραψα μοναχη μου δηλαδή, γιατί αν μου το έλεγε άλλος δεν θα τον πίστευα, στο ορκίζομαι. Και μιλάω στο γιο μου τώρα, και του λέω να μην είναι υπερβολικός και να σκέφτεται ήρεμα και λογικά; Ενώ στην ηλικία του ήμουν τέτοιο νούμερο, υπερβολής και μελό; Βρε, ευτυχώς που υπάρχουν τα τεκμήρια, αλλιώς σιγά μη το παραδεχόμουν. Κοίτα που χρωστάω χάρη στην αφορμή που μ' έκανε να ανοίξω το κυτίο των αναμνήσεων και συνήλθα...
Γι' αυτό σου λέω, αν έχεις κάπου κρατημένες σκέψεις σου από τόοοτε που ήσουν παιδί ή έφηβος για ρίξε μια ματιά, μπορεί να ζήσεις μια έκπληξη, δεν είναι κακό. Εγώ πάντως λέω να τα κρατήσω μέχρι να μεγαλώσει κι η μικρή και μετά ας παν στην ευχή τα παλιά. Στο κάτω-κάτω, αν, ομιλώμεν για θαύμα βεβαίως-βεβαίως, κάνω άλλο παιδί, γιατί θα έχει μεγάλα αδέλφια αν όχι για να μαζεύουν τη μάνα του από υστερικές υπερβολές;

Και για να γελάσουμε λίγο με τα μαμαδίστικα κηρύγματά μας:



Τώρα επειδή όλη αυτή η προηγούμενη "ανασκαφή" είχε μπόλικο υλικό από πανεπιστημιακά χρόνια, θυμήθηκα -Κωνσταντινιά, είναι οι σχιζοφρενικοί συνειρμοί που σου έλεγα- μια εκπομπή στην τηλεόραση που είδα πριν από λίγες μέρες. "Παρασκήνιο", πολύ καλή σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάκου, πρόσωπο ο Δημήτρης Μαρωνίτης. Τυχερή που τον είχα καθηγητή στο πανεπιστήμιο. Πολύ τυχερή. Θυμάμαι τις παραδόσεις του στον Αίαντα. Στην εκπομπή αυτή διάβαζε ένα απόσπασμα από μετάφρασή του, νομίζω το τελευταίο χορικό. Πολύ θα ήθελα να το ξαναδιαβάσω. Πρέπει να θυμηθώ να ρωτήσω το Γιώργο Κορδομενίδη, σε ένα τεύχος του Εντευκτηρίου είχε αποσπάσματα του Αίαντα σε μετάφραση του Μαρωνίτη, ίσως ήταν κι αυτό εκεί. Για τα άφυλα, ασυντρόφευτα γηρατειά...
Στο πανεπιστήμιο, όπως και παντού υπήρχαν γραφικές περιπτώσεις ανοήτων, διδασκόντων, υπήρχαν όμως και καθηγητές με τους οποίους ήσουν πολύ τυχερός να συναντηθείς, πραγματικά.

Κι όχι τσάμπα μάγκες, και θα το πω τώρα, ακόμα φουρκισμένη είμαι... Γιατί είναι άλλο ο Μαρωνίτης να βγαίνει στη χούντα και να δίνει παράδειγμα, με τη ζωή του, έτσι, όχι στα χαζά χαμένα και στα λόγια, στους φοιτητές του τι σημαίνει αντιστέκομαι, κι άλλο ο Βέλτσος να λέει ό,τι είπε στους φοιτητές που πήγαν στο πανεπιστήμιο, στο μάθημά του, τις ημέρες των γεγονότων του Δεκεμβρίου. Μα, εντελώς άλλο πράγμα… Για να ξέρουμε και τι λέμε και τι κάνουμε δηλαδή...


Από το ένα στο αλλο, είναι ζαλιστικό και κουραστικό επίσης, το ξέρω, ας βάλω τελεία.
Αφού πρώτα

πω-γράψω ότι αύριο, Πέμπτη, στην εκπομπή θα μιλήσει η Ελένη Καραϊνδρου για τη μουσική που έχει γράψει στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου "Η Σκόνη Του Χρόνου",




και αφήσω για το τέλος, ένα ποίημα του Γιώργου Καλιεντζίδη,
ναι, δεν κατάλαβες λάθος, είναι αυτός ο ίδιος που ακούς στον 958, κάθε μέρα, 1-2 το μεσημέρι.
Είναι ένα ποίημα από την ποιητική συλλογή του "Η ένδοξη αναχώρηση του Αϊ-Φωτιά", που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

Τα λόγια σου γεννούν πουλιά,
βγάζουν φτερά, πετούν πάνω απ' τα κύματα
και βάφουν μ' ασβέστη τον ουρανό.