Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Επιστροφή στο σχολείο

Επιστροφή,
Τετάρτη ακόμα.

Ανοίγουν τα σχολεία σε λίγες μέρες. Μιλούσα προχθές με μια συνάδελφο στο τηλέφωνο, πάντα μου αρέσει όταν μιλάμε με την Μάγδα, κάνουμε καλή κουβέντα, ουσίας, πάντα μα πάντα. Λέγαμε πόσο μας άρεσε το σχολείο όταν ήμασταν στην ηλικία των παιδιών μας. Μεγαλώσαμε και οι δυο σε χωριά, διαφορετικά, η κάθε μια στο δικό της. Από τον Αύγουστο περιμέναμε πώς και πώς να ανοίξουν τα σχολεία. Όχι μόνο για τις παρέες, άλλωστε αν μεγαλώνεις σε χωριό όπου οι δουλειές, οι αγροτικές, είναι εννοείται καλοκαιρινές κυρίως, και κανείς, ούτε μικρός, ούτε μεγάλος δεν πηγαίνει ποτέ καλοκαιρινές διακοπές, ούτε κατασκήνωση, τίποτε από όλα αυτά δεν ξέραμε τότε, οι παρέες σου είναι πάντα εκεί, στην πλατεία και την αυλή του σχολείου, όλο το καλοκαίρι όλοι οι φίλοι στο χωριό ήταν. Δεν ήταν λοιπόν αυτό. Το σχολείο ήταν αυτό που μας έλειπε, το μάθημα, η διαδικασία του σχολείου, το περιβάλλον του αυτό καθεαυτό. Τα παιδιά μας πάλι, λέγαμε με τη Μάγδα, καμία σχέση. "Μα δεν είναι εντυπωσιακό" μου είπε κάποια στιγμή "ότι όλα στον κόσμο έχουν αλλάξει τόσο πολύ και τα σχολεία μας έχουν μείνει ίδια, ακριβώς όπως τότε που πηγαίναμε εμείς σχολείο;" Πόσο δίκιο έχει. Ακόμη και οι λίγες αλλαγές που έγιναν είναι τόσο μικρές μπροστά σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει τόσο πολύ! Πώς να είναι ελκυστικό το σχολείο για ένα παιδί σήμερα όταν μπαίνω εγώ στο δημοτικό σχολείο της κόρης μου και ελάχιστα διαφέρει από εκείνο που πήγαινα εγώ πριν από τριάντα χρόνια; Μπαίνω μέσα και βλέπω κάτι που ξέρω, το σωστό θα ήταν να μπαίνω και να μην γνωρίζω τίποτα σχεδόν, γιατί θα ήταν το σχολείο της άλλης γενιάς, πιο φυσικό θα ήταν να μην το καταλαβαίνω κιόλας, όχι να θυμίζει το δικό μου δεκαετίες πριν. Άσε που, τώρα που το σκέφτομαι, το δικό μου ήταν και καλύτερο, περιποιημένο και βαμμένο, εδώ το δημοτικό μας άστο καλύτερα. Σκέψου είχαμε γυμναστήριο και αίθουσα εκδηλώσεων, το γυμνάσιο του γιου μου, τίποτα απολύτως και οι τάξεις μια σταλιά καμαρούλες(αφού χώρισαν την κάθε αίθουσα σε δυο, καταλαβαίνεις). Αυτό τώρα είναι κανονικό και το λένε εξέλιξη;

Διάβασα αυτό το κείμενο, αν θες του ρίχνεις μια ματιά
ΜΕΤΡΟ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ

Και δύο γράμματα από το περιοδικό των SCHOOLIGANS

Στο Δημοτικό πίστευα ότι ο δάσκαλος είναι ένα πρόσωπο κοντινό μου, στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο όμως αναθεώρησα: οι μαθητές απο τη μία και οι καθηγητές απέναντι!
Φέτος λοιπόν ήρθε στο σχολείο μου μια καθηγήτρια, η οποία με έκανε να αμφιβάλλω για την ορθότητα του προηγούμενου συλλογισμού: είναι μια καθηγήτρια που δε φωνάζει κι όμως κάνουμε ησυχία. Που δε μαλώνει κι όμως νιώθω τύψεις όταν δεν προσέχω. Μια καθηγήτρια που «τα σπάει» και θέλω να συζητήσω τα πάντα μαζί της! Συμπέρασμα 1ο: Αν δεν αλλάξουν οι καθηγητές στάση ΔΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΠΟΥ ΝΑ ΧΤΥΠΙΟΥΝΤΑΙ! Συμπέρασμα 2ο: κα. Τσιπλάκη, φανταστική μου καθηγήτρια, ΤΑ ΣΠΑΤΕ!"

by dude, Salonika

Χαιρετίσματα! Είμαι μια μαθήτρια της Τρίτης Γυμνασίου. Η Μαθηματικός μας μπαίνει μέσα στην τάξη και μας ανακοινώνει προκλητικά ότι βαριέται να παραδώσει μάθημα και μας μοιράζει απροειδοποίητα τεστακια (πολλές φορές με ύλη από προηγούμενα μαθήματα), την ώρα που εκείνη απαντάει σε τηλεφωνήματα από φίλες της ή από τον γιο της.
Επίσης μας χαρακτηρίζει με προσβλητικό τρόπο όποτε δεν κάνουμε ασκήσεις ή όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι. Παραδείγματα: «Είσαι υποανάπτυκτο, βλαμμένο, ηλίθιο, στόκος. Λες παπαριές, οι γονείς σου δεν ντρέπονται που έχουν εσένα παιδί; Θα γίνεις ένα άχρηστο κατακάθι της κοινωνίας». Όταν της απάντησα ότι δεν έχει το δικαίωμα να μας προσβάλλει έτσι, με έβγαλε έξω και απαίτησε να μου δοθεί μονοήμερη αποβολή. Πάλι καλά που ο διευθυντής μας είναι λογικός και δε μου την έδωσε. Ξέχασα να αναφέρω ότι κατά τη διάρκεια των διαγωνισμάτων πολλές φόρες καθαρίζει φασόλια... Η γυναίκα δεν είναι καλά.
Κασσάνδρα, Αθήνα


Y.Γ. Τι ώρα τελείωσε χθες η συναυλία του Δημήτρη Ζερβουδάκη στο θέατρο Δάσους; 3.30 τα ξημερώματα;

11 σχόλια:

Κωνσταντινιά είπε...

Καλημέρα, Καλημέρα, Καλημέρα!!
Πόσο καιρό ήθελα να το γράψω αυτό και ακόμη περισσότερο να το ακούσω!
Αναστασία τα έμαθα τα νέα σου, σχεδόν παθούσα και γω, φύγανε γιατί τρόμαξαν από τον συναγερμό.

Το κείμενό σου για τα σχολεία μας σωστό, μα "το μέτρο σύγκρισης" εντυπωσιακό. Νόμιζα ότι είχα μια κάποια ιδέα για τα σχολεία του εξωτερικού, μα αποδείχθηκε λανθασμένη.

Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσουμε να φθάσουμε κάποτε σε αυτό το επίπεδο.
Τουλάχιστον να άλλαζε η νοοτροπία των καθηγητών και η κα Τσιπλάκη να μην ήταν εξαίρεση αλλά κανόνας!

Ανώνυμος είπε...

Πολλοί καθηγητές δυστυχώς δεν ενδιαφέρονται για την ψυχική ισορροπία των μαθητών τους. Τους αντιμετωπίζουν εκ των προτέρων ως το "άλλο στρατόπεδο" και δεν ενδιαφέρονται να ανιχνεύσουν τις αιτίες της φασαρίας ή της αδιαφορίας τους. Πολύ φοβάμαι ότι και στα ίδια τους τα παιδιά συμπεριφέρονται προσβλητικά και αυταρχικά. Σε κάθε τάξη υπεύθυνος για την ατμόσφαιρα είναι ο καθηγητής. Τα παιδιά είναι απλώς ο καθρέφτης. Το πρόβλημα μάλλον ξεκινά από την επιλογή του επαγγέλματος. Άνθρωποι με ισχυρό εγώ, στενόμυαλοι, που δε νιώθουν αγάπη για τους άλλους αποτυγχάνουν ως καθηγητές και τελικά είναι και οι ίδιοι δυστυχισμένοι, γιατί με τον τρόπο τους συντηρούν το κλίμα αντιπαλότητας. Το συγκεκριμένο επάγγελμα μπορεί να σου γεμίσει απέραντα την ψυχή σου, μόνο αν πραγματικά αγαπάς τα παιδιά. Αυτά καταλαβαίνουν και σου το επιστρέφουν στο διπλάσιο.
ΒΑΣΩ Χ.

Cookie είπε...

Καταλαβαινω απολυτα τα οσα λες... και το δικο μου δημοτικο σχολειο, τοτε που πηγαινα εγω ενα ερειπιο και μισο ητανε, τωρα μαλλον ειναι ετοιμο να καταρευσει πια!

Καθηγητες;; Τι κινητα τηλεφωνα... (τετοια δεν υπηρχαν τοτε...) εβγαζαν τα παπουτσια τους και εβαζαν τις βρομοποδαρες τους σε κατι καρεκλες διπλα και μασουλουσαν σπορια!!!

Καλα που ξεμπερδεψαμε...

Εγω να ευχηθω απλα καλη σχολικη χρονια σε ολα τα παιδια! Και να τελειωνουν και να φευγουν παραπερα... :)

ΥΓ. Εδω τα σχολεια αρχιζουν 1. Σεπτεμβριου :Ρ Στην Ελλαδα και σ' αυτο το θεμα ειναι πισω; Χαχαχαχα :))))

Καλο βραδυ Αναστασια!

Cookie είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Aναστασία,δυστυχώς τα σχολεία τώρα είναι χειρότερα απο τα δικά μας.Πρίν 4 χρόνια είχαμε συνάντηση οι συμμαθητές του 42ου δημοτικού σχολείου στην αυλή του σχολε3ίου.Με έπιασε θλίψη γιατί μετά από τόσα χρόνια το κτίριο ήταν το ίδιο και δεν είχε γίνει η παραμικρή αλλαγή.Ηφθορά ήταν έντονη.Και μιλάμε για ένα σχολείο που βρίσκεται στο κέντρο ,στην καρδιά της πόλης.Τι να πούμε λοιπόν.Τα σχολεία μοιάζουν σαν φυλακές.Λες και το κάνουν επίτηδες για να απιοθαρρύνουν τα παιδιά μας.Λέ και δεν υπάρχουν αρχιτέκτονε ςνα σχεδιάσουν σύγχρονα σχολεία και το αυτόνοητο να τα βάψουν με έντονα χρώματα.Χρύσα Πολ.

Ανώνυμος είπε...

Αναστασία,είπα τέλος Αυγούστου , αφού όλοι μαζευτήκαμε,να σ'επισκεφτώ και να σου ευχηθώ καλό ξεκίνημα και τέτοια. Διάβασα για την άσχημη περιπέτεια που βίωσες,και κόλλησα. Δεν ήξερα τι να γράψω! Eγώ ξέρεις, όταν μαθαίνω κάτι δυσάρεστο, αντιδρώ με σιωπή.
Άγριο πράγμα να παραβιάζουν το χώρο σου.
Σήμερα αφού το περιστατικό έχει και για σένα μια απόσταση που το ξεθώριασε κάπως, θέλω να σου πω πως ότι υλικό χάνουμε ελάχιστη σημασία έχει!
Καλό ξεκίνημα λοιπόν!
ΝΙΝΑ

καλημέρα είπε...

Κωνσταντινιά μου,
τι καλά που ήσουν σχεδόν παθούσα. Πριν μου συμβεί δεν σκεφτόμουν ότι μπορεί να με πειράξει τόσο πού.

Τα ίδια σκεφτόμουν κι εγώ όταν διάβασα το κείμενο με τις συνθήκες στα έξω σχολεία.
Για εδώ τι να πεις, πάντα τη διαφορά την κάνουν κάποιοι, λίγοι, σπουδαίοι δάσκαλοι και καθηγητές, αν περίμεναν από επάνω...

καλημέρα είπε...

Βάσω, αυτά που διαβάζεις αλλά και όσα γράφεις εσύ τα ξέρεις από ρώτο χέρι, έτσι δεν είναι;
Φιλιά!

καλημέρα είπε...

Δαμασκηάκι,
καλά, αυτές δεν είναι αναμνήσεις, τραυματικές εμπειρίες είναι!

"Και να τελειωνουν και να φευγουν παραπερα", χμ, καλό!!!

καλημέρα είπε...

Χρύσα μου,
μα όλοι τα ίδια έχουμε ζήσει! Μήπως ζούμε σε άλλη χώρα από τους ιθύνοντες που αποφασίζουν και μόνο εμείς τα βλέπουμε; Λες;

καλημέρα είπε...

Νίνα,
άγριο πράγμα όντως. Τώρα όμως είναι καλύτερα, πολύ καλυτερα.
Καλά καινούρια ξεκινήματα να έχουμε!