Επιστροφή στο σχολείο

Επιστροφή,
Τετάρτη ακόμα.

Ανοίγουν τα σχολεία σε λίγες μέρες. Μιλούσα προχθές με μια συνάδελφο στο τηλέφωνο, πάντα μου αρέσει όταν μιλάμε με την Μάγδα, κάνουμε καλή κουβέντα, ουσίας, πάντα μα πάντα. Λέγαμε πόσο μας άρεσε το σχολείο όταν ήμασταν στην ηλικία των παιδιών μας. Μεγαλώσαμε και οι δυο σε χωριά, διαφορετικά, η κάθε μια στο δικό της. Από τον Αύγουστο περιμέναμε πώς και πώς να ανοίξουν τα σχολεία. Όχι μόνο για τις παρέες, άλλωστε αν μεγαλώνεις σε χωριό όπου οι δουλειές, οι αγροτικές, είναι εννοείται καλοκαιρινές κυρίως, και κανείς, ούτε μικρός, ούτε μεγάλος δεν πηγαίνει ποτέ καλοκαιρινές διακοπές, ούτε κατασκήνωση, τίποτε από όλα αυτά δεν ξέραμε τότε, οι παρέες σου είναι πάντα εκεί, στην πλατεία και την αυλή του σχολείου, όλο το καλοκαίρι όλοι οι φίλοι στο χωριό ήταν. Δεν ήταν λοιπόν αυτό. Το σχολείο ήταν αυτό που μας έλειπε, το μάθημα, η διαδικασία του σχολείου, το περιβάλλον του αυτό καθεαυτό. Τα παιδιά μας πάλι, λέγαμε με τη Μάγδα, καμία σχέση. "Μα δεν είναι εντυπωσιακό" μου είπε κάποια στιγμή "ότι όλα στον κόσμο έχουν αλλάξει τόσο πολύ και τα σχολεία μας έχουν μείνει ίδια, ακριβώς όπως τότε που πηγαίναμε εμείς σχολείο;" Πόσο δίκιο έχει. Ακόμη και οι λίγες αλλαγές που έγιναν είναι τόσο μικρές μπροστά σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει τόσο πολύ! Πώς να είναι ελκυστικό το σχολείο για ένα παιδί σήμερα όταν μπαίνω εγώ στο δημοτικό σχολείο της κόρης μου και ελάχιστα διαφέρει από εκείνο που πήγαινα εγώ πριν από τριάντα χρόνια; Μπαίνω μέσα και βλέπω κάτι που ξέρω, το σωστό θα ήταν να μπαίνω και να μην γνωρίζω τίποτα σχεδόν, γιατί θα ήταν το σχολείο της άλλης γενιάς, πιο φυσικό θα ήταν να μην το καταλαβαίνω κιόλας, όχι να θυμίζει το δικό μου δεκαετίες πριν. Άσε που, τώρα που το σκέφτομαι, το δικό μου ήταν και καλύτερο, περιποιημένο και βαμμένο, εδώ το δημοτικό μας άστο καλύτερα. Σκέψου είχαμε γυμναστήριο και αίθουσα εκδηλώσεων, το γυμνάσιο του γιου μου, τίποτα απολύτως και οι τάξεις μια σταλιά καμαρούλες(αφού χώρισαν την κάθε αίθουσα σε δυο, καταλαβαίνεις). Αυτό τώρα είναι κανονικό και το λένε εξέλιξη;

Διάβασα αυτό το κείμενο, αν θες του ρίχνεις μια ματιά
ΜΕΤΡΟ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ

Και δύο γράμματα από το περιοδικό των SCHOOLIGANS

Στο Δημοτικό πίστευα ότι ο δάσκαλος είναι ένα πρόσωπο κοντινό μου, στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο όμως αναθεώρησα: οι μαθητές απο τη μία και οι καθηγητές απέναντι!
Φέτος λοιπόν ήρθε στο σχολείο μου μια καθηγήτρια, η οποία με έκανε να αμφιβάλλω για την ορθότητα του προηγούμενου συλλογισμού: είναι μια καθηγήτρια που δε φωνάζει κι όμως κάνουμε ησυχία. Που δε μαλώνει κι όμως νιώθω τύψεις όταν δεν προσέχω. Μια καθηγήτρια που «τα σπάει» και θέλω να συζητήσω τα πάντα μαζί της! Συμπέρασμα 1ο: Αν δεν αλλάξουν οι καθηγητές στάση ΔΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΠΟΥ ΝΑ ΧΤΥΠΙΟΥΝΤΑΙ! Συμπέρασμα 2ο: κα. Τσιπλάκη, φανταστική μου καθηγήτρια, ΤΑ ΣΠΑΤΕ!"
by dude, Salonika

Χαιρετίσματα! Είμαι μια μαθήτρια της Τρίτης Γυμνασίου. Η Μαθηματικός μας μπαίνει μέσα στην τάξη και μας ανακοινώνει προκλητικά ότι βαριέται να παραδώσει μάθημα και μας μοιράζει απροειδοποίητα τεστακια (πολλές φορές με ύλη από προηγούμενα μαθήματα), την ώρα που εκείνη απαντάει σε τηλεφωνήματα από φίλες της ή από τον γιο της.
Επίσης μας χαρακτηρίζει με προσβλητικό τρόπο όποτε δεν κάνουμε ασκήσεις ή όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι. Παραδείγματα: «Είσαι υποανάπτυκτο, βλαμμένο, ηλίθιο, στόκος. Λες παπαριές, οι γονείς σου δεν ντρέπονται που έχουν εσένα παιδί; Θα γίνεις ένα άχρηστο κατακάθι της κοινωνίας». Όταν της απάντησα ότι δεν έχει το δικαίωμα να μας προσβάλλει έτσι, με έβγαλε έξω και απαίτησε να μου δοθεί μονοήμερη αποβολή. Πάλι καλά που ο διευθυντής μας είναι λογικός και δε μου την έδωσε. Ξέχασα να αναφέρω ότι κατά τη διάρκεια των διαγωνισμάτων πολλές φόρες καθαρίζει φασόλια... Η γυναίκα δεν είναι καλά.
Κασσάνδρα, Αθήνα


Y.Γ. Τι ώρα τελείωσε χθες η συναυλία του Δημήτρη Ζερβουδάκη στο θέατρο Δάσους; 3.30 τα ξημερώματα;