πρωί

Με το ζόρι ξύπνησα το πρωί σήμερα. Η υγρασία σκεπαζει την πόλη εδώ και μέρες. Μεγάλη απόφαση να σηκωθείς από το κρεβάτι. Για φαντάσου.

Μετά τις ίδιες κάθε πρωί προετοιμασίες, κολατσιό παιδιών, φαγητό για το ολοήμερο, πρωινό τσάι για του λόγου μου, ξύπνημα παιδιών-καθε μέρα λέω, από αύριο θα ξυπνάνε μόνοι τους με ξυπνητήρι, χρόνια το λέω αυτό ποτέ δεν το κάνω, τέλος πάντων- το ξύπνημα έρχεται θέλω δε θέλω.

Ξεφυλίζω τη LIFO και στέκομαι σε μια φράση από τις επιλεγμένες στις πρώτες σελίδες είναι αυτή η στήλη, συγγνώμη, δε θυμάμαι τον τίτλο της. Στέκομαι στην τελευταία φράση: "Όπου είμαι εγώ, δεν είναι ο θάνατος. όπου είναι ο θάνατος, δεν είμαι εγώ. Γιατί να φοβόμαστε το θάνατο, αφού δεν υπάρχει περίπτωση να τον αντιληφθούμε;" Από κάτω το σχόλιο της στήλης έλεγε: "Ασκήσεις θάρρους από τον Ι. Γιάλομ". Καλά, έμεινα με το σαγόνι κρεμασμένο, πλακα μας κάνουν, σκέφτηκα. Υπέθεσα ότι είναι απόσπασμα από το καινούριο βιβλίο του Γιάλομ που διάβασα ότι αναφέρεται στο θάνατο, αλλά αυτά δεν είναι λόγια δικά του, κι αν τα οικειοποιήθηκε, τι να πω ωραίο μνημόσυνο κάνει με ξένα κόλυβα. Από την άλλη πολύ πιθανό θεωρώ το να μην έχει ιδέα ο συντάκτης της στήλης ότι αυτά ακριβώς τα λόγια είναι λόγια του Επίκουρου (άρα οι ασκήσεις θάρρους είναι δικές του), μπορεί και να μη διάβασε και το βιβλίο αυτό απ' όπου αντέγραψε αυτή η φράση. Αυτή η άποψη είναι μία από τις βασικές αρχές της Επικούρειας φιλοσοφίας. Για κάποιους μάλιστα ανθρώπους είναι η άποψη που τους έκανε να μη φοβούνται πια τον θάνατο, το δικό τους -ο πόνος από το θάνατο άλλου αγαπημένου προσώπου είναι μια άλλη πιο δύσκολη ιστορία- , ανάμεσά τους κι εγώ, όταν διάβασα τις απόψεις αυτές του Επίκουρου στο σχολικό βιβλίο της φιλοσοφίας του Λυκείου παρακαλώ, όχι κανένα δυσκολοεύρετο βιβλιο, κάθε άλλο. Διάβασα τότε περίπου τα εξής, ο θάνατος, εμάς(εννοώντας τους επικούρειους) δεν μας αφορά, γιατί όταν υπάρχει ο θάνατος δεν υπάρχουμε εμείς κι όταν υπάρχουμε εμείς δεν υπάρχει ο θάνατος. Πεθαίνοντας χάνουμε τις αισθήσεις μας, μέσω των αισθήσεων ζούμε, άρα χάνοντας τις αισθήσεις μας, χάνουμε την αίσθηση της ζωής και δεν αισθανόμαστε, δεν μας "πονάει" ο θάνατος, κάτι που δεν το αισθάνεσαι πώς να σε κάνει να πονέσεις; Αυτά θυμάμαι πάνω κάτω, γι' αυτό διαβάζοντας ό,τι σου έλεγα πριν έμεινα κάγκελο. Τέλος πάντων, να σου πω την αλήθεια έχοντας διαβάσει αρκετά βιβλία του Γιάλομ δεν είχα διάθεση να διαβάσω το καινούριο του βιβλίο, είναι ατσίδας στο να κάνει επιτυχίες με ζωές και απόψεις άλλων σε εκλαικευμένα βιβλία φιλοσοφικοψυχολογίας. Και δεν διαβάζω καλύτερα κατευθείαν Νίτσε και Επίκουρο; Μεσάζοντα χρειάζομαι και για αυτό;

Μετά ξεκίνησα για τη δουλειά. Από το λεωφορείο χαζεύω δρόμους, πολυκατοικίες, ανθρώπους. Περνάμε από τη Λ. Στρατού, σαν να το έβλεπα για πρώτη φορά, διαβάζω και προσέχω στην πινακίδα "Λεωφόρος Στρατού". Λεωφόρος!; Καλά αν δεις για ποιο δρόμο σου μιλάω, αν δεν ξέρεις την Θεσσαλονίκη θα περιμένεις έναν μεγάλο δρόμο, με πολλές λωρίδες κυκλοφορίας, αυτό δεν είναι μια Λεωφόρος. Ε, καμία σχέση. Αλήθεια, ποιος πότε και γιατί χαρακτήρισε τον δρόμο αυτό Λεωφόρο; Ένα μεγάλο ανέκδοτο.

Σε μια πολυκατοικία, ένας μάστορας στοκάρει τις μπαλκονόπορτες, δυο διαμερίσματα πιο κάτω μια κυρία με ροζ φόρμα καπνίζει στο πίσω, μικρό της μπαλκόνι. Μικρές σκηνές έξω από το παράθυρο του λεωφορείου.

Πέρασε η ώρα. Έφτασε η "στάση" μου. Κατεβαίνοντας παίζω ένα παιχνίδι που δεν θυμάμαι από πόσο χρονών το έχω στο μυαλό μου. Κοιτάω το γύρω σαν να είναι για πρώτη φορά. Ωραίο είναι αυτό όταν το καταφέρνω, λέω όταν, γιατί την χάνεις αυτή τη ματιά, της πρώτης στιγμής, πολύ εύκολα. Ευτυχώς πάντα υπάρχουν καινούρια πράγματα ή λεπτομέρειες που δεν έχεις προσέξει καμια φορά κι ας περνάς δίπλα τους κάθε μέρα, οπότε ναι, πάντα ξαναβρίσκω κάτι για να το δω με καινούριο βλέμμα. ΄Οταν φτάνω στο ραδιόφωνο έχω πια ξυπνήσει για τα καλά. Εκπομπή. Τραγούδι πρώτο.