Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Υπαρχει παντα ενα λεωφορείο...

Xθες βραδυ, λίγο πριν κοιμηθώ, διαβασα ενα βιβλίο. Ενα καινούριο βιβλίο για παιδιά απο τις Εκδόσεις Κόκκινο. Εκδόθηκε σε συνεργασία με την Διεθνή Αμνηστία. Ήθελα να το μοιραστουμε. Όχι μόνο γιατί μιλάει για μια παλιά ιστορία, μιας αληθινά θαρραλέας γυναίκας. Ούτε μόνο γιατί η ιστορία είναι γραμμένη απροσποίητητα, χωρίς υπερβολές, με χιούμορ και αληθινη συγκίνηση μαζί. Και επειδή η εικονογράφησή του είναι τόσο δυνατή, ντοκουμεντο και τεχνη. Όχι για εναν απο αυτούς τους λόγους, αλλά για όλους μαζί.
Είναι "Το λεωφορείο της Ρόζας", σε κείμενο του Fabrizio Silei (μτφρ Δημήτρης Λυμπερόπουλος) και εικονογράφηση του Maurizio A.C. Quarello.


Το βιβλίο αναφερεται στην ιστορία της αφροαμερικανίδας, μοδίστρας, Ρόζας Παρκς, η οποία την 1η Δεκέμβριου του 1955, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπαμα, αρνηθηκε να σηκωθεί απο τη θεση του λεωφορείου όπου καθόταν, και να την παραχωρήσει σε εναν Λευκό. Ο φυλετικός διαχωρισμός όριζε πως οι μαύροι καθονταν μόνο στις πίσω θεσεις του λεωφορείου και παντως παραχωρουσαν τη θεση τους παντα στους λευκούς. Με την κινηση αυτή της Ρόζας, ξεκίνησε ενα μεγάλο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των Μαυρων στις ΗΠΑ.
Στον αγώνα αυτό που ξεκίνησε με μποϋκοταζ που κρατησε ενα χρόνο, κατα το οποίο οι μαυροι δεν χρησιμοποιούσαν τα λεωφορεία, αναφερονται τα παρακατω βίντεο.



 

Στο βιβλίο, μιλά για την ιστορία αυτή ενας παππούς στον εγγονό του. Ο παππούς ξέρει καλά την ιστορία, εκείνο το βράδυ ήταν στο ίδιο λεωφορείο με τη Ρόζα...

Κι αυτα τα λόγια δεν τα λεει μεγαλόστομα, ίσα-ίσα. "Υπαρχει παντα ενα λεωφορείο που περνά στη ζωή του καθενός μας. Εγώ το έχασα πολλά χρόνια πριν. Εσύ κράτα τα μάτια ανοιχτα: μην χάσεις το δικό σου..." 
Αυτός ο παππούς ξέρει ότι εζησε μια ιστορική στιγμή. Κι ο εγγονός του το καταλαβαίνει
"Ο Μπεν σηκώθηκε και αγκαλιασε τον παππού. Τον έσφιξε δυνατά, κοίταξε τη φωτογραφία της Ρόζας, κι ένας κόμπος ανεβηκε στο λαιμό του. Ήταν μια γυναίκα ανυπερασπιστη, θα μπορούσε να ήταν και η μητέρα του. Δεν ήταν, λοιπόν, οι μύες που μέτρησαν, ούτε η δύναμη. Αυτό που μέτρησε ήταν τα μεγάλα μάτια της και το ήρεμο χαμόγελό της. Χρειαστηκε να νικησει το φόβο της και συνειδηση πως ο σκοπος της ηταν δίκαιος..."


  (η φωτογραφία είναι απο εδώ)

Υ. Γ. Η Ρόζα Παρκς είναι σύμβολο του αγώνα κατα του ρατσισμού και η ιστορία της είναι γνωστη σε όλους τους αμερικανούς. Πολλές φορές βεβαια η Ιστορία και τα πρόσωπά της όπως και στην Ελλαδα ετσι φανταζομαι και στην Αμερική τα μαθαίνουμε αλλα σαν να θεωρούμε ότι όλα αυτα αφορούν ενα πολύ μακρινό παρελθόν. Κι όμως, οι φυλετικές διακρίσεις ξεπεραστηκαν μόλις πριν λίγα χρόνια αν το καλοσκεφτούμε - και αν φυσικά θεωρησουμε ότι εχουν ακόμη και σήμερα εξαλειφθεί παντού. Το σίγουρο παντως είναι πως στις ΗΠΑ όσοι γεννηθηκαν μόλις στην αρχή και μετα τα μεσα της δεκαετίας του '60, στην ουσία εζησαν σε καθεστώς μη φυλετικών διακρίσεων.

Διαβαζοντας χθες το βιβλίο, θυμήθηκα αυτά τα λόγια που είπε η  Έμα Στόουν, πρωταγωνίστρια της ταινίας "Υπηρέτριες" στην Πόλυ Λυκούργου και διάβασα στο BHMAgazino, προχθες: "Ντρεπομαι να το ομολογήσω, αλλά δεν γνώριζα λεπτομέρειες για τη ρατσιστική συμπεριφορά απεναντι στους μαυρους υπηρέτες στην Αμερική των 60s. Δεν ξερω αν είμαι μόνο εγώ τόσο πολύ στον κόσμο μου ή ολόκληρη η γενιά μου (η ίδια ειναι γεννημενη το 1988) μεγάλωσε με μια κοινωνική αποενοχοποίηση ότι όλα αυτα συνεβαιναν τους προηγούμενους αιώνες. Μπορεί η υπόθεση του μπεστ σελερ της Κάθριν Στόκετ οι "Υπηρετριες", στο οποίο βασίζεται η ομώνυμη ταινία, να είναι μυθοπλασία αλλά καθώς κι εκείνη εχει μεγαλώσει στο Νότο, οι ιστορίες της είναι βγαλμενες από τη ζωή. Τολμώ να πω ότι μου δίδαξαν σύγχρονη αμερικανικη ιστορία. Εμείς είμαστε μια γενιά που τα βρηκε όλα έτοιμα: οι γυναίκες ψηφίζουν, οι Αφροαμερικανοί είναι ισότιμοι πολίτες, καθόμαστε όλοι μαζί στα λεωφορεία. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η ανισότητα υπηρχε απλώς λίγα χρόνια πριν, δεν είναι αρχαία ιστορία. Σοκάρεσαι. Για αυτό ακριβώς εγινα ηθοποιός: διότι παντα κατι μαθαίνω από τους ρόλους μου, κάτι που δεν εχει να κάνει μόνο με την εξελιξη της υποκριτικής μου, αλλά και με την εξέλιξή μου ως άνθρωπος"

5 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Ποτέ δεν είναι αργά να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα :)
Καλό ΣΚ!

Side21 είπε...

Υπάρχουν ρατσισμοί ...
λογιών - λογιών !!!
Κανένα απ' τα κοινωνικά & πολιτικά
δικαιώματα δεν είναι αυτονόητο ...
Όλα τους καταχτήθηκαν με θυσίες ...
Κι είναι κρίμα γιατί στις μέρες μας
επιχειρείται πισωγύρισμα σχεδόν στα πάντα !!!
Καλο ΜΗΝΑ εύχομαι ...

Θωμάς είπε...

Μια συγκινητική και διδακτική ιστορία για το πώς ένας φαινομενικά ασήμαντος άνθρωπος μπορεί να αλλάξει πολλά στη ζωή του αλλά και στη ζωή των συνανθρώπων του.
Μου έδωσες την ιδέα να αφιερώσω κι εγώ μια ανάρτηση στη Ρόζα Παρκς και βέβαια πρώτα από όλα σκοπεύω να διαβάσω το βιβλίο.

Ιωάννα είπε...

Αδελφούλα η ιστορία της Ρόζα Παρκς, είναι πολυσήμαντη και σπουδαία.Γιατί ήταν μαύρη σε μία κοινωνία φυλετικών ανισοτήτων, γιατί ήταν γυναίκα που με τη θέλησή της και το κουράγιο της εκπροσώπησε μαύρους άνδρες και μαύρες γυναίκες.

Ωστόσο θα διατηρήσω επιφυλάξεις με τη θέση που εκφράζει η Έμα Στόουν, πως δηλαδή οι Αφροαμερικανοί είναι ισότιμοι πολίτες.Το γεγονός πως ψηφίζουν ή πως κάθονται στα ίδια λεοφωρεία με τους λευκούς ή πως εκλέγεται πχ μαύρος πρόεδρος δε σημαίνει την πλήρη ισοτιμία έναντι των λευκών.Οργανώσεις θρησκευτικές ή πολιτικές, βαθιά ρατσιστικές με μεγάλη μάλιστα απήχηση στην αμερικάνικη κοινωνία θέτουν την ισοτιμία αυτή εν κινδύνω και άλλες φορές την παραβιάζουν θεαματικά.

Εν κινδύνω και τα δικαιώματα (εργασιακά ή κοινωνικά) και στη χώρα μας.

Όμως η αντίληψη που ενυπάρχει σε πολλούς από εμάς πως τα δικαιώματα, τα όποια δικαιώματα κατακτήθηκαν από μία γενιά στο όνομα όλων των επομένων, είναι μία αντίληψη επιτρέψτε μου να σχολιάσω εν τέλει βαθιά συντηρητική.

Και αυτό γιατί κάποιες γενιές αγωνίζονται, κάποιες κατακτούν και όλες οι επόμενες διατηρούν, εμβαθύνουν και προασπίζουν δικαιώματα.

Καμία γενιά Αφροαμερικανών δεν πρέπει να επαναπαύεται στα όσα κατακτήθηκαν τη δεκαετία του '60 και μετέπειτα στις ΗΠΑ και καμία γενιά δε θα προασπίσει δικαιώματα στη χώρα μας μέσω της κατανάλωσης και του ευδαιμονισμού ή με απευθείας ανάθεσης της διεκδίκησης τους σε κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές.

katerina είπε...

"Το λεοφωρείο της Ροζας" Θα ήθελα να το διαβάσω Αναστασία, για όλους τους λόγους που το μοιράστηκες μαζί μας.
Πολύ ωραίο και "τα πιο όμορφα νανουρίσματα του κοσμου" βιβλίο-CD εκδόσεις κόκκινο που πηρα για δώρο σε μια γλυκιά μανούλα και το μωράκι της(τα νανουρίσματα με την Σαββίνα Γιανάτου έψαχνα..)
Βιβλία που αξίζει να τα έχουν μικροί και μεγάλοι