Θεσσαλονίκη, υποψήφια Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας- 2014

Η Θεσσαλονίκη είναι υποψήφια «Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας- 2014».

Λεπτομέρειες για τον θεσμό κανοντας κλικ εδώ

 (το video απο εδώ)

Σήμερα,  Παρασκευή 29 Απριλίου, με στόχο τη γνωστοποίηση και την ενίσχυση της υποψηφιότητας της, διοργανώνεται στην Θεσσαλονίκη η μεγαλύτερη γιορτή δρόμου που έχει ποτέ πραγματοποιηθεί στην πόλη, από το Λευκό Πύργο έως και το Μέγαρο Μουσικής με δράσεις που ξεκινούν από τις 4 μ.μ.Στη γιορτή θα συμμετέχουν φορείς νεολαίας, δημιουργικές ομάδες της πόλης, μεμονωμένοι καλλιτέχνες, μη κυβερνητικές οργανώσεις, σύλλογοι, σχολεία και εκπαιδευτικοί οργανισμοί. Ενδεικτικά οι δράσεις αφορούν τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο, το βίντεο, τον αθλητισμό [με πίστες bmx και skate], το χορό, το θέατρο δρόμου, τις εικαστικές τέχνες, το design, την τέχνη του graffiti, το θέατρο δρόμου, αλλά περιλαμβάνονται και δράσεις που απευθύνονται σε παιδιά.

Σε μια ειδικά διαμορφωμένη μουσική σκηνή θα παίξουν γνωστοί καλλιτέχνες & συγκροτήματα, Γιάννης Αγγελάκας 3, Μίκρο, My excuse, 63High, Speakeasies Swing band, Émigré,  Ινφο,  Moca Juniors, Trouble, 9 West, Pony Licks, Root Boot, που υποστηρίζουν την υποψηφιότητα .

Για επιπλέον διευκρινίσεις & πληροφορίες για την υποψηφιότητα:
W: www.thessaloniki2014.eu | E: info@thessaloniki2014.eu

Αν θελετε μπορείτε να κανετε like στην επίσημη σελίδα στο facebook:http://www.facebook.com/Th 

Αναλυτικά το πρόγραμμα

ΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Πρόγραμμα:
17:30-18:00 ΑΦΗΓΗΣΗ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ "παραμύθια απ΄το τηλέφωνο", ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
18:15-18:45 "Αγησιλαγος", ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ
19:00-19:30 Παράσταση θεάτρου, Θέατρο Δρομολόγιο
19:45-21:00 Θεατρικά - μουσικά - εικαστικά παιχνίδια “Τα χρώματα του Ουράνιου τόξου”, ΚΟΠΕΡΤΙ - Παιδικός σταθμός- Νηπιαγωγείο
Παράλληλες δράσεις:
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, Πρόσκοποι
Επιδαπέδια μεγάλα παιχνίδια, Λάλαλαντ
Διαδραστικα Παιχνίδια Τεχνολογιας, Γιάννης Εξηντάρης
Παραδοσιακά παιχνίδια, ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ – Πρόσκοποι
ΠΑΙΔΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ
Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Συννεφούλα

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ
• Επιδειξεις Capoeria και Tai Chi, ΧΑΝΘ
• Ένωση ιδιοκτητών ιστιοφόρων Θεσ/νίκης
• Επίδειξη τραμπολίνο – Α.Γ.Ε.Μ Σπάρτακος
• Σπηλαιολογία Θεσσαλονίκης - Πρωτέας

SKATE/BMX/GRAFFITI
• Skateboard Art Crimes
• Micro Xtreme
• Propaganda
• The Box Gallery

ΠΟΔΗΛΑΤΟ
• Πολύχρωμοι Ποδηλάτες
• Ποδηλατικό Καρναβάλι Θεσσαλονίκης
• Διεθνής Γυμνή Ποδηλατοδρομία
• Ποδηλάτες Θεσσαλονίκης

ART
• Pimp My Style (Hairstudio)
• Dynamo
• ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΧ.ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ Α.Π.Θ - ΟΜΑΔΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ
• SCOOPA UPCYCLING
• BikeRespect
• ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ & ΠΛΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ
• Strymonikos on line-protect earth
• Shinydesign
• Σόφη Μουκίδου – Retro κοσμήματα
• Ομάδα Τέχνης και Λόγου "Φαντασία" της Ζέτας Στεφάνου-Μυρτώς Δημητρίου


ΧΟΡΟΣ
19:00 ΦΑΣΙΑ (diarkeia 10 lepta)
19:30 TRICK OR TREAT (diarkeia 10 lepta)
20:00 ΧΟΡΕΥΤΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ (diarkeia 20 lepta)
20:30 B+6
20:45 Εσαεί Εν Ροή

Mη Κυβερνητικές Οργανώσεις/ Σύλλογοι/ Εκπαιδευτικοί οργανισμοί
• Παιδιά Εν Δράσει
• Psychanimal
• Εκπαιδευτικός Όμιλος ΞΥΝΗ
• Σύλλογος Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία Θεσσαλονίκης
• Ενωμένες Κοινωνίες των Βαλκανίων- USB
• ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ -ΜΚΟ
• “Σχεδία στην πόλη”- Καλλιτεχνική Παιδαγωγική Ομάδα
• Φορέας Διαχείρισης Δέλτα Αξιού – Λουδία – Αλιάκμονα
• ΑΛΛΗ ΟΨΗ
• Η Ελλάδα σε τροχιά μέλλοντος
• ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΝ - Ο.ΔΙ.Κ
• AIESEC
• Ομάδα Λόγου Και Τέχνης «Φαντασία»
• Σύλλογοι Εράσμους , ΑΠΘ – Πα.Μακ.
• Ομάδα Λόγου Και Τέχνης «Φαντασία»
• ΟΑΣΙΣ
• Ανακύκλωση Βιβλίου 2η Ευκαιρία
• ΚΕΘΕΑ
• Σώμα Εθελοντών Δ. Θεσσαλονίκης

Θέατρο/Street theatre
• High Society
• Θεατρική ομάδα εφήβων ΧΑΝΘ 

καινουρια καλημεροσυνάντηση σε δυο εκθεσεις

Καινούρια καλημεροσυνάντηση.
Αυτή τη φορα λεω να επισκεφτούμε, για πρώτη φορα, το Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του Μορφωτικού Ιδρύματος Θεσσαλονίκης, όπου παρουσιάζονται δύο πολύ ενδιαφερουσες εκθέσεις.

Η έκθεση «Ψήγματα μνήμης. Φωτογραφίες 1936-2000» με φωτογραφίες του Κλείτου Κύρου.
Η έκθεση παρουσιάζεται στο πλαίσιο μιας σειράς εκδηλώσεων που διοργανώνει το ΜΙΕΤ στη μνήμη του Κλείτου Κύρου, οι οποίες πραγματοποιούνται με την ευκαιρία της μεταστέγασης του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (ΕΛΙΑ) στη Βίλα Καπαντζή, έδρα του Πολιτιστικού Κέντρου Θεσσαλονίκης του ΜΙΕΤ.
Η έκθεση περιλαμβάνει φωτογραφίες από το φωτογραφικό αρχείο του Κύρου, το οποίο ανήκει στο ΕΛΙΑ –ΜΙΕΤ και περιλαμβάνει περισσότερα από 10.000 αρνητικά, 1380 slides, χιλιάδες τυπώματα μικρών κυρίως διαστάσεων και δύο λευκώματα, παραγωγή μίας φωτογραφικής δραστηριότητας που ξεκίνησε στον Μεσοπόλεμο και συνεχίστηκε μέχρι τα τελευταία χρόνια του.
Πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Θεσσαλονικιού ποιητή, η έκθεση έρχεται να μας γνωρίσει μία ακόμα πλευρά της πολυσχιδούς δραστηριότητάς του. Την ενασχόλησή του με τη φωτογραφία από τα εφηβικά ακόμη χρόνια του. Ο ίδιος γράφει στο αυτοβιογραφικό του κείμενο Οπισθοδρομήσεις. Αναδρομή ζωής (Εκδ. 'Αγρα): «Τι να πω για τα διάφορα πάθη που με κατείχαν μια ολόκληρη ζωή! Για το πάθος που είχα για τη φωτογραφία από τα δεκαπέντε μου, που με καταδίωκε όπου κι αν πήγαινα».

Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης, 1956

Τη φωτογραφική ματιά του Κύρου την ελκύουν έντονα τοπία και μνημεία, περίεργα στιγμιότυπα, καθώς και ορισμένες σταθερές θεματικές: καρνάγια, βάρκες και ψαράδες, στέγες, δέντρα και βράχια. Φωτογράφισε συστηματικά τη Φιλιώ αλλά και τα παιδιά τους. Φαίνεται να εμπνέεται περισσότερο από εικόνες του φυσικού περιβάλλοντος, από την ύπαιθρο πάρα από το αστικό τοπίο, τουλάχιστον όταν φωτογραφίζει εντός της ελληνικής επικράτειας. Δεινός περιπατητής και περιηγητής από τα εφηβικά του χρόνια, ταξίδεψε πολύ από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 κι έπειτα, καταγράφοντας εικόνες μιας χώρας που δεν την έχει κατακλύσει ακόμη ο μαζικός τουρισμός. Στα τεκμήρια του αρχείου κυριαρχούν λήψεις της ευρύτερης μακεδονικής χώρας (Χαλκιδική, Πιερία, Καστοριά, Καβάλα) και έπονται φωτογραφίες από νησιά του Αιγαίου (κυρίως Κυκλάδες και Σποράδες) και τη Θεσσαλία (Πήλιο, Μετέωρα). Σώζονται ακόμη αρκετές φωτογραφίες από ταξίδια στο εξωτερικό, κυρίως σε ευρωπαϊκές πόλεις (Λονδίνο, Παρίσι, Βουδαπέστη, Βιέννη, Ρώμη). Η σχέση του Κύρου με τη Θεσσαλονίκη και ο δεσμός του με τη γειτονιά του αποτυπώνονται εν μέρει στο φωτογραφικό του αρχείο. Απαντώνται συχνά φωτογραφίες που αποτυπώνουν τις πίσω, παραθαλάσσιες, αυλές των σπιτιών της Βασιλίσσης Όλγας καθώς και πιο πρόσφατες λήψεις της νέας παραλίας. Καταγράφονται ακόμη φωτογραφικά τεκμήρια μιας πόλης που αλλάζει, όπως φωτογραφία της εντός των τειχών 'Ανω Πόλης τραβηγμένη από την κεντρική πύλη της Ακρόπολης τη δεκαετία του 1940 και η ίδια λήψη ορισμένα χρόνια αργότερα. Διακριτή ενότητα μπορούν να θεωρηθούν και οι φωτογραφίες του Κύρου από τα ταξίδια του στο 'Αγιον Όρος.

Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης, 1966

Ο Κύρου φωτογράφιζε συχνά γκράφιτι, συνθήματα τοίχων και επιγραφές. Στις φωτογραφίες αυτές συνήθως αναζητεί το ευτράπελο, το ευφάνταστο και συχνά το ανορθόγραφο. Μια παρόμοια, εύθυμη διάθεση εισχωρεί συχνά σε πορτραίτα φίλων του αλλά και σε αυτοπορτραίτα του, φωτογραφίες που αποκαλύπτουν άνθρωπο με χιούμορ και διάθεση για σάτιρα, χαρακτηριστικά γνώριμα στους οικείους του αλλά άγνωστα στο αναγνωστικό του κοινό, το οποίο ωστόσο μπορεί να έχει ήδη αντιληφθεί μία πλευρά της σχέσης του ποιητή με τη φωτογραφία μέσω του έργου του Κύρου.


Βιογραφικό του Κλείτου Κύρου

Ο Κλείτος-Δημήτριος Κύρου (1921 - 2006) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στο κολλέγιο Ανατόλια και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στον τραπεζικό τομέα.
Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1944 από το φοιτητικό περιοδικό Ξεκίνημα, αρχικά με μεταφράσεις ξένων ποιητών. Το 1949 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Αναζήτηση, Αναμνήσεις μιας αμφίβολης εποχής. Συνεργάστηκε με πλήθος περιοδικών. Το σύνολο της ποιητικής του δουλειάς εκδόθηκε στη συλλογή Εν όλω, Συγκομιδή 1943-1997, 'Αγρα, Αθήνα 1997. Το 1988 του απονεμήθηκε το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Τα πουλιά και η αφύπνιση, Νεφέλη, Αθήνα 1987, το οποίο όμως αποποιήθηκε. Το 2005 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε για το σύνολο του ποιητικού του έργου το βραβείο Ουράνη. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, ρωσικά, πολωνικά, βουλγαρικά και αραβικά.
Ο Κύρου ασχολήθηκε εκτεταμένα με τη μετάφραση, κυρίως ποίησης αλλά και θεάτρου. Τιμήθηκε με το βραβείο της Ελληνικής Εταιρίας Μεταφραστών για τη μετάφραση του έργου του Κρίστοφερ Μάρλοου, Δόκτωρ Φάουστους, 'Αγρα, Αθήνα 1990 και με το κρατικό βραβείο μετάφρασης για τη μετάφραση του έργου του Π. Μ Σέλλεϋ, Οι Τσέντσι, 'Αγρα, Αθήνα 1993.
Ο Κύρου ασχολήθηκε ακόμη με το κολάζ και την κριτική του κινηματογράφου.




Και, στον ίδιο χώρο, η έκθεση «Η Παπαμάρκου και τα πέριξ [1979-2010]» του Άρι Γεωργίου.
Η οδός Παπαμάρκου είναι ένας μικρός δρόμος στην καρδιά της περιοχής που παλαιότερα ήταν γνωστή με το όνομα Μπαζάρ και σήμερα ως Πλατεία 'Αθωνος, με τα διώροφα κτίσματα της δεκαετίας του ‘20. Η σχέση του Γεωργίου με την Παπαμάρκου και τα πέριξ ξεκίνησε από τα παιδικά του χρόνια, όταν σε ηλικία δώδεκα χρονών μετακόμισε με την οικογένειά του στην οδό Ερμού 69. Ο ίδιος αναφέρει σχετικά, σε κείμενό του στην ομότιτλη έκδοση, «Η πραγματική μου εξοικείωση επήλθε εξαιτίας της φωτογραφίας. […] Οι επισκέψεις μου στην Παπαμάρκου και στα πέριξ δεν μπορούν καν να θεωρηθούν επισκέψεις. Ο βαθμός της γειτονίας ήταν τέτοιος που δεν απαιτούσε μετακίνηση. Δεν ήταν προορισμός, ήταν καθημερινότητα».
Στην έκθεση μπορούμε να δούμε φωτογραφίες τραβηγμένες απο το 1989 όταν ο 'Αρις Γεωργίου εκανε την πρώτη του φωτογράφηση στην περιοχή αυτή δημιουργώντας είκοσι επτά ασπρόμαυρα πορτραίτα τεχνιτών και εμπόρων που εργαζονταν και είχαν εκεί τα εργαστήρια και τα μαγαζιά τους.

Αλέκος Κοντός, μαγειρείο. Δραγούμη 24, Φεβρουάριος 1979

Το 1990 και το 1996 επεστρεψε στα ίδια μερη φωτογραφίζοντας εικόνες της περιοχής, τα ίδια ή διαφορετικά στην θεση τους πρόσωπα, τα ίδια τοπία διαφορετικά, ουσιαστικά την πόλη που αλλαζε ή είχε αρκετα κιόλας αλλαξει.
Η τελευταία, έγχρωμη πια φωτογραφική επίσκεψη στην πλατεία εγινε το 2009-10.

Σταύρος Τσαβδαρίδης, ξυλοτορναδόρος. Παπαμάρκου 38, Δεκέμβριος 1996

Βιογραφικό Άρι Γεωργίου

O 'Αρις Γεωργίου γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1951 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Montpellier της Γαλλίας όπου πήρε και το μεταπτυχιακό δίπλωμα D.E.A. πολεοδομίας. Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη το 1978 και αρχικά ασχολήθηκε με μετα-φράσεις ενώ την εξαετία 1979-1985 υπήρξε συνεργάτης του ραδιοφώνου με προγράμματα για την τέχνη. Από το 1977 εκθέτει ζωγραφική και φωτογραφία σε πλήθος ατομικών και ομαδικών εκθέσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1984 ήταν ιδρυτικό στέλεχος του PARALLAXIS που τον Mάιο του 1985 διοργάνωσε τις πρώτες διεθνείς εκδηλώσεις φωτο-γραφίας στην Ελλάδα. Τον Φεβρουάριο του 1988 ήταν ο εμπνευστής και έκτοτε επί δεκαπενταετία διοργανωτής της Φωτογραφικής Συγκυρίας, του ετήσιου διεθνούς φεστιβάλ φωτογραφίας στη Θεσσαλονίκη. Ως συνεργάτης του περιοδικού Eντευκτήριο εγκαινίασε το ένθετο Camera Obscura που έχει παρουσιάσει ως τώρα περισσότερα από 80 πορτφόλιο φωτογράφων. Το διάστημα 1998-2002 διετέλεσε πρώτος διευθυντής του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Δημοσίευσε εργασίες του σε πολλά έντυπα και περιοδικά και πλήθος μονογραφιών και καταλόγων. Αντικείμενο της επαγγελματικής του δραστηριότητας αποτελεί η αρχιτεκτονική και, σε σημαντικό βαθμό, οι γραφικές τέχνες συνήθως όταν άπτονται πολιτιστικού ενδιαφέροντος.



Πρόσωπα, τοπία, εικόνες, όψεις της πόλης της Θεσσαλονίκης και των ανθρωπων της. Αυτα και άλλα πολλά απαθανάτισαν με τον φακό τους οι δύο φωτογράφοι και θα μπορούσαμε παρεα μαζί να τα ανακαλύψουμε επισκεπτόμενοι τις δύο εκθέσεις.

Οι εκθέσεις θα είναι ανοιχτες μέχρι τις 29 Μαϊου και η δικιά μας επίσκεψη θα πραγματοποιηθεί σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί και στην εκπομπή και στο blog τις επόμενες μέρες μαζί με όλες τις επιπλέον λεπτομέρειες και πληροφορίες για αυτήν μας την δραστηριότητα της καλημεροπαρέας.
Αν θελετε και μπορείτε (κυρίως με την έννοια ότι θα μπορείτε να είστε στην επισκεψή μας όποτε κι αν αυτή οριστεί) υπαρχει η δυνατότητα να δηλώσετε απο τωρα τη συμμετοχή σας με όλους τους τρόπους επικοινωνίας που γνωρίζετε ήδη (με sms και τηλεφωνικά κατα τη διαρκεια της εκπομπής, με e mail τις υπόλοιπες ώρες)


Χρησιμες πληροφορίες για τις εκθέσεις
Χώρος: Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του Μ.Ι.Ε.Τ.  (Βίλα Καπαντζή - Βασιλίσσης Όλγας 108)
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο και Κυριακή 10:00 - 18:00,
Παρασκευή 10:00 - 14:00 και 18:00 - 21:00
(Δευτέρα κλειστά)

Life in a Day - Μια μέρα στη Γη

Ζωή σε μια μέρα. Τι συμβαίνει μια μέρα στον κόσμο; Χρήστες του youtube κινηματογράφησαν ενα στιγμιότυπο ζωής. Όλοι κινηματογράφησαν την ίδια μερα, την 24η Ιουλίου 2010. Συμμετείχαν 80.000 άνθρωποι απο 192 χώρες, μαζευτηκε οπτικό υλικό 4.500 ωρών. Ο Ridley Scott(παραγωγός) και ο Kevin Macdonald (σκηνοθέτης) από το υλικό αυτό εφτιαξαν μια ταινία ντοκυμαντερ διάρκειας 93 λεπτών, τίτλος:"Life in a Day", περισσότερα στοιχεία εδώ κι εδώ. Το τρεϊλερ της ταινίας είναι αυτό:

μια γιορτή, μια πασχαλιά

 


"Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε 
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι, 
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε 
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη, 
και από κει κινημένο αργοφυσούσε 
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι, 
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα 
«Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα»..."
(Δ.Σολωμός)


Ήταν μια όμορφη, φωτεινη μέρα Λαμπρής, με καλό καιρό και ελπίζω με αγαπημένους ανθρώπους στη συντροφιά σας.
Καλή επιστροφή για όλους!

μια μέρα σαν αυτή

"Οι πόνοι της Παναγιάς", ποίημα του Κ.Βάρναλη. Το τραγούδι το ακούσαμε σήμερα στην εκπομπή με την πρώτη του ερμηνεία που το σφράγισε καθοριστικά, εκείνη του Νίκου Ξυλούρη. Είναι από το "Σαλπισμα", τον πρώτο δίσκο του Λουκά Θάνου. Ο δίσκος θα μπορούσε να κυκλοφορήσει από το 1978 , ήταν ετοιμος απο καιρό, κυκλοφόρησε όμως μόλις το 1980, λίγες μερες μετα το θανατο του Ξυλούρη. Από τα απολύτως εξηγήσιμα-απαραδεκτα της δισκογραφίας. Το ίδιο τραγούδι με τη φωνή του Γιαννη Χαρούλη
(υπάρχει κι ενα αλλο τραγούδι - μελοποιημένο ποίημα του Βάρναλη κι αυτό - "Η μάνα του Χριστού". Το έχει μελοποιήσει ο Νίκος Μαμαγκάκης, αυτό θα το ακούσουμε στην αυριανή εκπομπή, στο τέλος του λεει: "Μὰ γιατί νὰ σταθῇς νὰ σὲ πιάσουν! Κι᾿ ἀκόμα σὰ ρωτήσανε: «Ποιὸς ὁ Χριστός;» τί ῾πες «Νά με!» Ἄχ! δὲν ξέρει τί λέει τὸ πικρό μου τὸ στόμα! Τριάντα χρόνια, παιδί μου, δὲ σ᾿ ἔμαθ᾿ ἀκόμα!")



Μ. Πέμπτη για τους ορθόδοξους σήμερα, έτυχε φετος να πέσει ίδια μέρα με τη μέρα που μας θυμίζει μια μαύρη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, την επταετία της χούντας των συνταγματαρχών που ξεκίνησε την 21η Απριλίου 1967.  Από τα μέσα της δεκαετίας του '60 στην Ευρώπη, την Αμερική έβραζε ο τόπος κυριολεκτικά. Η αμφισβήτηση, οι αναζητήσεις, η δημιουργικότητα, η επαναστατικότητα ήταν στην καλύτερη στιγμή τους και η Ελλάδα εμπαινε στο γύψο, κατα την έκφραση και τα ανεκδιήγητα ελληνικά του (σήμερα τον λεμε και γελοίο, τότε δεν τον ελεγαν ετσι όλοι βεβαια) δικτάτορά της. Πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, μορφωτικά η πατρίδα μας έχασε πολλά σκαλοπάτια. Μόνο να σκεφτούμε τι μπόρεσαν έζησαν έξω και τι αναχαιτίστηκε εδώ, φτάνει.
Και φυσικά το θέμα των διώξεων και των φρικτών βασανιστηρίων της χούντας είναι ενα θεμα που το "ξεχνάνε" παντα οι αμετανόητοι υποστηρικτές της. Ή τα υπερασπίζονται με φανατισμό, υπαρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις.
Υπαρχουν πολλές μαρτυρίες ανθρώπων που βασανίστηκαν στη χούντα στο διαδίκτυο, με λεπτομέρειες που πολλές φορες δεν αντεχεις να ακούσεις, κι εκείνοι τις βίωσαν. Και υπάρχει κι  ενα ντοκυμαντερ για την εκπαίδευση των βασανιστών, απόσπασμά του είναι αυτό 



Εδώ, στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, υπαρχει ένα κείμενο της Μίκας Φατούρου (κλινική ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια- ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) με τίτλο "Εκπαιδεύοντας το βασανιστή" 

Ακούω καμιά φορά στο λεωφορείο ηλικιωμένους ή περνώντας απο το παρκο της γειτονιάς καθισμένους γέρους να λενε "ε, ρε μια χούντα χρειάζεται", "πού είσαι Παπαδόπουλε" και αλλα τετοια. Αυτοί μαλλον δεν περάσαν απο τα ξερονήσια, δεν πήγαν "διακοπές" στη Γυάρο, τη Λέρο,  και τα άλλα νησιά, δεν τους κυνήγησαν ποτέ. Μια χαρα θα ζούσαν μάλλον, γι αυτό μιλάνε. Οι γέροι στα παγκάκια. Ήταν καποτε νεοι. Όχι παιδιά, άντρες ολόκληροι.




Γεννήθηκα λίγους μήνες μετα την πρώτη μέρα της χούντας. Ο παππούς μου με πρωτοσυνάντησε στα έξι μου χρόνια. Μέχρι τότε με ήξερε από τις λεξεις που του έλεγαν για μενα, τις ιστορίες και τις φωτογραφίες στα γραμματα που του έστελναν οι δικοί μου.  Τον είχαν ήδη εξορίσει. 21 Απριλίου 1967, πρωί-πρωί τον είχαν πιάσει.


Ακούω και συνομήλικούς μου να λενε με ευκολία, "μια χούντα ζούμε και τωρα, ποια η διαφορά με τότε; Επειδή τότε δεν μπορούσαν να μιλήσουν;" Οκ, ο καθενας μπορεί να λεει ό,τι θελει, να συγκρίνει με τα μέτρα του, να κανει τις απλοποιήσεις του, να ψαχνει ή να μην ψαχνει τίποτα.
Ο καθένας και οι ιστορίες που έζησε και ξέρει ή θελησε μετα να μάθει. Στο κάτω-κάτω ο καθενας με τη συνείδηση και τις ευκολίες του.

Διάβασα το Σαββατο στα ΝΕΑ, στο πλαίσιο ενός θέματος όπου διαφοροι καλλιτεχνες μιλούν για μια προσωπική τους ιστορία από την περίοδο της χούντας, ενα κείμενο της Φιλαρέτης Κομνηνού στο οποίο - πόσο την παραδεχτηκα που κατεθεσε δημόσια κατι τόσο αληθινό απο την εποχή που ήταν παιδί ακόμα...- είπε τα εξής:
"Τα πρώτα χρόνια της επταετίας, τα πέρασα σε βαθιά «ύπνωση». ∆εν είχα καταλάβει τι ακριβώς γινόταν, ήµουν βέβαια µικρή και γενικώς χαµένη στον κόσµο των µυθιστορηµάτωντου Κρόνιν, της Περλ Μπακ και του Μικρού Ηρωα. Λίγο µετά τον Απρίλη του '67, ο αστυνοµικός πατέρας µου πήρε δυσµενή µετάθεση στο Σιδηρόκαστρο Σερρών. Θυµάµαι, όσες φορές ρωτούσα τι σήµαινε αυτό το «δυσµενής», δεν έπαιρνα σαφή απάντηση. Γενικώς µέσα στο σπίτι αποφεύγανε τις συζητήσεις για αυτό το θέµα. Πού και πού άκουγα για κάποιους... «κοµµουνιστάς». Στο σχολείο γράφαµε εκθέσεις για την 21η Απριλίου και αναµασούσαµε διάφορες εθνικιστικές κοινοτοπίες. Η δική µου έκθεση πήρε και άριστα, και τη διάβασα µπροστά σε ολόκληρο το σχολείο µε το ανάλογο καµάρι. Εχω µάλιστα και αναµνηστική φωτογραφία από την επετειακή γιορτή. Υστερα από εκείνη την έκθεση, µε πλησίασε ο δάσκαλος µε τον οποίο οργανώναµε τις σχολικές µας παραστάσεις, ο κύριος Τενεκενίδης. Με κάλεσε στο σπίτι του, και µαζί µε τη γυναίκα του µου µιλήσανε για το τι εστί χούντα, και τι είναι κοµµουνισµός. Επαθα σοκ. Ειδικά όταν έµαθα ότι φυλακίζανε και βασανίζανε ανθρώπουςγια την ιδεολογία τους. Οταν έπεσε η χούντα,και διάβασα στο περιοδικό «Επίκαιρα» µαρτυρίες και καταγγελίες για τα βασανιστήρια, ειδικά για την ιστορία του Μουστακλή, έκλαιγα για ώρες θυµάµαι, χωρίς υπερβολή... Ενιωθα βεβαίως και ενοχές για εκείνη την έκθεση. Τη φωτογραφία πάντως που διαβάζω καµαρωτή την έκθεση της ντροπής, ακόµα τη φυλάω, έτσι για να µου θυµίζει την εποχή του «ύπνου», πριν από το ξύπνηµά µου"

Υ.Γ. Στο blog του αθεόφοβου διαβασα και αντιγράφω μια λίστα βιβλίων που είχε απαγορευσει η χούντα, ότι δεν ήταν ευφυείς οι λογοκριτές της χούντας το είχα καταλαβει απο διαφορες περιπτώσεις που είχα ψάξει, εδώ φαίνεται όλο τους το "μεγαλείο" :

Aρώματα Ανατολής

"Αρώματα Ανατολής" στην εκπομπή σήμερα.
Απόψε, ο Δρόσος Κουτσοκώστας στο τραγούδι, Κυριάκος Πετράς στο βιολί, ο Σάκης Γιώργου στο ούτι και το λαούτο και ο Λευτέρης Παύλου στα κρουστά θα παρουσιάσουν στην Πριγκιπέσσα ύμνους, τραγούδια και θρήνους, κοσμικές, εκκλησιαστικές και λαϊκές αναφορές, από τις ανεξάντλητες πηγές του επώνυμου και ανώνυμου δημιουργού.
Από αυτό το πρόγραμμά τους θα μας  παίξουν σήμερα επιτόπια στην εκπομπή αποσπασματα. Απο το στούντιο στα ραδιόφωνά σας, όλα γίνονται.
Ο Δρόσος και ο Κυριακος  εκτός από τη συμμετοχή τους στο σχήμα "Αρωματα Ανατολής", είναι μέλη του σπουδαίου σχήματος Εν Χορδαίς, του οποίου τις δραστηριότητες, δισκογραφικές, συναυλιακές και ερευνητικές παρουσιάζουμε παντα με μεγάλη χαρα στην εκπομπή .
Απο μια τηλεοπτική παρουσία του Εν Χορδαίς είναι το παρακάτω βίντεο
Πρεπει να πούμε σήμερα στα παιδια απο τα Αρωματα Ανατολής να ανεβασουν στο διαδίκτυο ενα δικό τους βίντεο, ειδικα από αυτήν την σημερινή τους βραδιά, ε;

καθήσαμε εκεί

Χιλιάδες αποχαιρετήσαμε τον Νίκο Παπάζογλου χθες. Ανθρωποι διαφορετικοί, κάθε ηλικίας, τρεις γενιές, δεν ξέρω και πώς μετράνε οι γενιές να με παρει, αλλα ήμαστε εκεί μικροί, μεγάλοι, συνομίληκοι του Νίκου, μεγαλύτεροι, μικρότεροι.
Με εναν κόμπο στο λαιμό και χίλιους στην ψυχη.
Εκείνους που τραβούσαν με τα κινητά τους και τις κάμερες δεν τους κατάλαβα, κι ούτε θα τους καταλάβω ποτέ, αλλα από τότε που βγ'ηκαν αυτα τα μαραφετια, καμερες στα κινητά και καμερες στο χερι του καθενός νομίζω χασαμε το κιμπαριλίκι, την ευγένεια  και την αξιοπρεπειά μας, τελος πάντων...

Μετα την κηδεία, "πάμε στο στούντιο;", πώς έγινε αυτό, μη ρωτάς. Πήγαμε και καθίσαμε στα τσιμεντενια πεζούλια, κάτω από τη μουριά, στην πίσω μερια, του"Αγροτικόν".  Μια παρέα. Ο Χρήστος, ο Ασκληπιός, ο Θανάσης, η Ελένη,  ο Αλέκος, ο Παντελής,εγώ. Με ενα μπουκάλι κονιακ απο δίπλα, καναμε σαν μακαριά ενα πραγμα. Θυμηθήκαμε ιστορίες παλιές, είπαμε για τον πόνο μας, για τη χαρα μας που τον ζήσαμε, αλλοι πολύ περισσότρο, αλλοι λιγότερο, τι θα μας έλεγε τωρα για τη μουρια που δεν εχει καρπούς, τα ήξερε όλα τα φυτα κι όλες τις μυρωδιές, για τις λεξεις του και τους τόνους, αυτό έτσι είναι, πώς μιλούσε και σε μάγευε, τι ιστορίες έλεγε, ένας άνθρωπος γεμάτος ιστορίες και παντα είχε χρόνο να ακούσει και τη δικιά σου.  Οι ιστορίες μας μόνες, οι ιστορίες μας μαζί του, στη μέση το στούντιο. Πώς γράφτηκε αυτό, πώς αλλο, τι λεει αυτό. Το θυμάσαι εκείνο; Απο τη λύπη στη χαρα, από τον πόνο στο γελιο, απο το θανατο στη ζωή. Το πενθος τα εχει όλα μέσα. Σαν να αλαφρυνε η ψυχή μας.
 Μεχρι λίγο πριν βραδυάσει, που χαιρετηθήκαμε και πήγαμε ο καθένας σπίτι μου, λες και λύθηκαν καποιοι κόμποι. Σαν ο πόνος του καθενός μας ενώθηκε με του αλλου, και στο τελος μιλούσαμε για ωραία πραγματα, μιλούσαμε για τα παιδιά μας, μιλούσαμε για όσα αγαπάμε, και νιώθαμε πως ήταν κοντα μας ο Νίκος.
Σας ευχαριστώ παιδια. Δεν το είχαμε οργανώσει, αυθόρμητα προέκυψε, αλλα ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κανουμε. Δεν θα ήμαστε έτσι ίσως όλοι μας, δεν θα ήμουν έτσι, είμαι σίγουρη για τον εαυτό μου, μετα, αν δεν είχαμε βρεθεί έτσι, εκεί. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

τραγουδια του έρωτα και της αλητείας

O Σταύρος Ζιώγας καταγεται από τα Γιαννενα, γεννήθηκε στην Αθήνα. Διαλεξε να ζει και να παιζει μουσική εδώ και πολλά χρόνια-από τη δεκαετία του '70, Σταύρο;- στη Θεσσαλονίκη.
Ο Σταυρος στο μπουζούκι, μαζί με την Ειρήνη Σγουρίδου στο φλάουτο και τα κρουστα και τον Μανώλη Σιδερίδη στο κοντραμπασο, θα είναι σήμερα στις 12, στην εκπομπή, να παίξουν και να τραγουδήσουν μετεγγραφές τραγουδιών που τα ονομαζουν "του Ερωτα και της Αλητείας", είναι τραγούδια που λενε εδώ και καιρό των Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Μπάτη, Χατζιδάκι, Ξυδάκη, Παπάζογλου, Σαββόπουλου κ.ά. Τραγούδια όπως αυτά
Υ.Γ. Σκεφτήκαμε με τον Σταύρο μήπως αναβάλαμε αυτήν την προγραμματισμένη από καιρό εκπομπή μας. Το συζητήσαμε χθες το απόγευμα. Είπαμε πως θα αφιερώσουμε αυτήν την εκπομπή στον αγαπημένο μας Νίκο, ήταν συνεργάτες και φίλοι από τα μεσα της δεκαετίας του '70, εγώ τους θυμαμαι μετα, στο Τήνελλα. Με τα καλά τραγούδια θα πούμε το καλό κατευόδιο. Μόνο δικό του τραγούδι τελικά δεν ξερουμε αν θα αντεξει να πει, εύκολο δεν είναι, τον καταλαβαίνω. Εμείς και τραγουδαμε με ενα κόμπο στο λαιμό και στην ψυχή απο χθες τα τραγούδια του, πόσο μαλλον οι συνεργατες του στη σκηνή τόσα χρόνια...

Aντίο Νίκο...

ραγίζει απόψε η καρδιά...

αντίο Νίκο...

 

συμπλήρωση, στις 21.05

Είχε την αίσθηση του μέτρου και ζούσε αληθινή ζωή ο Νίκος ο Παπάζογλου. Εκτός απο τον πόνο που ενιωσα στο ακουσμα της είδησης του θανατου του, κι αυτό με σταματησε στο να γραψω κι αλλα λόγια για αυτόν σήμερα. Πολλά λόγια, μεγάλα λόγια, δεν θα τα ήθελε ούτε ο ίδιος, είμαι σίγουρη. Ούτε αφηρημενα ουσιαστικά, ούτε υπερθετικό βαθμό,ούτε υπερβολές, ούτε φιλολογισμούς, ούτε γενικότητες και φρασεις κλισέ. Μιλούσε και σπουδαία ελληνικά - το "επιτόπια ηχογράφηση" αντί για "live" απο αυτόν το έμαθα, και παρα πολλά ακόμα- δεν θα του αρεσε μαλλον που εγραψα κλισε κι όχι αλλη λεξη αντ'αυτής. Ενταξει Νίκο, ούτε κοινοτυπες φρασεις που τις λες και ταιριαζουν σε πολλές περιπτώσεις, το άλλαξα.  

Πονάει πολύ όμως να μιλάμε για σενα στον αόριστο και τον παρατατικό.

'Οσοι τον γνώριζαν δεν θα διαβασουν τίποτα καινούριο ίσως σε αυτήν (ήταν για το περιοδικό CITY, Φεβρουάριος του 2008, εμφανιζόταν τότε στο Πλατώ), μία απο τις συνεντευξεις που είχα την τύχη να κανουμε μαζί. Μπορεί και να εχει αξία όμως να την ξαναδιαβασουμε. 
Λόγια του για τον ίδιο και τα γυρω και μεσα μας, λόγια ουσιαστικά.

Σαράντα χρόνια στη μουσική, Νίκο;

Ουυ, περισσότερα! Είναι μια ζωή, όλη μου η ζωή. Έχω και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα, ευτυχώς όμως περιστρέφονται όλα γύρω απ τη μουσική και συνυπάρχουν και είναι καταπληκτικό. Ας πούμε όταν αποφάσισα να κάνω ένα στούντιο ηχογραφήσεων αυτό απαιτούσε δεξιότητα με τα ξύλα, με τα σίδερα, με τα ηλεκτρονικά, όλα περιστρέφονταν γύρω από τη μουσική.

Τι κάνεις αυτόν τον καιρό;

Κοίτα μου τρώει και πάρα πολύ χρόνο η προετοιμασία  των εμφανίσεων. Κατά τα άλλα κλαδεύω, φτιάχνω κατασκευές στο σπίτι, αδειάζω το στούντιο σιγά σιγά. Κλείνει το Αγροτικόν, γέμισε τον τόπο ωραίες μουσικές κι ωραία τραγούδια αλλά δεν είναι πια βιώσιμο

Σε πικραίνει το κλείσιμο;

Πολύ. Μου πήρε πάρα πολύ χρόνο να κάτσει μέσα μου η απόφαση, αλλά τι να κάνουμε, δεν είχε πια ζωή.

Από μικρός είχες αποφασίσει ότι θα ασχοληθείς με τη μουσική;

Απ’ όταν τελείωνα το Λύκειο. Στα δεκαεφτά μου είχα εννιά άτομα ορχήστρα, παίζαμε σε νεανικά club και μετά το στρατό, είχα υπηρετήσει και πολύ, τρία χρόνια σχεδόν, παρέπαια. Περπατούσα στην παραλία πέρα δώθε με τα χέρια πίσω σα συνταξιούχος προσπαθώντας να δω τι θα κάνω. Οι φίλοι μου, τα παλιά συγκροτήματα είχαν διαλυθεί. Ήμουν πάρα πολύ τυχερός που διασταυρώθηκαν οι περίπατοί μας με τον Κυριαζή Χαρατσάρη που είχε τότε μια σχολή θεάτρου. Με πλησίασε και μου είπε «τι σε παιδεύει ρε παιδί μου και είσαι εδώ κάθε απόγευμα; Άντε εγώ, οι γιατροί μου είπαν να περπατάω, εσύ;» μιλήσαμε πολύ και με ενθάρρυνε να συνεχίσω από εκεί που τα άφησα γιατί είδε την αγάπη μου στη μουσική και μου είπε «για κει είσαι».

Ο βασικός τρόπος να διαλαλήσεις την πραμάτεια σου για πολλά χρόνια ήταν οι συναυλίες; Ήθελαν αφοσίωση;    

Αφοσίωση και πάρα πολλή σκληρή δουλειά, νύχτα μέρα., τώρα μπορεί να είναι λίγο εύκολα τα πράγματα για όποιον θέλει να κάνει μια περιοδεία, πρέπει να δεχτεί του όρους βέβαια που είναι χάλια, αλλά πριν από τριάντα χρόνια το να κάνεις περιοδεία σε όλη την Ελλάδα ήθελε απίστευτο κουράγιο και προσπάθεια. Όλη μέρα για να βγάλεις ένα τηλέφωνο, ένα λιμεναρχείο, να ρωτάς για το δρομολόγιο Απρίλη μήνα και να σου λένε τον Ιούλιο θα ξέρουμε. Ήθελε νεύρα πολύ γερά να κάνεις κάτι τέτοιο. Είπα θα κάνω μια μόδα και θα γυρίζω από χωρίου εις χωρίον και αυτό έκανα.

Σε αυτά είμαι καλός. Όταν ταχθώ να κάνω κάτι βάζω όλη μου την ενέργεια σε αυτό και δόξα να ’χει ο γιαραμπής, μέχρι τώρα τα κατάφερα.

Σε τι δεν είσαι καλός;

Πέφτω πολύ εύκολα όταν μου τραβήξουν το χαλί κάτω απ’ τα πόδια, δεν μπορώ να σταθώ όρθιος. Το κρατώ μανιάτικο βέβαια μετά, αυτή είναι άλλη αδυναμία.

Το τραγούδισμά σου δεν έχει ένα χαρακτηριστικό, μόνο λαϊκό, ροκ ή παραδοσιακό. Έτσι τραγουδούσες πάντα;

Είναι επιρροές από χίλια δυο πράγματα. Έχω θητεύσει σε πολλών ειδών διαφορετικές μπάντες και είχα την τύχη να συνεργαστώ και με εξαιρετικούς μουσικούς που μου έμαθαν ένα σωρό πράγματα. Είχα τα αυτιά μου ανοιχτά σε ό,τι μουσικές ακουγόνταν, κατά κάποιο τρόπο ό,τι με ζέσταινε γινόταν δικό μου και με έναν μαγικό τρόπο αυτά έχουν συντακεί μέσα μου.

Δε λες ότι ενώθηκαν, λες έγινε σύντηξη. Γιατί;

Γιατί λιώσαν όλα μαζί και κάναν ένα καινούριο μέταλλο. Όπως στη χημεία ή στη μεταλλουργία γίνεται η συνέργεια, όπου βάζεις κάποια μέταλλα σε κάποια ποσοστά και το νέο υλικό που προκύπτει ξεπερνάει σε ιδιότητες το καθένα από αυτά ξεχωριστά, δεν είναι απλώς το άθροισμά τους.

Στην εποχή μας σε όλο τον κόσμο συνυπάρχουν πολλοί πολιτισμοί. Αυτή η συνέργεια θα μπορούσε να είναι το ζητούμενό μας στα μουσικά μας πράγματα στην Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη ειδικότερα;

Κοίτα, η Θεσσαλονίκη ειδικά δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε, ένα κοσμοπολίτικο μέρος όπου είχαν συντακεί πραγματικά πολιτισμοί και είχαν παράξει κάτι καταπληκτικό. Τώρα δεν το βλέπω να συμβαίνει, από τη μεριά μου το πρεσβεύω, εξ’ ου και το σημείωμα του δίσκου «Χαράτσι». Σήμερα αυτό που μας εμποδίζει είναι η ξενοφοβία. Έχει έρθει πολύς κόσμος να μείνει στη Θεσσαλονίκη. Πρέπει να σμίξουμε με αυτούς τους ανθρώπους. Να μάθουμε από αυτούς και να τους μάθουμε κι εμείς πράγματα. Είναι γείτονές μας. Αν σκεφτείς, μιλάμε αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά, γαλλικά και δεν ξέρουμε ούτε μια αρβανίτικη λέξη. Μια βουλγάρικη, μια γεωργιανή, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με αυτούς τους ανθρώπους, είναι φοβισμένοι αισθάνονται σε εχθρικό περιβάλλον, τι είναι αυτό το πράγμα, χάλια.

Τι άλλο νομίζεις θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε σήμερα στη Θεσσαλονίκη και δεν το κάνουμε;

Για μένα δεν υπάρχει και πολλή ελπίδα για τη Θεσσαλονίκη. Ξέρεις την αγάπη μου για αυτήν την πόλη αλλά όταν βλέπεις πώς έχει σπάσει ο κοινωνικός της ιστός για να μας κουμαντάρουν σα χαϊβάνια, τι να πω... Αυτή η έκρηξη καταναλωτισμού τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι κάτι απίστευτο. Lifestyle, σου λέει, όλοι πρέπει νάχουν ένα αυτοκίνητο, ένα …φόλεξ στο χέρι. Δεν μπορείς να συνεννοηθείς πια. Περνάει κάποιος, έχει βάλει εξάτμιση στο αυτοκίνητο του ένα μπουρί και αναστατώνει τον τόπο. Άλλος έχει ένα σύστημα που θέλει άλλες τέσσερις μπαταρίες στο αμάξι του για να συντηρηθεί και σκοτώνει περνώντας με τα μπάσα του. Οι άνθρωποι επενδύουν σε άλλα πράγματα, έχει γυρίσει η πυξίδα και δε δείχνει το βορρά.

Όλο αυτό μας έχει επηρεάσει και στον τρόπο που γράφουμε, ακούμε ή φτιάχνουμε μουσική;

Μα βέβαια. Και πού γράφουμε; Για βάλε ένα παιδί να σου κάνει ένα χειρόγραφο, σαν της κότας τα ποδάρια και δε θα βγάλεις και νόημα. Που μιλάνε με εκατόν τριάντα λέξεις, καταφέρνουν και συνεννοούνται βέβαια, μπράβο… Τι να σου πω, είναι λίγο απογοητευτικό, όπως ακριβώς το στυλ είναι εχθρός της τέχνης έτσι και το lifestyle είναι ο εχθρός της ζωής.

Ποια προσπάθεια συνόλου θα μπορούσε να σε ξεσηκώσει, να σε πάρει μαζί της;

Ήθελα πάρα πολύ να αλλάξει η δημαρχεία. Υποστήριζα με όλες μου τις δυνάμεις τον Μπουτάρη γιατί αυτός ο άνθρωπος ήταν σε θέση να ενεργοποιήσει κάποιες δυνάμεις ενωτικές, εθελοντικές, να δώσει μια προοπτική για να ξανααισθανθούμε σύνολο. Εδώ δυστυχώς επικρατούν συνεχώς τα πράγματα που τείνουν να μας διαλύσουν. Γι’ αυτό και ευχαριστιέμαι να ζω σε μια πολύ μικρή κοινωνία τη Νίσυρο, όπου γεύεσαι ζωή.

Και πώς σου φαίνεται ότι σε αυτές τις συνθήκες υπάρχουν νέα παιδιά που το ψάχνουν και κάνουν γκρουπ και μουσικές;

Ξέρω πάρα πολλά τέτοια παιδιά. Δημιουργικά, έχουν τόση όρεξη για τα πάντα και υπάρχει ένα περιβάλλον που κάνει τα πάντα για τα καταστρέψει. Πού να πάν να ακούσουν μουσική αυτά τα παιδιά; Να δούνε ζωντανά μια ορχήστρα; Τίποτα. Συνδυασμένες κινήσεις αστυνομίας, δήμου, υγειονομικού, εφορία, ΙΚΑ, ΤΕΒΕ κλείσαν όλα τα μικρά στέκια τα οποία αποτελούσαν βήμα και τόπο συνεύρεσης. Τι μένει; Να πίνεις ένα φραπέ στην Αρετσού ακούγοντας αυτό το τυραννικό πράγμα στα μεγάφωνά τους που χρησιμοποιούσαν στον ψυχρό πόλεμο για πλύση εγκεφάλου και μπορεί να σε κάνει μαλάκα σε δέκα ώρες; Ο περίγυρος είναι πολύ δύσκολος για να κάνουν ό,τι κάνουν αυτά τα παιδιά.

Δεν ήταν πάντα δύσκολα; Το καλό πάντα δεν το έψαχνες;

Ήταν, αλλά ας πούμε, τα χρόνια που μεγάλωνα εγώ υπήρχε μια αισιοδοξία, ότι όλα θα παν καλά. Αυτό το πράγμα σου το έδινε ο περίγυρος. Σου το έδιναν με τη συμπεριφορά τους οι γείτονες, άνθρωποι που προσπαθούσαν για το καλύτερο, δυναμικοί, αφοσιωμένοι στο καθήκον τους. Αυτό σου έδινε μια σιγουριά, πατούσες γερά για να σαλτάρεις κι εσύ λίγο. Τώρα άμα είναι άμμος κάτω, πόσο ψηλά να σαλτάρεις;

Με τα χρόνια που περνούν και ό,τι διάλεξες να κάνεις είσαι συμφιλιωμένος;

Απόλυτα. Αλλιώς δεν θα μπορούσα να αντέξω τον εαυτό μου, να κοιταχτώ στον καθρέφτη, θα τον έκανα κομμάτια. Δεν έχω κάνει σε ζητήματα αρχών ποτέ την παραμικρή υποχώρηση, σε ζητήματα στρατηγικής ελάχιστα.

Καινούρια μουσικά πράγματα παρακολουθείς;

Μόνον από το ραδιόφωνο. Όταν ακούσω κάτι πολύ ενδιαφέρον εκεί, ψάχνω να βρω και τον δίσκο μες στον οποίο υπάρχει, είναι δύσκολο όμως γιατί οι παραγωγοί δε λένε ποτέ ούτε σε ποιο δίσκο είναι αυτό που παίζουν, ποιος είναι ο συνθέτης, ο στιχουργός, τίποτα. Έχω ακούσει ας πούμε εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα και δεν έχω άκρη να τα βρω, να τα απολαύσω κατ ιδίαν στο σπίτι μου ρε παιδί μου, να κάτσω και να το γουστάρω.

Πες μου για τις εμφανίσεις στο Πλατώ.

Το Πλατώ είναι ένας από τους τρεις-τέσσερις χώρους που διαθέτει όλη αυτή η πόλη που έχουν απομείνει και τους κρατάνε με νύχια και με δόντια οι άνθρωποι που τους διαχειρίζονται και νάναι καλά γι’ αυτό. Είναι ένα στέκι μου το Πλατώ και μετά το θρίαμβο που ζήσαμε στην Αθήνα τους τελευταίους δυο μήνες, υπήρξε ένα φοβερό παράπονο, ερχόνταν από τη Θεσσαλονίκη άνθρωποι να μας ακούσουν στην Αθήνα,  δεν επιτρέπεται αυτό, ε, λοιπόν αποφάσισα ότι θα κάνουμε κι εδώ εμφανίσεις

"Καλημέρα, όλη μέρα", με τον δικό σου τρόπο

Έλεγα διαφορα στην εκπομπή χθες. Δεν ήταν γραμμενα, δεν γίνεται να στα πω όπως τα είπα, αλλα δεν εχει και σημασία. Η χαρα η μεγάλη όταν αυτα τα λόγια τα παίρνει ο αέρας, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ραδιοφωνικός αέρας, και μετα μου φερνει τα δικά σας λόγια, συναισθήματα, σχόλια. Αυτό είναι που έχει σημασία. Μου έγραψε η Αλεξία σήμερα πρωι-πρωί:

"Χθες επιτέλους κατάφερα και σε άκουσα ήμουν στο αυτοκίνητο, άκουσα τον τίτλο την τόσο όμορφη μουσική. Σε ευχαριστούμε. Είχα καιρό να σε ακούσω και με βομβάρδισες με όμορφες μουσικές, τα συναισθήματα εναλλάσσονταν. Απο τα πόσα χρόνια να σχολάσω και η λέξη μου μεγαλώνει και δεν βγαίνει..... Μιλώντας για τον Αλκίνοο θυμήθηκα την παράσταση που είχαν δώσει πριν πολλά χρόνια (αρκετά θα έλεγα φοιτήρια ακόμα) στο Μύλο μάζι με την Πασπαλά στο πιάνο και ο Αλκίνοος με μια κιθάρα νομίζω ότι ήταν από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει έως σήμερα και νιώθω τυχερή που έχω αυτές τις εικόνες στο μυαλό μου και τις μουσικές να μου γυρίζουν στο μυαλό, και δεν έχασα το χρόνο μου προσπαθώντας να βγάλω φωτογραφίες......

Πολλά φιλιά

Σήμερα σηκώθηκα με μια ανάγκη να ακούσω ένα τραγούδι "Η σωτηρία της ψυχής"

Καλημέρα όλη μέεεεεεεεεεεεερα"

Έτσι η σημερινή εκπομπή ξεκίνησε με τη "Σωτηρία της ψυχής".





Την θυμάμαι κι εγώ αυτή τη συναυλία της Πασπαλά και του Αλκίνοου, που μου έγραψες, Αλεξία. Θυμάμαι το Temptation, η Έλλη στο πιάνο μόνη. Μετα μαζί με τον Αλκίνοο, "εσύ κι εγώ μαζί" και αλλα που έφτιαξαν μια τόσο όμορφη βραδιά πριν από τόσα χρόνια. Τόσο όμορφη, ώστε να τη θυμόμαστε μέχρι σήμερα. Θυμάμαι και την αλλη συναυλία, στο θεατρο Δασους, ο Αλκίνοος μόνος με τις κιθάρες του, στο μεσον της ορχήστρας του θεάτρου κι όλο το θέατρο να σιγοτραγουδάει μαζί του, ανεπανάληπτη βραδιά.
Είναι μεγάλη η δύναμη της μουσικής. Σαν βάλσαμο στην ψυχή, μπορεί να μας κοινωνεί όλους μαζί, να μας ξανα-μαθαίνει κολύμπι στα δύσκολα.
Μια ωραία συναυλία μπορεί να το κάνει αυτό. Να μας κάνει καινούριους και πιο δυνατούς. Δεν συμβαίνει παντα, δεν συμβαίνει εύκολα, όταν όμως συμβεί...
Σήμερα στην εκπομπή, μιλούσα με τον Ορφέα Περίδη. Είναι από τους ανθρώπους του τραγουδιού που χαίρομαι να μιλάω μαζί τους. Το τραγούδι του που έπαιξε πριν ξεκινήσουμε την συνέντευξη είναι αυτό, σε λόγια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη




Και πριν σας αφήσω για σήμερα, να πω και εδώ, στο blog, αφού το έχω πει ήδη στην εκπομπή, αυτό που θέλω να φτιάξουμε παρέα για το νεο καλημερινό μας σήμα.
Την μουσική την ξέρετε, είναι το υπεροχο calendar των Your Hand In Mine, από τον δίσκο τους "Every Night Dream". Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά, τον Μάνο και τον Γιώργο που μου έδωσαν με πολλή μεγαλη χαρα την άδεια να έχω τη μουσική τους σήμα στην καινούρια Καλημέρα και με συγκίνησαν με τη αντίδρασή τους.
Το σήμα λοιπόν το ακούτε ακόμα με δικά μου λόγια. Λέω όμως να φτιαξουμε κάτι όλοι μαζί. Έτσι, όλοι όσοι, ακροατές της εκπομπής, διαδικτυακοί φίλοι, θελουν και μπορούν ας στείλουν τη φραση-τιτλο της εκπομπής όπως την λέει η καθεμιά /ο καθένας σας.
"Καλημέρα, όλη μέρα", με θαυμαστικό, ερωτηματικό, αποσιωπητικά, χαρούμενα, ρωτώντας, απορώντας, γελώντας, πειράζοντας, διαφωνώντας, όπως θελετε.
Τονίζοντας όποια λεξη απο τις τρεις, με το ύφος, τη χροια της φωνής της κάθε φωνής,  ηχογραφήστε - στο κινητό, σε οποιαδήποτε μεσο ηχογράφησης - τον τίτλο της εκπομπής και στείλτε αυτό που θα ηχογραφήσετε ηλεκτρονικά στις διευθυνσεις kalimera958@yahoo.gr  ή kalimera958fm@gmail.com, ή όποιος θελει μπορεί να αφήσει ενα cd με την ηχογράφησή του στη γραμματεία του ραδιοφώνου μας (Αγγελάκη 6), τις καθημερινές από τις 9 έως τις 3 το μεσημέρι.
Καποιοι με ρωτησαν αν μπορούν να πουν κατι παραπάνω, πχ, όπως έγραψε σήμερα ο Ευάγγελος "Καλημέρα όλη μέρα, καλησπέρα πέρα για πέρα". Εννοείται! Έτσι, στο τελος θα φτιάξουμε πολλά σήματα με την ίδια παντα μουσική και τις φωνές σας. Αυτα τα σήματα θα παίζουν εναλλαξ και καθε μέρα θα ακούγονται διαφορετικές φωνές.
Νομίζω θα είναι πολύ ωραίο. Αντε να δουμε, θα θελετε; θα ερθουν ηχογραφήσεις σας;
Καινούριο καράβι, η καινούρια Καλημέρα.
Μαθαίνω, μαθαίνεις, μαθαίνουμε στα καινούρια νερά, πρωινομεσημεριανά πια, και πολλοί μαζί πιστευω θα φτιαξουμε σε αυτήν την παρέα και το σήμα της εκπομπής μας. 
Με τον τίτλο / φραση ευχή, όπως είπε η Ντίνα, "Καλημέρα, όλη μέρα"

Ενα κέρασμα πριν φύγω.
ΟιYour Hand In Mine, από την περσινή Διεθνή Ημερα Μουσείων, παίζουν στο Τελλόγλειο.
Ένα απο τα ελαχιστα βιντεο που έχω τραβήξει ποτέ.
Μετά, στην ίδια συναυλία, δεν τραβηξα αλλο Αλεξία, είπαμε, να μην χάνουμε τις στιγμές!

H Yasmin Levy στη Θεσσαλονίκη

Ήταν μια υπεροχη βραδιά. Κάποιος πρόλαβε κιόλας να ανεβασει στο youtube, ενα τραγούδι (γραφοντας και τα λόγια του τραγουδιού) από την χθεσινή συναυλία.
nukderm σε ευχαριστούμε πολύ!
Recuerdo tu imajen alejandose
La tierra se hundia bajo mis pies
Fui cayendome al vacio
Sin poderme agarrar a la vida
Como pude imaginarme
Que tenia algo que darte
Yo en mi madurez
Y tu en tu plena juventud
Los años no perdonan
Solo te ruego que me des
Una noche de amor
Solo pido una noche mas
Que me vuelvas a engañar
Te maldigo para que no puedas llorar
Que tu corazon se vuelva piedra
Que tu alma pierda su alegria
A la vez que mi cuerpo emvejece
Solo te ruego que me des
Una noche de amor
Solo pido una noche mas
Que me vuelvas a engañar

Θυμάμαι την εικόνα σου να απομακρύνεται
Η γη βυθιζόταν κάτω από τα πόδια μου
Έφευγα πέφτοντας στο κενό
Χωρίς να μπορώ να κρατηθώ από τη ζωή
Πώς μπόρεσα να φανταστώ
Ότι είχα κάτι να σου δώσω
Εγώ στην ωριμότητα μου
Κι εσύ στην πλήρη νεότητα σου
Τα χρόνια δε συγχωρούν
Μόνο σε ικετεύω να μου δώσεις
Μια νύχτα έρωτα
Ζητώ μόνο μία νύχτα ακόμα
Nα με ξεγελάσεις πάλι
Σε καταριέμαι να μην μπορείς να κλάψεις
Η καρδιά σου να γίνει πέτρα
Η ψυχή σου να χάσει τη χαρά της
Την ίδια ώρα ενώ το σώμα μου γερνάει
Μόνο σε ικετεύω να μου δώσεις
Μια νύχτα έρωτα
Ζητώ μόνο μία νύχτα ακόμα
Να με ξεγελάσεις πάλι

Μέλι, αγορά, χαλκός, ελεύθερος, άνθρωπος.

Δεν ξέρω αν έμαθα όσα μπορούσα στα μαθήματα γλωσσολογίας στο πανεπιστήμιο, όμως κάποια πραγματα, καποια μαθηματα τα θυμάμαι. Σε ενα μάθημα, λοιπόν, ο Τάσος Χρηστίδης μας εξηγούσε τις ομοιότητες, τα κοινά περιβάλλοντα καποιων λεξεων. Πώς αυτό δείχνει την απώτερη κοινη καταγωγή τους, πχ ινδοευρωπαϊκή, και συνεχίζοντας πώς σχετίζονται οι λεξεις με τον τόπο και τον τρόπο ζωής αυτών που τις χρησιμοποιούν. Ας σου δώσω ένα παραδειγμα. Η λεξη μητέρα σε διαφορες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες: μητέρα, mother, mamma, mère, mutter, мать, madre. Οι  λεξεις εχουν ενα κοινό περιβάλλον, μια κοινη ριζα, το -m-.  Ή η λέξη γάλα, επισης. Γάλα, milk, lait, latte, leche, молоко, melk, έχουν κοινό το -l-. Αρα αν υποθεσουμε ότι υπαρχει κοινη καταγωγή αυτών των λεξεων, ο πρόγονός τους ήταν μια λεξη που είχε την κοινή ρίζα τους. Αυτες τις πρωταρχικές λέξεις χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι ανθρωποι στην αρχική τους κοιτίδα, στο πρώτο μερος όπου ζούσαν πριν σκορπιστούν σε διαφορα μερη και διαμορφώσουν, η καθε ομάδα, τη γλώσσα τους, τροποποιώντας, εξελίσσοντας τις υπαρχουσες λεξεις ή δημιουργώντας καινούριες λεξεις.  Δεν ξερω αν το εξηγώ καλά, ελπίζω πως δεν γράφω και καμια μεγαλη ανοησία, λες ό,τι θυμάμαι να χαίρομαι; Τελος πάντων, ελπίζω πως όχι.
Πάμε τωρα σε αυτό που είχε κανει τη μεγαλύτερη εντύπωση σε εκείνο το μάθημα. Τωρα μου φαίνεται σχεδόν αυτονόητο αλλά τότε ήταν κάτι σημαντικό που άκουγα για πρώτη φορά. Είναι η συσχετιση των λεξεων με τον τρόπο ζωής αλλα και τον  τόπο όπου αυτες οι λεξεις δημιουργηθηκαν. Η λεξη γαλα, για παραδειγμα, ή η λεξη μητερα/μαμα, σε όλη την οικογενεια των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών εχει ενα κοινό γλωσσικο στοιχείο, άρα υπαρχει μια κοινη πρωτη λεξη απο την οποία καταγονται όλες οι υπόλοιπες. Με καποιο τρόπο ετσι μπορούμε να σχηματίσουμε ενα πρώτο μικρό λεξικό των πρωτων εκείνων ανθρώπων. Εδώ είναι το πιο ενδιαφερον απ'όλα. Αν οι πρώτοι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τη λεξη γάλα, έπιναν γαλα, το ήξεραν γι αυτό και εφτιαξαν λεξη για να το ονομάσουν. Όπως επίσης, χρησιμοποιούσαν τη λεξη μητέρα. Ή είχαν λεξη για το βουνό, ζούσαν σε μερος όπου έβλεπαν βουνά, εφτιαξαν λεξη για αυτά. Όμως η λεξη θαλασσα δεν εχει εναν κοινό γλωσσικό φθόγγο σε όλες τις γλώσσες της ινδοευρωπαϊκής ομάδας. Έχει σε καποιες αλλα όχι σε όλες (θαλασσα, sea, mer, meer, havet, море, mare, mar). Μαλλον οι πρώτοι ινδοευρωπαίοι δεν ζούσαν κοντα στη θαλασσα, δεν την είχαν δει, δεν την ήξεραν κι ετσι δεν είχαν λεξη για αυτήν. Ονομάζουμε ότι βλεπουμε, ό,τι ξερουμε, ό,τι χρησιμοποιούμε. Η ζωή μας διαμορφώνει τη γλώσσα μας, έτσι αλλαζει η γλώσσα, όπως αλλαζει κι η ζωή μας. 
Ενας από τους καλύτερους καθηγητές που είχα στο πανεπιστήμιο, ο Χρηστίδης, σε εκείνο το μαθημα, από την πρώτη μου μαλιστα χρονιά στην σχολή, αισθανθηκα ότι μου άνοιγε εναν καινούριο κόσμο μπροστα μου.

Θυμήθηκα αυτήν την ιστορία σήμερα που διαβαζα την πρώτη ενημερωση της Ασπρης Λέξης.
Η Άσπρη Λεξη (www.asprilexi.com) είναι μια ιστοσελίδα που ασχολείται με την ελληνική γλώσσα και τις λεξεις της. Σήμερα ξεκίνησε το καινούριο της ταξίδι και την πρώτη εβδομάδα ασχολείται με λέξεις τριών χιλιετιών.
Φανταζεσαι πόσους αιώνες οι άνθρωποι γνωρίζουν το μέλι, μιλάνε για ελευθερους ανθρώπους, φτιαχνουν χαλκινα αντικείμενα, πηγαίνουν στην αγορά; Ακριβώς όσους αιώνες, όσα χρόνια άνθρωποι ελευθεροι ή όχι χρησιμοποιούν τον χαλκό, γλυκαινουν τη ζωή τους με μελι, συγκεντρώνονται (για διαφορετικό λόγο καθε εποχή) στην αγορά. Περισσότερα απο 3000 χρόνια.
Όπως λενε κι οι ίδιοι "η πρώτη ομάδα λέξεων που σας παραδίδουμε αυτή την εναρκτήρια εβδομάδα της Άσπρης Λέξης, είναι αφιερωμένη στις λέξεις που έρχονται απ’ το απώτερο παρελθόν και τα βάθη της Ιστορίας. Λέξεις της σημερινής, κοινής νεοελληνικής γλώσσας που βρίσκουμε στον Όμηρο, αλλά και πάρα πίσω ακόμα. Στις πινακίδες της Γραμμικής Β΄ (Κνωσός, Πύλος κλπ), που χρονολογούνται στη Μυκηναϊκή εποχή από τον 15^ο έως τον 12^ο π.χ. αιώνα περίπου. Λέξεις δηλαδή που ατόφιες ή με ελάχιστες διαφορές έφτασαν μέχρι τις μέρες μας κάνοντας ένα ταξίδι στο χρόνο τουλάχιστον 3.200 -3.500 χρόνων, μπορεί και περισσότερο.  Είχαμε την δυνατότητα να διαλέξουμε ανάμεσα σε δεκάδες, αλλά προτιμήσαμε τις εξής: Μέλι, αγορά, χαλκός, ελεύθερος, άνθρωπος. "
Η πρώτη λέξη είναι η λέξη μέλι. Εδώ οι πληροφορίες της πρώτης λέξης.
(πληροφορίες για όποιον θελει να γίνει μελος της Ασπρης Λέξης εδώ)

Οι λεξεις μας ειναι ο κόσμος μας, όσα γνωρίζουμε, χρειαζόμαστε, χρησιμοποιούμε, ζουμε με αυτα και για αυτά. Αυτα και τα προηγούμενα σκεφτόμουν με αφορμή τις πέντε λέξεις χιλιάδων χρόνων.

Y.Γ.Και πάνω στην ώρα μου λεει η κόρη μου, "μαμα, θελεις να ακούσεις ενα τραγούδιπου εχει μόνο δέκα λέξεις;"

Y.Γ.2 Σε λίγο θα είμαι στη συναυλία της Γιασμίν Λεβί, θα τα πούμε μετα

Άντε να διαλέξεις, εύκολο είναι;

Τι να διαλέξω; 

Θα σου πω τι εννοώ, αλλά, η πρώτη πρώτη φράση σήμερα, ό,τι κι αν γράψω μετά, είναι για τη μικρή μου αδελφή, την Ιωάννα, που έχει σήμερα τα γενέθλιά της. Χρόνια πολλά αδελφούλα, και πολλά και καλά. Να είσαι πάντα τόσο δυναμική, αισιόδοξη, δυνατή και κεφάτη όσο τώρα. Να γελάς, να ζεις δυνατά, να ονειρεύεσαι πάντα και να είμαστε μαζί πολλά πολλά πολλά χρόνια ακόμη.

Τώρα μπορεί να γελάσεις αλλά αυτή η ζωγραφιά μου θύμισε -λίγο, το παραδέχομαι- ένα κάδρο που είχαμε στο σαλόνι όταν είμαστε μικρές. Εκείνη η ζωγραφιά είχε χρώματα πιο μουντά βέβαια- μη σχολιάσεις τίποτα, κάηκες!- αυτή εδώ έχει ολοζώντανα και ανοιξιάτικα, νομίζω σου ταιριάζουν πιο πολύ. 

Tώρα, τι σημαίνει ο τίτλος της ανάρτησης; 

Αναφέρεται σε εκδηλώσεις που συμβαίνουν την Κυριακή που μας έρχεται, 10 Απριλίου 2011. 

Όλες σε μια μέρα.

Τι θα διαλέξουμε μαμά και κόρη; Θα σας πούμε τι διαλέξαμε τη Δευτέρα.

Εσύ, τι θα διάλεγες;

Τα «Παιδιά Εν Δράσει» στην αρχή της άνοιξης «παρκάρουν» στα πάρκα της πόλης! Πριν ένα χρόνο μεταμόρφωσαν ένα εγκαταλειμμένο οικόπεδο στην περιοχή της Ροτόντας σε ένα πάρκο, σε έναν χώρο χρηστικό και ζωντανό, σε χώρο πρασίνου, κοινωνικής συναναστροφής και παιχνιδιού για τα παιδιά.

Έτσι και φέτος μας προσκαλούν στον ίδιο χώρο, στο πάρκο που βρίσκεται μεταξύ Ροτόντας και Μελενίκου, αυτήν την Κυριακή, 10 Απριλίου, από τις 8:30 το πρωί για να φροντίσουμε το πάρκο. Θα φυτεψουμε λουλούδια και βότανα, θα κατασκευάσουμε νέα παιχνίδια για τα παιδιά., και θα παίξουμε, μικροί και μεγάλοι.  Και μετα το τέλος της ανάπλασης θα στηθεί ένα μεγάλο πικ-νικ στο χώρο του πάρκου. Ροτόντας, πάμε για το Πάρκο.

Εκεί κοντά, στο Τελλόγλειο (Αγ.Δημητρίου 159Α), στις 12 το μεσημέρι, η Ανθή Θάνου θα αφηγηθεί παραμύθια για το γλυκό και τ' αλμυρό νερό, με τσάρους, θεριά, τελώνια, γέροι, γριές και τη σοφή Βασίλισσα, σε φουρτουνιασμένες θάλασσες και στα ήσυχα νερά των γαλάζιων λιμνών.
Στα πέρατα του κόσμου στο τρισδέκατο βασίλειο μια φορά κι έναν καιρό την Ανθή θα συνοδεύσει μουσικά ο Παναγιώτης Κούλελης με ούτι, κιθάρα, νέι και μικρά κρουστά οργανάκια. 

Παραλληλα, σε αλλο χώρο του Τελλογλείου, η ομάδα «Μίνθη» παρουσιάζει ένα παραδοσιακό παραμύθι της Δ. Αφρικής μεταφρασμένο από τον Michel Ocelot. Το παραμύθι «Κιρικού και Καραμπά» απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους. Ο Κιρικού ένα μικρόσωμο αγόρι οπλισμένο μόνο με τη θέλησή του και το κουράγιο του αναλαμβάνει να σώσει το χωριό του από την κακιά μάγισσα Καραμπά. Το έργο παρουσιάζεται με αφήγηση, παραδοσιακούς αφρικάνικους χορούς και κρουστά. Η ιδέα, η επιμελεια κειμενων και η χορογραφία είναι της Ολυμπίας Παπαδημητρίου. Η σκηνογραφία του Σπύρου Διβόλη, η ενδυματολογική επιμέλεια της Σάσας Κουτσουδάκη. Κρουστα παίζει ο Ντίνος Μάνος, χορευουν οι Σάσα Κουτσουδάκη, Τόνια Λυσίτση, Μαρία Νικολούζου, Χρήστος Παπαδημητρίου, Ολυμπία Παπαδημητρίου.

Λίγο πιο νότια, κοντα στη θαλασσα, στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, στο πλαίσιο του προγράμματος "Κυριακές στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού", η ομάδα Gamecraft, πραγματοποιεί ένα παιχνίδι ρόλων με τίτλο «Το χαμένο χρυσόβουλο», ενα παιχνίδι περιπετειας στους χωρους του Μουσείου.

Το παιχνίδι το εχουμε παίξει, θυμάσαι;

Aυτά είναι; Όχι βέβαια!

Την ίδια μέρα η Στεφανία Βελδεμίρη (μόλις σήμερα είδα ότι η Στεφανία έχει blog) στο Partizan, Bαλαωρίτου 29, παρουσιαζει ζωγραφιές  Αν είμαστε εκεί στις  12.30 το μεσημέρι, θα δούμε ζωγραφιές της Στεφανίας που έγιναν παραμύθια από τον Κώστα Στοφόρο, θα ακούσουμε παραμύθια που εγιναν ζωγραφιές. 

Το κόκκινο, το κίτρινο, το πορτοκαλί και το λευκό παραμύθι, θα αφηγηθούν η Χαρά Τσιαουσίδου, η Θεοδοσία Καραγιάννη, και ο Κώστας Στοφόρος. Τα παραμύθια θα κανουν μουσική η Ιφιγένεια Σιωζοπούλου και μικροί μαθητές της, με κρουστά και ιδιόφωνο.

Δεν είναι λίγα, είναι δύσκολο να διαλέξεις είναι η αλήθεια αλλά καλύτερα να έχουμε δίλημμα πού θα πάμε παρά να μην έχουμε πού να πάμε, έτσι δεν είναι;