To Kill a Mockingbird

Τηλεόραση πολλή δε βλέπω, έτσι κι αλλιώς. Όσο περνα ο καιρός όλο και λιγότερο. Μπορεί και να μην μου έλειπε αν δεν υπήρχε στο σπίτι. Μπορεί όμως και το να υπαρχει και να είμαι ελευθερη να δω ή όχι να μου αρεσει πιο πολύ. Μεγαλο θεμα, άστο. Γιατί αυτό που θελω να σου πω εχει να κανει με μια ταινία που είδα χθες, ναι, παρόλα τα παραπανω, στην τηλεόραση. Χθες λοιπόν το βραδυ είδα, για μια ακόμη φορα, τρίτη νομίζω συνολικά, σε διαφορετικες ηλικίες, σε ενα απο τα μικρα τηλεοπτικά καναλια της Θεσσαλονίκης- μη σου πω τι επαιζαν τα υπόλοιπα, άσε καλύτερα...- μια ταινία. Μια καλή ταινία. Έχει σημασία αυτό. Μια ταινία με σεναριο, σκηνοθεσία,ερμηνείες ηθοποιών, φωτογραφία, μουσική, όλα πανω από καλά.

Δεν ξερω πολλα απο σινεμα. Δεν εχω γνώσεις κινηματογραφικές, ούτε αναλογη παιδεία. Τα τελευταία δε χρόνια, δυστυχώς, αν και θα το ήθελα πολύ, για διαφορους λογους πηγαίνω μαλλον σπανια στο σινεμά. Μη μου πεις, τι σημασία εχουν αυτα. Εχουν, και στο ξεροκέφαλό μου δεν μου αλλαζεις γνώμη. Η γνώση, η παιδεία και η εξοικείωση δεν μπορούν να αντικατασταθούν απο το απλό γούστο και την πρωτη εντύπωση. Δεν είναι όλα θεμα γούστου και "αν εμενα μου αρεσει ή ό,τι εμένα μου αρέσει είναι καλό" που λεμε συχνά. Υπαρχουν κριτηρια, σοβαρες αξιολογήσεις, καλλιεργεια στην τεχνη, με αυτα εκτιμάς, κατανοείς, ξερεις για τι μιλάς. Σου υπόσχομαι ότι αυτή είναι η τελευταία φορα που άλλαξα θεμα, επιστρεεεφω στο θεμα μου, ναι, θυμαμαι ποιο ήταν, μη γελάς.

Το θεμα λοιπόν, μ'αρεσει που συνεχίζεις να χαμογελάς, είναι αυτή η ταινία, "Τo Kill a Mocking Bird". Ταινία του '60, συγκεκριμένα του 1962. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Σκιές και Σιωπή". Σκηνοθέτης, ο Ρόμπερτ Μάλιγκαν. Βασισμένη η ταινία στο, βραβευμένο με Πούλιτζερ, βιβλίο της Χάρπερ Λη, ομότιτλο της ταινίας, που θεωρείται ενα απο τα κλασικα βιβλία της αμερικανικης λογοτεχνιας.



Με λίγα λόγια η υπόθεση.
Ο Άττικους Φιντς, δικηγόρος, ζει μαζί με τα δυο παιδιά του, την Σκάουτ, που είναι και η αφηγητρια στην ταινία, και τον Τζεμ, τη δεκαετία του '30, σε μια μικρή πόλη της Αλαμπάμα. Αναλαμβανει την υπερασπιση ενός νεου μαύρου αντρα που κατηγορείται για τον βιασμό μιας γυναίκας. Ενας δυνατός άνθρωπος, ερχεται αντιμετωπος με τις σκληρές φυλετικές και κοινωνικές προκαταλήψεις της εποχής και της μικρής κοινωνίας που κρύβει τα ενοχα μυστικά της. Πολλά πρόσωπα τριγυρω, αλλα φιλικά και τα περισσότερα εχθρικά, πολλοί που τον προτρεπουν να εγκαταλείψει την υπόθεση, είναι οι ήρωες της ταινίας, ενώ η σταση και η εντιμότητα του ιδεολόγου Άττικους είναι ενα σπουδαίο μαθημα ζωής.

"Σκοτώστε όσες κίσσες θέλετε, αν μπορείτε να τις πετύχετε, αλλά να θυμάστε ότι είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια."




Ταινία, ίσως αρκετα διδακτική και συναισθηματική που μιλά για δύσκολα χρόνια διακρίσεων και προκαταλήψεων στον αμερικανικο νότο του ΄30,  με ήρωα το αξεπεραστο, μεχρι και σημερα λενε, πρότυπο ακεραιότητας, πρότυπο καλού κινηματογραφικού ήρωα, τον Άττικους Φίντς, επικεφαλής των 50 «καλών» του σινεμά σε σχετική λίστα που συντάχθηκε με βάση τις απαντήσεις που έδωσαν 1.500 ηθοποιοί, σκηνοθέτες, κριτικοί και ιστορικοί κινηματογράφου

 


"Τζεμ, θα σου πω κάτι. Δεν ξέρω αν θα βοηθήσει. Υπαρχουν άνθρωποι που γεννιούνται στον κόσμο να κάνουν δύσκολες δουλειές για μας. Ο πατερας σου είναι ένας απο αυτούς."





Στο ρόλο του Αττικους Φιντς, ο Γκρεγκορι Πεκ, τιμηθηκε με Όσκαρ Α΄ανδρικού ρόλου για το ρόλο αυτό (ήταν ήδη αλλες τεσσερις φορες υποψήφιος στο παρελθόν, αυτό ήταν το πρωτο και μοναδικό του Όσκαρ). 
Αν έχεις δει ή πρόκειται να δεις την ταινία, στο πρότείνω σίγουρα, σημείωσε οτι στο ρόλο του Μπου είναι, στα πρωτα χρόνια της καριέρας του ο Ρόμπερτ Ντυβάλ. Τον βλεπεις εδώ αριστερα σε φωτογραφία απο την ταινία.

Αναρωτιόμουν χθες, όταν πρωτοείδα την ταινία ήμουν, νομίζω, μικρότερη απο το γιο μου. Κανενας δεν μου την είχε προτείνει, ξεκίνησα να τη βλεπω, ενα βραδυ υποθετω, στην τηλεόραση και την παρακολούθησα όλη. Σήμερα γιατί ενα παιδί αυτής της ηλικίας δεν θα εκανε ίσως το ίδιο; Τα δικα μου παιδια, παντως, δεν θα το εκαναν σίγουρα. Εχουν αλλαξει τα παιδιά; Οι ανάγκες τους; Εχει αλλαξει για αυτούς ο ρόλος της τηλεόρασης;  Είναι πιο χορτασμενα απο θεαματα, εικόνες; Φταίμε εμείς που τους "μαθαμε" να ψαχνουμε εμείς για αυτα αντί να ανακαλύπτουν αυτα τα ίδια; Ξερω, καποιες ερωτησεις εχουν μικρό- ή ψεύτο-απαντήσεις. Όμως θα υπαρχουν κι αλλες ερωτησεις, θα υπαρχουν κι αλλες απαντησεις, δε μπορεί.
Για μας, για ανθρώπους σαν εμενα που μεγαλώσαμε σε ενα χωριό, με βιβλία ναι, αλλα μόνο αυτα, αφού μόνο αυτα και την τηλεόραση είχαμε, και το ραδιόφωνο μόνο για μουσικές, ποια ήταν η προπαίδειά μας για να παρακολουθούμε αργότερα με τόσο ενδιαφερον, μη σου πω και λαχταρα, τις κινηματογραφικές ταινίες, πολλές από αυτες πολύ σπουδαίες, που πρόβαλε η τηλεόραση; Τι προετοίμασε αυτήν μας την αγαπη; Τι μας προετοίμασε για αυτό;
Δεν ξερω να σου απαντησω με σιγουριά σε όλα αυτά. Εσύ τι λες;