Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

To Kill a Mockingbird

Τηλεόραση πολλή δε βλέπω, έτσι κι αλλιώς. Όσο περνα ο καιρός όλο και λιγότερο. Μπορεί και να μην μου έλειπε αν δεν υπήρχε στο σπίτι. Μπορεί όμως και το να υπαρχει και να είμαι ελευθερη να δω ή όχι να μου αρεσει πιο πολύ. Μεγαλο θεμα, άστο. Γιατί αυτό που θελω να σου πω εχει να κανει με μια ταινία που είδα χθες, ναι, παρόλα τα παραπανω, στην τηλεόραση. Χθες λοιπόν το βραδυ είδα, για μια ακόμη φορα, τρίτη νομίζω συνολικά, σε διαφορετικες ηλικίες, σε ενα απο τα μικρα τηλεοπτικά καναλια της Θεσσαλονίκης- μη σου πω τι επαιζαν τα υπόλοιπα, άσε καλύτερα...- μια ταινία. Μια καλή ταινία. Έχει σημασία αυτό. Μια ταινία με σεναριο, σκηνοθεσία,ερμηνείες ηθοποιών, φωτογραφία, μουσική, όλα πανω από καλά.

Δεν ξερω πολλα απο σινεμα. Δεν εχω γνώσεις κινηματογραφικές, ούτε αναλογη παιδεία. Τα τελευταία δε χρόνια, δυστυχώς, αν και θα το ήθελα πολύ, για διαφορους λογους πηγαίνω μαλλον σπανια στο σινεμά. Μη μου πεις, τι σημασία εχουν αυτα. Εχουν, και στο ξεροκέφαλό μου δεν μου αλλαζεις γνώμη. Η γνώση, η παιδεία και η εξοικείωση δεν μπορούν να αντικατασταθούν απο το απλό γούστο και την πρωτη εντύπωση. Δεν είναι όλα θεμα γούστου και "αν εμενα μου αρεσει ή ό,τι εμένα μου αρέσει είναι καλό" που λεμε συχνά. Υπαρχουν κριτηρια, σοβαρες αξιολογήσεις, καλλιεργεια στην τεχνη, με αυτα εκτιμάς, κατανοείς, ξερεις για τι μιλάς. Σου υπόσχομαι ότι αυτή είναι η τελευταία φορα που άλλαξα θεμα, επιστρεεεφω στο θεμα μου, ναι, θυμαμαι ποιο ήταν, μη γελάς.




Το θεμα λοιπόν, μ'αρεσει που συνεχίζεις να χαμογελάς, είναι αυτή η ταινία, "Τo Kill a Mocking Bird". Ταινία του '60, συγκεκριμένα του 1962. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Σκιές και Σιωπή". Σκηνοθέτης, ο Ρόμπερτ Μάλιγκαν. Βασισμένη η ταινία στο, βραβευμένο με Πούλιτζερ, βιβλίο της Χάρπερ Λη, ομότιτλο της ταινίας, που θεωρείται ενα απο τα κλασικα βιβλία της αμερικανικης λογοτεχνιας.



Με λίγα λόγια η υπόθεση.
Ο Άττικους Φιντς, δικηγόρος, ζει μαζί με τα δυο παιδιά του, την Σκάουτ, που είναι και η αφηγητρια στην ταινία, και τον Τζεμ, τη δεκαετία του '30, σε μια μικρή πόλη της Αλαμπάμα. Αναλαμβανει την υπερασπιση ενός νεου μαύρου αντρα που κατηγορείται για τον βιασμό μιας γυναίκας. Ενας δυνατός άνθρωπος, ερχεται αντιμετωπος με τις σκληρές φυλετικές και κοινωνικές προκαταλήψεις της εποχής και της μικρής κοινωνίας που κρύβει τα ενοχα μυστικά της. Πολλά πρόσωπα τριγυρω, αλλα φιλικά και τα περισσότερα εχθρικά, πολλοί που τον προτρεπουν να εγκαταλείψει την υπόθεση, είναι οι ήρωες της ταινίας, ενώ η σταση και η εντιμότητα του ιδεολόγου Άττικους είναι ενα σπουδαίο μαθημα ζωής.

"Σκοτώστε όσες κίσσες θέλετε, αν μπορείτε να τις πετύχετε, αλλά να θυμάστε ότι είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια."




Ταινία, ίσως αρκετα διδακτική και συναισθηματική που μιλά για δύσκολα χρόνια διακρίσεων και προκαταλήψεων στον αμερικανικο νότο του ΄30,  με ήρωα το αξεπεραστο, μεχρι και σημερα λενε, πρότυπο ακεραιότητας, πρότυπο καλού κινηματογραφικού ήρωα, τον Άττικους Φίντς, επικεφαλής των 50 «καλών» του σινεμά σε σχετική λίστα που συντάχθηκε με βάση τις απαντήσεις που έδωσαν 1.500 ηθοποιοί, σκηνοθέτες, κριτικοί και ιστορικοί κινηματογράφου

 


"Τζεμ, θα σου πω κάτι. Δεν ξέρω αν θα βοηθήσει. Υπαρχουν άνθρωποι που γεννιούνται στον κόσμο να κάνουν δύσκολες δουλειές για μας. Ο πατερας σου είναι ένας απο αυτούς."





Στο ρόλο του Αττικους Φιντς, ο Γκρεγκορι Πεκ, τιμηθηκε με Όσκαρ Α΄ανδρικού ρόλου για το ρόλο αυτό (ήταν ήδη αλλες τεσσερις φορες υποψήφιος στο παρελθόν, αυτό ήταν το πρωτο και μοναδικό του Όσκαρ). 
Αν έχεις δει ή πρόκειται να δεις την ταινία, στο πρότείνω σίγουρα, σημείωσε οτι στο ρόλο του Μπου είναι, στα πρωτα χρόνια της καριέρας του ο Ρόμπερτ Ντυβάλ. Τον βλεπεις εδώ αριστερα σε φωτογραφία απο την ταινία.



Αναρωτιόμουν χθες, όταν πρωτοείδα την ταινία ήμουν, νομίζω, μικρότερη απο το γιο μου. Κανενας δεν μου την είχε προτείνει, ξεκίνησα να τη βλεπω, ενα βραδυ υποθετω, στην τηλεόραση και την παρακολούθησα όλη. Σήμερα γιατί ενα παιδί αυτής της ηλικίας δεν θα εκανε ίσως το ίδιο; Τα δικα μου παιδια, παντως, δεν θα το εκαναν σίγουρα. Εχουν αλλαξει τα παιδιά; Οι ανάγκες τους; Εχει αλλαξει για αυτούς ο ρόλος της τηλεόρασης;  Είναι πιο χορτασμενα απο θεαματα, εικόνες; Φταίμε εμείς που τους "μαθαμε" να ψαχνουμε εμείς για αυτα αντί να ανακαλύπτουν αυτα τα ίδια; Ξερω, καποιες ερωτησεις εχουν μικρό- ή ψεύτο-απαντήσεις. Όμως θα υπαρχουν κι αλλες ερωτησεις, θα υπαρχουν κι αλλες απαντησεις, δε μπορεί.
Για μας, για ανθρώπους σαν εμενα που μεγαλώσαμε σε ενα χωριό, με βιβλία ναι, αλλα μόνο αυτα, αφού μόνο αυτα και την τηλεόραση είχαμε, και το ραδιόφωνο μόνο για μουσικές, ποια ήταν η προπαίδειά μας για να παρακολουθούμε αργότερα με τόσο ενδιαφερον, μη σου πω και λαχταρα, τις κινηματογραφικές ταινίες, πολλές από αυτες πολύ σπουδαίες, που πρόβαλε η τηλεόραση; Τι προετοίμασε αυτήν μας την αγαπη; Τι μας προετοίμασε για αυτό;
Δεν ξερω να σου απαντησω με σιγουριά σε όλα αυτά. Εσύ τι λες;

28 σχόλια:

lena_zip είπε...

Θα σου απαντήσω πώς το βλέπω εγώ πού πιθανόν είμαι κάπου ενδιάμεσα στη δική σου ηλικία και στην ηλικία των παιδιών σου.
Με κάθε ειλικρίνεια σου λέω ότι ούτε εγώ θα έβλεπα αυτή την ταινία, όπως ακριβώς και η κόρη σου. Δε θα έβλεπα οποιαδήποτε "διδακτική" -θα έλεγα καλύτερα ηθικοπλαστική- ταινία. Από μικρά παιδιά πάντοτε κάτι διδασκόμαστε. Ξεκινάει πλέον τόσο νωρίς η εκπαίδευση των παιδιών που κουράζονται από πολύ νωρίς. Γι' αυτό και η εφηβεία ξεκινάει απότομα και τα νεαρά παιδιά στρέφονται σε οτιδήποτε θα ακουμπήσει το συναίσθημά τους. Γιατί μπούχτισαν από τα μαθήματα, από το διάβασμα, από τις χιλιάδες απαγορεύσεις. Οτιδήποτε μυρίζει διδαχή, όπως μια ασπρόμαυρη ταινία του '30, δεν το αποζητούν.

Εγώ κάπως έτσι τα βλέπω. Για τους παραπάνω λόγους δε θα έβλεπα αυτή την ταινία. Μπορεί να είμαι και απολύτως λάθος, δεν ξέρω.

Καλό ξημέρωμα. :)

anthivolon είπε...

Νομίζω ότι είναι αυτό που είπες Αναστασία μου. Τα παιδιά έχουν χορτάσει από θέαμα, εικόνες και πληροφόρηση. Τους τα έχουμε σερβίρει έτοιμα και πολλά, με αποτέλεσμα να έχουν κορεσθεί και να μην ψάχνουν μόνα τους να βρουν κάτι, δεν οραματίζονται καν. Κι εμένα αυτό με στενοχωρούσε θυμάμαι, όταν η κόρη μου ήταν μικρή. Νόμιζα ότι πάντα εγώ ενθουσιαζόμουν πριν απ' αυτήν. Όμως και κάτι άλλο, ίσως παρήγορο..... Τα παιδιά μας προχωρούν πέρα απ΄αυτά που εμείς ονειρευτήκαμε να κάνουμε!!!
Σε φιλώ

Hfaistiwnas είπε...

Καλημέρα!
Η αλήθεια είναι πως αν δεν ήξερα την υπόθεση, δεν θα την παρακολουθούσα και εγώ, δεν μπορώ να δω ταινία αυτής της εποχής..
Η υπόθεση μου άρεσε όμως..

ΣΤΟ ΒΑΓΟΝΙ είπε...

Σ’ ευχαριστώ που μου το θύμισες... Διάβασα το βιβλίο πριν από τρία χρόνια (στα Αγγλικά, με μεγάλη δυσκολία λόγω της αργκώ, θυμάμαι) και είχα συγκλονιστεί.
Είναι παρήγορο το ότι υπάρχουν γονείς σαν εσένα που προβληματίζονται, που συγκρίνουν τις εποχές και τις εμπειρίες τους με αυτές των παιδιών τους. Και έβαλες κι εμένα στη διαδικασία να σκεφτώ γύρω απ'το θέμα, κι ας μην είμαι γονιός. Θα κρίνω, όμως, σύμφωνα με τα ανίψια μου που είναι πολλά και φτάνουν μέχρι τα 11 χρόνια. Θα συμφωνήσω με το ότι τα παιδιά έχουν ήδη βιώσει τον κορεσμό: καθετί τούς προσφέρεται απλόχερα κι άμεσα, και καμιά φορά προτού καν εκδηλωθεί η επιθυμία να το αποκτήσουν.
Υλικά, λοιπόν, τα σημερινά παιδιά δε βιώνουν καν την αναμονή και τη λογική απόσταση μεταξύ "θέλω" και "έχω", και την ωραία προσμονή ή και τη διεκδίκηση του πολυπόθητου αντικειμένου.
Αλλά και ο φανταστικός κόσμος τούς επιβάλλεται. Είναι, άλλωστε, η γενιά της τεχνολογίας. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα βιντεοπαιχνίδια και τα παραμύθια σε ταινίες... Πώς να συγκρίνουμε το παιχνίδι με το συνομήλικο (το συμβολικό παιχνίδι, που προϋποθέτει αφηρημένη σκέψη και φαντασία) με την έτοιμη εικόνα της οθόνης; Ή πώς να συγκρίνουμε το λογοτεχνικό βιβλίο που σταδιακά διαμόρφωνε στο νου μας τους ήρωες και το πλαίσιο όπου κινούνταν, με το ήδη στημένο για τα σημερινά παιδιά σκηνικό δράσης;
Οι συνθήκες είναι διαφορετικές για τα παιδιά του σήμερα, κι αυτά δίκαια προσαρμόζονται σε αυτές. Εξελίσσονται. Σ' εμάς μπορεί να φαίνεται ξένο όλο αυτό, αλλά δεν είναι απαραίτητα κακό...
Καλό Σαββατοκύριακο! ;ο)

ΣΤΟ ΒΑΓΟΝΙ είπε...

Και συγγνώμη για το μεγάάάάλο μου σχόλιο, ξέφυγα...

Βάσσια είπε...

Καλησπέρα

Είναι από τα αριστουργήματα του κινηματογράφου!
(ανήκω στους σινεμάνιακ).
Θα σου συστήσω, όταν βρεις χρόνο ή την πετύχεις στην τηλέοραση την ταινία "Κλέφτης ποδηλάτων" (από τις παλιές κι αυτή).

Υ.Γ.
Διάβασα και το "B is for beer" που μου είχες γράψει στην ανάρτηση για τον Ρόμπινς. Το βρήκα αρκετά καλό!
Και πραγματικά διαβάζεται και από παιδιά και από μεγαλύτερους.

Καλό Σ/Κ
:-)

καλημέρα είπε...

Καλημέρα!
Συγγνώμη που δεν απαντησα ακόμη στα σχόλιά σας. Τα διαβασα αλλα δεν βρηκα χρόνο να απαντησω. Θελω να σας πω όμως πως είναι απο τις φορες που ένα παραπάνω θελω να σας ευχαριστήσω για τα σχόλιά σας, έχουν το καθένα απόψεις που πραγματικά ήθελα να ακούσω και χαίρομαι που μπορώ να τις διαβασω.
Μπαίνω στην εκπομπή και θα τα πούμε μεσα στη μέρα.

Ιωάννα είπε...

Πριν προχωρήσω σε αυτά που λες αδελφούλα κάποια λόγια που συμπληρώνουν την ιστορία της ταινίας.
Η νεαρή κοπέλα που κατηγορεί τον Τομ Ρόμπινσον πως τη βίασε (χωρίς αυτό να έχει διαπιστωθεί καν ιατρικά!), ζήτησε από αυτόν να τη βοηθήσει σε κάποια δουλειά μέσα στο σπίτι της και ουσιαστικά του ρίχτηκε. Τον φίλησε κι ενώ αυτός προσπαθούσε να αποτραβηχτεί τους είδε ο πατέρας της ο οποίος μετά την αποχώρηση του νεαρού μαύρου άνδρα, την ξυλοκόπησε βάναυσα (διότι και ρίχτηκε σε έναν άνδρα, πράγμα ανεπίτρεπτο και ηθικά κατακριτέο για την εποχή εκείνη, αλλά ταυτόχρονα και κόντρα σε αντιλήψεις για τη θέση των μαύρων και τις διαφυλετικές σχέσεις).

Έτσι προκειμένου να «δικαιολογηθούν οι τραυματισμοί της κοπέλας επιλέγεται η «λύση» (από τον πατέρα της) να κατηγορηθεί ο νεαρός Τομ Ρόμπινσον για βιασμό.

Η διαδικασία στο ακροατήριο αποκαλύπτει πως αυτός που κακοποίησε τη νεαρή κοπέλα ήταν αριστερόχειρας ενώ ο κατηγορούμενος από ατύχημα του παρελθόντος ήταν ανάπηρος στο χέρι του αυτό.

Παρόλα αυτά οι ένορκοι αποφασίζουν την ενοχή του για βιασμό. Ο Τομ Ρόμπινσον γνωρίζοντας πως δε θα βρει το δίκιο του, αποπειράται να δραπετεύσει και σκοτώνεται από τον αστυνομικό.

Μετά από κάποιους μήνες ο πατέρας της κοπέλας θέλοντας να εκδικηθεί τον Άττικους, στήνει ενέδρα στα δυο παιδιά του δικηγόρου με σκοπό να τα σκοτώσει , αφού αισθάνεται πως όσα αποκαλύφθηκαν στο δικαστήριο συνιστούν τον ηθικό διασυρμό αυτού και της κόρης του.

Όμως για καλή τύχη των παιδιών εμφανίζεται ο Μπου, ένας γείτονας των παιδιών, ο οποίος μάλιστα είναι και χαμηλής νοημοσύνης που σώζει τα παιδιά σκοτώνοντας τον παρ’ ολίγο δολοφόνο τους.

Το ίδιο βράδυ και ενώ ο Άττικους δηλώνει στον αστυνόμο που επιλαμβάνεται της υπόθεσης πως θα υπερασπιστεί τον Μπου, ο αστυνομικός του λέει πως θα ισχυριστεί πως απλά βρήκε τον νεκρό και πως δεν υπάρχουν ύποπτοι.
Έτσι ο Μπου δεν οδηγείται σε δίκη και ίσως με αυτή την εξέλιξη υπάρχει μία μορφή «εξισορρόπησης» με την προηγηθείσα αδικία και το θάνατο του Τομ Ρόμπινσον.

Νομίζω πως μαζί με τον μαύρο Τομ Ρόμπινσον και ο διανοητικά καθυστερημένος Μπου είναι και αυτός ένα "κοτσύφι" που ευτυχώς δε χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τις ρατσιστικές αντιλήψεις από μία άλλη πλευρά αυτή τη φορά.

Ιωάννα είπε...

Η ταινία είναι από αυτές που αγαπώ. Δεν με ενοχλεί που είναι ασπρόμαυρη, που είναι της δεκαετίας του ΄60. (Η θρυλική «Καζαμπλάνκα» είναι του 1942).
Η απουσία καταιγιστικού ρυθμού μάς παρέχει τη δυνατότητα ως θεατές, να επικεντρωθούμε στα λόγια, στα βλέμματα και στα εκφραστικά μέσα όλων των ηθοποιών.
Nα παρακολουθήσουμε την κάμερα σε κάθε πλάνο που αποτυπώνει, να «νιώσουμε» σχεδόν τη ζέστη αυτής της μικρής πόλης του αμερικάνικου νότου.
Από τη στιγμή που επιλέγει κάποιος να γυρίσει μία ταινία, ή να γράψει ένα βιβλίο με αυτό το θέμα, προφανώς ο θεατής ή ο αναγνώστης περιμένει να δει την άποψη του δημιουργού του. Δεν είναι άποψη να μην υπάρχει άποψη.

Αλλά το συγκεκριμένο θέμα δεν προσφέρεται για διττές γνώμες (π.χ είναι ρατσιστές αλλά δε φταίνε και τόσο πολύ που σκοτώθηκε ο Τομ Ρόμπινσον).
Δεν είναι δηλαδή σα να γράφεις την άποψή σου για το τι είναι ευτυχία και πιθανόν να υπάρξουν απόψεις που να μη συμφωνούν μεταξύ τους, οπότε και είσαι «ανοιχτός».Λες δηλαδή πως οι δρόμοι για την ευτυχία μπορεί να είναι αυτοί αλλά μπορεί να είναι και άλλοι. Για το ρατσισμό δεν υπάρχουν πιστεύω πολλές «οπτικές».Τον καταδικάζεις ή όχι. Με αυτή την έννοια η ταινία καταγράφει τον ρατσισμό αλλά ταυτόχρονα παίρνει θέση εναντίον του.

Γι’ αυτό και θα διαφωνήσω αδελφούλα, με το χαρακτηρισμό που κάνεις αποδίδοντας διδακτικό και συναισθηματικό στίγμα. Η ταινία «δεν κουνά το δάχτυλο» σε καμία σκηνή της, δεν εκβιάζει τη συγκίνησή μας παρότι το θέμα της, (ο ρατσισμός), θα ήταν ιδανικό θέμα για τα παραπάνω.
Ο αξιοπρεπής Άττικους ακόμη και στο λόγο που εκφωνεί στο δικαστήριο προς υπεράσπιση του Τομ Ρόμπινσον, του μαύρου πελάτη του, δεν προσφέρεται για εύκολες καταγγελίες. Είναι αξιοπρεπής και συγκρατημένα αυστηρός θα έλεγα όταν απευθυνόμενος στην κοπέλα που υποτίθεται πως βίασε ο μαύρος κατηγορούμενος της λέει: «Σας λυπάμαι, είστε θύμα της σκληρής φτώχειας και της άγνοιας. Η λύπη μου όμως αυτή δε φτάνει μέχρι του σημείου να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του ανθρώπου αυτού που σήμερα κρίνεται.
Η ταινία είναι τόσο « διδακτική» όσο «διδακτική» είναι η ταινία «Ο Μισσισιπής φλέγεται» ή τα «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας».

Ιωάννα είπε...

Όσο για αυτό που αναρωτιέσαι, τι είναι αυτό που έκανε εσένα ή εμένα ή και άλλους να τη βλέπουν ως έφηβοι αλλά όχι σήμερα τα παιδιά μας η απάντηση πρέπει να ξεκινήσει από τη διαπίστωση πως και τότε που βλέπαμε αυτήν και άλλες ταινίες δεν τις έβλεπαν όλοι οι συνομήλικοι μας που ήταν στο χωριό ή στην πόλη.
Όπως όλα τα παιδιά δεν είχαν τις ίδιες αναζητήσεις τότε, κατά τον ίδιο τρόπο δεν έχουν και τις ίδιες αναζητήσεις σήμερα.
Αυτό που «οδηγεί» κάθε φορά τις αναζητήσεις μας σε αυτή ή στην άλλη ταινία, σε αυτό ή στο βιβλίο εντέλει εμπεριέχει το σύστημα αξιών που εμείς προκρίνουμε κάθε δεδομένη στιγμή ή εποχή.
Έτσι σήμερα πολλές έφηβες θα πάνε να δούνε το “sex and the city””και πολύ λιγότερες θα έχουν δει τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» (που είναι και έγχρωμη).
Σύμπτωμα των καιρών (ίσως) αλλά (βασικά) και επιλογή μας.

Ελευθερία είπε...

Καλησπέρα...
Θα προσπαθήσω να την βρω και να τη δω!!
Ωραία η πλοκή!!
Δημοσιογράφος είσαι??
Τι καλά!!!
Και εγώ θέλω να σπουδάσω δημοσιογραφία...
Είναι το πάθος μου!!!
Έχε γεια !!

καλημέρα είπε...

Καλησπέρα Λένα!
Σκεφτόμουν όσο διαβαζα την απαντηση σου, και σε ευχαριστώ γιατί απ'ό,τι εχω καταλαβει κι εγώ είσαι μαλλον στην αναμεσα ηλικία, της δικής μου και του γιου μου, ότι κι εγω ακόμα και τωρα θα αντιδρούσα σε μια ταινια, ή οτιδήποτε, θα ήταν επιτούτου ηθικοπλαστικό, άρα ηθικοδιδασκαλικό. Αν ετσι αφησα να φανεί απο την περιγραφη που κανω ότι ετσι είναι αυτή η ταινία(αυτό το καταλαβα εκ των υστερων), είναι δικό μου το λαθος. Δεν είναι αυτό το χαρακτηριστικό της, εννοείται δε φταις εσύ αλλά εγω, ας την περιέγραφα αλλιώς.
Ξερεις τι σκεφτομαι πολλές φορες; Ξερω πως καποια πραγματα στα παιδια μου φαίνονται βαρετα. Φαίνονται όμως, δεν είναι. Ενα μεγαλο, σε όγκο, βιβλίο, ίσως. Μια ασπρόμαυρη ταινία. Μια αλλη αισθητική. Ή, ένα θεμα που δεν ξερουν, τι θα πει για αυτούς ενας μαυρος που κατηγορείται άδικα; (κι όμως θα έπρεπε, για μενα) Από την άλλη λυπαμαι για αυτα που μπορεί να χανουν. Για τον λίγο χρόνο που δεν δίνουν να τους κερδίσει κάτι. Θελει και λίγο χρόνο να δώσεις σε ενα σπουδαίο έργο, δωσε του την ευκαιρία να σε κατακτήσει. Ακούω "αφού στα τρία, πέντε, στα πρωτα τελος παντων λεπτα δεν μου είπε κατι, αστο". Και γμτ είναι κρίμα, γιατί τα σπουδαία πραγματα δν είναι διαφημίσεις. Λοιπόν, τωρα που σου το λεω, το σκεφτομαι κι εγω για πρωτη φορα. Ίσως όλα σήμερα κρίνονται στα πρωτα δύο λεπτα, στην πρωτη εντύπωση, στο "μου λεει κατι αμεσως" μπορεί να είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας, μπορεί έτσι πια να μαθαμε. Από την άλλη ενα βιβλίο, μια ταινία, πώς να τα κρίνεις απο δυο σελίδες, δυο λεπτά; Πώς να προλαβεις ετσι να μπεις στην ιστορία, την ατμόσφαιρά τους;
Πολλά είπα, και μη νομίζεις, παλι αναρωτιέμαι. Και όση ώρα γραφω γυρίζει και μια φραση που εγραψες στο μυαλό μου,"Οτιδήποτε μυρίζει διδαχή", και μπορεί κι αυτα που σου γραφω ετσι να μυρίζουν, να πάρει.

καλημέρα είπε...

καλησπέρα Μπέττυ!
Γραφεις κάτι που κι εγώ το νιώθω καποιες φορες, μπορεί και να είναι ενα ακόμη "κλειδί" για το θέμα που συζητάμε. Αυτό που λες, "νόμιζα ότι πάντα εγώ ενθουσιαζόμουν πριν απ' αυτήν", σαν να τους προλαβαίνουμε και στον ενθουσιασμό(για πραγματα που αφορούν κανονικά αυτούς; λες;). Το έχω στο νου αφότου το έγραψες και σκεφτομαι κι αλλα πανω σε αυτό. Κι αυτό που λες μετα, εμένα τουλάχιστον με κανει και νιωθω πολλές επίσης φορες αισιόδοξη, "Τα παιδιά μας προχωρούν πέρα απ΄αυτά που εμείς ονειρευτήκαμε να κάνουμε", και με τον τρόπο τους που εγκρίνουμε ή δεν εγκρίνουμε, δεν εχει σηγμασία αυτό αλλα να το κανουν, αυτό είναι το θεμα.

καλημέρα είπε...

καλησπέρα Ηφαστίωνα!
Κι όπως καταλαβες την υπόθεση πιο ωραία την περιέγραψε τελικά η Ιωαννα στο σχόλιό της. Αν μπορείς δες την ταινία, αξίζει πραγματικά, νομίζω τη βρισκεις και σε dvd σχετικά εύκολα

καλημέρα είπε...

Βαγόνι,
όσο πιο μεγαλο δρόμο ανοίγεις, τόσο το καλύτερο, το να διαβαζω απόψεις ενδιαφερουσες, να ανταλασσουμε απόψεις είναι απο τα πιο ωραία πραγματα στο blogging, οπότε μην απολογείσαι που γραφεις πολλά, ίσα-ίσα...
"προτού καν εκδηλωθεί η επιθυμία να το αποκτήσουν", λες. Και προτού, έτσι, αποκτήσουν τη χαρα της προσωπικής εξερευνησης και ανακαλυψης, συμπληρώνω.
Το θεμα είναι, απο εμπειρία μιλώντας, ποιο περιβαλλον διαμορφώνουμε για να υπαρχει όρεξη για ανακάλυψη και αν παρότι νομίζουμε τουλαχιστον ότι παρεχουμε αυτό το περιβαλλον, δεν υπαρχει αυτή η διαθεση απο τα παιδια μας, τι γίνεται, τι στραβωνει.

Για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια να σου πω την αληθεια δεν είμαι πολέμια, είνια αλλα παιχνίδια, διαφορετικά, αλλα συμφωνώ, γιατί είναι οπωσδήποτε χειρότερα; Υπαρχει ενα σοβαρό θεμα που εχει να κανει με την δυνατότητα χειραγωγησης που έχουν, την σημειολογία τους, την ελλειψη κίνησης και φαντασίας, σε καποιον βαθμό, κι αυτα θελουν να εχουμε το νου μας, αλλα ως μεσο δεν μπορούμε νομίζω να είμαστε απόλυτοι κρίνοντάς τα. Ό, τι δεν καταλαβαίνουμε δεν είναι απαραίτητα κακό, συμφωνώ. Αλλη μεγαλη ιστορία αυτή.

καλημέρα είπε...

Καλησπέρα Ελευθερία,
ναι, δημοσιογράφος είμαι. Αν αγαπας αυτή τη δουλειά για αυτό που είναι, είναι η καλύτερη δουλειά του κόσμου, και για μενα είναι έτσι ακριβώς.
Αν λοιπόν το αποφασίσεις, καλή επιτυχία μελλοντική συναδελφισσα!

Ναι, την ταινία, να την ψαξεις, αξίζει πραγματικά για πολλούς λόγους.

lena_zip είπε...

Όχι δεν ήταν διδαχή το σχόλιό σου. Καταλαβαίνω την ανησυχία σου.

Πρώτα να σου πω ότι ακόμα κι αν μια ταινία ή ένα βιβλίο δε μου αρέσουν στην αρχή τους, εγώ επιμένω να τα φτάνω ως το τέλος. Κι ίσως να βρω τότε κάτι που θα μου αποδείξει ότι δεν πήγε ο χρόνος μου χαμένος.
Για παράδειγμα το βιβλίο του Κουμανταρέα που σου είχα γράψει σε ένα σχόλιο. Καθώς το διάβαζα μου φαινόταν σαχλό και άσκοπο, μα το έφτασα ως το τέλος με την ελπίδα ότι έστω και στην τελευταία σελίδα κάτι θα βρω. Δυστυχώς δε με δικαίωσε, αλλά τουλάχιστον μπορώ να έχω ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη άποψη.

Έπειτα, θα μου επιτρέψεις με όλη τη συμπάθεια που σου έχω και με τη νεαρή μου ηλικία (είμαι 23) να σου επισημάνω ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην ενδιαφέρουν τα παιδιά σου τέτοια θέματα ακόμα. Είναι παιδιά, έχουν ολόκληρη ζωή μπροστά τους να προβληματιστούν, να ενθουσιαστούν, να ψάξουν νέα πράγματα. Μα τώρα είναι παιδιά. Και το μυαλό τους σκέφτεται παιδικά. Μην "απαιτείς" να έχουν τις ίδιες ανησυχίες που είχες εσύ στην ηλικία τους. Γιατί σκέψου ότι εσύ έζησες ίσως μια πλήρη παιδική ηλικία, ενώ εμείς ζήσαμε μια κουτσουρεμένη, ανάμεσα σε μαθήματα αγγλικών, καράτε και πιάνου. Μη βιάζεσαι, τα παιδιά σου δεν είναι ούτε αδιάφορα ούτε αναίσθητα, απλά είναι ακόμα παιδιά.

(Αναφέρομαι γενικά τώρα, δεν υποννοώ ότι τα δικά σου παιδιά συγκεκριμένα είναι έτσι.)

Κι αν μου επιτρέπεις να σου δώσω για παράδειγμα την ανάρτηση που έκανες πριν λίγο καιρό για το πάρτυ της κόρης σου. Πώς μπορεί αυτή η πριγκιπισσούλα να ενδιαφερθεί για μια ταινία που μιλάει για ρατσιμό, βιασμούς και δικαιοσύνη. Όλα αυτά περισσότερο τρομοκρατούν τα παιδιά, τα γεμίζουν φόβους, παρά τα ενθουσιάζουν.

Τώρα ελπίζω το δικό μου σχόλιο να μη μυρίζει διδαχή, μα ήθελα να σου τεκμηριώσω την άποψή μου, που όπως βλέπεις είναι τελείως διαφορετική από κάποια άλλα σχόλια παραπάνω. Κάποιοι μιλάνε για κορεσμό, αλλά εγώ που τα έχω λιγάκι πρόσφατα, σου λέω ότι είναι απλά η χαμένη παιδικότητα που είναι δικαίωμα και ανάγκη κάθε παιδιού.

Με συγχωρείς για το τεράστιο σχόλιο και αν είπα κάτι που σε δυσαρέστησε. Σε γλυκοφιλώ.

Ελευθερία είπε...

Με φαντάζεσαι δημοσιογράφο;;
Θα ήταν υπέροχο...
Οι δικοί μου όμως μου λένε συνέχεια πως θα βρω δουλειά, που θα βρω κ.λ.π.
Τι να κάνω;;

Ιωάννα είπε...

Λες: "Τότε, σε ενα μικρό χωριό με την παιδεία του παππού που μας μεγάλωσε, ναι, αυτα τα γνωρίζω καλά, αλλα πώς και γιατί με όσα αντίστοιχα προσπαθούμε να προσφερουμε στα παιδια μας δεν καταφερνουμε κατι αναλογο στην εποχή μας; Εχει αλλαξει μόνο η εποχή, κανουμε κι εμείς κατι λαθος, ή απλώς ψειρίζω εγω πολύ τα πραγματα και υπερβαλω;"
...............
Αναστασία ξέρεις πόσες φορές το έχω σκεφτεί αυτό;
Πολλές φορές αναζητώ τη συνταγή εκείνη που θα τις κάνει να ψάξουν από μόνες τους το ουσιαστικό, το αξιόλογο που ενυπάρχει στις ταινίες ή στα βιβλία.
Να προσπαθούν λίγο περισσότερο για να αντιληφθούν την ομορφιά σε μια ταινία, να μην κουραστούν εύκολα,να επιμένουν στα δύσκολα που αξίζουν, να διαβάσουν επιτέλους αυτό το βιβλίο του Σαβατέρ (που τόχω χαρίσει σε άλλα παιδιά αλλά τα δικά μου δεν το΄χουν διαβάσει ακόμη.

Και δυστυχώς δεν είναι πως δεν προλαβαίνουν από τα μαθήματα, το πιάνο ή ότι άλλο.
Μια χαρά τα προλαβαίνουν όλα.
Αυτό που δεν προλαβαίνουν ποτέ και έχει καταντήσει να είναι η χοάνη που τρώει όλο τον ελεύθερο χρόνο τους είναι το περίφημο Ιντερνετ, με το msn, το FACE BOOK και τα συναφή.
Εντέλει όμως αδελφούλα δεν "τα βάζω" με την εποχή, όπως έγραψα παραπάνω σε άλλο σχόλιό μου, με την "επιλογή" τα βάζω, αυτή την άτιμη επιλογή που δεν την επιλέγουν.(Άσχετο-σχετικό:θυμάσαι στο πρώτο βιβλίο του Χάρρυ Πότερ το καπέλο της επιλογής;Εκείνο ήταν έτοιμο να διαλέξει τον Χάρρυ για τον κοιτώνα του Σλίθεριν και εκείνος επέμενε μονολογώντας: όχι Σλίθεριν, Γγκρίφιντορ θέλω.Ξέρεις πόσο μου άρεσε και με συγκινούσε από τότε αυτό;Η αξία της επιλογής, όχι που με πάνε τα πράγματα, η εποχή, οι καταστάσεις, ή οι άλλοι, αλλά που πάω εγώ τον εαυτό μου, αυτό πρέπει να προκρίνω ως το πιο σημαντικό)

Και ίσως μέσα από αυτά και με το "λάθος" που κάνω κι εγώ.
Είμαι μια μαμά που θέλει πλην όμως δεν μπορεί να εμπνεύσει τα παιδιά της για αυτά που την εμπνέουν.
Σ΄αυτό ήταν καλός ο παππούς μας μάλλον!
Αχ βρε παππού που πρέπει να περάσουμε ό,τι πέρασες κι εσύ για να έχει ο λόγος μας τη βαρύτητα που είχε ο δικός σου...
Και τώρα δεν υπάρχουν ούτε πόλεμοι, ούτε χούντες, ούτε εξορίες, ούτε φυλακές και ούτε καν το: "διότι δεν συνεμορφωθην προς τας υποδείξεις"
Αδελφούλα νομίζεις πως κάνω πλάκα ε;
Έλα μου όμως που πολλές φορές το σκέφτομαι και δεν είναι στην πλάκα!
Νομίζω πως τα παιδιά εντέλει θέλουν πέρα από απλούς γονείς και το "μύθο τους".
Και εμένα αυτός ο μύθος μου ξεφεύγει παναθεμάτον!

καλημέρα είπε...

Λένα,
ενας "κίνδυνος" μονο υπαρχει να ...καλοσυνηθίσω στα τεραστια σχόλια, και να τα περιμένω μετα.
Τα υπόλοιπα όπως στα είπα στην εκπομπή, μόνο τους αγενείς, τους φανατικούς, και μια τρίτη κατηγορία, τους μιζερομιρλιάρηδες δεν μπορώ, οπότε ουδεμία ανησυχία.

Τα υπόλοιπα θα σου τα γραψω το βραδυ που θα ξαναμπώ.

Ελευθερία, επίσης!

καλημέρα είπε...

Καλημέρα Λενα,
το βραδυ έγινε πρωί, αλλα για ..καλό λόγο.
Χθες καθόμασταν φίλες στο παρκο, λεγαμε τα δικά μας, πιναμε τις μπυρίτσες μας, τα παιδια επαιζαν, όταν γυρισα σπίτι, πολύ αργα, όπως καταλαβαίνεις, δεν ήταν να μπω στο ίντερνετ, με τίποτα.

Στο θεμα μας τωρα.
Να σου πω, γενιά δεν είμαι απο τις μαμάδες που ανησυχούν υπερβολικά για τα παιδιά τους. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, είμαι δίπλα τους και το μόνο που θελω είναι να βρουν το δρόμο τους μόνοι τους, να είναι χαρούμενοι (εδώ ακούω με πολλή προσοχή και το πόσο πολλοί γονείς κουραζουμε τα παιδια μας στην εποχή μας και μαλιστα για δικούς μας ματαιόδοξους λόγους, έχεις μεγάλο δίκιο!) και καλλιεργημένοι άνθρωποι.

Σε αυτό το καλλιεργημενοι, αναφερομαι ίσως σε αυτό το ποστ, θελω όσο μπορώ να είμαι εγω ενταξει. Να τους δώσω τις δυνατότητες αλλα και το περιβαλλον που θα τους εμφυσησει, αν θες, τη λαχταρα να ψαχνουν, να μη βαριούνται, να γνωρίσουν καποια πραγματικά αριστούργηματα κι ας είναι αλλων εποχών. Η βαση της καλλιεργειας όλων μας δεν μπορεί να βασίζεται μόνο στην τρεχουσα παραγωγή.
Τελος παντων, σε αυτό όλοι ό,τι μπορούμε κάνουμε. Παντως εγώ χωρίς άγχος, δεν είμαι και αγχώδης τυπος γενικά.

Για ενα αλλο θεμα που λες, θελω να πω κατι, απο την εμπειρία μου κυρίως. Πιστευω οτι τα παιδια δικαιούνται να γνωρίζουν και τα δύσκολα θεματα. Ξερουν πιο πολλα απ'όσα νομίζουμε ότι ξερουν. Αναρωτιούνται για ακόμα περισσότερα. Τρομάζουν λιγότερο απο όσο πιστευουμε. Και έχουν πολλες απορίες. Είναι παιδια αλλα δε θελω να τους υποτιμώ. Προσωπικά, απαντω σε ό,τι με ρωτούν, ευτυχώς ρωτανε για πολλά, ευκολα ή δύσκολα. Και όχι τωρα που είναι πια μεγαλα αλαλ έφηβοι και οι δυο, αλλα και πολύ μικρα όταν ήτανε, στα 3, στα 4, στα 5, τους ενθαρρυνα να ρωτανε για ό,τι θελουν. Και αμηχανία εχω νιώσει, και δυσκολευτηκα καποιες φορες, αλλα απαντησα όπως μπόρεσα με τις λεξεις που τότε καταλαβαιναν, χωρίς τρελλες λεπτομερειες, αλλα ειλικρινά και ξεκαθαρα. Όσο, ας πούμε, ντρεπεσαι να απαντησεις τι είναι παιδεραστης, τι ρατσισμός, τι βιασμός τόσο μπερδευεται πιο πολύ το παιδί, άσε που θα ψαξει απο αλλού να μαθει τι σημαίνουν και ο θεός ξερει τι θα μαθει ή θα καταλαβει απο μισόλογα, φίλους, ίντερνετ.

Όπως καταλαβες, μπορώ να μιλαω ασταματητα, βάζω φρενο για να μη σε ζαλίζω άλλο,
φιλιά!

καλημέρα είπε...

Καλησπέρα Ελευθερία!
Χμ, αρχίσαν τα δύσκολα!
Αν σου λενε ότι είναι δύσκολη η επαγγελματική αποκατασταση των δημοσιογράφων, δεν σου λενε ψεμματα. Αυτή είναι η αλήθεια. Επίσης,είναι μια δουλειά, ουσιαστικά χωρίς ωραριο, αν θελεις να την κάνεις σωστα. Όλη τη μέρα, ό,τι κανεις γυρω απο αυτό θα γυρίζει, η δημοσιογραφία το εχει αυτό, αλλα για μενα αυτή είναι και όλη η γοητεία του επαγγελματος.

Τώρα, αν ξερεις γιατί θελεις να γίνεις δημοσιογραφος, δεν ξερω αν όλα αυτα θα σε σταματησουν ή σε προτρεψουν. Παντως για ό,τι θελεις να με ρωτησεις και μπορώ να σε βοηθήσω, εδώ είμαι.
Φιλιά!

καλημέρα είπε...

Ιωάννα μου,
βάλε μου καφε, να ερθω να τα πούμε, μεγάλη κουβέντα άνοιξες, και πολύ καλά έκανες!

Ιωάννα είπε...

Πονηρούλα με αυτό ξεμπερδεύεις, νομίζεις ε;
Γύρισα από το χωριό μόλις τώρα.Το πατρικό ένα γιαπί με μαστόρους και συνεργεία.
Δεν προλαβαίνω καφέ τώρα!
Αύριο μετά τη δουλειά θα πιούμε τον καφέ;
Να τα πούμε, να μην τελειώνουμε και εκεί που νομίζουμε πως κάπου καταλήγουμε να ζητάμε το λόγο η καθεμιά μας επί προσωπικού και άντε μανά ξανά.
Νομίζεις πως η κουβέντα που άνοιξα, κλείνει τόσο εύκολα;
Αμ δε αδελφούλα.Όταν γίνεσαι γονιός η κουβέντα είναι πάντα ανοιχτή. "Κλείνει" μόνο προς το παρόν!

καλημέρα είπε...

Έλα, εργολαβε (χα, χα, χα), όταν τελειώσετε με το χωριό, μακαρι να σε χρειαστώ, δεν θα προλαβεις να ξεκουραστείς, λεμε.

Βρε, οι κουβεντες είναι για να γεννανε, όχι να κλείνουνε, γυναίκες είμαστε, το ξερουμε,

φιλιά πολλά!

Ανώνυμος είπε...

I would like to exchange links with your site kalimera958fm.blogspot.com
Is this possible?

Ανώνυμος είπε...

Howdy! Someone in my Myspace group shared this site with us so I came to take a look.
I'm definitely loving the information. I'm bookmarking
and will be tweeting this to my followers! Wonderful blog and terrific design
and style.

My website: nell

Ανώνυμος είπε...

I do not even know how I ended up here, but I thought this post was good.
I don't know who you are but certainly you're going to a famous blogger if you aren't already ;) Cheers!

my web-site ... mamas