Η πατρίδα μας, τα παιδικα μας χρόνια

 Το πατρικό μου, όσο κι αν  έχει αλλαξει, κι αυτό και το χωριό μου, κι η χωρα ολόκληρη, εδώ που τα λέμε, είναι πάντα εκεί. Κι ας μην είναι εκεί πια οι τσιμεντόλιθοι της πίσω αυλής με τη βρυση και την κληματαρια, εκεί που πήγαινα όταν πολυ μικρή ήθελα να φτιαξω τον κόσμο μου, ενα παραμύθι και τραγούδι μαζί που έφτιαχνα λεξη τη λεξη, ωραια ιστορία αυτή, θα στην πω καποια στιγμή. Κι ας το σκεφτομαι παντα πιο όμορφο απ'όσο είναι. Κι ας χαθηκαν οι μαγικές γωνιές του, υπήρξαν λες ή στη μνήμη μου είναι έτσι; Η κούνια στην αυλή, η πολυθρόνα που πανω της διαβασα τις ωραιότερες περιπετειες, η θεση του παππού, οι εφημερίδες, τα βιβλία και τα τσιγάρα του, το τραπεζι που κατω κρυβόμουν κι εγραφα με τα μολύβια μου, το καδρο με τη νεκρή φυση στο σαλόνι,το παραθυρο της κουζίνας με τον αχνό του φαγητού στο τζαμι κι εγω να γραφω, α,β,γ, τα πρωτα μου γραμματα... Ένα κομματι του πατρικού μου σπιτιού μέσα μου. Όσα κι αν εξαφανίστηκαν, ενα κομματι της ψυχής μου είναι εκεί. Κι ας μην πηγαίνω συχνά. Έχει παντα ενα κομματι της αυλής που μεγάλωσα. Και μπορώ, δεν είναι ετσι για όλους, να το περπατήσω ξανά.
Η πατρίδα μας, τα παιδικά μας χρόνια.
Μπορεί για αυτό να με άγγιξε τόσο πολύ το κείμενο της Μερόπης.

"Σήμερα δεν θέλω να αναλύσω το Κυπριακό. Δεν θέλω να αναλύσω τι έφταιξε και εκείνο το καταραμένο καλοκαίρι του 1974 ο Αττίλας μας ανάγκασε να ξεριζωθούμε από τον τόπο μας, την όμορφη Κερύνεια και να αναζητήσουμε αλλού να ρίξουμε ρίζες. Δεν θέλω να ψάξω τα αίτια που φτάσαμε ως εδώ, που δεν μπορούμε, ακόμα, 36 χρόνια μετά, να βρούμε λύση, που οι μισοί κατηγορούμε τους άλλους μισούς για ενδοτικούς και προδότες και που οι άλλοι μισοί θέλουμε να συμβιβαστούμε πια, να κλείσουν οι πληγές, να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατό να περισωθεί από την πατρίδα μας και να προχωρήσουμε στη ζωή μας.
Όχι, σήμερα δεν θέλω να είμαι ρεαλίστρια. Αντίθετα σήμερα θέλω να γίνω μελοδραματική, θέλω να κλάψω, να θρηνήσω. Να κλάψω για την Κερύνεια, να κλάψω για το χωριό μου, τον Καραβά (φωτο πάνω), που η κατοχή το έκανε πια σχεδόν αγνώριστο.
Θέλω να κλάψω για τη ζωή μου που κόπηκε στα δύο. Σ’ εκείνη πριν τον Ιούλιο του 1974 και στη μετά από αυτήν.
Θέλω, νοερά:
Να ανέβω στη βεράντα του σπιτιού μου που πάντα μοσχοβολούσε από το γιασεμί, να ανοίξω την πάντα ξεκλείδωτη πόρτα του, να μπω στον ηλιακό (καθιστικό), στην παιδική μου κρεβατοκάμαρα, να διαβάσω κανένα παραμύθι από τη βιβλιοθήκη. Και μετά να κατέβω κάτω στην αυλή μας, στο περιβόλι μας, να παίξω με τις αδελφές μου, να χαρώ τη σκιά των δέντρων, των λεμονιών, των πορτοκαλιών, των μανταρινιών.
Να πάω στη γειτονιά να παίξω με την Πόλα, τον Κόκο, το Νεόφυτο, τον Άριστο, τη Μαρουλού, την Ξένια, που η ζωή μας χώρισε και μας σκόρπισε σαν τα τρελλά πουλιά.
Να πάρω το ποδήλατο και να πάω να κολυμπήσω στις καθαρές, γεμάτες άμμο παραλίες του Καραβά (στο Μάρε Μόντε, στο 6 μίλι, στο 5 μίλι, στο Ζέφυρο).
Να πάω το βράδυ στο θερινό σινεμά του θείου Μιχαλά, να δω (τζάμπα) καμιά ταινία (με τη Βουγιουκλάκη, γιατί όχι?) και να χαρώ την όμορφη ξάστερη νύχτα.
Να παρακαλέσω τον μπαμπά, το Σάββατο βράδυ, να μας πάει, με εκείνο το παλιό VOLKSWAGEN του, στο λιμανάκι της Κερύνειας, να περπατήσουμε στα όμορφα γραφικά δρομάκια του και όταν κουραστούμε να κάτσουμε στην καφετέρια και να ατενίζουμε τη θάλασσα, για να ηρεμήσουν τα νεύρα μας, όπως έλεγε πάντα η μανούλα μου.
Να βρω τις παιδικές μου φίλες, τους παλιούς μου συμμαθητές και συμμαθήτριες. Θέλω μαζί να θυμηθούμε τα παλιά, τους παιδικούς μας έρωτες, τα φλερτ, τους παλιούς μας δασκάλους και καθηγητές. Να γελάσουμε και να κλάψουμε μαζί.
Σαν να μη μεσολάβησε το πραξικόπημα, ο Αττίλας, ο ξεριζωμός.
Ζητώ πολλά??"

Και γράφει λίγο πιο κάτω, "Αφορμή για την ανάρτηση αυτή μου έδωσε, εκτός βέβαια, από την επέτειο της τουρκικής εισβολής που είναι αύριο (20-7), μια συνάδελφος που τις προάλλες μου έλεγε με πόση λαχτάρα περιμένει κάθε καλοκαίρι να πάει στο νησί της, στη Χίο, στο χωριό της, στο πατρικό της σπίτι, να βρει τους παιδικούς της φίλους, να νοιώσει και πάλι, έστω για λίγο ένα ξέγνοιαστο παιδί. Γύρισα από την άλλη, να μη με δει ότι δάκρυσα"



Διαβαζοντας το κείμενό της χθες, όπως και μια παλαιότερη ανάρτησή της, κι αυτήν χθες την διαβασα, συγκινήθηκα. Σήμερα στην εκπομπή ήθελα να διαβασω το χθεσινοανεβασμενο κείμενό της. Ένιωσα το ίδιο. Κι εσείς. Μου το είπατε, το γραψατε, το καταλαβαινα ακόμη και την ώρα που διαβαζα. Το ήξερα ότι θα μου συμβεί, είχα μπροστα μου το χαρτί, κι έλεγα μετα, λίγο μετα θα το διαβασω, το ανεβαλα, να παρω μια ανασα πριν. Όταν το έκανα, ναι εγώ που όσο περνούν τα χρόνια τη μετραω πολύ και ακριβοδίκαια την αναλογία συναίσθημα και λογική, και θελω και σκεφτομαι κυρίως με βαση τη λογική, χωρίς αναισθησία ελπίζω, αλλα το διώχνω το μελό, είναι κακός σύμβουλος, μελό δεν ένιωσα αλλα ένιωσα βαθια συγκίνηση. Για τη Μερόπη, αλλα και για όποιον αποχαιρετησε ενα κομματι της ψυχής του, εναν τόπο προγονικό που δεν μπορεί να ξαναδεί. Για τα "τρελλα πουλιά" αυτού του κόσμου. Για αυτούς και η αναρτηση σήμερα. Και για όσους καμια φορα ξεχνάμε τι έχουμε.