Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Η πατρίδα μας, τα παιδικα μας χρόνια

 Το πατρικό μου, όσο κι αν  έχει αλλαξει, κι αυτό και το χωριό μου, κι η χωρα ολόκληρη, εδώ που τα λέμε, είναι πάντα εκεί. Κι ας μην είναι εκεί πια οι τσιμεντόλιθοι της πίσω αυλής με τη βρυση και την κληματαρια, εκεί που πήγαινα όταν πολυ μικρή ήθελα να φτιαξω τον κόσμο μου, ενα παραμύθι και τραγούδι μαζί που έφτιαχνα λεξη τη λεξη, ωραια ιστορία αυτή, θα στην πω καποια στιγμή. Κι ας το σκεφτομαι παντα πιο όμορφο απ'όσο είναι. Κι ας χαθηκαν οι μαγικές γωνιές του, υπήρξαν λες ή στη μνήμη μου είναι έτσι; Η κούνια στην αυλή, η πολυθρόνα που πανω της διαβασα τις ωραιότερες περιπετειες, η θεση του παππού, οι εφημερίδες, τα βιβλία και τα τσιγάρα του, το τραπεζι που κατω κρυβόμουν κι εγραφα με τα μολύβια μου, το καδρο με τη νεκρή φυση στο σαλόνι,το παραθυρο της κουζίνας με τον αχνό του φαγητού στο τζαμι κι εγω να γραφω, α,β,γ, τα πρωτα μου γραμματα... Ένα κομματι του πατρικού μου σπιτιού μέσα μου. Όσα κι αν εξαφανίστηκαν, ενα κομματι της ψυχής μου είναι εκεί. Κι ας μην πηγαίνω συχνά. Έχει παντα ενα κομματι της αυλής που μεγάλωσα. Και μπορώ, δεν είναι ετσι για όλους, να το περπατήσω ξανά.
Η πατρίδα μας, τα παιδικά μας χρόνια.
Μπορεί για αυτό να με άγγιξε τόσο πολύ το κείμενο της Μερόπης.

"Σήμερα δεν θέλω να αναλύσω το Κυπριακό. Δεν θέλω να αναλύσω τι έφταιξε και εκείνο το καταραμένο καλοκαίρι του 1974 ο Αττίλας μας ανάγκασε να ξεριζωθούμε από τον τόπο μας, την όμορφη Κερύνεια και να αναζητήσουμε αλλού να ρίξουμε ρίζες. Δεν θέλω να ψάξω τα αίτια που φτάσαμε ως εδώ, που δεν μπορούμε, ακόμα, 36 χρόνια μετά, να βρούμε λύση, που οι μισοί κατηγορούμε τους άλλους μισούς για ενδοτικούς και προδότες και που οι άλλοι μισοί θέλουμε να συμβιβαστούμε πια, να κλείσουν οι πληγές, να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατό να περισωθεί από την πατρίδα μας και να προχωρήσουμε στη ζωή μας.
Όχι, σήμερα δεν θέλω να είμαι ρεαλίστρια. Αντίθετα σήμερα θέλω να γίνω μελοδραματική, θέλω να κλάψω, να θρηνήσω. Να κλάψω για την Κερύνεια, να κλάψω για το χωριό μου, τον Καραβά (φωτο πάνω), που η κατοχή το έκανε πια σχεδόν αγνώριστο.
Θέλω να κλάψω για τη ζωή μου που κόπηκε στα δύο. Σ’ εκείνη πριν τον Ιούλιο του 1974 και στη μετά από αυτήν.
Θέλω, νοερά:
Να ανέβω στη βεράντα του σπιτιού μου που πάντα μοσχοβολούσε από το γιασεμί, να ανοίξω την πάντα ξεκλείδωτη πόρτα του, να μπω στον ηλιακό (καθιστικό), στην παιδική μου κρεβατοκάμαρα, να διαβάσω κανένα παραμύθι από τη βιβλιοθήκη. Και μετά να κατέβω κάτω στην αυλή μας, στο περιβόλι μας, να παίξω με τις αδελφές μου, να χαρώ τη σκιά των δέντρων, των λεμονιών, των πορτοκαλιών, των μανταρινιών.

Να πάω στη γειτονιά να παίξω με την Πόλα, τον Κόκο, το Νεόφυτο, τον Άριστο, τη Μαρουλού, την Ξένια, που η ζωή μας χώρισε και μας σκόρπισε σαν τα τρελλά πουλιά.
Να πάρω το ποδήλατο και να πάω να κολυμπήσω στις καθαρές, γεμάτες άμμο παραλίες του Καραβά (στο Μάρε Μόντε, στο 6 μίλι, στο 5 μίλι, στο Ζέφυρο).
Να πάω το βράδυ στο θερινό σινεμά του θείου Μιχαλά, να δω (τζάμπα) καμιά ταινία (με τη Βουγιουκλάκη, γιατί όχι?) και να χαρώ την όμορφη ξάστερη νύχτα.
Να παρακαλέσω τον μπαμπά, το Σάββατο βράδυ, να μας πάει, με εκείνο το παλιό VOLKSWAGEN του, στο λιμανάκι της Κερύνειας, να περπατήσουμε στα όμορφα γραφικά δρομάκια του και όταν κουραστούμε να κάτσουμε στην καφετέρια και να ατενίζουμε τη θάλασσα, για να ηρεμήσουν τα νεύρα μας, όπως έλεγε πάντα η μανούλα μου.
Να βρω τις παιδικές μου φίλες, τους παλιούς μου συμμαθητές και συμμαθήτριες. Θέλω μαζί να θυμηθούμε τα παλιά, τους παιδικούς μας έρωτες, τα φλερτ, τους παλιούς μας δασκάλους και καθηγητές. Να γελάσουμε και να κλάψουμε μαζί.
Σαν να μη μεσολάβησε το πραξικόπημα, ο Αττίλας, ο ξεριζωμός.
Ζητώ πολλά??"

Και γράφει λίγο πιο κάτω, "Αφορμή για την ανάρτηση αυτή μου έδωσε, εκτός βέβαια, από την επέτειο της τουρκικής εισβολής που είναι αύριο (20-7), μια συνάδελφος που τις προάλλες μου έλεγε με πόση λαχτάρα περιμένει κάθε καλοκαίρι να πάει στο νησί της, στη Χίο, στο χωριό της, στο πατρικό της σπίτι, να βρει τους παιδικούς της φίλους, να νοιώσει και πάλι, έστω για λίγο ένα ξέγνοιαστο παιδί. Γύρισα από την άλλη, να μη με δει ότι δάκρυσα"



Διαβαζοντας το κείμενό της χθες, όπως και μια παλαιότερη ανάρτησή της, κι αυτήν χθες την διαβασα, συγκινήθηκα. Σήμερα στην εκπομπή ήθελα να διαβασω το χθεσινοανεβασμενο κείμενό της. Ένιωσα το ίδιο. Κι εσείς. Μου το είπατε, το γραψατε, το καταλαβαινα ακόμη και την ώρα που διαβαζα. Το ήξερα ότι θα μου συμβεί, είχα μπροστα μου το χαρτί, κι έλεγα μετα, λίγο μετα θα το διαβασω, το ανεβαλα, να παρω μια ανασα πριν. Όταν το έκανα, ναι εγώ που όσο περνούν τα χρόνια τη μετραω πολύ και ακριβοδίκαια την αναλογία συναίσθημα και λογική, και θελω και σκεφτομαι κυρίως με βαση τη λογική, χωρίς αναισθησία ελπίζω, αλλα το διώχνω το μελό, είναι κακός σύμβουλος, μελό δεν ένιωσα αλλα ένιωσα βαθια συγκίνηση. Για τη Μερόπη, αλλα και για όποιον αποχαιρετησε ενα κομματι της ψυχής του, εναν τόπο προγονικό που δεν μπορεί να ξαναδεί. Για τα "τρελλα πουλιά" αυτού του κόσμου. Για αυτούς και η αναρτηση σήμερα. Και για όσους καμια φορα ξεχνάμε τι έχουμε.

22 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Δικαιολογημένος ο θρήνος της φίλης Μερόπης.
Ποναμε μαζί της

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Meropi είπε...

Αναστασία μου γλυκιά,
σ' άκουσα σήμερα για πρώτη φορά. Είχα δουλειά, αλλά έκατσα στο σπίτι, να σε ακούσω. Κι εκείνη η γλυκιά σου η φωνούλα έκανε το κείμενο μου γλυκό, τρυφερό. Δάκρυσα ακόμα μια φορά. Σ' ευχαριστώ καλή μου που μου έδωσες την ευκαιρία να μοιραστώ τη συγκίνηση μου με τους ακροατές σου. Ναι σαι πάντα καλά

Hfaistiwnas είπε...

Δεν είναι εύκολο να αποχωρίζεσαι, πόσο μάλλον όταν σε διώχνουν, είναι συναισθήματα που μια φορά ή ποτέ βιώνει άνθρωπος στη ζωή του..
συγκινητικό ακόμη και γι'αυτούς που δεν το ένιωσαν..

nikiplos είπε...

καλησπέρα (κι από εδώ) Αναστασία... Είχα προσπαθήσει και εχθές να μπω στο "σπίτι" σου, αλλά κράσαρε ο φάιρφοξ.

"Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία". Σταθερά... Εκεί οριζόμαστε... είτε είναι σε συνοριακή γραμμή, είτε σε ένα μικρό φτωχικο χαμόσπιτο με τσιμεντόλιθα, είτε κάποιο πατρικό διαμέρισμα πολυκατοικίας που ακόμη κι αν ξεθώριασαν τα χρώματα προκαλεί πόνο όταν ανοίγεις τα παράθυρα να αεριστεί και μπαίνει το φως κι αρχίζουν να φωτίζονται ο σαρακοφαγωμένος μπουφές, τα παλιά γυαλικά, ο καναπές, η τραπεζαρία... Όλα τούτα δλδ που αποτελούν διηνεκές παιδικό βλέμμα για όλους μας τότε παλιά που αρχίσαμε να βλέπουμε τον κόσμο... Που αντικρίζαμε τους γονείς μας νέους κι ευσταλείς κι εμείς ευλίγυστοι μικροί, αθώοι μα δεν μας ξέφευγε ματιά...

Όσο κι αν βάρυναν τα χρόνια και οι μέρες, πιστεύω βαθιά πως όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται ένα βλέμμα στην παιδική τους ηλικία. Δεν είναι εύκολο το τετελεσμένο στην Κύπρο, που όπως κι αν λυθεί, πιστεύω πως πρέπει να λυθεί με αποκάκρυνση των στρατευμάτων και υπο την αιγίδα κάποιας ουδέτερης δύναμης.

Και οι σκιές? Αυτές πάντα θα παιχνιδίζουν με το φως, που θα μας επιτρέπει μια δεύτερη ανάγνωση καταπραϋνμένη ίσως λίγο από το χρόνο, μα γνωστή ήδη...

φιλιά και καλά να περνάς εύχομαι!

anthivolon είπε...

Τον πόνο αυτό του ξεριζωμού τον ένιωθα να πλανάται πάντα στο σπίτι μας, μια και οι μνήμες ήταν πάντα ζωντανές από τις διηγήσεις των παπούδων μας, που ήρθαν διωγμένοι από τη Σμύρνη. Τον νιώθω και κάθε φορά που επισκέπτομαι την Κύπρο, την πατρίδα του άντρα μου. Δεν έχασε το σπίτι του, ούτε χρειάστηκε να εγκαταλήψει το μέρος που γεννήθηκε, όμως ο πόνος είναι σχεδόν ίδιος σε όλους όσους γνωρίζω εκεί... Έχασαν τα ωραιώτερα μέρη, τα μέρη που πέρναγαν τα καλοκαίρια τους και μαζί μ'αυτά και όλα όσα έζησαν εκεί... στην Κερύνεια, τη Λάπηθο την Αηρκότισσα, το μέρος όπου παιδιά μικρά πήγαιναν για κατασκήνωση. Η λαχτάρα τους να μπορέσουν να ζήσουν πάλι σ΄αυτά τα μέρη δεν περιγράφεται!!! Όμως τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο.... Κρίμα!!

lena_zip είπε...

Στο live ακούγεται καλύτερο.
Σου κλείνω το μάτι ;-)
Γι' αυτό αξίζει να συντονιζόμαστε τα πρωινά για μια καλημέρα.
Σε φιλώ.

Ανώνυμος είπε...

Όλα πολύ όμορφα.
Ναι δεν πρέπει να ξεχναμε τι έχουμε και ποσο τυχεροι ειμαστε

Ιωάννα είπε...

Αδελφούλα έτσι ακριβώς νιώθω κι εγώ.
Τα παιδικά μας χρόνια η πατρίδα μας.
Ό,τι αγαπήσαμε, ό,τι μυρίσαμε, ό,τι γευθήκαμε, στα χρόνια της αθωότητας μας είναι εκεί.
Και "επιστρέφει" κάθε φορά στο σήμερα όταν και όποτε το έχουμε ανάγκη.
Το κείμενο της Μερόπης είναι αληθινά συγκινητικό.
Εκφράζει την οδύνη των ανθρώπων που χάνοντας την πατρίδα τους, χάνουν ταυτόχρονα ότι τους συνδέει και με την άλλη "πατρίδα".Την πατρίδα των παιδικών τους χρόνων.

Υ.Γ Αδελφούλα ωραία τα 'παμε εχθές με τις μπυρίτσες μας.Να το επαναλάβουμε λίαν προσεχώς.

Υ.Γ2 Όπως θα έχεις καταλάβει και από το βίντεο που σου έδειξα από τις εργασίες ανακαίνισης, το σπίτι των παιδικών μας χρόνων έχει αλλάξει σε πολλά.
"Επιμένει" όμως να υπάρχει και παραμένει παρά τις αλλαγές.
Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

fvasileiou είπε...

Πήγαμε για μπάνιο πριν από κάνα μήνα σε μια παραλία του Πρωταρά κι απέναντί μας είχαμε την Αμμόχωστο. Νόμιζες ότι με δυο απλωτές παραπάνω θα βρισκόσουν στην πόλη. Παράξενο συναίσθημα. Δεν είμαι από το Νησί, αλλά -πώς να σας το πω- η πόλη, η μοίρα της, βάραινε πάνω μου. Άφησα την παρέα και κάθισα κάπως παράμερα με θέα τα ξενοδοχεία. Κατά κάποιο τρόπο δεν ήθελα, δεν άντεχα, να την βλέπω.

fvasileiou είπε...

Πήγαμε για μπάνιο πριν από κάνα μήνα σε μια παραλία του Πρωταρά κι απέναντί μας είχαμε την Αμμόχωστο. Νόμιζες ότι με δυο απλωτές παραπάνω θα βρισκόσουν στην πόλη. Παράξενο συναίσθημα. Δεν είμαι από το Νησί, αλλά -πώς να σας το πω- η πόλη, η μοίρα της, βάραινε πάνω μου. Άφησα την παρέα και κάθισα κάπως παράμερα με θέα τα ξενοδοχεία. Κατά κάποιο τρόπο δεν ήθελα, δεν άντεχα, να την βλέπω.

καλημέρα είπε...

Καλησπέρα Γλαρενια μου,
όπως το λες, ποιος δεν θα καταλαβει αυτόν τον πόνο;
Σε φιλώ

καλημέρα είπε...

Μερόπη,
ευτυχώς που δεν ήξερα ότι θα ακούς, θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να το διαβασω να σου πω την αλήθεια.
Εκτός απ'όσα εχουμε ήδη πει, σκεφτόμουν μετα, μακαρι ο πόνος που μοιραζεται να απαλαίνει λίγο, έστω και λίγο.
Πολλά φιλιά, καλό απόγευμα!

καλημέρα είπε...

Ηφαιστίωνα,
αυτό ακριβώς σκέφτηκα κι εγώ, είναι δυσκολο και το φύγεις απο επιλογή σου, αλλα το να αναγκαστείς ποναει αληθινά και πολύ.
Σε φιλώ

καλημέρα είπε...

Εκεί οριζόμαστε, απο πρόσωπα, πραγματα, συναισθηματα. Έτσι είναι Νίκιπλε.
Σε είχα πεθυμήσει, δε χαθηκες, ευτυχώς.
Καλό καλοκαίρι ας έχουμε,
και τα πραγματα όσο γίνεται καλύτερα να πανε,
φιλια

καλημέρα είπε...

Μπέττυ μου,
χωρίς να το ξερεις, είχα κι εσενα στο μυαλό μου και τον άντρα σου όταν διαβασα το κείμενο της Μεροπης. Ήξερα ότι θα σας αγγίξει.
Σε φιλώ πολυ.

Υ.Γ. Θα ακούς αύριο; Έχω ενα τραγούδι που περιμενει.

καλημέρα είπε...

Αχ, Λενα, σε ευχαριστώ παρα πολύ! Πόσο χαίρομαι που τα λεμε και το πρωί στην εκπομπή,
πολλα πολλά φιλιά, :))!

καλημέρα είπε...

efi,
"δεν πρέπει να ξεχναμε τι έχουμε και ποσο τυχεροι ειμαστε", αυτό αξίζει πραγματικά αν μην το ξεχνάμε ποτέ.

Μετρας μερες για Φολέγανδρο; Άντε, να περασουν γρηγορα!
Φιλιά

καλημέρα είπε...

Ιωάννα μου,
υπαρχει, είναι εκεί κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, το λεγαμε και χθες.

Και βεβαια να επαναλαβουμε εξοδο. Είδες τι ωραίο παρκο έχω στη γειτονιά μου; Μόνο μη συνηθίσω στις μπύρες...

καλημέρα είπε...

Φώτη,
μα για αυτό είμαστε άνθρωποι, για να συναισθανόμαστε κι ας μην είμαστε από εκεί.
Καλό απόγευμα!

katerina είπε...

τι να πω...δεν ζητάς πολλά, Μερόπη...

Μαίρη (Ginger) είπε...

καλησπέρα Αναστασία μου, απ'αυτό το πορτί αποφάσισα να σ'επισκευθώ πρώτη φορά. Ομορφο το σπιτικό σου, ζεστό και φιλόξενο. Σύντομα θα σ'ακούσω κι όλας, το έχω βάλει σκοπό. Διάλεξα αυτό το αρθράκι γιατί μιλάει γιά όσα ΔΕΝ νοιώθω. Μπορεί να ζηλεύω λίγο όλους όσους νοιώθουν έτσι, αλλά εμένα δεν μου λείπει η Ελλάδα 6 χρόνια που είμαι μακρυά με όλες κι όλες τρείς σύντομες επισκέψεις σ'αυτήν. Βλέπεις και το σπίτι που γεννήθηκα και πέρασα τα πρώτα 10 μου χρόνια δεν υπάρχει, έγινε από τότε πολυκατοικία, αλλά το κυριότερο.... πρίν φύγω απ΄την Ελλάδα εισέπραξα μια δυνατή κλωτσιά. Είναι τραυματική εμπειρία και δεν θα μπορούσα να τη μοιραστώ δημόσια αλλά πίστεψε με ήταν πολύ δυνατή για να μου επιτρέψει να νοσταλγήσω έστω και μετά από 6 χρόνια. Η Ελλάδα το έχει κάνει συχνά με τα παιδιά της αυτό είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Εγώ που από παιδί υπήρξα χαρακτήρας-καθρέφτης, αγαπούσα μόνο όπου έπαιρνα αγάπη δεν μπορώ να βρώ αγάπη μέσα μου για τον τόπο αυτόν. Δυστυχώς.... Μη μου θυμώσεις. Σε φιλώ... Μαίρη

καλημέρα είπε...

καλημέρα Μαίρη!
Ίσως οι άνθρωποι μας δένουν με τα πραγματα και οι αναμνήσεις μας με αυτούς, μπορεί κατα βαθος η πατρίδα μας να είναι οι άνθρωποι, η αγάπη τους ή όχι.
Μου εχει συμβεί να λατρεψω ανθρώπους και να αγαπησω τόσο πολύ και τον τόπο τους, καμιά φορα και το αντίθετο, ίσως.

Από την άλλη,είναι καθοριστικά τα παιδικά μας χρόνια πιστευω, για αυτό και πατρίδα μας τα παιδικά μας χρόνια, λέω. Αν αυτα ήταν όμορφα, όμορφη κι εκείνη μέσα μας.

Από την άλλη αν οι πληγές είναι μεγαλες, πώς να σου λείπει, τι να σου λείπει, κατεβαζεις παντζούρια, αυτό μαλλον μπορώ να το καταλαβω.

Ο χρόνος είναι εδώ και θα δείξει. Ξερει εκείνος.
Σε φιλώ