"Κλάψε, κλάψε καημένη Γκόλφω..."

Ήταν πολύ ωραία στο Μουσείο την Κυριακή, έρχονται κι άλλα ωραία τα ερχόμενα Σαββατοκύριακα, κανονικά για αυτα πρεπει να σας γράψω... αύριο όμως....να ανεβασω και φωτογραφίες, να γραψω και αναλυτικά τα σχεδια για αυτα που έρχονται. Μη σου πω ότι όλο κι έρχονται ιδέες πού αλλού να πάμε, φετος δεν μας βλέπω να καθόμαστε στους καναπέδες μας τα σαββατοκύριακα, όλο στους δρόμους θα είμαστε. Μια χαρα δηλαδή, αν αντεξουμε βεβαια!
Στο μεταξύ, δουλειά, σπίτι, όλα στο φουλ. Αρχή χρονιάς και είναι η ώρα να λύσεις αυτό το σουντόκου που λεγεται πώς θα χωρεσουν και θα συνδυαστούν όλα - αγγλικά, μπαλετο, βόλεϊ και τα υπόλοιπα της μικρής, με τα της μαμας της τα καινούρια, mon chéri, και ξανα μανά pilates, τρομάρα μου, ο μεγαλος δεν παίζει στο ίδιο κρατος είναι πλεον αυτόνομος και ανεξαρτητος- πώς θα γίνει να έχει η μέρα σαρανταοκτώ ώρες γιατί οι εικοσιτεσσερις όλο λίγες φαίνονται, να μπουν όλα μεσα, και δουλειά και σπίτι και παιδιά κι όλο και κάτι που βγαίνει τελευταία στιγμή, άσε τα καθημερινά από τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ ή το μαγείρεμα - το'χω κι αυτό το χαζοχούι να μαγειρευω δυο φορες τη μέρα, θύμησέ μου να το κόψω- και όλα τα υπόλοιπα, όλοι τα ίδια κάνουμε, τι να τα λέω τώρα. Και τρεχα από το ενα στο άλλο, και να, να βοηθήσεις λίγο κι εδώ κι εκεί, ζόρικες κι οι ταξεις φετος και των δυο στο σχολείο. Εκεί λοιπόν που λες, ρε, θα προλάβω ή θα τα παίξω, γίνονται, άν όχι όλα, αυτα που πρεπει να γίνουν γίνονται. Μη με ρωτας πώς, γίνονται. Και κάθε χρόνο τελικά τα προλαβαίνω και μια χαρα. Αφού καμιά φορα αναρωτιεμαι μήπως το μηχανημα, moi αυτοπροσώπως, είναι μυστηριωδώς και μεταφυσικά επανατροφοδοτούμενο, αλήθεια σου λεω...Ενταξει, δεν κοιταω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, ψεμματα να μην σου πω, ούτε ψίχουλα κυνηγάω, ούτε με τη σφουγγαρίστρα είμαι κάθε μέρα, τελεια νοικοκυρά εγώ, ξεχασέ το... Οπότε είναι μαλλον τι θεωρεί ο καθενας ότι πρεπει να γίνει, ε; Δίκιο έχεις.
Άσε το σπίτι τωρα και τις δουλειές του. Γνήσια χαζομαμά, θα σου πω τι με κανει να νιώθω περηφάνια, σε αυτό, το μαμαδίστικο κομμάτι, κι από αυτό μπορεί να καταλάβεις πώς είναι κι αλλού τα πραγματα. Οκ, όταν τα καταφερνουν στα μαθήματα ή αλλού καμαρώνω, όταν παίρνουν καλούς βαθμούς, όταν ακούω καλά λόγια από δασκαλους και καθηγητές χαίρομαι, το καλυτερο όμως είναι όταν βλεπω ότι καταφερνουν να συνεννοούνται, να μπορούν να είναι μαζί καλά, όταν τα καταφερνουν ο καθενας χωρια κι ίσως κι οι δυο μαζι σε κάτι χωρίς να τους βοηθήσω, μόνοι τους, και πάρα πολύ, όταν γελάνε, όταν ξεδιπλώνουν το χιούμορ τους.
Υπάρχει μια φάση, εκεί στην αρχή της εφηβείας περίπου νομίζω, που εγώ τη λεω περίοδος μουγκρητού. Ρωτας κάτι το παιδί σου κι ακούς να έρχεται ενα αδιόρατο μμμμ, μουγκρητό θολό και συνεχες στον αερα, σαν μίρλα, σαν "τι με ρωτας τώρα", σαν "ο κόσμος είναι χαλια κι εγώ ακόμα χειρότερα"...άλλες φορες πιο θυμωμένο, αλλες πιο γκρινιάρικο, άλλες πιο ουγκ, πάντα όμως μουγκρητό. Κι όχι μόνο απαντώντας, καμιά φορα αρχίζει και σαν μονόλογος τω αγνώστω εχθρω... Λοιπόν, σε μια τετοια φαση ο μεγαλος μουρμουριζομούγκριζε, με το προαναφερθεν μοτίβο, η μικρή τριγυρναγε στο δωμάτιό τους, τον άκουγε για αρκετή ώρα, οπότε κάποια στιγμή, δήθεν αδιαφορα; πειρακτικά; δεν μου το διευκρίνησαν αυτό, του λέει "κλάψε, κλάψε καημένη Γκόλφω...". Αυτό ήταν. Εκείνος λύθηκε στα γελια, η γκρίνια κόπηκε μαχαίρι και η ατακα έμεινε θρυλική...
Την ιστορία της Γκόλφως και της προδομένης της αγάπης, την ξέρεις, σίγουρα. Η Σαββίνα την έμαθε βλεποντας, πολύ μικρή, πριν χρόνια, δυο φορες, σε δυο διαφορετικές εκδοχές, την παρασταση των παιδιών από την εταιρεία θεάτρου Χώρος, μια εξαιρετική παρασταση που είχε σκηνοθετήσει ο Σίμος Κακάλας (αν θες ρίξε μια ματιά : Goλfω reloaded) κι απ' ό,τι φαίνεται την θυμόταν καλά, γιατί η ατακα είναι από το κείμενο του έργου. Την πήρε λοιπόν και την χρησιμοποίησε μια χαρα, κάνοντας τον αδελφό της να αλλαξει διαθεση.
Δεν την ήξερα αυτήν την σκηνή μεταξύ τους, την παραμονή του αγιασμού, η μικρή ήταν λίγο άρρωστη, πυρετος και αδιαθεσία που κρατησε ευτυχώς μόνο μία μέρα, πώς περνάς μια τετοια μερα; προσπαθώντας να θυμάσαι αστεία, να γελάς όσο μπορείς, αγκαλιές και πειραγματα, ρε, μη γελάς, θεραπευτικά είναι όλα αυτα, χρόνια δοκιμασμενα, τι νομίζεις, ό,τι νάναι σου λέω; Εκεί λοιπόν, είπε γελώντας κι ο Αγγελος αυτό το περιστατικό, και ακόμα το θυμάμαι και γελάω.
Βεβαια αυτόν τον θαυμασμό μου για την πετυχημένη ατακα εχω να σε πω τον "πλήρωσα" κομμάτι ακριβά, γιατί μετα πήρε θαρρος, αφού της δίνεις αερα μου λεει ο αδελφός της, αλλιώς το λεει αλλα δεν το θυμαμαι τωρα ακριβώς, και με δημιουργικό οίστρο μαζί με την αυτοπεποίθησή της στα ύψη εφτιαξε εναν ιστό αραχνης από κλωστες, παναγία μου, λεπτοδουλειά να δεις εσύ... πάνω ακριβώς από το κρεβάτι μου, τον οποίο δεν έπρεπε να χαλασω για δύο μέρες και κοιμόμουν μπαίνοντας προσεκτικά στον κενό χώρο που έμοιαζε με σπηλιά. Τα θελω και τα παθαίνω, ε; Ενταξει, δεν υπέφερα κιόλας. Άσε που εκείνα τα δύο βραδια είδα πολύ ωραία όνειρα. Μήπως μου έφτιαξε τεραστια ονειροπαγίδα και εγώ την υποτίμησα;
Σοβαρα πάντως τώρα, για αυτό που σου έλεγα πριν, όταν ξεπροβάλλει το χιούμορ τους σε δύσκολες ή μουρτζούφικες ή αδιαφορες στιγμές, και ανατρεπει το κλίμα, χαίρομαι, δε φανταζεσαι πόσο.
Λοιπόν, τώρα το συνειδητοποίησα, δεν είναι περηφανια αυτό που νιώθω όταν το ζω αυτό, τουλάχιστον δεν είναι μόνο περηφανια, είναι σιγουριά - αβάσιμη; μπορεί...- ότι θα τα καταφερουν, ό,τι κι αν γίνει δεν θα το βάλουν κάτω και θα το παλέψουν και με χιούμορ και με δύναμη που έχει και δίνει αυτό, και με ό,τι έχουν. Αυτό είναι, τελικά.
Και τωρα λέω να πάω να βγαλω το φαγητό απο φούρνο, γιατί πέρασε η ώρα...

Υ.Γ. Το καλοκαίρι, σε ενα βιβλίο που διαβαζα υπάρχει αυτή η φραση του Δαλάι Λάμα, είναι απαντηση σε ερώτηση για το γελιο "....μερικές φορες το βρίσκω χρησιμο να κάνω αστεία, γιατί τότε το μυαλό σου γίνεται λίγο πιο ανοιχτό. Είναι χρησιμο να εχεις καινούριες ιδέες. Αν σκεπτεσαι με πολύ μεγαλη σοβαρότητα, τότε το μυαλό σου παραμενει κλειστό..."