Κάθε Σεπτέμβρη...

...νιώθω ότι όλα αρχίζουν ξανά.
Πόσα καινούρια πραγματα θα ζήσω. Και θελω να κλίνω το ρήμα και στον πληθυντικό. Καλός ο ενικός, αλλα εγώ είμαι και των άλλων αριθμών... Σου έχω πει ότι αγαπησα τα αρχαία αμέσως μόλις έμαθα ότι έχουν δυικό αριθμό;
Μπαινω στο βιβλιοχαρτοπωλείο και τρελαίνομαι να μυρίζω σβύστρες, να χαζευω μολύβια, τετραδια. Λες και είμαι ακόμα στο σχολείο, η γραφική ύλη με κανει πάντα να χαμογελάω. Τι θα πει αν αγοραζω κάτι; Εννοείται! κάθε χρόνο...
Καθαρογράφω τι θελω να κάνω, πού θελω να πάω και μετά ακόμα κι αν δεν πάω εκεί, πάω αλλού και πάλι ευτυχισμένη είμαι.
Βλεπω νέα παιδιά στο δρόμο, με ρωτανε πού είναι αυτος ή ο άλλος δρόμος, μάλλον μόλις πέρασαν στο πανεπιστημιο, καλώς ήρθαν.
Μικραίνει η μέρα. Αλλάζει ο καιρός, ο ουρανός.
Χαίρομαι που τα βράδια θελω ενα ζακετάκι.
Αργά τη νύχτα κρυώνω όπως κοιμάμαι, σηκώνομαι και κλείνω το παράθυρο. Μ'αρέσει.
Μ'αρεσει που ξαφνικά αρχίζει να βρεχει.
Γελάω που φοράω φόρεμα με πέδιλα και καμπαρντίνα.
Με πιάνει μια τρελή λαχταρα να γνωρίσω, να μυρίσω, να περπατήσω...να μαγειρεψω για φίλους, να μαζευτούμε, να χουχουλιάσω...
Πετάω παλιά, ανοίγω χώρο για αέρα, ξε-καθαρίζω, πάντα έχει πιο πολύ, το ξέρω...
Κρατάω αγαπημένα βλέμματα, γελια, χαμόγελα, στιγμές... Μια φορα μια φίλη μου, σπουδαζε στην ψυχολογία και δοκίμαζε όλα τα ψυχολογικά τεστ, τα μισα τουλάχιστον δεν ήταν επιστημονικά, είμαι σίγουρη, πάνω μου. Βρήκε άνθρωπο, τι να σε πω... Εκείνες τις μέρες, πάνε είκοσιτόσα χρόνια, μάθαινε κάτι και με ρωταει στα καλά καθούμενα εκεί που πίναμε καφε στη Μελενίκου, αν εφευγα μακριά κι επαιρνα ενα πραγμα μόνο μαζί μου τι θα ήταν, αφηρημενα, να σου πω βαριόμουνα να απανταω όλο σε ξεκούδουνες ερωτήσεις που μου έκανε συνεχεια, ποιος ξερει τι δοκίμαζε πια, της λεω, "τα χαμόγελα των δικών μου". Ρε, τι κουφα μου απαντάς, είσαι καλά; ενα πραγμα πρεπει να μου πεις, να σου πω τι τύπος είσαι, μου είπε. Είμαι καλά; Έλα, ντε. Πάντως και σήμερα έτσι θα σου απαντούσα, να ξέρεις.
Είναι Σεπτεμβρης κι αντεχω κι αυτήν ακόμη την φρικτή κίνηση της πόλης. Ξερεις τι θα πει ΔΕΘ σε πλήρη λειτουργία για το κέντρο της Θεσσαλονίκης;
Μου λένε καλό χειμώνα και σκεφτομαι, μπα είναι μακριά ακόμα. Γλυκαίνω όταν σκεφτομαι ότι πλησιάζει όμως.
Φυσαει αερας τα μάγουλά μου, και είναι ωραία που φτασαμε εδώ που αγαπάω και θελω και περιμένω και χαίρομαι και γελάω. Που πάντα εχω κάτι καινούριο να μάθω.
Και κάθε Σεπτέμβρης είναι αλλιώς. Ευτυχώς.
Τα καλύτερα είναι αυτα που έρχονται. Αν είσαι εκεί. Αν δεν τα προσπεράσεις. Πριν φύγουν για να έρθουν άλλα. Όπως το μαύρισμα του καλοκαιριού. Όπως τα άσπρα σημάδια του μαγιώ στο σώμα που θα εχεις για λίγο ακόμα πάνω σου.