φωτιές, τώρα, Guns N' Roses και...

Από μακριά κοιτώντας και μαθαίνοντας από το πρωί του Σαββάτου τι συμβαίνει κάτω, όταν στη Θεσσαλονίκη λέμε κάτω εννοούμε την Αθήνα. Η κατασταση φαίνεται εφιαλτική. Ψάχνω στο χάρτη να καταλαβαω τι σημαίνει ανατολική Αττική. Άσχετη είμαι απο Αθήνα και πέριξ, έτσι κι αλλιώς. Επίσης, έτσι κι αλλιώς, το πρωτο που σκέφτομαι δεν είναι τα μέρη, είναι οι άνθρωποι. Η έκταση, μου φαίνεται τεράστια. Μιλάω με όσους φίλους μπορώ στην Αθήνα, ό,τι βλέπουν κι αυτοί από την τηλεόραση. Κοίτα, κοίτα στην τηλεόραση, το μάτι συνηθίζει την εικόνα της φωτιάς που γλύφει σπίτια, του καπνού που σκεπαζει τα πλάνα, την κλείνω.
Σαν ίδιο μου φαίνεται με κατι που έχω δει πιο παλιά και αυτό με τρομάζει, ρε. Μόνο αυτό να ήταν, θα μου πεις.
Κι όμως ποτε δεν είναι τίποτα ίδιο. Όλα αλλαζουν κι εμείς μαζί τους. Ή εμείς αλλαζουμε κι αλλαζουν όλα. Ή συμβαίνουν και τα δυο. Αυτό νομίζω είναι πιο πολύ, εκείνα αλλαζουν εμάς κι εμείς εκείνα.
Τις προάλλες διαβαζα ένα βιβλίο. "Αν το είχα διαβασει πριν απο πολλά χρόνια θα ήταν αλλιώς η ζωή μου", θα μπορούσα να πω, μη σου πω μου ήρθε να το πω. Δε γινόταν όμως. Γιατί...το είχα πρωτοδιαβασει πριν πολλά χρόνια, όντως. Γιατί λοιπόν τότε δεν το διαβασα έτσι; Άρα; Τι άρα; Ξέρεις πότε κάτι θα σε αλλάξει; Όταν θα έρθει η ώρα σου θα αλλαξεις. Μη ρωτάς τι κάνεις μέχρι τότε. Ζεις. Το τώρα.
Πριν λίγες μέρες μιλούσα με την Όλια Λαζαρίδου, κάναμε μια συνέντευξη. Τη ρώτησα αν είναι άνθρωπος που νοσταλγεί. "Μόνο στη δουλειά μου, στη ζωή καθόλου. Ίσως επειδή έχω την ευκαιρία να τα επεξεργάζομαι στη δουλειά μου όπου είναι πολύ δημιουργικά όταν γίνονται εκεί, έχω γλιτώσει από το να το κάνω στη ζωή μου. Στη ζωή πιστεύω ότι είναι ανθυγιεινό. Σε αποσπά από το να συγκεντρώσεις την προσοχή σου στο μόνο που πραγματικά έχουμε να διαχειριστούμε και είναι το παρόν μας. Αυτό γενικά το παραμελούμε πάρα πολύ γιατί είμαστε απασχολημένοι είτε να αναπολούμε είτε να κάνουμε σχέδια για το μέλλον και δεν το ζούμε στην πραγματικότητα. Μας φεύγει μέσα απ’ τα χέρια και λέμε, μα πού πήγε η χθεσινή μέρα, πού πήγε ο χρόνος ο περσινός; Έτσι κι αλλιώς ό,τι κι αν κάνει κανείς, τα πράγματα κυλάνε μέσα από τα δάκτυλά του ανεπαισθήτως, αυτή η επίγνωση πρέπει πιστεύω να μας κάνει να δινόμαστε στο παρόν μας. Να αποφεύγουμε να νοσταλγούμε, να μην επαναπαυόμαστε, να μη μισοκοιμόμαστε, αυτό κάνουμε οι περισσότεροι άνθρωποι, περνάμε τη ζωή μας σαν μισοκοιμισμένοι."
Μια ωραία απαντηση.
Οταν καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος φευγει σαν αερας, περνά σαν το νερό ανάμεσα στα δάκτυλά σου, τι κάνεις; Τον κοιτάς να περνάει; Λες, άσε, αυτό θα το ζήσουμε μετά; Το ίδιο απελπισμένα -γιατί το ίδιο είναι, μη ξεγελιέσαι- λες, ό,τι κι αν κάνω είναι μάταιο, όλα περνάνε, όλα πεθαίνουν; Ή σε πιάνει μια λαχταρα να ζήσεις δυνατά με ό,τι, όσους κι όπως αγαπάς; Τι με ρωτάς; Ξέρεις τι θα απαντήσω αφού, δεν ξέρεις;

Υ.Γ.
Μαμά, να σε βάψω;
Γελάμε, με βάφει.
Α, είσαι το ωραιότερό μου έργο.
Καλά, είσαι και το πρωτο μου σε ζωγραφική προσώπου, εδώ που τα λέμε, συμπληρώνει με ενα τσαχπίνικο βλέμμα.
Ξαναγελάμε.


Και μετά...
Να σου βάλω τώρα ένα τραγούδι της εποχής σου, να, με εκείνους με μια μαλούρα να...
Άρχισε να πληκτρολογεί στο youtube, και άκου τι με έβαλε να ακούσω:

Καλά, πού τους έμαθε το μικρό μου κοριτσάκι, τους Guns N' Roses; "Don't Cry"; Και το σφυρίζει και τελεια όσο το ακούμε...