Ένα ταξίδι ζωής με μοτοσικλέτα

Για αυτό το ταξίδι του θα μας μιλήσει αύριο στην εκπομπή ο Ηλίας Βροχίδης.
Ξεκίνησε απο την Ελλαδα και, πάντα με μοτοσικλέτα, διέσχισε την Τουρκία, το Ιράν, το Πακιστάν την Ινδία, και όχι μόνο... Στη δε Αρμενία, εμεινε αρκετα περισσότερο απ'ό,τι στα άλλα μερη.
Ήταν πραγματικά ενα ταξίδι ζωής με μοτοσικλέτα.
Γνώρισε τόπους και ανθρώπους, έζησε μαζί τους ως ταξιδιώτης και όχι ως τουρίστας. Τόλμησε κι εκανε πραγματικότητα ενα όνειρό του. Για αυτό θα μιλήσουμε αύριο στην εκπομπή.


Αντιγράφω απο το blog του ενα κείμενό του που έγραψε τον Αυγουστο του 2008. Νομίζω ότι και μόνον αυτό το κείμενο δείχνει τι άνθρωπος είναι, τι αγαπαει και πώς σκεφτεται. Να μπείτε όμως στο blog του (η διευθυνση είναι : http://greece2india.apriliabikers.gr/ilias/) και να διαβασετε κομμάτι κομμάτι το θαυμαστό οδοιπορικό του.
Ευχαριστώ πολύ τον Φώτη Βακαλόπουλο που μου γνώρισε τον Ηλία και το ταξίδι του και χάρη σε αυτόν θα μιλήσουμε αύριο στην εκπομπή.

"Ταξιδεύοντας γνωρίζω έναν παράξενο κόσμο.

Έχω ένα παράξενο άλογο, που πίνει κάποιο νερό που εγώ δε μπορώ να το πιω. Αυτό το νερό δεν το βρίσκεις σε ποτάμια ή λίμνες. Το έχουν σε κάποια ειδικά μαγαζιά, όπου μαζεύονται όλα αυτά τα παράξενα άλογα και κάτι μεγάλα, σιδερένια κάρα. Αυτά τα άλογα όταν δεν κινούνται δε σου ζητάνε νερό. Μπορείς να τα κρατήσεις στην καλύβα σου για όσο καιρό θέλεις χωρίς να τους δώσεις ούτε σταγόνα απ’ αυτό το ειδικό νερό.

Το άλογο μου έχει πάνω του ένα μαγικό κουμπί! Τη νύχτα, όταν το πατάω, ξαφνικά μπροστά μου γίνεται μέρα. Όταν κοιτάζω γύρω μου είναι ακόμη νύχτα, αλλά για πολλά μέτρα μπροστά μου είναι μέρα.

Το άλογό μου μου είναι πολύ πιστό· τόσο που δεν έχει δική του άποψη. Προχωράει μόνο όταν του πω εγώ. Σταματάει ακριβώς όποτε του δώσω εντολή. Ακόμη και το χλιμίντρισμα το κάνει μόνο όταν εγώ θέλω.

Σε μερικά σπίτια που με φιλοξενούν βλέπω παράξενες μηχανές. Είναι μία, που όταν λειτουργεί σηκώνεται αέρας μέσα στο σπίτι. Κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι έχουν μία άλλη μηχανή που αλλάζει τον καιρό μέσα στο δικό τους σπίτι μόνο. Τι εγωιστές που είναι… Μόνο για το δικό τους σπίτι ενδιαφέρονται. Για παράδειγμα, αν είναι καλοκαίρι κι έχει πολύ ζέστη, τότε μέσα σε λίγα λεπτά στο σπίτι τους φθινοπωριάζει. Αν είναι χειμώνας κι έχει κρύο, αυτοί δεν υποφέρουν. Πατώντας ένα κουμπί, στο σπίτι τους έρχεται η άνοιξη.

Στα περισσότερα σπίτια που έχω επισκεφθεί έχουν ένα δικό τους ρυάκι που περνάει από ‘κει. Δε χρειάζεται να κουβαλάν το νερό από μακρινές πηγές, ποτάμια ή πηγάδια.

Έχουν και μια άλλη μηχανή που δε μου αρέσει καθόλου. Όταν τη βάζουν να λειτουργήσει, ξαφνικά μπαίνουν στο σπίτι τους πολλοί άνθρωποι. Τους περισσότερους τους ξέρουν, αλλά κάποιους όχι. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται είναι πολύ κακοί. Σκοτώνουν, κλέβουν και λένε ψέματα, πολλά ψέματα. Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν όλοι τους αγαπάνε και τους βάζουν με χαρά στο σπίτι τους. Αν θέλουν μπορούν να τους διώξουν πατώντας ένα κουμπί μόνο, αλλά δεν το κάνουν. Πολλοί περνάνε όλη τους τη ζωή μαζί μ’ αυτούς, βλέποντας τα εγκλήματα που κάνουν, αλλά αντί να ενοχλούνται, θέλουν να βλέπουν όλο και περισσότερα.

Φαίνονται σα να μην είναι άνθρωποι αυτοί που χαίρονται βλέποντας αυτά. Σα να είναι αναίσθητα τέρατα που διψούν για αίμα. Δεν ξέρω, όμως, αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι, γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων που συναντάω διασκεδάζει μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πολλά τέρατα; Και οι άνθρωποι τι γινήκανε; Τους φάγανε τα τέρατα;

Σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο έχουν και κάτι άλλο που το χαίρομαι πολύ. Είναι κάτι χαρτάκια, που όταν τα δίνω στον κόσμο κάνει ό,τι θέλω εγώ. Σαν υπηρέτες μου γίνονται. Όταν τους δίνω αυτά τα χαρτάκια κάνουν ό,τι κι αν τους ζητήσω. Και πόσο χαίρονται όταν τα παίρνουν στα χέρια τους… Τα μετράνε και τα ξαναμετράνε κι όσο πιο πολλά είναι, τόσο πιο πολύ χαίρονται. Μ’ αρέσει, γιατί μου δείχνουν πως τους κάνω ευτυχισμένους.

Ακόμη και οι πιο σοβαροφανείς άνθρωποι τα παίρνουν γρήγορα και κάνουν οτιδήποτε τους πω. Εκείνοι, όμως, δε θέλουν να μου δείξουν τη χαρά τους. Νομίζω, όμως, ότι μέσα τους κι εκείνοι χαίρονται. Όλοι όσοι παίρνουν αυτά τα χαρτάκια χαίρονται.

Η μόνη εξαίρεση είναι κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι· πολλές φορές Μουσουλμάνοι παρατήρησα. Όταν με φιλοξένησαν στο σπίτι τους ή όταν με βοηθήσανε εγκάρδια σε κάποιο μου πρόβλημα, συνέβη κάποιες λίγες, πολύ λίγες ευτυχώς, φορές να μπερδευτώ και να σκεφτώ όπως οι άλλοι, οι παράξενοι άνθρωποι. Πέρασε απ’ το μυαλό μου να τους δώσω μερικά από αυτά τα χαρτάκια για να τους κάνω ευτυχισμένους. Αυτοί οι φτωχοί, σπουδαίοι άνθρωποι, όμως, δεν τα δέχτηκαν. Φαινόταν σα να μην έχουν καμία αξία γι’ αυτούς.

Πω πω, πόσο χάρηκα! Μου θύμισαν το δικό μου κόσμο. Εκείνον στον οποίο ζούσα όταν ήμουνα μικρός. Τώρα όλο και πιο σπάνια ζω σ’ εκείνο τον κόσμο. Πού να ‘χει πάει άραγε εκείνος ο κόσμος που δε μου είναι παράξενος, που τον καταλαβαίνω τόσο καλά; Θα τον βρω άραγε ποτέ στο ταξίδι μου;

Ηλίας Βροχίδης
1 Αυγούστου 2008
Dushanbe, Τατζικιστάν"


(Οι φωτογραφίες είναι από το blog του Ηλία Βροχίδη, τραβηγμενες από τον ίδιο κατα τη διάρκεια του ταξιδιού του)