Παιχνίδι είναι

Το είχα σε εκκρεμότητα πολλές μέρες. Όλο έλεγα, αυριο θα το κάνω. Μετα, παει, ξεχαστηκα εντελώς... Μου το ξαναθύμησε ο nikiplos, για την ακρίβεια με εκανε να συνειδητοποιήσω ότι ήμουν η τελευταία πια που δεν ειχα παίξει στο παιχνίδι που με είχε προσκαλεσει μαζί με άλλους συνblogger η roadartist.
Ε, λέω, έστω και τωρα...
Τι πρεπει να κανω, είπαμε;
Να διαλεξω τεσσερα τραγούδια των οποίων οι στίχοι περιγραφουν, διηγούνται, μιλάνε για μια ιστορία;
Δεν είναι δύσκολο να βρω τεσσερα τραγούδια, να διαλεξω μόνο τεσσερα, αυτό είναι δύσκολο.
Είπα θα το κάνω, το έκανα. Ιδού.

"Μαύρο Κυπαρίσσι" λόγια του Μιχάλη Γκανά, μουσική Ara Dinkjian. Με τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτακη. Γιατί με συγκινεί αυτή η ιστορία; Νομίζω για τον ίδιο λόγο που εμεινα βουβη, σαν να εβλεπα σε ταινία μπροστα μου όλα τα πρόσωπα και ό,τι έζησαν, όταν πρωτοάκουσα τον "Μενούση" και ήμουν πολύ μικρή, ούτε καν στο δημοτικό. Οι στίχοι του τραγουδιού είναι ουσιαστικά μια διασκευή ενός ποιήματος του Μίλτου Σαχτούρη :"Ο νεκρός της ζωής μας Ιωάννης Βενιαμίν δ'Αρκόζι". Το ποίημα ήταν αφιερωμένο στον Νίκο Εγγονόπουλο και είναι αυτό
"Ο Ιωάννης Βενιαμίν δ’ Αρκόζι που πέθανε –
εν ζωή – και αναστήθηκε μόλις νυχτώνει
κάθε βράδυ σφάζει τα κοπάδια του – γίδια βόδια και
πρόβατα πολλά – πνίγει όλα τα πουλιά του αδειάζει
τα ποτάμια του και πάνω στον κατάμαυρο σταυρό
που ’χει στημένο καταμεσίς στο δωμάτιό του
σταυρώνει την αγαπημένη του. Ύστερα κάθεται μπρος
στ’ ανοιχτό παράθυρο καπνίζοντας την πίπα του
φτωχός και δακρυσμένος και σκέφτεται να’χε
κι αυτός κοπάδια βόδια γίδια και πρόβατα πολλά
να ’χε ποτάμια με γρήγορα ολοκάθαρα νερά
να θαύμαζε κι αυτός το φτερούγισμα των πουλιών
να χαίρονταν κι αυτός τη ζεστή ανάσα της γυναίκας"

Οι στίχοι του Γκανά:
"Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος
ήσυχος πολύ και ξαρμάτωτος
Είχε σπίτια και λιβάδια
και κοπάδια και σκυλιά
κι ένα δίχτυ που 'πιανε πουλιά
Είχε κρύα βρύση στον κήπο του
μαύρο κυπαρίσσι στον ύπνο του
Μια γυναίκα αγαπούσε
που τραγούδαγε συχνά
και μιλούσε πάντα σιγανά
Δεν κατάλαβε πως την έσφαξε
κι ό,τι αγαπούσε το έκαψε,
τα λιβάδια, τα κοπάδια,
τα τραγούδια, τα φιλιά
και κανείς δεν έβγαλε μιλιά.
Στάθηκε μπροστά στα χαλάσματα
κι έβαλε Θεέ μου τα κλάματα
-Να 'χα σπίτι και γυναίκα
και κοπάδια και σκυλιά...
κι ύστερα τον πήραν τα πουλιά."




"Eleanor Rigby". Οι Beatles είναι το αγαπημενο μου συγκρότημα. Όχι σχεδόν, απόλυτα άλλαξαν τον μεσα μουσικό μου κόσμο, μου έμαθαν να ακούω μουσική. Ακόμα το κάνουν. Το τραγούδι αυτό είναι απο τα πιο αγαπημένα μου. "Ah, look at all the lonely people...". Η Ελεονόρα Ρίγκμπι, ο πατήρ ΜακΚένζυ, οι μοναχικές ζωές τους.




Elliott Smith. Από μία ταινία τον γνώρισα. "Good Will Hunting", του Gus Van Sant. Εκεί πρωτοάκουσα το "Between The Bars". Μια μικρή ιστορία αγαπης. Με όλα όσα πρεπει. Ενα αγόρι, ενα κορίτσι, δεν ξερουν αν αγαπηθηκαν για παντα ή για λίγο, το ξερεις ποτε από την αρχή; βλεμματα, αστέρια, ενα φιλί. Έγραψε μερικά από τα πιο τρυφερά, μελαγχολικά τραγούδια που άκουσα ποτέ και αγάπησα πολύ.
"... Drink up baby, look at the stars
I'll kiss you again between the bars..."




"Ο άνθρωπος του κάβου" Λόγια, μουσική και τραγούδισμα, Χαρις Αλεξίου
θυμάσαι την ιστορία του Βενέζη για εναν φαροφύλακα που ζούσε με τους δυο γλάρους του; Εχεις διαβασει μήπως ενα απο τα αγαπημενα μου βιβλία, το "Οι Τεσσερις Κήποι" του Αριστείδη Αντονά; Σαν συγγενείς μου φαίνονται τα τρια αυτα. Μπορεί να είναι ιδεα μου, αλλα...


Λοιπόν, τώρα μόλις το συνειδητοποίησα! Κοινωνική, κοινωνική, τα τραγούδια που διαλεξα μιλάνε για μοναχικούς ανθρώπους. Περίεργο μου φαίνεται. Μπορεί και να μην είναι, όμως. Τι να σου πω... Τώρα πάντως πίσω δεν τα παίρνω. Αυτα διάλεξα, κάποιο λόγο θα είχα, τον ξερω δεν τον ξερω...