Πρωτομαγιά

Μια καλή ευκαιρία να βρεθούμε οικογένειες και φίλοι στην εξοχή, όταν ήμουν παιδί. Δέντρα, καραγάτσια, παρέες, κούνιες, φαγητό, κρασί, χορός και η μαμά να ξεχνάει πάντα το αλάτι, μα πάντα όμως, στο τέλος το ξέραμε ότι αυτό μόνο θα ξεχάσει να πάρει και δεν της το λέγαμε, σαν το έθιμο της δικιάς πρωτομαγιάς το είχαμε, να έχουμε να την πειράζουμε μετα... Μια φορά ξέχασε και τα φλυτζανακια του καφέ - α, όλα κι όλα και καφέ είχε στο τέλος, εννοείται - πήρε γκαζάκι, πήρε μπρίκι και καφέ, φλυτζανακια δεν πήρε...να τέτοια κάναμε και την πειραζαμε όλη τη μέρα μετά, φυσικά!

Μετά στο γυμνάσιο, την Πρωτομαγιά το πρωί πηγαίναμε πρώτα με τον παππού, η μικρή μου αδελφή κι εγω, στο Εργατικό Κέντρο της Εδεσσας να ακούσουμε την ομιλία, για πορεία ούτε λόγος, μη σου πω πόσοι ήμασταν, και μετα πηγαίναμε στην οκογενειακή πρωτομαγιά να πιασουμε το Μάη.
Τις μεγάλες πορείες της εργατικής πρωτομαγιας, τις έζησα μετα, φοιτητρια, στην Θεσσαλονίκη, και μια χρονια, μια μεγαλη πορεία και στην Αθηνα, νομίζω.

Τωρα, δεν ξερω να σου πω. Τι νιώθω όταν έρχεται η πρωτομαγιά;


Όλες οι γραμμές-μας στραβωθήκαν κι αποτύχαν
-ευτυχώς, το νιώθω απόλυτα καθώς
απ' το πίσω κάθισμα κοιτώ τα ίδια μέρη,
τρυφερά, με τα φανάρια μου σβηστά...

Μέσ' απ' τη ζέστα του σφαγείου
και με στεφάνια δροσερά
θ' ανταμωθούμε μια τρελή πρωτομαγιά
Και το πλυμένο σώμα
πίσω απ' τα λουλούδια
θα ενωθεί
σαν ζαλιστούμε απ' των χορών μας το κρασί
Σε παραλίες σκουπιδοτόπων,
με κασετόφωνα κι εγώ,
μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό.

Όλα είναι τόσο τρομαγμένα,
μα τ' αγαπάω ο φτωχός
δώσ-μου τα λόγια, επιτέλους, να μην είμαι μοναχός.

Δίπλα από το κύμα έχει τ' άλογα λυμένα,
θα τον δεις, ο ασπροντυμένος μπουζουξής.
Κι όλο κατεβαίνουν καπνεργάτριες και προσκόποι
με φακούς, μέσα από κρότους και καπνούς.
Τρέχουνε τα πεύκα το φεγγάρι ξεδιπλώνει,
διαρκώς, με γάζες κόκκινες το φως
κι άγριες παρέες νεαρών με γυφτοπούλες,
προσπερνούν, και μαγεμένο μ' οδηγούν...