Μ. Πέμπτη, 2009

Πρωί-πρωί, αξημέρωτα, τα καναρίνια της γειτονιάς μας δεν σταματούσαν. Της Ελένης απέναντι που είναι και τα περισσότερα, νομίζω ο γιος της τα εκτρεφει -έτσι το λένε άραγε;- οι περισσότεροι στη γειτονια αυτόν συμβουλεύονται και από αυτόν εχουν πάρει τα καναρίνια που είναι στα μπαλκόνια τους, της Έφης από πάνω, της Όλγας ακριβώς στην απεναντι γωνία. Πιάσαν το τραγούδι και τα πουλια που ήταν χωμένα στις δυο τεράστιες ελιές στον ακαλυπτο μεταξύ της δικιάς μας πολυκατοικίας και της απέναντι, συναυλία κανονική. Τα περιστερια από την ταρατσα δίπλα, έψαχναν ψίχουλα στο μπαλκόνι.
Λίγο μετα, φωνές, κακό. Κάτω στο δρόμο μια γυναίκα κι ενας άντρας, φαίνονταν πιωμένοι κι οι δυο, φώναζε εκείνη στα ρώσικα, ποιος ξέρει τι του έλεγε, μπλεγμένοι οι δυο τους, τα χερια του στο λαιμό της, γείτονες στα μπαλκόνια, τι κάνουμε, πάρε την αστυνομία καλύτερα λέει η Μαρία από το κάτω μπαλκόνι, τηλεφωνώ, λέω τι συμβαίνει και πού, πριν προλαβουν να ρθουν είχαν φύγει, σαν να μην ήταν ποτε εκεί, μπήκαμε όλοι μεσα.

Δροσιά στον αερα το πρωί. Μετα ήλιος.
Περίεργα ξεκίνησε η μέρα. Μια ήλιος, μια παγωνιά. Έτσι συνεχίστηκε.
Μ. Πέμπτη. Κόκκινο πανί στο μπαλκόνι που το ξεχασα φετος. Του χρόνου, πάλι. Ενα τραγούδι το θυμήθηκα όμως. Όταν ήμουν μικρή, το είχε φερει στο πατρικό μας, η μεγαλη μου αδελφή που σπούδαζε τότε στο εξωτερικό, το είχε μάθει από άραβες μάλλον συμφοιτητές της, Fayrouz, έγραφε στην κασετα. Ενα τραγούδι που είχε μια λέξη μόνο που ξεραμε, για χαμπίμπι, ελεγαν τα λαϊκά τραγούδια, εμείς ξεραμε ότι μιλάνε για αγαπη. Μη νομίζεις, τότε δεν ήξερα ούτε ποια ήταν η Φεϊρούζ, ούτε ποιο ήταν αυτό το τραγούδι που σου έφερνε, χωρίς να ξερεις γιατί, δάκρυα στα ματια. Μετα το έμαθα, μετα από αρκετα χρόνια. "Wa habibi", δηλαδή "Αγαπημένε μου", ένας χριστιανικός ύμνος των Μαρωνιτών του Λιβάνου με στίχους στα αραβικά, που λένε πάνω-κάτω τα εξής, ειναι λόγια της Παναγίας στο παιδί της, τον Ιησού:
Αγαπημένε μου, σε τι κατάσταση είσαι!
Μάρτυρας έγινες, σε γέμισαν λαβωματιές.
Όταν στην ελαιώνα γονάτισες
προσευχήθηκε η γη, έκλαψαν οι ελιές...
Αγαπημένε μου, πώς φεύγεις!
Και η πίστη σου, θα χαθεί κι αυτή;
Το θρησκευτικό μου αίσθημα ανύπαρκτο, το τραγούδι με συγκινεί το ίδιο, πάντα.

Οι μουσικές ταξιδευουν, ούτε διαβατηρια, ούτε άδειες χρειάζονται. Έτσι ποιος ξέρει, ποιος δανείστηκε από ποιον, πότε και γιατί;
Ενα τραγούδι από τη Νότιο Γαλλία, στην προβηγκιανή διάλεκτο, το "Adieu paure Carnavas", έχει την ίδια ακριβώς μελωδία. Είναι ένα αποκριατικο τραγούδι, καθόλου χαρωπό όμως.  Υπαρχουν πολλές "ερμηνείες" για το τραγούδι αυτό. Μία από απο αυτες (την διαβασα στις πληροφορίες για τα τραγούδια του δίσκου "Terra Nostra"- Σαβίνα Γιαννάτου και Primavera en Salonico) αναφερει πως είναι ενας αποχαιρετισμός στο καρναβάλι με αλληγορική αναφορά στις ήττες του Ναπολέοντα. Αλλού, αναφερεται πως άλλα λόγια του τραγουδιού αποχαιρετούν εναν έναν φτωχό άνθρωπο που πεθαίνει και αφήνει τίποτα στη γυναίκα του και στα παιδιά του ακόμη λιγότερα.

Adieu Paure Carnavas / وا حبيبي (Wa Habibi)

Και τα δυο τραγούδια, από μια συναυλία στην Ισπανία, μια συναυλία του Miquel Gil ("Miquel Gil En Concert") το 2006. Συμμετεχουν η Primavera En Salonico και η Orquestra Àrab De Barcelona. Τραγουδούν η Σαβίνα Γιαννάτου, ο μαροκινός Ayoub Bout και ο καταλανός Miquel Gil.