Μια ωραία Κυριακή

Από το πρωί είχα "μεγάλα" σχεδια για τη σημερινή μέρα. Ευτυχώς όταν κάνω τετοια σχεδια κάποιο καλό ξωτικό μπαινει στη μέση και μου λέει, εεε, σύνελθε...δεν είναι αυτα τα σημαντικά, τι θα πει "και ποια είναι τα σημαντικά δηλαδή;", για θυμήσου, για θυμήσου... θυμήθηκες τώρα;
Εξηγούμαι: τα συγκλονιστικά πλήν καταστροφικά γενικώς και αυτοκαταστροφικά βεβαίως σχέδια συμπεριελάμβαναν τα εξής: ενδελεχής καθαρισμός κουζίνας, τουλάχιστον τρία-τεσσερα πλυντήρια με τα αναλογα παρελκόμενα άπλωμα, μάζεμα, σιδερωμα, ξεκαθαρισμα αποθηκης, μπαλκόνια, τζάμια, φασίνα με τα όλα της, αν το θες με μια φραση. Επειδή ο άνθρωπος δεν θελει πολύ για να παραφρονήσει και να αποκτήσει κακές συνήθειες, και το να γίνω τώρα, κοτζαμ γυναικα μανιακή της φασίνας, τιτίζα το λένε στο χωριό μου και παστρικοθοδώρα, επίσης, καλή συνηθεια εμένα δεν με φαίνεται, αφού ήπια το πρωινό μου τσάι και με τη βοήθεια του συμπαθεστατου ξωτικού που σας έλεγα προηγουμένως, άλλαξα όλο το σχεδιο!
Είπα, μέρα με τετοιον καιρό που φτιάχνει τη διάθεση και σε φανατικό μίζερο - ελπίζω δηλαδή! - με τις διακοπές του Πάσχα να έχουν ξεκινήσει για τα παιδιά, χαρα θεού, μέρα χωρίς γκρίνια θα την αφήσω να πάει χαμένη; Τι λες καλέ!
Πρωινό σούπερ, παραγγελία της Σαββίνας που ξύπνησε. Καλά γάλα και μέλι, τα συνηθισμένα, αλλα και φραουλες με σαντιγύ, παρακαλώ -τώρα αυτό πού το είδε; πού το έμαθε και το ζητούσε από προχθες;- και φετες με μερέντα και ο αγαπημένος της χυμός. Εγώ με τα λουλούδια μου και άλλες αγαπημένες ασχολίες. Ο καθένας στο σπίτι έκανε αυτό που ήθελε, Άλλος στον υπολογιστή, αλλος μιλούσε, έγραφε σε φίλους, ζωγράφιζε, άκουγε μουσική, διάβαζε και πότε πότε άκουγες "έλα, έλα να σου δείξω κάτι", "να σου πω ένα ανέκδοτο;",τα γνωστα πειράγματα, γελούσαμε, τέλεια. Εφημερίδα κυριακάτικη, δεν είχα διαθεση για πολλές μία μόνο πήρα, άδειασμα οι γεμάτες σακούλες της ανακύκλωσης στους κάδους που προσπαθούν, τόσο δυσλειτουργικοί είναι, να σε πείσουν να σταματήσεις να κάνεις ανακύκλωση. Στα γρήγορα η προετοιμασία του φαγητού. Χαλαρά, με μια γλυκια τεμπελιά κυλούσε η Κυριακή μας. Δεν μπορεί να είναι έτσι κάθε μέρα, αλλά όταν μπορείς κρίμα δεν είναι να μην το χαίρεσαι; Πόσα χρόνια θα ζήσουμε πια; Και γίνεται να ζούμε με όλα αυτα τα πρέπει και τα μη και κάνε αυτό και μην κάνεις εκείνο; Τώρα βέβαια δεν σου μιλάει και ο καταλληλος άνθρωπος για σωστή, αυστηρή και αποδοτικη διαχείριση χρόνου, συναισθημάτων και ζωής. Αυτα για μένα, τα περί αποδοσης με χίλιους όρους και πρεπει είναι μόνο για τους τους τραπεζικούς λογαριασμούς που δεν έχω κιόλας, η χαρα, η ζωή μας με όσους αγαπάμε δεν είναι έτσι. Γι' αυτό το τραγούδι αυτό, να αυτό κάτω, το ακούμε τόσο συχνά στην εκπομπή, για αυτό μου αρεσει πολύ. Ό,τι περνάει δε γυρίζει ξανά. Τη μυρωδιά των μωρών μου δεν την έχω πια. Ούτε τα μικρα τους χερια να τυλίγονται γύρω από το λαιμό μου. Μεγαλώνουν τόσο γρηγορα!Περπατάνε, μιλάνε, σκέφτονται αλλιώς, μέρα τη μέρα. Περνάνε οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Και απ'ολα όσα ζω μαζί τους, τη χαρά τους και τα γελια τους με τίποτα δεν τα αλλάζω.
Ωραία Κυριακή ήταν σήμερα. Με πολλά γέλια, συζητήσεις, σοβαρες και αστείες, αγκαλιές, παγωτό, χαρά, ιστορίες. Απλά πράγματα. Σιγά μην είναι αλλού η ευτυχία.



Υ.Γ. Έρη, το τραγούδι που σου άρεσε στην εκπομπή της Παρασκευής ήταν αυτό, "O Mare e Tu" (η Θάλασσα κι Εσύ) με την Dulce Pontes και τον Andrea Bocelli :