Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Κυριακή,στιγμές, ιστορίες, σκέψεις

Χθες βράδυ σκεφτόμουν διάφορα. Μικρά και μεγάλα. Όπως κάθε μέρα. Όχι αυτά που συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή στην Αθήνα. Δεν τα ήξερα. Ήμουν έξω με την μικρή μου, αγγλικά, βαθμοί, μετά με φίλους της στο πάρκο, τα παιδιά τσίμπησαν κάτι, κανονικό βράδυ Σαββάτου. Μετά στο σπίτι δεν άκουσα ραδιόφωνο, δεν είδα τηλεόραση, δεν ξέρω αν είπαν κάτι. Σήμερα το πρωί τρέχοντας να προλάβω, πριν φύγω για το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης όπου είχαμε η Καλημεροπαρέα την περιήγηση, συμμάζεμα, ένα πλυντήριο να απλώσω, ηλεκτρική, να ετοιμάσω το φαγητό για το μεσημέρι, άνοιξα την τηλεόραση για λίγο και εκεί το έμαθα.
Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί νεκρό από σφαίρα αστυνομικού, η Αθήνα καμμένη, παραιτήσεις που δεν έγιναν δεκτές για μιαν ακόμη φορά- μα, εθιμοτυπικό είναι αυτό; τι θα πει δεν έγιναν δεκτές; Κάποτε πρέπει να γίνει κάτι με αυτήν την ιστορία πλέον στη χώρα μας, η παραίτηση σημαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις και ψυχική συντριβή και ανάληψη ευθύνης από αυτόν που την υποβάλει, στοιχειωδώς λοιπόν γίνεται δεκτή, πάει και τελείωσε. Αυτά σε άλλες χώρες βέβαια, εδώ είναι τυπικό το θέμα. «Υποβάλλω παραίτηση, δε γίνεται δεκτή, συνεχίζουμε», λέει το «πρωτόκολλο». Ήταν ένα παιδί στην ηλικία το γιου μου σχεδόν.

Με την είδηση στο μυαλό, τρέχουμε με τη Σ. στο Μουσείο. Συναντιέμαι στο μουσείο με ανθρώπους που πια γνωρίζω καλά και εκτιμώ αλλά και με πολλούς ακόμα που συναντώ για πρώτη φορά. Η Τζένη Γεωργάκη, αυτό το καταπληκτικό πλάσμα -με γνώσεις που δεν τελειώνουν ποτέ πια;- με φωνή βραχνή κι εμείς μπροστά της ένα κοινό καμιά εξηνταριά άνθρωποι, νιώθω τύψεις που θα την κουράσουμε κι άλλο. Η Τζένη εκτός από το τι δηλώνουν τα πτυχία της, αρχαιολογίας και ξεναγού, δεν σταματά ποτέ να ενημερώνεται, να ψάχνει, να μελετά, να βρίσκει νέους τρόπους για να κάνει πάντα μοναδικά τη δουλειά της. Ό,τι κι αν πω για τις περιηγήσεις είναι λίγο. Μόνον όσοι τις έχετε παρακολουθήσει μπορείτε να ξέρετε τι είναι αυτό που σας γράφω. Ένα πλάσμα αφοσιωμένο και εξαιρετικό σε ένα δύσκολο κομμάτι που λέγεται εμπνέω τους ανθρώπους να πλησιάσουν το μουσείο, να μάθουν και να ζήσουν σε αυτό. Και δεν αντέχω να μη σας πω ότι δεν είναι μόνιμη υπάλληλος, και ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Όταν κάποια στιγμή σας πω πόσες μάχες δίνει η διευθύντρια του μουσείου, η κ. Βελένη για να μπορεί να κρατήσει άξιους συνεργάτες και να δουλεύει το Μουσείο ουσιαστικά τότε θα καταλάβετε με τον καλύτερο τρόπο πως ό,τι βλέπουμε, κι ό,τι ζούμε στο μουσείο αυτό, όπου σήμερα περιηγηθήκαμε, αλλά και σε άλλα, είναι αποτέλεσμα απίστευτων προσπαθειών.
Η περιήγησή μας ξεκίνησε. Η Τζένη μας υποδέχεται, μας θυμίζει ότι η λέξη μουσείο όπως και η λέξη μούσες προέρχονται από το ρήμα μάω-ω που σε μια κατοπινή ερμηνεία του σημαίνει και εμπνέω. Μας γνωρίζει την ιστορία του μουσείου, μας μιλά για τον αρχιτέκτονά του, τον Π. Καραντινό.
Μπαίνουμε στην αίθουσα της προϊστορίας. Νομίζω ότι εδώ τα παιδιά περνούν πολύ καλά. Είναι και μια κοπέλα από το προσωπικό στην αίθουσα αυτή η οποία τους μιλάει με υπέροχο τρόπο όταν πλησιάζουν τα εκθέματα, τους παροτρύνει τα αγγίξουν τα κομμάτια των αγγείων που είναι επίτηδες εκεί για αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν τους φωνάζει αλλά ακούν ό,τι τους λέει. Παρακολουθήσαμε ένα ολιγόλεπτο ντοκιμαντέρ σε μια ειδική αίθουσα που υπάρχει εκεί. Περνάμε από τη μια αίθουσα στην άλλη, ιστορίες ανθρώπων μπροστά μας, η ζωή της Θεσσαλονίκης αλλιώς, έρχονται ερωτήσεις και σχόλια συνεχώς. Οι άνθρωποι της Θεσσαλονίκης πριν από εμάς, οι ζωές τους πριν από τις δικές μας, διαφορετικές αλλά και ίδιες, εξουσία, δύναμη, καθημερινή ζωή, ήρωες, ζωή, τέχνη, θάνατος, τα γνωστά και τα άγνωστα. Κάποιες στιγμές μας βλέπουν με ολοφάνερο ενδιαφέρον, καθώς κινούμαστε αυτή η πολυπληθής ομάδα, επισκέπτες αλλά και αρκετοί ξένοι σύνεδροι, από διάφορα μέρη του κόσμου, που βρίσκονται στο μουσείο και παρακολουθούν το 2ο διεθνές συνέδριο για τις σύγχρονες τάσεις στην κλασική φιλολογία που οργανώνουν ο τομέας κλασικών σπουδών του ΑΠΘ και το κέντρο ελληνικής γλώσσας. Το μουσείο είναι ζωντανό, κινείται, λειτουργεί, βλέπω στα μάτια τους, δε σου κρύβω ότι χαίρομαι, όσο χαίρομαι και το ότι κάποια παιδιά της συντροφιάς μας έχοντας έρθει για πολλοστή μάλλον φορά στο μουσείο νιώθουν άνετα να κόβουν βόλτες σχεδόν αυτόνομα από εμάς. Όσο προχωράμε η φωνή της Τζένης αντί να χάνεται, δυναμώνει. Η Δαμιάνα τραβάει κάποιες φωτογραφίες για να ανεβάσουμε στο blog. Ανησυχώ μήπως κουραστήκατε, το μουσείο δεν είναι μικρό. Διασχίζουμε το μεγάλο π, περνάμε στο χρυσό των μακεδόνων. Φτάνουμε στο τέλος και αυτής της αίθουσας, δε γράφω λεπτομέρειες, αυτές όπως και σχόλια και εντυπώσεις ελπίζω να τα γράψετε εσείς, εδώ κανονικά όμως πρέπει να γράψω τη μαντινάδα που είπε ο Γιάννης αλλά… δεν τη θυμάμαι τώρα, αύριο θα την έχω και θα την γράψω γιατί με αυτή εν τέλει ολοκληρώθηκε η περιήγησή μας.
Αυτό που μου λέγατε οι περισσότεροι μετά ήταν τόσο σημαντικό, μας έλεγες στο ραδιόφωνο πόσο ενδιαφέρον θα είναι, μας έλεγες πόσο εξαιρετική είναι η Τζένη Γεωργάκη, αλλά τώρα που το ζήσαμε το καταλάβαμε πραγματικά, πάνω κάτω αυτά ήταν τα λόγια σας.

(η συνέχεια...
θα μπορούσε να είναι και καινούρια ανάρτηση)
Αποχαιρετιστήκαμε και πήραμε το δρόμο για το σπίτι, η φίλη μου η Ελ., εγώ και οι θυγατέρες μας, μένουμε στην ίδια γειτονιά. Κάποια στιγμή θα σας μιλήσω για την Ελ. Που ήρθε από άλλη χώρα, κάνοντας μια καινούρια αρχή στην Ελλάδα, που διαβάζει, ενημερώνεται, ενδιαφέρεται για όσα συμβαίνουν και μπορεί να βοηθήσει, πληγώνεται από το ελληνικό κράτος που εξάντλησε όλη την αυστηρότητα και αναλγησία του, μη σου πω, μη δίνοντας παραμονή άδειας στα παιδιά της που εδώ τα γέννησε, εδώ μεγαλώνουν, τα ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα που γνωρίζουν και μιλούν, γιατί το οικογενειακό τους εισόδημα, δεν ήταν επαρκές… Τα κατάφεραν τελικά η Ελ. και ο άντρας της, όλα είναι καλά τώρα, και θετικά τα αντιμετώπισε όλα, όμως εσένα αν σου συνέβαινε αυτό μια πίκρα δεν θα σου έμενε;

Περιμέναμε το λεωφορείο, δεν ερχόταν, μας είπαν ότι στο κέντρο έχουν κλείσει δρόμοι, γινόταν πορεία για το χθεσινό γεγονός, πήραμε το δρόμο με τα πόδια.

Φτάσαμε στα σπίτια μας αργά το μεσημέρι.
Στην τηλεόραση παντού από τη μια η καμένη Αθήνα, από την άλλη η εικόνα του παιδιού που έχασε άδικα και αναίσχυντα τη ζωή του, τον πόνο της μάνας του, της οικογένειάς του, των αγαπημένων δικών του ανθρώπων σκεφτόμουν.
Πες με δειλή, πες με συντηρητική, ό,τι θέλεις πες με, ότι θα τον κάνουν αφίσες, λόγο για πορείες και ό,τι άλλο θες το ξέρω, σχεδόν βλέπω ήδη μπροστά μου "την αξιοποίηση του γεγονότος". Ότι χρειάζονται ήρωες το ξέρω επίσης, αυτό το έχω ζήσει κιόλας από μέσα, πάνε χρόνια αλλά δεν άλλαξε. Ότι θα καίνε βιβλιοπωλεία, δρόμους, αυτοκίνητα στο όνομά του είναι σίγουρο. Ότι από την άλλη, αστυνομικοί, ακόμα και μετά από τέτοιες πράξεις, διαφεύγουν και αθωώνονται, ευθύνες δεν αποδίδονται, το έχουμε ξαναδεί όλοι.
Και μέσα σε όλα αυτά, και μετά από όλα αυτά δυο πράγματα σκεφτόμουν.
Το ένα, είναι ο πόνος των οικείων που έλεγα πριν. Αυτός ο άφατος πόνος που ό,τι κι αν σου πουν, ό,τι κι αν κάνεις ή κάνουν, δε αλλάζει. Μια μάνα έχασε το παιδί της. Το γέννησε, το μεγάλωσε όπως όλες τα παιδιά μας. Θα έδινε τα πάντα για να είναι εκεί την καταραμένη στιγμή, να φύγει εκείνη αντί για αυτό, αλλά τώρα είναι όλα λόγια και μια βαθιά πληγή.
Το άλλο, ότι δεν θέλω ούτε εκείνον που πυροβολεί, ούτε εκείνον που ψάχνει για ήρωες. Ούτε τον έναν φανατισμό θέλω, ούτε τον άλλο. Κι οι δυο στο ίδιο συναντιούνται, για εκείνους είμαστε καλοί αμόρφωτοι, αναλώσιμοι, αριθμοί κι όχι ζωές και πρόσωπα, ίδιοι, φανατικοί, εν τέλει ωραίοι ακίνδυνοι.
Κι όσο μπορώ, συμπονώ αυτήν τη μάνα, αυτή που τώρα ζει τον χειρότερο εφιάλτη κάθε γονιού. Φιλάω τα παιδιά μου,τα αγκαλιάζω, τα σκεπάζω κάθε βράδυ καθώς κοιμούνται, μακάρι να μπορούσα να τα φυλάξω για πάντα από τους λύκους και από τα σκυλιά.

24 σχόλια:

Κωνσταντινιά είπε...

Καλημέρα Αναστασία,

έχεις το βήμα σου στο ράδιο, ναι, μα δίνεις και σε μας βήμα μέσα απ αυτό το μπλογκ και δεν έχω σκοπό ειδικά σήμερα να το αφήσω ανεκμετάλλευτο.
Θα συμφωνήσω κατ αρχήν με την άποψή σου για τους πολυπρόσωπους φανατισμούς και θα συνεχίσω για την περιήγηση μας στο μουσείο.
Η Τζένη Γεωργάκη ως μια μούσα και αυτή, μας ενέπνευσε ποικίλους τρόπους προσέγγισης μουσείων και ιστορίας και μας εκμαίευσε(άραγε από το μάω-ω η μαία;)τις αλήθειες, τις απόψεις, τις γνώσεις μας.

Σε αυτήν τη περιήγηση είδα την Θεσσαλονίκη δια μέσου των αιώνων, τη πορεία, την εξέλιξη, τον τρόπο ζωής της, θρησκείας, ταφής, εθίμων, φιλαρέσκειας, διαιώνισης.

Κι επειδή το ευχαριστώ έχει πια φθαρεί όπως λέει ο Μπαρής θα σου πω σου χρωστώ!

καλημέρα είπε...

Κωνσταντινιά,
καλημέρα.
Ανησυχούσα μήπως κουράστηκες, μήπως κουραστήκατε, αλλά διαβάζω όσα γράφεις και λέω άδικα ανησύχησα...

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Kαι ας ήταν άλλο τόσο.
Με αυτήν την εξαιρετική- άνθρωπο ψυχής-που βάλθηκε να μας μυήσει στα της ζωής των προπατόρων μας, μπας και σιάξουμε την δική μας, ώρες ατέλειωτες να παρακολουθώ και να μελετώ και να ρουφάω σαν σφουγγάρι τις γνώσεις που ξεπροβάλουν εμπρός μου, με αυτόν τον μοναδικό τρόπο δωσμένες!
Αν με την μισή ψυχή της Τζένης Γεωργάκη λειτουργούσαμε σε αυτή την χώρα, δεν θα κλαίγαμε σήμερα για τον Αλέξανδρο που χάθηκε τόσο άδικα.
Αναστασία μας. Τζένη μας. Σας χρωστάμε. Εκτός από την αγάπη μας, και την συμπαράστασή μας σε αυτόν τον όμορφο αγώνα.
Γιατί περί αυτού πρόκειτε.
Γι' αγώνα.

καλημέρα είπε...

Βαγγέλη,
νάξερες πόσο με συγκινείς με όσα γράφεις.
Ό,τι ζησαμε ήταν αποτέλεσμα μεγάλου αγώνα. Δε φαντάζεσαι με πόσα θεριά παλέυουν κάθε μέρα για να υπάρχουν και να δουλεύουν έτσι όπως δουλεύουν και η διευθύντρια του μουσείου και η Τζένη Γ.
Με δική μου πρωτοβουλία το λέω, εκείνη, περήφανη, θα μου πει, τι τα γράφεις τώρα αυτά, τι τον νοιάζουν τον κόσμο, λοιπόν σε αυτό το κράτος της αρπαχτής και της ξεφτίλας αυτό το κορίτσι είναι μια συμβασιούχος- ξέρεις τι σημαίνει αυτό...- υπό καθεστώς συνεχούς ανασφάλειας γίνεται αυτό το θαύμα, καταλαβαίνεις...

Αυτές τις ώρες, αυτές τις μέρες παλευω μέσα μου όπως όλοι μας να πιαστώ από ανθρώπους που αξίζουν, να πιαστώ από ζωή να ξορκίσω το κακό. Είστε πάντα εκεί, ευτυχώς. Και θα τον αλλάξουμε τον κόσμο ρε Βαγγέλη, δεν θα τους κάνουμε το χατίρι να μας έχουν του χεριού τους μαριονέτες. Εμείς θα σκεφτόμαστε κι ας μας θέλουν βλάκες.

Adamantia είπε...

Αναστασια θελω κι εγω να σου πω οτι σε διαβαζω παρα πολυ συχνα και μάρεσουν πολυ αυτα που γραφεις εδω μια και για μενα ειναι αδυνατον σχεδον να σε ακουω.
Μακαρι να μπορουσαμε να προφυλαξουμε ολα τα παιδια,δικα μας και μη.
Σε φιλω

κατάδικο είπε...

Για παιδιά σαν εμένα είστε θείο δώρο Αναστασία μου. Ο μόνος πολιτισμός που μας απέμεινε. Η ευκαιρία μας. Λόγω υποχρεώσεων
εξαμελούς οικογένειας δεν είχα τη δυνατότητα να παρακολούθω συναυλίες, θέατρο, να πηγαίνω σε μουσεία, να διαβάζω βιβλία όσο μεγάλη κιαν ήταν η δίψα μου. Και τώρα ό,τι δεν μπόρεσε να προσφέρει ένα ¨κράτος¨ σε ένα παιδί με αγωνίες και ανάγκες προσφέρεται από εσάς απλόχερα, όμορφα. Με κουβέντα, διάλογο και συντροφιά. Δεν ¨γεννήθηκαν¨ πιθανόν ακόμα οι κατάλληλες λέξεις ώστε να μπορέσω να εξωτερικέυσω την ευγνωμοσύνη μου με τέτοιες. Πραγματικά κι εγώ χρωστώ!!!! ¨
Όσο για τις εικόνες που παρουσιάζει η χώρα μας τα τελευταία 24ωρα θα κλάψω..θα κλάψω μπας και βγουν από τα μάτια μου.

Ανώνυμος είπε...

...μακάρι να μπορούσα να τα φυλάξω για πάντα απο τους λύκους και τα σκυλιά..

καλημέρα είπε...

Αδαμαντία,
είτε μπορείς να με ακούσεις είτε όχι, νιώθω ότι "συναντιόμαστε" συχνά.

Το ίδιο με αυτό που λες για το blog μου παθαίνω κι εγώ με το δικό σου. Τυχαίο είναι;

καλημέρα είπε...

Βίκυ,
το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο για όσα γράφεις.
Δεν ξέρω αν μπορώ να βρω τις λέξεις να σου πω αυτά που θα ήθελα...

καλημέρα είπε...

έτσι Κατερίνα μου...

manetarius είπε...

Καλημέρα Αναστασία
Δεν μπορεί... κάποιος τρόπος θα υπάρχει να φυλάξουμε τους ανθρώπους από τους λύκους και τα σκυλιά αλλά η οργή που μας προκαλούν δεν μας αφήνει να τον δούμε... σε φιλώ.

καλημέρα είπε...

Μανιταράκι μου, καλημέρα.
Θα τον βρούμε τον τρόπο. Θα κάνουμε την οργή και τη θλίψη αντισταση και στα μικρά και στα μεγάλα.


Υ.Γ. Ξέρεις η φράση "λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά" είναι από ένα τραγούδι του Μικρούτσικου-αναφέρεται στην ιστορία του Πλουμπίδη. Όταν το είχα πρωτοακούσει, πολύ μικρή ακόμη, κνιτάκι, αναρωτιόμουν, "εμείς ποιοι είμαστε, οι λύκοι ή τα σκυλιά;". Έμεινα κι αλλα χρόνια στην κνε, όμως κατά βάθος μπορεί από τότε, από αυτό που έτσι συνειδητοποίησα, να είχα αρχίσει ήδη ουσιαστικά να φεύγω...

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

Αναστασία μου, συγγνώμη που θα διαφωνήσω μαζί σου, όμως δεν είναι απλώς ένα παιδί που έχασε την ζωή του. Δεν είναι απλά ένας θάνατος. Δεν είναι κάτι σαν τροχαίο ας πούμε, (ο πόνος της μάνας όπως και η δική μας συμπόνια προς αυτήν θα ήταν η ίδια και στις δύο περιπτώσεις). Δεν κλαίμε, μόνο, για τον Αλέξη και για τους γονείς του. Πονάμε και οργιζόμαστε για το κουβά με το νερό που ξεχείλισε το ποτήρι και κυρίως γιατί όλοι το νιώθουν ότι αυτός ο κουβάς δεν ήρθε από το πουθενά και χωρίς προηγούμενο. Τουναντίον. Ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα της απογοήτευσης, της απαισιοδοξίας, της κατάθλιψης που έχει κατακλύσει την κοινωνία, αυτή που έχει καταστήσει το παράλογο ως λογική. (Ειρωνική, τουλάχιστον, η χρονική σύμπτωση –εκτός των άλλων σκανδάλων- των σχεδόν αθωωτικών αποφάσεων στην υπόθεση της ζαρντινιέρας;)

Μπορώ να σε διαβεβαιώσω , θα το έχεις σίγουρα διαπιστώσει και εσύ, ότι δεν είναι καθόλου λίγοι οι τριαντάρηδες που γνωρίζω οι οποίοι αναρωτιούνται πολύ εύλογα και δικαιολογημένα –και σημειωτέον με πολύ μεγάλη απογοήτευση- γιατί να κάνουν παιδιά. Για τα φέρουν σε μια κοινωνία στην οποία ο κάθε ακοινώνητος σκατομπράβος (με την γενική του έννοια) που έχει μάθει να δέρνει τις γυναίκες και να πλακώνει τα παιδιά του ή τον γείτονα του για το πάργκιν γίνεται ειδικός φρουρός για να "προστατεύει" την τάξη και τον πολίτη ο οποίος έχει το δικαίωμα (γιατί όταν σε τέτοιες περιπτώσεις τον αθωώνεις είναι σα να του δίνεις το δικαίωμα) να σου κάνει μαύρο στο ξύλο όποιον πιτσιρικά βρεθεί μπροστά του;

Γι’ αυτό, ξαναλέω, ο θάνατος του Αλέξη δεν είναι ένας απλός θάνατος (δολοφονία για την ακρίβεια.) Τώρα αν κάποιοι θέλουν και τον καπηλεύονται, αυτό είναι άλλο θέμα και δεν ακυρώνεται (δεν πρέπει τουλάχιστον) η όποια σημασία σου. Και το "Imagine" του Lennon, για παράδειγμα, που συχνά μεταδίδεις στην εκπομπή σου, έφτασε να γίνει μέχρι και όνομα ...εμετικού ραδιοφωνικού σταθμού, αυτό τι σημαίνει, πως ακυρώνεται η όποια αλήθεια του τραγουδιού; Όπως και φυσικά το αν κάποιοι (βαλμένοι;..) σπάνε βιτρίνες καταστημάτων και αυτοκίνητα για να στρέψουν την αγανάκτηση και την γνώμη του κόσμου σε άλλα κανάλια από αυτά που θα έπρεπε, σημαίνει πως δεν έχει αξία η οργή; Δε νομίζω.

Αν θες, για ‘μένα αυτή την στιγμή είναι περισσότερο … ατόπο να το πω; να κλαίω για τον Αλέξη και για τους γονείς του. Και για να μην παρεξηγηθώ πονάω και φυσικά πονάω πάρα πολύ για τον χαμό του. Όπως πονάω για κάθε συνομήλικο του (και κάθε άνθρωπο γενικότερα) που χάνει την ζωή του είτε είναι από τροχαίο, είτε από ναρκωτικά, είτε από είτε από αρρώστια είτε από ο,τιδήποτε άλλο. Όμως εδώ πρόκειται για μια περίπτωση που σημαίνει πολλά περισσότερα. Όπως, για παράδειγμα, η κατάληψη των Ιμίων, η οποία παραλίγο θα κατέληγε και σε πολεμική σύγκρουση, δεν ήταν τόσο σημαντική μόνο και μόνο γιατί θα χάναμε ένα κομμάτι βράχου στο πουθενά του Αιγαίου…

Τέλος αν μου επιτρέπεις πολύ φιλικά, νομίζω πως αν σε τέτοιες περιπτώσεις το σημαντικότερο που νιώθουμε, που εννοείται είναι άκρως κατανοητό και αποδεκτό, είναι να φιλάμε (και να φυλάμε) τα παιδιά μας, δυστυχώς φοβάμαι πως κάποια στιγμή ο λύκος θα φτάσει έξω από την πόρτα μας…

Ανώνυμος είπε...

Αναστασία και εγώ χρωστάω στην Τζένη και σε σένα.Θα πω μόνο ενα ευχαριστώ γιατί απο χθές είμαι πολύ φορτισμένη και απο τα γεγονότα που συμβαίνουν σε όλη την Ελλάδα αλλά και ειδικώς εξαιτίας μιας φίλης που χαροπαλεύει.
Το τετράστιχο είναι το εξής

Στης Κυριακής το πρωινό
ταξίδι πηγα μαγικό
είχα μια φλόγα ξεναγό
που ελπίζω να την ξαναδώ.
Χρύσα Πολ.

καλημέρα είπε...

Τερτουλιάνε,
διαβασα με πολλή προσοχή όσα γράφεις. Αν διαφωνούσα κάπου θα σου το έλεγα. Όμως δε διαφωνώ.

Δεν είναι μόνο ένα παιδί που έχασε τη ζωή του. Σίγουρα.
Εμείς που ανεχόμαστε όλο αυτό το σκηνικό, που ψηφίζουμε αυτούς που ψηφίζουμε, που δεν κάνουμε κάτι για το τσίρκο που μας κυβερνάει, για τους καφρους νεοέλληνες, εμείς φταίμε. Γιατί τον τσαμπουκά αστυνομικό, παρεμπιπτόντως είναι κι άνθρωπος της γενιάς μου, μπορεί εμείς να του "επιτρέπουμε" να είναι τσαμπουκάς.

Για την ιστορία αυτή, του παιδιού που δολοφονήθηκε, των γεγονότων που ακολούθησαν, αυτό θα μπορούσα να πω από την αρχή, αυτό και να τελειώσει εκεί.
Είμαι όμως μάνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη σκέψη και τα συναισθήματά μου. Και ήταν πιο έντιμο, ίσως λιγότερο πολιτικό, να πω αυθόρμητα ότι η πρώτη μου έννοια είναι να φυλάξουμε τα παιδιά μας από νταήδες αλλα και από μια κοινωνία νταήδων εν γένει.

Όλες αυτές τις μέρες, τόσα πράγματα έχουν μπερδευτεί στο μυαλό μου, για τόσα πολλά αναρωτιέμαι, τόσα πράγματα γνωρίζω από το γιο μου και τη γενιά του, τους δεκαπεντάρηδες που λένε πολλοί ότι δε σκέφτονται, που σαστίζω, μαθαίνω ...
Μαζί με αυτά ήρθε στη στιγμή που έπρεπε και το σχόλιό σου. Ευχαριστώ!

καλημέρα είπε...

Χρύσα μου,
είναι δύσκολα για όλους μας, τώρα με τη φίλη σου αληθινά πιο δύσκολα για σένα.
Θα τα πούμε κάποια καλύτερη στιγμή, μόλις μπορέσεις,
φιλιά και καλή δύναμη.

(ευχαριστώ για τη μαντινάδα)

nikiplos είπε...

Καλησπέρα, και χάρηκα που σε βρήκα! Υπέροχη ανάρτηση και πραγματικά αγνοούσα το μάω... Για τον Αλέξανδρο, για τις καταστροφές ας μου επιτρέψεις να μην μιλήσω... δεν έχω πιά λόγια... από παντού μπάζουν, και δυστυχώς οι αναγνώσεις έχουν τόσα πολλά επίπεδα που θα μας πάρει καιρό να καταλάβουμε τι ακριβώς γίνεται.... Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι σαν την Τζένη κι εσένα από την άλλη... κάνουν τη διαφορά σε αυτή τη χώρα... χαιρετώ

καλημέρα είπε...

Νικιπλε,
καλησπέρα!
Χάρηκα που σε γνώρισα.
(Νάναι καλά ο Βαγγέλης)
Έγραψες ένα κείμενο πάλι...
το διάβασα αλλά δεν πρόλαβα να σχολιάσω ακόμη, σε λίγο

kostaslogh είπε...

Καλημέρα Αναστασία
.ας πούμε δηλαδή ,γιατί θα αργήσει νά΄ρθει
η πραγματικά καλή- μέρα!
Χρωστάμε όμως την ελπίδα έστω στα μικρά παιδιά !

Ανώνυμος είπε...

καλησπερα αναστασια!
αν θες ριξε μια ματια στο site http://www.vimeo.com/2351801.
το βρηκα καταπληκτικο. διαρκει περιπου 45' και θελει προσοχη αλλα πραγματικα αξιζει τον κοπο.
να 'σαι καλα
φανη

η βολτα στο μουσειο ηταν πολυ ομορφη.
μπραβο!

georgepap31 είπε...

Γειά σου Αναστασία. Ζηλεύω που οι ασχολίες μου δε με αφήνουν πολύ να έρχομαι στα καλημερομουσεία, αλλά που θα πάει? Να φανταστείς πως τη βδομάδα που πέρασε μάζευα ελιές στο χωριό στην Πελοπόννησο...
Σκέφτομαι για τον 15χρονο που δε ζεί πιά και λέω πως το δώρο της ζωής είναι ένα λουλούδι που είτε μαραίνεται είτε το κόβουν. Στον αγρό των Εξαρχείων ο αέρας φέρνει ψυχές κι άσπρη σκόνη και οι θεριστές έρχονται με καραβάκια και μυαλά "μικρού διαμετρήματος"...

καλημέρα είπε...

καλημέρα Κώστα!
αν χρωστάμε λέει...
Πόσο σκέφτομαι την ψυχραιμία σου αυτόν τον καιρό, δε λέγεται.

καλημέρα είπε...

Φανή,
καλημέρα. Δεν πρόλαβα ακόμη να το δω, θα το δω στο σπίτι μετά,
ευχαριστώ.

καλημέρα είπε...

Γιώργο,
άντε, κανόνισέ το, να βολέψει να ρθεις.

Ελιές στην Πελοπόννησο; Μια χαρά το βρίσκω. Άν δεν χάνεις την επαφή με τη γη δεν χάνεις την επαφή με το μέσα σου, νομίζω.

Η τελευταία σου φράση, συμπυκνώνει πολλά...