φίλοι

"Δεν είναι ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός, για νά'χει όνειρα να κάνει ο ενικός..." , έλεγε ένα τραγούδι που ακούγαμε σήμερα στην εκπομπή. Μπα, όχι σήμερα, χθες πρέπει να πω, τώρα είναι η επόμενη μέρα, Τρίτη.

Ωραία ήταν η εβδομάδα που πέρασε. Γεμάτη. Και ποια βδομάδα δεν είναι θα μου πεις. Και ποια μέρα δεν είναι, θα σου πω. Φαντάσου λέει κάποια στιγμή να βαριόμαστε να ζούμε. Να μη φεύγει το μυαλό, τουλάχιστον αυτό, να μην ταξιδεύει, να μην ονειρευεται. Τότε όλα είναι ίδια. Μίζερα. Μικρά. Με υποκοριστικές καταλήξεις. Πώς μιλάει ο Αυτιάς, να έτσι. Ζωούλα. Λεφτουδάκια. Σπιτάκι. Το βράδυ βρεθήκαμε στο πάρκο, δυο βήματα από το σπίτι, φιλες, μαμάδες, τα παιδιά μας πάνε στην ίδια τάξη, στο ίδιο σχολείο εδώ στη γειτονιά. Καθήσαμε σε ένα καφέ, καιρό είχαμε να βρεθούμε, είχαμε πεθυμήσει η μια την άλλη, λέγαμε, λέγαμε, λέγαμε. Τα παιδιά δίπλα έπαιζαν Πέρασε η ώρα. Γρήγορα πέρασε. Τι θα πει τι είναι ευτυχία; Κι αυτό ένα κομμάτι ευτυχίας είναι. Αργά, σηκωθήκαμε να φύγουμε. Στο δρόμο της επιστροφής το σπίτι μας είναι το πρώτο. Πάντα, και το χειμώνα που συναντιόμαστε για το σχολείο των παιδιών και μετά πάμε στις δουλειές μας, στεκόμαστε εκεί στην είσοδο της πολυκατοικίας να πούμε τις τελευταίες μας κουβέντες. Τότε είπε η Ε. ακριβώς ή περίπου, αν κάτι πιστεύεις, αν είσαι σίγουρος ότι θα γίνει θα γίνει. Όχι δεν το είπε με τη χαζομελό διάθεση που το λένε κάποιοι μετά τη μόδα του Κοέλιο και το σύμπαν που συνομωτεί και άλλα τέτοια. Πολύ όμορφα το είπε. Με δυναμισμό και απλότητα.
Νιώθω τυχερή για τις φίλες μου. Το πιστεύω στα αλήθεια αυτό. Λυπάμαι που έφυγαν φιλίες, που χάθηκα με ανθρώπους που αγαπησα πολύ και δεν είναι πια στη ζωή μου, τους θυμάμαι πάαρα πολλές φορές. Ζηλεύω όσους έχουν για χρόνια κολλητούς. Είναι αλλιώς, είμαι σίγουρη. Θα ήθελα οι πρώτοι παιδικοί μου φίλοι, εκείνοι που ξέρουν πώς ήμουν παιδί, η Α., η Ν., ο Γ., η Ν., η Ε., εκείνοι που ξέρουν καλύτερα κι από μένα πώς ήμουν φοιτήτρια, ο Δ., η Π., η θ. και μετά φίλοι από δουλειές, φίλοι που μοιραστήκαμε το χύμα κομμάτι από τις ζωές μας, θα ήθελα να είμασταν ακόμη μαζί. Δεν το κατάφερα, δεν τα καταφέραμε. Βρεθήκαμε αλλού, χαθήκαμε. Θέλει τέχνη η τόσων χρόνων φιλία, μάλλον δεν την έχω.Είναι που δεν κολλάω κιόλας, τι να πω. Όμως η φιλία μας είναι μέσα μου. Λόγια θα μου πεις, χαζά λόγια. Ναι, μπορεί να έχεις δίκηο, φίλος είναι αυτός που είναι εδώ. Όχι μόνο, λέει κάτι μέσα μου.
Όταν τελείωνε ο πρώτος κύκλος στη Σχολή Γονέων, πέρυσι- μπερδεύτηκα, πρόπερσι πρέπει να πω;- και διάβασα τι μου έγραψε η καθεμιά σε ένα κομμάτι χαρτί, σάστισα και συγκινήθηκα μαζί. Με ήξεραν μόλις λίγους μήνες, κι έγραψαν σαν να με ήξεραν χρόνια πολλά. Κι ας μην ήξερα όλα όσα μου έγραφαν. Με έμαθα καλύτερα μέσα από το πώς ένιωσαν εκείνες. Και στα καλά και στα άσχημα. Με έμαθαν. Όχι, δεν έχω παράπονο. Κι αν οι φίλοι είναι ο καθρέφτης όπου βλέπεις ποιος πραγματικά είσαι, το ζω και το νιώθω καθε μέρα. Άλλαξα πολλές δουλειές στη ζωή μου. Σε καθεμια, καινούριοι άνθρωποι μπήκαν στη ζωή μου. Και κάθε φορά μάθαινα. Για τον εαυτό τους και τον εαυτό μου. Για τον κόσμο που είμαστε.
Γνωστούς έχεις πολλούς, φίλους όχι. Το λέω κι εγώ αυτό. Τότε πώς γίνεται να νιώθω ότι έχω φίλους κάθε στιγμή; Μπορεί να είναι κι από αφέλεια, δεν λέω όχι. Μπορεί και η ανάγκη μου να μην νιώθω μόνη.
Μόνο για ένα είμαι σίγουρη. Φίλος δεν είναι αυτός που κρεμιέσαι πάνω του. Που του "χρεώνεις" τις καλές στιγμές σου, και εν δυνάμει και τις κακές μετά, με πρόθεση ή όχι. Η φιλία, όπως και καμία άλλη σχέση που δεν υπαγορεύεται από πρέπει, δεν είναι εξάρτηση, αλίμονο. Είναι ελευθερία. Έτσι δεν πιστεύω και τις φράσεις "προδόθηκα από τους φίλους μου αλλά εγώ είμαι καλός κι ευαίσθητος άνθρωπος πάντα ψάχνω για ανθρώπους, πάντα εμπιστεύομαι". Οι φίλοι δεν σου δίνουν τη ζωή τους. Τη φιλία τους σου δίνουν. Για όσο μπορείς και όσο μπορούν. Για όσο κρατάει ένα ταξίδι. Αν είσαι πολύ τυχερός μπορεί και για μια ζωή. Αν δεν κρατήσει μια ζωή, δεν ήσουν άτυχος, δεν ήσουν ίσως πολύ τυχερός. Έχει διαφορά.

Κοίτα να δεις, τώρα. Αλλα ήθελα να γράψω αλλού πήγα. Λοιπόν, ας το αφήσουμε σήμερα έτσι, "φίλοι" θα γράψω επάνω και αύριο θα σας πω για το Λενάκι που πέρασε από τη Θεσσαλονίκη, για τον Δασόκηπο όπου πήγα την εβδομάδα που πέρασε, για ένα βιβλίο που διαβάζω τώρα και είμαι στο τελείωμά του, όλα τα άλλα που κανονικά ήθελα να σας γράψω σήμερα.
Αύριο.

Υ.Γ. Μια συνάδελφος, η Ελένη από τις δημόσιες και διεθνείς σχέσεις της ΕΡΤ3, που έχει πάντα μια απάντηση, μια λύση σε κάθε πρόβλημα που μας απασχολεί και της το λέμε για να μας βοηθήσει -απορούμε κάθε φορά πώς γίνεται αυτό, αλλά γίνεται!- πήγε πριν λίγες μέρες για διακοπές στην Σκόπελο. Είδε εκεί αυτό που φωτογράφισε και μου έστειλε τις φωτογραφίες σε ένα mail με αυτό τα λόγια: Σου στέλνω 3 φωτογραφίες από ένα κατάστημα στη χώρα της Σκοπέλου. Μόλις είδα το όνομα του μαγαζιού θυμήθηκα αμέσως την εκπομπή σου. Όπως "παντού υπάρχει ένας μύθος" έτσι και εδώ "παντού υπάρχει μια καλημέρα"