ξανα-blogάρισμα,ναι!

Σήμερα θα γράψω, αύριο θα γράψω, πέρασαν κιόλας τόσες μέρες. Αυτό το λένε διακοπές. Διαρκείας. Ήρθε όμως η ώρα να ξε-μπλογκάρω, επιτέλους.

Πέντε πράγματα για σήμερα.

Σήμερα η Αναστασία Κ. (η πολυταξιδεμένη, που όλο με μια βαλίτσα στο χέρι είναι σε κάποιο μέρος της γης, αυτή!) μου έστειλε ένα mail.
Έγραφε: "Λίγο πριν αποφασίσεις να κάνεις παιδιά, βρες ένα φιλικό ζευγάρι που έχει ήδη παιδιά και άσκησε κριτική στις παιδαγωγικές τους μεθόδους. Κρίνε τους για έλλειψη υπομονής, χαμηλά επίπεδα αντοχών, αδυναμία οριοθέτησης της συμπεριφοράς κλπ.
Υπόδειξέ τους τρόπους που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τα ωράρια του ύπνου, τη χρήση της τουαλέτας, τους τρόπους στο τραπέζι και την γενικότερη συμπεριφορά τους.
Απόλαυσέ το! Θα είναι η τελευταία φορά στη ζωή σου που θα έχεις όλες τις απαντήσεις."
Καλό!!! Αν είσαι και γονιός το καταλαβαίνεις απόλυτα.

Διάβασα ένα βιβλίο και γνώρισα έναν συγγραφέα που μου άρεσε πάρα πολύ. Διάβασα το "Ο ελέφαντας εξαφανίζεται" του Χαρούκι Μουρακάμι, εκδόσεις KOAN. Δεν είχα διαβάσει τίποτα άλλο δικό μου. Η αφορμή για να διαβάσω το βιβλίο ήταν η παράσταση που είχα δει πριν λίγους μήνες, στο πλαίσιο του μικρού φεστιβάλ της Ούγκα Κλάρα "Όταν γνώρισα το 100% τέλειο κορίτσι", ήταν βασισμένη η παράσταση σε ένα διήγημα που περιέχεται σε αυτήν την συλλογή που διάβασα. Διάβαζα και χωνόμουν σε έναν κόσμο όπου καμιά λέξη δεν περίσσευε, συναντιόμουν με παράξενους ανθρώπους σε παράξενα μέρη, σχεδόν άκουγα τις μουσικές και τα τραγούδια που άκουγαν εκείνοι (στα διηγήματά του ο Μουρακάμι αναφέρεται συχνά σε τραγούδια και μουσικούς). Ήταν μια Ιαπωνία που δεν ήξερα. Ένας λόγος, ευθύβολος και συμπυκνωμένος που με κατέκτησε.
Διαφορετικές οι ιστορίες. Άλλες παράξενες, άλλες καθημερινές. Με άλλη γέλασα, σε άλλες ήθελα να κλείσω το βιβλίο και τις ξανασκεφτώ. Μου άρεσε πολύ. Χάρηκα που τον γνώρισα. Θα ήθελα να διαβάσω και τα άλλα του βιβλία.

Δεν είδα ακόμη (έρχεται στις 8 Σεπτεμβρίου στην Θεσσαλονίκη) την "Μήδεια" του Ευριπίδη από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σε σκηνοθεσία του Ανατόλι Βασίλιεφ. Διάβασα τι συνέβη στην Επίδαυρο. Διάβασα ότι "το κοινό αποδοκίμασε", ότι στις αποδοκιμασίες ήταν "επικεφαλής ο δικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος"(σημ. είναι και βουλευτής), ο οποίος από τις πρώτες σειρές φώναζε «αίσχος σε όλους σας» και «αίσχος σε όλη την παράσταση». Δηλαδή, για μένα, το κοινό χουλιγκάνισε και το λέμε αποδοκίμασε για να ακούγεται καλύτερα. Θα μου πεις έτσι κάνουν οι βουλευτές μας στο ελληνικό κοινοβούλιο, έτσι μιλάμε παντού σε όλη τη χώρα αυτό σε πείραξε; Και με πείραξε, και με έκανε να ντρέπομαι γιατί μόνο για αυτό είμαστε άξιοι. Και σιγά οι τσάμπα μάγκες να μην αντιδράμε με την ίδια "ντεμέκ ευθιξία" όταν πραγματικά μας προσβάλλουν- ηθικά, πολιτικά, παντού. Δεν μπορώ να πω για την παράσταση, δεν δεν έχω δει, κι όταν την δω μπορεί να μην είμαι ειδική να μιλήσω. Αλλά αυτή τη συμπεριφορά δεν την κατανοώ σε καμιά περίπτωση. Η εκτόνωση και το σύνδρομο οπαδού σε ποδοσφαιρικό αγώνα δεν καταλαβαίνω τι δουλειά έχουν στο θέατρο. Άλλο να αντιδράσεις. Άλλο να ξέρεις γιατί αντιδράς. Κι άλλο αυτό. Έχασε όμως κανείς το μέτρο για να το βρούμε εμείς;

Ο Κοσμάς Βίδος έγραψε ένα κείμενο στο on air του Κυριακάτικου Βήματος: Ο (ΤΗΛΕ)ΘΕΑΤΗΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ;. Συμφωνώ απόλυτα.

Άργησα πολύ, είδα πρόσφατα την ταινία για τον Λ.Κοέν "I'm your man" του Lian Lunson. Τον Κοέν, το έργο του, δεν το γνωρίζω καλά. Μου φάνηκε να τονίζει η ταινία την θρησκευτικότητα σε πράξεις και στίχους του. Καλό δεν μου φάνηκε αλλά τέλος πάντων, σου είπα δεν το ξέρω καλά, καλύτερα να μην κάνω άλλο σχόλιο. Η ταινία ήταν σαν ευχολόγιο, δεν μου άρεσε. Μου άρεσαν όμως πολύ κάποιες ερμηνείες όπως του Ρούφους Γουαϊνράιτ(και όσα είπε ήταν πολύ ωραία), της αδελφής του Μάρθας και του Άντονυ που χάρη στην ταινία έψαξα να μάθω και να ακούσω περισσότερα από αυτόν κι αυτό ήταν το καλύτερο.


Οι διακοπές στην Κέρκυρα φέτος το καλοκαίρι είχαν τρία-τέσσερα ωραία πράγματα. Το πρώτο ότι ήμουν πολύ κοντά με τα παιδιά μου, καμάρωνα πόσο πολύ μεγάλωσαν. Γελάσαμε απίστευτα, μιλήσαμε πολύ και για διάφορα θέματα, αγκαλιαστήκαμε άπειρες φορές, ψιθυρίσαμε μυστικά, διασκεδάσαμε ακόμα και με όσα, στο απαράδεκτο επίπεδο τουριστικής δομής και εξυπηρέτησης σε ένα νησί που καταστρέφει μέρα τη μέρα ό,τι καλό και αρχοντικό είχε, θα μπορούσαν να μας έχουν κάνει τα νεύρα τσατάλια.

Μετά, είδαμε την πιο όμορφη πλατεία που έχω ποτέ, την πλατεία Λιστον, αρχοντική, αυτή ναι, ήταν, απλόχωρη, ανοιχτόκαρδη, με πελώριους χώρους για παιχνίδι και περίπατο.

Τυχαία ένα βράδυ, πήγαμε σε ένα υπέροχο εστιατόριο Μέσα στην Κέρκυρα, στην πλατεία Σκαραμαγκά, αν θυμάμαι καλά, το λένε "Pomo D'Oro". Όμορφο περιβάλλον, καλαίσθητο, κομψό, η περιποίηση εξαιρετική και το μενού προσεγμένο με πιάτα ένα κι ένα. Ό,τι δοκιμάσαμε ήταν υπέροχο.
Τέταρτο και τελευταίο, επισκεφτήκαμε ένα Μουσείο στο οποίο θα μπορούσα να πηγαίνω πολλές ημέρες από το πρωί μέχρι το βράδυ, το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης . Αν ξαναπάω στην Κέρκυρα θα είναι για το Μουσείο αυτό κι άλλα δυο τρία ακόμη πράγματα. Μόνο. Δυστυχώς. Τα άλλα στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν απογοητευτικά και τόσο μα τόσο νεοελληνικά δυσλειτουργικά (δρόμοι με άθλια οδική σήμανση και με μόνο άνετο μεγάλο δρόμο εκείνον που έφτιαξαν οι Άγγλοι -για φαντάσου!- τον ...19ο αιώνα) κακόγουστα (μα γίνεται να χτίζεις τόση ασχήμια δίπλα σε τόση παλιά ομορφιά;) και της αρπαχτής.