(η φωτογραφία είναι του Άρι Γεωργίου)
Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι... δεν φοβάμαι όταν...
"Μη φοβάσαι, μίλα!" Tαινία του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθήνας.
Βραβείο Συνηγόρου του Παιδιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους 2011 - ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα της Camera Zizanio.
Η ταινία είναι αποτέλεσμα τρίμηνων εργαστηρίων με τα παιδιά και εκφράζει τους φόβους και τις αγωνίες των μαθητών της 6ης τάξης, που συνδέονται με το άγχος της μετάβασης από το δημοτικό στο γυμνάσιο αλλά και το άγχος της οικονομικής κρίσης και των κοινωνικών και οικογενειακών προβλημάτων που τα ίδια βιώνουν. Παράλληλα, στην ταινία τα παιδιά εκφράζουν και τρόπους αντιμετώπισης των φόβων και των δυσκολιών τους.
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011
Cesaria Evora (1941-2011)
Πέθανε σήμερα η Σεζάρια Εβόρα.
Πόσο τυχεροί είμαστε που την είδαμε, την ακούσαμε να τραγουδάει σε απόσταση σχεδόν αναπνοής στις πρώτες πρώτες συναυλίες ειδικά. Όρθια, ακίνητη θαρρεις και όταν ξεκινούσε να τραγουδά ενα κύμα άγγιζε όλο το κοινό της. Κάτι μέσα μας χόρευε όσο εκείνη τραγουδούσε τις λύπες, τη μοναξιά, τη μέρα και τη νύχτα. Η πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα πότε ήταν; Θυμαμαι στο Μύλο, εκεί την ειχα πρωτοδεί και πρωτοακούσει και θυμαμαι που λεγαμε μετα ενθουσιασμένοι διαφοροι σε φιλους μας στην Αθηνα, το και το, αν ερθει ποτε σε σας μην την χάσετε. Οι πιο πολλοί τότε, μετα μας το ελεγαν, ήταν σιγουροι πως απλώς υπερβάλαμε. Μετα την άκουσαν, την έμαθαν και ήταν αλλιώς.
"... in all those years when I sang in bars and in front of strangers I sometimes had an idea I might someday be successful outside my country. The thought never stayed with me for very long, but here I am."
Γεννημένη το 1941, πέρασε δυσκολα, έζησε σαν δυο και τρεις ζωές μαζί. Τα τελευταία είκοσι και λίγα παραπανω μόλις χρόνια έγινε διασημη εξω απο την πατρίδα της. Ζώντας απο πολύ μικρή με πολλές στερήσεις και ατυχίες γνώρισε τελικά την παγκόσμια επιτυχία. Με μεγαλη τόλμη στην καλλιτεχνική και προσωπική της ζωή η Σεζάρια Εβόρα ή Έβορα όπως αλλιώς τονίζουν, και μαλλον πιο σωστα, το επώνυμό της, έμαθε σε όλο τον πλανήτη τα λυπημενα τραγούδια του τόπου της, ήταν η σημαντικότερη και πιο διασημη εκπρόσωπος της μουσικής μόρνα, της παραδοσιακής μουσικής του Cape Verde, της χώρα της.
Tον Σεπτέμβριο ειχε ανακοινώσει πως τερματιζει την καριέρα της, ακυρώνοντας καποιες συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί για το επομενο διαστημα. Είχε ήδη υποβληθεί την περασμενη χρονια σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς καθως αντιμετωπιζε σοβαρα προβλήματα υγείας. Πεθανε σήμερα
Έκανε την απόσταση από το Πράσινο Ακρωτήρι μέχρι τις καρδιές μας να μοιαζει μια ανάσα δρόμος.
Όταν καποτε καναμε μια συνεντευξη μου ειπε πολλά και ενδιαφεροντα και πολλά βεβαια τυπικά, τα ίδια μαλλον σε όλες τις συνεντευξεις που έδινε σε εκατοντάδες δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο, αναπόφευκτο ετσι κι αλλιώς. Μου ειπε ωραία πραγματα, και ενα ακόμα το θυμαμαι, αδικώντας σίγουρα αλλες απαντησεις της. Αλλά αυτή με ξάφνιασε, για αυτό τη θυμαμαι μαλλον. Κι ήταν μια ερωτηση κοινότυπη, καθολου πρωτότυπη. Τι εχει οπωσδηποτε παντα στο καμαρίνι της πριν βγει να τραγουδησει, τη ρωτησα και απάντησε, "ενα σίδερο, θελω παντα να σιδερώνω η ίδια τα ρουχα μου πριν βγω στη σκηνή".
Αλήθεια, ψεμματα, δεν ξερω... Μικρό κορίτσι στο ορφανοτροφείο οι καλόγριες της ειχαν μαθει να ραβει και να σιδερώνει. Αν ήξεραν τι είχε απαντησει, παγκόσμια διασημη τραγουδιστρια πια, σε μια συνεντευξη μπορεί να χαίρονταν, φανταστηκα.
http://www.cesaria-evora.com
http://africanmusic.org/artists/evora.html
Πόσο τυχεροί είμαστε που την είδαμε, την ακούσαμε να τραγουδάει σε απόσταση σχεδόν αναπνοής στις πρώτες πρώτες συναυλίες ειδικά. Όρθια, ακίνητη θαρρεις και όταν ξεκινούσε να τραγουδά ενα κύμα άγγιζε όλο το κοινό της. Κάτι μέσα μας χόρευε όσο εκείνη τραγουδούσε τις λύπες, τη μοναξιά, τη μέρα και τη νύχτα. Η πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα πότε ήταν; Θυμαμαι στο Μύλο, εκεί την ειχα πρωτοδεί και πρωτοακούσει και θυμαμαι που λεγαμε μετα ενθουσιασμένοι διαφοροι σε φιλους μας στην Αθηνα, το και το, αν ερθει ποτε σε σας μην την χάσετε. Οι πιο πολλοί τότε, μετα μας το ελεγαν, ήταν σιγουροι πως απλώς υπερβάλαμε. Μετα την άκουσαν, την έμαθαν και ήταν αλλιώς.
"... in all those years when I sang in bars and in front of strangers I sometimes had an idea I might someday be successful outside my country. The thought never stayed with me for very long, but here I am."
Γεννημένη το 1941, πέρασε δυσκολα, έζησε σαν δυο και τρεις ζωές μαζί. Τα τελευταία είκοσι και λίγα παραπανω μόλις χρόνια έγινε διασημη εξω απο την πατρίδα της. Ζώντας απο πολύ μικρή με πολλές στερήσεις και ατυχίες γνώρισε τελικά την παγκόσμια επιτυχία. Με μεγαλη τόλμη στην καλλιτεχνική και προσωπική της ζωή η Σεζάρια Εβόρα ή Έβορα όπως αλλιώς τονίζουν, και μαλλον πιο σωστα, το επώνυμό της, έμαθε σε όλο τον πλανήτη τα λυπημενα τραγούδια του τόπου της, ήταν η σημαντικότερη και πιο διασημη εκπρόσωπος της μουσικής μόρνα, της παραδοσιακής μουσικής του Cape Verde, της χώρα της.
Tον Σεπτέμβριο ειχε ανακοινώσει πως τερματιζει την καριέρα της, ακυρώνοντας καποιες συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί για το επομενο διαστημα. Είχε ήδη υποβληθεί την περασμενη χρονια σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς καθως αντιμετωπιζε σοβαρα προβλήματα υγείας. Πεθανε σήμερα
Έκανε την απόσταση από το Πράσινο Ακρωτήρι μέχρι τις καρδιές μας να μοιαζει μια ανάσα δρόμος.
Όταν καποτε καναμε μια συνεντευξη μου ειπε πολλά και ενδιαφεροντα και πολλά βεβαια τυπικά, τα ίδια μαλλον σε όλες τις συνεντευξεις που έδινε σε εκατοντάδες δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο, αναπόφευκτο ετσι κι αλλιώς. Μου ειπε ωραία πραγματα, και ενα ακόμα το θυμαμαι, αδικώντας σίγουρα αλλες απαντησεις της. Αλλά αυτή με ξάφνιασε, για αυτό τη θυμαμαι μαλλον. Κι ήταν μια ερωτηση κοινότυπη, καθολου πρωτότυπη. Τι εχει οπωσδηποτε παντα στο καμαρίνι της πριν βγει να τραγουδησει, τη ρωτησα και απάντησε, "ενα σίδερο, θελω παντα να σιδερώνω η ίδια τα ρουχα μου πριν βγω στη σκηνή".
Αλήθεια, ψεμματα, δεν ξερω... Μικρό κορίτσι στο ορφανοτροφείο οι καλόγριες της ειχαν μαθει να ραβει και να σιδερώνει. Αν ήξεραν τι είχε απαντησει, παγκόσμια διασημη τραγουδιστρια πια, σε μια συνεντευξη μπορεί να χαίρονταν, φανταστηκα.
http://www.cesaria-evora.com
http://africanmusic.org/artists/evora.html
Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011
ενα ωραίο σχολείο
Άλλο να το φανταζεσαι, αλλο να το διαβαζεις, να το ακούς σε ομιλίες, άλλο να λες τι ωραία που θα ήταν να λειτουργούν τα σχολεία με αλλη λογική, κι άλλο να το μαθαίνεις πως όλα αυτα δεν είναι μόνο λόγια αλλά πράξεις.
Υπαρχει ενα σχολείο στο χωριό Φουρφουράς Ρεθύμνου που αν δε το ζηλευουν πρότυπα σχολεία σε όλο τον κόσμο - αυτα χάνουν!- σίγουρα το ζηλευουμε όλοι. Ποιος δεν θα ήθελε να μαθαίνει στο σχολείο παίζοντας; Ποιος δεν θα ήθελε τα παιδιά και στο σχολείο και παντου να παίζουν μαθαίνοντας; (Ε, καλά, ότι έχω στο μυαλό μου καποιους σοβαροφανείς που θα ελεγαν ανοησίες περί αυτού έχω, αλλά ούτε που τους δίνω σημασία εδώ και πολλά πολλά χρόνια, οπότε δεν πα να λενε)
Η ουσία είναι ότι στον 4θεσιο αυτό δημοτικό σχολείο, ενας ωραίος δασκαλος, ο Άγγελος Πατσιάς, και οι κεφατοι μαθητές του κανουν πραξη ενα διαφορετικό σχολείο.
Τι σημαίνει αυτό; Αντιγράφω απο το κείμενο χαρη στο οποίο εμαθα για το απίθανο αυτό σχολείο "Μέσα στα λίγα χρόνια που ο Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος στο 4θέσιο Δημοτικό σχολείο Φουρφουρά πραγματοποίησε ένα μικρό θαύμα. Δεν στάθηκε στις ανεπάρκειες της ελληνικού κράτους, αγνόησε τις αβελτηρίες της δημόσιας παιδείας, υπερπήδησε κάθε βολική δικαιολογία προκειμένου να αρκεστεί στο νόμο της ήσσονος προσπάθειας. Οργάνωσε το παλιό σχολείο του χωριού, μεταμορφώνοντας το από ένα εγκαταλειμμένο οίκημα σε σχολείο του 21ου αιώνα. «Σχολείο της φύσης και των χρωμάτων» το ονόμασε και βάλθηκε να το φτιάξει. Ζωγράφισε φωτεινούς και έγχρωμους τους τοίχους, πλούτισε την βιβλιοθήκη του, έφερε υπολογιστές. Μα πάνω από όλα αποφάσισε να μάθει στα παιδιά αληθινά «γράμματα», παναπεί να ξυπνήσει εντός τους τον αχόρταγο προσανατολισμό προς το Καλό και το Ωραίο. Για αυτό και βάλθηκε να μάθει τα παιδιά να τραγουδούν, να νοιώθουν την ποίηση, να παίζουν θέατρο, να χορεύουν - μέχρι και «μάχη χορευτικών συγκροτημάτων» διοργάνωσε ο αθεόφοβος! Οργάνωσε τους μικρούς του μαθητές για καλλιεργούν μποστάνια και να φτιάξουν το δικό τους κοτέτσι. Κατόπιν τους έμαθε να πουλάνε την παραγωγή τους - αυγά, καρπούζια και λαχανικά - προκειμένου να εξασφαλίσουν χρήματα για τα έξοδα του σχολείου. Κανονικό πρότυπο αυτοδιαχείρισης δηλαδή.
Διαβάζω στο Διαδίκτυο την άποψη του για την εκπαίδευση. «Η εκπαίδευση», λέει ο Άγγελος Πατσιάς,«κρύβεται στα απλά πράγματα. Εγώ αυτό που έκανα είναι να πειραματίζομαι». Και συνεχίζει: «Δεν θέλει φόβο στον πειραματισμό και μάλλον αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πάντα όμως να έχουμε ως γνώμονα ότι τα παιδιά δεν θα ζημιωθούν από τους πειραματισμούς. Λάθη θα γίνουν, τα παιδιά δείχνουν κατανόηση. Ο δάσκαλος δεν είναι θεός. Είναι κάτι το οποίο κινείται ανάμεσά τους πολλές ώρες την ημέρα και ο ένας μαθαίνει από τον άλλο». Τέλος, μεταξύ των πολλών άλλων, o Άγγελος Πατσιάς δημιούργησε, κλέβοντας ώρα από τον «εξωσχολικό» του χρόνο, μια διαδικτυακή εκπαιδευτική τηλεόραση για τα παιδιά. Την Φουρφουρά Web TV!"
Σε ενα βίντεο, αυτό, οι μαθητές μας μιλουν για το σχολείο τους
Η σελίδα - κανάλι τους εδώ: http://fourfourastv.blogspot.com/
Κι αυτό δικό τους: http://fourfourasweb.wordpress.com/
Εμενα με κέρδισαν. Και τους θαυμασα και τους ζήλεψα. Οπως λενε κι οι ίδιοι στο βίντεο που τραβηξαν με ενα τραγούδι που ούτε θα φανταζόμουν ποτε πως μπορεί σε ενα σχολείο να το μαθαίνουν ετσι τα παιδιά για να το παρουσιάσουν στη γιορτη για το Πολυτεχνείο (η συνδεση είναι εδω: http://fourfourastv.blogspot.com/2011/11/blog-post_11.html) τα παιδια μπορουν να αλλαξουν τα παντα. Και ενας εμπνευσμένος, ανοιχτόμυαλος δασκαλος μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Και βεβαια, εδώ είμαστε όλοι, όχι μόνο να κανουμε το εύκολο και ...τεμπέλικο καμιά φορα, απλώς να θαυμαζουμε και να λεμε μπράβο, αλλά ο καθενας μας σε ό,τι κάνουμε να εχουμε τετοιο κέφι, τετοια όρεξη για καινούρια πραγματα, να δοκιμάζουμε, να πειραματιζόμαστε, να μην το βαζουμε κάτω, να ζουμε.
'Εμαθα για τον δασκαλο και το σχολείο εδώ και εδώ.
Η ουσία είναι ότι στον 4θεσιο αυτό δημοτικό σχολείο, ενας ωραίος δασκαλος, ο Άγγελος Πατσιάς, και οι κεφατοι μαθητές του κανουν πραξη ενα διαφορετικό σχολείο.
Τι σημαίνει αυτό; Αντιγράφω απο το κείμενο χαρη στο οποίο εμαθα για το απίθανο αυτό σχολείο "Μέσα στα λίγα χρόνια που ο Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος στο 4θέσιο Δημοτικό σχολείο Φουρφουρά πραγματοποίησε ένα μικρό θαύμα. Δεν στάθηκε στις ανεπάρκειες της ελληνικού κράτους, αγνόησε τις αβελτηρίες της δημόσιας παιδείας, υπερπήδησε κάθε βολική δικαιολογία προκειμένου να αρκεστεί στο νόμο της ήσσονος προσπάθειας. Οργάνωσε το παλιό σχολείο του χωριού, μεταμορφώνοντας το από ένα εγκαταλειμμένο οίκημα σε σχολείο του 21ου αιώνα. «Σχολείο της φύσης και των χρωμάτων» το ονόμασε και βάλθηκε να το φτιάξει. Ζωγράφισε φωτεινούς και έγχρωμους τους τοίχους, πλούτισε την βιβλιοθήκη του, έφερε υπολογιστές. Μα πάνω από όλα αποφάσισε να μάθει στα παιδιά αληθινά «γράμματα», παναπεί να ξυπνήσει εντός τους τον αχόρταγο προσανατολισμό προς το Καλό και το Ωραίο. Για αυτό και βάλθηκε να μάθει τα παιδιά να τραγουδούν, να νοιώθουν την ποίηση, να παίζουν θέατρο, να χορεύουν - μέχρι και «μάχη χορευτικών συγκροτημάτων» διοργάνωσε ο αθεόφοβος! Οργάνωσε τους μικρούς του μαθητές για καλλιεργούν μποστάνια και να φτιάξουν το δικό τους κοτέτσι. Κατόπιν τους έμαθε να πουλάνε την παραγωγή τους - αυγά, καρπούζια και λαχανικά - προκειμένου να εξασφαλίσουν χρήματα για τα έξοδα του σχολείου. Κανονικό πρότυπο αυτοδιαχείρισης δηλαδή.
Διαβάζω στο Διαδίκτυο την άποψη του για την εκπαίδευση. «Η εκπαίδευση», λέει ο Άγγελος Πατσιάς,«κρύβεται στα απλά πράγματα. Εγώ αυτό που έκανα είναι να πειραματίζομαι». Και συνεχίζει: «Δεν θέλει φόβο στον πειραματισμό και μάλλον αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πάντα όμως να έχουμε ως γνώμονα ότι τα παιδιά δεν θα ζημιωθούν από τους πειραματισμούς. Λάθη θα γίνουν, τα παιδιά δείχνουν κατανόηση. Ο δάσκαλος δεν είναι θεός. Είναι κάτι το οποίο κινείται ανάμεσά τους πολλές ώρες την ημέρα και ο ένας μαθαίνει από τον άλλο». Τέλος, μεταξύ των πολλών άλλων, o Άγγελος Πατσιάς δημιούργησε, κλέβοντας ώρα από τον «εξωσχολικό» του χρόνο, μια διαδικτυακή εκπαιδευτική τηλεόραση για τα παιδιά. Την Φουρφουρά Web TV!"
Σε ενα βίντεο, αυτό, οι μαθητές μας μιλουν για το σχολείο τους
Η σελίδα - κανάλι τους εδώ: http://fourfourastv.blogspot.com/
Κι αυτό δικό τους: http://fourfourasweb.wordpress.com/
Εμενα με κέρδισαν. Και τους θαυμασα και τους ζήλεψα. Οπως λενε κι οι ίδιοι στο βίντεο που τραβηξαν με ενα τραγούδι που ούτε θα φανταζόμουν ποτε πως μπορεί σε ενα σχολείο να το μαθαίνουν ετσι τα παιδιά για να το παρουσιάσουν στη γιορτη για το Πολυτεχνείο (η συνδεση είναι εδω: http://fourfourastv.blogspot.com/2011/11/blog-post_11.html) τα παιδια μπορουν να αλλαξουν τα παντα. Και ενας εμπνευσμένος, ανοιχτόμυαλος δασκαλος μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Και βεβαια, εδώ είμαστε όλοι, όχι μόνο να κανουμε το εύκολο και ...τεμπέλικο καμιά φορα, απλώς να θαυμαζουμε και να λεμε μπράβο, αλλά ο καθενας μας σε ό,τι κάνουμε να εχουμε τετοιο κέφι, τετοια όρεξη για καινούρια πραγματα, να δοκιμάζουμε, να πειραματιζόμαστε, να μην το βαζουμε κάτω, να ζουμε.
'Εμαθα για τον δασκαλο και το σχολείο εδώ και εδώ.
Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011
Σώτια Τσώτου (1942-2011)
Η Σώτια Τσώτου, γεννημενη στις 14 Μαΐου 1942 στη Λειβαδιά πέθανε εχθές στις 10 Δεκεμβρίου 2011 στην Αθήνα έπειτα από διετή μάχη με τον καρκίνο αφήνοντας πίσω της πολύ σημαντικό έργο. Η οικογένειά της επιθυμεί αντί για στεφάνια τα χρήματα να δοθούν στο χαμόγελο του παιδιού, έναν οργανισμό που αγαπούσε ιδιαίτερα η Σώτια Τσώτου. Η πολιτική κηδεία θα γίνει στο Α’ νεκροταφείο την Τρίτη.
Από τα 2 της χρόνια έζησε στην Αθήνα.
Μοναχοπαίδι εύπορων μικροαστών, σπούδασε μεταξύ άλλων στην Ελληνογαλλική σχολή του Αγίου Ιωσήφ "Saint Joseph". Από τα 18 της χρόνια εργαζόταν σαν δημοσιογράφος, παράλληλα με τις σπουδές της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και τις δραματικές σχολές του Πέλου Κατσέλη και του Κωστή Μηχαηλίδη. Η Δικτατορία της 21ης Απριλίου τη βρήκε στην εφημερίδα "Ελευθερία", η οποία διέκοψε αυθημερόν την έκδοσή της, θέτοντας τέλος στη δημοσιογραφική της καριέρα. Στη διάρκεια της Χούντας, συνελήφθη και κρατήθηκε πολλές φορές. Στην απομόνωση εμπνεύστηκε τα τραγούδια που θα την έκαναν λίγους μήνες αργότερα γνωστή σαν στιχουργό: το "Βρε δε βαριέσαι, αδελφέ" και το "Νά ΄τανε το 21" .
Απο τη δημοσίευση της είδησης του θανάτου της στο http://www.musicpaper.gr, όπου υπαρχει και μια συνέντευξή της, εδώ
"Πόσα τραγούδια έχεις γράψει μέχρι τώρα;
Γύρω στα τριακόσια ή και περισσότερα. Ήμουν πολυγραφότατη, η αθεόφοβη! Έχω γύρω στα δέκα προσωπικά άλμπουμ, με υπογραφές του Απόστολου Καλδάρα, του Γιώργου Χατζηνάσιου , του Γιώργου Κριμιζάκη, του Τάκη Σούκα, του Δώρου Γεωργιάδη κ.ά. Συμμετείχα σε πολλούς δίσκους με σημαντικά ονόματα, όπως: Σταύρος Κουγιουμτζής (Να ’τανε το Εικοσιένα), Γιάννης Σπανός, Χρήστος Νικολόπουλος, Στέλιος Καζαντζίδης (Βραδιάζει), Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Πάριος, Μαρινέλλα (Για σένανε μπορώ, Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει κ.λπ.), Χαρούλα Αλεξίου, Άννα Βίσση, Γιάννη Πουλόπουλο, Δημήτρη Μητροπάνο κ.ά. Συνυπολόγισε σ’ όλα αυτά που έχω γράψει το 85% των τραγουδιών που μελοποίησε και τραγούδησε το alter ego μου στο τραγούδι, ο Κώστας Χατζής, με κορύφωση το τριπλό άλμπουμ Ρεσιτάλ με τη Μαρινέλλα. Κάνε την πρόσθεση και θα σου βγει ένα πολύμορφο σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες"
Και απο τη δεκαετία του '80 κι αυτό δικό της, "μου 'ταξες ταξίδι να με πας", μουσικη Χρ. Νικολοπουλος με τη φωνη της Δ.Γαλάνη.
Μοναχοπαίδι εύπορων μικροαστών, σπούδασε μεταξύ άλλων στην Ελληνογαλλική σχολή του Αγίου Ιωσήφ "Saint Joseph". Από τα 18 της χρόνια εργαζόταν σαν δημοσιογράφος, παράλληλα με τις σπουδές της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και τις δραματικές σχολές του Πέλου Κατσέλη και του Κωστή Μηχαηλίδη. Η Δικτατορία της 21ης Απριλίου τη βρήκε στην εφημερίδα "Ελευθερία", η οποία διέκοψε αυθημερόν την έκδοσή της, θέτοντας τέλος στη δημοσιογραφική της καριέρα. Στη διάρκεια της Χούντας, συνελήφθη και κρατήθηκε πολλές φορές. Στην απομόνωση εμπνεύστηκε τα τραγούδια που θα την έκαναν λίγους μήνες αργότερα γνωστή σαν στιχουργό: το "Βρε δε βαριέσαι, αδελφέ" και το "Νά ΄τανε το 21" .
Απο τη δημοσίευση της είδησης του θανάτου της στο http://www.musicpaper.gr, όπου υπαρχει και μια συνέντευξή της, εδώ
"Πόσα τραγούδια έχεις γράψει μέχρι τώρα;
Γύρω στα τριακόσια ή και περισσότερα. Ήμουν πολυγραφότατη, η αθεόφοβη! Έχω γύρω στα δέκα προσωπικά άλμπουμ, με υπογραφές του Απόστολου Καλδάρα, του Γιώργου Χατζηνάσιου , του Γιώργου Κριμιζάκη, του Τάκη Σούκα, του Δώρου Γεωργιάδη κ.ά. Συμμετείχα σε πολλούς δίσκους με σημαντικά ονόματα, όπως: Σταύρος Κουγιουμτζής (Να ’τανε το Εικοσιένα), Γιάννης Σπανός, Χρήστος Νικολόπουλος, Στέλιος Καζαντζίδης (Βραδιάζει), Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Πάριος, Μαρινέλλα (Για σένανε μπορώ, Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει κ.λπ.), Χαρούλα Αλεξίου, Άννα Βίσση, Γιάννη Πουλόπουλο, Δημήτρη Μητροπάνο κ.ά. Συνυπολόγισε σ’ όλα αυτά που έχω γράψει το 85% των τραγουδιών που μελοποίησε και τραγούδησε το alter ego μου στο τραγούδι, ο Κώστας Χατζής, με κορύφωση το τριπλό άλμπουμ Ρεσιτάλ με τη Μαρινέλλα. Κάνε την πρόσθεση και θα σου βγει ένα πολύμορφο σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες"
Και απο τη δεκαετία του '80 κι αυτό δικό της, "μου 'ταξες ταξίδι να με πας", μουσικη Χρ. Νικολοπουλος με τη φωνη της Δ.Γαλάνη.
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011
η φωτογραφία της ημέρας...
...θα μπορούσε να ήταν αυτή;
[για το χθεσινό φεγγάρι, που ήταν καταπληκτικό]
ή αυτή;
[με λεζάντα, "Two crossed fingers don't always mean good luck!"
(την φωτογραφία -και την προηγούμενη- την ειδα στη σελίδα της Κατερίνας Τζωρίδου στο facebook, η λεζάντα δική της)]
μήπως και αυτή;
Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011
γιατί γράφεις;
από το "Βιβλίο του γέλιου και της λήθης" του Μιλαν Κουντερα, εκδόσεις "Βιβλιοπωλείον της Εστίας"
"Προ καιρού διέσχιζα με ταξί το Παρίσι κι είχα πέσει σ’ έναν φλύαρο οδηγό. Έλεγε πως δεν μπορεί να κοιμηθεί τη νύχτα. Υπέφερε από χρόνια αϋπνία. Από τον πόλεμο και μετά. Ήταν στο ναυτικό. Το πλοίο του βούλιαξε. Τρία μερόνυχτα κολυμπούσε. Έπειτα τον έσωσαν. Πέρασε μήνες μεταξύ ζωής και θανάτου. Έγινε καλά, αλλά έχασε τον ύπνο του.
«Έχω ένα τρίτο ζωής παραπάνω από σας» είπε χαμογελώντας.
«Και τι το κάνετε αυτό το παραπανίσιο τρίτο;» ρώτησα.
«Γράφω» μου απάντησε.
Θέλησα να μάθω τι γράφει.
Έγραφε την ιστορία της ζωής του. Την ιστορία ενός ανθρώπου που κολυμπούσε τρία μερόνυχτα στη θάλασσα, πάλεψε με τον θάνατο, έχασε τον ύπνο του, αλλά διατήρησε τη δύναμή του για ζωή.
«Το γράφετε για τα παιδιά σας; Κάτι σαν οικογενειακό χρονικό;»
Χαμογέλασε με πίκρα: «Για τα παιδιά μου; Δεν θα τα ενδιέφερε καθόλου. Γράφω βιβλίο. Νομίζω πως θα βοηθούσε πολύν κόσμο».
Αυτή η κουβέντα με τον ταξιτζή μού αποκάλυψε ξαφνικά την ουσία της δουλειάς του συγγραφέα. Γράφουμε βιβλία, επειδή δεν ενδιαφέρονται για μας τα παιδιά μας. Απευθυνόμαστε στο ανώνυμο πλήθος, επειδή η γυναίκα μας βουλώνει τ’ αφτιά της όταν της μιλάμε..."
"Θα μου πείτε πως στην περίπτωση του ταξιτζή έχουμε να κάνουμε με γραφομανή και όχι με συγγραφέα. Οπότε πρέπει να προσδιορίσουμε ακριβέστερα τις έννοιές μας. Η γυναίκα που γράφει τέσσερα γράμματα τη μέρα στον εραστή της δεν είναι γραφομανής. Είναι ερωτευμένη. Αλλά ένας φίλος μου που κρατάει σε φωτοτυπίες την ερωτική του αλληλογραφία για να τη δημοσιεύσει κάποια μέρα είναι γραφομανής. Γραφομανία δεν είναι η επιθυμία να γράφεις γράμματα, προσωπικά ημερολόγια, οικογενειακά χρονικά (να γράφεις δηλαδή για τον εαυτό σου ή τους δικούς σου), αλλά να γράφεις βιβλία (να έχεις δηλαδή κοινό από άγνωστους αναγνώστες)..."
"Η ασυγκράτητη εξάπλωση της γραφομανίας ανάμεσα στους πολιτικούς, τους ταξιτζήδες, τις λεχώνες, τις ερωμένες, τους φονιάδες, τους κλέφτες, τις πόρνες, τους νομάρχες, τους γιατρούς και τους ασθενείς μού αποδεικνύει πως κάθε άνθρωπος ανεξαιρέτως έχει μέσα του έναν δυνητικό συγγραφέα, έτσι που σύσσωμο το ανθρώπινο γένος θα μπορούσε δικαιωματικά να βγει στους δρόμους και να φωνάξει: Είμαστε όλοι συγγραφείς!
Γιατί ο καθένας υποφέρει στην ιδέα πως μια μέρα θα εξαφανιστεί μέσα σ’ έναν αδιάφορο κόσμο, χωρίς να τον έχει ακούσει και χωρίς να τον έχει προσέξει κανείς, γι’ αυτό και θέλει, όσο είναι ακόμα καιρός, να μεταμορφωθεί μόνος του σ’ έναν κόσμο από λέξεις.
Όταν κάποιο πρωί (και σύντομα θα γίνει αυτό) ο καθένας θα ξυπνήσει συγγραφέας, θα έχει φτάσει η εποχή της παγκόσμιας κουφαμάρας και της παγκόσμιας ασυνεννοησίας."
Τα αποσπάσματα απο εδω: Μίλαν Κούντερα [Περί γραφομανίας], από το blog του Γιάννη Χάρη
(στην σύνδεση πηγα απο το blog: http://dimentes12.blogspot.com//)
"Προ καιρού διέσχιζα με ταξί το Παρίσι κι είχα πέσει σ’ έναν φλύαρο οδηγό. Έλεγε πως δεν μπορεί να κοιμηθεί τη νύχτα. Υπέφερε από χρόνια αϋπνία. Από τον πόλεμο και μετά. Ήταν στο ναυτικό. Το πλοίο του βούλιαξε. Τρία μερόνυχτα κολυμπούσε. Έπειτα τον έσωσαν. Πέρασε μήνες μεταξύ ζωής και θανάτου. Έγινε καλά, αλλά έχασε τον ύπνο του.
«Έχω ένα τρίτο ζωής παραπάνω από σας» είπε χαμογελώντας.
«Και τι το κάνετε αυτό το παραπανίσιο τρίτο;» ρώτησα.
«Γράφω» μου απάντησε.
Θέλησα να μάθω τι γράφει.
Έγραφε την ιστορία της ζωής του. Την ιστορία ενός ανθρώπου που κολυμπούσε τρία μερόνυχτα στη θάλασσα, πάλεψε με τον θάνατο, έχασε τον ύπνο του, αλλά διατήρησε τη δύναμή του για ζωή.
«Το γράφετε για τα παιδιά σας; Κάτι σαν οικογενειακό χρονικό;»
Χαμογέλασε με πίκρα: «Για τα παιδιά μου; Δεν θα τα ενδιέφερε καθόλου. Γράφω βιβλίο. Νομίζω πως θα βοηθούσε πολύν κόσμο».
Αυτή η κουβέντα με τον ταξιτζή μού αποκάλυψε ξαφνικά την ουσία της δουλειάς του συγγραφέα. Γράφουμε βιβλία, επειδή δεν ενδιαφέρονται για μας τα παιδιά μας. Απευθυνόμαστε στο ανώνυμο πλήθος, επειδή η γυναίκα μας βουλώνει τ’ αφτιά της όταν της μιλάμε..."
"Θα μου πείτε πως στην περίπτωση του ταξιτζή έχουμε να κάνουμε με γραφομανή και όχι με συγγραφέα. Οπότε πρέπει να προσδιορίσουμε ακριβέστερα τις έννοιές μας. Η γυναίκα που γράφει τέσσερα γράμματα τη μέρα στον εραστή της δεν είναι γραφομανής. Είναι ερωτευμένη. Αλλά ένας φίλος μου που κρατάει σε φωτοτυπίες την ερωτική του αλληλογραφία για να τη δημοσιεύσει κάποια μέρα είναι γραφομανής. Γραφομανία δεν είναι η επιθυμία να γράφεις γράμματα, προσωπικά ημερολόγια, οικογενειακά χρονικά (να γράφεις δηλαδή για τον εαυτό σου ή τους δικούς σου), αλλά να γράφεις βιβλία (να έχεις δηλαδή κοινό από άγνωστους αναγνώστες)..."
"Η ασυγκράτητη εξάπλωση της γραφομανίας ανάμεσα στους πολιτικούς, τους ταξιτζήδες, τις λεχώνες, τις ερωμένες, τους φονιάδες, τους κλέφτες, τις πόρνες, τους νομάρχες, τους γιατρούς και τους ασθενείς μού αποδεικνύει πως κάθε άνθρωπος ανεξαιρέτως έχει μέσα του έναν δυνητικό συγγραφέα, έτσι που σύσσωμο το ανθρώπινο γένος θα μπορούσε δικαιωματικά να βγει στους δρόμους και να φωνάξει: Είμαστε όλοι συγγραφείς!
Γιατί ο καθένας υποφέρει στην ιδέα πως μια μέρα θα εξαφανιστεί μέσα σ’ έναν αδιάφορο κόσμο, χωρίς να τον έχει ακούσει και χωρίς να τον έχει προσέξει κανείς, γι’ αυτό και θέλει, όσο είναι ακόμα καιρός, να μεταμορφωθεί μόνος του σ’ έναν κόσμο από λέξεις.
Όταν κάποιο πρωί (και σύντομα θα γίνει αυτό) ο καθένας θα ξυπνήσει συγγραφέας, θα έχει φτάσει η εποχή της παγκόσμιας κουφαμάρας και της παγκόσμιας ασυνεννοησίας."
Τα αποσπάσματα απο εδω: Μίλαν Κούντερα [Περί γραφομανίας], από το blog του Γιάννη Χάρη
(στην σύνδεση πηγα απο το blog: http://dimentes12.blogspot.com//)
Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011
Aθανασία
Νίκος Γκάτσος (8 Δεκεμβρίου 1911-12 Μαϊου 1992)
"Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ του Γκάτσου, όπως και κάθε αληθινό τραγούδι, ήταν και παραμένει ένα παιχνίδι.
Η ιδέα του Θανάτου οδηγεί τον αληθινά ελεύθερο άνθρωπο στο να αντιληφθεί βαθιά μέσα του, πως η ύπαρξη Του έχει ημερομηνία λήξεως.
Ο Άνθρωπος οφείλει να συμφιλιωθεί με την ιδέα αυτή κι όχι ν΄αγκιστρώνεται απ΄ τη ζωή σε σημείο που να μη θέλει να φύγει -πράγμα που όλες οι θρησκείες εκμεταλλεύονται υποσχόμενες μελλοντική κι ατέλειωτη ζωή. Κι όμως είναι τόσο απλό, γι΄ αυτό και δύσκολο."
Μ.Χ.
(http://www.hadjidakis.gr/works/ergo3.asp?WorkID=31)
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011
άσε το χρόνο να σου δειξει, ξερει αυτός...
Είδα χθες ενα βιντεο, απο την παρασταση του Φοιβου Δεληβορια και της Μάρθας Φριντζήλα. Εδώ. Είναι ενα απόσπασμα όπου η Μάρθα Φριντζήλα θεωρώντας ασυναρτητο, ακαταλαβίστικο, υπερτιμημένο εν πασει περιπτώσει, ενα τραγούδι σε στιχους του Αλκη Αλκαίου, το απαγγελει ώστε να φανεί κατα την ίδια το ακατανόητο των λόγων του. Διαβασα απόψεις, όπως αυτες γραφτηκαν στο διαδίκτυο. Πολλά δεν μου άρεσαν. Τελος παντων, δεν μου ταιριάζουν για να μην κανω την έξυπνη, ειμαι της σχολής του ψυχραιμου. Αυτες τις πολεμικές σταυροφορίες δεν τις συμπαθώ ό,τι κι αν υποστηρίζουν.
Στ' άρματα, εκατερωθεν; Χαζό μου φαίνεται και συγγνώμη.
Για μενα δεν είναι σιγουρα θεμα αβατου. Στην τεχνη δεν υπαρχουν ιερα και όσια, ίσως και πουθενά, εδώ που τα λέμε. Δεν με ενοχλησε αυτό. Ουτε θεμα αισθητικής είναι, παλι προσωπικά μιλάω. Εγω δει και ακούσει χειρότερα. Μια φορα και σε παρασταση της Μάρθας εδώ, στην Θεσσαλονίκη, και της το είπα διακριτικά, για να ΄μαι ενταξει με τον εαυτό μου. Τότε, γιατί γραφω όσα γραφω τώρα; Αυτό που ένιωσα παρακολουθώντας το συγκεκριμενο βίντεο με μια λεξη μπορώ να το περιγράψω; Δεν ξερω, ίσως η λεξη να είναι απορία.
Είναι τόσο ακαταλαβίστικο πια; Και δεν ένιωσε τίποτα απο το τραγούδι, αυτό το συγκεκριμένο, ποτέ; Να, αυτό σκεφτηκα, να σου πω την αλήθεια. Ούτε θεμα άβατου, ούτε ιερου και όσιου. Μερικα πραγματα ή τα νιώθεις ή δεν τα νιώθεις, ή τα καταλαβαίνεις ή δεν τα καταλαβαίνεις. Mεχρι που θα την ζήλευα κιολας, όπως και τον καθενα θα ζήλευα αν δεν εχει ζήσει τίποτα απο το συγκεκριμένο τραγούδι, καμια απο τις ήττες του. Έλα όμως που μουδιασμενη από όλα όσα μου/μας συμβαίνουν ίσως τα καταλαβαίνω, ή ετσι νομίζω, έστω τα νιώθω για να πω κατι πιο υποκειμενικό, τα λόγια του τραγουδιού.
Έρχονται καποιες φορες που τα τραγούδια, τα ποιήματα, τα λόγια και παίρνουν την εκδίκησή τους.
Δεν τα καταλαβαίνεις για καιρό, κι ερχονται εκεί που δεν το περιμένεις και σου λενε, εσύ δεν ήσουν που δεν καταλαβαινες τι λεω; Μεγάλη κουβεντα μη λες. Κάτσε να το ζήσεις και θα δεις.
Νομίζω σε όλους εχει συμβεί. Όχι πως μετα τα αντιλαμβανόμαστε όλοι, όλα με τον ίδιο τρόπο, όχι βεβαια, αλλα ο καθενας με τον δικό του τρόπο καταλαβαίνουμε, κατανοούμε, αλλαζει η αντιληπτικότητά μας σε πραγματα που παλαιότερα ίσως δεν αντιλαμβανομασταν καν.
"Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστα
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δεν θελω πια να μαθω τι ζητάμε, φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά"
Θυμαμαι πως την πρωτη φορα που τα ένιωσα τα λόγια είπα, ρε γμτ, τόσα χρόνια το ξέρω το τραγούδι πρώτη φορά κατάλαβα τι εννοεί...
Τόσα, όσα και για να καταλαβω επίσης πως κι αυτό έτσι το ζω, αλλά έτσι δεν θα μπορούσα να το πω αν δεν το διαβαζα γραμμένο:
"Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα..."
Και μαζί τωρα, που τόσοι πια τα ξερουν όλα, μιλανε, εχουν για όλα τις απαντησεις, είναι ειδικοί, τωρα που φτασαμε σε στιγμες που ούτε φανταζόμασταν, άμα νιώθεις πως "φωνή εντόμου τώρα ειν' η φωνή σου" και δεν καταλαβαίνεις πώς στο διαολο αφησαμε τη ζωή μας να την ορίζουν οι αριθμοί μπορεί και να νιώσεις μουδιασμενος.
Κι είναι κι αυτό το "πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή" με το πως να μην ειναι πια ούτε καν ερωτηματικό στις μερες μας, μόνο ειδικό, πιο ειδικό δε γίνεται.
Για αυτό σκεφτομαι πως ήθελε το χρόνο του μεσα μου κι αυτο το τραγουδι.
Ενα παραδειγμα ειναι αυτό το τραγούδι, μία περίπτωση μόνο.
Και μαλλον γι' αυτό λενε, άσε τον χρόνο να σου δείξει, να σου μάθει, ξέρει αυτός...
Μπορεί να μην ειναι παντα σοφός, αλλά όταν είναι δε παίζεται ο μπαγασας.
Στ' άρματα, εκατερωθεν; Χαζό μου φαίνεται και συγγνώμη.
Για μενα δεν είναι σιγουρα θεμα αβατου. Στην τεχνη δεν υπαρχουν ιερα και όσια, ίσως και πουθενά, εδώ που τα λέμε. Δεν με ενοχλησε αυτό. Ουτε θεμα αισθητικής είναι, παλι προσωπικά μιλάω. Εγω δει και ακούσει χειρότερα. Μια φορα και σε παρασταση της Μάρθας εδώ, στην Θεσσαλονίκη, και της το είπα διακριτικά, για να ΄μαι ενταξει με τον εαυτό μου. Τότε, γιατί γραφω όσα γραφω τώρα; Αυτό που ένιωσα παρακολουθώντας το συγκεκριμενο βίντεο με μια λεξη μπορώ να το περιγράψω; Δεν ξερω, ίσως η λεξη να είναι απορία.
Είναι τόσο ακαταλαβίστικο πια; Και δεν ένιωσε τίποτα απο το τραγούδι, αυτό το συγκεκριμένο, ποτέ; Να, αυτό σκεφτηκα, να σου πω την αλήθεια. Ούτε θεμα άβατου, ούτε ιερου και όσιου. Μερικα πραγματα ή τα νιώθεις ή δεν τα νιώθεις, ή τα καταλαβαίνεις ή δεν τα καταλαβαίνεις. Mεχρι που θα την ζήλευα κιολας, όπως και τον καθενα θα ζήλευα αν δεν εχει ζήσει τίποτα απο το συγκεκριμένο τραγούδι, καμια απο τις ήττες του. Έλα όμως που μουδιασμενη από όλα όσα μου/μας συμβαίνουν ίσως τα καταλαβαίνω, ή ετσι νομίζω, έστω τα νιώθω για να πω κατι πιο υποκειμενικό, τα λόγια του τραγουδιού.
Έρχονται καποιες φορες που τα τραγούδια, τα ποιήματα, τα λόγια και παίρνουν την εκδίκησή τους.
Δεν τα καταλαβαίνεις για καιρό, κι ερχονται εκεί που δεν το περιμένεις και σου λενε, εσύ δεν ήσουν που δεν καταλαβαινες τι λεω; Μεγάλη κουβεντα μη λες. Κάτσε να το ζήσεις και θα δεις.
Νομίζω σε όλους εχει συμβεί. Όχι πως μετα τα αντιλαμβανόμαστε όλοι, όλα με τον ίδιο τρόπο, όχι βεβαια, αλλα ο καθενας με τον δικό του τρόπο καταλαβαίνουμε, κατανοούμε, αλλαζει η αντιληπτικότητά μας σε πραγματα που παλαιότερα ίσως δεν αντιλαμβανομασταν καν.
"Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστα
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δεν θελω πια να μαθω τι ζητάμε, φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά"
Θυμαμαι πως την πρωτη φορα που τα ένιωσα τα λόγια είπα, ρε γμτ, τόσα χρόνια το ξέρω το τραγούδι πρώτη φορά κατάλαβα τι εννοεί...
Τόσα, όσα και για να καταλαβω επίσης πως κι αυτό έτσι το ζω, αλλά έτσι δεν θα μπορούσα να το πω αν δεν το διαβαζα γραμμένο:
"Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα..."
Και μαζί τωρα, που τόσοι πια τα ξερουν όλα, μιλανε, εχουν για όλα τις απαντησεις, είναι ειδικοί, τωρα που φτασαμε σε στιγμες που ούτε φανταζόμασταν, άμα νιώθεις πως "φωνή εντόμου τώρα ειν' η φωνή σου" και δεν καταλαβαίνεις πώς στο διαολο αφησαμε τη ζωή μας να την ορίζουν οι αριθμοί μπορεί και να νιώσεις μουδιασμενος.
Κι είναι κι αυτό το "πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή" με το πως να μην ειναι πια ούτε καν ερωτηματικό στις μερες μας, μόνο ειδικό, πιο ειδικό δε γίνεται.
Για αυτό σκεφτομαι πως ήθελε το χρόνο του μεσα μου κι αυτο το τραγουδι.
Ενα παραδειγμα ειναι αυτό το τραγούδι, μία περίπτωση μόνο.
Και μαλλον γι' αυτό λενε, άσε τον χρόνο να σου δείξει, να σου μάθει, ξέρει αυτός...
Μπορεί να μην ειναι παντα σοφός, αλλά όταν είναι δε παίζεται ο μπαγασας.
Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011
Υπαρχει παντα ενα λεωφορείο...
Xθες βραδυ, λίγο πριν κοιμηθώ, διαβασα ενα βιβλίο. Ενα καινούριο βιβλίο για παιδιά απο τις Εκδόσεις Κόκκινο. Εκδόθηκε σε συνεργασία με την Διεθνή Αμνηστία. Ήθελα να το μοιραστουμε. Όχι μόνο γιατί μιλάει για μια παλιά ιστορία, μιας αληθινά θαρραλέας γυναίκας. Ούτε μόνο γιατί η ιστορία είναι γραμμένη απροσποίητητα, χωρίς υπερβολές, με χιούμορ και αληθινη συγκίνηση μαζί. Και επειδή η εικονογράφησή του είναι τόσο δυνατή, ντοκουμεντο και τεχνη. Όχι για εναν απο αυτούς τους λόγους, αλλά για όλους μαζί.
Είναι "Το λεωφορείο της Ρόζας", σε κείμενο του Fabrizio Silei (μτφρ Δημήτρης Λυμπερόπουλος) και εικονογράφηση του Maurizio A.C. Quarello.
Το βιβλίο αναφερεται στην ιστορία της αφροαμερικανίδας, μοδίστρας, Ρόζας Παρκς, η οποία την 1η Δεκέμβριου του 1955, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπαμα, αρνηθηκε να σηκωθεί απο τη θεση του λεωφορείου όπου καθόταν, και να την παραχωρήσει σε εναν Λευκό. Ο φυλετικός διαχωρισμός όριζε πως οι μαύροι καθονταν μόνο στις πίσω θεσεις του λεωφορείου και παντως παραχωρουσαν τη θεση τους παντα στους λευκούς. Με την κινηση αυτή της Ρόζας, ξεκίνησε ενα μεγάλο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των Μαυρων στις ΗΠΑ.
Στον αγώνα αυτό που ξεκίνησε με μποϋκοταζ που κρατησε ενα χρόνο, κατα το οποίο οι μαυροι δεν χρησιμοποιούσαν τα λεωφορεία, αναφερονται τα παρακατω βίντεο.
Στο βιβλίο, μιλά για την ιστορία αυτή ενας παππούς στον εγγονό του. Ο παππούς ξέρει καλά την ιστορία, εκείνο το βράδυ ήταν στο ίδιο λεωφορείο με τη Ρόζα...
Κι αυτα τα λόγια δεν τα λεει μεγαλόστομα, ίσα-ίσα. "Υπαρχει παντα ενα λεωφορείο που περνά στη ζωή του καθενός μας. Εγώ το έχασα πολλά χρόνια πριν. Εσύ κράτα τα μάτια ανοιχτα: μην χάσεις το δικό σου..."
Αυτός ο παππούς ξέρει ότι εζησε μια ιστορική στιγμή. Κι ο εγγονός του το καταλαβαίνει
"Ο Μπεν σηκώθηκε και αγκαλιασε τον παππού. Τον έσφιξε δυνατά, κοίταξε τη φωτογραφία της Ρόζας, κι ένας κόμπος ανεβηκε στο λαιμό του. Ήταν μια γυναίκα ανυπερασπιστη, θα μπορούσε να ήταν και η μητέρα του. Δεν ήταν, λοιπόν, οι μύες που μέτρησαν, ούτε η δύναμη. Αυτό που μέτρησε ήταν τα μεγάλα μάτια της και το ήρεμο χαμόγελό της...."
Υ. Γ. Η Ρόζα Παρκς είναι σύμβολο του αγώνα κατα του ρατσισμού και η ιστορία της είναι γνωστη σε όλους τους αμερικανούς. Πολλές φορές βεβαια η Ιστορία και τα πρόσωπά της όπως και στην Ελλαδα ετσι φανταζομαι και στην Αμερική τα μαθαίνουμε αλλα σαν να θεωρούμε ότι όλα αυτα αφορούν ενα πολύ μακρινό παρελθόν. Κι όμως, οι φυλετικές διακρίσεις ξεπεραστηκαν μόλις πριν λίγα χρόνια αν το καλοσκεφτούμε - και αν φυσικά θεωρησουμε ότι εχουν ακόμη και σήμερα εξαλειφθεί παντού. Το σίγουρο παντως είναι πως στις ΗΠΑ όσοι γεννηθηκαν μόλις στην αρχή και μετα τα μεσα της δεκαετίας του '60, στην ουσία εζησαν σε καθεστώς μη φυλετικών διακρίσεων.
Διαβαζοντας χθες το βιβλίο, θυμήθηκα αυτά τα λόγια που είπε η Έμα Στόουν, πρωταγωνίστρια της ταινίας "Υπηρέτριες" στην Πόλυ Λυκούργου και διάβασα στο BHMAgazino, προχθες: "Ντρεπομαι να το ομολογήσω, αλλά δεν γνώριζα λεπτομέρειες για τη ρατσιστική συμπεριφορά απεναντι στους μαυρους υπηρέτες στην Αμερική των 60s. Δεν ξερω αν είμαι μόνο εγώ τόσο πολύ στον κόσμο μου ή ολόκληρη η γενιά μου (η ίδια ειναι γεννημενη το 1988) μεγάλωσε με μια κοινωνική αποενοχοποίηση ότι όλα αυτα συνεβαιναν τους προηγούμενους αιώνες. Μπορεί η υπόθεση του μπεστ σελερ της Κάθριν Στόκετ οι "Υπηρετριες", στο οποίο βασίζεται η ομώνυμη ταινία, να είναι μυθοπλασία αλλά καθώς κι εκείνη εχει μεγαλώσει στο Νότο, οι ιστορίες της είναι βγαλμενες από τη ζωή. Τολμώ να πω ότι μου δίδαξαν σύγχρονη αμερικανικη ιστορία. Εμείς είμαστε μια γενιά που τα βρηκε όλα έτοιμα: οι γυναίκες ψηφίζουν, οι Αφροαμερικανοί είναι ισότιμοι πολίτες, καθόμαστε όλοι μαζί στα λεωφορεία. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η ανισότητα υπηρχε απλώς λίγα χρόνια πριν, δεν είναι αρχαία ιστορία. Σοκάρεσαι. Για αυτό ακριβώς εγινα ηθοποιός: διότι παντα κατι μαθαίνω από τους ρόλους μου, κάτι που δεν εχει να κάνει μόνο με την εξελιξη της υποκριτικής μου, αλλά και με την εξέλιξή μου ως άνθρωπος"
Είναι "Το λεωφορείο της Ρόζας", σε κείμενο του Fabrizio Silei (μτφρ Δημήτρης Λυμπερόπουλος) και εικονογράφηση του Maurizio A.C. Quarello.
Το βιβλίο αναφερεται στην ιστορία της αφροαμερικανίδας, μοδίστρας, Ρόζας Παρκς, η οποία την 1η Δεκέμβριου του 1955, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπαμα, αρνηθηκε να σηκωθεί απο τη θεση του λεωφορείου όπου καθόταν, και να την παραχωρήσει σε εναν Λευκό. Ο φυλετικός διαχωρισμός όριζε πως οι μαύροι καθονταν μόνο στις πίσω θεσεις του λεωφορείου και παντως παραχωρουσαν τη θεση τους παντα στους λευκούς. Με την κινηση αυτή της Ρόζας, ξεκίνησε ενα μεγάλο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των Μαυρων στις ΗΠΑ.
Στον αγώνα αυτό που ξεκίνησε με μποϋκοταζ που κρατησε ενα χρόνο, κατα το οποίο οι μαυροι δεν χρησιμοποιούσαν τα λεωφορεία, αναφερονται τα παρακατω βίντεο.
Στο βιβλίο, μιλά για την ιστορία αυτή ενας παππούς στον εγγονό του. Ο παππούς ξέρει καλά την ιστορία, εκείνο το βράδυ ήταν στο ίδιο λεωφορείο με τη Ρόζα...
Κι αυτα τα λόγια δεν τα λεει μεγαλόστομα, ίσα-ίσα. "Υπαρχει παντα ενα λεωφορείο που περνά στη ζωή του καθενός μας. Εγώ το έχασα πολλά χρόνια πριν. Εσύ κράτα τα μάτια ανοιχτα: μην χάσεις το δικό σου..."
Αυτός ο παππούς ξέρει ότι εζησε μια ιστορική στιγμή. Κι ο εγγονός του το καταλαβαίνει
"Ο Μπεν σηκώθηκε και αγκαλιασε τον παππού. Τον έσφιξε δυνατά, κοίταξε τη φωτογραφία της Ρόζας, κι ένας κόμπος ανεβηκε στο λαιμό του. Ήταν μια γυναίκα ανυπερασπιστη, θα μπορούσε να ήταν και η μητέρα του. Δεν ήταν, λοιπόν, οι μύες που μέτρησαν, ούτε η δύναμη. Αυτό που μέτρησε ήταν τα μεγάλα μάτια της και το ήρεμο χαμόγελό της...."
(η φωτογραφία είναι απο εδώ)
Υ. Γ. Η Ρόζα Παρκς είναι σύμβολο του αγώνα κατα του ρατσισμού και η ιστορία της είναι γνωστη σε όλους τους αμερικανούς. Πολλές φορές βεβαια η Ιστορία και τα πρόσωπά της όπως και στην Ελλαδα ετσι φανταζομαι και στην Αμερική τα μαθαίνουμε αλλα σαν να θεωρούμε ότι όλα αυτα αφορούν ενα πολύ μακρινό παρελθόν. Κι όμως, οι φυλετικές διακρίσεις ξεπεραστηκαν μόλις πριν λίγα χρόνια αν το καλοσκεφτούμε - και αν φυσικά θεωρησουμε ότι εχουν ακόμη και σήμερα εξαλειφθεί παντού. Το σίγουρο παντως είναι πως στις ΗΠΑ όσοι γεννηθηκαν μόλις στην αρχή και μετα τα μεσα της δεκαετίας του '60, στην ουσία εζησαν σε καθεστώς μη φυλετικών διακρίσεων.
Διαβαζοντας χθες το βιβλίο, θυμήθηκα αυτά τα λόγια που είπε η Έμα Στόουν, πρωταγωνίστρια της ταινίας "Υπηρέτριες" στην Πόλυ Λυκούργου και διάβασα στο BHMAgazino, προχθες: "Ντρεπομαι να το ομολογήσω, αλλά δεν γνώριζα λεπτομέρειες για τη ρατσιστική συμπεριφορά απεναντι στους μαυρους υπηρέτες στην Αμερική των 60s. Δεν ξερω αν είμαι μόνο εγώ τόσο πολύ στον κόσμο μου ή ολόκληρη η γενιά μου (η ίδια ειναι γεννημενη το 1988) μεγάλωσε με μια κοινωνική αποενοχοποίηση ότι όλα αυτα συνεβαιναν τους προηγούμενους αιώνες. Μπορεί η υπόθεση του μπεστ σελερ της Κάθριν Στόκετ οι "Υπηρετριες", στο οποίο βασίζεται η ομώνυμη ταινία, να είναι μυθοπλασία αλλά καθώς κι εκείνη εχει μεγαλώσει στο Νότο, οι ιστορίες της είναι βγαλμενες από τη ζωή. Τολμώ να πω ότι μου δίδαξαν σύγχρονη αμερικανικη ιστορία. Εμείς είμαστε μια γενιά που τα βρηκε όλα έτοιμα: οι γυναίκες ψηφίζουν, οι Αφροαμερικανοί είναι ισότιμοι πολίτες, καθόμαστε όλοι μαζί στα λεωφορεία. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η ανισότητα υπηρχε απλώς λίγα χρόνια πριν, δεν είναι αρχαία ιστορία. Σοκάρεσαι. Για αυτό ακριβώς εγινα ηθοποιός: διότι παντα κατι μαθαίνω από τους ρόλους μου, κάτι που δεν εχει να κάνει μόνο με την εξελιξη της υποκριτικής μου, αλλά και με την εξέλιξή μου ως άνθρωπος"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)