διαλειμμα, στείλε τον τραγουδιστή στο πόδι σου

Σ'αυτό τον κόσμο
...
πού να βρω χώρο τον Παράδεισο να χτίσω
ποιους εφιάλτες πρέπει πρώτα να γκρεμίσω
...
Σ'αυτό τον κόσμο τον μικρό τί να σου κάνω,
δεν έχω δύναμη καρδιά μου να σου δείξω,
μόνο τα χέρια μου μπορώ να σου ανοίξω,
έν'άλλο κόσμο δίπλα μου να περιμένεις






Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά, βρε αμάν αμάν
αέρας πεχλιβάνης
να μην μπορείς να κοιμηθείς, βρε αμάν αμάν
μόλις τον ανασάνεις...






Θα προσπαθήσω να περάσω απ' τα χρόνια
όπως περνάει από το δρόμο ένα παιδί
φάλτσα σφυρίζοντας και με λυτά κορδόνια
θα φτάσω απέναντι να κλείσω τη γιορτή
...
Και θα στήσω σημαίες στις κορφές μου
για να φαίνονται οι αντοχές μου
Με μια πίστη μισή και στο χέρι μια ευχή
λίγη άμμο απ' τις ακρογιαλιές μου






Διαλειμμα. Στείλε τον Τραγουδιστή στο πόδι σου...

Αυτό το Σαββατο στα μουσεία

Στο πλαίσιο των φετινών Ευρωπαϊκων Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς, δυο μουσεία της Θεσσαλονίκης πραγματοποιούν ενδιαφερουσες εκδηλώσεις

Η "Καλημέρα" και φετος θα είναι εκεί. Μάλιστα φετος, θα είναι η πρώτη φορα που θα δοκιμάσουμε να δραστηριοποιηθούμε Σαββατο, εως τωρα οι καλημεροεξορμησεις μας γίνονταν παντα Κυριακές. Εχω μια αγωνία για αυτό, αλλά πιστευω πως όλα θα πανε καλά.

Αναλυτικά τώρα, το Σαββατο 24 Σεπτεμβρίου, θα επισκεφτούμε το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού.

Στις 10 το πρωί, το Αρχαιολογικό Μουσείο δημιουργησε μια ομάδα ειδικά για τους ακροατες της "Καλημέρας". Θα παρουμε μερος στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα με θεμα: "Μια πόλη σε κρίση: Η Θεσσαλονίκη... στη δίνη του ρωμαϊκού εμφυλίου πολέμου". Το πρόγραμμα απευθυνεται σε παιδιά 10 έως 15 ετών και τους γονείς τους. Οι συμμετέχοντες θα «κάνουμε ένα ταξίδι» στη ρωμαϊκή Θεσσαλονίκη του 1ου μ.Χ. αιώνα. Το πρόγραμμα θα διαρκεσει περίπου μία ώρα.

Στις 12 το μεσημέρι, πηγαίνουμε στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού για να παίξουμε ενα παιχνίδι ρόλων. Η ομάδα Gamecraft, εγγύηση για τετοια παιχνίδια, σχεδίασε ενα καινούριο παιχνίδι για το Μουσείο. Το παιχνίδι ονομάζεται ""Η αδελφότητα" και απευθύνεται σε ενήλικες αλλα και σε οικογένειες με παιδιά από 11 χρόνων και πάνω. Οι συμμετέχοντες θα μπλεχτούμε σε μία αναπάντεχη ιστορία μυστηρίου με επίκεντρο τον έλεγχο της κεντρικής εξουσίας στη Θεσσαλονίκη. Θα παρουμε μερος σε δύο ομάδες, στις 12 και στις 12.30

Αυτα με λίγα λόγια.
Περισσότερα απο αύριο στην εκπομπή.
Δηλώσεις συμμετοχής στο kalimera958fm@gmail.com και απο αύριο τηλεφωνικά και με sms κατα τη διαρκεια της εκπομπής (12:00-13:00)
Επειδή ο αριθμός θέσεων είναι περιορισμένος θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας και όσοι ενδιαφερεστε καλό είναι να δηλώσετε συμμετοχή άμεσα.

Η συμμετοχή στο πρόγραμμα και στο παιχνίδι ρόλων είναι δωρεάν.

το δικο τους "σήμερα", τοσο μακρινό παρελθόν στο δικό μας σήμερα

Συνηθως ανεβαζω κατι στο blog και μετα το κοινοποιώ στο facebook. Σήμερα θα παει λίγο αλλιώς, θα κάνω το αντιθετο και πάλι πίσω.
Επειδή  αυτό που τώρα ζούμε θα είναι την επομενη κιόλας στιγμη παρελθόν. Κι αυτό μπορεί να σε μελαγχολεί μπορεί όμως και να σε πεισμώνει, να λες, δεν εχει μετα, τωρα εχει μόνο που θα φερει το μετα. Στο δευτερο είμαι, για το πρωτο δεν εχω ούτε χρόνο, ούτε διαθεση.
Για όσα ματαιώσαμε, αφησαμε για μετα, για εκείνα που δεν τα μετρησαμε σωστα όταν επρεπε, και ίσως γιατί ποτε δεν είναι αργα, ακόμα κι όταν είναι.
η μουσικη εργο του Εσθονού Arvo Pärt, "Spiegel Im Spiegel", 1978
οι εικόνες απο την κεντρική αγορα του Σαν Φρανσίσκο εκατό και χρόνια πριν, 1905-1906
δρόμος, ανθρωποι, ενα στιγμιαίο βλεμμα στο φακό, ο καθενας και η ζωή, οι σκεψεις, τα προβλήματα, τα όνειρα, τα θελω και τα πρεπει του
οι ιστορίες της ζωής τους η ζωή τους
πώς εζησαν; τι αγαπησαν; ποιος τους αγαπησε; για τί προσπαθησαν; τι φοβήθηκαν; τι εκαναν; τι ονειρευτηκαν;

σε εναν κόσμο κι εκείνοι κι εμείς
το δικο τους "σήμερα", τοσο μακρινό παρελθόν στο δικό μας σήμερα.

εκτός θέματος

"Να μου λες παντα την αλήθεια" απο τις πιο συνηθισμενες φρασεις που λενε γονείς στα παιδιά τους. Μόνο που καμιά φορα αυτή η αλήθεια μπερδευεται με τα "κατα συνθηκη" ή "κατ'επιλογήν" ψευδη. "Σε μενα θα λες όλη την αλήθεια, αλλά..." εννοούν καμιά φορά. Και όχι μόνο γονείς. Όπου το αλλά, σε σχεση με πολλές σχολικές εργασίες ας πούμε, συμπληρώνεται πχ, "για να παρεις καλό βαθμό γράψε και κανενα ψεμμα, γραψε βρε παιδί μου αυτό που θελει να διαβασει ο δασκαλος ή αυτό που έτσι πρεπει να είναι- να, δε βλεπεις τι γράφει το βοήθημα, παρε καμιά ιδεα απο εκεί- δεν πειραζει" Αυτός ο "καλός βαθμός" κανει πολύ κόσμο να λεει κατ'επαναληψη ψεμματα και όχι μόνο στο σχολείο, εμ, βλεπεις, "βαθμό" δεν παίρνεις μόνο εκεί...
Και δεν αναφερομαι στις αλήθειες που μπορεί να μην πεις, η στα ανώδυνα ψεμματα για να μην στενοχωρήσεις καποιον, αυτα που δεν λες για λογους ευγενειας ή και ενσυναίσθησης, αυτα που είναι τα μόνα που δεχομαι να σου πω την αλήθεια. Ε, όταν συναντας εναν άνθρωπο που τον πληγώνει μια δυσμορφία του ας πουμε, φόρα παρτίδα δεν του το λες, σε αυτό εκπαιδευεσαι για να μην εισαι αδικα σκληρός και ακοινώνητος, ετσι νομίζω δηλαδή, εδω η αλήθεια μόνο χρήσιμη δεν είναι, ίσα ίσα.
Για αλλα μιλάμε. 

Θυμαμαι, όταν ήμουν φοιτήτρια εκανα μαθηματα-ιδιαίτερα σε ενα φοβερό παιδί, τον Βαγγελη. Μια μερα ήθελε βοήθεια στα Νεα Ελληνικά, είχε ενα κάρο ερωτήσεις, ξεκινάμε λοιπόν να τις βλεπουμε μαζί, μία-μία. Μία έλεγε "ποια είναι η γνώμη σας για την σταση του ήρωα;" Ο ήρωας, στο κείμενο, με αυταπαρνηση είχε θυσιάσει τα παντα. Ο Βαγγελης, φατσα, γυριζει και μου λεει "να γραψω αυτό που σκεφτομαι ή αυτό που πρεπει;" Αντε ρε Βαγγελη, για πες μου και τα δύο, να τα ακούσω, του είπα. Και μου είπε. Καμία σχεση η μία απαντηση με την άλλη, μα καμία όμως. "Και τώρα ποια θα γράψεις;" η απαντηση ήρθε πληρωμενη, που λεει και η μαμά μου: "Με εχει στη μπούκα ο καθηγητής, αφήστε θα γραψω αυτό που "πρεπει" να μην έχω φασαρίες."
Απο πολυ παλιά ήταν έτσι, το θυμόμουν κι εγω απο το σχολείο, συνεχιζόταν μεχρι τα χρόνια που ήμουν φοιτητρια, νομίζω ή τουλαχιστον ελπίζω πως δεν συνεχίζεται με τον ίδιο τρόπο και σήμερα. όχι πως δεν θα υπαρχουν δασκαλοι που επιμενουν στο "μα, ετσι πρεπει",  στο καλούπι, όμως σήμερα σιγουρα υπαρχουν πιο πολλοί και γονείς και κυρίως δασκαλοι που δεν φρεναρουν τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια των παιδιών. Είπαμε, τουλαχιστον έτσι ελπίζω. Και υπαρχουν φορές που το εχω δει να συμβαίνει, να όπως αυτή τη φορα, αν θυμασαι.

Αυτό που "πρεπει", το "πρότυπο", κι αυτό που είναι η αλήθεια, ή πώς εκπαιδευονται τα παιδια στο ψεμμα, πώς γραφουν ή μιλάνε όχι για τη δικιά τους ζωή αλλα τη ζωή άλλων. Μεγαλη ιστορία. Που καμιά φορα ξεκινάει απο απλά πραγματα, ή απλώς σε αυτα εκφραζεται, όπως μια εκθεση στο σχολείο; Μπορεί.

Ενα απόσπασμα παρακάτω απο το βιβλίο της Αγαθής Δημητρούκα "Πουλαμε τη ζωή, χρεώνουμε τον θανατο", εκδ. Πατάκη, για τους πραγματικούς ήρωες της ζωής μας και τις αλήθειες που αξίζουν τα μπραβο.
Η Αγαθή αναφερεται σε ενα περιστατικό απο τα σχολικά της χρόνια, μια έκθεση που έγραψε στην έκτη δημοτικού. Σχολείο, επαρχία, χαρακτηριστική εικόνα δημοτικού στα τελη της δεκαετίας του '60 - αρχες του '70.
(και εκτός απο όλα τα αλλα, όταν καποιοι ωραιοποιούν το παρελθόν, "τι σχολεία και τι εκπαίδευση ειχαμε τότε, τότε μαθαίναμε γραμματα, τώρα...",  καλα είναι να θυμούνται πώς ήταν τις πιο πολλές φορες τα πραγματα τότε και στην εκπαίδευση, να θυμούνται και αυτα τα στραβα)

(η φωτογραφία απο το blog του Νάσου Αβδαρμάνη, Περί Φωτογραφίας)

"Kι ένα πρωί εκεί κοντά, μετα απο φθινοπωρινή βροχή, καθώς ετοιμαζόμασταν με τον πατέρα μου να κάνουμε μια ανακεφαλαίωση πριν ανοίξουν τα σχολεία, έπεσαν από την κεραμοσκεπή δύο φίδια, δύο τεράστιες δεντρογαλιές.
Δεν πρόλαβα να τρομάξω. Ο πατερας μου αντεδρασε αστραπιαία, ανασήκωσε το σιδερενιο μπαούλο και τα καταπλάκωσε! Και ξαφνικά, εκείνος ο ανήμπορος, εκέινος ο σακάτης, μεταμορφώθηκε μπροστα στα μάτια μου σε γίγαντα!
Απίστευτο συμβάν. Το ξαναθυμηθηκα όταν πηγαινα στην Έκτη Δημοτικού και ο δασκαλος μας ζήτησε να γράψουμε έκθεση με θέμα "Ενα ευχαριστο γεγονός" Ρωτησαν οι συμμαθητές μου τι εννοούσε κι εκείνος απαντησε: "να περιγράψετε ενα γεγονός που σας έδωσε χαρα, που σας γεμισε ικανοποίηση, όπως, για παράδειγμα, μια καλή πράξη που εχετε κανει".
"Εγώ", είπε ο Πάνος ""θα γράψω για μια γριά που τη βοήθησα να περασει από ενα πεζοδρόμιο στο αλλο".
"Μπραβο!", ειπε ο δάσακλος, κι ας είχαμε μόνο ένα δρόμο στο χωριό, που δεν είχαμε πεζοδρόμια, και τα μόνα αυτοκίνητα που περνούσαν ήταν δύο λεωφορεία το πρωί και δύο το μεσημέρι, κι όποια γριά και νά'τανε θα τη γνωρίζαμε και θα τη φωνάζαμε με το όνομά της: θεια-Μαρία ή βάβω Χαραλαμπαινα.
"Εγώ, κύριε" πεταχτηκε η Ηλεκτρα "θα γραψω για τη δραχμή που είχα για παρω ενα κουλούρι και την  έδωσα σε μια ζητιάνα".
"Μπραβο!" είπε παλι ο δάσκαλος, κι ας μην είχαμε ποτε μια ολόκληρη δραχμή, κι ας μην πούλαγε κανενας κουλούρια στο χωριό, κι ας ήταν αυτες που ζητιάνευαν γύφτισσες και τσιγγάνες που έρχονταν απο αλλα μερη κι εμείς τις διώχναμε με τις πέτρες για να μη μας κατακλέψουν. Αλλά τα βοηθήματα εκθεσεων που έστελναν από την Αθήνα οι μορφωμένοι συγγενείς τετοιες πραξεις περιέγραφαν.
Εγώ, που δεν μπορούσα να γράψω ψέματα, περιέγραψα πώς ενα αρχικά δυσαρεστο γεγονός κατεληξε να μου δωσει τόση χαρα, αφού μου απέδειξε ότι ο αναπηρος πατέρας μου ήταν δυνατός και μπορούσε να με προστατεύει.
Εννοείται πως δεν πηρα ούτε μπράβο, ούτε καλό βαθμό, παρα μόνο τη χλεύη ότι ήμουν "εκτός θέματος".

Σχολείο, ξανά

Καθε χρόνο το σκεφτομαι, φετος ενα παραπάνω.
Επειδή όλα θα είναι πιο δύσκολα.
Κι επειδή παντα θυμαμαι σπουδαίους δασκάλους που ειχα όσο ήμουν μαθητρια, σε αυτούς οφείλω πολλά και θα "χρωσταω" για παντα.
Κι επειδή και τοσα χρόνια τώρα θαύμαζα και ένιωθα τυχερή για σπουδαίους δασκαλους που είχαν, έχουν και θα εχουν τα παιδιά μου, στα δημόσια, της γειτονιάς μας, σχολεία. 
Και ξερω με τι κόπο καταφερνουν όσα καταφερνουν. Και πόσες φορες τα ακούν κι απο "συναδελφους" τους γιατί χαλανε την βόλεψη της αργοσχολίασης ή δεν τα ζητανε όλα απο "τους επανω"- μη σου πω τι κανουν αυτοί στο σχολείο, αστο καλύτερα...

Αυτούς τους εκπαιδευτικούς τους θαυμάζω. Για τα μεγαλα θαύματά τους. Ξέρουν αυτοί...
 
Από όσα κουβεντιαζουμε με τα παιδια μου συνεχεια, καποια νομιζω δεν θα τα ξεχασω ποτε.
Πριν δυο χρόνια, αρχίζω να αντιλαμβανομαι ότι ο γιος μου διαβαζει αρχαία με σχετικό ενδιαφερον, της θετικής κατευθυνσης γαρ αυτόν τον ζηλο με τα αρχαία δεν τον είχε ποτέ. Μη φανταζεσαι βαθμούς θριάμβου, όχι, αλλα τον επιασε μια φιλοτομία, μια διαθεση να ειναι ενταξει, συνεπής και να ψαχνει, αλλο πραγμα. Κάτι συμβαίνει εδώ σκεφτηκα, μα, να ανοίξει λεξικό ρημάτων, να ψαχνει ετυμολογία λεξεων, ααα, με εφαγε η περιεργεια.
Ποιον καθηγητή εχεις στα αρχαία; τον ρωταω, τον ταδε μου απανταει, συγκρατώ το όνομα.
Περναει λίγος καιρός. Ερχεται η κουβεντα για αυτόν.
Είναι ωραίος καθηγητής, μου λεει.
Γιατί; Τι θα πει αυτό; τον ρωταω.
Κοίτα να δεις μαμά, μου απανταει, τρία πραγματα θα σου πω.
Πρώτον, αγαπαει αυτό που κανει. Δευτερο, ξερει πιο πολλά απ'όσα μας λεει στο μαθημα. Τρίτο, ποτε δεν εχει προσβάλει μαθητή μπροστα στους αλλους ό,τι και να συμβεί. Αν τον ενοχλεί κατι και θελει να κανει παρατηρηση, μετα το μαθημα στο διαλειμμα πιανει τον μαθητή που θελει και του μιλάει. Να βοηθησει τον μαθητή να γίνει καλύτερος θελει, όχι να δείξει ότι είναι αρχηγός κι έχει το πανω χέρι, καταλαβες; 
Αν καταλαβα, λεει...
Αυτούς τους δασκαλους σκεφτόμουν σήμερα, ξανά