Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει

"Αν φτιάχνω δέκα γερανούς τη μέρα θα φτιάξω χίλιους σε πόσες μέρες;" Δεν ξέρω αν το υπολόγισε. Δεν είναι και δύσκολη πράξη αλλα δεν είναι και λίγες οι μέρες, πάντως δεν πτοήθηκε και ξεκίνησε. Η αφορμή ήταν μια ανάρτηση της Χαράς. Διαβασα για το κάλεσμά του Makiko Sese να φτιαχτούν γερανοί (σας θυμίζω μια πολύ ωραία αναρτηση του Νίκιπλου που εξηγεί τον συμβολισμό των χαρτινων γερανών, η αναρτηση είναι εδώ), να συγκεντρωθούν ηλεκτρονικά οι φωτογραφίες 1000 γερανών(μαζευτηκαν ήδη πολλοί περισσότεροι), σε μια παγκόσμια κίνηση στήριξης του ιαπωνικού λαού που δοκιμάζεται σκληρά σε μια συμφορά που δεν τελειώνει γρήγορα. Η Σαββίνα έφτιαξε το ίδιο βραδυ που της είπα την ιστορία, μη σου πω την ίδια στιγμή, ενα γερανό χρησιμοποιώντας ενα μικρό χαρτακι σημειώσεων, νατος ο γερανός της

τον φωτογράφισε η μαμά,τον e-ταχυδρομήσαμε και μετα η χειροτεχνισσα αποφασισε- χαρά στο κουράγιο της!- να φτιάξει αλλους 999.  Γιατί; Για να κανει, λέει, μια ευχή, την οποία δεν ξερει ακόμη, αλλα έχει πολλές μέρες να την σκεφτεί και να αποφασίσει ποια θα είναι. Μια χαρά!
Ο δρόμος δεν εχει πιο μεγάλη αξία από τον σκοπό; Και η λαχταρα που λεει ο στιχος στον τιτλο της αναρτησης. Στίχος του Ιάκωβου Καμπανελη, εγινε τραγούδι απο τον Μανο Χατζιδάκι.

Διαβαζα χθες για τον θάνατο του Ιάκωβου Καμπανέλη. Τα χρόνια που έζησε, γεμάτα ζωή, δυσκολα. "Δύσκολα χρόνια, με φόβο αλλά και ελπίδες για να αγωνιστούμε και να νικήσουμε τις δυσκολίες με το πάθος και το μυαλό μας", είχε πει ο ίδιος. Με πολλά ή λίγα λόγια τον αποχαιρετησαν πολλοί. Από τα πιο πλήρη δημοσιογραφικά κείμενα νομίζω κι αυτό. Στο Αρχείο της ΕΡΤ υπαρχουν ντοκυμαντερ όπου ο ίδιος μιλάει για τη ζωή και το έργο του, από την ιστορία των χρόνων μου και το Μονόγραμμα. Θυμήθηκα μια συνέντευξή του, την είχα διαβασει πριν απο λίγα χρόνια. Την βρήκα ψάχνοντάς την στο διαδίκτυο (θα γινόταν αυτό πριν αρκετα χρόνια;). Είναι αυτή, Ιούλιος του 2008, στο BHMAmen, στην Δέσποινα Λάδη.
Αποσπάσματά της:
"Eχουν συμβεί μερικά γεγονότα στη ζωή μου όπου αυτό που ήταν δυστυχία έγινε τύχη χρυσή. Πιστεύω πάρα πολύ στην τύχη. Είναι φοβερό πράγμα, «διαβολεμένο». O καημός μου που δεν μπόρεσα να πάω στο πανεπιστήμιο, γιατί έπρεπε να δουλεύω από πολύ μικρός και κατάφερα να τελειώσω μονάχα μια νυχτερινή τεχνική σχολή, μου έσωσε αργότερα τη ζωή. Γιατί, όταν βρέθηκα στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Μαουτχάουζεν, αντί να με στείλουν σε κάποιο εξωτερικό συνεργείο, όπου οι συνθήκες ήταν φριχτές, βλέποντας ότι ήμουν τεχνικός σχεδιαστής με έβαλαν να αντιγράφω τα στοιχεία των κρατουμένων σε καρτέλες. Μήνες αργότερα, όταν εργαζόμουν στο τεχνικό τους γραφείο, ο επικεφαλής SS που μας φρουρούσε κατηγόρησε εμένα και κάποιους άλλους για συνεργασία σε κατασκοπεία. Μας πήγαινε για εκτέλεση, αλλά, καθώς επιστρέφαμε στο στρατόπεδο από ένα εργοτάξιο, μια μοτοσικλέτα που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση τον σκότωσε και έτσι γλιτώσαμε"
ταν βγήκα από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως, είχα μια αίσθηση ματαιότητας και έβλεπα τη ζωή με την ωριμότητα ενός γέρου. Αυτή η εμπειρία μου αφαίρεσε στη μελλοντική μου ζωή την τάση που έχει κάθε άνθρωπος να είναι κάποιες στιγμές κακός. Δεν παριστάνω τον άγιο, δεν λέω ότι το κατάφερα. Αλλά ο συναισθηματικός μου κόσμος, η διανόησή μου, η προσωπικότητά μου, συγκροτήθηκαν εκεί. Αν δεν είχα ζήσει αυτή την εμπειρία, δεν θα ήμουν αυτός που είμαι"
φείλω πολλά στη γυναίκα μου. Παρ’ ότι περάσαμε πολύ δύσκολα χρόνια, δεν την πείραζε που δεν μπορούσα να της εξασφαλίσω μια ευχάριστη ζωή. Αγάπησε όχι μόνο τον άνθρωπο αλλά και τον συγγραφέα Καμπανέλλη και με τα χρόνια έγινε ο καλύτερος κριτής της δουλειάς μου."
υρήνας της ευτυχίας είναι η αγάπη στους δικούς μας. Δεν συγκρίνω καμία χαρά από τη συγγραφική μου ζωή με τη χαρά που παίρνω παίζοντας σκάκι με τη μεγάλη μου εγγονή ή ακούγοντας τα παραμύθια που μου διηγείται η μικρή. Είναι οι πιο ουσιαστικές ώρες ευτυχίας μου." 


 Ο Έκτορας κι η Ανδρομάχη από το "Παραμύθι χωρίς όνομα", μια παρασταση που ανέβηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1959 από το Νέο Θέατρο σε σκηνοθεσία Βασίλη Διαμαντόπουλου. Τα τραγούδια, σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, κυκλοφόρησαν σε δίσκο το 1965. Σε αυτό το μουσικό έργο θυμασαι τον Πρόλογο;
"Κι ήταν που λέτε μια φορά
οπού είχαμε ένα βασιλιά
καλό ανθρωπάκι.
Έτσι μας άφησε η χαρά
κι έτσι μας ήρθε η συμφορά
και το φαρμάκι."

Τον Σιδερά;
"Ώρα κακή στο σιδερά
κακό έστησε καρτέρι.
Κι ο μάστορης το δίκιο του
ζητάει κι ας το ξέρει
κάλλιο το χέρι να χτυπά
σε δίκοπο μαχαίρι.

Μωρ' είναι δύσκολο πολύ
να βγεί η αλήθεια στο κλαρί
σαν πρωτοπέταχτο πουλί
και να λαλεί και να λαλεί"

Αυτα κι αλλα πολλά ξανα-ήρθαν με την είδηση του θανατου του Ιάκωβου Καμπανελη χθες. Και μαζί κι αυτό το τραγούδι, "Άσμα Ασμάτων", σε δικούς του στίχους και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Φετος, την 28η Οκτωβρίου, στην εκπομπή, αναμεσα σε αλλα τραγούδια, διαλεξα να ακούσουμε κι αυτό. Ένας ακροατής εκείνη τη μέρα, εξοργίστηκε, περασμενης ηλικίας, μου τηλεφωνησε και φωναζοντας μου ειπε αυτα τα τραγούδια για τους εβραίους παίζεις σήμερα; Ευγενικά, ήσυχα αλλα και αυστηρά του είχα απαντησει πως ακριβώς αυτό και αλλα τραγούδια διάλεξα να ακούσουμε σήμερα, ειδικά εμείς, στην Θεσσαλονίκη. Την πόλη που έζησε σκληρά, πληρώνοντας με το αίμα δικών της ανθρώπων, και μιας ολόκληρης κοινότητας, της εβραϊκής, στον δευτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Αυτες τις μέρες διαβαζω ενα βιβλίο και μπροστα μου ζωντανευει όλη αυτή η εποχή. "Σφαγείο Σαλονίκης" (εκδ. Ψυχογιός), του Θάνου Δραγούμη (πρόκειται για λογοτεχνικό ψευδώνυμο, καπου παει το μυαλό μου αλλά δεν θα σου πω). Ενδιαφερον βιβλίο, διαβαζω για πραγματα που δεν ήξερα, καποια με ζορίζουν πολύ, αλλά έτσι και για αυτό δε μεγαλώνουμε; Ο Στεφανος και η Έμμα, που τόσο λαχταρούν να ζήσουν, έγιναν αυτες τις μέρες οι άνθρωποι που γνωρίζω σελίδα τη σελίδα, ενός καλογραμμενου βιβλίου. Οι περιγραφές της Έμμας απο τον Στεφο είναι μεσα και σε αυτό το τραγούδι.

15 σχόλια:

ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ είπε...

Μπράβο, Αναστασία!!
Μόνο σε'σένα είδα αναφορά στην μελοποίηση του Χατζηδάκη.
Λίγοι όμως, την εποχή του ΝΕΟΥ (τότε) κύματος, ήξεραν τον ποιητή (και όχι στχουργό) των τραγουδιών που μας έλεγε, μόνο με την κιθάρα του, χωρίς μικρόφωνα, ο Λάκης Παππάς, στην Μπαρμπαρέλλα (στο υπόγειο του κινηματογράφου ΗΛΥΣΙΑ).
Όπως ΑΥΤΟ.

καλημέρα είπε...

Σταύρο,
ήμουν σίγουρη ότι είχα ανεβασει, και μάλιστα σε αυτό ακριβώς το βίντεο, αυτό το τραγούδι στην αναρτηση. Ευτυχώς με το σχόλιό σου είδα ότι δεν είχε ανεβει τελικά και το πρόσθεσα τώρα.
Σε ευχαριστώ!
Έχω ακούσει για αυτές τις φοβερες βραδιές στην (πρώην;) Μπαρμπαρελα, εγω δεν τις πρόλαβα αλλα ο απόηχός τους είχε φτασει μεχρι την εποχή που ήρθα φοιτητρια στην πόλη.
Και αφού το φερνει η κουβεντα, τι σημαντικός τραγουδιστής ο Λάκης Παππας!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Είχα μείνει η αδαής με την εντύπωση και από όσα πολύ μικρή είχα ακούσει,πως απλά ήταν αδελφός του ζεν πρεμιέ Γιωργου Καμπανέλλη

Ομορφοι οι γερανοί της συμπαράστασης

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

fvasileiou είπε...

Εγώ αυτές τις μέρες έχω κολλήσει με ένα άλλο έργο του Καμπανέλλη, το Μεγάλο μας Τσίρκο. Νομίζω ότι έχει κάτι το πολύ διδακτικό για τις μέρες που περνάμε.

effie... είπε...

...να'σαι καλά Αναστασία μου για την ανάρτηση, ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε και να συλλογιστούμε :-)

Ανώνυμος είπε...

Ερωτηση :αν δεν φιαξω εναν γερανο αλλα αν βρω μια φωτο και στην στειλω ,στρεει ? η ειναι μουφα?
ερη

Ανώνυμος είπε...

και τι -χαρά στο κουράγιο της- λες καλε? εχεις ιδεα τι υπομονη ,επιμονη ,θεληση,προσηλωση ,πεισμα ,αντοχη κουραγιο ,μερακι,κεφι ορεξη,διαθεση και αλλα πολλα εχουμε εμεις οι ΣΚΟΡΠΙΟΙ για να πετυχουμε τον σκοπο μας ????
ΜΠΡΡΡΡΡΑΒΟΟΟΟ ΣΑΒΒΙΝΑΚΙ !!!Μου δινει πολυ κουραγιο το κουραγιο σου
επιμονΕρη

καλημέρα είπε...

Γλαρένια,
καλησπέρα.
Ναι, ήταν αδελφια και να σου πω την αλήθεια κι εγω το εμαθα πριν απο λίγα χρόνια.
Τα καλα λόγια για τον γερανό στο Σαββινάκι, θα της τα μεταφέρω.
Φιλιά

καλημέρα είπε...

Φώτη,
στην εποχή της ήταν και συγκλονιστική παρασταση μου έλεγαν όσοι την ειχαν δει.
Από το Μεγαλο Τσίρκο ακόμα και τωρα με συγκινεί πολύ το τραγούδι που υπήρχε μόνο του σε ενα 45αρι δισκακι συνοδευοντας την εκδοση του LP, το "προσκύνημα" νομίζω λεγόταν ("παμε κι εμείς στην αυλή του φθινόπωρου....").

καλημέρα είπε...

Έφη,
αμα δε σκεφτόμαστε δεν κανουμε, αμα δεν κανουμε δεν σκεφτόμαστε, ετσι παει μαλλον αυτό.
Σε φιλώ

καλημέρα είπε...

Ερη, εσείς τα σκορπίδια καποτε μπορεί και να κυριευσετε τον κόσμο όλο, αλλα επειδή σας αγαπαμε δεν θα πούμε κουβέντα.
Για την ιστορία οι γερανοί κοντευουν κιόλας να πενηνταρίσουν

Να σου πω την αλήθεια, μόνο μια ευχή σκεφτομαι σήμερα, μετα που μου είπες τα νεα στο τηλεφωνο, το μυαλό μου στη φιλενάδα μας είναι.

Ανώνυμος είπε...

Τι ωραία ιδέα αυτή με τους γερανούς! Μπράβο στη Σαββίνα και για το πολύ ωραίο αποτέλεσμα και για την επιμονή της. Πόσο πολλά πράγματα μπορούν να επιτύχουν τα παιδιά --και όλοι μας, βέβαια-- όταν έχουμε στόχο!!!
Ορίστε κι ένας σύνδεσμος για κάποιους άλλους γερανούς για κάποια άλλα παιδιά που υποφέρουν: http://www.gymkallampel.gr/?p=1290#more-1290
(Αν και ξέρω, Αναστασία, πως πιστεύεις ότι αυτή είναι μόνο η μία όψη του δράματος.)

Μακάρι να μπορέσουν οι ευχές όλων μας να αλλάξουν τα πράγματα.

Πασχαλίνα

καλημέρα είπε...

Πασχαλίνα μου,
οι γερανοί έγιναν κιόλας 150 και συνεχίζει ακάθεκτη.
Στον σύνδεσμο που λες θα μπω αύριο μάλλον, σήμερα δεν βλέπω να προλαβαίνω,
σ' ευχαριστώ φιλενάδα,
φιλιά πολλά και σε σενα και στη Στέλλα!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Αναστασία άριστη ανάρτηση...
αγνοούσα το εγχείρημα και εννοείται ότι θα φτιάξω έναν καινούριο γερανό, να τον φωτογραφίσω και να τον στείλω, εκτός από ηλεκτρονικά ακόμη και με τη σκέψη μου...
ευχαριστώ και για την αναφορά...

Για τον Καμπανέλη τι μπορώ να πω εγώ? Να κρίνω το έργο του? να σχολιάσω μήπως ότι έχει γράψει... είμαι πολύ μικρός για κάτι τέτοιο... μόνο να τον ρουφώ όσο μπορώ περισσότερο όσο τον συναντώ, στα τραγούδια, στα έργα...

φιλιά,

καλημέρα είπε...

Nίκιπλε,
ευχαριστώ πολύ!
Για μια ακόμη φορα συναντηθήκαμε λοιπόν.
Σε φιλώ