Όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει

"Αν φτιάχνω δέκα γερανούς τη μέρα θα φτιάξω χίλιους σε πόσες μέρες;" Δεν ξέρω αν το υπολόγισε. Δεν είναι και δύσκολη πράξη αλλα δεν είναι και λίγες οι μέρες, πάντως δεν πτοήθηκε και ξεκίνησε. Η αφορμή ήταν μια ανάρτηση της Χαράς. Διαβασα για το κάλεσμά του Makiko Sese να φτιαχτούν γερανοί (σας θυμίζω μια πολύ ωραία αναρτηση του Νίκιπλου που εξηγεί τον συμβολισμό των χαρτινων γερανών, η αναρτηση είναι εδώ), να συγκεντρωθούν ηλεκτρονικά οι φωτογραφίες 1000 γερανών(μαζευτηκαν ήδη πολλοί περισσότεροι), σε μια παγκόσμια κίνηση στήριξης του ιαπωνικού λαού που δοκιμάζεται σκληρά σε μια συμφορά που δεν τελειώνει γρήγορα. Η Σαββίνα έφτιαξε το ίδιο βραδυ που της είπα την ιστορία, μη σου πω την ίδια στιγμή, ενα γερανό χρησιμοποιώντας ενα μικρό χαρτακι σημειώσεων, νατος ο γερανός της

τον φωτογράφισε η μαμά,τον e-ταχυδρομήσαμε και μετα η χειροτεχνισσα αποφασισε- χαρά στο κουράγιο της!- να φτιάξει αλλους 999.  Γιατί; Για να κανει, λέει, μια ευχή, την οποία δεν ξερει ακόμη, αλλα έχει πολλές μέρες να την σκεφτεί και να αποφασίσει ποια θα είναι. Μια χαρά!
Ο δρόμος δεν εχει πιο μεγάλη αξία από τον σκοπό; Και η λαχταρα που λεει ο στιχος στον τιτλο της αναρτησης. Στίχος του Ιάκωβου Καμπανελη, εγινε τραγούδι απο τον Μανο Χατζιδάκι.

Διαβαζα χθες για τον θάνατο του Ιάκωβου Καμπανέλη. Τα χρόνια που έζησε, γεμάτα ζωή, δυσκολα. "Δύσκολα χρόνια, με φόβο αλλά και ελπίδες για να αγωνιστούμε και να νικήσουμε τις δυσκολίες με το πάθος και το μυαλό μας", είχε πει ο ίδιος. Με πολλά ή λίγα λόγια τον αποχαιρετησαν πολλοί. Από τα πιο πλήρη δημοσιογραφικά κείμενα νομίζω κι αυτό. Στο Αρχείο της ΕΡΤ υπαρχουν ντοκυμαντερ όπου ο ίδιος μιλάει για τη ζωή και το έργο του, από την ιστορία των χρόνων μου και το Μονόγραμμα. Θυμήθηκα μια συνέντευξή του, την είχα διαβασει πριν απο λίγα χρόνια. Την βρήκα ψάχνοντάς την στο διαδίκτυο (θα γινόταν αυτό πριν αρκετα χρόνια;). Είναι αυτή, Ιούλιος του 2008, στο BHMAmen, στην Δέσποινα Λάδη.
Αποσπάσματά της:
"Eχουν συμβεί μερικά γεγονότα στη ζωή μου όπου αυτό που ήταν δυστυχία έγινε τύχη χρυσή. Πιστεύω πάρα πολύ στην τύχη. Είναι φοβερό πράγμα, «διαβολεμένο». O καημός μου που δεν μπόρεσα να πάω στο πανεπιστήμιο, γιατί έπρεπε να δουλεύω από πολύ μικρός και κατάφερα να τελειώσω μονάχα μια νυχτερινή τεχνική σχολή, μου έσωσε αργότερα τη ζωή. Γιατί, όταν βρέθηκα στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Μαουτχάουζεν, αντί να με στείλουν σε κάποιο εξωτερικό συνεργείο, όπου οι συνθήκες ήταν φριχτές, βλέποντας ότι ήμουν τεχνικός σχεδιαστής με έβαλαν να αντιγράφω τα στοιχεία των κρατουμένων σε καρτέλες. Μήνες αργότερα, όταν εργαζόμουν στο τεχνικό τους γραφείο, ο επικεφαλής SS που μας φρουρούσε κατηγόρησε εμένα και κάποιους άλλους για συνεργασία σε κατασκοπεία. Μας πήγαινε για εκτέλεση, αλλά, καθώς επιστρέφαμε στο στρατόπεδο από ένα εργοτάξιο, μια μοτοσικλέτα που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση τον σκότωσε και έτσι γλιτώσαμε"

"Οταν βγήκα από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως, είχα μια αίσθηση ματαιότητας και έβλεπα τη ζωή με την ωριμότητα ενός γέρου. Αυτή η εμπειρία μου αφαίρεσε στη μελλοντική μου ζωή την τάση που έχει κάθε άνθρωπος να είναι κάποιες στιγμές κακός. Δεν παριστάνω τον άγιο, δεν λέω ότι το κατάφερα. Αλλά ο συναισθηματικός μου κόσμος, η διανόησή μου, η προσωπικότητά μου, συγκροτήθηκαν εκεί. Αν δεν είχα ζήσει αυτή την εμπειρία, δεν θα ήμουν αυτός που είμαι"

"Οφείλω πολλά στη γυναίκα μου. Παρ’ ότι περάσαμε πολύ δύσκολα χρόνια, δεν την πείραζε που δεν μπορούσα να της εξασφαλίσω μια ευχάριστη ζωή. Αγάπησε όχι μόνο τον άνθρωπο αλλά και τον συγγραφέα Καμπανέλλη και με τα χρόνια έγινε ο καλύτερος κριτής της δουλειάς μου."

"Πυρήνας της ευτυχίας είναι η αγάπη στους δικούς μας. Δεν συγκρίνω καμία χαρά από τη συγγραφική μου ζωή με τη χαρά που παίρνω παίζοντας σκάκι με τη μεγάλη μου εγγονή ή ακούγοντας τα παραμύθια που μου διηγείται η μικρή. Είναι οι πιο ουσιαστικές ώρες ευτυχίας μου." 

 Ο Έκτορας κι η Ανδρομάχη από το "Παραμύθι χωρίς όνομα", μια παρασταση που ανέβηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1959 από το Νέο Θέατρο σε σκηνοθεσία Βασίλη Διαμαντόπουλου. Τα τραγούδια, σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, κυκλοφόρησαν σε δίσκο το 1965. Σε αυτό το μουσικό έργο θυμασαι τον Πρόλογο;
"Κι ήταν που λέτε μια φορά
οπού είχαμε ένα βασιλιά
καλό ανθρωπάκι.
Έτσι μας άφησε η χαρά
κι έτσι μας ήρθε η συμφορά
και το φαρμάκι."

Τον Σιδερά;
"Ώρα κακή στο σιδερά
κακό έστησε καρτέρι.
Κι ο μάστορης το δίκιο του
ζητάει κι ας το ξέρει
κάλλιο το χέρι να χτυπά
σε δίκοπο μαχαίρι.

Μωρ' είναι δύσκολο πολύ
να βγεί η αλήθεια στο κλαρί
σαν πρωτοπέταχτο πουλί
και να λαλεί και να λαλεί"

Αυτα κι αλλα πολλά ξανα-ήρθαν με την είδηση του θανατου του Ιάκωβου Καμπανελη χθες. Και μαζί κι αυτό το τραγούδι, "Άσμα Ασμάτων", σε δικούς του στίχους και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Φετος, την 28η Οκτωβρίου, στην εκπομπή, αναμεσα σε αλλα τραγούδια, διαλεξα να ακούσουμε κι αυτό. Ένας ακροατής εκείνη τη μέρα, εξοργίστηκε, περασμενης ηλικίας, μου τηλεφωνησε και φωναζοντας μου ειπε αυτα τα τραγούδια για τους εβραίους παίζεις σήμερα; Ευγενικά, ήσυχα αλλα και αυστηρά του είχα απαντησει πως ακριβώς αυτό και αλλα τραγούδια διάλεξα να ακούσουμε σήμερα, ειδικά εμείς, στην Θεσσαλονίκη. Την πόλη που έζησε σκληρά, πληρώνοντας με το αίμα δικών της ανθρώπων, και μιας ολόκληρης κοινότητας, της εβραϊκής, στον δευτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Αυτες τις μέρες διαβαζω ενα βιβλίο και μπροστα μου ζωντανευει όλη αυτή η εποχή. "Σφαγείο Σαλονίκης" (εκδ. Ψυχογιός), του Θάνου Δραγούμη (πρόκειται για λογοτεχνικό ψευδώνυμο, καπου παει το μυαλό μου αλλά δεν θα σου πω). Ενδιαφερον βιβλίο, διαβαζω για πραγματα που δεν ήξερα, καποια με ζορίζουν πολύ, αλλά έτσι και για αυτό δε μεγαλώνουμε; Ο Στεφανος και η Έμμα, που τόσο λαχταρούν να ζήσουν, έγιναν αυτες τις μέρες οι άνθρωποι που γνωρίζω σελίδα τη σελίδα, ενός καλογραμμενου βιβλίου. Οι περιγραφές της Έμμας απο τον Στεφο είναι μεσα και σε αυτό το τραγούδι.