Μανώλης Ρασούλης

"Γύφτισσα τον εβύζαξε, γι’ αυτό έχει φτερά. Έρωτας τον επείραξε, γι’ αυτό όλο γελά." μαζί με το "Τίποτα δεν παει χαμενο", πρεπει να ήταν τα πρωτα του τραγούδια που είχα ακούσει. Το πρωτο στο ανοιχτό ραδιόφωνο, καλοκαίρι, στο χωριό. Το δευτερο στο σπίτι πολλές φορές, τόσες ώστε στο τελος να νομίζω ότι το έγραψε δικός μου άνθρωπος.
"Καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ..." μαζί με το "μες στα αποδυτήρια κλαίω μοναχός" (συγγνώμη, το ξερω ότι δεν είναι αυτός ο τίτλος αλλα αυτός ο στίχος ειναι μόνος του μια σκηνή, ένας κόσμος που τότε δεν φανταζόμουν ότι υπαρχει), νομίζω, ήταν από τα πρωτα τραγούδια του που με είχαν εντυπωσιάσει. Μα τι στίχους γραφει, άκου να δεις, ενα τραγούδι και σαν να βλεπεις σε ταινία όσα λεει και να τα νιώθεις κιόλας, "και μένα στην καρδιά μου δεκάξι κομπρεσέρ".
Την "Εκδίκηση της γυφτιάς" και "Τα Δήθεν", τα άκουσα μετα. Ό,τι και να σου πω είναι λίγο. Αχ, αυτό το "Βρεχει στην Εθνική οδό", πόσα χρόνια πέρασαν για να νιώθω βαθιά πόσο ισχύει και να με πονέσει. Την "Τρελλή κι αδέσποτη, παρ' όλη την αγάπη, το Σουξεδιάρικο, "Λάμπεις σαν το Βόρειο Σέλας στο λοφάκι της Καστέλας. Είσαι γύρω μου ένα θαύμα κι είσαι μέσα μου ένα τραύμα", και "Σαν μια ταινία" με το βιολί να κανει το φινάλε.
Ξαναδιαβασα το όνομά του, στα "Ζεστα ποτα" των Κατσιμιχαίων, εκεί όπου τον ευχαριστούσαν γιατί και χαρη σε αυτόν έκαναν τον πρώτο τους δίσκο.
"Ναμαστε παλι εδώ Ανδρέα", με την "Μαγδαληνή" που άκουγα ξανα και ξανά, "Ναι στο ναι και ναι στο όχι" με το "με φουρτουνιάζει ο έρωτας", εκεί σε πρώτη εκτέλεση και το σπουδαίο "στη ρωγμή του χρόνου", τα βινύλια είναι στη βιβλιοθήκη.
Και μετα, τόσα πολλά, άντε να τα θυμηθείς όλα. Ένα βράδυ στο Πλατώ (τότε που χώριζε τη Λιζέτα και την Κατερίνα για να μη μιλάνε και γελάνε συνεχεια εν ώρα προγράμματος, είναι ενα πειραχτήρι η Σιάπαντα άλλο πραγμα, σα μαθητριες όλο σκαστα γελια ήταν, κι ο Μανώλης έλεγε "εσύ εκεί, εσύ από την άλλη, μακριά" και γελούσανε μετα μαζί) σε μια παρεα δίπλα αναρωτιόντουσαν "κι αυτό δικό του είναι;". Έτσι ήταν κι έτσι είναι. Έγραψε όπως δεν συνηθιζόταν. Καινούριοι τρόποι, καινούρια στιχουργική. Λέγαμε καμιά φορα με τους φίλους μου αλλα και συναδελφους ότι άνοιξε καινούριο δρόμο και ακόμη και σήμερα το πιστεύω.
Στα χρόνια του Ανατολικού, στο "Θα στο πω μένα τραγούδι", αρχες του '90, υπεροχα ραδιοφωνικά χρόνια, πρωτοκάναμε συνέντευξη. Ακολουθησαν κι αλλες πολλές συνεντευξεις και κουβέντες και καμιά φορα εγκάρδια πειράγματα. Όταν πια αποφασισε να ζήσει στη Θεσσαλονίκη συχνά συντυχαίναμε στο δρόμο, σε συναυλίες, στο βιβλιοπωλείο, όπως πριν λίγες μέρες.
Σήμερα, ο Μανώλης Ρασούλης βρεθηκε νεκρός στο σπίτι του.

Στο βιβλίο του, "Εδώ είναι του Ρασούλη" (εκδ.Ιανός, 2007), έγραφε στο βιογραφικό του:
"Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1945. Σπουδάζει σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου, γράφει ποιήματα, σενάρια, τραγουδάει ερασιτεχνικά στις μπουατ της Πλάκας, δουλευει στην εφημερίδα της αριστεράς "Δημοκρατική Αλλαγή", παιρνει μέρος στους αγώνες του 114, περπαταει σε όλες τις πορείες ειρήνης.
Στο Λονδίνο γράφει τα πρώτα του βιβλία και γίνεται συνεκδότης της εφημερίδας "Σοσιαλιστική Αλλαγή", στην οποία γράφει άρθρα και επιφυλλίδες, παίρνει μαθηματα πολιτικής οικονομίας και φιλοσοφίας. Τον Μάη του '68 παιρνει μέρος στη μεγφάλη εξέγερση των φοιτητών στο Παρίσι και τραυματίζεται από τους SRS.
Το '74, λίγο μετα το Πολυτεχνείο, κατεβαίνει στην Αθηνα, όπου συνεχίζει τον πολιτικό αγώνα και την καλλιτεχνική ποικίλη δραστηριότητα. Γραφει και εκδίδει το περιοδικό "Αυγό", γράφει τραγούδια, νουβέλες, διηγήματα.
Ερωτευεται, ξερωτευεται, διαλογίζεται, αυτοπαρατηρείται, παλινδρομεί, ορμά, ωριμάζει, ανοίγεται, ρισκάρει, πληρώνει το τίμημα έως σήμερα" 

Από το αρχείο της ΕΡΤ, αξίζει να δεις κάνοντας κλικ εδώ, την εκπομπή από τη σειρα Νεα Πρόσωπα, για τον Μ.Ρασούλη.

Δυο από τα καλύτερα τραγούδια του, "Μη φοβάσαι", και "Στη ρωγμή του χρόνου", και τα δυο σε μουσική του Νίκου Ξυδάκη.

και, "αχ Ελλαδα", σε μουσική της Βάσως Αλαγιάννη