Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Μανώλης Ρασούλης

"Γύφτισσα τον εβύζαξε, γι’ αυτό έχει φτερά. Έρωτας τον επείραξε, γι’ αυτό όλο γελά." μαζί με το "Τίποτα δεν παει χαμενο", πρεπει να ήταν τα πρωτα του τραγούδια που είχα ακούσει. Το πρωτο στο ανοιχτό ραδιόφωνο, καλοκαίρι, στο χωριό. Το δευτερο στο σπίτι πολλές φορές, τόσες ώστε στο τελος να νομίζω ότι το έγραψε δικός μου άνθρωπος.
"Καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ..." μαζί με το "μες στα αποδυτήρια κλαίω μοναχός" (συγγνώμη, το ξερω ότι δεν είναι αυτός ο τίτλος αλλα αυτός ο στίχος ειναι μόνος του μια σκηνή, ένας κόσμος που τότε δεν φανταζόμουν ότι υπαρχει), νομίζω, ήταν από τα πρωτα τραγούδια του που με είχαν εντυπωσιάσει. Μα τι στίχους γραφει, άκου να δεις, ενα τραγούδι και σαν να βλεπεις σε ταινία όσα λεει και να τα νιώθεις κιόλας, "και μένα στην καρδιά μου δεκάξι κομπρεσέρ".
Την "Εκδίκηση της γυφτιάς" και "Τα Δήθεν", τα άκουσα μετα. Ό,τι και να σου πω είναι λίγο. Αχ, αυτό το "Βρεχει στην Εθνική οδό", πόσα χρόνια πέρασαν για να νιώθω βαθιά πόσο ισχύει και να με πονέσει. Την "Τρελλή κι αδέσποτη, παρ' όλη την αγάπη, το Σουξεδιάρικο, "Λάμπεις σαν το Βόρειο Σέλας στο λοφάκι της Καστέλας. Είσαι γύρω μου ένα θαύμα κι είσαι μέσα μου ένα τραύμα", και "Σαν μια ταινία" με το βιολί να κανει το φινάλε.
Ξαναδιαβασα το όνομά του, στα "Ζεστα ποτα" των Κατσιμιχαίων, εκεί όπου τον ευχαριστούσαν γιατί και χαρη σε αυτόν έκαναν τον πρώτο τους δίσκο.
"Ναμαστε παλι εδώ Ανδρέα", με την "Μαγδαληνή" που άκουγα ξανα και ξανά, "Ναι στο ναι και ναι στο όχι" με το "με φουρτουνιάζει ο έρωτας", εκεί σε πρώτη εκτέλεση και το σπουδαίο "στη ρωγμή του χρόνου", τα βινύλια είναι στη βιβλιοθήκη.
Και μετα, τόσα πολλά, άντε να τα θυμηθείς όλα. Ένα βράδυ στο Πλατώ (τότε που χώριζε τη Λιζέτα και την Κατερίνα για να μη μιλάνε και γελάνε συνεχεια εν ώρα προγράμματος, είναι ενα πειραχτήρι η Σιάπαντα άλλο πραγμα, σα μαθητριες όλο σκαστα γελια ήταν, κι ο Μανώλης έλεγε "εσύ εκεί, εσύ από την άλλη, μακριά" και γελούσανε μετα μαζί) σε μια παρεα δίπλα αναρωτιόντουσαν "κι αυτό δικό του είναι;". Έτσι ήταν κι έτσι είναι. Έγραψε όπως δεν συνηθιζόταν. Καινούριοι τρόποι, καινούρια στιχουργική. Λέγαμε καμιά φορα με τους φίλους μου αλλα και συναδελφους ότι άνοιξε καινούριο δρόμο και ακόμη και σήμερα το πιστεύω.
Στα χρόνια του Ανατολικού, στο "Θα στο πω μένα τραγούδι", αρχες του '90, υπεροχα ραδιοφωνικά χρόνια, πρωτοκάναμε συνέντευξη. Ακολουθησαν κι αλλες πολλές συνεντευξεις και κουβέντες και καμιά φορα εγκάρδια πειράγματα. Όταν πια αποφασισε να ζήσει στη Θεσσαλονίκη συχνά συντυχαίναμε στο δρόμο, σε συναυλίες, στο βιβλιοπωλείο, όπως πριν λίγες μέρες.
Σήμερα, ο Μανώλης Ρασούλης βρεθηκε νεκρός στο σπίτι του.

Στο βιβλίο του, "Εδώ είναι του Ρασούλη" (εκδ.Ιανός, 2007), έγραφε στο βιογραφικό του:
"Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1945. Σπουδάζει σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου, γράφει ποιήματα, σενάρια, τραγουδάει ερασιτεχνικά στις μπουατ της Πλάκας, δουλευει στην εφημερίδα της αριστεράς "Δημοκρατική Αλλαγή", παιρνει μέρος στους αγώνες του 114, περπαταει σε όλες τις πορείες ειρήνης.
Στο Λονδίνο γράφει τα πρώτα του βιβλία και γίνεται συνεκδότης της εφημερίδας "Σοσιαλιστική Αλλαγή", στην οποία γράφει άρθρα και επιφυλλίδες, παίρνει μαθηματα πολιτικής οικονομίας και φιλοσοφίας. Τον Μάη του '68 παιρνει μέρος στη μεγφάλη εξέγερση των φοιτητών στο Παρίσι και τραυματίζεται από τους SRS.
Το '74, λίγο μετα το Πολυτεχνείο, κατεβαίνει στην Αθηνα, όπου συνεχίζει τον πολιτικό αγώνα και την καλλιτεχνική ποικίλη δραστηριότητα. Γραφει και εκδίδει το περιοδικό "Αυγό", γράφει τραγούδια, νουβέλες, διηγήματα.
Ερωτευεται, ξερωτευεται, διαλογίζεται, αυτοπαρατηρείται, παλινδρομεί, ορμά, ωριμάζει, ανοίγεται, ρισκάρει, πληρώνει το τίμημα έως σήμερα" 

Από το αρχείο της ΕΡΤ, αξίζει να δεις κάνοντας κλικ εδώ, την εκπομπή από τη σειρα Νεα Πρόσωπα, για τον Μ.Ρασούλη.

Δυο από τα καλύτερα τραγούδια του, "Μη φοβάσαι", και "Στη ρωγμή του χρόνου", και τα δυο σε μουσική του Νίκου Ξυδάκη.

και, "αχ Ελλαδα", σε μουσική της Βάσως Αλαγιάννη

20 σχόλια:

effie... είπε...

να κρατήσουμε στην καρδιά τους στίχους και τα τραγούδια του...

anthivolon είπε...

Με τα τραγούδια του διασκεδάσαμε, συγκινηθήκαμε, χορέψαμε, αισθανθήκαμε...........
Καλό του ταξίδι!!!

Hfaistiwnas είπε...

Με συγκίνησες..
Τα κομμάτια αυτά δεν ήξερα ότι είναι δικά του και πολλά άλλα που τα έμαθα σήμερα.. με συγκίνησαν..

VAD είπε...

Στο 'πα μια και στο 'πα δύο, στο 'πα χίλιες δέκα δύο
βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη
βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη
Στο 'πα μια και στο 'πα δύο, στο 'πα χίλιες δέκα δύο.

-Εδω ειναι πάντα του Ρασούλη...Αθάνατος...

ΝΙΝΑ είπε...

Άφησε τα τραγούδια του στα χείλη μας και στις ψυχές μας.

Ανώνυμος είπε...

Kαλό σου ταξίδι ΜΑΝΩΛΗ!
Θα ζεις στην καρδιά μας μεσα απο τα τραγουδια τους στιχους και τις μουσικες σου!
Αιωνία σου η μνημη.
Κατερίνα-katerina

Ανώνυμος είπε...

"Εκδίκηση της γυφτιάς"
Έφηβη ήμουν όταν ακούγοντας τον τον τίτλο είπα
...Δεν άργησε ο καιρός που έπιασα το κορμί μου να λικνίζεται στους ήχους του και το μυαλό μου να βυθίζεται στους πρωτόγνωρους στοίχους, συνεπαίρνοντας την ψυχή σε αέρινα ταξίδια ..Ακόμα και σήμερα !!
Πόνεσα στο άκουσμα του χαμού του ...Δεν τον γνώρισα από κοντά ,αλλά με τα τραγουδια του αισθανόμουν πως ήταν δίπλα μου .................. τώρα πια θα τον συναντούμε πάντα από την δυναμική των στοίχων του μέσα "Στη ρωγμή του χρόνου",
Καλό ταξίδι
Ερη

lena_zip είπε...

Το σχόλιό μου από ότι βλέπω δεν έφτασε ποτέ... Ο δαίμων του blogger!

Αγαπημένος ο Μανώλης Ρασούλης και διαφορετικός και τόσο δικός μας αν τον καταλάβεις.

Με θλίβει η υποψία ότι πέθανε μόνος. Τέσσερις μέρες πέρασαν για να τον αναζητήσει κάποιος.

Ανώνυμος είπε...

Αναστασία,
η χθεσινή αναφορά σου στην εκπομπή σου στον Ρασούλη ήταν εξαιρετική, όπως και η συνέντευξή σου με τον Ξυδάκη.
Ο πιο σουρεαλιστής έλληνας στιχουργός, συμφωνώ απολύτως. Και μοναδικός στην κόψη του ξυραφιού, ερωτικός και κοινωνικός, συλλογικός και προσωπικός, όπως ακριβώς το λέγατε.

Ανώνυμος είπε...

"Με θλίβει η υποψία ότι πέθανε μόνος. Τέσσερις μέρες πέρασαν για να τον αναζητήσει κάποιος."
Lena-zip, πολύ θλιβερο.....
τι κρίμα.....

Κατερίνα-katerina

καλημέρα είπε...

Έφη μου
έτσι ακριβώς.
Το έγραψε πολύ όμορφα και η Μπέττυ.

καλημέρα είπε...

Αυτό ήταν πολύ ιδιαίτερο Μπεττυ, με τα τραγούδια του και διασκεδασαμε και σκεφτηκαμε και καποια πραγματα αλλιώς, και ερωτευτήκαμε και γελασαμε, και συγκινηθηκαμε και γλεντήσαμε με την ψυχή μας. Όπως το έγραψες.

καλημέρα είπε...

Ηφαιστίωνα,
πως μας συμβαίνει όμως παντα αυτό, ε; Να συνειδητοποιούμε με το θανατο καποιου περισσότερο τι και πόσα εχει γραψει.
Την ίδια συγκίνηση ενιωσα κι εγω και σε καταλαβαίνω.

καλημέρα είπε...

VaD,
για αυτό ειδικά το τραγούδι διαβασα κατι πολύ ωραίο εδώ: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=5760,
νομίζω θα σου αρεσει

καλημέρα είπε...

Νίνα,
μας άφησε υπεροχα τραγούδια, καρδιας. Μου αρεσε όπως το εγραψες, "στα χειλη και στις ψυχές μας"

καλημέρα είπε...

Κάπως έτσι Κατερίνα συμβαίνει με όσους αφήνουν τόσα ωραία πραγματα πίσω τους...

καλημέρα είπε...

Πώς μας δενουν τα τραγούδια Έρη...
Η ρωγμή του χρόνου", όχι απλώς ωραίο, σπουδαίο πραγματικά τραγούδι, και για μένα

καλημέρα είπε...

Και αγαπημενος και διαφορετικός, καθόλου συμβατικός Λενα μου.

Για το θανατό του και όσα γραφτηκαν για αυτόν, να σου πω την αλήθεια διαφωνώ. Είναι τραγικό, είναι άσχημο που πεθανε μόνο στα 65 του. Αλλα ο τρόπος που πεθανε δεν είναι τραγικός, το αντίθετο. Για μενα είναι ευλογία να πεθαίνεις, χωρίς να υποφερεις καθόλου. Στο ύπνο του πεθανε, στο όνειρό του. Οι παλιοί έλεγαν πως έτσι πεθαίνουν οι καλοί άνθρωποι και μακαριζαν όποιον έτσι πεθαινε. Εγώ μαλλον συμφωνώ μαζί τους.
(από όλα τα άρθρα που διαβασα τις επομενες μερες αυτό του περασμενου Σαββατου στα ΝΕΑ ενιωσα ότι μιλούσε για τον Ρασούλη όπως τον γνώρισα, το διαβαζα και ενιωθα οτι αυτός που το εγραψε πραγματικά τον γνώριζε, αν θελεις ρίξε μια ματιά: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4623201)

καλημέρα είπε...

Ανώνυμε,
να είσαι καλά.
Σε ευχαριστώ.

καλημέρα είπε...

Κατερίνα,
για τον Μανώλη δεν ήταν παραξενο να χανεται καποια διαστηματα, να ταξιδευει-πολλες φορες στα ξαφνικά και απρόοπτα, και οι δικοί του το σεβονταν αυτό, για αυτό νομίζω δεν ανησύχησαν που δεν είχαν καποιες μερες επικοινωνία μαζί του. Δεν σημαινε ότι δεν νοιαζονταν ή δεν ανησυχούσαν για τον άνθρωπό τους. Αυτό το άρθρο που λεω πριν στη Λενα, εξηγεί πολλα από αυτα που μπορεί να μην ήταν συνηθισμενα αλλα έτσι ήταν στη ζωή του Ρασούλη, φίλοι, αγαπημενοι και αναγκη να χανεται καποιες φορες, όλα μαζί.